Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Δεν θα πεθάνει μόνος…

«Δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον!», τιτλοφορείται η συλλογή αντιφασιστικών έργων που κυκλοφόρησε η συλλογικότητα εργαζομένων-καλλιτεχνών «Τέχνη Εν Κινήσει». Αυτή είναι η δεύτερη συλλογή (η προηγούμενη είχε τίτλο «Μέρες από ατσάλι») και περιλαμβάνει κείμενα, ποιήματα, μουσικές συνθέσεις και εικαστικά έργα. Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της συλλογικότητας, «Πηγή έμπνευσης για την δημιουργία των έργων και την έκδοση αυτής της συλλογής, υπήρξε το εφιαλτικό σκηνικό που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Η ανεργία, η φτώχεια, η ανασφάλεια, η άγρια επίθεση στα δικαιώματα λαού και νεολαίας, συνθέτουν αυτό το σκηνικό και είναι τα αποτελέσματα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και της αποθράσυνσης της ελληνικής άρχουσας τάξης. Η οποία δεν διστάζει να προτάξει το φασισμό ως ένα από τα όπλα της, για την αντιμετώπιση των αγώνων των ντόπιων και μεταναστών εργαζομένων, των αγώνων του λαού μας. Η βαρβαρότητα που ζούμε και η ελπίδα για την ανατροπή της, έδωσαν τον τόνο και τις αποχρώσεις για να παραχθούν τα πρωτότυπα έργα (τραγούδια, εικαστικά, κείμενα, ποιήματα), της παρούσας συλλογής.».


Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου [«Αυγή της Κυριακής», 19.5.2013]

