...ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ

Ένα από τα πιο γνωστά παράδοξα (το δεύτερο) του Ζήνωνα του Ελεάτη (495-430 π.Χ.) είναι η ιστορία του Αχιλλέα και της χελώνας, που αποφάσισαν να διαγωνιστούν σε αγώνα δρόμου. Επειδή ο ταχύπους Αχιλλέας μπορούσε να τρέχει δύο φορές πιο γρήγορα από την αργοκίνητη χελώνα, της χάρισε μεγάλο κομμάτι της διαδρομής (π.χ. 10 μέτρα). Όμως, όπως αναφέρει ο Ζήνων, όταν πια ο Αχιλλέας έφτασε στην αφετηρία της χελώνας, εκείνη ήδη προπορευόταν κατά τη μισή απόσταση της διαφοράς που είχε από αυτόν (5 μέτρα). Και όταν ο Αχιλλέας έφτασε σε εκείνο το σημείο, εκείνη είχε προχωρήσει κατά το μισό της προηγούμενης απόστασης (2,5 μέτρα) – και ούτω καθ’ εξής επ’ άπειρον. Έτσι, ο Αχιλλέας δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει τη χελώνα, επειδή, κάθε φορά, όταν αυτός θα είχε καλύψει τη μεταξύ τους απόσταση, εκείνη θα ήταν πάντοτε πιο πέρα, δηλαδή, θα έχει πάντοτε διανύσει ήδη το μισό της απόστασης αυτής. Αυτή η σκέψη βασίζεται στο πρώτο παράδοξο, σύμφωνα με το οποίο ένα κινούμενο σώμα δεν μπορεί να ξεκινήσει από ένα σημείο και να φτάσει σε κάποιο άλλο, διότι η κίνηση δεν μπορεί να αρχίσει δεδομένου ότι το συγκεκριμένο σώμα πρέπει να διανύσει έναν άπειρο αριθμό σημείων – αριθμός ο οποίος εις το διηνεκές θα κατακερματίζεται, θα διαιρείται και θα υποδιαιρείται σε άπειρα ενδιάμεσα σημεία τόπους.

Βέβαια, όσο αφελής και αν δείχνει αυτή η σκέψη του Ζήνωνα, αφού χωρίς αμφιβολία ο Αχιλλέας θα περνούσε τη χελώνα, κάτι που και ο ίδιος ο Ζήνων γνωρίζει, το σημαντικό είναι ότι στον εν λόγω φιλοσοφικό γρίφο έχουμε ένα άψογο λογικό επιχείρημα που οδηγεί σε ψευδές συμπέρασμα: ξεκινούμε με αναμφισβήτητους συλλογισμούς και κατόπιν προχωρούμε με λογικά βήματα, για να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα το οποίο είναι ολοφάνερα αναληθές.

Μέσω των παραδόξων του, ο Ζήνων προσπάθησε να αποδείξει την ύπαρξη σφάλματος στον μηχανισμό της λογικής του ανθρώπινου νου.

Επίσης, άνοιξε τον δρόμο για τη θεωρία της σχετικότητας του Albert Einstein, σύμφωνα με την οποία κάθε χρονομέτρηση είναι σχετική.

Όμως, καθοριστική υπήρξε η επίδρασή του και στη φιλοσοφική διανόηση, ιδιαίτερα για την πορεία της διαλεκτικής. Οι μεγάλοι διαλεκτικοί (π.χ. ο Immanuel Kant και ο Georg Friedrich Hegel) οφείλουν στον Ζήνωνα καίριες θέσεις της φιλοσοφίας τους.

ΤΟ ΑΕΝΑΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

"Η Μέρα της Κρίσεως" (1535-1541μ.Χ.) του Michelangelo Buonaroti

Ρώμη, Cappella Sistina

Το καλοκαίρι του 430 π.Χ., έναν μόλις χρόνο μετά την έναρξη του 27ετούς Πελοποννησιακού Πολέμου, η Αθήνα επλήγη από επιδημική λοιμώδη ασθένεια, για την οποία παλαιός χρησμός της Πυθίας έδινε την ονομασία “λοιμός”. Μέσα σε δύο χρόνια η νόσος προκάλεσε τεράστιες φθορές στο έμψυχο δυναμικό, αποδεκατίζοντας, έως το 427-426 π.Χ. 30.000 και πλέον άτομα. Ο Θουκυδίδης, ο οποίος νόσησε και ο ίδιος αλλά ανάρρωσε, παρουσιάζει την εξής εικόνα της κατάστασης ("Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου", Β', 47-54):

«Πέθαιναν οι άνθρωποι, και όσοι δεν είχαν καμία περιποίηση αλλά και οι άλλοι, παρ’ όλες τις περιποιήσεις. Μπορεί κανείς να πει ότι κανένα αποτελεσματικό φάρμακο δεν βρέθηκε, διότι εκείνο που ωφελούσε τον έναν έβλαπτε τον άλλον. Καμία κράση, ισχυρή ή αδύναμη, δεν μπορούσε να αντισταθεί στην αρρώστια που τους σάρωνε όλους, ακόμα κι εκείνους που νοσήλευαν με κάθε φροντίδα. Το χειρότερο από όλα δεν ήταν μόνο η κατάθλιψη εκείνων που αρρώσταιναν και απελπίζονταν αμέσως, αφήνοντας τον εαυτό τους αντί να αντιδράσουν, αλλά και το ότι νοσηλεύοντας ο ένας τον άλλον, κολλούσαν την αρρώστια και πέθαιναν σαν τα πρόβατα » (Β', 51).

«Υπέφεραν περισσότερο οι πρόσφυγες. Μη έχοντας σπίτια, ζούσαν σε πνιγηρές καλύβες μέσα στο καλοκαίρι και πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλον ή σέρνονταν μέσα στους δρόμους μισοπεθαμένοι. Άλλοι, από την άσβηστη δίψα τους, μαζεύονταν γύρω από τις βρύσες. Οι περίβολοι των ναών, όπου είχαν κατασκηνώσει, ήταν γεμάτοι νεκρούς που είχαν πεθάνει εκεί» (Β', 52).

«(…) γιατί ο καθένας τολμούσε πια φανερά, τώρα, να κάνει πράγματα που πριν τα έκανε κρυφά, και τούτο επειδή έβλεπαν πόσο απότομη είναι η μεταβολή της τύχης του ανθρώπου (…) Ούτε ο φόβος των Θεών ούτε οι νόμοι των ανθρώπων τους συγκρατούσαν (…) Όλοι θεωρούσαν ότι η τιμωρία, που κρεμόταν κιόλας πάνω απ’ το κεφάλι τους, ήταν πολύ βαρύτερη από κάθε άλλη κι έπρεπε, προτού την υποστούν, να χαρούν κάπως τη ζωή» (Β', 53).

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕΘ' ΗΜΩΝ

«Γεννήματα εχιδνών,

πώς δύνασθε αγαθά λαλείν πονηροί όντες;»

(κατά Ματθαίον ιβ' 34)

Τις τελευταίες ημέρες, στο οπισθόφυλλο της εφημερίδας "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" δημοσιεύονται καθημερινές ανταποκρίσεις του Χρήστου Μιχαηλίδη από τον Αμαζόνιο. Την Παρασκευή 21 Ιουλίου το κείμενο αναφερόταν στην επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη:

