Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007

ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΑ

Μεγάλα γλέντια!!! Σε δύο (και κάτι) εβδομάδες… Και, για όσους δεν κατάλαβαν, το Υπουργείο Εσωτερικών Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης έχει ήδη φροντίσει (με ολοσέλιδες καταχωρίσεις στον Τύπο) να ενημερώσει το πανελλήνιο για την ύψιστη σημασία της εκλογικής διαδικασίας και για το ότι κρατάμε τη ζωή μας στα χέρια μας – πάντα, όμως δι’ αντιπροσώπου. Αυτό, τουλάχιστον, δηλώνουν τα χαρωπά, αισιόδοξα και "πολιτικώς ορθά" πρόσωπα της διαφήμισης. Δύστυχε Καστοριάδη…



«Ψηφίζεις, Αποφασίζεις»: Ποιος θα σε ξεσκίζει (χωρίς λιπαντικό) στο εγγύς μέλλον, ποιος θα ασελγεί καθημερινά επάνω σου για ένα "εύλογο" χρονικό διάστημα, ποιος θα είναι ο νταβατζής σου (αφού δε διαθέτεις ικανότητα αυτενέργειας ή αυτόνομη σκέψη)…






«Δεν αφήνω τους άλλους να αποφασίσουν για μένα»: Αποφασίζω μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας (π.χ. τα συχνότατα, εν Ελλάδι, δημοψηφίσματα), ελέγχω την εξουσία και στηρίζω την "Αλλαγή" (όπα, αυτή η ατάκα ανήκει σε άλλη αείμνηστη επανάσταση)…




«Οι γυναίκες συμμετέχουμε ενεργά στις εκλογές»: Ε, ναι, λοιπόν, πρέπει να το τονίσουμε και να το διατυμπανίσουμε, διότι είμαστε ειδική συνομοταξία (κάτι σαν προστατευόμενο είδος) και μας κάνουν χάρη που μας επιτρέπουν να δραστηριοποιούμαστε. Τύφλα να’ χουν οι Σουφραζέτες…




«Η ψήφος είναι δικαίωμά μου, είναι η δύναμή μου»: Είναι δικαίωμά μου (και τιμή μου, γιατί όχι;) να είμαι εξουσιαζόμενο ον, ανδράποδο, υπήκοος και υποτακτικός – δικαίωμα που κατακτήθηκε με αγώνες…




«Ψηφίζουμε για το μέλλον μας, αποφασίζουμε για τον τόπο μας»: Τόπο χλοερό, σε αντίθεση με την καμένη γη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του παρόντος…





Υ.Γ. Ange-ta, περιμένω τις σφοδρές σου αντιρρήσεις...

ΥΠΕΡΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ

Τι εστί διαφήμιση; Ο κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να δώσει τον προσωπικό του ορισμό, ανάλογα με τις πεποιθήσεις και τη στάση ζωής του. Σκεπτόμενοι καλοπροαίρετα, θα ορίζαμε ως διαφήμιση την ανακοίνωση / γνωστοποίηση (στο ευρύ καταναλωτικό κοινό) νέων προϊόντων και υπηρεσιών. Επειδή, όμως, είμαστε καχύποπτοι και δύσπιστοι (ενίοτε, δε, και κακεντρεχείς λαϊκιστές) έχουμε να δηλώσουμε πως η διαφήμιση (σχετικά με την οποία έχει αναπτυχθεί ένας ολόκληρος κλάδος, ακόμη και με ακαδημαϊκές σπουδές) βασίζεται, κυρίως, στο έντεχνο ψεύδος και στην ανηλεή πλύση εγκεφάλου.


Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος; Αφορμή στάθηκε η πρόσφατη προπαγάνδα της Cosmote (ολοσέλιδες καταχωρίσεις στον Τύπο, αφίσες στις στάσεις των λεωφορείων και αλλού), σύμφωνα με την οποία από τις 30 Αυγούστου 2007 το κόστος περιαγωγής (roaming) για διεθνείς κλήσεις με κινητό τηλέφωνο, θα είναι μειωμένο έως και κατά 86%. Και γιατί είναι κατακριτέο αυτό; Δεν είναι μεμπτό, κάθε άλλο. Απλώς, είναι χυδαίος ο τρόπος με τον οποίον η συγκεκριμένη εταιρεία (ενδεχομένως και όλες οι υπόλοιπες της κινητής τηλεφωνίας) παρουσιάζει την κατάσταση: σα να πρόκειται για δικό της επίτευγμα, σα να κάνει χάρη στους συνδρομητές της, σα να είναι κιμπάρισσα και γαλαντόμα. Ας δούμε, όμως, πώς έχει η ιστορία: Στη σύνοδο της ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (21-24 Μαΐου 2007) οι ευρωβουλευτές ενέκριναν μια έκθεση, σύμφωνα με την οποία η χρέωση των κλήσεων από κινητό στην Ευρώπη δεν θα υπερβαίνει τα 0,49 ευρώ ανά λεπτό. Μετά από τέσσερις γύρους διαπραγματεύσεων με το Συμβούλιο, τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου συμφώνησαν ότι το ανώτατο όριο τελών λιανικής (εξαιρουμένου του Φ.Π.Α.) για κλήσεις περιαγωγής που υπόκεινται σε ρύθμιση δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τα 0,49 ευρώ για εξερχόμενες κλήσεις και 0,24 ευρώ για εισερχόμενες κλήσεις. Τα όρια αυτά θα μειωθούν περαιτέρω κατά τα δύο επόμενα χρόνια. Την Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Hans-Gert Pottering συνυπέγραψε με τη Καγκελάριο της Γερμανίας Angela Merkel, τον κανονισμό σχετικά με το κόστος περιαγωγής κινητής τηλεφωνίας. Σε αυτόν τον κανονισμό υπακούει πλέον η Cosmote (και οι λοιπές εταιρείες κινητής τηλεφωνίας) και δεν πρόκειται για κανένα χατίρι προς τους πελάτες της.



Βέβαια, θα μπορούσε να πει κάποιος πως όλα αυτά είναι ασήμαντα ή δευτερεύοντα. Ίσως, αλλά η συγκεκριμένη ιστορία δείχνει και κάτι άλλο - γενικότερο: μας υπενθυμίζει τη διαρκή παρουσία της παραπλανητικής προπαγάνδας και της συνειδητής ψευδολογίας στην καθημερινότητά μας - κάτι που δε σχετίζεται μόνο με προϊόντα και υπηρεσίες...

