Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Δωσιλογισμός έκπαλαι…

Εδώ και δεκαετίες, από το πέρας της ναζιστικής κατοχής κι εντεύθεν, η Ελλάδα κυβερνάται (τυπικώς τουλάχιστον) από εθελόδουλες και δωσιλογικές ψευδοκυβερνήσεις, από έμμισθους ανθύπατους και διορισμένους εντολοδόχους τοποτηρητές που λογοδοτούν και υποτάσσονται στους εκάστοτε κυρίαρχους -των οποίων τα πολυποίκιλα συμφέροντα εξυπηρετούν. Στρατιωτικές δικτατορίες ή «εκλεγμένοι» κοινοβουλευτικοί λακέδες, κυριάρχησαν στο μετακατοχικό και μετεμφυλιακό σκηνικό, αριστεύοντας (μετά πολλών επαίνων) στην επικερδή δραστηριότητα της οσφυοκαμψίας. Δωσίλογοι, ρουφιάνοι, ταγματασφαλίτες, συνεργάτες του κατακτητή και λοιποί παρατρεχάμενοι, ραγιάδες και καλοθελητές «νοικοκυραίοι», στελέχωσαν ένα απολύτως χυδαίο κράτος με σκοπό τη μετατροπή μιας ολόκληρης χώρας σε προτεκτοράτο και άβουλο σκυλάκι του καναπέ. Ο στόχος τους επετεύχθη και τα αποτελέσματα τα ζούμε διαρκώς, με αποκορύφωμα τα τελευταία άκρως ντροπιαστικά χρόνια και το πλήρως υποθηκευμένο αύριο. Πλέον, η αδούλωτη και υπερήφανη Ψωροκώσταινα έχει αναβαθμιστεί σε αποικιοκρατούμενη Τροϊκαλάνδη, οι υπήκοοι (και ουχί πολίτες) της οποίας φυτοζωούν υπό καθεστώς εκσυγχρονισμένης (δηλαδή, τραπεζικής και χρηματιστηριακής) κατοχής και βλέπουν το Τέταρτο Reich να απλώνει τα πλοκάμια του παντού. Την ίδια στιγμή, η πλειονότητα των αποχαυνωμένων νεοελλήνων (των οποίων «ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει») ανέχεται στωικά τη νεοφερμένη κατοχή, καθώς και τη σοσιαληστρική ψευδοκυβέρνηση που την εφαρμόζει κατά παραγγελία των διεθνών τοκογλύφων. Βέβαια, όταν θιγούν οι ακλόνητες και ιερές εθνικές βεβαιότητες (π.χ. από κάποια τηλεοπτική εκπομπή ή από κάποιο δημοσίευμα, από κάτι το οποίο σε τελική ανάλυση δεν μπορεί να επιβληθεί), τότε θυμούμαστε πως είμεθα επίγονοι ένδοξων προγόνων –ασχέτως εάν τα δικά μας πεπραγμένα ουδόλως ηρωικά ή αξιομνημόνευτα είναι. Να υπενθυμίσουμε ότι, οι πράσινοι νεοδωσίλογοι επέβαλαν το επαίσχυντο «Μνημόνιο» με την ανεπιφύλακτη υποστήριξη της βδελυρής μητσοτάκαινας (κίνηση απολύτως κατανοητή και αναμενόμενη) και χρησιμοποιώντας ως πολύτιμο δεκανίκι τη γελοία (μουσολινικής υφής και, γι' αυτό, άκρως επικίνδυνη) συμμορία των πατριδοκάπηλων της ακροδεξιάς πτέρυγας˙ αυτή ακριβώς η σύμπραξη των «χριστιανοπατριωτών» στην αποδοχή του κατάπτυστου συμφώνου κατοχής αποδεικνύει (για μία ακόμη φορά) πως όσοι επιδίδονται σε πατριωτικές κορώνες και πλειοδοτούν σε αλαλαγμούς και υστερίες περί ανωτερότητας της φυλής, είναι οι πλέον πρόθυμοι (σαν έτοιμοι από καιρό) ριψάσπιδες. Αξίζει να σημειωθεί πως, στο μνημόνιο της καταισχύνης, συμπεριλαμβάνονται δύο σημαντικότατες ρήτρες: η μία επισημαίνει πως αν η Ελλάδα δεν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στους πιστωτές της, δεν μπορεί να επικαλεστεί καμία εδαφική ασυλία˙ η άλλη (γερμανικής έμπνευσης, φυσικά) υπογραμμίζει πως το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να συμψηφιστεί με καμία απαίτηση της Ελλάδας έναντι χρεωστών της (π.χ. εκκρεμείς αποζημιώσεις για τις ναζιστικές θηριωδίες). Αυτά επικύρωσαν, με την υπογραφή τους, οι «εκλεκτοί» του «κυρίαρχου» λαού –οι αδηφάγες ορδές της διαρκούς λεηλασίας…

