Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

«Απεργία»…

Η ΠΟΣΠΕΡΤ ΑΠΕΡΓΕΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΠΟΥ ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΥΝ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΡΤ
Το συγκεκριμένο μήνυμα εμφανίζεται, εδώ και λίγους μήνες, στους τηλεοπτικούς δέκτες και συνοδεύει όλα τα προγράμματα της Ε.Ρ.Τ.˙ ανάλογα μηνύματα μεταδίδονται και από τους ραδιοσταθμούς της Ε.Ρ.Α. Η Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ. (Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Προσωπικού Εργαζομένων Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης) πραγματοποιεί διαδοχικές εικοσιτετράωρες απεργίες, τροποποιώντας το πρόγραμμά της (μεταδίδοντας, κυρίως, επαναλήψεις και απέχοντας από την ειδησεογραφία), αξιώνοντας (σύμφωνα με ανακοινώσεις της) τα εξής:
•    Να αρθούν τα μέτρα που απαξιώνουν και υπονομεύουν τη λειτουργία της Ε.Ρ.Τ.
•    Να προστατευτεί το δημόσιο αγαθό της Ενημέρωσης, από την επιχειρούμενη χειραγώγησή του
•    Να ανακληθούν άμεσα οι απολύσεις και "εφεδρείες" σε όλα τα Μέσα Ενημέρωσης (έντυπα και ηλεκτρονικά) και να μην πραγματοποιηθεί καμία νέα απόλυση συναδέλφου
•    Να υπογραφούν αμέσως οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και να μπει φραγμός στις αφόρητες πιέσεις για εκβιαστικές ατομικές συμβάσεις εργασίας
•    Να σταματήσει η ομηρία των συναδέλφων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ενώ καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες
•    Να αρθούν τα μέτρα της εξοντωτικής φορολόγησης των εργαζομένων, τα οποία εξωθούν ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού στην εξαθλίωση και τη διαβίωση κάτω από το όριο της φτώχειας
•    Να μην πραγματοποιηθεί κανένα σχέδιο για κατάργηση ή περικοπή του 13ου και 14ου μισθού, οποιαδήποτε μορφή και αν λάβει αυτή
•    Να προστατευτούν οι συνταξιούχοι και να επιστραφεί το εισόδημα που χάθηκε με τις κυβερνητικές αποφάσεις που επέβαλαν το πρωτοφανές ψαλίδισμα των συντάξεων.
Όντως, είναι ευχάριστο γεγονός η μη μετάδοση εκπομπών «ενημερωτικού» και «δημοσιογραφικού» χαρακτήρα (ελληνιστί, talk shows), στις οποίες περισσεύει η βδελυρή παρουσία των χυδαίων αντιπροεδρικών γουρουνοκεφαλών της τραπεζοτροϊκανής συγκυβέρνησης των νεοδωσίλογων και των εκ δεξιών συνεταίρων αυτών (λιγότερο ή περισσότερο φασιστογενών) –οι οποίοι πάντα βρίσκουν στέγη στα ιδιωτικά κανάλια, όπου γίνονται ασμένως δεκτοί από παπαχελάδες και πρετεντέρηδες, για να αφήσουν τον μνημονιακό τους οχετό να ξεχειλίσει. Από την άλλη, η Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ. επιλέγει έναν τρόπο αντίδρασης ανούσιο και αναποτελεσματικό, ενώ της παρουσιάζεται μια (και, ίσως, ανεπανάληπτη) ευκαιρία για να διαδραματίσει καίριο και ουσιαστικό ρόλο. Πριν εξηγήσουμε τι εννοούμε, ανοίγουμε μια παρένθεση για να παραθέσουμε αποσπάσματα από κοινή ανακοίνωση που εξέδωσαν οι εργαζόμενοι της Ε.Ρ.