ΚΙΝΗΣΑΜΕ, μέσα σε σκοτάδι βαθύ, μικρή... νηοπομπή από ένα κρουαζιερόπλοιο και δέκα πλοιάρια, να βρεθούμε, μόλις χαράξει η μέρα, σ' ένα σημείο του Αμαζονίου, δυτικά του Μανάους, όπου συναντώνται δύο από τους μεγαλύτερους παραποτάμους του: ο Ρίο Νέγκρο, που τα νερά του είναι μαύρα (σαν Κόκα-Κόλα ένα πράγμα!), και ο Σαλιμόες, που 'ναι κίτρινος και λασπώδης κι έρχεται απ' τα δυτικά, απ' το Περού.ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ αυτό επέλεξε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, εμπνευστής των ετήσιων Συμποσίων για το Περιβάλλον, με επίκεντρο πάντα το νερό, για να ευλογήσει τα ύδατα του Αμαζονίου. Ήταν μια τελετή που, όσοι τη ζήσαμε, ακόμα δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως έγινε στ' αλήθεια. Ισως και να τη φανταστήκαμε! Σας την περιγράφω, λοιπόν. (...) Ο Χαϊμόντο, θρησκευτικός ηγέτης των αυτόχθονων Ινδιάνων του Αμαζονίου, μπήκε χορεύοντας στο σκηνικό. Άναψε με μυσταγωγία την πίπα του και φύσηξε καπνό προς τη μεριά του Οικουμενικού Πατριάρχη και των δύο καρδιναλίων που κάθονταν δίπλα του -απεσταλμένος του Πάπα ο ένας, του Αμαζονίου ο άλλος. ΕΚΑΝΕ δέηση υπέρ ειρήνης και αγάπης, «οι άνθρωποι, κίτρινοι, μαύροι και λευκοί, να σμίγουν όσο αρμονικά σμίγουν και τα νερά των δύο αυτών ποταμών». Κάλεσε τα φίδια τα κακά να απομακρυνθούν «απ' τα ιερά ύδατα ετούτα» και να φυλάξουν το δηλητήριό τους μόνο για να θεραπεύουν αρρώστιες.ΨΑΛΛΟΝΤΑΣ, είπε: «Έρχομαι απ' τα βάθη των αιώνων, απόγονος των τριών σοφών Ινδιάνων που απελευθέρωσαν τη φυλή μου από τα μάγια των κακών και που τα πρόσωπά τους αποτυπώνονται στα δέντρα και αντανακλώνται στα νερά του Αμαζονίου». ΣΤΑΜΑΤΩΝΤΑΣ, τότε, το αργό λίκνισμά του, στράφηκε προς τους άλλους θρησκευτικούς ηγέτες και είπε: «Είμαι πολύ πιο ισχυρός από όποιον άλλον άνθρωπο λευκό. Γιατί με τη δύναμη που κληρονόμησα από τους προγόνους μου, μπορώ να θεραπεύσω κάθε αμαρτία». ΠΕΡΑΣΑΝ λίγα δευτερόλεπτα... εκκωφαντικής σιωπής, να χωνέψουμε τα τεκταινόμενα. Πέρασε και ένα στρατιωτικό ελικόπτερο, πετώντας χαμηλά, με έναν εικονολήπτη κρεμασμένο να τραβάει πλάνα. Ο Πατριάρχης, στο μεταξύ, είχε ήδη αρχίσει το δικό μας τροπάριο: «Σώσον, Κύριε, τον λαό Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου». Η ΦΩΝΗ του, βαριά και υποβλητική: «Ευλογώντας τα ύδατα του μέγα Αμαζονίου, δηλώνουμε την πεποίθησή μας ότι η προστασία του περιβάλλοντος είναι πρωτίστως ηθικό και πνευματικό πρόβλημα, που αφορά όλους. Είναι επίσης θέμα κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης. Ο σεβασμός στο περιβάλλον και η συγκατάβαση είναι έννοιες αλληλένδετες». ΑΠΟ ΕΝΑ γυάλινο δοχείο άδειασε έπειτα αγιασμό στον κιτρινόμαυρο Αμαζόνιο. Οι αυτόχθονες Ινδιάνοι, Ουμούρι Μάσα (που σημαίνει «λαός του σύμπαντος»), με τον τελευταίο τους χορό προσφέρουν, είπαν, την τελετή του αγιασμού «σε όλα τα υπέρτατα όντα της φύσης: τους κεραυνούς, τις αστραπές και τους αγέρηδες» (...)

Ε, λοιπόν, ναι!!! Έτσι θα σωθεί το περιβάλλον και, γενικά, αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος επίλυσης του κάθε προβλήματος: αγιασμοί, δεήσεις, ξόρκια, ψαλμωδίες, τροπάρια, ευχολόγια και αοριστολογίες. Ποιοι μιλούν για σεβασμό και δικαιοσύνη (οικονομική και κοινωνική); Οι εκπρόσωποι της εκκλησίας που είναι από τους πλέον αιματοβαμμένους θεσμούς της ανθρώπινης ιστορίας. Ούτε κουβέντα για την ουσία του προβλήματος. Βρέθηκαν στον παγκόσμιο πνεύμονα και δεν τόλμησαν (ή, μάλλον, δε θέλησαν) να κατονομάσουν τους δράστες του συστηματικού ροκανίσματος της ζούγκλας του Αμαζονίου και της σταδιακής μετατροπής του σε κρανίου τόπο. Εκτός κι αν δεν ευθύνονται οικονομικοί κολοσσοί (Mc Donald's, Coca-Cola, κλπ) και ντόπιοι μεγαλοκτηνοτρόφοι που θέλουν να δημιουργήσουν απέραντα βοσκοτόπια και καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Όλα αυτά δεν τα γνωρίζουν οι "εκπρόσωποι του Θεού επί της γης". Ούτε και μνημόνευσαν τον Τσίκο Μέντες ο οποίος πρωτοστατώντας στην ίδρυση της «Ενωσης των Εργατών του Καουτσούκ» προσπάθησε να τους πείσει να μην πουλάνε τα χωράφια τους στους αγελαδοτρόφους, αλλά τον Δεκέμβριο του 1988 δολοφονήθηκε στο σπίτι του στο χωριό Ζαπουρί, της επαρχίας Ακρι, στον Αμαζόνιο.

Μπορούμε να πούμε πάρα πολλά γι αυτόν τον κερδοσκοπικό οργανισμό και τους χριστέμπορους οι οποίοι εκμεταλλεύονται τη βλακεία και τις ανασφάλειες του άβουλου πλήθους που ψάχνει απεγνωσμένα ένα παρηγορητικό αποκούμπι. Μπορούμε, επίσης, να γεμίσουμε ογκώδεις τόμους παραθέτοντας τα εγκλήματα και τα ανοσιουργήματα όλων των εκκλησιών και δογμάτων της οικουμένης στην πορεία των αιώνων. Αρκεί να θυμηθούμε πως, όταν οι Ισπανοί και Πορτογάλοι coquistadores έσφαζαν τους γηγενείς πληθυσμούς του νέου κόσμου, το έκαναν "με το σταυρό στο χέρι" συνοδευόμενοι από καθολικούς ρασοφόρους. Επίσης, δε σβήνεται το όνειδος της Ιεράς εξέτασης (ο Giordano Bruno, o Galileo Galilei και αμέτρητοι "ανώνυμοι" γνώρισαν τη "δικαιοσύνη της), ούτε η αφειδής στήριξη του Βατικανού σε όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του δυτικού κόσμου. Αυτό λησμόνησε ο νέος προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας όταν (υποκριτικά) αναρωτήθηκε, επισκεπτόμενος το Άουσβιτς, «Μα, πού ήταν ο Θεός τότε;». Ας μην ξεχνούμε και τους διωγμούς που υπέστησαν οι πιστοί της αρχαιοελληνικής πολυθεϊστικής θρησκείας από τους μαινόμενους χριστιανούς άμα τη επικρατήσει της νέας θρησκείας, την κατάργηση της Σχολής των Αθηνών (όπου είχαν διδάξει τα φωτεινότερα μυαλά της αρχαιότητας) από τον Ιουστινιανό το 529 μ.Χ., την αλεξανδρινή νεοπλατωνική φιλόσοφο Υπατία (κακοποιήθηκε, βιάσθηκε και διαμελίστηκε από μπουλούκι μοναχών και φανατικών πιστών, γύρω στο 415μ.Χ.), καθώς και τις λογής σκοταδιστικές συμπεριφορές που εκδηλώνονται κάθε τόσο ακόμη και στις μέρες μας...

«Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, ότι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν δε γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας»

(κατά Ματθαίον κγ' 27)

ΑΞΙΟΙ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΣ

"Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ινα ευ σοι γένηται, και ινα μακροχρόνιος γένη επί της γης της αγαθής, ης Κύριος ο Θεός σου δίδωσι σοι"

Η νέα γενιά του Ισραήλ (οι αυριανοί, σχεδόν τωρινοί, σιωνιστές) τιμά την 5η εντολή και αγνοεί την 8η ("Ου φονεύσεις") γράφοντας ευχές μαρτυρικού θανάτου σε ρουκέτες που προορίζονται για τον άμαχο πληθυσμό του Λιβάνου. Άραγε, ποιος τους επέτρεψε την πρόσβαση ή, μάλλον, τα παρακίνησε να απευθυνθούν με τέτοιον τρόπο (και) σε συνομήλικούς των; (ρητορικό το ερώτημα). Ιούλιος 2006 μ.Χ. κάπου στην επικράτεια της παραφροσύνης. Θυμίζει τις ανάλογες γραπτές αφιερώσεις που είχε στείλει το πλήρωμα του Β-52 που ισοπέδωσε τη Χιροσίμα...