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007

ΜΕΣΑ / ΕΞΩ ΚΟΣΜΟΣ

Η ένδοξη Ελλάς (και, κατ' επέκταση, ανθρωπότητα) όπως τη βιώνω εδώ και κάποιες δεκαετίες μέσα από την προσωπική μου βιολογική πορεία. Η εικόνα επιδεινώνεται σταθερά (και κάθε άλλο παρά αργά)... Μεγάλη επιτυχία!!!







Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΥ Η ΣΟΦΙΑ

ΚΑΛΠΕΣ (ΚΑΙ ΚΑΛΠΙΚΟΙ) ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ

Κυριακή 26 Αυγούστου 2007. Η Νότια Εύβοια σε λήψη εν πλω. Όποιος έχει επισκεφτεί το συγκεκριμένο νησί, δεν πρέπει να εκπλήσσεται με το φετινό (διπλό για την Εύβοια) ολοκαύτωμα. Η προσωπική μας εμπειρία (θέρος του 2006) αποτύπωσε (εκτός των άλλων) και τις εξής εικόνες: απέραντες χωματερές παραπλεύρως του δρόμου στο μεγαλύτερο μήκος της διαδρομής, βουνά οι πευκοβελόνες και τα ξερόχορτα εντός των δασικών εκτάσεων, τρία (3) πυροσβεστικά οχήματα (σε κατάσταση ανετοιμότητας) σε ολόκληρο το (κάθε άλλο παρά μικρό) νησί. Τα πολλά λόγια είναι περιττά...















Η ακόλουθη λήψη από δορυφόρο δείχνει τις πρόσφατες πυρκαγιές σε Στερεά Ελλάδα και Πελοπόννησο. Ίσως η πιο σαφής και περιεκτική ανάλυση την οποία διάβασα σχετικά με το θέμα, είναι αυτή του Στάθη Σταυρόπουλου στην "Ελευθεροτυπία" τη Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007. Επίσης, ας μη λησμονούμε πως εκκρεμούν περίπου 2.000.000 (δύο εκατομμύρια!!!) αιτήσεις για αποχαρακτηρισμούς δασικών εκτάσεων. Πού κατατίθενται αυτές οι αιτήσεις; στις διάφορες κρατικές "υπηρεσίες" που φροντίζουν για τη νομιμοποίηση, υδροδότηση, ηλεκτροδότηση κλπ των τσιμεντένιων κατασκευών που θα "φυτρώσουν". Ποιος καταθέτει αυτές τις αιτήσεις; ο υπέροχος και ηρωικός ελληνικός λαός, αυτός που θα επιβραβεύσει και πάλι τα γαλαζοπράσινα παράσιτα στις 16 του επόμενου μήνα. Από κοντά, βέβαια, και η "Εκκλησία της Ελλάδος" (Α.Ε.) η οποία, παρά τις αχανείς εκτάσεις που κατέχει (με τίτλους από την εποχή της οθωμανικής κατοχής), διεκδικεί και πολλές άλλες (καμένες ή όχι ακόμη). Αλλά, όπως είπε η μουλάρα (η κόρη του αρχιγκάνγκστερ πορνοβοσκού) και ο διανοούμενος υπουργός Βύρων, για όλα ευθύνεται ο καταραμένος αντιεξουσιαστικός χώρος.


Το τελευταίο διάστημα, ανάλογης έκτασης καταστροφή γνώρισε και η Ιταλία. Η ίδια ανεπάρκεια κι εκεί, παρά το ότι οι Ιταλοί (χωρίς να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση) βρίσκονται πάντα ένα ή και περισσότερα βήματα μπροστά. Κι εκεί η κυβέρνηση ("κεντροαριστερή", σύντροφε Αλέκο) έδειξε την ίδια παταγώδη έλλειψη προνοητικότητας και την ίδια λατρεία για την καρέκλα της εξουσίας. Οι κρατικοί φορείς υπέδειξαν τους ενόχους (παθολογικοί εμπρηστές, κτηνοτρόφοι, κατασκευαστικές μαφίες, κτλ.) κουκουλώνοντας εντέχνως τη δική τους ανεπάρκεια και αδιαφορία. Επλήγησαν, επίσης, η Ισπανία και η Πορτογαλία, αλλά σε μικρότερη έκταση. Στην Ιαπωνία, ενίοτε, υπάρχουν αυτοχειριασμοί (ακόμη και με χαρακίρι) πολιτικάντηδων που έχουν ρεζιλευτεί ανεπανόρθωτα. Σε "καθυστερημένες" χώρες της Εσπερίας (π.χ. Σουηδία), όταν αποκαλύπτεται μια "λαδιά", ο εμπλεκόμενος επαγγελματίας εξουσιαστής παραιτείται και (πιθανότατα) δεν ξανατολμά να θέσει υποψηφιότητα. Στις χώρες της μεσογειακής μαγκιάς, τα υψηλόβαθμα κρατικοδίαιτα παράσιτα (των αποδεδειγμένα αποτυχημένων "φορέων") εξακολουθούν να κλωσούν τις άνετες πολυθρόνες τους και να εισπράττουν τις παχυλές αμοιβές τους. Και ο "κυρίαρχος λαός" (και, δη, ο ελληνικός) κάνει ανέμελα μακροβούτια στον ίδιο οχετό, εδώ και πολλές δεκαετίες...


Γιάννης Καλαϊτζής ("Ελευθεροτυπία", Τρίτη 28 Αυγούστου 2007)








Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007

ΜΙΚΡΗ ΑΝΑΠΑΥΛΑ

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2007

ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ


Στο θέμα των κατοχικών αποζημιώσεων (για τα θύματα της θηριωδίας του ναζισμού) έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν:

  • 08.10.2006
  • και
  • 19.02.2007

  • Επαναλαμβανόμενες απορρίψεις αιτημάτων με διάφορες προφάσεις (καθεστώς ετεροδικίας, οι ένστολοι εκτελούσαν διαταγές κλπ.) είναι το σύνηθες αποτέλεσμα των σχετικών προσπαθειών. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ζήτημα της ποινικής δίωξης των ναζί που εγκλημάτησαν σε ελληνικό έδαφος: το Ελληνικό Κράτος, με τον Νόμο 3933 του 1959 και το Νομοθετικό Διάταγμα 4016 του ίδιου έτους, μεταβιβάζει τη σχετική αρμοδιότητα στις γερμανικές δικαστικές αρχές. Τέτοια αξιοπρέπεια!!!



