Δευτέρα 30 Απριλίου 2007
Σάββατο 28 Απριλίου 2007
ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ Η ΥΓΕΙΑ
ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ
Οι 49 κατήγγειλαν ότι κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου είχαν δεχθεί επίθεση με δακρυγόνα στη διασταύρωση Αμαλίας και Πανεπιστημίου, ενώ μετά τις συλλήψεις υποστήριξαν ότι υπέστησαν ξυλοδαρμό. Κατά την κράτησή τους τη νύχτα στη Γ.Α.Δ.Α. δεν τους επιτράπηκε η επικοινωνία με συνηγόρους, οι οποίοι μίλησαν τότε για "μαύρη στιγμή για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις εγγυήσεις του κράτους δικαίου". Ενώπιον του δικαστηρίου αντιμετώπιζαν συλλογικά τα πλημμελήματα: "Διατάραξη κοινής ειρήνης και σύσταση και συμμορία". Ένας εξ αυτών, κατηγορούταν επιπλέον (ο μοναδικός στον οποίον αποδόθηκε εξειδικευμένη κατηγορία) και για απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης.
Πέμπτη 26 Απριλίου 2007
GERNIKA - LUMO 26.IV.1937
Σάββατο 14 Απριλίου 2007
ΑΡΧΟΝΤΟΛΙΓΟΥΡΗΔΕΣ
Περίπτωση δεύτερη: Paul Wolfowitz, πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας και από τους πρωτεργάτες της εισβολής των Η.Π.Α. στο Ιράκ (ως Υφυπουργός Άμυνας, ή μάλλον επίθεσης, την περίοδο 2001-2005) και (σύμφωνα με επανειλημμένες δηλώσεις του) "σθεναρός πολέμιος της διαφθοράς". Η (πλήρως ελεγχόμενη από τις Η.Π.Α.) Παγκόσμια Τράπεζα θεωρείται ο μεγαλύτερος φορέας παροχής βοήθειας παγκοσμίως (αν και ο ρόλος της δικαίως αμφισβητείται) και ο ήρωάς μας προεδρεύει από τον Μάρτιο του 2005 – διορισμένος από τον Bush. Τι έκανε ο λεβέντης και αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη βάζοντας την ουρά κάτω από τα σκέλια; Απλούστατα, τον Σεπτέμβριο του 2005 φρόντισε να αποσπασθεί η ερωμένη του από την Παγκόσμια Τράπεζα στο Υπουργείο Εξωτερικών των Η.Π.Α. και, αργότερα, διέταξε να της αυξηθεί ο ετήσιος μισθός κατά 60.000 δολάρια (σύνολο 193.500 δολάρια - αφορολόγητα).
Όλα αυτά δεν είναι παράξενα ούτε και ασυνήθιστα. Αυτό είναι ένα μόνο (μικρής έκτασης κι έκτασης) παράδειγμα που αποδεικνύει το πόσο αδηφάγα και ακόρεστα λιγούρια είναι όσοι ανέρχονται σε εξουσιαστικούς θώκους. Όχι μόνο δεν αρκούνται στα αναρίθμητα πλεονεκτήματα και προνόμια που τους εξασφαλίζουν τα (κατ' αυτούς αυτονόητα) αξιώματά τους, αλλά επιζητούν ακόμη περισσότερα πλούτη και χλιδή. Αυτό, φυσικά, προϋποθέτει ακόμη μεγαλύτερο παρασιτισμό εκ μέρους των και επαχθέστερη επιβάρυνση των υπηκόων τους. Βέβαια, όσο υπάρχουν χαϊβάνια (και, δυστυχώς, θα είναι πάντα η πλειονότητα) που εμπιστεύονται τους (από τη φύση τους διεφθαρμένους και σάπιους) εξουσιαστικούς θεσμούς, τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι επιτήδειοι χαραμοφάηδες που θα θησαυρίζουν εγκληματώντας με κάθε τρόπο. Και, όπως διαπιστώνουμε, αυτά τα φαινόμενα δεν απαντώνται μόνο σε κράτη ψωροκώσταινες όπως η F.Y.R.O.M., αλλά συμβαίνουν παντού ανά την υφήλιο. Ηλίθιοι και συνένοχοι βαδίζουν χέρι-χέρι προς τον ολοκληρωτικό θρίαμβο της "έλλογης" ανθρωπότητας. Ο λόγος είναι απλός και η εξήγηση λογικότατη: τέτοιες συμπεριφορές πηγάζουν άμεσα από την ανθρώπινη φύση και την χαρακτηρίζουν. Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν...
Τετάρτη 11 Απριλίου 2007
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟ' ΧΕΙ ΤΟΥΜΠΑΝΟ...