Ετικέτες , ,

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

ANFO

Στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα … Στην αρχή τα ακούσματά μας ήταν ακούσια, χωρίς επιλογή. Τ’ αυτιά μας γέμιζαν ηχητικές πληροφορίες και στιχουργικά ερεθίσματα από τη μουσική που απλώς ακούγονταν γύρω μας, από τους ελεύθερους ήχους που ξεπηδούσαν από το περιβάλλον, όπως από το στερεοφωνικό του «περίεργου» μουσάτου γείτονα, το μουσικό διάλειμμα -«Συγνώμη για τη Διακοπή»- της τηλεόρασης, το περαστικό αμάξι με το κλαιγάμενο 8track, τη μουσική της καφετέριας που πήγαιναν οι γονείς μας… Μετά… «…παιδιά, ο Μήτσος μόλις παρέλαβε τον διπλό των Led Zeppelin, 3 μήνες περίμενε να τον φέρουν στο δισκοπωλείο της γειτονιάς, από Γερμανία εισαγωγής, 580 δρχ. έσκασε, μάζευε το χαρτζιλίκι, τάλιρο-δεκάρικο, για να τον παραγγείλει! Πάμε σήμερα το βράδυ να τον λιώσουμε, εγώ αγόρασα και μια 90άρα μετάλλου να μου τον γράψει, την προηγούμενη με τους Black Sabbath τη μάσησε το κασετόφωνο, ρε γαμώτο, …ρε συ Γιάννη, φέρε το τελευταίο τους σε παρακαλώ αν μείνει κενό να γράψω μια επιλογή από τα κομμάτια τους στην 90άρα». Κάπως έτσι ήταν… Πολύ πριν πιάσουμε στα χέρια μας κιθάρες, μπάσα, τύμπανα, μικρόφωνα, πολύ πριν σκαρώσουμε τις πρώτες μας συνθέσεις, πολύ πριν επικολληθεί πάνω μας, σαν κουτσουλιά ενός μαύρου περιστεριού σε κυριακάτικο σακάκι, η ρετσινιά του «καλλιτέχνη» ή του «μουσικού». Κι αυτό δεν άλλαξε στην ουσία ποτέ. Ήμαστε ακροατές πολύ πριν φανταστούμε τον εαυτό μας να παίζει και να δημιουργεί rock n roll, πολύ πριν δούμε το όνομά μας πάνω σ’ ένα άλμπουμ βινυλίου, πολύ πριν δούμε τη φωτογραφία μας σε κάποια αφίσα, πολύ πριν διαβάσουμε την πρώτη κριτική για το demo του πρώτου μας γκρουπ σε κάποιο έντυπο, πολύ πριν νιώσουμε τη συγκίνηση της πρώτης συναυλίας. Ήμαστε ακροατές και κάθε καινούργιο άκουσμα θα ήταν αδύνατο να το λάβουμε, να το εκτιμήσουμε, να το αγαπήσουμε, να το σιχαθούμε, να το κριτικάρουμε, να το λιώσουμε, να το χλευάσουμε, να το συζητήσουμε, να το μιμηθούμε, να το αποστραφούμε, να το επικοινωνήσουμε, να το μοιραστούμε, να μας εμπνεύσει, να μας επηρεάσει, να μας κυριεύσει, να μας αλλάξει, να μας χορέψει, να μας κάνει να βαρεθούμε ή να μας ταξιδέψει ανεπανόρθωτα, χωρίς τη δυνατότητα της δωρεάν διάδοσης. Είτε κασέτες, είτε CD, είτε mp3, είτε «ερασιτεχνικά ραδιόφωνα», η βασική και πρωταρχική πρόσβαση στον απέραντο κόσμο της μουσικής, η απεριόριστη ελευθερία επιλογής είναι η δυνατότητα της δωρεάν διάδοσης. Εξάλλου, γιατί γράφουμε τραγούδια; Δεν είναι τελικά η καλλιτεχνική δημιουργία, οποιοδήποτε είδους, η μέγιστη αγωνία για επικοινωνία; Για μας είναι! Πώς είναι δυνατόν να γράφεις τραγούδια αν δεν θέλεις να ακουστούν; Πως είναι δυνατόν να γράφεις τραγούδια από καρδιάς αν δε θέλεις να τα μοιραστείς, πώς είναι δυνατόν να μη θέλεις να εκτεθείς δημόσια, ειδικά όταν μέσα στα τραγούδια σου περικλείεις τις ιδέες σου, τα συναισθήματά σου και τις αλήθειες σου, όταν η μουσική σου είναι η δημιουργική σου ψυχανάλυση; Ναι, θέλουμε ως τραγουδοποιοί να διαδώσουμε τα τραγούδια μας, θέλουμε να τα αμολήσουμε ελεύθερα να εκτιμηθούν, να αγαπηθούν, να μισηθούν, να κριτικαριστούν, να λιωθούν, να χλευαστούν, να συζητηθούν, να γίνουν αντικείμενο απομίμησης, να προκαλέσουν αποστροφή, να επικοινωνηθούν, να μοιραστούν, να εμπνεύσουν, να επηρεάσουν, να κυριεύσουν, ν’ αλλάξουν, να χορευτούν, να γίνουν βαρετά ή να ταξιδέψουν ανεπανόρθωτα. Αν δεν θέλαμε να διαδοθούν τι νόημα θα είχε; Πειρατεία αποκαλούν κάποιοι «καλλιτέχναι» τη δωρεάν διανομή… Πειρατεία το ονομάζει μόνο η «μουσική» βιομηχανία και οι εργολάβοι της, θεωρώντας πως «χάνονται κέρδη» και πως πλήττονται τα «πνευματικά δικαιώματα» των καλλιτεχνών (από πότε έπιασε ο πόνος οποιαδήποτε βιομηχανία για τον κόπο του καλλιτέχνη;). Και μπορεί αυτό ν’ ακούγεται «λογικό», αλλά δεν είναι ακριβώς η αλήθεια, αντίθετα μάλλον είναι ακριβώς ψέματα. Καταρχάς τα κέρδη χάνονται μόνον όταν αυτά υπάρχουν! Είναι άλλο το διαμοιράζεται δωρεάν το έργο ενός καλλιτέχνη και άλλο τα «κλεψίτυπα», «πειρατικά» αντίγραφα που πουλιούνται από «μουσικές» παραβιομηχανίες (σε τι διαφέρουν άραγε από τις «επίσημες» βιομηχανίες;). Άλλο η πώληση «μαϊμού προϊόντων» και άλλο η δωρεάν διανομή. Η δωρεάν διανομή και το δωρεάν μοίρασμα δεν ενέχουν καμία διαδικασία κέρδους για κανέναν, και συνεπώς και καμία έννοια «κλοπής». Είναι δικαίωμα του καλλιτέχνη να θέλει να μοιραστεί το δημιούργημά του δωρεάν. Η προστασία του πνευματικού του δικαιώματος έχει μόνο νόημα όταν παράγεται κέρδος από τη χρήση του. Προφανώς το προϊόν (σε μορφή CD, βινύλιο κ.λπ.) που παράγεται και πωλείται από μια εταιρεία αποφέρει κέρδη, και ο ακροατής είναι ελεύθερος αν θέλει να ανταμείψει τον καλλιτέχνη αγοράζοντάς το, και φυσικά δεν υπάρχει καμία ένσταση σ’ αυτό. Λίγο πολύ όλοι μας ως ακροατές έχουμε αγοράσει τους δίσκους ή τα CD των αγαπημένων μας καλλιτεχνών ή έχουμε πληρώσει εισιτήριο για να τους δούμε ζωντανά, και συνεπώς έχουν αμειφθεί με τη δική μας αυτή επιλογή. Δεν είμαστε ενάντια στην αμοιβή των καλλιτεχνών. Η «μουσική» βιομηχανία, όμως, όταν μιλά για πειρατεία δεν νοιάζεται για την αμοιβή του καλλιτέχνη, το απώτερο όνειρο κάθε «φιλελεύθερου βιομηχάνου» είναι το απόλυτο κέρδος και ο στόχος είναι στην ουσία η απαγόρευση της δωρεάν διανομής ώστε η «κατανάλωση» της μουσικής να είναι «υποχρεωτική αγορά». Ακόμα δε πιο ύπουλα, αφού η επιλογές θα λιγοστεύουν για τον ακροατή, η «μουσική» βιομηχανία ονειρεύεται την πλήρη ποδηγέτηση του ακροατή και τον εθισμό του στα δικά της και μόνο «προϊόντα». Στα παπάρια μας λοιπόν η «μουσική» βιομηχανία και ό,τι υποστηρίζει. Οι ANFO έχουμε επιλέξει να δίνουμε τη δυνατότητα σε κάθε ακροατή να μπορεί να λάβει και να διαμοιράσει (πάντα χωρίς την ύπαρξη κερδοφορίας) τα τραγούδια μας, και αν πραγματικά θέλει και εκτιμά πως αξίζει να μας ενισχύσει οικονομικά μπορεί πάντα ν’ αγοράσει τα βινύλια ή να παρακολουθήσει μια συναυλία μας απ’ αυτές που επιλέγουμε να έχουν εισιτήριο. Η δωρεάν διανομή της τέχνης δεν είναι κλοπή, είναι ελευθερία.