    Τον Νοέμβριο του 1997, το Πρωτοδικείο Λιβαδειάς επιδίκασε χρηματική ικανοποίηση στους συγγενείς των θυμάτων του Διστόμου. ότι το Πολυμελές Πρωτοδικείο της Λιβαδειάς είχε αποφανθεί πως το γερμανικό δημόσιο πρέπει να καταβάλει 9,5 δισ. δραχμές (56 εκατ. μάρκα περίπου) ως αποζημίωση στα θύματα και τους συγγενείς τους από τη σφαγή του Διστόμου, τον Ιούνη του 1940. Το γερμανικό δημόσιο είχε καταθέσει αίτηση αναίρεσης στον Άρειο Πάγο, επικαλούμενο το προνόμιο της ετεροδικίας, η οποία απορρίφθηκε από το ανώτατο δικαστήριο πριν από δύο βδομάδες. Το γερμανικό δημόσιο υποστήριξε πως τα δικαστήρια τρίτης (;) χώρας είναι αναρμόδια κι έθεσε θέμα ετεροδικίας. Δηλαδή, τα θύματα οφείλουν να ελπίζουν μόνο στην (κατόπιν τέλεσης του εγκλήματος) "μεγαλοψυχία" του θύτη. Η ολομέλεια του Αρείου Πάγου δικαίωσε τους κατοίκους του Διστόμου, αλλά η απόφαση δεν εκτελέστηκε ποτέ λόγω της απραξίας και της παρεμπόδισης εκ μέρους των εκάστοτε (Ελλήνων) υπουργών Δικαιοσύνης. Οι συγγενείς των θυμάτων, με νομικό παραστάτη τον Γιάννη Σταμούλη, προσέφυγαν στην Ιταλία βασιζόμενοι στον κανονισμό 44 της 22ης Δεκεμβρίου 2000 του Συμβουλίου της Ενωμένης Ευρώπης, σύμφωνα με τον οποίον όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονται σε οποιοδήποτε κράτος - μέλος μπορούν να εκτελεστούν και στα υπόλοιπα κράτη - μέλη. Τον Απρίλιο του 2007, το Εφετείο της Φλωρεντίας αποφάσισε πως οι συγγενείς των θυμάτων του Διστόμου μπορούν να προχωρήσουν σε αναγκαστικές κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου που βρίσκονται στην Ιταλία, για να τους αποδοθούν τα ποσά που τους έχουν επιδικασθεί (συνολικά, περίπου 70 εκατομμύρια ευρώ). Στο σκεπτικό της απόφασης του δικαστηρίου της Φλωρεντίας γίνεται αναφορά στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την ασυλία των κρατών (σύμφωνα με την οποία οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να εκτελούνται χωρίς κανένα εμπόδιο), την οποία έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη - μέλη της Ε.Ε. εκτός από την Ελλάδα. Και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το πρόβλημα είναι πως για την κατάσχεση ακίνητου περιουσιακού στοιχείου ξένης χώρας στην Ελλάδα απαιτείται η άδεια του (εκάστοτε απρόθυμου) υπουργού Δικαιοσύνης.




    Η Μαρία Παντσίκα, στη φωτογραφία - σύμβολο του θρήνου για τη σφαγή του Διστόμου...



    Μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο, Τρίτη 11 Ιουνίου 2002, 12 το μεσημέρι: Μέσα από το πλήθος των τουριστών που απολάμβαναν το ταξίδι στην αρχαία ελληνική πόλη, ξαφνικά ξεπετάγονται περίπου 50 νεαρά άτομα. Όλοι Γερμανοί, μέλη της "Πρωτοβουλίας ενάντια στη λήθη". Βιαστικά, ξεδιπλώνουν πανό που έκρυβαν κάτω από δυο παιδικά καροτσάκια αλλά και μέσα στα σακάκια τους. Στις σκάλες, μπροστά στον εντυπωσιακό ναό της αγοράς, της Περγάμου, ξεδιπλώνουν τα πανό τους. Το ένα στα ελληνικά: «Ευθύς αποζημίωση των θυμάτων των γερμανικών εγκλημάτων», το άλλο στα γερμανικά: «Απολαμβάνετε την τέχνη και ξεχνάτε τα εγκλήματα; Άμεση αποζημίωση». Στα πρώτα σκαλιά, στοιχίζονται άλλοι Γερμανοί ακτιβιστές που κρατούν πλακάτ με τα ονόματα πόλεων και χωριών της Ελλάδας, όπου ο ναζιστικός τρόμος άφησε τα σημάδια του. Οι Γερμανοί σταματάνε και διαβάζουν: «Δίστομο 218 νεκροί. Βιάνος 400 νεκροί. Καλάβρυτα 1.300 νεκροί. Κεφαλονιά 4.000 νεκροί. Καλαμάτα 159 νεκροί. Πειραιάς 104 νεκροί. Κομμένο 317 νεκροί. Μεγαλόπολη 200 νεκροί». Άλλα μέλη της Πρωτοβουλίας μοιράζουν ταυτόχρονα, όσο πιο γρήγορα μπορούν, ενημερωτικές προκηρύξεις στα αγγλικά και στα γερμανικά. Ένας από τους ακτιβιστές σκαρφαλώνει στην κορυφή της κλίμακας του ναού και αρχίζει να διαβάζει δυνατά ένα κείμενο, που μεταξύ άλλων έλεγε και τα εξής: «Αύριο είναι η 58η επέτειος της σφαγής του Διστόμου. Στις 10 Ιουνίου 1944 μέλη του 4ου Συντάγματος των Ες Ες εισέβαλαν στο ελληνικό χωριό του Διστόμου και σκότωσαν 218 κατοίκους του. Είμαστε εδώ για να θυμίσουμε και να αξιώσουμε αποζημιώσεις... Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής 1941-1945, 460 ελληνικά χωριά καταστράφηκαν ολοκληρωτικά και περίπου 60.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά δολοφονήθηκαν. Εξήντα πέντε χιλιάδες Έλληνες Εβραίοι δολοφονήθηκαν στο Άουσβιτς. Αύριο είναι και επέτειος καταστροφής από τους ναζί του γαλλικού χωριού Ορατούρ και του τσέχικου Λίντιτσε... Η σφαγή στο Δίστομο είναι μία από τις 60 άγνωστες σφαγές, που πραγματοποίησαν τα ναζιστικά στρατεύματα στην Ελλάδα... Αποζημιώσεις για τα θύματα. Δεν ξεχνάμε».






