Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Άνθρακες ο θησαυρός…

Βράδυ Τετάρτης 16 Μαΐου 2012, ο Τσίπρας φιλοξενείται από τον (ως συνήθως, προβληματικό στην έκφραση και στη διατύπωση) Κούλογλου, στη συχνότητα της ΝΕΤ. Μπορεί οι ΣΥΡΙΖΑίοι να θεωρούν πως ο αρχηγός τους έκανε μιαν επιτυχημένη (και γεμάτη αυτοπεποίθηση) πρωθυπουργική εμφάνιση αλλά, για πολλούς άλλους, επιβεβαίωσε όσα είναι γνωστά εδώ και αρκετόν καιρό. Κοντολογίς, εξαπολύοντας έναν ασαφή αντιμνημονιακό φιλιππικό (γεμάτο από αοριστολογίες και αερολογίες) και επιδιδόμενος σε ανέξοδους λεονταρισμούς, απέδειξε (και πάλι) ότι είναι σαρξ εκ της σαρκός του συστήματος και ότι, απλούστατα, φιλοδοξεί να καταγραφεί ως ένας ακόμη διαχειριστής αυτού –και, μάλιστα, χρησιμοποιώντας τον καθιερωμένο «ξύλινο» λόγο των υπεκφυγών και των συνθημάτων. Ας μην ανησυχούν οι μεγαλοαστοί: ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (όπως και όλα τα «αριστερά» κοινοβουλευτικά επαγγελματικά κόμματα) δε στελεχώνεται από ρηξικέλευθους επαναστάτες ή ανατρεπτικούς μπολσεβίκους (όπως προσπαθούν να πείσουν οι «παραδοσιακοί» πολιτικάντηδες), αλλά από διψασμένους για θώκους και αξιώματα θεσμολάγνους καρεκλοκένταυρους. Με τη σιγουριά και τη φόρα του υπερφιλόδοξου κατακτητή, ο αρχηγός της Κ.Ο. του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δήλωσε με την αναπόφευκτη αυταρέσκεια: «Έχω ένα σημαντικό πλεονέκτημα: λέω την αλήθεια…» και μίλησε για την αναγκαιότητα «ισχυρής πολιτικής διαπραγμάτευσης…», στα πλαίσια της οποίας «η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα παίξει σημαντικό ρόλο…» και «Θα διαγραφεί μεγάλο μέρος του χρέους…» -να σημειωθεί ότι, μόλις το 2010, σχετικώς με το δημόσιο χρέος, πρότεινε στάση πληρωμών προς τους πιστωτές. Εξέφρασε, κατ’ επανάληψη, την ανησυχία του για την τύχη του «χρηματοπιστωτικού συστήματος» και διατύπωσε την αναγκαιότητα «να παραχθεί πλούτος…» και να επιτευχθεί «μηδενισμός του πρωτογενούς ελλείμματος…» -ούτως ώστε να καταφθάσει και η πολύφερνη «ανάπτυξη». Έκανε λόγο (γενικώς και αορίστως) για «σχέδιο αναδιανομής του πλούτου…» και «φορολόγηση-αναδιανομή του πλούτου…», ψελλίζοντας κάτι για το «εφοπλιστικό κεφάλαιο που δεν πληρώνει μία…» και, σχεδόν αμέσως έκανε μια θεαματικότατη κωλοτούμπα (αναιρώντας την προηγούμενη μεγαλοστομία του, μην τρομάξουν οι κεφαλαιοκράτες…): «Ο ελληνικός λαός θα χρειαστεί να κάνει θυσίες, με δικαιοσύνη, θυσίες που θα πιάσουν τόπο…». Έτσι, ο «ελληνικός λαός» θα συνεχίσει να βλέπει την εργασία του (αν και όταν υπάρχει) να απαξιώνεται (με τη μείωση των αποδοχών, σε συνδυασμό με τα χαράτσια και την άγρια φορολόγηση) και τις