Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2007

ΒΙΟΘΑΝΑΤΟΣ

Σκίτσο του Andy Singer:
-«Τα καύσιμα από σόγια είναι άνθρωποι»
-«Ναι; Και λοιπόν;»


"Σε ύψη ρεκόρ οι τιμές των δημητριακών" γράφει "Το Βήμα" (28.09.2007), "Διαλέξτε: ή φτηνό πετρέλαιο ή ψωμί" αναφέρεται σε ρεπορτάζ στην "Ελευθεροτυπία" (29.09.2007). Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, οι τιμές των αγροτικών προϊόντων έχουν εκτοξευθεί για δύο λόγους: ο πρώτος, είναι η περιορισμένη παραγωγή λόγω της επιβολής καθεστώτος αγρανάπαυσης σε πολλές γαίες. Ο δεύτερος, σχετίζεται με την άνοδο της τιμής του πετρελαίου και τη στροφή στη χρήση βιοκαυσίμων (η δημιουργία των οποίων απαιτεί προϊόντα της γης).

Ως "αγρανάπαυση" ορίζεται η προσωρινή διακοπή της καλλιέργειας ενός αγρού για να αποκτήσει ξανά την παραγωγικότητα του. Συνήθως διαρκεί ένα χρόνο και εξαρτάται από το είδος του εδάφους και τις κλιματικές συνθήκες που επικρατούν. Η αγρανάπαυση είναι περισσότερο αναγκαία στους αγρούς που εφαρμόζεται εντατική μονοκαλλιέργεια που έχει ως αποτέλεσμα την εξάντληση των θρεπτικών συστατικών του εδάφους. Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της ΠΑ.Σ.Ε.ΓΕ.Σ., ματαιώνεται η αγρανάπαυση των σιτηρών για την φετινή καλλιεργητική περίοδο, για να συγκρατηθεί η ανοδική τάση των τιμών.

Ως βιοκαύσιμα (αγγλ. biofuels) ορίζονται τα καύσιμα εκείνα (στερεά, υγρά ή αέρια) τα οποία προέρχονται από τη βιομάζα, το βιοδιασπόμενο δηλαδή κλάσμα προϊόντων ή αποβλήτων διαφόρων ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Τα βιοκαύσιμα (π.χ. κράμβη, ζαχαρότευτλα, βιομάζα από ξυλεία) για τις μεταφορές προωθούνται ως χρήσιμο μέσο για τον "οικολογικό προσανατολισμό" του κλάδου των μεταφορών.


Όσα εμβριθή άρθρα και περισπούδαστες αναλύσεις κι αν διαβάσουμε, παρατηρούμε πως όλα (μα, όλα!!!) τα κείμενα και οι απόψεις έχουν τον ίδιο παρονομαστή και βασίζονται στην ίδια κοντόφθαλμη και στενά οικονομιστική αντίληψη: πρέπει, με κάθε τρόπο, να εξασφαλίσουμε τα μέσα που θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε τον ίδιο τρόπο ζωής - δηλαδή, να εξακολουθήσουμε να κινούμαστε στον δρόμο της φρενήρους υπερκατανάλωσης και της ασταμάτητης λεηλασίας των φυσικών πόρων. Σε καμία "σοβαρή προσέγγιση" δε θα γίνει λόγος για την αναγκαιότητα της εκ βάθρων αλλαγής των δομών των ανθρωπίνων κοινωνιών και του τρόπου (και των ρυθμών) της καθημερινής ζωής. Πουθενά δε γίνεται λόγος για το πρόβλημα του υπερπληθυσμού (το οποίο δεν αφορά μόνο τις "τριτοκοσμικές" χώρες) και τη συνεπαγόμενη υπερεκμετάλλευση της γης και την εξάντληση των φυσικών αποθεμάτων. Οι εξουσίες, φανερές και μυστικές (για να συνωμοσιολογήσουμε λιγάκι), επιζητούν την απρόσκοπτη αναπαραγωγή των υπηκόων τους για να διευθύνουν όλο και περισσότερους σκλάβους. Μιλούν για "δημογραφικό πρόβλημα" και "γηρασμένη ήπειρο", όταν αντιλαμβάνονται πως αυξάνεται ο αριθμός των συνταξιούχων (και μειώνεται η μάζα των μισθοσυντήρητων δούλων που παράγουν υψηλή υπεραξία για τους κηφήνες). Μιλούν για ανεπάρκεια παραγόμενων προϊόντων, όταν οι τροφές που καταλήγουν στις χωματερές του "ανεπτυγμένου κόσμου" μπορούν (άνετα) να θρέψουν όλους τους παρίες του πλανήτη και όταν το ποσοστό των παχύσαρκων και υπέρβαρων (κυρίως, στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α.) αυξάνεται αλματωδώς. Οι εξουσιαστές, απανταχού της Γης, παίζουν έναν ρόλο ιδιοτελή και σκοτεινό - αυτό είναι κοινό μυστικό. Το εξωφρενικό, όμως, είναι πως η πλειονότητα του κόσμου, ο "απλός λαός", ο "αναμάρτητος" λαός (όπως ισχυρίζονται οι της καθεστωτικής "αριστεράς") έχει ασμένως υιοθετήσει (επίσης, το αναπαράγει και το κληροδοτεί) το "τρεχαληδόν" πρότυπο ζωής και συγχέει την "ευτυχία" με την υλική ευμάρεια και την απεριόριστη κτήση. Όπως φαίνεται, όσο εντείνεται η "καλοπέραση" μεγαλώνει και η νωθρότητα του πνεύματος. Πράγματι, ο υλόφρων και ανερμάτιστος ανθρωπάκος, δεν μπορεί (ή, δε θέλει) να συνειδητοποιήσει πως τίποτα δεν του ανήκει πραγματικά (ούτε καν τα δύο μέτρα γης που θα τον καταπιούν), πως όλα όσα νομίζει πως κατέχει είναι δάνεια (και, μάλιστα, με το υψηλότερο επιτόκιο), πως τίποτα δεν είναι αιώνιο και ανεξάντλητο. Πριν χρόνια, έμεινα με το στόμα ορθάνοιχτο ακούγοντας από μια γνωστή μου να μου λέει: «(...) γεννώντας, ένιωσα πως νικάω τον θάνατο». Αν θυμάμαι καλά, τη σιχτίρισα άγρια...


Άλλα σχετικά δημοσιεύματα:

  • "Καθημερινή" 15.09.2007

  • "Ελευθεροτυπία" 12.05.2006

  • "Ημερησία" 13.09.2007

  • "Ημερησία" 27.04.2007

  • "Η Ναυτεμπορική" 13.09.2007
  • ΤΑΡΙΧΕΥΤΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ

    Η "Λίστα" είναι ένα σχέδιο που άρχισε να υλοποιείται το 2003 με τη συνεργασία της (εκ Τουρκίας) καλλιτέχνιδος Μπάνου Τζενέτογλου και του επιμελητή Χάουπ Χέι βαν ντερ Βερφ. Ο κατάλογος των ονομάτων συντάσσεται από την οργάνωση UΝΙΤΕD και ανανεώνεται κάθε χρόνο. Αυτήν τη στιγμή, περιλαμβάνει τα ονόματα 8.855 λαθρομεταναστών από όλο τον κόσμο που πέθαναν στην "είσοδο" της Ευρώπης. Η Λίστα εκτίθεται στην 1η Biennale της Αθήνας ("Destroy Αthens"), η οποία φιλοξενείται στον χώρο «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων, στο Γκάζι, μέχρι τις 18 Νοεμβρίου 2007.
    Αναφορές:
  • "Τα Νέα" 26.09.2007
  • "Τα Νέα" 27.09.2007
  • "Τα Νέα" 28.09.2007
  • Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007

    ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΠΟΥΛΙ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

    Ο André Gorz (μνημειώδες το κείμενό του "Η κοινωνική ιδεολογία του αυτοκινήτου") και η σύντροφός του Dorin. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα - υπόδειγμα του απολύτως απόλυτου και ανυπονόμευτου έρωτα. Η αποθέωση της αναμφισβήτητης και ανίκητης συνύπαρξης. Ο φιλόσοφος μας είχε προϊδεάσει με το "Γράμμα στην D.", όπου ξετύλιγε την απόλυτη λατρεία για τον άνθρωπό του και διατράνωνε το αδιαπέραστο της ενότητάς τους. Απάντηση και χλεύη σε όλους τους Χατζηαβάτηδες και τους ψοφοδεείς υπανθρώπους όλων των εποχών...
    Σχετικά δημοσιεύματα:
  • "Le Figaro" 25.09.2007
  • "Le Monde" 24.09.2007
  • "La Stampa" 25.09.2007
  • "Ελευθεροτυπία" 27.09.2007
  • "Τα Νέα" 26.09.2007
  • ΦΡΟΟΟΝΙΜΑΑΑ !!!

    Το αλήστου μνήμης "πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων", απαραίτητο εργαλείο της εν Ελλάδι κρατικής εξουσίας για πολλά χρόνια κατά τον παρελθόντα αιώνα. Κάποια από αυτά, εκτέθηκαν στο "Πεδίο δράσης Κόδρα 2007" (1-16 Σεπτεμβρίου), στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης. Τα εικονιζόμενα αναφέρονται σε εργαζόμενους από τη Θεσσαλία (π.χ. Εθνικός Οργανισμός Καπνού / Περιφερειακή Διοίκηση Βόλου).












    Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΧΗΡΩΝ

    Vrindavan, κωμόπολη της επαρχίας Uttar Pradesh (η πολυπληθέστερη της Ινδίας), 150 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πρωτεύουσας Νέο Δελχί. Εδώ και πέντε αιώνες το Vrindavan (η αποκαλούμενη "πόλη των χηρών") αποτελεί καταφύγιο για γυναίκες οι οποίες, αφότου χήρεψαν, απώλεσαν δια παντός τα βασικά δικαιώματα ενός ανθρώπινου όντος, δεν κατέχουν απολύτως τίποτα (η περιουσία "περνά" στους γιους) κι επιβιώνουν, αν όλα πάνε καλά, από ελεημοσύνες και προσφορές, τραγουδώντας για ώρες στα ashram (κοινότητες αφιερωμένες στον Krishna, τον Θεό της ατέρμονης αγάπης).


    Αποδιωγμένες από την οικογένειά τους (από την οποία θεωρούνται δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος) και από την οικογένεια του αποθανόντος συζύγου (για να μη διεκδικήσουν περιουσιακά στοιχεία), χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να ξαναπαντρευτούν, οι χήρες αυτές περιφέρονται σαν φαντάσματα ανάμεσα στους ναούς για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην: 3 ρουπίες την ημέρα (0,06 ευρώ) και 250 γραμμάρια ρύζι, για 8 ώρες υμνωδίας και προσευχών ημερησίως.





    Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος για το ότι το Vrindavan σημειώνεται και στους τουριστικούς οδηγούς: οι τυλιγμένες σε λευκό (το χρώμα του πένθους) σάρι γυναίκες που ζητιανεύουν στους σκονισμένους δρόμους και ψάλλουν “hare Krishna” στις 5 χιλιάδες ναούς της πόλης, έχουν γίνει (χωρίς να το θέλουν) ελκυστικό θέαμα.