Δευτέρα 9 Απριλίου 2007
ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΜΙΣΗ ΑΡΧΟΝΤΙΑ
Παρασκευή 6 Απριλίου 2007
ΔΕΚΑΕΞΑΡΗΔΕΣ
Οι κινητοποιήσεις κατά του ήδη ψηφισθέντος νόμου - πλαισίου για την αναθεώρηση του περίφημου άρθρου 16 του Συντάγματος διανύουν περίοδο ανάπαυλας δύο εβδομάδων. Οι επικριτές του νέου νόμου επικαλούνται (εκτός των άλλων) και την αντισυνταγματικότητά του. Βέβαια, το Σύνταγμα είναι ένα σύνολο θεσμοθετημένων διατυπώσεων και, θεωρητικά, βρίσκεται υπεράνω κάθε άλλου νόμου. Όμως, το να επικαλούμαστε διαρκώς το Σύνταγμα σημαίνει πως του αποδίδουμε ιερές διαστάσεις και πως το θεωρούμε ανέγγιχτο και πέρα από οποιαδήποτε κριτική. Η προσοχή, πάντως, των περισσοτέρων επικεντρώνεται στην επιδιωκόμενη ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Σχετικά με το θέμα αυτό, η παράγραφος 8 του εν λόγω άρθρου είναι μάλλον αντιφατική (Νόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τους όρους χορήγησης άδειας για την ίδρυση και λειτουργία εκπαιδευτηρίων που δεν ανήκουν στο Κράτος, τα σχετικά με την εποπτεία που ασκείται πάνω σ' αυτά, καθώς και την υπηρεσιακή κατάσταση του διδακτικού προσωπικού τους. Η σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται). Βέβαια, η προσπάθεια της κυβέρνησης να εντάξει και την Παιδεία (επισήμως, πλέον) στην κτηνώδη νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα είναι εμφανέστατη και αγωνιώδης. Γεγονός είναι πως οι κυβερνώντες βρήκαν εύσχημη δικαιολογία για την ψευδομεταρρύθμισή τους: την κωμικοτραγική κατάσταση που επικρατεί στο μόρφωμα που αυτάρεσκα αυτοαποκαλείται "Ελληνικό Πανεπιστήμιο" (υποδομές της πλάκας, ανεπαρκές και αδιάφορο διδακτικό προσωπικό, κλίκες και διαχειριστικές ατασθαλίες, οσφυοκαμπτικός καριερισμός και πολλά ακόμη). Ήρθαν, λοιπόν, οι σύγχρονοι βένετοι και, αντί να παρέμβουν αποφασιστικά διορθώνοντας την κατάσταση (αποτέλεσμα που προϋποθέτει κόπο, τόλμη και φαντασία), προτίμησαν τη λύση που εξυπηρετεί τα αφεντικά τους. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Ας δούμε, όμως, και κάποια άλλα (κάθε άλλο παρά ασήμαντα) σημεία του (αναθεωρημένου, πλέον) άρθρου 16:
Παράγραφος 2: Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες. Πώς νοείται η "αγωγή" εν γένει; Δεν είναι κάτι απολύτως υποκειμενικό; Επίσης, η καλλιέργεια εθνικής συνείδησης μπορεί να εγγυηθεί την αρμονική και καλοπροαίρετη συνύπαρξη των ομοεθνών; Η απάντηση δίδεται καθημερινά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες: ό,τι ισχύει για όλους ισχύει και για τους "ελληναράδες": ο θάνατός σου η ζωή μου. Εξάλλου, από ισχυρή εθνική συνείδηση υποτίθεται πως εμφορούνται οι εγχώριοι εξουσιαστές από καταβολής ελληνικής φυλής, οι οποίοι αναπαράγουν κι ενισχύουν τις εξοντωτικές και κραυγαλέες κοινωνικοοικονομικές ανισότητες. Άρα, η εμπέδωση της εθνικής συνείδησης δε βοηθά. Και, γιατί η θρησκευτική συνείδηση θεωρείται βασικό συστατικό της παιδείας; Δεν είναι σχιζοφρενικό, από τη μια να διακηρύσσεται πως η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη (άρθρο 13, παρ.1) και, από την άλλη να ορίζεται πως επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (άρθρο 3, παρ.1); Ή, μήπως, το αίσθημα του συνανήκειν σε μια θρησκεία βοήθησε στην εξάλειψη των ανθρωποφαγικών και κανιβαλικών συμπεριφορών;
Το ερώτημα που προκύπτει είναι: κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός, αριστερός, αναρχικός, αντιεξουσιαστής, κτλ, γιατί να υπερασπίζεται έναν εξουσιαστικό θεσμό – δόγμα; γιατί να περιμένει από το μισητό (κατά τα’ άλλα) κράτος να ρυθμίζει το άκρως ευαίσθητο ζήτημα της παιδείας; γιατί δίνει ψήφο εμπιστοσύνης σε κάτι τόσο αναξιόπιστο και χυδαίο; γιατί να ομνύει σε αυτό που (υποτίθεται πως) απεχθάνεται; Δεν είναι (τουλάχιστον) οξύμωρο;