συντάξεις να εξανεμίζονται, για να μπορούν οι θεσμικοί πορνοβοσκοί να απολαμβάνουν τα προκλητικά τους προνόμια. Από τα πλέον εμετικά σημεία του παραληρήματος του Τσίπρα, υπήρξε η παραδοχή του ότι οι συμμαχίες αποτελούν στρατηγική σταθερά για το κόμμα του και, μάλιστα, υπήρξε αποκαλυπτικός ως προς τις προτιμήσεις του: αναφέρθηκε σε «υγιείς δυνάμεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που εκφράζουν τους αναξιοπαθούντες, τους μικρομεσαίους και τους μη προνομιούχους…», συμπληρώνοντας ότι «το σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έχει σχέση με εκείνο της δεκαετίας του ’70 και του ’80…». Με απλά λόγια, ο ρέκτης νεοπολιτικάντης στέλνει σαφές μήνυμα συνεργασίας προς όσα πασοκικά τρωκτικά θέλουν να εγκαταλείψουν το βυθιζόμενο σαπιοκάραβο –με αντάλλαγμα το πολύτιμο συγχωροχάρτι (ασυλία και άφεση αμαρτιών) και την αναβάπτιση αυτών στην ψευδοαριστερή κολυμπήθρα. Όλα αυτά επιβεβαιώνουν τη θεωρία ότι η καθεστωτική (και πλήρως συμβιβασμένη) επαγγελματική Αριστερά λειτουργεί, σχεδόν σε όλο το διάστημα της Μεταπολίτευσης, ως ένα απαραίτητο δεκανίκι της πράσινης συμμορίας που ρήμαξε ανηλεώς (όπως τα σμάρια των πεινασμένων και ακόρεστων ακριδών) ό,τι συνάντησε στο διάβα της…

Υ.Γ.1: Το εγχείρημα της «κεντροαριστερής» διακυβέρνησης δοκιμάστηκε ευρέως στην Ιταλία με πρωταγωνιστή τον 25μελή συνασπισμό «Ελιά» (από τον Μάιο του 1996 έως τον Ιούνιο του 2001) και τις τέσσερις διαφορετικές κυβερνήσεις (δύο με πρωθυπουργό τον Massimo DAlema και από μία με τους Romano Prodi και Giuliano Amato) οι οποίες, το μόνο που κατάφεραν ήταν να επαναφέρουν θριαμβευτή τον καιροσκόπο Berlusconi (ο οποίος επανήλθε ως λυτρωτής και μεσσίας) και αποδείχτηκαν ό,τι θα αποδειχθεί και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αν κυβερνήσει: έμμισθοι υπηρέτες και πειθήνια όργανα ενός συστήματος το οποίο δεν επιδέχεται πλέον καμία βελτίωση ή μεταρρύθμιση…

Υ.Γ.2: Εκτενή αποσπάσματα από την εν λόγω συνέντευξη του Τσίπρα, δημοσίευσε η εφημερίδα «Εποχή» (φύλλο 1108, Κυριακή 20.05.2012). 
Υ.Γ.3 :Σχετικά με τις κωλοτούμπες, τις προσαρμογές, τις ανακολουθίες, τις αντιφάσεις, τις ακροβασίες και τα λοιπά σχετικά χαρακτηριστικά ενός κόμματος που θέλει να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη» (ήτοι, να καλύψει τον χώρο της καταρρέουσας πασοκικής σοσιαλδημοκρατίας, λειτουργώντας ως στήριγμα του συστήματος), υπάρχει εμπεριστατωμένο άρθρο του Πέτρου Γιώτη στην εφημερίδα «Κόντρα» (φύλλο 687, Σάββατο 19 Μαΐου 2012) υπό τον τίτλο «Προσκυνούν τον καπιταλισμό, εξαπατούν το λαό». 

Ετικέτες

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Πρρρσσσχχχή!!!