Στις 10.02.2011 και 17.02.2011 η εκπομπή «Το κουτί της Πανδώρας» (ΝΕΤ) παρουσίασε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έρευνα σχετικά με τις αποζημιώσεις τις οποίες ουδέποτε κατέβαλαν οι διάδοχοι του ναζιστικού κράτους στους καθημαγμένους Έλληνες και, ακόμη χειρότερα, ουδέποτε διεκδίκησε κάποια ελληνική «κυβέρνηση» (παρά μόνο εκλιπαρούσαν για να τους χορηγηθούν δάνεια!!!). Οι δύο εκπομπές επιβεβαιώνουν τα ήδη γνωστά για τον διαχρονικό ρόλο των εν Ελλάδι «εθναρχών» και «αείμνηστων», τα οποία όμως αγνοεί η πλατιά μάζα των αδούλωτων νεοελλήνων –άλλωστε είναι θέματα ήσσονος σημασίας, σε σχέση με τα τεκταινόμενα στην show business και την καθημερινότητα των λογής celebrities



Ετικέτες

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Το DNA του δωσίλογου...

Και πάλι Στάθης Σταυρόπουλος και «Ναυτίλος» («Ελευθεροτυπία», Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011):



Είναι τραγικό όταν ο υπ' αριθμόν 1 πολίτης μιας χώρας συνιστά ταυτοχρόνως τον υπ' αριθμόν 1 δημόσιο κίνδυνο για αυτήν τη χώρα. Μιλώ για τον Πρωθυπουργό. Τον Γιώργο τον Β' Παπανδρέου τον Γ' -κυβερνά ήδη κοντά 16 μήνες και εξακολουθεί να κυβερνά χάριν του ονόματός του - ένας οποιοσδήποτε άλλος, ένας Σωτηρόπουλος φέρ' ειπείν, στη θέση του «θα είχε δαγκώσει το μαύρο χώμα», που έλεγε και ο Όμηρος. Το όνομα των Παπανδρέου έχει γίνει κάτι σαν θανατερή καρικατούρα του Ελ Σιντ, και νεκρό νικάει, αλλά πλέον δεν φελάει -έχει γίνει κίνδυνος για την πατρίδα. Ο Παπανδρέου εξαπάτησε τον λαό (υπάρχουν τα λεφτά) και πήρε την εξουσία. Στη συνέχεια διέσυρε τους Έλληνες διεθνώς ως «διεφθαρμένους» και τεμπέληδες, μετέτρεψε το πρόβλημα του δανεισμού σε κρίση χρέους. Τίναξε τα σπρεντ στον θεό κι άρχισε τα καραγκιοζιλίκια των λεονταρισμών μπροστά στη Μέρκελ και τους λοιπούς Ευρωπαίους με τα ρεβόλβερ και τις μπλόφες ώσπου εν τέλει, με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, κατάφερε να ψηφισθεί αγλεπίς το Μνημόνιο απ' τη Βουλή, να υποκατασταθεί από δαύτο το Σύνταγμα και να αρχίσει η ξενική κατοχή. Απτόητος ο ποδηλάτης με τα καγιάκ και τα γυμναστήρια έβαλε χέρι στο λαϊκό εισόδημα, ανέτρεψε τις εργασιακές σχέσεις, απελευθέρωσε την ανεργία, συνέχισε τη σπατάλη στις δημόσιες δαπάνες, την υπόθαλψη των φοροεισφοροφυγάδων και το 'ριξε σε ανοησίες όπως η οπενγκαβ(ωμάρα) και άλλες προσφιλείς του ενασχολήσεις, όπως η χρηματοδότηση των μη-κυβερνητικών-οργανώσεων, οι ανασχηματισμοί, τα επικοινωνιακά παίγνια, η επινόηση νέων επιτροπών, οργάνων, μηχανισμών και σχημάτων - λέγε με Νικολάκη... […] Στο ίδιο διάστημα τα στελέχη του, όπως ο κυρ Πάγκαλος, συνέχισαν να βρίζουν τους Έλληνες, «κοπρίτες», να τους δουλεύουν περί την Υγεία και την Παιδεία, να τους ληστεύουν από όπου κι όσο μπορούν. Απ' τους έμμεσους φόρους έως τα διόδια. Κιχ ο Παπανδρέου, μόνον μεγάλες κουβέντες. […] Ο Παπανδρέου ψεύδεται στο Κοινοβούλιο όσον ψεύδονται και οι Υπουργοί του. Με ευκολία. Όμως μπροστά στον λαό ψεύδονται ακόμα περισσότερο. Τη μια μέρα πρέπει να μαζέψουμε (να μας ξαφρίσουν) 12 δισ., την άλλη 50! Ο Παπανδρέου κυβερνάει 16 μήνες, το ΑΕΠ πέφτει σαν μολύβι στο πηγάδι, οι Έλληνες καλούνται και ξανακαλούνται (αφού πρώτα τους στρέφουν τον έναν εναντίον του άλλου) να γεμίσουν στο τέλος όλοι μαζί τον πίθο των Δαναΐδων με τα παιδιά τους, τα όνειρα των παιδιών τους, το σώμα τους και την ψυχή τους. Για να συνεχίσουν να κονομάνε αυτοί που μας ναυάγησαν. Οι «νταβατζήδες» και οι μιζαδόροι. Και οι οποίοι μένουν στο απυρόβλητο, καρχαρίες και πολιτικοί -φιάσκο οι εξεταστικές επιτροπές και ο Γιωργάκης την ίδια ρητορική, στον ίδιο χαβά, ότι θα τα αλλάξει όλα. Όντως! Προς το χειρότερο. Ο Παπανδρέου έχει γίνει υπ' αριθμόν 1 δημόσιος κίνδυνος. Υπέταξε την Ελλάδα για τα επόμενα τριάντα χρόνια σε υπαγόρευση πολιτικής (δικτατορία) από τους δανειστές δυνάστες. Αναγνώρισε ένα χρέος (που εν πολλοίς είναι παράνομο) και συμφώνησε να το πληρώνουμε ώσπου να μην το αποπληρώσουμε ποτέ. Όλα αυτά τα αποφάσισε μόνος του. Σε κρυφές συναντήσεις με Τραπεζίτες στο εξωτερικό και Δυνάστες. Είναι ή βαλτός ή ευήθης -και τα δύο το ίδιο θανατηφόρα. Επί 16 μήνες ούτε μία ιδέα του ούτε μία πράξη του μάς βγήκε σε καλό, έχει απομείνει να τον επικροτούν μόνον δωσίλογοι όπως το ΛΑΟΣ και πρόθυμοι όπως η Ντόρα. Η φάρσα αυτή της διαρκούς δίκης του Λαού και της καταδίκης του σε ισόβια κάθειρξη για τα εγκλήματα των Γιωργοκωστάκηδων και των Σημιτοτσουκάτων πρέπει να σταματήσει εδώ και τώρα. Το Μνημόνιο αποδεικνύεται Συμβόλαιο Θανάτου για την Ελλάδα. Ένα Έδικτο Διαμελισμού.
Σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου

Παντού και πάντοτε...

Στη στήλη «Μ’ ένα περιστέρι στον Κορυδαλλό», (εφημερίδα «Κόντρα», φύλλο 631, Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011) η πολύτιμη πέννα του Θ.Μ. παραθέτει ένα άκρως επίκαιρο και διαχρονικό απόσπασμα από το έργο του Karl Marx «Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία, 1848-1850». Το απόσπασμα προέρχεται από το πρώτο μέρος του έργου που φέρει τον τίτλο «Η ήττα του Ιουνίου του 1848». Ο Marx συνέγραψε το εν λόγω πόνημα μεταξύ Ιανουαρίου και Οκτωβρίου του 1850 και η έκδοση του 1895 πραγματοποιήθηκε από τον Friedrich Engels –ο οποίος έγραψε και τον πρόλογο.