Τ. (Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ. και δημοσιογράφοι) στις 14 Ιανουαρίου 2012: «Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ σέβονται και το τελευταίο λεπτό από τα 4,25 ευρώ που πληρώνει το μήνα κάθε νοικοκυριό για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Αντί λοιπόν κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων να σιγήσουν τα ραδιόφωνα και να "πέσει" μαύρο στις οθόνες, αποδέχθηκαν την επιλογή της διοίκησης για εναλλακτικό πρόγραμμα [...] Σε απεργία η ΕΡΤ και οι τηλεθεατές είδαν αγώνες champions league και europa league, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Σε απεργία η ΕΡΤ και οι τηλεθεατές συμμετείχαν σε 5 ραδιο-τηλεμαραθώνιους (ΚΕΘΕΑ, UNICEF, Χαμόγελο του Παιδιού, Γιατροί του Κόσμου) και πολλές άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις και εκπομπές κοινωνικής ευαισθησίας. Σε απεργία η ΕΡΤ και τα μουσικά σύνολα της ψυχαγώγησαν δύο χιλιάδες θεατές στο Μέγαρο μουσικής και δεκάδες χιλιάδες τηλεθεατές που τους παρακολούθησαν από τους δέκτες τους. Σε απεργία η ΕΡΤ και οι τηλεθεατές ενημερώθηκαν για τα μεγάλα πολιτικά και οικονομικά γεγονότα […]. Καταρχάς, αναφορικά με τις μεταδόσεις αθλητικών γεγονότων εν μέσω απεργιακών κινητοποιήσεων, το ρευστό που ρέει θα έβαζε σε πειρασμό και τον πιο σκληροπυρηνικό στυλίτη –οπότε… Επίσης, παραδάκι κυκλοφορεί και στους αποκαλούμενους ραδιο-τηλεμαραθώνιους –από τους οποίους όλο και κάτι τσιμπάει η Ε.Ρ.Τ. Όσο για τα «μεγάλα πολιτικά και οικονομικά γεγονότα», αρκεί να θυμηθούμε την αναστολή προγραμματισμένης απεργίας προκειμένου να μεταδοθεί (απ’ ευθείας) η διακήρυξη αρχών (κοινώς, ο νέος εξωραϊσμός) της Ν.Δ. από το Ζάππειο. Τέλος, η μετάδοση προγραμμάτων σε εξαντλητικές επαναλήψεις (ενώ υπάρχουν ήδη νέες εκπομπές) δείχνουν ακριβώς ότι δεν υπάρχει κανένας σεβασμός για το (υπέρ Ε.Ρ.Τ.) ποσό το οποίο (αναγκαστικώς) καταβάλλουμε άπαντες μέσω του λογαριασμού της Δ.Ε.Η. Όπως και να ‘χει, η Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ. καταδέχτηκε να κινητοποιηθεί μόνον όταν οι εντόπιοι τροϊκανοί λακέδες άρχισαν τη λεηλασία της Ε.Ρ.Τ. –και, δίπλα στα συντεχνιακά τους αιτήματα, οι συνδικαλιστές της παρέας του Καλφαγιάννη τοποθέτησαν (ως παραπλανητική γαρνιτούρα) και τους υπόλοιπους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Μέχρι τότε, το κάθε μνημονιακό θρασίμι έβρισκε πρόσφορο έδαφος κι ελεύθερο βήμα (μπροστά στα μικρόφωνα και τις κάμερες της Ε.Ρ.Τ.) για να παπαγαλίσει τη γλοιώδη θεσμική προπαγάνδα –και, μάλιστα, χωρίς να ζοριστεί ούτε στο ελάχιστο από τους παριστάμενους «δημοσιογράφους». Για μία ακόμη φορά, αποδεικνύεται πως η Ε.Ρ.Τ. δεν είναι δημόσια (όπως αρέσκεται να αυτοπροβάλλεται), αλλά ένα φέουδο της εκάστοτε ψευδοκυβέρνησης στο οποίο έχουν γίνει έξαλλα φαγοπότια με δημόσιο χρήμα (π.χ. επί σειρά ετών, αστρονομικές αμοιβές χρυσοκάνθαρων διευθυντικών στελεχών και λιμοκοντόρων παρουσιαστών) για τα οποία η Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ. ουδέποτε αντέδρασε. Εν κατακλείδι, αν η Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ. πίστευε στον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της Ε.Ρ.Τ., θα μπορούσε (ιδιαίτερα στην τρέχουσα συγκυρία) να πρωτοστατήσει στον αντιμνημονιακό αγώνα και, μέσα από επιθετική και αξιοπρεπή δημοσιογραφική και ειδησεογραφική παρουσία, να παράσχει ουσιαστική και αφτιασίδωτη ενημέρωση στους αλαφιασμένους και πελαγωμένους ιθαγενείς της Ψωροκώσταινας –κουρελιάζοντας την έωλη και ανυπόστατη φιλομνημονιακή προπαγάνδα και προβάλλοντας αγώνες όπως των απεργών στη χαλυβουργία. Φυσικά, όλα αυτά προϋποθέτουν τσαγανό και ψυχή αντί της συνήθους ψοφοδεούς (και άκρως διαβρωτικής) υπαλληλίστικης νοοτροπίας. Η Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ. έχει στα χέρια της ένα πανίσχυρο όπλο και, αντί να πάρει την πρωτοβουλία για να το χρησιμοποιήσει καταλλήλως και προς όφελος της κοινωνίας, προτιμά να κωλοβαράει με τον πλέον παραδοσιακό τρόπο…