Άραγε, ο άνθρωπος γεννιέται ή γίνεται; Διότι, αν είμαστε σύνολο κυρίως επίκτητων χαρακτηριστικών, δικαιούμαστε να αναζητήσουμε τους υπεύθυνους και να αποδώσουμε δικαιοσύνη κατά το δοκούν. Αν η πλειονότητα των ανθρώπων τεκνοποιεί για να μεταδώσει τα πιο χυδαία και ποταπά χαρακτηριστικά της, δε χρειάζεται να απορούμε για το πώς η βλακεία και η θηριωδία θριαμβεύουν καθημερινά με όλο και πιο φρενήρεις ρυθμούς. Η υφήλιος είναι ένα τεράστιο εργοστάσιο κλωνοποίησης δίποδων κοπράνων, παράγει δε με ασύλληπτους ρυθμούς. Αλίμονο σε όσους καταφέρνουν να ξεφύγουν από το γενικό κανόνα: παραμένουν ισοβίως αποσυνάγωγοι και αποδιοπομπαίοι - προς τιμήν τους...

ΕΘΙΣΜΕΝΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

"Στόχος της σφαγής: η συντριβή κάθε αντίστασης" τιτλοφορείται το άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" το Σάββατο 22 Ιουλίου 2006. Κάποια βασικά σημεία του κειμένου:

«Ενώ η σιωνιστική επίθεση με το πράσινο φως της υπερεθνικής ελίτ (Η.Π.Α. και Ε.Ε., σε συνεργασία με Ρωσία και Κίνα) συνεχίζεται, και προμηνύεται να ενταθεί μόλις εκκενωθεί η "εμπόλεμη περιοχή" από τους υπηκόους της ελίτ αυτής, οι στόχοι της σφαγής είναι πια καθαροί. Ο βασικός στόχος είναι η συντριβή κάθε αντίστασης στη Νέα Τάξη. Σ' αυτό βοηθεί αποφασιστικά η μετονομασία της αντίστασης σε "τρομοκρατία", στην οποία συμφωνεί και ολόκληρη η ρεφορμιστική Αριστερά, διεθνής και εγχώρια, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων δήθεν "ελευθεριακών", αλλά και του δηλούντος "αναρχικού" Τσόμσκι. Αυτό δίνει το δικαίωμα στους σιωνιστές σφαγείς όχι μόνο να επιδίδονται σε συστηματικές δολοφονίες όποιων χαρακτηρίζουν "τρομοκράτες", καθώς και πολλαπλασίων αμάχων πολιτών, που χαρακτηρίζονται "παράπλευρες" απώλειες, αλλά και να ισοπεδώνουν τις βασικές υποδομές του παλαιστινιακού και λιβανέζικου λαού (γέφυρες, εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού, αεροδρόμια, εκατοντάδες σπίτια κ.λπ.) δημιουργώντας νέα κύματα προσφύγων. Οι παρεπόμενοι στόχοι της συντριβής της αντίστασης είναι, πρώτον, η υποταγή του παλαιστινιακού λαού στα "τετελεσμένα" που ήδη έχουν οργανώσει οι σιωνιστές με τις ρατσιστικές εθνοκαθάρσεις τους από τη στιγμή που ίδρυσαν το κράτος τους το 1948. Το σχέδιο είναι, όταν η ένοπλη αντίσταση που προσφέρουν οι αντιστασιακές οργανώσεις θα έχει συντριβεί, τότε θα είναι ανοικτός ο δρόμος για την ίδρυση κάποιων Μπαντουστάν σε τμήματα της Παλαιστίνης, που θα διαφεντεύεται η νέα πελατειακή ελίτ, η οποία θα προωθηθεί εκεί, ανάλογη με τις μαριονέτες της υπερεθνικής ελίτ που παριστάνουν τους "υπουργούς" στο Ιράκ και το Αφγανιστάν».

Σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή στην "Ελευθεροτυπία" (22.VII.2006)

Σκίτσο του EL ROTO στην ισπανική εφημερίδα "EL PAIS" (20.VII.2006). «Νίκησες, Δαβίδ... Στο εξής θα είσαι Γολιάθ»

Βέβαια, το "κόμμα του Θεού" εξαπολύει τις επιθέσεις του από κατοικημένη περιοχή έχοντας έτσι υπό μια ιδιότυπη ομηρία ακόμη και άμαχους, αμέτοχους ή ανένταχτους. Η χυδαιότητα και η έπαρση δε γνωρίζουν όρια...

Οι δε σιωνιστές, εργολάβοι της φρίκης άμα τη λήξει της Β' Παγκόσμιας αλληλοσφαγής, σπέρνουν αφειδώς πόνο και σπαραγμό.

Το τι θα θερίσουν, δεν είναι και πολύ δύσκολο να το φανταστούμε...

ΧΑΛΑΣΜΑΤΑ

Και η ζωή (;) συνεχίζεται (;) θα δηλώσουν οι μονίμως "αισιόδοξοι" που δεν πτοούνται με τίποτα. Πράγματι, συνεχίζεται με αδίστακτους σιωνιστές και "κόμματα του Θεού", με δόγματα και φανατικούς, με εξουσίες και λαουτζίκους, με "σωτήρες" κι "ευεργετημένους", με πτώματα και νεκροζώντανους, με ρυτίδες μέσα κι έξω...

Μέση Ανατολή, σωτήριον έτος 2006 μ.Χ.

Η ανθρωπότης προοδεύει διαρκώς και αδιαλείπτως...

Με μαντίλα ή χωρίς, η απόγνωση και η απελπισία αντικρίζουν παρόμοια χαλάσματα...

Ο σκιτσογράφος EL ROTO το αποτύπωσε με τρόπο οξυδερκή και διαχρονικό στην ισπανική εφημερίδα "EL PAIS" (29.I.2006). "Σημαίες" είναι ο τίτλος...

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ

Την Κυριακή 16 Ιουλίου, στην εφημερίδα "Αυγή", δημοσιεύτηκε ένα άκρως επίκαιρο και διεισδυτικό άρθρο του Γιάννη Παπαθεοδώρου με τίτλο "Το μαύρο γάντι της Αυτοκρατορίας" όπου, συν τοις άλλοις, παρατίθενται λόγια του Στρατή Τσίρκα εν έτει 1946 για την άρτι προβληθείσα κινηματογραφική ταινία "GILDA" του Charles Vidor με πρωταγωνίστρια τη Rita Hayworth. Λέει ο Τσίρκας: "Είναι γήινο ή ουράνιο πλάσμα αυτή η Γκίλντα, η Ρίτα Χαίηγουορθ, που θαρρείς ότι γδύνεται ολόκληρη μπροστά σου όταν δεν κάνει παρά να βγάζει αργά και υποβλητικά, στον σκοπό που της κρατούν τα παλαμάκια, τα σφυρίγματα, τα φιλιά των λαϊκών καθισμάτων ένα γάντι, ένα μεγάλο μαύρο γάντι του αριστερού χεριού; Mια 'λαϊκή' θέση κοστίζει 13-22 πίτες αράπικες. Μα το σινεμά είναι φίσκα. Στις 'ακριβές', σε κάθε 'συγκλονιστική' σκηνή απότομα βλέπεις ν' ανάβουν πολλά τσιγάρα στα σκοτεινά. Πλάι σου ένας μεσόκοπος μουγκρίζει υπόκωφα και παραπονεμένα".