Φωτογραφία δημοσιευμένη στην εφημερίδα «Κόντρα» 
(φύλλο 685, Σάββατο 5 Μαΐου 2012)

«Προσωπικώς δεν πιστεύω ότι η "Χρυσή Αυγή" θα μπει στη Βουλή. Άλλωστε δεν χρειάζεται, τη βρώμικη δουλειά χάριν του Συστήματος της Διαφθοράς και της Διαπλοκής την κάνουν συστημικά κόμματα του δικομματισμού. Όχι, οι Δυνατοί δεν χρειάζονται μελανοχίτωνες στη Βουλή, τουλάχιστον όχι ακόμα. Τουλάχιστον όχι όλοι. Χρειάζονται απλώς μια "Χρυσή Αυγή" εκτός Βουλής (και μόνον σε μεγάλη ανάγκη εντός) ως μπαμπούλα, ως "χρήσιμο φόβητρο", που μάλιστα, τροφοδοτώντας τη θεωρία του "κινδύνου εκ των δύο άκρων" σκοπό έχει να αποδυναμώνει την Αριστερά. Η συκοφαντική ταύτιση των «δύο άκρων» παρ’ ότι είναι τελείως αντίθετα μεταξύ τους, έχει μακράν προϊστορία στην αστική προπαγάνδα. Αλλά, αν δεν θέλουν οι αστικές δυνάμεις, τουλάχιστον όχι όλες, τους ναζί της "Χρυσής Αυγής" στο Κοινοβούλιο, θέλει να μπει σε αυτό η "Χρυσή Αυγή"... Προς τούτο η φρασεολογία αυτής της οργάνωσης, όπως κάθε φασιστικής οργάνωσης στην πρώιμη φάση της, στρέφεται κατά τις "σαπίλας του κράτους", κατά της "διαφθοράς στην κοινωνία" και κατά της δημοκρατίας της ίδιας ως πολιτεύματος "κλεφτών κι απατεώνων". Ακριβώς τα ίδια έλεγαν εναντίον των αστών οι Γερμανοί ναζί την εποχή της Δημοκρατίας της Βαϋμάρης, ώσπου πήραν την εξουσία με την ψήφο του λαού κι έγιναν οι καλύτεροι υπηρέτες των αστών. Οι πιο αιμοσταγείς και οι πιο αισχροί σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Σε κάποιους πολίτες που δεν ξέρουν τι ακριβώς είναι η "Χρυσή Αυγή", η ρητορική της και η σημειολογία της εναντίον του καπιταλισμού φαντάζει φιλολαϊκή, ακόμα κι αριστερή. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Όπως απέδειξαν οι φασίστες του Μουσολίνι και οι Ναζί του Χίτλερ σφάζοντας "φιλολαϊκά" εκτός από τους άλλους λαούς εν τέλει και τους δικούς τους. Για τους φασίστες, ο λαός είναι μια μάζα άξια περιφρόνησης, χρήσιμη μόνον για να τους φέρει στην εξουσία. Το τελευταίο που έκανε ο Χίτλερ πριν να πάει στον Διάολο, ήταν οι φιλιππικοί του εναντίον των Γερμανών (με 12.000.000 νεκρούς ήδη) που δεν στάθηκαν άξιοι του πεπρωμένου του. Όχι του πεπρωμένου τους (γελοίο κι αυτό ου μην και μεταφυσικό) αλλά του πεπρωμένου... του! Οι τελευταίες διαταγές του Χίτλερ (μάλιστα επί μήνες) αφορούσαν στην καταστροφή της ίδιας της Γερμανίας, την εκθεμελίωσή της […] Όντως, οι ναζιστές άνθρωποι δεν ήταν. Αλλά ούτε θεοί. Θηρία ήταν. Τέρατα. Μάλιστα τέρατα αγροίκα. Όταν οι ναζί και οι νεοναζί της "Χρυσής Αυγής" μιλούν για το έθνος δεν μιλούν στη βάση του "εκάστοτε πολιτικού προσδιορισμού περί το συνανήκειν" (που είναι ένα έθνος), αλλά στη βάση του αίματος, της φυλετικής συνέχειας. Τόσον πρωτόγονοι είναι. Και για αυτό είναι ρατσιστές. Διότι πιστεύουν στο "αίμα" (κάτι στο οποίο θα μπορούσαν να πιστεύουν οι σκίουροι, αλλά όχι οι άνθρωποι) […] Οι "Χρυσαυγίτες" μιλούν (και επιτίθενται) εναντίον των μεταναστών, όπως