"Class War"

Το μουσικό συγκρότημα ANFO είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Η θεωρία τους είναι πως «η δωρεάν διανομή είναι ελευθερία» και το αποδεικνύουν στην πράξη. Όποιος θέλει, μπορεί να κατεβάσει εντελώς δωρεάν τα τραγούδια τους (http://anfoband.com/?page_id=271), υπό τον όρο ότι το περιεχόμενο αυτό δεν θα χρησιμοποιηθεί για οποιαδήποτε δραστηριότητα κατά την οποία παράγεται κέρδος. Η ιστοσελίδα τους είναι http://anfoband.com/, η διεύθυνσή τους στο facebook https://www.facebook.com/ANFOband?fref=ts και η σελίδα τους στο youtube  http://www.youtube.com/channel/UC1V33HVLrgYDlZdNM3-8ViQ. Οι ANFO (οι οποίοι ξεκίνησαν την πορεία τους τον Ιανουάριο του 2013), είναι οι: Σωτήρης Θεοχάρης (φωνή, στίχοι, κιθάρα), Νίκος Χαραλαμπόπουλος (μπάσο, φωνητικά), Φώτης Πατίκας (κιθάρα, φωνητικά) και Γιώργος Χλωρός (τύμπανα). Στις 10 Ιανουαρίου του 2014 κυκλοφόρησαν το πρώτο ομώνυμο Mini Lp τους. Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα τους, «ο ήχος τους ξεπερνάει τα στενά όρια του punk rock, που είναι και η κύρια, κοινή, μουσική καταβολή όλων των μελών της μπάντας. Τα τραγούδια τους έχουν ως κορμό την ουσιαστική απλότητα και το ανοιχτό πνεύμα του επαναστατικού Rock n Roll.».

Ετικέτες