Θυμίζει κι επισημαίνει ο Γιάννης Παπαθεοδώρου: "Πράγματι, το φθινόπωρο του 1946, όταν η ταινία 'είχε βγει' από την Αμερική για να αρχίσει η διανομή της στον υπόλοιπο κόσμο, τα σινεμά ήταν φίσκα- όμως, ο λόγος που κόσμος έτρεχε να δει την 'Γκίλντα' δεν ήταν μόνο η αναμφισβήτητη γοητεία της Ρίτας Χαίηγουορθ. Ένα άλλο σημαντικό ιστορικό γεγονός που είχε εντωμεταξύ μεσολαβήσει, προσέδιδε στην ταινία νέα συμφραζόμενα και νέα νοήματα. Την 1η Ιουλίου 1946, είχε χρησιμοποιηθεί από την Αμερική ατομική βόμβα στα νησιά Μπικίνι. Μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του - ελεύθερου και ειρηνικού πλέον - μεταπολεμικού κόσμου που γινόταν χρήση ατομικής ενέργειας, όχι βέβαια για ειρηνικούς σκοπούς, αλλά για την προετοιμασία ενός νέου Ψυχρού Πολέμου. Τη βόμβα την έριξε ένα αεροπλάνο Β29, και είχε 'σταμπαρισμένη' πάνω της τη φωτογραφία της 'Γκίλντα'. Η έκρηξη πρόσφερε, για άλλη μια φορά, το γνωστό φαντασμαγορικό θέαμα με το 'μανιτάρι'. Περίπου σαράντα δύο χιλιάδες άνθρωποι είδαν την έκρηξη από τα κοντινά πλοία, και περισσότερα από τα μισά αμερικανικά κινηματογραφικά συνεργεία κατέγραψαν τις εικόνες. Στα κινηματογραφικά επίκαιρα του 1946, το 'μανιτάρι' που έφτιαξε η 'Γκίλντα', μαζί με την ταινία της Χαίηγουορθ, συμβόλιζε τη γοητεία της κυριαρχίας των ΗΠΑ στον δυτικό, τουλάχιστον, κόσμο. Ο Ψυχρός Πόλεμος άρχιζε με την 'εκρηκτική' παρουσία μιας αμφίσημης 'σεξο-βόμβας' και η νέα ηγεμονική 'ποπ' κουλτούρα της Αμερικής έβγαζε το μαύρο γάντι της, προσφέροντας ένα εξουσιαστικό στριπτήζ στον ηδονοβλεπτικό ελεύθερο κόσμο."

Σκίτσο του Miguel Brieva, δημοσιευμένο στο περιοδικό "ΓΑΛΕΡΑ" (τεύχος 4 - Ιανουάριος 2006)

Ο λόγος, εκ νέου, στον Στρατή Τσίρκα: "Άμα τη δείτε, θα καταλάβετε γιατί οι Αμερικανοί αεροπόροι βγάλαν τη βόμβα του Μπικίνι, Γκίλντα, σε πληροφορεί η εφημερίδα. Όπως τον Κωνσταντή του Βάρναλη περνάς γραμμή της γειτονιάς τα σινεμά. Αμερικάνικο, αμερικάνικο, αμερικάνικο [...] Είναι μια σατανική μηχανή αυτή που μας στήνουνε οι γιάγκηδες, ποπ-κορν, κόκα κόλα, τσίουηγκ-γκαμ, τσιγάρα. Μαστίχες με τη γεύση της μέντας, με της μπανάνας, με της χαβάνας. Τσιγάρα αρωματισμένα με σύκο, με ρούμι, με σέλινο. Κι ακόμα: τα περιοδικά με όλα εκείνα τα μισόγυμνα πλάσματα, με τις ιστορίες, τα εγκλήματα, τις καταχτήσεις. Οι ορχήστρες, οι χοροί, τα σουίγκ και τα τζίτερμπαγκ. Οι κάλτσες νάιλον, και τα μαύρα ματογυάλια για το φως. Δεν μπορεί νάναι τυχαία όλα. Υποψιάζεσαι ένα πολύπλοκο και μεθοδικό πλάνο: οι μασέλες να δουλεύουν, ο ουρανίσκος να γλυκαίνεται, τα ρουθούνια να ευφραίνονται, τα μάτια να θαμπώνονται, τ' αφτιά να μπουκώνουν, οι αδένες να λειτουργούν εντατικά για να μη δουλεύουν, για να μη δουλέψουν τα μυαλά. Η αμερικανική ελαφρή βιομηχανία, η ελαφρότατη".

Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου, δημοσιευμένο στο περιοδικό "ΓAΛEΡΑ" (τεύχος 7 - Απρίλιος 2006)

Συνεχίζει ο Γιάννης Παπαθεοδώρου: "Ας μη βιαστούμε να χρεώσουμε τον Τσίρκα με έναν στείρο αντιαμερικανισμό. Οι παρατηρήσεις του δεν εντάσσονται στις γνωστές 'θεωρίες συνωμοσίας'. Η 'Γκίλντα' ήταν το σύμβολο μιας νέας εποχής για την αμερικανική κυριαρχία- μιας εποχής στην οποία ο ιμπεριαλισμός και η κουλτούρα διασταυρώθηκαν οργανικά για να δημιουργήσουν ένα μέτωπο ισχύος σε παγκόσμια κλίμακα. Φέτος, εξήντα χρόνια μετά την 'Γκίλντα', η επέτειος της πρώτης 'ειρηνικής' ατομικής βόμβας μας θυμίζει ότι το μαύρο γάντι της Αυτοκρατορίας εξελίχτηκε στη μεγαλύτερη λιμπιντική επένδυση του σύγχρονου πολιτικού ασυνείδητου.

Γράφει ο Τσίρκας: "Περπατάς κι ονειρεύεσαι ενάντια στον κατακλυσμό αμερικάνικου λαπά που απειλεί την ποίηση, τη γεύση της ζωής σ' όλες τις χώρες που σε πονούν σαν ανοιχτές πληγές. Δεν είναι όμως αργά, δεν είναι αργά".

"Πρέπει να τους κάνουμε να πιστέψουν πως δεν έχουν καμμία αξία, για να τους αγοράσουμε πιο φθηνά". Σκίτσο του EL ROTO στην ισπανική εφημερίδα "EL PAIS" (27.IV.2006).

Υ.Γ. Ο Τσίρκας υποστήριζε πως δεν είναι αργά. Άραγε, μπορούν (και, κυρίως, θέλουν;) να αντιδράσουν οι κοινωνίες της σπατάλης και της αμετροέπειας, της ευτέλειας και της γενικευμένης διαφθοράς, της απληστίας και της υποταγής, της σαπίλας και της αλληλοϋπονόμευσης;

ROGER KEITH (SYD) BARRETT

ROGER KEITH (SYD) BARRETT - IN MEMORIAM

(6.I.1946 - 9.VII.2006)

Ο Syd Barrett υπήρξε "αναχωρητής", μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα που προτίμησε (εμμέσως, έστω) να απαρνηθεί το πολλά υποσχόμενο μέλλον με τους Pink Floyd, να ζήσει μακριά από όλους με τους δικούς του όρους στην περιφέρεια του Cambridge όπου είχε γεννηθεί.

Όπως δήλωσε στον Τύπο ο αδερφός του, ο Barrett πέθανε το βράδυ της Παρασκευής 9 Ιουλίου στο σπίτι της μητέρας του στο Cambridge, λόγω επιπλοκών που του δημιούργησε ο διαβήτης από τον οποίο υπέφερε χρόνια, Εκεί είχε καταφύγει τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια και, απομονωμένος σε ένα κελάρι, ζωγράφιζε πίνακες.

Το 1965, στα δεκαοκτώ του χρόνια, σχημάτίσε τους Pink Floyd μαζί με τους Roger Waters, Nick Mason, Rick Wright. Αποχώρησε στις 6 Απριλίου 1968. Ταλαντούχος κιθαρίστας και πρωτοπόρος της βρετανικής ψυχεδελικής σκηνής, ο Barrett ήταν ο εγκέφαλος πίσω από τα δύο πρώτα άλμπουμ της μπάντας, το "The piper in the gates of dawn" ("Ο αυλητής στις πύλες της αυγής" - κυκλοφόρησε στις 5 Αυγούστου 1967) και το "Α saucerful of secrets" ("Ένα πιατάκι γεμάτο μυστικά" - κυκλοφόρησε στις 29 Ιουνίου 1968). Έπαιζε κιθάρα γδέρνοντας με έναν αναπτήρα Zippo τις χορδές για να δημιουργήσει αυτό τον μυστηριώδη ήχο, χαρακτηριστικό της μπάντας, και έγραφε τους αλλόκοτους και παραισθησιογόνους (λόγω και L.S.D) στίχους.

Στην περιοδεία των Pink Floyd στις Η.Π.Α. (Οκτώβριος 1967) στεκόταν ακίνητος στη σκηνή, δείχνοντας ανίκανος να παίξει κιθάρα, χαμένος σε έναν δικό του κόσμο. Έτσι, ο Roger Waters, όπως είχε πει ο ίδιος ο Barrett, τον κατηγόρησε ότι είναι σχιζοφρενής και τον έδιωξε αντικαθιστώντας τον με τον David Gilmour. Από εκεί άρχισε η πτώση ενός δημιουργικού μουσικού. Ενώ οι Pink Floyd γίνονταν αστέρες της ροκ σκηνής, ο Barrett κατάφερε με δυσκολία να ολοκληρώσει δύο προσωπικά άλμπουμ: τα "Barett" (αρχές 1970) και "The madcap laughs" (Οκτώβριος 1970), γεμάτα χαμηλόφωνα, μελαγχολικά, ακουστικά τραγούδια. Παράλληλα, η παλιά του μπάντα έγραψε γι' αυτόν τον ύμνο "Shine on you crazy diamond" και ο χαρακτήρας στο άλμπουμ "The wall", ο μουσικός που βυθίζεται στην τρέλα, είναι εμπνευσμένος από τον Barrett.