Ετικέτες

Η τελική λύση…



Ενώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν… Καθώς η ανέχεια και η εξαθλίωση εξαπλώνονται σαν πανώλης και η χούντα της τραπεζοτροϊκανής ψευδοσυγκυβέρνησης των νεοδωσίλογων λεηλατεί και ισοπεδώνει την κατεχόμενη και ξεπουλημένη χώρα, κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι ένα από τα μείζονα ζητήματα της εποχής μας είναι οι διεργασίες (εντερικές;) για τη διαδοχή στην ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δυαρχίες και τριαρχίες, όρχεις γενικώς και αορίστως, του κώλου τα εννιάμερα –με το συμπάθιο. Ποιος (ή ποια) από τους αυτοπροβαλλόμενους δελφίνους (που εξακολουθούν να υπερασπίζονται τα Μνημόνια της συμφοράς) θα διαδεχτεί τον ρουφιάνο αρχιδωσίλογο g.a.p. και θα στρογγυλοκαθίσει στην αρχηγική καρέκλα ενός κόμματος το οποίο, από τα πρώτα ακόμη χρόνια της εξουσιαστικής του πορείας, καταρράκωσε και ακύρωσε κάθε πολιτική αρχή και ηθική αξία που επαγγελόταν. Τώρα, τα ίδια θεσμικά λαμόγια, επιχειρούν να αναβαπτισθούν στην κολυμπήθρα της καταστροφικής αφέλειας και της κουτοπόνηρης αμνημοσύνης που χαρακτηρίζει τη μεγάλη μάζα του ιθαγενούς πληθυσμού, προσβλέποντας στην παράταση του εγκληματικού τους παρασιτισμού. Εν προκειμένω, φράσεις όπως «να πάνε στα σπίτια τους…» ή «φέρτε πίσω τα κλεμμένα…» αποδεικνύονται ανεπαρκείς και ανούσιες –φανερώνουν, δε, μια εντόνως δουλοπρεπή και άνευρη μετριοπάθεια που καθαγιάζει θεσμούς και πρόσωπα μέσω της ατολμίας της. Πλέον, ακόμη και οι προπηλακισμοί και τα γιαουρτώματα μοιάζουν με χάδια και όχι με ποινές αντάξιες των αισχρών εγκλημάτων που εξακολουθούν να διαπράττονται. Η θέση των λογής κομματικών ασπόνδυλων (κάθε χρώματος και απόχρωσης) και των λακέδων τους βρίσκεται στον πιο βαθύ Καιάδα: όχι μονάχα επείγει να εξαφανιστούν οριστικά από την πολιτική σκηνή και από την καθημερινότητά μας, αλλά επιβάλλεται και η φυσική τους εξολόθρευση κάτι σαν «τελική λύση». Τότε, ίσως αρχίσουμε να πιστεύουμε ότι ίσως στις «δημοκρατίες» δεν υπάρχουν αδιέξοδα…