ο Χίτλερ κατά των Εβραίων. Ώσπου ύστερα να μαντρώσει, τους κομμουνιστές, τους σοσιαλδημοκράτες, τους ομοφυλόφιλους, τους χριστιανούς, τους τρελούς, τους τσιγγάνους, τους Σλάβους, τους πάντες. Όχι, οι "Χρυσαυγίτες" δεν είναι πατριώτες, είναι εθνικιστές. Δεν αγαπούν την Ελλάδα, μισούν τους "άλλους". Είναι απλώς οι επίγονοι αυτών που τη διαμέλισαν. Δεν έχουν σχέση με τα ελληνικά γράμματα, είναι ανελλήνιστοι. Κυρίως αυτό! Ο φασισμός και ο ναζισμός είναι η άρνηση του ανθρωπισμού των ελληνικών γραμμάτων. Ο δε "φιλελληνισμός" του Χίτλερ, η "λατρεία" του για τη μιλιταριστική, όπως νόμιζε, Σπάρτη (πριν εν τέλει να ανακηρύξει τους σύγχρονους Έλληνες "υπάνθρωπους") βασίζεται στην πομπώδη κενότητα εκείνου που θαυμάζει το κέλυφος, αλλά αγνοεί το περιεχόμενο. Κάτι σαν τους λαϊφοστυλάδες που θαυμάζουν τους μπρατσαράδες κι από μυαλό, κουκούτσι. Οι "Χρυσαυγίτες" είναι τόσο Έλληνες κατά την παιδεία, όσον ο Κόναν ο Βάρβαρος. Όσο για την εξιδανίκευση του αρχαιοελληνικού κόσμου στην οποίαν καταφεύγουν για να ντοπάρονται, αυτό και μόνον δείχνει, ότι από τον αρχαιοελληνικό κόσμο δεν έχουν καταλάβει γρυ. Η (όποια) "εξιδανίκευση" χρειάζεται μόνον στους αμόρφωτους που θέλουν να πιστεύουν σε κάτι - σε έναν φύρερ, στο "πεπρωμένο του αίματος" (ή μήπως των κοπράνων), στο υπεράνθρωπον της αφεντομουτσουνάρας τους. Αυτός είναι εν τέλει ο αταβισμός του φασισμού: να μπορεί το θηρίο να πιστεύει ότι είναι θεός […]».
Στάθης Σταυρόπουλος, «Η Ύβρις της "Χρυσής Αυγής" (κοινώς, η Διαθήκη των δωσιλόγων)...» (6 Απριλίου 2012), από την ιστοσελίδα enikos.gr.
Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου 
(«Κυριακάτικη Αυγή», 13.05.2012)

Ο συμπαθής σκιτσογράφος έπεσε έξω στις προβλέψεις του, αλλά μας έδωσε μια εύστοχη και σαφή περιγραφή του νεοελληνικού (αν και, όχι μόνο) νεοναζιστικού φαινομένου. Πάντως, οι «καθαρόαιμοι» πιθηκάνθρωποι έδειξαν αμέσως το ποιόν τους ακόμη και σε όσους ανύποπτους το αγνοούσαν: στην πρώτη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν στο άντρο τους, οι καλαμοκαβαλητές νεοναζί συμπεριφέρθηκαν με σκαιό τρόπο (αναμενόμενο, έχουν και απωθημένα…) στους ανταποκριτές που πήγαν να καταγράψουν τις πρώτες δηλώσεις των νεοεισελθέντων εις το χαμαιτυπείο της Πλατείας Συντάγματος. Έτσι, στο σχετικό οπτικοακουστικό τεκμήριο, παρατηρούμε ένα ντοπαρισμένο ανθρωποειδές σε ρόλο θυροφύλακα (εν αναμονή των «ανωτέρων» του) και να προειδοποιεί (με ήπιο τρόπο) τους παρευρισκόμενους δημοσιογράφους: «Παρακαλώ, μόλις έρθει ο αρχηγός να σηκωθείτε, έτσι; σαν ένδειξη σεβασμού το ‘χουμε εμείς οι χρυσαυγίτες…». Μια φωνή (προφανώς της δημοσιογράφου που αντέδρασε και αργότερα) ακούγεται να λέει ότι «εμείς απλά ήρθαμε να καλύψουμε μια δήλωση…», αλλά τη διακόπτει ο αυστηρός «αρσενικός» αντίλογος έτερου μαντρόσκυλου τη συνοδεία σαρκαστικού χάχανου: «σιγά! σιγά!