(…) Come on you boy child, you winner and loser, come on you miner for truth and delusion, and shine!

Ας στοιχειώνει, λοιπόν, τη μνήμη και τη συνείδησή μας ο άρτι αποχωρήσας αλαφροΐσκιωτος και δυσπροσάρμοστος μουσικός, ένας ουσιώδης συνθέτης από τους πλέον καινοτόμους και πειραματιστές του περασμένου αιώνα…

ΑΝΩΦΕΛΗΣ ΕΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΧΩΜΑΤΕΡΗΝ ΑΠΕΛΕΥΣΕΙ

“Πριν καταλήξουν σκουπίδια ήταν πλούτος”.

Σκίτσο του EL ROTO στην ισπανική εφημερίδα "EL PAÍS" (4-III-2006).

“(…) το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών.” Κατά Ματθαίον κζ’ 25

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Καθημερινή" (Κυριακή 9 Ιουλίου 2006) αναφέρεται πως “(…) τεράστια ποσά αναμένεται να δαπανηθούν με στόχο την υιοθέτηση των αποτελεσματικότερων τεχνολογιών για τη διαχείριση απορριμμάτων στη χώρα μας”. Πληροφορούμαστε, επίσης, πως “(…) μικρό παραμένει το έργο που έχει να επιδείξει η Ελληνική Εταιρία Αξιοποίησης και Ανακύκλωσης (Ε.Ε.Α.Α.), η οποία είχε την υποχρέωση να υλοποιήσει τον εθνικό στόχο της ανακύκλωσης, δηλαδή, να απομακρύνει από τις χωματερές το 50% των υλικών συσκευασίας- ποσότητα που αγγίζει τους 700 τόνους την ημέρα”. Και, όλα αυτά, παρά τα χρήματα που συγκέντρωσε η εταιρία στα ταμεία της (γίνεται λόγος ακόμη και για 30 εκατ. ευρώ). Έως εδώ, τίποτα το καινούριο- άλλωστε, γνωρίζουμε καλά τη νεοελληνική πραγματικότητα. Το "παρδαλό κατσίκι" αρχίζει να ξελιγώνεται από τα γέλια όταν διαβάζει (στο ίδιο πάντα άρθρο) πως “(…) εγκαταλείπεται η λογική που επικράτησε κατά τη δεκαετία του ’90 με την εδαφική διάθεση των αποβλήτων σε ελεγχόμενους ή ανεξέλεγκτους χώρους διάθεσης. Η κοινοτική αλλά και η εθνική νομοθεσία απαγορεύουν ρητά (με νόμο που ισχύει από το 2003) την ταφή σύμμικτων απορριμμάτων”. Και αν κάποιος δε γνωρίζει τι εστί ο όρος "σύμμ(ε)ικτα απορρίμματα", πληροφορούμεθα πως πρόκειται για “ζυμώσιμα υλικά που επιδέχονται βιολογική επεξεργασία” (ήτοι, οργανικά απορρίμματα που αποσυντίθενται λόγω της δράσης των ενζύμων). Δηλαδή, σύμφωνα με την (ήδη ισχύουσα από το 2003) κοινοτική και εθνική νομοθεσία, δεν επιτρέπεται η απόθεση στις χωματερές του γνωστού αχταρμά απορριμμάτων (π.χ. μπαταρίες, χαρτιά, κονσέρβες, μπουκάλια, φλούδες πατάτας, κ.ο.κ.). Βέβαια, ο καλοπροαίρετος θαυμαστής του θεωρητικού εκσυγχρονισμού θα σταθεί με σεβασμό και υπευθυνότητα μπροστά σε όλες αυτές τις "οικολογικές" διακηρύξεις, πιστεύοντας πως το κράτος προνοεί και μεριμνά για το κοινό καλό. Όμως, κοντά στο νου και η γνώση: αν ισχύουν όλα αυτά, γιατί τα οχήματα αποκομιδής απορριμμάτων συλλέγουν παραγεμισμένες σακούλες αδιακρίτως περιεχομένου και τις εναποθέτουν στους λεγόμενους Χώρους Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων (Χ.Υ.Τ.Α.- κοινώς χωματερές); Φαίνεται πως δεν έφτασε ακόμη το σωτήριον έτος 2003 για να εφαρμοστεί η νομοθεσία… Η ανακύκλωση απορριμμάτων θεωρείται μονόδρομος, αλλά μόνο στα χαρτιά. Εξωφρενικά κονδύλια απορροφώνται (ροκανίζονται) χωρίς να υπάρχει ο απαραίτητος σχεδιασμός και οι κατάλληλες υποδομές. Κυρίως, όμως, απουσιάζει η βούληση από όλες τις πλευρές. Σε άπασα τη νεοελληνική επικράτεια κυριαρχούν τα ίδια στοιχεία: αδιαφορία, το κυνήγι της ευκολίας και του βολέματος, οι κοντόφθαλμες θεωρήσεις και η απροθυμία για οτιδήποτε απαιτεί προσπάθεια και διάθεση προσωπικού χρόνου. Έτσι, είναι μάλλον ουτοπικό και αφελές να προσδοκούμε πως ο νεοέλλην θα καταδεχτεί να ασχοληθεί με σκουπίδια. Να μεριμνήσει για την ευημερία του και να κάνει τα πάντα για να ικανοποιήσει τις καταναλωτικές του μανίες, αυτό μάλιστα!- δείχνει ανωτερότητα, κιμπαριλίκι, αρχοντιά. Όλα τα άλλα είναι για τους "κουλτουριάρηδες" και τους "κωλόγους" (κατά πως τους αποκαλούν ένιοι ελληναράδες) . Από την άλλη, οι Ο.Τ.Α. (Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης) που έχουν την ευθύνη για τη συλλογή του περιεχομένου των (λιγοστών, έστω) κάδων συγκέντρωσης ανακυκλώσιμων απορριμμάτων, αφήνουν να περάσουν έως και κάποιες εβδομάδες για την αποκομιδή με αποτέλεσμα ακόμη και οι λίγοι που θέλουν να συμμετάσχουν στην υπόθεση της ανακύκλωσης να αναγκάζονται να κρατούν τα σκουπίδια στο σπίτι τους ώσπου να αποφασίσουν να ξεκουνηθούν οι ερίφηδες. Επίσης, πολλοί κάδοι που προορίζονται για ανακυκλώσιμα υλικά "μπουκώνονται" από ποικίλα άχρηστων αντικειμένων που συσσωρεύονται καθώς τόσο οι Ο.Τ.Α. όσο και ο Δήμος δηλώνουν αναρμοδιότητα. Επιτέλους, σε ποιόν ανήκουν τα σκουπίδια; Το ανθρώπινο γένος, το τόσο αυτοϋπερεκτιμημένο, το μόνο είδος του ζωικού βασιλείου που βρίσκεται σε αγεφύρωτη απόσταση από το φυσικό περιβάλλον (καταστρέφοντάς το και νομίζοντας βλακωδώς πως μπορεί να το δαμάσει), είναι το μόνο που αφήνει ίχνη των τεχνητών καταναλωτικών δημιουργημάτων του- χνάρια που παραμένουν εσαεί καταδεικνύοντας το μέγεθος της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και ευήθειας. Είμαστε (ηθικώς) υποχρεωμένοι να μειώσουμε τα αποτελέσματα της καταστρεπτικής και ανούσιας παρουσίας μας, ειδάλλως θα πνιγούμε από τα ίδια μας τα κόπρανα- και θα είναι πέρα για πέρα δίκαιο…

ΓΕΡΟΝΤΟΝΕΟΙ

Οι επίδοξοι σωτήρες και στο βάθος ο λόφος της Ακρόπολης...

