Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2007

ΑΝΗΜΠΟΡΗ ΚΑΙ ΑΤΙΜΑΣΜΕΝΗ




Διαβάζουμε στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" (φύλλο Παρασκευής 16 Φεβρουαρίου 2007): «Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο πρότεινε χθες την απόρριψη της αγωγής που άσκησαν οικογένειες των 676 θυμάτων της σφαγής των Καλαβρύτων την οποία διέπραξαν οι Γερμανοί στις 13 Δεκεμβρίου 1943, με το επιχείρημα ότι δεν εμπίπτει στις αστικές υποθέσεις(...) Το επιληφθέν δικαστήριο απέρριψε την αγωγή με το αιτιολογικό ότι τα ελληνικά δικαστήρια στερούνται δικαιοδοσία προς εκδίκαση παρόμοιας αγωγής στο βαθμό που το εναγόμενο αλλοδαπό Δημόσιο, δηλαδή το γερμανικό, απολαμβάνει, ως κυρίαρχο κράτος, το προνόμιο της ετεροδικίας(...) Το Ευρωδικαστήριο αποφάνθηκε ότι, καίτοι ορισμένες διαφορές μεταξύ δημόσιας αρχής και προσώπου ιδιωτικού δικαίου εμπίπτουν ενδεχομένως στο πεδίο εφαρμογής της Σύμβασης των Βρυξελλών, τούτο δεν συμβαίνει οσάκις η δημόσια αρχή ενεργεί κατά την άσκηση της δημόσιας εξουσίας(...) Συνεπώς, επιχειρήσεις τις οποίες διεξήγαγαν ένοπλες δυνάμεις συνιστούν χαρακτηριστική εκδήλωση της κρατικής κυριαρχίας(...) »

Τι εστί "ετεροδικία"; Με πολύ απλά λόγια, εν προκειμένω, οι ναζί, για ό,τι έπραξαν σε μη γερμανικό έδαφος, δικαιούνται να δικάζονται σύμφωνα με τους γερμανικούς νόμους και όχι σύμφωνα με τους νόμους της χώρας στην οποία εγκλημάτησαν. Ακόμη πιο απλά, αν το σημερινό γερμανικό κράτος δέχεται πως τα εγκλήματα των ναζί διεπράχθησαν στα πλαίσια ενός πολέμου που διεξήγαγε το τότε γερμανικό κράτος (το οποίο, ας μη λησμονούμε, έκανε ό,τι έκανε με τη συγκατάθεση και τη συμμετοχή της πλειονότητας), τότε, αρκεί η παρωδία - κουκούλωμα που ακούει στο όνομα "Δίκη της Νυρεμβέργης" και κανείς δεν μπορεί να διεκδικεί οτιδήποτε.

Το έχουμε ξαναπεί πως οι νόμοι (εγχώριοι και διεθνείς) υπάρχουν για να νομιμοποιούν τις αυθαιρεσίες των ισχυρών και μόνο οι ξεδοντιασμένοι αντίπαλοι (π.χ. Σαντάμ ή Μιλόσεβιτς)των κατά περίπτωση κυρίαρχων σέρνονται σε δίκες ή εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες. Το ίδιο συμβαίνει και με όσους αμφισβητούν την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων: είτε είναι μέλη εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων (π.χ. Βάσκοι της Ε.Τ.Α. ή Ιρλανδοί του I.R.A.), είτε αντιεξουσιαστές ή μέλη ομάδων αντάρτικου πόλεων, βιώνουν στο πετσί τους την εκδικητικότητα και το μένος της επίσημης εξουσίας (πολύμηνες προφυλακίσεις, εξοντωτικές ποινές και βασανιστήρια). Αυτοί, βέβαια, δεν είναι χρήσιμοι στο καθεστώς - απεναντίας...




Περί "Δικαιοσύνης" ο λόγος καθώς και τα δύο σκίτσα του Clay Bennett (Η.Π.Α.)








Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2007

ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

" Όνειρα γλυκά και προσπάθησε να μην πανικοβληθείς", σκίτσο του Altan δημοσιευμένο στο ιταλικό περιοδικό "L' Espresso".