…» (όπως «σιγά τ’ αυγά») για να συμπληρώσει ο πορτιέρης σε άπταιστα ελληνικά: «όποιος δεν θέλει να το τηρήσει αυτό, μπορεί να περάσει απ’ έξω…». Ακολούθως, οι πρώτοι εκλεγμένοι νεοναζί εισέρχονται στην αίθουσα και, όταν αφικνείται και ο μέγας ηγέτης, ο λοχίας-θυροφύλαξ ωρύεται ασυγκράτητος: «Εγέρθητω! Όλοι όρθιοι! Όρθιοι!…» και κατευθύνεται προς όσους δεν πειθάρχησαν για να τους βάλει στον «σωστό δρόμο» (με τη γνωστή χρυσαυγίτικη πειθώ), ενώ και κάποιο άλλο τσιράκι ουρλιάζει «εγέρθητι!…». Η ανυπάκουη ρεπόρτερ (αργότερα, μάθαμε πως πρόκειται για τη Νάντια Αλεξίου του "Real Fm") απευθύνεται στον αρχηγό των νεοναζί, ο οποίος καλύπτει τους υφισταμένους του και η κατακλείδα (από το στόμα άλλου πιθηκάνθρωπου) είναι: «ναι, μπορείτε να αποχωρήσετε…» και «τελείωσε! δε μιλάει κανείς! δε μιλάει κανείς!…», με αποτέλεσμα την αποχώρηση όλων των Ελλήνων δημοσιογράφων. Οι επίγονοι των δωσίλογων και των γερμανοντυμένων της ναζιστικής κατοχής ξεκίνησαν με αυτογκόλ στα πρώτα δευτερόλεπτα του αγώνα˙ αγνοούν πως όποιος απαιτεί σεβασμό και προσπαθεί να τον επιβάλλει, δηλώνει αυτομάτως τη βαθιά του επίγνωση (ονομάζεται, επίσης, «σύμπλεγμα κατωτερότητας» ή «ανασφάλεια») ότι δεν του αξίζει κανένας απολύτως σεβασμός…

Από την άλλη, προς τι η έκπληξη για το εκλογικό επίτευγμα των εντόπιων νεοναζί; 19.624 ψήφοι το 2009, 440.894 (30-40 μεραρχίες, σύμφωνα με τον αρειμάνιο Μιχαλολιάκο) στις 6 Μαΐου –πιο πάνω από τη ΔΗΜ.ΑΡ. και σε απόσταση αναπνοής από το Κ.Κ.Ε. Αυτές οι ψήφοι αντιστοιχούν σε κάτι λιγότερο από το 7% επί των 6.324.104 έγκυρων καταμετρημένων ψηφοδελτίων, σε κάτι περισσότερο από το 4% επί των 9.949.401 εγγεγραμμένων (δικαιούχων ψήφου) και 21 βουλευτικές έδρες. Τα προμηνύματα, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, τα λαμβάνουμε εδώ και χρόνια: εκτός από την αισθητή και σταθερή παρουσία των λεπενικών στο γαλλικό εκλογικό σώμα και των λογής νεοφασιστών στην Ιταλία (ενώ, ανάλογες περιπτώσεις υπάρχουν στην Αυστρία, στη Σουηδία και στην Ολλανδία), νεοναζιστικές οργανώσεις (χωρίς προσχήματα και περιττά ψιμύθια) φυτρώνουν (κι επεκτείνονται με ταχύτητα, όπως όλα τα παράσιτα) ακόμη και σε χώρες που υπέφεραν τα πάνδεινα από τον ναζισμό (π.χ. η Ρωσία), ενώ προ ετών μάθαμε πως υπάρχουν ακόμη και Ισραηλινοί νεοναζί –να υπενθυμίσουμε πως οι σιωνιστές αποτελούν τους καλύτερους μαθητές των αυθεντικών ναζί κι έχουν μετατρέψει τη λωρίδα της Γάζας (1,5 εκατομμύριο ψυχές) στη μεγαλύτερη φυλακή του πλανήτη. Όσο για τα καθ’ ημάς, ακόμη κι αν κάποιος παραπέμψει σε στιγμές «δόξας και μεγαλείου της ελληνικής ψυχής», δεν μπορούν να ξεπλυθούν και να λησμονηθούν οι ουκ ολίγες ρυπαρές κηλίδες της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Έτσι, ο «αδούλωτος» ελληνικός λαός (μιλάμε, πάντα, για τη γλοιώδη «σιωπηλή πλειοψηφία» που «κοιτάζει τη δουλειά της») ανέχτηκε, στήριξε και υποστήριξε διάφορες δικτατορίες μέσα στον 20ό αιώνα (μεταξικές, παγκαλικές, κονδυλικές, απριλιανές, κλπ.) και τώρα