    Το ζητούμενο, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν είναι η υλική ικανοποίηση καθ’ εαυτή. Το επιθυμητό είναι να μην υπάρχει καθεστώς ατιμωρησίας, ούτε καν όταν πρόκειται για οργανωμένους στρατούς που επικαλούνται την "υποχρέωση εκτέλεσης διαταγών". Αν ξεπεραστεί αυτός ο τεχνητός σκόπελος, εύκολα μπορούμε να δούμε κατάφατσα την ουσία του πράγματος που δεν είναι άλλη από την ατομική ευθύνη του καθενός. Είναι βολική και απενοχοποιητική η επίκληση κάποιας δικαιολογίας (π.χ. «είχαμε πόλεμο» ή «εκτελούσαμε διαταγές» κλπ.). Με τον ίδιο τρόπο, βαφτίστηκαν με την ονομασία "πόλεμος" πάμπολλες εισβολές, γενοκτονίες και λοιπές θηριωδίες και, με την απαραίτητη γαρνιτούρα, εξασφάλισαν και την πολυπόθητη ιδεολογική νομιμοποίηση. Τα εγκλήματα των ναζί σε μεγάλο βαθμό έμειναν ατιμώρητα. Τα "σπασμένα" πλήρωσε κυρίως ο άμαχος πληθυσμός - ο οποίος δεν ήταν και τόσο αθώος, μιας και από τα σπλάχνα του τροφοδοτήθηκε και γιγαντώθηκε η ναζιστική πολεμική μηχανή. Η ισοπέδωση της Δρέσδης και οι βαναυσότητες των σοβιετικών στρατιωτών (κυρίως εις βάρος γυναικών) είναι δύο μόνο από τις πολλές περιπτώσεις. Η δίκη της Νυρεμβέργης υπήρξε μια παρωδία, μια σκηνοθετημένη παράσταση, στην οποία καταδικάστηκαν μόνο κάποιοι αχρείαστοι ναζί - για να ικανοποιηθεί το "κοινό περί δικαίου αίσθημα". Οι ναζί που κατείχαν ουσιαστικές γνώσεις (δηλαδή, χρήσιμες για την επίτευξη κυριαρχίας) κατέφυγαν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής ή, με αντάλλαγμα την ατιμωρησία, προσέφεραν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στις Η.Π.Α. (οι οποίες, από τότε, άρχισαν να γνωρίζουν αλματώδη τεχνολογική ανάπτυξη). Να πώς κυριάρχησε η σημερινή υπερδύναμη κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα: συνέχιση της συνεργασίας με τους ναζί (συνεργασία που προϋπήρχε και πριν τον 2ο Παγκόσμιο), πλύση εγκεφάλου για τη διεύρυνση και απόλυτη κυριαρχία του υπερκαταναλωτικού προτύπου ζωής και, βεβαίως, διπλωματικές ή στρατιωτικές επεμβάσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.


    Ξεφύγαμε από το θέμα μας; Μάλλον όχι…




    Σκίτσο του Βασίλη Παπαγεωργίου στην εφημερίδα "Ριζοσπάστης" (Πέμπτη 13 Ιουλίου 2000)



    Σχετικά δημοσιεύματα:

  • "Μακεδονία" 21.01.1996

  • "Ριζοσπάστης" 27.04.2000

  • "Ριζοσπάστης" 13.05.2000

  • "Ριζοσπάστης" 13.07.2000

  • "Ριζοσπάστης" 18.09.2001

  • "Ριζοσπάστης" 24.09.2002

  • ΑΣΤΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ)...


    «Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μεγάλο παραμύθι που διαλύθηκε και έγινε πολλά μικρά παραμύθια. Πήραν όλοι από ένα. Τώρα νομίζουν ότι το δικό τους κομμάτι είναι το μεγάλο παραμύθι. Το κόβουν σε κομμάτια και το πουλάνε σε δόσεις. Κανείς δε ζει καλά... Ούτε και καλύτερα».





    "Αστικός μύθος (και όχι μόνο)" ονομάζεται η φανταστική (;) ιστορία του Κώστα Μανιατόπουλου. Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 243 (Αύγουστος 2007) του περιοδικού "Βαβέλ".

    Τρίτη 14 Αυγούστου 2007

    ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΔΩ...





    Έτος 2004 μ.Χ. Η Ashley
    είναι ένα κορίτσι 6 ετών το οποίο, λόγω κάποιας μη αναστρέψιμης εγκεφαλικής πάθησης (στατική εγκεφαλοπάθεια), είναι καταδικασμένο σε ισόβια βρεφική νοημοσύνη – χωρίς να εμποδίζεται η σωματική ανάπτυξη. Οι γονείς της αποφασίζουν να την καταδικάσουν και σε σωματική υστέρηση, με το σκεπτικό πως «δεν πρέπει να εκτεθεί σε επικίνδυνες ασθένειες». Τη βούληση των γονέων συμμερίζεται η επιτροπή δεοντολογίας του Νοσοκομείου Παίδων του Seattle (Η.Π.Α.). Η ανάσχεση της σωματικής της ανάπτυξης επιτυγχάνεται με χειρουργικές επεμβάσεις και ορμονοθεραπεία.

    Τρία χρόνια μετά, η Ashley έχει "κλείσει" εννέα ημερολογιακά έτη αλλά νοητικά, βρίσκεται στην ηλικία των τριών μηνών και, σωματικά, στην ηλικία των έξι ετών.

