Δευτέρα 26 Μαΐου 2008

Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ SALVADOR DALI


"Salvador Dalí, ο μύθος του σουρεαλισμού", έκθεση γλυπτών και χαρακτικών του ιδιοφυούς Ισπανού, έως τις 16 Ιουνίου 2008, στη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης. Παρουσιάζονται 12 πρωτότυπα ορειχάλκινα (μπρούντζινα) γλυπτά σε φυσικό μέγεθος, 12 πολλαπλά ορειχάλκινα γλυπτά και 21 λιθογραφίες. Βέβαια, πολλά θα μπορούσε να προσάψει κανείς στον Dalí: ο ενθουσιασμός του για την άνοδο του Χίτλερ, η στήριξη που έδωσε στο φρανκικό καθεστώς, η αποστασιοποίησή του από τους κοινωνικοπολιτικούς στόχους των υπόλοιπων σουρεαλιστών (ο μεγάλος André Breton, τον αποκαλούσε "Avida Dollars" – αναγραμματισμός του ονοματεπωνύμου του, που σημαίνει "άπληστος για δολάρια"). Ο ίδιος δήλωνε: «Ο αγώνας μου γίνεται για την ποικιλία ενάντια στην ομοιομορφία, για την ιεραρχία ενάντια στην ισοπέδωση, για την παράδοση ενάντια στην επανάσταση, για την πίστη ενάντια στον σκεπτικισμό». Παρ’ όλα αυτά, υπήρξε δημιουργικότατος και αχαλίνωτα ευφάνταστος. Δύσκολα κάποιος θα έμενε αδιάφορος μπροστά σε ένα έργο του: ή θα ενθουσιαζόταν ή θα έφριττε…







"Ο Σουρεαλιστής Άγγελος" (1983),
έργο εμπνευσμένο από τη "Νίκη της Σαμοθράκης"


"Ο Κυβιστής Άγγελος" (1983)

"Συστρεφόμενος Χριστός" (1976).
Το σώμα του Χριστού ακολουθεί τη συστροφή του σταυρού.


"Ωτορινολογική κεφαλή της Αφροδίτης" (1964), εμπνευσμένο από την "Αφροδίτη της Μήλου". Ο Dalí, τοποθετεί το αυτί στη θέση της μύτης και αντιστρόφως.

"Η Θεία Στιγμή – Το Μεγάλο Σταχτοδοχείο" (1972). Βασίζεται στο ομότιτλο ζωγραφικό του έργο, που δημιούργησε το 1938. Λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το μέλλον της Ευρώπης συζητείτο έντονα μέσω τηλεφώνων. Οι τηλεφωνικές γραμμές είχαν "ανάψει" από τις συνομιλίες και ο Dalí δήλωνε πως «τον Σεπτέμβριο τα τηλέφωνα ψήσανε τις σαρδέλες». Στοιχεία του γλυπτού είναι το τηλέφωνο (υποστηριζόμενο από δεκανίκι), τα τηγανητά αυγά, το σαλιγκάρι, η σαρδέλα, η ξυριστική λεπίδα.

"Η κεφαλή του Beethoven" (1983)

"Γυμνό ανεβαίνοντας τη Σκάλα" (1973)


"Γυναίκα με κεφαλή από τριαντάφυλλα" (1981)

"Κοσμικός Ελέφαντας" (1971)


"Ερμής" (1974)



"Ο άνθρωπος του 2000, ο οποίος θα είναι γαστρονομικά στερεοσκοπικός και στερεοχημικός" (1971)


"Ένας δανδής, με εντελώς άχρηστη λυρική εμφάνιση" (1971)

"Θεία Κωμωδία - Παράδεισος" (1960)


"Θεία Κωμωδία - Παράδεισος" (1960)


"Θεία Κωμωδία - Κόλαση" (1960)


"Θεία Κωμωδία - Κόλαση" (1960)