    Πολλές είναι νεότατες και είχαν οδηγηθεί σε γάμο (όταν ακόμη ήσαν παιδούλες) με άνδρες κατά πολύ μεγαλύτερούς των, για να μπορούν οι οικογένειές τους να ταΐζουν ένα στόμα λιγότερο. Στο Vrindavan, οι 2 στις 5 χήρες βρέθηκαν παντρεμένες πριν από τα 12 χρόνια τους και σχεδόν 1 στις 3 χήρεψε πριν από τα 24 χρόνια της. Όταν αποβιώνει ο σύζυγος, πολλές καίγονται στην ίδια πυρά με αυτόν (έθιμο το οποίο είχαν απαγορεύσει οι Άγγλοι αποικιοκράτες το 1829 και ανάγεται στο μυθολογικό επεισόδιο το οποίο περιγράφει τη θυσία στην πυρά της Sati, συζύγου του Shiva). Όσες γλιτώνουν από τη φωτιά (αν και, όχι λίγες απανθρακώνονταν οικειοθελώς) πέφτουν θύματα "μυστηριωδών" οικιακών ατυχημάτων τα οποία προκαλούν οι συγγενείς του νεκρού συζύγου για να τις ξεφορτωθούν. Επίσης, θεωρούνται υπεύθυνες για το θάνατο του συζύγου και ύποπτες ως πρόξενοι επερχόμενων συμφορών, ενώ συχνά κατηγορούνται και για μαγεία. Κάποιες άλλες, τουλάχιστον επιζούν καταφεύγοντας στα ashram. Ακόμη κι εκεί, όμως, πολλές φορές (κυρίως οι νέες σε ηλικία) πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από τους δήθεν προστάτες τους.

    Στην Ινδία υπάρχουν περισσότερες από 40 εκατομμύρια χήρες, αλλά μόνο το 3% εξ αυτών εισπράττει σύνταξη: εγκαταλελειμμένες, μόνες και συχνά αναλφάβητες, δε γνωρίζουν τα δικαιώματά τους και βρίσκονται ανυπεράσπιστες απέναντι σε διεφθαρμένους δημόσιους υπαλλήλους οι οποίοι θα έπρεπε να τους διανείμουν τα χρήματα της σύνταξης. Στην ινδική κοινωνία, στην οποία θεωρείται κόστος (π.χ. η προίκα), η γυναίκα αποκτά ταυτότητα μόνο αν είναι "η κόρη του..." ή "η σύζυγος του...". Ετησίως, σχεδόν 5 εκατομμύρια Ινδές εξαναγκάζονται σε άμβλωση (αν κυοφορούν κορίτσι) και το 90% των εγκαταλελειμμένων παιδιών είναι θηλυκού γένους.



    Αποκαλυπτικό της νοοτροπίας που επικρατεί σε πολλές περιοχές της Ινδίας, είναι και το ακόλουθο περιστατικό: στις 8 Οκτωβρίου 2006, στο χωριό Danupura (15 χιλιόμετρα από την πόλη Varanasi), περίπου εκατό φανατικοί της φυλής indϊ λεηλάτησαν και κατέστρεψαν έναν οίκο φιλοξενίας για χήρες κι ένα σχολείο για φτωχά παιδιά. Οι εισβολείς προέβησαν στη συγκεκριμένη πράξη, κατηγορώντας το ζεύγος των Αμερικανών (που διηύθυνε τους λεηλατημένους χώρους) για βίαιο προσηλυτισμό.

    Η θέση της γυναίκας στην ινδική κοινωνία είναι απογοητευτική και χαρακτηρίζεται από την εκ γενετής κατάσταση του ανήκειν (ως αντικείμενο): αρχικά, στον πατέρα - αφέντη και, ακολούθως, στον σύζυγο. Όταν μια κόρη παντρεύεται, όχι μόνο εγκαταλείπει για πάντα την οικογενειακή εστία αλλά, οι γονείς της οφείλουν να καταβάλουν μια σημαντική προίκα στην οικογένεια του γαμπρού - απαραίτητη προϋπόθεση για να τελεστεί ο γάμος. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους στην Ινδία προτιμούνται πάντα τα αγόρια. Συνέπεια της προτίμησης αυτής είναι και η αλματώδης άνοδος του αριθμού των εκτρώσεων σε συνδυασμό με τη χρήση σύγχρονων μεθόδων ανίχνευσης του φύλου του κυοφορούμενου εμβρύου.


    Σύμφωνα με νόμο του 1986, η καύση στην πυρά ισοδυναμεί με φόνο και η προβλεπόμενη ποινή δεν υπερβαίνει τα επτά έτη κάθειρξης για όποιον θεωρηθεί υπεύθυνος για το ρίξιμο χήρας στις φλόγες. Πάντως, είναι γενική η πεποίθηση πως οι νόμοι από μόνοι τους δεν αρκούν για να εξαλειφθούν προγονικά έθιμα, αλλά χρειάζεται εκστρατεία μαζικής πληροφόρησης και μια σύνταξη λιγότερο πενιχρή από τις 200 ρουπίες (κάτι λιγότερο από 5 ευρώ μηνιαίως).




    Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

    Business Σε νωπό χώμα

    Λωρίδα της Γάζας, 16 Μαρτίου 2003. Η Rachel Corrie (23 ετών, από την Washington των Η.Π.Α.), μαζί με άλλους διαδηλωτές, στέκεται μπροστά σε μια μπουλντόζα που κατευθύνει Ισραηλινός στρατιώτης με σκοπό να γκρεμίσει το σπίτι ενός Παλαιστινίου. Η μπουλντόζα (της εταιρείας Caterpillar) καταπλακώνει την ακτιβίστρια, αλλά η τραγωδία δεν τελειώνει εδώ.
    Η Ισραηλινή κυβέρνηση επιμένει να αρνείται ότι η μπουλντόζα συνέθλιψε την Corrie και διατείνεται πως σκοτώθηκε από κομμάτια τσιμέντου που έπεσαν επάνω της «καθώς η μπουλντόζα καθάριζε κάτι μπάζα που βρίσκονταν κοντά και ο χειριστής της δεν την είδε» (κι ας φορούσε πλαστικό πορτοκαλί φωσφοριζέ γιλέκο). Εν τω μεταξύ, η οικογένεια Corrie επιχείρησε να κινηθεί δικαστικώς εναντίον της Caterpillar. Όμως, στις 17 Σεπτεμβρίου 2007, το Ομόσπονδο Εφετείο της Νέας Υόρκης αποφάσισε πως η οικογένεια Corrie δεν μπορεί να κάνει μήνυση στην αμερικάνικη εταιρεία Caterpillar που κατασκευάζει την μπουλντόζα, επειδή, βάσει του σκεπτικού, «μια τέτοια υπόθεση θα έφερνε το δικαστήριο, αναγκαστικά, σε αντιπαράθεση μ' έναν εκτελεστικό κλάδο της αμερικανικής κυβέρνησης». Ποιος είναι αυτός ο κλάδος; μα, η θαυμάσια αμερικανική εξωτερική πολιτική! Οι τρεις δικαστές που απέρριψαν το αίτημα της οικογένειας Corrie, είπαν πως «η εκδίκαση μιας μήνυσης εκ μέρους τους εναντίον της Caterpillar, δεν θα μπορούσε να προχωρήσει χωρίς να διατυπωθούν σοβαρά ερωτήματα, ακόμα και έντονες επικρίσεις, για την ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησής μας στο Ισραήλ». Οι δικηγόροι της οικογένειας (οι οποίοι εκπροσωπούν και τις οικογένειες άλλων 4 Παλαιστινίων που επίσης σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια κατεδαφίσεων από μπουλντόζες της ίδιας εταιρείας) υποστηρίζουν πως «η Caterpillar, όταν πούλησε τα μηχανήματα αυτά στην ισραηλινή κυβέρνηση, γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει, πως θα χρησιμοποιούνταν για την κατεδάφιση σπιτιών, κατά σαφή παραβίαση του διεθνούς δικαίου». Η Caterpillar, από την άλλη πλευρά, αναγκάστηκε να παραδεχτεί έπειτα από δημοσιεύματα εφημερίδων, πως οι μπουλντόζες αγοράστηκαν από το Πεντάγωνο, «στο πλαίσιο της πολιτικής παροχής στρατιωτικής βοήθειας των Η.Π.Α. προς το Ισραήλ».
    Υ.Γ. Από τη νέα θεατρική περίοδο, το θέατρο "Φούρνος" παρουσιάζει την παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie», που βασίζεται στα ημερολόγια και στα κείμενα της Αμερικανίδας ακτιβίστριας.
    Πηγές:
  • "The Guardian" 19.09.2007
  • "Indymedia" 20.09.2007
  • Ετικέτες

    ΣΚΙΕΣ...

    «Ακούσατε, ακούσατε! Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Έλληνες και Οθωμανοί, ...». Με πομπώδη και διαπεραστικό τρόπο εισβάλει επί σκηνής ο Χατζηαβάτης (ή "Χατζατζάρης"), ο τελάλης του Πασά, "άσπονδος φίλος" του Καραγκιόζη με τελείως διαφορετικά στοιχεία χαρακτήρα: ανδρείκελο, αχυράνθρωπος, ανδράποδο, "φιλήσυχος νοικοκυραίος", δουλοπρεπής εκ πεποιθήσεως, κόλακας, συμβιβασμένος, οσφυοκάμπτης, δειλός, βολεψάκιας, γραφειοκράτης, προσφερόμενος διαρκώς προς πώληση ή ενοικίαση, άνθρωπος της επιβίωσης και της κοινότατης (χυδαίας) λογικής, απίστευτα ευπροσάρμοστος και λακές του πιο ισχυρού («Πολυχρονεμένε μου Πασά, ο Θεός να μου κόβει μέρες και να σας δίνει χρόνια...»). Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσαμε να τον αναδείξουμε σε έναν από τους διαχρονικότερους εκφραστές κι εκπροσώπους της Relpolitik (με την έννοια της απόλυτης προσαρμοστικότητας) και του δόγματος "ΕΓΩ, τη δουλειά μου κάνω"...

    Ο Χατζηαβάτης δεν είναι μόνο ένας καθημερινός τύπος - είναι η κυρίαρχη μορφή της ανθρώπινης κοινωνίας. Βέβαια, αυτό δεν είναι κάτι καινοφανές. Είναι, όμως, απεχθές το γεγονός ότι ο "χατζηαβατισμός" (εκτός του ότι έχει αποκτήσει κολοσσιαίες διαστάσεις) θεωρείται (από τη συντριπτική πλειονότητα) το βέλτιστο πρότυπο, η αναπόδραστη στάση ζωής, η "έξυπνη" επιλογή, η επωφελής (άρα, όχι αφελής) συμπεριφορά. Οι Χατζηαβάτηδες δηλώνουν υπερήφανοι για το ποιόν τους και, όχι μόνο υπερασπίζονται σθεναρά και με πάθος τα έργα και τις ημέρες τους αλλά, χλευάζουν και χαρακτηρίζουν "κορόιδα" και "αφελείς" όσους τολμούν να αμφισβητήσουν το ιερό τους δόγμα και να παρεκκλίνουν από αυτό.

    Αλλά, τι θέλω και τα σκαλίζω;


    Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

    ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΜΗΝΥΣΩ ΠΩΣ...