    Οι γονείς της επιμένουν (προβάλλουν τους ισχυρισμούς τους και μέσω της ιστοσελίδας τους) πως ό,τι έπραξαν το έκαναν "για το δικό της καλό" και όχι για την ευκολία τους. Για παράδειγμα, παραμένοντας σε ανάστημα 1,30 και βάρος 34 κιλά, μπορούν να τη μεταφέρουν ευκολότερα και, έτσι, θα βγαίνει συχνότερα από το σπίτι. Επίσης, την υπέβαλαν σε υστερεκτομή (ολική αφαίρεση μήτρας), «για να μη μείνει έγκυος σε περίπτωση βιασμού αλλά και για να προληφθεί το ενδεχόμενο καρκίνου της μήτρας». Της αφαίρεσαν και τους αδένες των μαστών διότι, «έτσι που φούσκωναν κινδύνευε να πέσει θύμα σεξουαλικής βίας». Η "σταθεροποίηση" του σωματικού της όγκου και βάρους έγινε με χορήγηση υψηλών δόσεων οιστρογόνων. Βέβαια, η Ashley δεν εκφράζει καμία άποψη για όλα αυτά, αφού δεν μπορεί να μιλήσει.

    Η ιστορία έγινε γνωστή μετά από δημοσίευμα των γιατρών της Ashley στο τεύχος Οκτωβρίου 2006 της επιθεώρησης "Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine".

    Ακολουθούν φωτογραφίες της Ashley, όπως αναρτήθηκαν στο "επίσημο" blog ashleytreatment.spaces.live.com


    1998

    1999

    2000

    2001

    2002

    2003

    2004


    2005

    2006


    Δευτέρα 13 Αυγούστου 2007

    ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ...

    Οι εκλογές (που θα ξαναλλάξουν τη ζωή μας) έρχονται, αλλά ο Πολύδωρ μάλλον θα μας αποχαιρετήσει. Προς τι η αναφορά στον ποιητή - υπουργό; Προ μηνών, ο μέγιστος αυτός τύπος, πρότεινε τη χρήση πλαστικών σφαιρών και των χρωμοσφαιριδίων από τους ένστολους της ΕΛ.ΑΣ. Το υπουργείο Δημόσιας Τάξης διαβεβαιώνει πως θα χρησιμοποιηθούν μόνο σφαίρες που χρωματίζουν τους διαδηλωτές - για να διευκολύνεται η αναγνώριση και η σύλληψή τους. Κάποιες εφημερίδες υποστηρίζουν ότι έχει απορριφθεί η επιλογή των σφαιρών από καουτσούκ και άλλες υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει τελική απόφαση. Η συνταγή είναι απλή κι επαναλαμβάνεται διαρκώς εδώ και χρόνια: αφήνουμε να διαρρεύσουν τα πιο ζοφερά σενάρια, ούτως ώστε, στο τέλος, να γίνουν αποδεκτά (και, μάλιστα, με ανακούφιση) ορισμένα από αυτά (με τη λογική ότι "γλιτώσαμε τα χειρότερα"). «Ο κ. Καραμανλής ενέκρινε τη χρησιμοποίηση χρωμοσφαιριδίων με τα οποία θα στιγματίζονται οι διαδηλωτές που προκαλούν επεισόδια και βανδαλισμούς για να μπορούν να συλληφθούν ευκολότερα και μακριά από τον χώρο των ταραχών. Για να προετοιμαστεί η κοινή γνώμη, η κυβέρνηση αποφάσισε να αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο χρήσης πλαστικών σφαιρών, έτσι ώστε να επικεντρωθούν σε αυτή την πρωτοβουλία οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης και να γίνει πιο εύκολα αποδεκτό το δεύτερο σχέδιο» ("Το Βήμα", 11 Μάη 2007).


    Σχετικά με τη χρήση λαστιχένιων και πλαστικών σφαιρών, θα δούμε δύο σχετικά παραδείγματα, τα οποία γνώρισαν σχετικά μεγάλη δημοσιότητα.

    Δυτικό Belfast, κατεχόμενη Βόρεια Ιρλανδία, 4 Νοεμβρίου 1971. Η 51χρονη Emma Groves, μητέρα 11 παιδιών, στέκεται μπροστά στο παράθυρο του καθιστικού της κατά τη διάρκεια ελέγχων του αγγλικού στρατού σε γειτονικά σπίτια. Ξαφνικά, μια λαστιχένια σφαίρα καρφώνεται στο πρόσωπό της. Το αποτέλεσμα είναι η άμεση απώλεια της όρασης και στα δυο της μάτια. Τη χρονιά εκείνη, στη Βόρεια Ιρλανδία, καταμετρήθηκαν 16.752 περιπτώσεις ρίψης πλαστικών σφαιρών (98.503 το διάστημα 1970 - 1981). Χρόνια αργότερα, η Emma Groves έλαβε αποζημίωση 35.000 λίρες από τον βρετανικό στρατό, αν και ο στρατιώτης που πυροβόλησε ουδέποτε κατηγορήθηκε. Το 1984, μετά τη δολοφονία του John Downes, τον Αύγουστο του 1984, ίδρυσε μαζί με την Clara Reilly το κίνημα για την κατάργηση της χρήσης πλαστικών σφαιρών (United Campaign Against Plastic Bullets) και αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής της στον σκοπό αυτόν. Σκοπός της οργάνωσης ήταν να φέρει σε επαφή τις οικογένειες που επλήγησαν από πλαστικές σφαίρες. Έφερε το θέμα στο διεθνές προσκήνιο και αποκάλυψε όχι μόνο τα φοβερά τραύματα και τους θανάτους που προκλήθηκαν, αλλά και την ανεπαρκή αστυνομική έρευνα και την πλημμελή απόδοση δικαιοσύνης.


    Παρά τη δυσχερή της κατάσταση, η Emma Groves μαζί με την Clara Reilly και άλλα μέλη οικογενειών ταξίδεψαν σε διάφορα μέρη του κόσμο, προσπαθώντας να στρέψουν την προσοχή στη ζημιά που προκαλούν οι πλαστικές σφαίρες. Απευθύνθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κι έφτασε στη Μόσχα και στις Η.Π.Α., απαιτώντας από τη διεθνή κοινότητα να φέρει την Αγγλία προ των ευθυνών της για την αλόγιστη χρήση αυτού του όπλου κατά πολιτών. Συνόδευσε οικογένειες στη Σκωτία, όπου παράγονται οι πλαστικές σφαίρες και στάθηκε έξω από το εργοστάσιο για να πληροφορήσει τους εργάτες για τα δεινά που προκάλεσαν τα συγκεκριμένα όπλα στην Ιρλανδία. Απευθύνθηκε στους μετόχους της κατασκευαστικής εταιρείας στις Η.Π.Α., οι οποίοι αποφάσισαν αμέσως να απέχουν από την παραγωγή πλαστικών σφαιρών. Η Emma Groves απεβίωσε στις 2 Απριλίου 2007 σε ηλικία 86 ετών.