Σάββατο 24 Μαΐου 2008

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΣΜΙΔΗΣ

Έκθεση κατασκευών ζωγραφικής του Γιώργου Κοσμίδη φιλοξενείται στο "Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο" Θεσσαλονίκης, έως την Κυριακή 25 Μαΐου 2008. Η δουλειά του Κοσμίδη είναι (τουλάχιστον) αξιοθαύμαστη και βασίζεται στο "δόγμα" πως τα πάντα (στην κυριολεξία) μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να παραχθεί ένα έργο τέχνης (κονσερβοκούτια, ελατήρια, πόρπες, κουμπιά, καλώδια, οτιδήποτε). Τα πολλά λόγια περιττεύουν. Σας αφήνω να θαυμάσετε το αποτέλεσμα της δημιουργικής φαντασίας και της "υπομονής μυρμηγκιού" που διαθέτει ο Γιώργος Κοσμίδης, αν και οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποτυπώσουν την αξία του έργου του.















ΠΑΡΙΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ

Έκθεση φωτογραφίας του Πάρι Πετρίδη με τίτλο "Τα Ρωμαίικα σχολεία της Πόλης" φιλοξενείται στα Λουτρά "Παράδεισος" της Θεσσαλονίκης, έως τις 30 Μαΐου 2008. Όπως σημειώνει ο Πετρίδης, «επέστρεφα τακτικά σ’ αυτούς τους τόπους λιτής μεγαλοπρέπειας μέχρι τον Ιούλιο του 2007, για να βρεθώ κάθε φορά στη δίνη της ίδιας πάντα αμφιθυμίας: η αποξένωση των άδειων χώρων, η γενναιοδωρία της αρχιτεκτονικής, η αρχοντιά που περισσεύει σε συνθήκες έλλειψης, η φθορά των αντικειμένων και η επιμονή τους να υπάρξουν ως αξίες χρήσης, η εκπαίδευση που εξακολουθεί να κοινωνείται με όλες τις αισθήσεις, η απώλεια και η καθησυχαστική βεβαιότητα πως το σπίτι μας είναι εκεί όπου το νόημα δεν έχει διαρραγεί».



ΜΑΡΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ

"Tempora Purgatoria" τιτλοφορείται η παρουσίαση του Μάριου Ελευθεριάδη , που φιλοξενείται στα Λουτρά "Παράδεισος" της Θεσσαλονίκης, έως τις 30 Μαΐου 2008. «Η παρενδυσία, η αμφισημία, η υπερβολή, η γοητεία, η αλληγορία, είναι στοιχεία των εμμονών μου», σημειώνει.

Ένας καθιστός και ακέφαλος άνθρωπος, σε ένδεκα εκδοχές, ντυμένος με άμφια ορθόδοξου ιερέα. «Το μέλημά μου είναι οι εικόνες αυτές να λειτουργήσουν ως ανδρείκελα, υπερμεγέθη και δισδιάστατα. Προτίμησα την απουσία προσώπου από την κάλυψή του – έτσι κι αλλιώς, στη θέση του φωτογραφιζόμενου θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Επέλεξα την καθιστή στάση που παραπέμπει στην αυτάρκεια της όποιας μορφής εξουσίας. Εξάλλου, η ενδυματολογική επιλογή στο σύνολό της, δίνει εύλογους και εύληπτους συνειρμούς εκκοσμίκευσης», δηλώνει ο Ελευθεριάδης.




Στο πάτωμα, ένα ξαπλωμένο γυναικείο κορμί, σε φόντο από κόκκινα πέταλα, φωτογραφημένο από τη μέση και κάτω, με κυρτωμένα τα ντυμένα σε μαύρο καλσόν πόδια. «Και σε αυτή την εικόνα δεν ενδιαφέρουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά προσώπου. Θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε. Ωστόσο, και το φόντο και το κυρίως θέμα, υπαγορεύοντας την αίσθηση τεχνητού κήπου, οδηγούν στην έννοια πάθος. Στον πυρήνα της η εγκατάσταση, αντιπαραθέτοντας στοιχεία εξουσίας και πάθους, ρίχνει φως στην ανθρώπινη ματαιοδοξία».