Ύστερα από την επανάσταση του Ιούλη, όταν ο φιλελεύθερος τραπεζίτης Λαφίτ οδηγούσε στο δημαρχείο θριαμβευτικά τον compère του (σσ. γαλλική λέξη με διφορούμενη έννοια: κουμπάρος ή συνεργός σε κάποια μηχανορραφία ή περιπέτεια), τον δούκα της Ορλεάνης –που ανέβηκε στο θρόνο της Γαλλίας με το όνομα Λουδοβίκος Φίλιππος– άφησε να του ξεφύγουν οι λέξεις «από δω και μπρος θα κυριαρχούν οι τραπεζίτες». Ο Λαφίτ είχε προδώσει το μυστικό της επανάστασης.
Στην εποχή του Λουδοβίκου Φιλίππου δεν κυριαρχούσε η γαλλική αστική τάξη, αλλά μόνο μια ομάδα της, τραπεζίτες, βασιλιάδες του χρηματιστηρίου, βασιλιάδες των σιδηροδρόμων, ιδιοκτήτες ορυχείων, κάρβουνου και σίδερου, ιδιοκτήτες δασών, ένα μέρος των τσιφλικάδων πού συνενώθηκαν μ’ αυτούς –η λεγόμενη αριστοκρατία του χρήματος. Αυτή κάθισε στο θρόνο, αυτή υπαγόρευε τους νόμους στις βουλές, αυτή μοίραζε τις δημόσιες θέσεις, από το υπουργείο ως τα γραφεία των καπνών. Η καθαυτό βιομηχανική αστική τάξη αποτελούσε ένα μέρος της επίσημης αντιπολίτευσης, δηλαδή δεν αντιπροσωπευόταν στις βουλές παρά σα μειοψηφία. Η αντιπολίτευσή της πρόβαλλε τόσο πιο αποφασιστικά όσο πιο ξεκάθαρα αναπτυσσόταν η αποκλειστική κυριαρχία της αριστοκρατίας του χρήματος κι όσο περισσότερο αυτή η ίδια θεωρούσε εξασφαλισμένη την κυριαρχία της πάνω στην εργατική τάξη ύστερα από τις πνιγμένες στο αίμα εξεγέρσεις του 1832, 1834 και 1839. Η μικροαστική τάξη σ’ όλες τις διαβαθμίσεις της, όπως και η αγροτική τάξη, είχαν αποκλειστεί ολότελα από την πολιτική εξουσία. Τέλος, μέσα στην επίσημη αντιπολίτευση ή ολότελα έξω από το "pays legal" (σσ. ο κύκλος των ανθρώπων που είχαν εκλογικό δικαίωμα. Έτσι ονόμαζαν στο καθεστώς της μοναρχίας του Ιούλη την άρχουσα μειοψηφία που είχε δικαίωμα ψήφου, σε αντίθεση με τις πλατιές μάζες του πληθυσμού που είχαν στερηθεί αυτό το δικαίωμα) βρίσκονταν οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι και τα φερέφωνα των πιο πάνω τάξεων, οι σοφοί τους, οι δικηγόροι τους, οι γιατροί τους κλπ, με μια λέξη οι λεγόμενες "αξίες" τους.

Δημοσιονομικές δυσχέρειες έκαναν τη μοναρχία του Ιούλη να είναι από την αρχή εξαρτημένη από τη μεγαλοαστική τάξη και η εξάρτησή της από τη μεγαλοαστική τάξη έγινε μια αστείρευτη πηγή για το μεγάλωμα των δημοσιονομικών δυσχερειών.