Ετικέτες ,

Θεωρία και πράξη…


Στο φύλλο της εφημερίδας «Το Ποντίκι» που κυκλοφόρησε την Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012, υπάρχει άρθρο με τίτλο «Το κτήνος μάς θέλει κρέας για κανόνια... Ο Κίσινγκερ λίγο πριν από το τέλος του προβλέπει...». Πρόκειται για «πρόσφατες» (ουσιαστικώς, πάγιες) απόψεις του (γνωστού και μη εξαιρετέου) Henry Kissinger οι οποίες δημοσιεύθηκαν στον αγγλικό ιστότοπο dailysquib υπό τον τίτλο Henry Kissinger: "If You Can't Hear the Drums of War You Must Be Deaf" («Αν δεν ακούς τα τύμπανα του πολέμου, θα πρέπει να είσαι κουφός»), στις 27.11.2011. Δεν γνωρίζουμε αν τα λεγόμενα του εν λόγω αμερικανοσιωνιστή περιγράφουν επακριβώς και ικανοποιητικά την τρέχουσα παγκόσμια κατάσταση ή αν πρόκειται για τον πικρόχολο επιθανάτιο ρόγχο ενός εξ επαγγέλματος και καθ’ έξιν εγκληματία˙ γνωρίζουμε όμως ότι, οι συγκεκριμένες απόψεις αντικατοπτρίζουν τις μεθόδους και τις πρακτικές που χρησιμοποιούν τα μιλιταριστικά κράτη (π.χ. Η.Π.Α.) στην προσπάθειά τους να επιτύχουν την παγκόσμια οικονομική κυριαρχία. Επί παραδείγματι, παραδέχεται το γεγονός ότι διενεργούνται προβοκατόρικες ενέργειες εις βάρος του Ιράν –ενδεικτικές είναι οι πρόσφατες δολοφονίες επιστημόνων που συμμετέχουν στο πυρηνικό πρόγραμμα που αναπτύσσει το θρησκειοκρατικό καθεστώς των μουλάδων. Αντιγράφουμε, λοιπόν, από το «Ποντίκι»: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες χτυπούν την Κίνα και τη Ρωσία, και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο θα είναι το Ιράν, το οποίο είναι, φυσικά, ο κύριος στόχος του Ισραήλ. Έχουμε επιτρέψει στην Κίνα να αυξήσει τη στρατιωτική της δύναμη και στη Ρωσία να ανακτήσει τις δυνάμεις της από το Sovietization, δώσαμε μια ψευδή αίσθηση από νταηλίκι. Είμαστε σαν τον ακροβολιστή, ο οποίος προκαλεί το υποχείριο να πάρει το όπλο του και όταν αυτό προσπαθήσει να πάρει το όπλο του το πυροβολεί αμέσως. Αυτό, θα δημιουργήσει έναν κοινό και γρήγορο αφανισμό τους. Ο επικείμενος πόλεμος θα είναι τόσο σκληρός, που μόνο μία υπερδύναμη μπορεί να κερδίσει, και αυτή θα είμαστε εμείς. Για τον λόγο αυτό η Ε.Ε. βιάζεται να σχηματίσει ένα ολοκληρωμένο υπερκράτος, γιατί ξέρουν τι έρχεται, και για να επιβιώσει η Ευρώπη θα πρέπει να είναι ένα συνολικά συνεκτικό κράτος. Η βιασύνη τους μου λέει ότι ξέρουν πολύ καλά ότι η μεγάλη αναμέτρηση είναι προ των πυλών. Ω, πόσο έχω ονειρευτεί αυτή την ευχάριστη στιγμή. […] Αν είστε ένα συνηθισμένο άτομο, τότε μπορείτε να προετοιμαστείτε για πόλεμο μετακινούμενος προς την ύπαιθρο και κτίζοντας μια φάρμα, αλλά πρέπει να πάρετε μαζί σας όπλα, αφού οι ορδές των πεινασμένων θα περιφέρονται. Επίσης, αν και η ελίτ θα έχει ασφαλή σημεία φύλαξης και ειδικά καταφύγια, πρέπει κατά τη διάρκεια του πολέμου να είναι εξίσου προσεκτικοί με τους απλούς πολίτες […] Είπαμε στον στρατό ότι θα έπρεπε να καταλάβουμε πάνω από επτά χώρες της Μέσης Ανατολής για τους πόρους τους και έχει σχεδόν ολοκληρώσει τη δουλειά του. Όλοι γνωρίζουμε τι πιστεύω για τον στρατό, αλλά πρέπει να πω ότι αυτή τη φορά υπάκουσε τις διαταγές με το παραπάνω. Είναι ακριβώς αυτό το τελευταίο στάδιο, δηλαδή το Ιράν, το οποίο θα αλλάξει την ισορροπία. Πόσο καιρό μπορεί η Κίνα και η Ρωσία να κάθεται και να βλέπει την Αμερική να καθαρίζει; Η μεγάλη ρωσική αρκούδα και το κινέζικο δρεπάνι θα ξυπνήσουν από τον ύπνο τους, και αυτό θα γίνει όταν το Ισραήλ θα πρέπει να πολεμήσει με όλες του τις δυνάμεις και τον οπλισμό για να σκοτώσει όσους περισσότερους Άραβες μπορεί. Ας ελπίσουμε ότι αν όλα πάνε καλά, η μισή Μέση Ανατολή θα είναι μισή ισραηλινή. Οι νέοι μας έχουν εκπαιδευτεί καλά, περίπου την τελευταία δεκαετία,στα παιχνίδια κονσόλας πολεμικών τεχνών. Ήταν ενδιαφέρον να δούμε το νέο Call of Duty Modern Warfare 3, το οποίο αντανακλά ακριβώς αυτό που πρόκειται να έρθει στο εγγύς μέλλον με τον έξυπνο προγραμματισμό του. Οι νέοι μας στις ΗΠΑ και τη Δύση είναι προετοιμασμένοι, διότι έχουν προγραμματιστεί να είναι καλοί στρατιώτες, βορά των κανονιών, και όταν θα διαταχθούν να βγουν στους δρόμους και να πολεμήσουν τους τρελούς Κινέζους και Ρώσους θα υπακούσουν στις εντολές. Από τις στάχτες θα οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία, θα μείνει μόνο μία υπερδύναμη, και αυτή η μια θα είναι η παγκόσμια κυβέρνηση που θα κερδίσει. Μην ξεχνάτε, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τα καλύτερα όπλα, έχουμε πράγματα που κανένα άλλο έθνος δεν έχει, και θα παρουσιάσει τα όπλα αυτά στον κόσμο, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.». Σοφόν το σαφές…