«Χώρα γερόντων η Ελλάδα ώς τα επόμενα 50 χρόνια / Ραγδαία μείωση του ελληνικού πληθυσμού προβλέπεται για τα επόμενα χρόνια / Η Ελλάδα μεταβάλλεται σε χώρα γερόντων, ενώ ταυτόχρονα θα αυξάνονται σταθερά οι γεννήσεις από αλλοδαπές μητέρες», είναι το πρωτοσέλιδο "σήμα κινδύνου" που εκπέμπει η "Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία" (17.02.2007) και καταλαμβάνει απ' άκρη σ' άκρη το τετρασέλιδο "σαλόνι" της. Πίνακες και πινακάκια, στατιστικά δεδομένα και προβλέψεις, κινδυνολογίες και συγκρίσεις με άλλες χώρες, βαρυσήμαντες απόψεις "ειδικών". Όλα αυτά επιστρατεύονται για να μας πείσουν πως ο κίνδυνος του αφελληνισμού είναι υπαρκτός και άμεσος, πως «δεν σημαίνει ότι όταν κάνεις παιδιά, ξεβολεύεσαι από την άνεσή σου», πως «το να φέρνεις παιδιά στον κόσμο είναι ευλογία και δεν είναι πρόβλημα», πως «ως σύνθετο και όχι ως ένα απλό κοινωνικό φαινόμενο πρέπει να το αντιμετωπίσει η πολιτεία και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, έτσι ώστε οι γυναίκες που το επιθυμούν -γιατί η μητρότητα είναι επιθυμία και επιλογή- να πειστούν ότι, όταν αποκτήσουν παιδιά, θα μπορέσουν να τα μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια και με μια σχετική οικονομική άνεση, η οποία, σήμερα, στην πλειονότητα των ελληνικών ζευγαριών δεν υπάρχει»...


Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά ας δούμε και την άλλη όψη. Κατ' αρχάς, ας αναρωτηθούν οι επίδοξοι εθνοσωτήρες κι εθνεγέρτες πώς μπορούν να πείσουν κάποιον ενημερωμένο και συνειδητοποιημένο άνθρωπο να τεκνοποιήσει χωρίς να καταληφθεί από ισχυρότατους εφιάλτες για το μέλλον των απογόνων του. Εκτός κι αν απαντήσουν με το ακαταμάχητο επιχείρημα «στους επόμενους μεταβιβάζονται οι ελπίδες για ν' αλλάξει ο κόσμος!!!», δηλαδή, για όλα τα αίσχη των προηγούμενων και των σημερινών (οφείλουν) να φροντίσουν οι επόμενοι... Βέβαια, εκείνοι που συνήθως ανησυχούν για τη συντήρηση του χαρακτήρα μιας χώρας είναι οι λογής πορνοβοσκοί - εξουσιαστές που τρέμουν μήπως μειωθεί ο πληθυσμός των κοπαδιών που σχηματίζουν οι υπήκοοί τους. Αλλιώς, ποιόν αφορά η πάση θυσία συνέχιση εις το διηνεκές του ελληνισμού, του τουρκισμού, του γαλλισμού, του κάθε είδους -ισμού; Και, πώς θα πεισθεί ο (όλο και περισσότερο) αμοραλιστής και ατομιστής δυνητικός γονέας να αφιερώσει το "είναι" του στην ανατροφή των βλαστών του και όχι στους φρενήρεις ρυθμούς ζωής (επαγγελματική σταδιοδρομία, κερδοσκοπία, διασκέδαση, υπερκατανάλωση);

Απαντήσεις δεν περιμένουμε. Οι "ειδικοί" επισημαίνουν τον κίνδυνο βασιζόμενοι σε ποσοστά και σε προβλέψεις. Παρ' όλα αυτά, οι άνθρωποι (κυρίως όσοι δεν είναι ικανοί για τέτοιο εγχείρημα) επιμένουν να δημιουργούν οικογένειες, να μεγαλώνουν τα τέκνα τους εκ του μακρόθεν (ας είναι καλά οι γονείς, τα πεθερικά, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, οι γκουβερνάντες, οι πλαστικοί παιδότοποι,...) και να απαιτούν από αυτά να μην τους προκαλούν προβλήματα (δηλαδή, να διατηρούν μια διακριτική και αθόρυβη παρουσία). Άλλωστε, τα όποια προβλήματα "λύνονται" με σποραδικές δωροδοκίες και δωροληψίες - είναι, ίσως, το μόνο που μπορούν να προσφέρουν οι περισσότεροι "γονείς"...


Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2007

ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΕΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ

Η φωτογραφία που ακολουθεί είναι γνωστή σε όσους παρακολουθούν τα διεθνή τεκταινόμενα και εικονίζει παρέα νεαρών Λιβανέζων (κατά τα 4/5 θηλυκού γένους - ο αρσενικός στον ρόλο του αιώνιου αχθοφόρου) να περιπλανώνται (εποχούμενοι σε ανοιχτό αυτοκίνητο πολυτελείας) στο κατεστραμμένο από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς τμήμα της πόλης τους, το καλοκαίρι του 2006. Όπως οι γονείς πηγαίνουν τα παιδιά τους στον ζωολογικό κήπο για να γνωρίσουν μέρος της πανίδας, έτσι και οι Λιβανέζοι νεόπλουτοι απολαμβάνουν τα "αξιοθέατα" και την επαναλαμβανόμενη καταδίκη που βιώνει μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού. Ίσως, μετά την "εκδρομή" αυτή, οι εν λόγω νέοι να πήγαν σε κάποιο χλιδάτο εστιατόριο για να γευματίσουν και, τη νύχτα, ίσως έκαναν clubbing. Και, με τις υπόλοιπες παρέες τους, θα συζητούσαν για το "θέαμα" που αντίκρισαν στις φτωχογειτονιές της Βηρυττού.

Η φωτογραφία (για την οποία "ευθύνεται" ο Αμερικανός φωτογράφος Spencer Plat, συνεργάτης του πρακτορείου Gettty Images) τιμήθηκε φέτος με το πρώτο βραβείο φωτορεπορτάζ της φημισμένης διοργάνωσης World Press Photo Award. Κατά την πρόεδρο της κριτικής επιτροπής, Michelle Mc Nally, η φωτογραφία αυτή αναδεικνύει «την πολυπλοκότητα και τις αντιφάσεις της πραγματικής ζωής στη μέση του χάους και οδηγεί τον θεατή να προχωρήσει πέρα από το προφανές». Εμείς θα προσθέταμε πως καταδεικνύει, επίσης, την επιφανειακότητα της καθημερινότητάς μας, το ανούσιο των επιλογών μας, καθώς και την προσπάθεια άντλησης ικανοποίησης και συγκίνησης μέσα από τη δυστυχία των άλλων. Κυρίως με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουμε να καλύψουμε το πελώριο εσωτερικό μας κενό...







Ο ισπανός σκιτσογράφος "EL ROTO" προσθέτει τη δική του εκδοχή (σκίτσο δημοσιευμένο στην εφημερίδα "EL PAίS" στις 13.ΙΙ.2007) με τίτλο "τουριστικό μέλλον". Όχι και πολύ μελλοντικός, θα λέγαμε, αν αναλογιστούμε πως η μαζική, οργανωμένη και νόμιμη εξόντωση άγριων τετραπόδων εν είδη διασκέδασης, δεν απέχει και πολύ από το ανάλογο σαφάρι δίποδων - για μεγαλύτερη απόλαυση και συγκίνηση...




Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 2007

ΜΕΛΛΟΝΤΟΛΟΓΙΕΣ

«Eίμαστε πρωταθλητές στη σπατάλη ενέργειας και στην παραγωγή ρύπων. Tο 40% των συνολικών εκπομπών CO2 παράγεται από τη ΔEH, 5.000 θάνατοι στην Αθήνα από αιωρούμενα σωματίδια, 1.150 ανεξέλεγκτες χωματερές και 10.000 σκουπιδότοποι, 400 τόνοι σκουπίδια στα 9 μεγάλα ποτάμια μας», αναφέρει η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (άρθρο του Γιάννη Ελαφρού) στο κυριακάτικο φύλλο της (4 Φεβρουαρίου 2007). Ανάλογες αναλύσεις, προειδοποιήσεις και "καμπανάκια" ακούγονται όλο και συχνότερα από πολλούς πομπούς που φιλοδοξούν να βρουν ευήκοα ώτα. Ακόμη και σήμερα υπάρχει πολύς κόσμος που αντιμετωπίζει τα σήματα κινδύνου ως ακραίες καταστροφολαγνικές προφητείες, και άλλοι θέλουν να μείνει εκτός ελέγχου το προσφιλές τους "αναπτυξιακό" μοντέλο. Βέβαια, αυξάνονται κι εκείνοι που ανησυχούν και θορυβούνται. Εις μάτην, όμως: το νερό έχει ήδη μπει στο αυλάκι και είναι ζήτημα χρόνου να ολοκληρωθεί η καταστροφή. Όσο κι αν θέλουμε να είμαστε καλοπροαίρετοι και να μην εκδηλώσουμε καχυποψία και αρνητική προκατάληψη, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε κάτι το οποίο αποφεύγουν (συστηματικά) να θίξουν οι "καθ' ύλην αρμόδιοι και γνώστες", οι οποίοι αρκούνται να τονίσουν την αναγκαιότητα να στραφούμε σε ορθολογική διαχείριση των απορριμμάτων, σε ήπιες ή εναλλακτικές μορφές ενέργειας (άραγε, η πυρηνική ενέργεια, που προωθούν εσχάτως με τόσο ζήλο, είναι ήπια;) και, γενικά, περιορίζονται σε άκρως τεχνοκρατικές προτάσεις. Εκείνο που (σχεδόν) όλοι φοβούνται (ή, μήπως, υπάρχουν άλλοι λόγοι;) να θέσουν προς συζήτηση, είναι η δομή των σύγχρονων κοινωνιών που αποτελεί και τη γενεσιουργό αιτία των καταστάσεων αυτών. Απλούστατα, όλο το οικοδόμημα στηρίζεται στα σαθρά και αβέβαια θεμέλια της (υπερ)κατανάλωσης και της αλληλεξάρτησης. Αυτό το πρότυπο ζωής έχουμε αποδεχθεί κι εφαρμόζουμε καθημερινά, με αποτέλεσμα η επιβίωση του ενός να εξαρτάται από την (υπερ)κατανάλωση του άλλου. Τόσο απλά είναι τα πράγματα, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να θιγεί το ζήτημα αυτό διότι θα καταρρεύσουν τα πάντα εντός μας. Ποιος θα ακολουθήσει έναν λιγότερο καταναλωτικό τρόπο ζωής; ο άνθρωπος του οποίου η (όποια, τέλος πάντων) εσωτερική ισορροπία εξαρτάται άμεσα από την απόκτηση και κατοχή υλικών αγαθών; μήπως, ο άνθρωπος που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τον "ελεύθερο" (μη εργάσιμο, δηλαδή) χρόνο του και ψάχνει εναγωνίως να βρει μια δραστηριότητα (συνήθως κερδοσκοπικού χαρακτήρα) για να "περάσει η ώρα" και να μην βρεθεί ενώπιον άλυτων υπαρξιακών ζητημάτων; Κανείς από όλους αυτούς και σχεδόν κανείς από τους αποκαλούμενους "καθημερινούς" και "απλούς" ανθρώπους που συγκροτούν την αξιοσέβαστη πλειονότητα που καταπίνει ό,τι της πλασάρουν οι φανεροί και παρασκηνιακοί καραγκιοζοπαίχτες.

Η ζωή, όσο κι αν βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε η "κορωνίς" και τα ανώτερα βιολογικά όντα του πλανήτη, ευτυχώς δεν περιορίζεται στο γένος των ανθρώπων. Και, δεν αργεί η μέρα που το ανάξιο γένος θα επανέλθει οριστικά στη φυσική του κατάσταση, την κατάσταση του χώματος. Και, αυτό, δεν είναι προφητεία...

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2007

ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

... κι έχουν ονόματα, τίτλους και ιδιότητες - όλα βαρύγδουπα και αξιοσέβαστα !!!

ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΗ

Αιματηρές συγκρούσεις συμμοριών, νονοί της νύχτας (στην πραγματικότητα, 24ωρης απασχόλησης), βεντέτες, δολοφονίες, συνδικάτα του εγκλήματος, λαθρεμπόριο, προστασία, εκβιασμοί, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, ... Μακροσκελέστατος ο κατάλογος με πρόσωπα, ιδιότητες και δραστηριότητες. Αυτά και πολλά άλλα "άνθη" παρελάσανε στις κεντρικές σελίδες των εφημερίδων, καθώς και ως πρώτες ειδήσεις στα κεντρικά δελτία ειδήσεων όλων των τηλεοπτικών σταθμών την εβδομάδα που μόλις εκπνέει. Όλα αυτά δεν είναι καινούρια στην ελληνική επικράτεια, ίσως όμως γιγαντώνονται οι διαστάσεις τους. Εκείνο που κίνησε το δικό μας ενδιαφέρον είναι η αστυνομική - δικαστική εξέλιξη του θέματος και, αναπόφευκτα, οδηγηθήκαμε σε μια οδυνηρή και αποκαρδιωτική σύγκριση.
Το θέρος του 2002, παράλληλα με την "εξάρθρωση" της "Ε.Ο. 17Ν", η Εισαγγελία Αθηνών εξέδωσε 44 εντάλματα σύλληψης (ενεργοποιώντας, μάλιστα, τον λεγόμενο "αντιτρομοκρατικό νόμο") για πρόσωπα που στελέχωναν "κυκλώματα της νύχτας". Η ΕΛ.ΑΣ. θριαμβολογούσε και παρουσίαζε την εξέλιξη της υπόθεσης ως "καίριο πλήγμα στον υπόκοσμο". Όμως, η δικογραφία έκλεισε με την παραπομπή σε δίκη μόνο 20 από τους 44 εμπλεκόμενους. Τον Νοέμβριο του 2006, στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών, η αποδεικτική διαδικασία έκλεισε με 7 ενόχους και 13 αθώους (για τους οποίους δεν προέκυψαν ενδείξεις συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση). Η βασική μάρτυρας κατηγορίας, η οποία κατονόμασε συγκεκριμένα πρόσωπα, χαρακτηρίστηκε αναξιόπιστη και η κατάθεσή της αμφισβητήθηκε. Επίσης, οι αστυνομικοί που εξετάστηκαν στο δικαστήριο βεβαίωσαν πως οι επιχειρηματίες που εκλήθησαν στην Γ.Α.Δ.Α. αρνήθηκαν πως είχαν εκβιασθεί από τους κατηγορουμένους. Και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, κατά την εκφώνηση της ετυμηγορίας, οι δικαστές ανακοίνωσαν πως όσοι από τους καταδικασθέντες ήταν παρόντες μπορούσαν να αφεθούν ελεύθεροι - κάποιοι υπό όρους και άλλοι άνευ. Το καλοκαίρι του 2002, οι διωκτικές αρχές πανηγύριζαν για τη διάλυση μιας ένοπλης οργάνωσης αντάρτικου πόλης, τα μέλη της οποίας δρούσαν στο σκοτάδι επί 27 συναπτά έτη. Περισσότεροι από 20 άνθρωποι κατηγορήθηκαν (ανοιχτά ή με υπονοούμενα) ως μέλη της "Ε.Ο. 17Ν" (ή συμπαθούντες αυτής) και οι περισσότεροι εξ' αυτών προφυλακίστηκαν και, ακολούθως, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν. Την περίοδο των συλλήψεων οργίασε η "ελεύθερη δημοσιογραφία", τα ονόματα των εμπλεκομένων (ακόμη και των υπόπτων) δόθηκαν αμέσως στη δημοσιότητα (αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων, είπατε;) και οι πάντες ανέπτυσσαν ανενόχλητα και ανερυθρίαστα τις υποθέσεις και τις βεβαιότητές τους (τόσο από τηλοψίας, όσο και από τις σελίδες των