    Βοστώνη, 21 Οκτωβρίου 2004. Η 22χρονη Victoria Snelgrove, φοιτήτρια δημοσιογραφίας στο Emerson College, πανηγυρίζει τη νίκη των "Boston Red Sox" επί των "New York Yankees" για το αμερικανικό πρωτάθλημα baseball. Ξαφνικά, βρίσκεται στο έδαφος, θανάσιμα τραυματισμένη κοντά στο Fenway Park από τυφλό τραύμα προερχόμενο από (βελγικής κατασκευής) F.N. (Fabrique Nationale) 303 (βλητικό spray πιπεριού) που θεωρείται από τα λιγότερο φονικά όπλα. Το βλήμα τη χτύπησε στο μάτι και της προκάλεσε ακατάσχετη αιμορραγία. Η Snelgrove πέθανε 12 ώρες μετά τον πυροβολισμό. Σύμφωνα με την αυτοψία, το βλήμα άνοιξε τρύπα ¾ της ίντσας στο κόκαλο πίσω από το μάτι, σπάζοντάς το σε εννέα κομμάτια και κατέστρεψε τη δεξιά πλευρά του εγκεφάλου της.


    Η διευθύντρια της Αστυνομίας της Βοστώνης, Kathleen O'Toole, αποδέχθηκε την πλήρη ευθύνη για τον θάνατο της Snelgrove κι έθεσε τον εμπλεκόμενο στο περιστατικό αστυνομικό σε υποχρεωτική αργία. Όμως, για να δικαιολογήσει το γεγονός δήλωσε πως ανάμεσα στις 80.000 περίπου ανθρώπους που πανηγύριζαν, κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να λεηλατήσουν περιουσίες, να πυρπολήσουν αυτοκίνητα και να διαπράξουν διάφορους βανδαλισμούς. Τουλάχιστον οκτώ άτομα συνελήφθησαν. Εξαιτίας του ατυχήματος, αρκετές αστυνομικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Αστυνομίας του Seattle, διέκοψαν τη χρήση του συγκεκριμένου όπλου.






    «(...) Σύμφωνα με τις προδιαγραφές των κατασκευαστών του, το F.N. 303 είναι ένα ημιαυτόματο όπλο διαμετρήματος 0,68 (17,272 χιλιοστών) με βεληνεκές 100 μέτρα (δραστικό βεληνεκές 50 μέτρα). Τα βλήματα βρίσκονται ανά 15 σε στρογγυλή γεμιστήρα. Η ταχύτητα εκβολής της βολίδας είναι 330 χλμ./ώρα, ενώ η ενέργειά της στη βέλτιστη απόσταση των 50 μέτρων φτάνει τα 21,8 τζάουλ και η πυκνότητα ενέργειας τα 15 J/cm2 (τζάουλ ανά τετραγωνικό εκατοστό), δηλαδή τριπλάσιο από το όριο ασφαλείας για το δέρμα του ανθρώπου και πενταπλάσιο από το όριο ασφαλείας για τους οφθαλμούς. Σύμφωνα με τις μελέτες του Beat Kneubuehl, διάσημου ειδικού σε ζητήματα επίδρασης οπλικών συστημάτων στο ανθρώπινο σώμα, η πυκνότητα ενέργειας πάνω από 10 J/ cm2 σημαίνει ότι το βλήμα θα διατρήσει οπωσδήποτε την επιδερμίδα, ενώ για τους οφθαλμούς αρκούν 6 J/ cm2. Για να αποκλειστεί κάθε περίπτωση τραυματισμού του ανθρώπινου σώματος θα έπρεπε οι αριθμοί αυτοί να μειωθούν στο μισό. Τον κ. Kneubuehl δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για μεροληπτική στάση κατά της αστυνομίας: είναι επίσημος σύμβουλος του ελβετικού υπουργείου Άμυνας. Τα ειδικά πυρομαχικά που προσφέρει για το FN 303 η βελγική εταιρεία ζυγίζουν 8,5 γραμμάρια. Η εμπρόσθια πλευρά τους είναι κατασκευασμένη από το μέταλλο βισμούθιο, ενώ το σώμα και τα πτερύγιά τους από πλαστικό. Κατά την πρόσκρουσή τους πρέπει να σκάνε και να αφήνουν ελεύθερο το περιεχόμενό τους. Οι κατασκευαστές προτείνουν βολίδες με διάφορα γεμίσματα: από ανεξίτηλα χρώματα έως και ένα μείγμα με 5% ερεθιστική ουσία (pepper spray). Οι κατασκευαστές διαφημίζουν τη δυνατότητα του όπλου να ακινητοποιεί τον στόχο του ("προκαλεί άμεση ακινητοποίηση κάθε επιτιθέμενου"), το οποίο πέρα από μια ελάχιστη απόσταση ασφαλείας ενός μέτρου είναι "ακίνδυνο". Η αρχική αίσθηση του θύματος είναι ένας ξαφνικός πόνος που προκαλεί σοκ (15 J/cm2) και εξουδετερώνει τον στόχο (...) Η δύναμη του FN 303 έχει δοκιμαστεί ήδη στο Ισραήλ, όπου διαπιστώθηκε και απώλεια της ακρίβειας του όπλου μετά τη ρίψη 300 βολών. Μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Από το 2004 το όπλο χρησιμοποιείται και από τις αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ. Στην αρχή εξοπλίστηκαν μ' αυτό μόνο οι άνδρες της στρατιωτικής αστυνομίας, αλλά σήμερα έχει γίνει προμήθεια 1.000 όπλων για τις μονάδες του πεζικού που βρίσκονται στην περιοχή της Βαγδάτης (...) Tο 303 μπορεί να ρίχνει βλήματα με κύριο σκοπό να προκαλέσει σοκ στον στόχο αλλά και βλήματα με ερεθιστικό περιεχόμενο που προκαλούν σοβαρό κάψιμο στο δέρμα (...) Τα χρωμοσφαιρίδια του 303 χρησιμοποιούνται στο Ιράκ για να μαρκάρουν οι στρατιώτες τους πιο ζωηρούς μέσα στο εχθρικό πλήθος και στη συνέχεια να τους πυροβολούν αν χρειαστεί. Το ενδιαφέρον είναι ότι ακόμα και σήμερα δεν θεωρείται το 303 επίσημο όπλο του αμερικανικού στρατού και οι μονάδες το προμηθεύονται με ιδιωτικές παραγγελίες απευθείας από τον κατασκευαστή (...)» ("Ιός" , 20 Μάη 2007, "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία").