    Η είδηση πρωτοδημοσιεύτηκε στη ρουμανική εφημερίδα "Evenimentul Zilei" κι έκανε ήδη τον γύρο του κόσμου: Ο Mircea Pavel, 40 ετών, ο οποίος εκτίει ποινή 20ετούς κάθειρξης για ανθρωποκτονία, υπέβαλε μήνυση κατά του «ονομαζόμενου Θεού, που κατοικεί στους ουρανούς και εκπροσωπείται στη Ρουμανία από την Ορθόδοξη Εκκλησία» κατηγορώντας τον για «αισχροκέρδεια, κατάχρηση της εμπιστοσύνης και διαφθορά». Η εισαγγελία της πόλης Timisoara απέρριψε το αίτημά του, με το αιτιολογικό πως «ο Θεός δεν υπόκειται στο Δίκαιο και δεν έχει διεύθυνση».


    Αναλόγου περιεχομένου είδηση, δημοσιεύτηκε στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" (23.09.2007): «"Τα πήρε" με τις τόσες θεομηνίες ένας αμερικανός γερουσιαστής κι έκανε μήνυση στον Θεό! Το ακόμα καλύτερο είναι ότι η μήνυση του γερουσιαστή της Nebraska Ernest (Ernie) W. Chambers έγινε δεκτή από το δικαστήριο! Λόγω της αδυναμίας του κατηγορουμένου να παρευρεθεί στη δίκη, το δικαστήριο θα μπορέσει να καλέσει τους εκπροσώπους διαφόρων θρησκειών να καταθέσουν για λογαριασμό του. Ο Chambers δεν είναι τόσο τρελός, όπως ίσως φαίνεται. Εκλέγεται στη Γερουσία από το 1970 και είναι γνωστός ως "προστάτης των φτωχών και των αδυνάτων". Είπε ότι επέλεξε αυτό τον πρωτότυπο τρόπο για να διαμαρτυρηθεί σε μια απαράδεκτη δικαστική απόφαση, όπου σε μια δίκη για βιασμό απαγορεύθηκε η χρήση των λέξεων "βιασμός" και "θύμα". "Ηθελα να αποδείξω ότι όλοι έχουν το δικαίωμα να κάνουν μήνυση στους πάντες, ακόμα και στον Θεό", λέει ο γερουσιαστής».


    Λέω να ζητήσω να ασκηθεί ποινική δίωξη (για εσχάτη προδοσία, σε βαθμό κακουργήματος) εις βάρος κάποιων εκατομμυρίων ψηφοδοτών (οι οποίοι, με τις ενέργειές τους μετατρέπονται σε ψοφοδότες και διασπείρουν παντού τον εσωτερικό τους θάνατο) προσφάτως δρώντες...

    ΗΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΒΛΑΚΕΙΑ...

    Το παρελθόν Σάββατο "εορτάστηκε" η "Ευρωπαϊκή ημέρα χωρίς αυτοκίνητο". Αν πιστέψουμε το σχετικό δημοσίευμα στην "Ελευθεροτυπία" (24.09.2007), ο "περιούσιος λαός" (τι θα πει «ποιος είναι αυτός;») δεν τίμησε ιδιαίτερα την εορτή αυτήν. Αντιθέτως, επιδόθηκε στο λαοφιλές και άκρως θεαματικό άθλημα της οδικής αυτοχειρίας. Επτά νεκροί κοντά στη Θήβα, μετά από εναέρια ακροβατικά ("Ελευθεροτυπία" 24.09.2007). Εν είδει επιλόγου, το σχόλιο του Χρήστου Μιχαηλίδη ("Ελευθεροτυπία", 24.09.2007) με τίτλο "Ούτε μια μέρα": «Σάββατο περασμένο. Μια μέρα χωρίς αυτοκίνητο, συμβολικώς, για το περιβάλλον και τη ζωή μας, τη βιασύνη και την απληστία μας. Αλλά λίγοι αντέξαμε με το χέρι μακριά από το τιμόνι κι από το πόδι στο πεντάλ. Την ίδια ετούτη μέρα, της φτωχής, συμβολικής μας, έστω, αποχής, ένα από τα πιο πολύνεκρα δυστυχήματα των τελευταίων χρόνων σε ελληνικούς δρόμους. Μια BMV, στην εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας, στη μεγάλη ευθεία όπου η ποιότητα της ασφάλτου θυμίζει δρόμο της Βαγδάτης μετά από έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου, τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και φυσιολογικώς απογειώνεται. Περνάει τις μπάρες και προσγειώνεται στην οροφή άλλου οχήματος. Ολοι οι επιβάτες νεκροί. Ημέρα που, συμβολικώς, θέλαμε να δείξουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε, έστω για 24 ώρες, χωρίς δολοφόνους...»


    Η ακόλουθη ερασιτεχνική εικονοληψία μπορεί να φαίνεται (ως προς το περιεχόμενο) άσχετη με τα προαναφερθέντα. Πιστεύω, όμως, πως απεικονίζει ανάγλυφα τη λεβέντικη νοοτροπία και τη "μαγκιά" του "υπέροχου λαού". Ερώτηση κρίσεως: σε απόσταση πόσων μέτρων από την ακτή "γκαζώνει" ο νεόπλουτος νεοέλλην με το jet - ski;


    Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007

    ΤΙ ΩΡΑΙΑ, ΤΙ ΚΑΛΑ...

    Σεπτ-έμβριος, νέα αρχή του τέλους, νέες "ιφιγενειακές" ελπίδες, νέα (α)πρόσωπα και (σ)καταστάσεις. Νέα premiera και premura για εισιτήρια διαρκείας στο αέναο θε(α)ματικό σφαγείο. Καλή μας διασκέδαση!!!

    Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

    ΑΜΕΤΡΗΤΟΙ ΤΣΙΜΠΛΙΑΣΜΕΝΟΙ...