Ετικέτες

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Ασημένιος πηλός…

Και τι με νοιάζει εμένα ο συρφετός από τα φασιστόμουτρα του ΛΑΟΣ που ολοφύρονται για την προφυλάκιση του πονηρότατου ηγούμενου Εφραίμ. Είναι άλλωστε τα ίδια φασιστόμουτρα που όχι μόνο δεν νοιάστηκαν για τη φυλάκιση ουδενός μετανάστη ή χρήστη ναρκωτικών, αλλά αντίθετα, ως ανοικτείρμονες και φαιά ανελέητοι, προσπάθησαν και προσπαθούν (και από κυβερνητικές θέσεις μάλιστα ελέω σοσιαλισμού και Παπαδημοκρατίας, όπως σκιτσάρει προσφυώς ο Γιάννης Καλαϊτζής) να στραγγαλίσουν έτι περισσότερο την έννοια του μετανάστη και του χρήστη, ει δυνατόν και φυσικώς. Δεν με νοιάζουν λοιπόν αυτά τα αποπλύματα που φωνασκούν την αγριότητα της αμορφωσιάς τους, δηλαδή την αγριότητα της απανθρωπίας τους.
Και τι με νοιάζει εμένα ο συρφετός της φρικώδους γελοιότητας που ονομάζεται "κορυφαίο στελεχικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ", με όλα αυτά τα ανδράρια και τα γύναια που παίζουν τρίλιζα με την τραγωδία στην οποία οδήγησαν τον τόπο. Και τι με νοιάζει εμένα η γουρουνιά του Πάγκαλου, η πασιφαγία ακρίτως και αδιακρίτως του Βενιζέλου, η απόλυτη χαμέρπεια αναμεμειγμένη με ύποπτες και σκοτεινές διασυνδέσεις του Χρυσοχοΐδη, η γραβατωμένη κυνικότητα σε βαθμό τετανικού (τετανικού, παρακαλώ, όχι τιτανικού) χαμόγελου του Λοβέρδου, τα ξεσκισμένα ελληνικά και η ντροπιαστική για όλους περιφρόνηση στη λογική της Άννας Διαμαντοπούλου. Και τι με νοιάζει εμένα η ψυχασθένεια που ονομάζεται Γιώργος Παπανδρέου. Όλοι την ήξεραν, όλοι έπαιξαν το παιχνίδι τους μ' αυτήν, μόνο που το παιχνίδι ήταν η ζωή του καθενός. Και τη ρήμαξαν τη ζωή του καθενός. Απ' έξω κι από μέσα. Χρόνια ολόκληρα. Αιώνες ολόκληρους, αν προσθέσεις τον χρόνο του καθενός, τη στιγμή του, την κάθε στιγμή του, μαζί με τις στιγμές όλων των άλλων.
Τομάρια όλοι τους. Τους ξέρω. Δεν με νοιάζουν. Κι αυτοί και η συμμορία η απίστευτα μεγάλη των σέμπρων, των σμπίρων, των δουλικών, των αυλητρίδων και των αυλητών, τα γιουσουφάκια της δημοσιογραφίας (είδος το οποίο επωάσθηκε με επιτυχία στους κόλπους της κομμουνιστικής αριστεράς), τα πορνίδια των διορθωτικών κινήσεων της εξουσίας και των παλινδρομικών της επίσης, οι πολυτελείς της αβρούς σοβαρότητας, οι επιβεβλημένα σημαντικοί εν τέλει, παρ' ότι αναίτιοι. Οι ιερείς δηλαδή μιας αναίτιας -και γι' αυτό ανύπαρκτης- δημοκρατίας.