    Στις 13 Μαΐου 1982 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κάλεσε όλα τα κράτη - μέλη του να απαγορεύσουν τη χρήση πλαστικών σφαιρών. Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 19 Απριλίου, ένα 11χρονο αγόρι δολοφονήθηκε από πλαστική σφαίρα στους δρόμους του Derry (και πάλι, κατεχόμενη Βόρεια Ιρλανδία). Η έκκληση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δεν εισακούστηκε, αλλά δεν έχει έκτοτε αρθεί. Κάτω από την πίεση των Άγγλων, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων προχώρησε ίδια σε μια "συμβιβαστική απόφαση" (22 Οκτωβρίου 1984): έκρινε ότι η χρήση πλαστικών σφαιρών στη Βόρεια Ιρλανδία ήταν δικαιολογημένη σε συνθήκες ταραχών (άραγε, οι ταραχές στην κατεχόμενη Βόρεια Ιρλανδία συμβαίνουν χωρίς αιτία;). Το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας είχε υποσχεθεί ότι θα τις απαγορεύσει μόλις έρθει στην κυβέρνηση - κάτι που ο Blair ουδέποτε έπραξε. Επίσης, από τις 17 Νοεμβρίου του 1998 υπάρχει οδηγία της Επιτροπής κατά των Βασανιστηρίων του Ο.Η.Ε. η οποία αναφέρεται στην "κατάργηση των πλαστικών σφαιρών ως μέσου ελέγχου ταραχών" , ενώ παρόμοια έκκληση έκανε η Επιτροπή του Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα του Παιδιού το 2002.




    Τα καθεστώτα (εξ)οπλίζονται διαρκώς. Οι πόλεμοι δεν είναι μόνο διεθνείς - υπάρχουν και οι εσωτερικοί, ανάμεσα στους εξουσιαστές και σ' εκείνους που δε θέλουν να υποτάσσονται. Η εξουσία φροντίζει για την υπεροπλία της, θωρακίζεται με ειδικά φονικά όπλα και με ειδικούς νόμους). Η διαρκής ενασχόλησή της με το (υλικό και άυλο) οπλοστάσιό της δείχνει ανασφάλεια, πανικό και ηθική ανεπάρκεια. Και μια υπενθύμιση: στον πόλεμο αυτόν (ο οποίος μαίνεται διαρκώς - κι ας έλεγε ο παπάρας ο Fukuyama) ο καθείς παίρνει θέση (ακόμη και η "ουδετερότητα" είναι στάση που συνεπάγεται ευθύνες) και διαλέγει δικούς και αντιπάλους. Όλα αυτά, για να καταλήξουμε (και νυν και αεί) στη γνωστή κατακλείδα: οι μισθοφόροι της εξουσίας δεν είναι αθώοι μεροκαματιάρηδες οι οποίοι "απλώς" εκτελούν διαταγές. Γκέγκε;


    Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007

    ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ...

    Η "Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας" θεωρείται από τους "ειδικούς αναλυτές" (πήξαμε στα εισαγωγικά, αλλά οι λέξεις έχουν χάσει προ πολλού τη σημασία τους) η ανερχόμενη παγκόσμια υπερδύναμη του τρέχοντος αιώνα. Καλπάζουσα οικονομική ανάπτυξη (για τους λίγους αδίστακτους αετονύχηδες), μαζική εγκατάσταση μονάδων παραγωγής εκ μέρους ευρωπαϊκών και αμερικανικών επιχειρήσεων (πάμφθηνα εργατικά χέρια, γαρ), εκδίωξη εκατομμυρίων αγροτών από την πατρογονική τους γη (λόγω απαλλοτρίωσης εδαφών για κατασκευή φραγμάτων και άλλων φαραωνικών έργων) και αναγκαστική μετεγκατάστασή τους στις μεγαλουπόλεις όπου φυτοζωούν ως παρίες, εκατοντάδες θάνατοι εβδομαδιαίως σε χώρους εργασίας (κυρίως, εκρήξεις σε ορυχεία), βίαιος έλεγχος των γεννήσεων ("πολιτική του ενός παιδιού"), ανεξέλεγκτη και τεραστίων διαστάσεων διαφθορά των κομματικών μανδαρίνων, διαρκής καταστολή και λογοκρισία, ασφυκτικός έλεγχος των πάντων από τη μονοκομματική δικτατορία και, γενικά, μια εικόνα χαοτική και καθόλου αισιόδοξη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού που αποκαλείται "κινεζικό θαύμα". Όλα αυτά, ένα έτος πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008 στο Πεκίνο.

    Μιας και μιλάμε για την εμποροπανήγυρη που ονομάζεται "Ολυμπιακοί Αγώνες", σύμφωνα με την έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας με τίτλο "Κίνα: Αντίστροφη μέτρηση για τους Ολυμπιακούς - ένας χρόνος για την πραγματοποίηση των υποσχέσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα", η πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη έχει εξασφαλισμένο το ολόχρυσο μετάλλιο στην καταστολή και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Συγκεκριμένα: α) είναι μακράν η πρώτη χώρα σε αριθμό εκτελέσεων, β) έχουν αυξηθεί οι κρατήσεις χωρίς δίκη, ως μέρος της επιχείρησης "σκούπα" στο Πεκίνο ("υποχρεωτική αποκατάσταση ναρκομανών" και επέκταση της ποινής "αναμόρφωση μέσω της εργασίας", ακόμη και για πταίσματα προκειμένου να "καθαρίσει" το Πεκίνο εν όψει των Αγώνων, γ) έχουν εντατικοποιηθεί οι βιαιότητες σε βάρος ακτιβιστών που αναλαμβάνουν δράση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι οποίοι αντιμετωπίζουν συχνότερα κατ' οίκον περιορισμό και στενή παρακολούθηση από την Αστυνομία, ενώ στόχο αποτελούν ακόμη και οι δικηγόροι που εργάζονται για τα θύματα των παραβιάσεων, δ) από τα κατασταλτικά μέτρα δεν έχουν ξεφύγει οι δημοσιογράφοι και τα Μ.Μ.Ε. (φυλακίσεις δημοσιογράφων και συγγραφέων, εξαναγκαστικές απολύσεις εργαζομένων σε μέσα ενημέρωσης, λογοκρισία στο Internet).