Διαβάζουμε τον τίτλο της πολύ "καυτής" είδησης στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" την Τετάρτη 12 Ιουλίου 2006: "Σαράντα τέσσερις 25χρονοι υποψήφιοι με τον Σκανδαλίδη" και αναθεματίζουμε που δεν είμαστε πλέον τόσο νέοι ώστε να αδράξουμε την ευκαιρία και να ασχοληθούμε με τα κοινά, να σώσουμε τον τόπο βρε αδερφέ! Το ίδιο θέμα προβάλλουν και άλλες φυλλάδες (κυρίως οι πασοκικές) συνοδεία της απαραίτητης γηρασμένης (αλλά πάντα χρησιμοποιούμενης) συνθηματολογίας : "Τόπο στα νιάτα", "ανανέωση" κ.ο.κ.- νέος ήμουν και γέρασα, δηλαδή.

Το γεγονός ότι ο ένας στους τέσσερις υποψηφίους δημοτικούς και διαμερισματικούς συμβούλους που θα συγκροτήσουν το ψηφοδέλτιο του συνδυασμού του πασοκοϋποψήφιου για τον Δήμο Αθηναίων, το 25% δηλαδή, είναι ηλικίας έως 30 ετών, προβάλλεται ως άκρως τολμηρή και γενναία πολιτική πράξη που απαιτεί (και αξίζει) την προσοχή μας. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ο "νεαρόκοσμος" του Σκανδαλίδη (άραγε, τι ρίζες έχει αυτό το επώνυμο;) απαρτίζεται από νέους και νέες που προέρχονται από διάφορους κοινωνικούς και επαγγελματικούς χώρους. Συν τοις άλλοις, με ιδιαίτερο κέφι, όπως δήλωσαν και οι ίδιοι, ρίχνονται στη μάχη της Αθήνας. "Η Αθήνα αλλά-Ζει με τη νέα γενιά στο προσκήνιο της πόλης", επισήμανε χθες ο υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ δήμαρχος Αθηναίων Κ. Σκανδαλίδης, παρουσιάζοντας τους νέους αυτούς ανθρώπους, τους οποίους και χαρακτήρισε "ατομική βόμβα" του συνδυασμού του και "οξυγόνο" της Αθήνας. "Είναι αυτοί", είπε, "που θα δώσουν το άρωμα της νίκης, θα πάνε παντού, σε σπίτια και γειτονιές και θα μεταφέρουν το μήνυμα ανάτασης και ανάκαμψης στην πόλη".

Δε λέω, αυτή είναι πραγματική επανάσταση!!! Ριζική ανατροπή, εκ βάθρων ξερίζωμα της σαπίλας, θα ηττηθεί οριστικά το τέρας της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας, θα επιλυθεί αμετάκλητα κάθε μείζον και έλασσον πρόβλημα, θα... Ό,τι δεν τον άφησαν να κάνει ως μέλος των πασοκοκυβερνήσεων, θα το πραγματοποιήσει τώρα με την ιδιότητα του εντελώς αυτόνομου και ακριβοδίκαιου τοπικού άρχοντα.

Και, τέλος πάντων, ο Σκανδαλίδης (και ο οποιοσδήποτε όμοιός του) είναι ένας επαγγελματίας πολιτικάντης, ένα εξουσιαστικό παράσιτο που έχει ως ρόλο τη διατήρηση της πλειονότητας των κοινωνικών προβλημάτων (εν μέσω της επίλυσης ορισμένων, για τη δημιουργία εντυπώσεων) ούτως ώστε να μπορεί να τάζει ψευδόμενος. Το αποκρουστικό και γλοιώδες φαινόμενο είναι η διαρκής τροφοδότηση των (κάθε χρώματος) κομματικών μηχανισμών από ανθρώπους των οποίων η βιολογική ηλικία θα έπρεπε (θεωρητικά τουλάχιστον) να παραπέμπει σε έννοιες όπως: αμφισβήτηση, αξιοπρέπεια, ανυπακοή, ρήξη, ανατροπή, κ.ο.κ. Απεναντίας, διαπιστώνουμε πως γιγαντώνονται οι στρατιές των ασπόνδυλων οσφυοκαμπτών και των χαμερπών εξουσιολάγνων. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της σήψης απαντάται στα πανεπιστήμια, όπου οι φοιτητικές παρατάξεις των δύο κομμάτων του διπολισμού σαρώνουν στις εκλογές των σχολών προωθώντας τη "γκλαμουριά" της εποχής και παρέχοντας πρακτικές διευκολύνσεις.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στους φερέλπιδες "νέους" του Σκανδαλίδη (παρεμπιπτόντως, ανάμεσά τους υπάρχει και κάποια που είναι μέλος της κριτικής επιτροπής καλλιστείων για τον τίτλο της μις Πελοπόννησος). Ο μετριοπαθής και σώφρων πολίτης αυτής της χώρας θα δώσει τα εύσημά του "στα παιδιά που ενδιαφέρονται και αγωνιούν για το κοινό καλό". Αντιθέτως, ο γκρινιάρης και φθονερός υπονομευτής θα ανακράξει: "Φτου σας, γυμνοσάλιαγκες, λακέδες της εξουσίας και συντηρητές της εξουσιαστικής ευτέλειας!!!" Γιατί, ποιος μπορεί να πιστέψει πως οι συμμετέχοντες στα κοινά έχουν ευγενή και ανιδιοτελή κίνητρα; Αυτό θα το υποστήριζε μόνο ένας αθεράπευτα ηλίθιος ή κάποιος που κάνει μια απέλπιδα και αδέξια προσπάθεια να δικαιολογήσει τις πολιτικές του επιλογές (ήτοι, τη συντήρηση της κομματοκρατίας).

Οι "νέοι" του Σκανδαλίδη έχουν συγκεκριμένους στόχους που δεν είναι άλλοι από την ανάρρησή τους (σταδιακά, έστω) σε όλο και υψηλότερα αξιώματα, η είσοδός τους στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, η "δικτύωσή" τους, η δημιουργία προσωπικών προοπτικών και άλλα πολλά τέτοια ευγενικά και χαριτωμένα. Μόνο ιδιοτελείς ή ανιστόρητοι, αδαείς ή κουτοπόνηροι, βολεψάκηδες ή αφελείς μπορούν να υποστηρίζουν τη συντήρηση του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού. Το δίπολο είναι πάντα το ίδιο: βλάκας ή (συν)ένοχος.

Και πάλι ο νομοταγής και μετρημένος υπήκοος θα υποβάλλει την ένστασή του: "Μα, δεν είναι δυνατόν να αρνηθούμε σε κάποιον το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι". Βεβαίως και όχι, αλλά και οι μονίμως "υπό" (δηλαδή, οι εξουσιαζόμενοι) μπορούν να χρησιμοποιούν την όποια δυνατότητα έχουν για να υπερασπίζονται την αξιοπρέπειά τους (όπως αυτοί την ορίζουν) σε καθημερινή βάση. Σιχτίρ, πια!!!

Ας το πάρουμε απόφαση: αθωότητα δεν υπάρχει, έπαψε να υπάρχει από καταβολής του ανθρωπίνου είδους. Πλέον, υπάρχουν μόνο διαβαθμίσεις ενοχής και χυδαιότητας...

ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥΝΤΩΝ

Άραγε, πόσους λόγους μπορεί να επικαλεστεί κάποιος που βιώνει τη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα ώστε να δηλώσει υπερήφανος για την εν λόγω καταγωγή του; Πόσο ικανοποιημένους μπορεί να μας καθιστά η κυριαρχούσα κατάσταση και είναι όντως μίζεροι και μεμψίμοιροι όσοι δυσανασχετούν, διαμαρτύρονται, αντιδρούν ή εξεγείρονται; Όποιοι δεν αρέσκονται στις επικρατούσες συνθήκες είναι ανίκανοι να απολαύσουν την καθημερινότητα στον "ευλογημένο" τούτο τόπο ή χαρακτηρίζονται από δημιουργική τελειομανία και απουσία αποχαυνωτικού εφησυχασμού; Τα προσφερόμενα προς ανάλυση θέματα είναι αναρίθμητα, αρκεί κάποιος να παρατηρεί στοιχειωδώς τα όσα διαδραματίζονται γύρω του.