(…) Αντίθετα, η ομάδα της αστικής τάξης που κυβερνούσε και νομοθετούσε με τις βουλές είχε άμεσο συμφέρον στην καταχρέωση του κράτους. Το κρατικό έλλειμμα, αυτό ήταν ίσα-ίσα το καθαυτό αντικείμενο της κερδοσκοπίας της και η κύρια πηγή του πλουτισμού της. Κάθε χρόνο κι από ένα νέο έλλειμμα. Ύστερα από κάθε τέσσερα-πέντε χρόνια κι από ένα νέο δάνειο. Και κάθε νέο δάνειο πρόσφερε στη χρηματική αριστοκρατία μια καινούργια ευκαιρία να κατακλέβει το κράτος που κρατιόταν τεχνικά στο χείλος της χρεωκοπίας -και που ήταν υποχρεωμένο να διαπραγματεύεται με τους τραπεζίτες κάτω από τους πιο δυσμενείς όρους. Κάθε νέο δάνειο της πρόσφερε μια ακόμη ευκαιρία να καταληστεύει με χρηματιστηριακές επιχειρήσεις το κοινό που τοποθετούσε τα κεφάλαιά του σε κρατικά ομόλογα και που στα μυστικά τους ήταν μπασμένες η κυβέρνηση και η πλειοψηφία της βουλής. Γενικά, η αστάθεια στην κατάσταση της κρατικής πίστης και η γνώση των κρατικών μυστικών έδινε στους τραπεζίτες και στους συνεταίρους τους στις βουλές και στο θρόνο τη δυνατότητα να προκαλούν εξαιρετικές, απότομες διακυμάνσεις στην τρέχουσα τιμή των κρατικών τίτλων, που δε μπορούσαν να έχουν κάθε φορά άλλο αποτέλεσμα παρά την καταστροφή μιας μάζας μικρότερων κεφαλαιούχων και το μυθικά γρήγορο πλουτισμό των μεγάλων παιχτών. Και μια που το κρατικό έλλειμμα ήταν το άμεσο συμφέρον της άρχουσας μερίδας της αστικής τάξης, εξηγείται γιατί οι έκτακτες κρατικές δαπάνες στα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Λουδοβίκου Φιλίππου ξεπέρασαν πολύ περισσότερο από το διπλάσιο τις έκτακτες κρατικές δαπάνες του Ναπολέοντα, κι έφτασαν μάλιστα περίπου τα 400 εκατομμύρια φράγκα το χρόνο, ενώ οι ετήσιες εξαγωγές της Γαλλίας σπάνια ανέβαιναν στο ύψος των 750 εκατομμυρίων φράγκων κατά μέσον όρο. Τα τεράστια ποσά που κυλούσαν έτσι μέσα από τα χέρια του κράτους, έδιναν επί πλέον ευκαιρίες για δόλια συμβόλαια προμηθειών, για δωροδοκίες, καταχρήσεις και για κάθε λογής μπαγαμποντιές. Η εξαπάτηση του κράτους, όπως γινόταν χοντρικά με τα δάνεια, επαναλαμβανόταν και λιανικά στα δημόσια έργα. Οι σχέσεις ανάμεσα στη βουλή και στην κυβέρνηση πολλαπλασιάζονταν σα σχέσεις ανάμεσα σε ξεχωριστές διαχειρίσεις και σε ξεχωριστούς εργολάβους.
Σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου

Ετικέτες , ,

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Πωλητήριο από τον δωσίλογο αλητήριο...

Το εύστοχο πρωτοσέλιδο στην "Ελευθεροτυπία" (12.02.2011)


Πωλείται (και τυπικά, πλέον) κατεχόμενη και καθημαγμένη χώρα, στην οποία:

  • Μια δωσιλογική (με την ψήφο κάποιων εκατομμυρίων εθελόδουλων -συγγνώμη, «ευσυνείδητων πολιτών»…) ψευδοκυβέρνηση σπιθαμιαίων ανδρείκελων του 30% έχει επωμισθεί τον ρόλο του έμμισθου τοποτηρητή των διεθνών τοκογλύφων, θέτοντας (με αλλεπάλληλα πραξικοπήματα, φυσικά) σε αναστολή το Σύνταγμα (όπως κάνουν όλα τα δικτατορικά καθεστώτα) και αντικαθιστώντας το με το αποκαλούμενο «Μνημόνιο» -το σύγχρονο ευαγγέλιο του διαχρονικού ραγιά.
  • Οι εγχώριες (τρόπος του λέγειν) τράπεζες προικοδοτούνται διαρκώς και αφειδώς με ζεστό δημόσιο χρήμα.
  • Τρομοκρατία θεωρείται (όχι μόνο από τους εξουσιαστές, αλλά και από τους «σώφρονες νοικοκυραίους») η κάθε είδους αντίδραση στις αλλεπάλληλες αυθαιρεσίες των κυρίαρχων, και όχι η καθημερινή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου (ανεργία, ελαστικές μορφές εργασίας, επιχειρηματικές και ατομικές συμβάσεις, σακάτεμα αποδοχών, κλπ.).
  • Οι υπήκοοι πιστεύουν πως θα σωθούν αν εφαρμοστεί ο «νόμος για το τσιγάρο» και αν αποκρουσθεί η «ανθελληνική προπαγάνδα» μιας τηλεοπτικής εκπομπής ιδιωτικού καναλιού, ενώ δέχονται ως «απαραίτητο» το καθεστώς της νεοφερμένης δουλείας. Η λαιμητόμος κατευθύνεται με ορμή προς τον αυχένα μας κι εμείς ανησυχούμε αν η κόμη μας είναι περιποιημένη…
  • Η βασική πηγή ενημέρωσης του «κυρίαρχου λαού» παραμένει η από τηλοψίας αποβλάκωση από τα γραβατωμένα και ταγιεροφορούντα φερέφωνα.
  • Όποιος δε δέχεται να τον αντιμετωπίζουν ως σκουπίδι (π.χ. Κερατέα, κίνημα «δεν πληρώνω») αντιμετωπίζεται ως εσωτερικός εχθρός από τους αιώνιους λαθρεπιβάτες και τσαμπατζήδες αυτού του τόπου -τα παρασιτικά σαπρόφυτα που δε λογοδοτούν ποτέ, παρά μονίμως κρύβονται πίσω από το μοναδικό τους όπλο: την επίπλαστη και αυθαίρετη ασυλία τους, ίδιον των απανταχού θρασύδειλων και λιμοκοντόρικων λαμόγιων. 