    Τον Φεβρουάριο του 2006, υπήρξε η μεγάλη αναταραχή με τα 12 σκίτσα που είχε δημοσιεύσει η Δανική εφημερίδα Jyllands - Posten. Παλαιότερα (1988), ο συγγραφέας Salman Rushdie είχε καταδικαστεί σε θάνατο (με ιρανικό φετφά) και, έκτοτε, ζει κρυμμένος στην Αγγλία. Τώρα, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο εικονιζόμενος 61 ετών Σουηδός ονομάζεται Larsh Vilks, είναι σκιτσογράφος και, τις τελευταίες ημέρες, επικηρυγμένος από την Al Qaeda. Ο Vilks δεν είναι κάποιος τυχαίος εικονογράφος της σειράς: είναι διδάκτωρ στις γραφικές τέχνες, εργάστηκε στην Εθνική Ακαδημία Τεχνών στο Όσλο της Νορβηγίας (1988-1993) και δίδαξε θεωρία της τέχνης στην Εθνική Ακαδημία Τεχνών στο Bergen της Νορβηγίας (1997-2003). Την προηγούμενη Κυριακή επέστρεψε στη Σουηδία από τη Γερμανία και, αμέσως βρέθηκε υπό την ασφυκτική προστασία της αστυνομίας. Εγκατέλειψε το σπίτι του («με άφησαν απλώς να πάρω μερικά ατομικά μου είδη», δήλωσε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη) και ζει, άγνωστο πού, φρουρούμενος όλο το 24ωρο. Προς τι όλη αυτή η κινητοποίηση; Την Κυριακή, ο ηγέτης της Al Qaeda στο Ιράκ, Αμπού Ομάρ αλ-Μπαγκνταντί, τον επικήρυξε λέγοντας: «Ζητάμε τη δολοφονία του Λαρς Βιλκς που τόλμησε να προσβάλει τον προφήτη μας». Η αμοιβή που προσέφερε για το κεφάλι του είναι 100 χιλιάδες δολάρια, τα οποία θα αβγατίσουν σε 150 χιλιάδες «αν τον σφάξουν σαν αρνί». Άλλες 50 χιλιάδες δολάρια θα πάνε στον πιστό που θα σκοτώσει τον διευθυντή της εφημερίδας «Nerikes Allehanda».



    Το επίμαχο σκίτσο του Larsh Vilks, το οποίο απεικονίζει το κεφάλι του Μωάμεθ σε σώμα σκύλου. Το σκίτσο δημοσιεύθηκε στις 19 Αυγούστου στην εφημερίδα «Nerikes Allehanda» ενώ, προηγουμένως, οι γκαλερί της Σουηδίας είχαν αρνηθεί να το φιλοξενήσουν. Οι μωαμεθανοί θεωρούν τον σκύλο βρώμικο ζώο και, συν τοις άλλοις, η θρησκεία τους απαγορεύει κάθε απεικόνιση του προφήτη, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο οδηγεί στην ειδωλολατρία. Ας δούμε και κάποια χαρακτηριστικά video που κυκλοφόρησαν στο Internet.

















    Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

    ΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΟΥ !!!


    Θα μπορούσε να συμπεριληφθεί σε συλλογή με σύντομα ανέκδοτα: "Εβραίοι νεοναζί"!!! Η ανθρωπότητα, από καταβολής της ακόμη, διάγει εν πλήρη συγχύσει και ενδοκρανιακή τρικυμία. Λένε πως η Ιστορία διδάσκει. Ίσως, αλλά υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις γι' αυτό: π.χ. να υπάρχει θέληση για εξαγωγή συμπερασμάτων, να μην αρκούμαστε σε επιφανειακή προσέγγιση, να ανιχνεύουμε τη σχέση του παρελθόντος με το παρόν, να... Το υπερφίαλο, υπεραρματωμένο και ομφαλοσκοπικό σιωνιστικό κράτος ξέχασε ένα διαχρονικό και χρησιμότατο ιστορικό δίδαγμα: πολύ συχνά, ο πιο επικίνδυνος εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών (είναι το αυγό του φιδιού που αφελώς επωάζουμε στον κόρφο μας) και, το βασικότερο, όποιος σπέρνει εξαναγκασμό και καταστολή θερίζει λερναίες ύδρες...


    Σκίτσο του Ρουμάνου Crisan Horia.




    Σχετικά δημοσιεύματα:

  • "Έθνος" 10.09.2007

  • "Ελεύθερος Τύπος" 11.09.2007

  • "Ελευθεροτυπία" 16.09.2007

  • "Φιλελεύθερος" 12.09.2007

  • "Haaretz" 10.09.2007
  • Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

    ΤΙ ΤΕΙΧΗ !!!

    Padova, βορειοανατολική Ιταλία, μία από τις πιο ευημερούσες περιοχές της χώρας. Ένα ατσάλινο τείχος (μήκους 84 μέτρων, ύψους 3 μέτρων και κόστους 80.000 ευρώ) χωρίζει τις οδούς Luigi Anelli και De Besi, στην περιφέρεια της πόλης. Στις δύο άκρες του τείχους υπάρχουν αντίστοιχες κλούβες της αστυνομίας και ο έλεγχος διέλευσης διενεργείται 24 ώρες το 24ωρο. Το τείχος ανήγειρε (ξεκινώντας στις 9 Αυγούστου 2006) η Δημοτική Αρχή, ικανοποιώντας αίτημα κατοίκων της περιοχής, μετά από άγριες συμπλοκές μεταξύ ομάδων Νιγηριανών και Μαροκινών μεταναστών (στις 26 Ιουλίου 2006). Τι είναι αυτό που θέλουν να αφήσουν "απ' έξω"; Σύμφωνα με τους υπερασπιστές του μέτρου αυτού, το γκέτο είχε μετατραπεί σε μια τεράστια αγορά σκληρών ναρκωτικών και σκοπό τους έβαλαν την πλήρη καταστροφή της. Σύμφωνα τον Paolo Ferrero (υπουργός κοινωνικής αλληλεγγύης), η περίπτωση της Padova είναι ένα υπόδειγμα καταστροφής αστικού γκέτο, επιτυγχάνοντάς το μέσω της ενσωμάτωσης των εργαζομένων μεταναστών, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε άλλα σημεία της πόλης.