Τα προβλήματα (τα περισσότερα και τα πλέον ενοχλητικά και δυσάρεστα) ξεκινούν από τη στιγμή που το συνειδητοποιημένο άτομο θα βγει από το "καβούκι" του (θέλοντας ή μη) και θα έλθει σε επαφή με τους συνανθρώπους του. Και μιλώντας για "συνειδητοποιημένο άτομο", εννοώ το έλλογο ον το οποίο έχει γνώση και αντίληψη πως ζει και δρα μέσα στα πλαίσια μιας οργανωμένης κοινωνίας, εντός της οποίας οφείλει να λαμβάνει υπ’ όψιν του πως και οι γύρω του (οι "συνάνθρωποί" του) είναι κι αυτοί οντότητες με ανάγκες και δικαιώματα, δηλαδή, δεν είναι εμπόδια προς εξάλειψη ούτε αντικείμενα προς χρήση. Στον Jean Paul Sartre αποδίδεται η φράση "η κόλασή μου είναι οι άλλοι" και, επειδή θεωρώ πως τα αποφθέγματα των στοχαστών μας δίνουν ένα σχετικό δικαίωμα να τα ερμηνεύουμε και να τα χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν (όση δόση αυθαιρεσίας ή αλαζονείας κι αν εμπεριέχει η πρακτική αυτή) θα το επιστρατεύσω για να προσεγγίσω κάποια άκρως διαδεδομένα φαινόμενα της υπέροχης, ασύγκριτης και αμίμητης κοινωνίας μας.

Η ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ

Όχι, δεν πρόκειται για την ομότιτλη κινηματογραφική ταινία του John Huston, αλλά για την καθημερινή εικόνα των (μικρών ή μεγάλων) πόλεων της ημεδαπής. Ποιος είναι ο νόμος της κάθε ζούγκλας; Ο ισχυρότερος επιβιώνει και κυριαρχεί, κατά κανόνα εις βάρος του ασθενέστερου και του ανυποψίαστου. Η ζούγκλα της ελληνικής ασφάλτου δε σχετίζεται μόνο με τη στενή έννοια της επιβίωση (π.χ. χρήση οχημάτων για βιοποριστικούς λόγους), αλλά και με την ικανοποίηση διαφόρων (προσώρας ανίατων) εσωτερικών συμπλεγμάτων από τα οποία καταδυναστεύονται οι λογής ξιπασμένοι νεόπλουτοι των δύο τελευταίων (κυρίως) δεκαετιών. Τα "άλογα" και δη η "τζιπούρα", είναι το απόλυτο και εκ των ων ουκ άνευ σύμβολο κοινωνικής ισχύος και ευμάρειας.

Δεδομένου ότι τα ηρωικά ελληνικά άστη είναι χτισμένα "στο πόδι", άρα δεν μπορούμε να μιλάμε για σοβαρό και αξιόπιστο σχεδιασμό δρόμων, για επαρκείς χώρους στάθμευσης ή για λειτουργική ρυμοτομία, η κατάσταση (που εκ των πραγμάτων είναι δύσκολη) επιδεινώνεται και η συνύπαρξη πεζών και οχημάτων γίνεται ψυχοφθόρα και βασανιστική. Όμως, όλα αυτά δε μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογίες για την άκρως δικτατορική και ανάλγητη συμπεριφορά της πλειονότητας των εποχούμενων.

Η χρήση των οχημάτων έχει ήδη μετατραπεί σε κατάχρηση, η κατάληψη πεζοδρομίων και περασμάτων που προορίζονται για τη διέλευση παραπληγικών είναι γενικευμένο και παγιωμένο καθεστώς, το να προσπαθήσει κάποιος να περάσει διάβαση (μόλις ανάψει πράσινο για τους πεζούς) δεν ενέχει μικρότερο βαθμό επικινδυνότητας με το να σκαρφαλώσει στον Μύτικα. Το να πλαγιάσει κάποιος αφήνοντας τα παράθυρα ανοιχτά (ακόμη και μέσα στην άγρια νύχτα) αποτελεί εγγύηση πως δε θα μπορέσει να κλείσει μάτι, αφού όλο και κάποιος μερακλωμένος οδηγός θα κοντοσταθεί στον φωτεινό σηματοδότη με τα καψουροτράγουδα να εξέρχονται από ηχοσύστημα ανάλογης δυναμικότητας με αυτά που διαθέτουν τα νυχτομάγαζα τα οποία επισκέπτεται ο νταλγκαδιασμένος δυναμικός νέος. Οι (επίτηδες) τρύπιες εξατμίσεις, καθώς και τα επίμονα μαρσαρίσματα δίτροχων και τετράτροχων συμπληρώνουν επάξια την ηχητική πανδαισία.

Η ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΗΣ ΥΔΑΤΙΝΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ

Η συμπεριφορά των αυτοκινητάνθρωπων της πόλης απαντάται και από όσους οργώνουν τις ελληνικές θάλασσες με "σκάφη αναψυχής" και, μάλιστα, σε μικρή απόσταση από τις ακτές. Πάνω κάτω είναι οι ίδιοι που "ξεχαρμανιάζουν" γκαζώνοντας και θορυβώντας στους μίζερους δρόμους της μεγαλούπολης. Μοιραίο είναι, λοιπόν, και στη θάλασσα να επιδιώξουν την εκτόνωση και τη συγκίνηση στα "γκάζια" του jet ski, του surf jet, του sea bike, του… Θόρυβος, έκθεση ανυποψίαστων λουόμενων και αυτοδυτών σε άμεσο κίνδυνο, γλοιώδης επίδειξη ψευτομαγκιάς, ο επίπλαστος και προσωρινός θρίαμβος της ξιπασιάς και της χυδαιότητας των χρυσοκάνθαρων.

(ΚΑΙ ΑΥΤΟ) ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ (;)

Ο Έλληνας είναι δημιουργικός, ανήσυχος, δαιμόνιος. Του αρέσει να χτίζει και να δαμάζει την αντιδραστική φύση. Οικοδομεί σε δασικές εκτάσεις μετά από πυρκαγιά (εμπρησμός ή μη), στον αιγιαλό, σε λόφους, σε μπαζωμένα ρέματα και, γενικά, οπουδήποτε. Και δε χτίζει τόσο για πρώτη κατοικία, όσο για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του, την επιδειξιμανία του και την ανάγκη του για καταξίωση στα μάτια των ομοίων του. Ξέρει (εμπειρικά, αλλά και διότι στο συγκεκριμένο θέμα είναι άριστος γνώστης της ιστορίας) πως αργά ή γρήγορα οι τσιμεντοαυθαιρεσίες νομιμοποιούνται και μόνο κάποιοι κακοήθεις και μικρόψυχοι (αντεθνικώς δρώντες) τοποθετούν τα κατά τόπους πολεοδομικά γραφεία στην κορυφή της εγχώριας διαφθοράς.

ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥΝΤΩΝ (ΕΠΙΛΟΓΟΣ;)

"ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ;"

Η ιστορική φράση του Β.Ι.Λένιν στοιχειώνει τον κάθε άνθρωπο που διαθέτει τα ελάχιστα, έστω, ψήγματα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Οδεύοντας ολοταχώς προς το τέλος της τέταρτης δεκαετίας του βίου μου, νιώθω πως στενεύουν διαρκώς τα περιθώρια για κατανόηση, συγχώρεση, συμπάθεια και ανοχή. Θαρρώ πως είναι συγκεκριμένοι οι δρόμοι (τρόποι) που μπορεί να επιλέξει κάποιος πορεμένος στον κόσμο ετούτο: α) να αποδέχεται την κάθε κατάσταση ως έχει, εφαρμόζοντας τη συμβουλή που δίνει τις πρωταγωνιστής ποιήματος του Μανώλη Αναγνωστάκη "βρε, δε θα φτιάξεις εσύ το ρωμαίικο…", άλλως να εφαρμόσει το δόγμα "κάνω το κορόιδο" β) να δυσανασχετεί, να οργίζεται, να γκρινιάζει, να καταριέται, να αναθεματίζει, να καταλογίζει ευθύνες, αλλά έως εκεί – μόνο λεκτικά, γ) να υιοθετήσει τις κρατούσες συμπεριφορές (να ποιήσει την ανάγκη φιλοτιμία), ώστε να μην είναι αποσυνάγωγος, "γραφικός", απόβλητος,… δ) να δράσει δυναμικά, ήτοι να αυτοδικήσει – ό,τι κι αν περιλαμβάνει αυτό…

ΔΙΚΑΣΤΗΣ DREDD Ή…

Εν αρχή ην ο Λόγος ή ο Νόμος; Γεγονός είναι πως παρατηρείται μια (ενορχηστρωμένη;) επίθεση κατά της έννοιας της αυτοδικίας. Απαξιώνεται ως στοιχείο οπισθοδρομικό, ως χαρακτηριστικό υποανάπτυκτων κοινωνικών συνόλων, ως βάρβαρη και απολίτιστη συμπεριφορά, ως ατελέσφορη μέθοδος που συντηρεί και διαιωνίζει τις νοσηρές καταστάσεις που επιχειρεί να εξαλείψει. Το παράδοξο είναι πως πολλοί από τους όψιμους και νηφάλιους πολέμιους της πρακτικής αυτής, όταν φτάσουν "στο αμήν" και τους πνίγει ασφυκτικά το δίκιο (πράγμα όχι σπάνιο), εκφράζονται με (φραστικό, έστω) μένος εναντίον ορατών ή λιγότερο ευδιάκριτων υπαιτίων. Τότε, ξεχνούν τις θεωρητικολογίες τους και νιώθουν ικανοί ακόμη και να εγκληματήσουν… Ας διακρίνουν οι "ειρηνιστές " τη διαφορά ανάμεσα στη βία και την αντιβία, ανάμεσα στην απρόκλητη επίθεση και την αυτοάμυνα.