Άλλη μία άνοιξη, ραγιάδες-ραγιάδες…

«Η Ελλάδα και πάλι υπό κατοχή». 
Σκίτσο του Carlos Latuff.


Γράφει, σχετικά, ο Στάθης Σταυρόπουλος στη στήλη του «Ναυτίλος» («Ελευθεροτυπία», Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011): 
Επιτέλους, ποιος (απ' αυτούς τους τρεις τροϊκανούς) κυβερνάει αυτήν τη χώρα; Το ωραίον είναι που ενοχλήθηκε ο Γιωργάκης κι «εξέφρασε τη δυσφορία του» (κι ο Πάγκαλος τη δυσπεψία του) με το ξεμπρόστιασμα της κυβέρνησης απ' τους τρεις (μπουνταλάδες, είναι η αλήθεια) υπαλλήλους των τοκογλύφων. Διότι αυτά που λένε οι τροϊκανοί αυτά θα γίνουν! Και είναι το άκρον άωτον της ξεφτίλας (ξεφτίλα δε εστί η νιοστή της υποκρισίας) να βγαίνουν στο μεϊντάνι και να οδύρονται για την καταρράκωση της εθνικής αξιοπρέπειας (της ποιας;) -ποιοι; Ο κυρ Καρχιμάκης, ο κυρ Ρέππας κι όλοι οι άλλοι θιχθέντες απ' την ουρά των γαϊδάρων;... Αυτοί που έθεσαν τη χώρα υπό την Κατοχήν της Τρόικας, διαμαρτύρονται διότι οι τροϊκανοί... κάνουν χρήση της Κατοχής. Διότι τους ξεβρακώνουν, αποκαλύπτοντας όχι μόνο τι διαταγές θα δώσουν, αλλά και ποιος θα τις εκτελέσει; Διαμαρτύρεται ο Γιωργάκης κι είναι σαν να διαμαρτύρεται ο τοπικός Κουίσλινγκ στην τοπική κομαντατούρ. Λεονταρισμοί από ποντίκια που βρυχώνται. Από ανθρώπους που στα λόγια χτίζουν ανώγια και κατώγια ενώ στις πράξεις σκάβουν τάφους και μνημούρια... Αυτήν τη στιγμή οι άνεργοι στη χώρα κινούνται γύρω και πάντως πάνε για ένα εκατομμύριο. Από τους εργαζόμενους, σύμφωνα με το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας, ένα με ενάμισι εκατομμύριο είναι οι ανασφάλιστοι. Αν σε αυτά τα μεγέθη προστεθεί και το ειδικό βάρος του μεταναστευτικού, η κατάσταση είναι εκρηκτική. Είναι λοιπόν δυνατόν να πιστεύει η κυβέρνηση ότι η λύση σε τέτοια προβλήματα μπορεί να είναι η διά νόμου κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, ή οι συμβάσεις μιας ημέρας; Αν το πιστεύει καλό είναι να μη βιαστεί να πουλήσει τα λιμάνια μας, να 'χουμε από κάπου να πάμε να πέσουμε να πνιγούμε... ΥΓ.: Για τους ραγιάδες το ζητούμενο εξακολουθεί να παραμένει το αν θα μας υπαγορεύουν τους όρους των κατοχικών δυνάμεων οι κυβερνώντες εντολοδόχοι τους ή απ' ευθείας οι ίδιοι οι κατακτητές... 