    Ας δούμε, όμως, την ιστορία από την αρχή. Το συγκρότημα κατοικιών με την ονομασία "serenissima" ("γαληνότατη") οικοδομήθηκε πριν τριάντα και πλέον χρόνια, με σκοπό να φιλοξενήσει φοιτητές ερχόμενους από άλλες περιοχές της Ιταλίας. Το σχέδιο προέβλεπε τη δημιουργία μικρών διαμερισμάτων και αθλητικών εγκαταστάσεων, αλλά ποτέ δε χρησιμοποιήθηκε για τον προαναφερθέντα σκοπό. Στα διαμερίσματα των 28 τετραγωνικών μέτρων, εγκαταστάθηκαν αρκετές πόρνες (Ιταλίδες αρχικά, αλλοδαπές αργότερα), οι οποίες έφυγαν το 1995 και τα διαμερίσματα άρχισαν να φιλοξενούν μετανάστες, πολλοί από τους οποίους ήταν διατεθειμένοι να πληρώνουν από 500 έως και 1.000 ευρώ για να στοιβάζονται μέχρι και μια ντουζίνα άνθρωποι - αρκεί ο ιδιοκτήτης να μην τους ζητούσε "χαρτιά" (άδεια παραμονής, κλπ). Σύντομα, η περιοχή γκετοποιήθηκε και άνθισε και το πρεζεμπόριο.


    Το 2004, ο Δήμος (με νέο δήμαρχο τον "κεντροαριστερό" Flavio Zanonato), αποφάσισε να κυνηγήσει εμπόρους και χρήστες. Οι τελευταίοι, για να ξεφύγουν από τους συχνότερους και ασφυκτικότερους ελέγχους, άρχισαν να εισβάλουν στα γειτονικά σπίτια της οδού De Besi, προκαλώντας πανικό στους ενοίκους τους. Μετά τα αιματηρά γεγονότα της 26ης Ιουλίου 2006, το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε τη μετεγκατάσταση των ενοίκων (σχεδόν 600 άνθρωποι) σε άλλες (διάσπαρτες, προς αποφυγή νέας γκετοποίησης) περιοχές της πόλης και την ανέγερση του τείχους. Αυτό προκάλεσε τη διαμαρτυρία των ιδιοκτητών των 278 (εκ των οποίων, τα 94 είναι δημοτικά) εκκενωμένων διαμερισμάτων, λόγω της οικονομικής ζημίας που τους προκαλεί. Επίσης, συγκέντρωση διαμαρτυρίας (με βίαιη κατάληξη) οργάνωσε και το ριζοσπαστικό κίνημα "No Global" με την υποστήριξη των "πρασίνων".

    Αντιδράσεις υπήρξαν και από την πλευρά της κεντροδεξιάς αντιπολίτευσης (έγινε λόγος για "νέο τείχος του Βερολίνου"), ενώ το πρόγραμμα υποστηρίχθηκε και από την "Κομμουνιστική Επανίδρυση". Το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών του μέτρου είναι πως, το γκέτο χώριζε τους μετανάστες από τον υπόλοιπο κόσμο κι εμπόδιζε την ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία και αυτό το εμπόδιο ξεπερνιέται με τη μεταφορά τους σε άλλα σημεία της πόλης. Βέβαια, το ζήτημα δεν είναι ποιες πολιτικές δυνάμεις αντιδρούν και ποιες συναινούν, αλλά η μεσοβέζικη αντιμετώπιση βασικών προβλημάτων. Για μία ακόμη φορά (δεν αποτελεί, δα, παγκόσμια πρωτοτυπία) το μείζον θέμα της τοξικοεξάρτησης παρακάμφθηκε, αφού το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε (κυρίως) στο σουλούπωμα της βιτρίνας. Άλλωστε, μια σοβαρή αντιμετώπιση του προβλήματος απαιτεί αυστηρή αυτοκριτική και κριτική όλων των δομών της κοινωνίας, της καθημερινότητάς μας και (γενικά) του τρόπου ζωής στο σύνολό της. Δηλαδή, γκρέμισμα των πάντων και "ανοικοδόμηση". Αφήστε, καλύτερα...




    Σχετικά δημοσιεύματα:


  • "La Stampa" 10.08.2006

  • "Corriere della Sera" 10.08.2006

  • Indymedia Ιταλίας 25.09.2006

  • "L' Unitά 16.07.2007

  • "La Repubblica" 25.09.2006

  • "Corriere della Sera" 15.07.2007

  • "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" 20.05.2007
  • ΧΕΡΙ - ΧΕΡΙ...

    Ρωσία, Angarsk της επαρχίας Irkutsk, Σάββατο 21 Ιουλίου 2007. Η οικολογική κατασκήνωση που έχει διοργανωθεί για να γνωστοποιηθεί η αντίθεση των συμμετεχόντων στην επεξεργασία ουρανίου από τοπική βιομηχανική μονάδα, δέχεται επίθεση. Την επομένη, η "Ένωση για την ασφαλή χρήση χημικών" ανακοινώνει τον θάνατο του 26ετούς Ilya Borodayenko ως αποτέλεσμα της σχεδιασμένης επίθεσης (από οργανωμένη ομάδα νεοναζί, σύμφωνα με το Ινστιτούτο "Συλλογική Δράση") που πραγματοποιήθηκε τα ξημερώματα της 21ης Ιουλίου. Η αστυνομία αρνήθηκε την ύπαρξη νεοναζιστικών ομάδων στην περιοχή και ζήτησε από τους κατασκηνωτές να μην έλθουν σε επαφή με δημοσιογράφους "για να μη δημιουργηθεί σκάνδαλο". Ο Ilya Borodayenko πέθανε λόγω κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων, ενώ πολλοί σύντροφοί του νοσηλεύτηκαν σε κρίσιμη κατάσταση.