Άραγε, όσοι σε καθημερινή βάση συμπεριφέρονται με τρόπο άκρως κυνικό και ποταπό, το πράττουν λόγω άγνοιας και αφέλειας ή επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς; Το ερώτημα είναι ρητορικό, μιας και οι ίδιοι παραδέχονται (κομπορρημονώντας, μάλιστα) πως είναι "μαγκιά" και "καπατσοσύνη το να καταστρατηγούν κάθε κανόνα συνύπαρξης και να καρπώνονται τα μεγαλύτερα προσωπικά οφέλη. Άρα, ζητούνται καλοπροαίρετοι όπως ο Διογένης έψαχνε πραγματικούς ανθρώπους με το λυχνάρι του αναμμένο υπό το φως της ημέρας.

Πιστεύω πως, πλέον, περισσεύει η οσιομαρτυρική στάση του να στρέφουμε και το άλλο μάγουλο για ράπισμα, καθώς η προσπάθεια συνεννόησης με τους χαμερπείς και η προσφυγή στην πειθώ και τον καλόπιστο διάλογο είναι μέσα που χάνονται στην άβυσσο της χλεύης και της βδελυρής ιδιοτέλειας. Η ενδεδειγμένη απάντηση (καιρός να την αποτολμήσουμε σε ευρεία κλίμακα;) ας είναι ουσιαστική και αποστομωτική, είτε απευθύνεται σε μεμονωμένους "συντοπίτες" είτε σε θεσμικές εξουσίες.

ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΙ

"Παλαιστίνιος πολίτης με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον".

Σκίτσο του "EL ROTO" στην "EL PAIS" (30-VI-2006).

Όταν η «ζωή των Ισραηλινών είναι πιο σημαντική από αυτή των κατοίκων της Γάζας», Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ

Στον πολιτισμένο κόσμο λένε πως όταν ένας πολιτικός λερώνει το χέρι του με αίμα, τελειώνει. Αυτό στο Ισραήλ, που εδώ και δεκαετίες επικαλείται ότι ανήκει στον πολιτισμένο κόσμο, όχι μόνο δεν ισχύει αλλά θεωρείται βάφτιση το να λερώνει ένας νέος πολιτικός το χέρι του με αίμα Παλαιστινίων. Ειδάλλως η πολιτική καριέρα του σταματά. Στο Ισραήλ η βάφτιση αυτή ονομάζεται στοχευμένη δολοφονία ή βομβαρδισμός «ακριβείας». Ο νέος υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Αμίρα Περέτζ, πρώην πρόεδρος του συνδικάτου Histadrut, κατάφερε να σκοτώσει από τη μέρα που ανέλαβε το υπουργείο Αμυνας πάνω από 70 Παλαιστινίους, από τους οποίους οι 12 ήταν παιδιά. Οι εκθέσεις που φτάνουν καθημερινά στο γραφείο του από τις στοχευμένες δολοφονίες, τον ανάγκασαν να ομολογήσει ότι περνά τη δύσκολη περίοδο της πολιτικής του καριέρας, επειδή θέλει να γίνει «άνθρωπος της ειρήνης και του διαλόγου». Πώς όμως, όταν το πολιτικό σύστημα στο Ισραήλ εδώ και 50 χρόνια λειτουργεί με τη λογική τής πάση θυσία επικράτησης και της αχαλίνωτης κρατικής τρομοκρατίας; Από τα πλοκάμια του δεν γλίτωσε κανένας πολιτικός στο Ισραήλ. Ο Περέτζ ζούσε στις αυταπάτες του. Νόμιζε πως θα γλίτωνε από το παιχνίδι ένταξής του στη λέσχη των δολοφόνων στρατηγών. Πίστευε πως θα μπορούσε να εφαρμόσει το όραμά του για ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών. Απάτες και ψέματα. Η υποκρισία του φάνηκε από τα ψέματα που έλεγε για τη σφαγή στην παραλία της Γάζας και από την άρνησή του να συσταθεί από τον Ο.Η.Ε. διεθνής επιτροπή ερευνών. Γιατί μια τέτοια έρευνα ίσως θα οδηγούσε όλη την κλίκα των δολοφόνων στρατηγών του ισραηλινού υπουργείου στο δικαστήριο των εγκληματιών πολέμου. Το Ισραήλ βέβαια κατάφερνε εδώ και δεκαετίες να κρύβεται πίσω από τις Η.Π.Α. και το δικαίωμά τους για βέτο. Το Ισραήλ ακόμα πιστεύει ότι η δύναμη φέρνει τη λύση. Απάτη. Το Ισραήλ δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ότι το μέτρο της δύναμης είναι το αποτέλεσμά της, όχι το μέσον που την εξουσιάζει. Το θράσος του «δολοφόνου των παιδιών», Ολμερτ, φτάνει στο σημείο να δηλώνει ότι η «ζωή των Ισραηλινών είναι πιο σημαντική από αυτή των κατοίκων της Γάζας». Η λογική της εκλεκτής φυλής, την οποία εκφράζει και εκπροσωπεί ο σημερινός πρωθυπουργός Ολμερτ, θυμίζει άλλες εποχές. Το μάτι του αναγνώστη των καθημερινών τηλεγραφημάτων όλων των πρακτορείων που έρχονται από τη Δυτική Όχθη πάντα πέφτει στις δεκάδες επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού για εκτέλεση και σύλληψη ανταρτών και πολιτών μέσα στα κατεχόμενα εδάφη, στις καθημερινές στοχευμένες δολοφονίες μέσω των Απάτσι. Όλα αυτά, χωρίς βέβαια να σηκωθεί ούτε μια τρίχα από το γερασμένο και κουρασμένο σώμα της διεθνούς κοινότητας. Παλιά λέγαμε ότι ο Θεός γέρασε και δεν ασχολείται με εμάς, τώρα και εμείς γεράσαμε και δεν μας νοιάζει τίποτα. Η διεθνής κοινότητα τώρα ασχολείται με έναν Εβραίο στρατιώτη που συνέλαβαν Παλαιστίνιοι αντάρτες σε μια ένοπλη επίθεση και όχι με τους 10.000 Παλαιστίνιους κρατουμένους. Αυτή είναι η διεθνής κοινότητα. Ασχολείται με έναν γιατί είναι ανίκανη να σχολείται με 10.000. Ασχολείται με έναν Εβραίο στρατιώτη και όχι με τους 500 ανήλικα παιδιά και Παλαιστίνιες γυναίκες στις ισραηλινές φυλακές. Με τους 200.000 παράνομους Εβραίους αποίκους, με την παραμονή τους στη Δυτική Όχθη και όχι με το δικαίωμα επιστροφής των 4.000.000 Παλαιστινίων προσφύγων, ούτε σε ηθικό επίπεδο μα ούτε σε πρακτικό. Αυτή είναι η μοίρα της διεθνούς κοινότητας; Να ασχολείται με τις ρουκέτες των Παλαιστινίων και όχι με τα πυρηνικά, τα φονικά Απάτσι και F-16; Εκεί έφτασε η κατάρρευση της ηθικής στην πολιτική, στο σημείο να ασχολείται η διεθνής κοινότητα με την ασφάλεια του Ισραήλ και όχι με το δικαίωμα των Παλαιστινίων σε μια πατρίδα στο 22% της δικής τους κλεμμένης πατρίδας. Αυτή είναι η διεθνής κοινότητα. Ασχολείται με τις μικρές συνωμοσίες και όχι με τις μεγάλες δίκαιες εξεγέρσεις. Σ' αυτόν τον κόσμο ζούμε και εδώ θα παραμείνουμε, βάρος στη διεθνή μας κοινότητα, στους μικρούς της ηγέτες και πισώπλατη μαχαιριά στη σιωπή.

( "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" 29/06/2006 )