Για το ίδιο θέμα, ο Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης επισημαίνει στη στήλη του «Δεύτερη πέννα» («Ελευθεροτυπία», Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011):
Ο σημαντικότερος, κατά την άποψή μου, λόγος που η χώρα έχει φτάσει στο σημείο να κυβερνιέται από ξένους είναι η έλλειψη σοβαρότητας. Προφανώς, να πηγαίνεις προς τον τοίχο και να συνεχίζεις με την ίδια ταχύτητα, κοιτάζοντας αδιάφορα δεξιά-αριστερά, δεν είναι και το πιο έξυπνο. Μόνο άλλοθι αυτής της νοοτροπίας είναι ότι το λεωφορείο δεν είναι δικό σου, είναι των επιβατών, εσύ οδηγείς και έχεις τους μοναδικούς 6 αερόσακους που υπάρχουν και τη ζημιά θα την πληρώσουν οι επιβάτες. Μερικοί ισχυρίζονται ότι αυτό δεν είναι έλλειψη σοβαρότητας· είναι εγκληματικό. Και η έλλειψη σοβαρότητας έγκλημα είναι. Ένα τέτοιο έγκλημα έγινε σε βάρος, πάλι, των επιβατών τη νύχτα της Παρασκευής προς Σάββατο. Ενώ η κυβέρνηση είχε συμφωνήσει με την τρόικα την εκποίηση κομματιού της δημόσιας περιουσίας έναντι 50 δισ. ευρώ, ήρθε 9 ώρες μετά την ανακοίνωση από τους ξένους εκπροσώπους να αποδοκιμάσει αυτήν ακριβώς την ανακοίνωση (!) και όχι την εκποίηση […] Σήμερα ζούμε το φαινόμενο η κυβέρνηση Τσολάκογλου να συνεργάζεται απολύτως με τους Γερμανούς κατακτητές, ενώ στα επίσημα ανακοινωθέντα της διατυμπανίζει ότι κάνει αντίσταση! Και ο ελάχιστα σοβαρός των ανθρώπων καταλαβαίνει ότι η εικόνα είναι γελοία. Και δεν είναι γελοία έτσι ανώδυνα. Αυτοί που έχουν δανείσει τη χώρα και ζητάνε να της αρπάξουν όχι μόνο τον πλούτο της, αλλά και την ομορφιά της, όχι μόνο δεν πτοούνται έχοντας να κάνουν με τέτοιες γελοιότητες, αλλά αποθρασύνονται κιόλας. Επειδή ακριβώς βλέπουν ότι δεν αντιμετωπίζουν σοβαρούς ανθρώπους […] Η Ελλάδα δεν είναι θύμα των ξένων. Είναι θύμα των κυβερνητών της και των κεφαλαιούχων της, αλλά και όσων για τα μικροσυμφέροντά τους γαλούχησαν έναν λαό με τη νοοτροπία της αρπαχτής, της κλοπής, του φιλοτομαρισμού και της έλλειψης Παιδείας. Αυτοί άνοιξαν την Κερκόπορτα στους ξένους. Και αυτοί είναι οι μόνοι που δεν πληρώνουν για τα βάρη που θα πέσουν στο λαό. Το χρήσιμο σύνθημα δεν είναι «δεν πληρώνω». Είναι «πληρώνω. Γι' αυτό θα πληρώσεις κι εσύ αυτό που σου αναλογεί». Αν θέλουμε να χτίσουμε μια σοβαρή χώρα.

Ετικέτες

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Ο ορισμός του δωσιλογισμού...

Από τη στήλη «Ναυτίλος» του Στάθη Σταυρόπουλου («Ελευθεροτυπία», Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011):


Τι χρείαν τανκς έχομεν;
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν χρειάστηκε τανκς για να κάνει Κοινοβουλευτικό Πραξικόπημα. Να φέρει δηλαδή το Μνημόνιο προς ψήφισιν στη Βουλή με την απλή πλειοψηφία των 151 κι όχι με την αυξημένη των δύο τρίτων, όπως απαιτείται όταν ο προτεινόμενος νόμος αφορά σε αλλαγή του διεθνούς status της χώρας.
Τι χρείαν τανκς έχομεν, όταν αγεληδόν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, η Ντόρα και οι πατριδοκάπηλοι του ΛΑΟΣ υπερψήφιζαν το Μνημόνιο, χωρίς να ξέρουν τι ψηφίζουν -εις ουδέν καλύτεροι από γελάδια, μπούφους και σαλαμάνδρες...
Ο Γιώργος Παπανδρέου μιλάει για «πατριωτισμό» («νέον» ξενέον δεν έχει σημασία) με την ίδια ειλικρίνεια που μιλούσαν για πατρίδα οι δωσίλογοι συνεργάτες των κατακτητών στην κατοχή, διότι ο Γιώργος Παπανδρέου με το Μνημόνιο εκχώρησε εθνική κυριαρχία, περιήγαγε τη χώρα σε καθεστώς Εντολής από την Ευρωπαϊκή Ένωση και σε καθεστώς Κατοχής από την Τρόικα, έτι δε περισσότερο την απογύμνωσε από την Ασυλία της απέναντι στους πιστωτές της. Ο Γιώργος Παπανδρέου με αυτόν τον τρόπο κατέστησε την κυβέρνησή του κυβέρνηση ανδρεικέλων και τον εαυτόν του τοποτηρητή του Διευθυντηρίου, εντολοδόχο των Ανθυπάτων.
Είναι ένας τιτουλάριος πρωθυπουργός, ένα πιόνι στο τσεπάκι υπαλληλίσκων εκ Βρυξελλών και τίποτε περισσότερο.