φυλλάδων), λειτουργώντας ως πρόδρομοι δικαστές και δήμιοι και δείχνοντας το δρόμο στους καθ' έδρας δικαστικούς. "Ομολογίες" αποσπάστηκαν από τους συλληφθέντες, με τη χρήση βασανιστηρίων και ψυχολογικών εκβιασμών, για να χρησιμοποιηθούν αργότερα. Στα δύο έκτακτα στρατοδικεία (δανειζόμαστε τον ευστοχότατο τίτλο από την εφημερίδα "Κόντρα") που ακολούθησαν στις αίθουσες των δικαστικών φυλακών Κορυδαλλού (το δεύτερο, το εφετείο, βρίσκεται σε εξέλιξη) θα καταγραφούν στην Ιστορία ως μνημεία επιβράβευσης ψευδομαρτύρων και πρότυπα καταδίκης με το "έτσι θέλω". Κάτι ανάλογο συνέβη και στο πρώτο έκτακτο στρατοδικείο για την υπόθεση του "Ε.Λ.Α.", αν και στο εφετείο η κατάσταση αντιστράφηκε (αλλά, εν τω μεταξύ, πέντε άνθρωποι και οι οικείοι τους υπέστησαν πολύμηνη ταλαιπωρία). Τι δείχνει η αντιπαράθεση των δύο περιπτώσεων; Κάτι πολύ απλό και παγιωμένο: πως, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την όποιας μορφής έμπρακτη αμφισβήτηση του εξουσιαστικού κατεστημένου, οι πραιτωριανοί και οι υπερασπιστές του συστήματος βάζουν τα δυνατά τους για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Έτσι, παραμένουν προφυλακισμένοι δύο απεργοί πείνας, ο Ταράσιο Ζαντορόζνι (απεργός πείνας από 29.11.2006) και ο Γεράσιμος Κυριακόπουλος (απεργός πείνας από 15.12.2006), ενώ έχουν αποφυλακισθεί σχεδόν όλοι οι συλληφθέντες για συμμετοχή στο "παραδικαστικό κύκλωμα" καθώς και οι "κουμπάροι" της υπόθεσης εκβιασμού γαλακτοβιομηχανίας. Το έχουμε διατυπώσει και στο παρελθόν: όποιος δεν αμφισβητεί τη λειτουργία του συστήματος και τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, μπορεί να παρανομήσει χωρίς να υποστεί ιδιαίτερη ταλαιπωρία ή σοβαρές κυρώσεις. Μόνο οι πολιτικώς δρώντες είναι επικίνδυνοι για τις πολιτικοοικονομικές ολιγαρχίες και πρέπει να εξοντώνονται. Ο πιο επικίνδυνος από όλους, όμως, είναι ο ακρωτηριασμένος και σχεδόν τυφλός και κωφός Σάββας Ξηρός που αποσυντίθεται αργά και μεθοδικά σε κάποιο υπόγειο κελί του Κορυδαλλού...
Υ.Γ. Και, μέσα στον ορυμαγδό των ημερών, γίνεται γνωστό πως ο "Σύλλογος Ηπειρωτών Αστυνομικών και Πολιτικών Υπαλλήλων του Υπουργείου Δημοσίας Τάξης" είχε προγραμματίσει να κάνει τον αποκριάτικο χορό του σε νυχτομάγαζο της Αθήνας που λειτουργεί χωρίς άδεια και, συν τοις άλλοις, ως υπεύθυνος του μαγαζιού εμφανίζεται αδελφός φυγόδικου αρχινονού που καταδικάστηκε σε κάθειρξη 14 ετών για εκβιασμούς και προστασία. Ο δε πρόεδρος του συλλόγου Ηπειρωτών μπάτσων, δημοτικός σύμβουλος του Δήμ(ι)ου Αθηναίων και μέχρι πρότινος αντιδήμαρχος αρμόδιος για τη Δημοτική Αστυνομία, δήλωσε πως «δε γνώριζε τίποτα». Το ερώτημα είναι: βλάκες ή συνένοχοι; ανίκανοι ή "λαμόγια"; Ποια διαπλοκή, ρε συκοφάντες;
"Η διαφθορά δημιουργεί απασχόληση - υπερασπιστείτε την".

Σκίτσο του "El Roto" στην ισπανική εφημερίδα "El Paίs" (1.ΧΙΙ.2006)