    Η Μ.Κ.Ο. "Οικολογικό Κύμα του Baikal" (Baikal Environmental Wave) αντιτίθεται σθεναρά στα σχέδια της Μόσχας να κατασκευάσει διεθνές κέντρο εμπλουτισμού ουρανίου κοντά στο Angarsk. Αυτό το κέντρο προορίζεται για διεθνής τράπεζα ουρανίου και προμηθευτής κρατών που δε διαθέτουν δικά τους αποθέματα ουρανίου. Το σχέδιο έχει την έγκριση της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και την προφορική αποδοχή των Η.Π.Α. Οι κριτικές στη Ρωσία επικεντρώνονται στο ότι με τέτοιες πρακτικές η Ρωσία θα μετατραπεί σε χωματερή πυρηνικών αποβλήτων από τους πελάτες του Διεθνούς Κέντρου Απεμπλουτισμού Ουρανίου. Την άνοιξη του 2006, ο Ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin ανακοίνωσε πως το πρώτο (παγκοσμίως) Διεθνές Κέντρο Απεμπλουτισμού Ουρανίου επρόκειτο να κατασκευαστεί στη Ρωσία. Ως θέση κατασκευής προτάθηκε το Angarsk (περιοχή Irkutsk της νοτιοανατολικής Σιβηρίας). Παρά τις έντονες αντιδράσεις του τοπικού πληθυσμού, ο Sergei Kiriyenko (επικεφαλής της ρωσικής επιτροπής πυρηνικής ενέργειας) ανακοίνωσε πως το Angarsk θα φιλοξενούσε το Διεθνές Κέντρο Απεμπλουτισμού Ουρανίου. Το σχέδιο έχει κερδίσει τη σταθερή υποστήριξη των τοπικών αρχών, δεδομένου ότι η κατασκευή του αναμένεται να προσελκύσει επενδύσεις ύψους 2,5 δις δολαρίων. Όμως, σύμφωνα με τα πλάνα της ρωσικής επιτροπής πυρηνικής ενέργειας, μόνο το 10% του παραγόμενου ουρανίου θα καταναλώνεται και το υπόλοιπο θα μένει αποθηκευμένο για αόριστο χρονικό διάστημα, γεγονός το οποίο (σύμφωνα με τους περιβαλλοντολόγους) ισοδυναμεί με εισαγωγή ραδιενεργών αποβλήτων στη Ρωσία. Η Μ.Κ.Ο. "Οικολογικό Κύμα του Baikal" ιδρύθηκε το 1990, έχοντας ως προτεραιότητα την οικολογική ευημερία γύρω από τη λίμνη Βαϊκάλη. Το 2002, πράκτορες της F.S.B. (πρώην K.G.B.) εισέβαλαν στα γραφεία της οργάνωσης και κατέσχεσαν όλους τους σκληρούς δίσκους των υπολογιστών, καθώς και χάρτες περιοχών γύρω από το Angarsk που είχαν υποστεί ραδιενεργή μόλυνση. Στην κατασκήνωση που δέχτηκε τη δολοφονική επίθεση, ενεργό ρόλο διαδραμάτιζαν αντιεξουσιαστές και μέλη των αντιφασιστικών ομάδων "Antifa". Αν αληθεύουν τα περί νεοναζιστικών ομάδων, τότε, μπορούμε να πούμε πως για μία ακόμη φορά οι φασίστες έδρασαν συμπληρωματικά ως προς την κεντρική εξουσία (στην κεφαλή της οποίας βρίσκεται ο "πρώην" K.G.B.ίτης) μιας χώρας η οποία δεν έχει να επιδείξει παρελθούσες ή παρούσες δημοκρατικές περγαμηνές...

    Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007

    Χθες, Σήμερα, Αύριο, ...

    Το δόλωμα...
    Η απάντηση...
    Οι ελπιδοφόρες προοπτικές...
    "Toy Story", εγκατάσταση του Xavier Noiret - Thome. Άλλος ταιριαστός τίτλος: "Η αυριανή κυβέρνηση".
    Τι θα αντικρίσει ο "κυρίαρχος λαός" την επαύριον του σχηματισμού κυβέρνησης...
    Δονκιχωτισμοί;
    "Foetus", κατασκευή του Αδριανού Αγγελόπουλου (σίδερο, πηλός, διαφανής μεμβράνη, χρώμα - διάμετρος 80 εκατοστά). Θα μπορούσε να αναπαριστά το φυσικό περιβάλλον των ψηφοφόρων...
    Από αύριο, όλοι και όλα θα είναι στη θέση τους...
    Όλα θα λειτουργούν "ρολόι"...
    "Η ορκωμοσία". Σκίτσο του "El Roto" δημοσιευμένο στη σημερινή "El Paίs".
    Κάποιοι πίστευαν πως, ψηφίζοντας μικρά κόμματα, θα λάβωναν το τέρας...
    Από το "έχεις πρώτο λόγο" της σήμερον, στο "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του" της αύριον...
    Τέλος, δύο ενδιαφέροντα κείμενα επί του θέματος: Τάκης Φωτόπουλος ("Ελευθεροτυπία", Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2007) και Γιώργος Παπαδόπουλος - Τετράδης στη σημερινή "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία"

    Ετικέτες