Ένας σύγχρονος οσποδάρος που μεριμνά για την εκτέλεση των Εντολών που του έρχονται απ' την Υψηλή Πύλη

Τι χρείαν συνταγματαρχών έχομεν για να μπει ο λαός στον γύψο. Του περιέκοψαν τους μισθούς, του απέκοψαν τις αποζημιώσεις, του εξουθένωσαν τις συντάξεις, του διέλυσαν τις εργασιακές σχέσεις - φύονται πλέον δηλητηριωδώς οι επιχειρησιακές συμβάσεις και πάμε ολοταχώς για τις ατομικές.
Τι χρείαν τανκς έχομεν, όταν οι νόμοι γίνονται δρακόντειοι;  
 

Όταν ο λαός καλείται και ξανακαλείται κι εκ νέου καλείται να πληρώσει τα χρέη που δημιούργησαν αυτοί που τον λήστεψαν! Οι ίδιοι που εξακολουθούν να τον ληστεύουν.
Και τι νόμοι είναι αυτοί που επέτρεψαν τη ληστεία του αιώνα στο Χρηματιστήριο, την εκδορά των Ταμείων και την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου;
Εις ποίων τα ρήματα να πείθονται οι πολίτες και να τηρούν τους νόμους; των μιζαδόρων; των διαπλεκόμενων; των νταβατζήδων; των φοροφυγάδων; των ατιμώρητων;
Και τι μπορεί να είναι για τον λαό οι νόμοι, όταν τους βλέπει φρουρούς δορυφόρους γύρω απ' τους Δυνατούς και αρπακτικούς γενίτσαρους για τον ίδιο;
Νόμος για τον λαό είναι μόνον να πληρώνει! όλο και περισσότερους φόρους, όλο και πιο πολλούς έμμεσους φόρους, όλο και πιο πολλά χαράτσια, σήμερα στα διόδια, στα εισιτήρια, στα φροντιστήρια, αύριο στα δίδακτρα για τα ΑΕΙ και πάντα για τα όλο και πιο ακριβά τρόφιμα. Τους όλο και πιο φουσκωμένους λογαριασμούς.
Εις ποίους νόμους να πείθεται ο λαός, όταν η πειθώ είναι γι' αυτόν μόνον η ωμή βία, όταν όλες οι απεργίες βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές, όταν δέρνονται οι συνταξιούχοι απ' τα ματ, όταν όλοι οι κλάδοι δοκιμάζουν ο ένας μετά τον άλλον την ωμή βία στους δρόμους, αλλά και τη βία του διασυρμού;
Τι χρείαν τανκς έχομεν και πολυβόλων όταν σαν πολυβόλα τα παπαγαλάκια-δημοσιογράφοι πολυβολούν τον λαό απ' τα έξι βήματα με τόνους φαιάς προπαγάνδας;
Κατηγορείται διαρκώς ο λαός για λαϊκισμό και εξίσου διαρκώς ζει μέσα σε μιαν ατέρμονη λιτότητα που μεταμορφώνεται συνεχώς στο χειρότερό της.
Ώσπου η μετάλλαξή μας να γίνει τέλεια: «γερμανικό μοντέλο».
Με τευτονικές τροποποιήσεις στο ίδιο μας το Σύνταγμα, κατεχόμενοι και χρεωμένοι για τα επόμενα τριάντα χρόνια, τι χρείαν τανκς έχομεν, όταν έχουμε έναν Γιωργάκη να μας έχει διαλύσει κάθε αυτοσεβασμό κι αξιοπρέπεια...
....Όταν εμείς οι «διεφθαρμένοι», οι «κοπρίτες» υποχρεούμεθα να 'ναι και τα παιδιά μας «κοπρίτες».
Το ένα «κοπρίτης» για 500-700 ευρώ, το άλλο «κοπρίτης» άνεργος, τι χρείαν έχομεν κομαντατούρ όταν έχουμε Γιωργάκη;

Ετικέτες