Τι να με νοιάξει εμένα μια δημοκρατία που κατάντησε να έχει για πρωθυπουργό έναν υπάλληλο εκτός θεσμίων της Δημοκρατίας. Ένα τομάρι που λέει στους άλλους να πεθάνουν από πείνα για να σωθούν και ο ίδιος (άτιμος και αφιλότιμος μέχρι ρανίδας), παρ' ότι χρυσοπληρωμένος κάνθαρος του παγκόσμιου καπιταλισμού, καταδέχτηκε να κρατήσει μέχρι τέλους σε αναστολή την καθηγητική του θέση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για να μη χάσει τη σύνταξη. Την οποία και πήρε. Ο φραγκοφονιάς πρωθυπουργός που λέει στους ομηλίκους του ότι η εσχατιά της ζωής τους πρέπει να είναι ζωή επώδυνης και ανειρήνευτης πτωχείας. Τι να με νοιάξουνε εμένα τα γλυκύμορφα τέρατα που χειρίζονται την γκιλοτίνα των αγορών, που χειρίζονται την πλήρη στρέβλωση της ανθρώπινης κατάστασης: να υπάρχει σημαινόμενο χωρίς σημαίνον. Να υπάρχει αιτιατό επειδή οι λογιστές επιβάλλουν το αίτιο. Τι να με νοιάξει εμένα αυτή η φρίκη. Θέλω να πω, τι να με νοιάξει το πασιφανές. Αφού είναι πασιφανές, ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του, ας σκεφτεί κι ας πράξει αναλόγως.
Αλλά εμένα τι να νοιάξει αυτό το βουβάλι, ο Κώστας Καραμανλής, που κυβέρνησε τη ζωή του καθενός σαν βουβάλι, έδρασε φασιστικά ως προς τη λειτουργία της Βουλής και το σύστημα (το κοινοβουλευτικό), που σαφώς ήξερε το ποιόν του ανάξιου, αντέδρασε (και αντιδρά) αιδημόνως: Μούγγα και παραλλαγή. Προπαντός ευπρέπεια, μην τυχόν και ταράξουμε τη σιωπή (τη σιέστα) του αυθέντου. Ο αυθέντης, ακόμα και ο γελοιωδέστερος, δικαιούται να σιωπά. Για θυμήσου τις "σιβυλλικές δηλώσεις" του γέροντος αυθέντου Καραμανλή, "με πολλούς αποδέκτες". Και στο μεταξύ τα αδέρφια ηργάζοντο προς όφελος της προσωπικής τους ιδιόχειρης και προκλητικά νόμιμης Δημοκρατίας. Στην οποία πλείστοι όσοι συμμετείχαν. Και πλούτισαν. Σε αναβαθμό πολιτικής ισχύος.
Είναι παράνομοι. Είναι υπαίτιοι συμφορών. Πλούτισαν από τις συμφορές. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα δεις τη νομιμοποιημένη εγκληματοσύνη τους. Ο σχεδιασμός μιας ολόκληρης χώρας, το άπειρο των ανθρώπων της, κατάντησε κλοπή πορτοφολάδων. Τι να με νοιάξουνε, λοιπόν, αυτά τα γουρούνια, αυτά τα τομάρια, αυτή η αιματοβαμμένη ντροπή του τόπου. Αυτό το σίδερο της εμφύλιας εξουσίας, αφού η εξουσία είναι μόνο εμφύλια, όπως και η ελευθερία.
Εμένα με νοιάζει ότι ανήμερα των Χριστουγέννων πέθανε ξαφνικά ο ποιητής Αργύρης Χιόνης. Δεν έχω συναντήσει άλλον άνθρωπο που να του ταιριάζει τόσο πολύ το όνομά του. Ο ποιητής Αργύρης Χιόνης ήταν πράγματι φτιαγμένος από ασήμι και χιόνι. Ένα ποίημα ο ίδιος για το πώς γίνεται να υπάρχει το χώμα. Το χώμα ως ποίημα και το ποίημα ως χώμα. Αυτό, ναι. Με νοιάζει. Γιατί είναι πηλός. Ασημένιος.

Κώστας Καναβούρης, «Ασημένιος πηλός - Στη μνήμη του Αργύρη Χιόνη» («Αυγή της Κυριακής», 31.12.2011-01.01.2012).

Ετικέτες