    Στο τελευταίο σημείο θα κάνουμε μια στάση. Ένα έτος πριν τους Ολυμπιακούς του 2008 στο Πεκίνο, οι "Ανταποκριτές χωρίς Σύνορα" κινητοποιούνται σε διάφορες πόλεις του κόσμου (Παρίσι, Νέα Υόρκη, Πεκίνο, Μόντρεαλ) για να καταγγείλουν την καταστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την απουσία ελευθερίας έκφρασης στην Κίνα. Αν και το Internet είναι μια όαση σχετικής (πολύ σχετικής!!!) ελευθερίας μέσα στην έρημο της κρατικής λογοκρισίας και καταστολής, εντούτοις, μόνο κατά τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους, η οργάνωση καταμέτρησε 12 ιστοσελίδες που έκλεισαν ή μπλοκαρίστηκαν από τις Αρχές της Κίνας.

    Την Τρίτη 7 Αυγούστου 2007, στο Παρίσι, σε μια από τις γέφυρες του Σηκουάνα, ακτιβιστές της οργάνωσης ξεδίπλωσαν ένα πανό έκτασης 100 τετραγωνικών μέτρων στο οποίο οι ολυμπιακοί κρίκοι σχημάτιζαν χειροπέδες, ενώ μοίρασαν και χιλιάδες σχετικά φυλλάδια. Στη γαλλική επικράτεια υπάρχουν, αυτή τη στιγμή, 30.000 κάρτες που απεικονίζουν τις χειροπέδες.

    Στο Πεκίνο, στις 6 Αυγούστου, τέσσερις εκπρόσωποι της οργάνωσης παραχώρησαν συνέντευξη τύπου μπροστά στο κτίριο της επιτροπής που διοργανώνει τους Ολυμπιακούς του 2008. «Δεν είναι δυνατόν να διοργανώνεται μια μεγάλη αθλητική γιορτή στη σκιά των κινεζικών φυλακών», δήλωσε ο γενικός γραμματέας των "Ρεπόρτερς χωρίς Σύνορα" Robert Mιnard. «Οι Αρχές έχουν απαγάγει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το επίσημο σύνθημα "Ένας κόσμος, ένα όνειρο" ηχεί κάθε φορά και πιο κενό. Το ζητούμενο δεν είναι να χαλάσουμε τη γιορτή, αλλά το αντίθετο. Όμως, το Πεκίνο δεν έχει τηρήσει τις υποσχέσεις του σχετικά με τη βελτίωση της κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι εξακολουθεί να αναφέρεται με κυνισμό στο ολυμπιακό πνεύμα». Ο πρόεδρος της οργάνωσης (ο Ισπανός Fernando Castelló) και η αντιπρόεδρος (η Αυστριακή Rubina Möhring), ζήτησαν από τον Jacques Rogge (πρόεδρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής) να δράσει. «Ο πρόεδρος της Δ.Ο.Ε. έχει στη διάθεσή του ένα έτος για να επιτύχει αυτό που ούτε καν έχει ζητήσει: την αποφυλάκιση των έγκλειστων δημοσιογράφων και χρηστών του διαδικτύου, την κατάργηση της λογοκρισίας στο Internet και την ελεύθερη κυκλοφορία των ξένων ανταποκριτών στην Κίνα», δήλωσαν οι εκπρόσωποι της οργάνωσης. «Οι κινεζικές αρχές μας καλόπιαναν όταν φτάσαμε στη χώρα, τον περασμένο Ιανουάριο. Μας έδωσαν υποσχέσεις τις οποίες ποτέ δεν τήρησαν». Παρών στην εκδήλωση ήταν και ο Vincent Brossel, υπεύθυνος του γραφείου της οργάνωσης στην Ασία. Στο τέλος της συνέντευξης, η αστυνομία διενήργησε ελέγχους και ανέκρινε αρκετούς ξένους δημοσιογράφους. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της νύχτας, η αστυνομία ανέκρινε τους τέσσερις εκπροσώπους της οργάνωσης "Ανταποκριτές χωρίς Σύνορα" στο ξενοδοχείο τους στο Πεκίνο. Οι δυνάμεις της τάξης τους επιτηρούσαν τρεις ώρες πριν τους συνοδεύσουν στο αεροδρόμιο. Τα μέλη της οργάνωσης αρνήθηκαν να δεσμευτούν γραπτώς πως δε θα ξαναοργανώσουν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στην κινεζική πρωτεύουσα.

    Στη Νέα Υόρκη, εκπρόσωποι της οργάνωσης για τη διάδοση της εκστρατείας "Πεκίνο 2008", διέσχισαν με μοτοποδήλατα τους δρόμους του Manhattan και μοίρασαν φυλλάδια, ενημερώνοντας τους περαστικούς σχετικά με την κατάσταση των θεμελιωδών ελευθεριών στην Κίνα.

    Στο Montreal του Καναδά, στις 6 Αυγούστου, εκπρόσωποι της οργάνωσης "Ανταποκριτές χωρίς Σύνορα" μαζί με τη "Διεθνή Αμνηστία" έδωσαν συνέντευξη τύπου στον περίβολο του ολυμπιακού σταδίου όπου διεξήχθησαν οι Ολυμπιακοί του 1976, καταγγέλλοντας τον περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου στην Κίνα. Το κείμενο της καταγγελίας κοινοποιήθηκε σε ημερήσιες εφημερίδες διαφόρων χωρών, όπως "Der Standard" (Αυστρία), "Le Soir" (Βέλγιο), "O Globo" (Βραζιλία), "National Post", "Toronto Star", "Vancouver Sun" (Καναδάς), "El Mundo" (Ισπανία), "Liberation" (Γαλλία), "The Independent" (Αγγλία), "La Repubblica" (Ιταλία).


    Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την εκστρατεία "Πεκίνο 2008", στην ιστοσελίδα

  • REPORTEROS SIN FRONTERAS , σε τέσσερις γλώσσες (γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά, αραβικά, κινέζικα).