ανέχεται και στηρίζει τη χούντα των νεοδωσίλογων λακέδων του παγκοσμιοποιημένου τοκογλυφικού συστήματος. Για μία ακόμη φορά καταρρίπτεται ο γελοίος μύθος της περιλάλητης «εθνικής ενότητας», η οποία αποδεικνύεται (και πάλι) κενό γράμμα και φράση άνευ υπόστασης και περιεχομένου. Όπως και να το κάνουμε, η δομή της κάθε κοινωνίας είναι κυρίως ταξική. Εκ νέου, οι ασπόνδυλοι και δουλόφρονες «νοικοκυραίοι» αναδεικνύονται σε ρυθμιστικό παράγοντα του πολιτικού σκηνικού (την προηγούμενη φορά είχαν εμπιστευτεί τον καιροσκόπο Καρατζαφύρερ, ο οποίος άνοιξε τον δρόμο για την αποενοχοποίηση και την επάνοδο της ακροδεξιάς), ελπίζοντας στην έλευση του ρωμαλέου μεσσία που θα επιβάλλει τον νόμο και την τάξη –ωσάν να ευθύνονται οι λογής μετανάστες για την κατάντια της χώρας και όχι τα χρυσοκάνθαρα λαμόγια και οι διάφοροι θεσμικοί εγκληματίες. Άλλωστε, όπως έχει ήδη διατυπωθεί με διάφορους τρόπους, ο ψευδοπατριωτισμός είναι ένα από τα σταθερά καταφύγια των απανταχού πολιτικών απατεώνων κι επαγγελματιών πορνοβοσκών. Δεν είναι, λοιπόν, η πρώτη φορά που οι «σώφρονες» και «πατριώτες» μικροαστοί διαπράττουν ύβρη˙ έχει προηγηθεί ο (κατ’ επανάληψη) δωσιλογισμός σε όλες του τις μορφές. Όλα αυτά, με την Αριστερά να συμπεριφέρεται ως απλός παρατηρητής και να μην μπορεί να πείσει –είτε πρόκειται για την επαγγελματική και συστημική ψευδοαριστερά του κοινοβουλευτικού εσμού, είτε για την εξωκοινοβουλευτική και παντελώς κατακερματισμένη δήθεν επαναστατική Αριστερά. Εν κατακλείδι, ο φόβος και η ανασφάλεια (με την εγγενή ή την επίκτητη μορφή τους) είναι βασικά και αναπόσπαστα στοιχεία της πολιτικής και κοινωνικής παθογένειας. Και αν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού, ας ρίξουμε μια ματιά στην Ισπανία, η οποία στενάζει υπό τη σιδερένια φτέρνα μιας υπερβάλλουσας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης –την οποίαν ο «κυρίαρχος λαός» ανέδειξε μετά βαΐων και κλάδων, κι ας κράδαινε εμφανώς τον φιλομνημονιακό βούρδουλα. Οπότε, δεν είναι παράδοξο που οι νεοέλληνες νομιμοποιούν (και) τον ναζισμό. Όμως, αν μη τι άλλο, μπορούμε να ελπίζουμε πως και αυτοί οι «ελληναράδες» και «υπερπατριώτες», μέσω της παρουσίας τους στο χαμαιτυπείο της Πλατείας Συντάγματος, θα αυτογελοιοποιηθούν και θα απομυθοποιηθούν –μέχρι να καταλήξουν στον Καιάδα της Ιστορίας, όπως και τα αλαζονικά ελληνορθόδοξα ρεμάλια του αρχικωλοτούμπα καιροσκόπου. Τουλάχιστον, θα δείξουν το αληθινό τους πρόσωπο σε όσους τους εμπιστεύτηκαν λόγω πλάνης ή αφέλειας (ή, ακόμη, και λόγω απουσίας πολιτικού υπόβαθρου και ιστορικών γνώσεων) και όχι επειδή ενστερνίζονται τη ναζιστική ιδεοληψία της δολοφονικής συμμορίας (με βουλευτική ασυλία, πλέον) της οποίας ηγείται ο επαγγελματίας πατριώτης και τυχοδιώκτης Μιχαλολιάκος…
Σκίτσο του Soloup («Ποντίκι», Πέμπτη 10.05.2012)

«Και ξαφνικά, τα αστικά ΜΜΕ, ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς και το λοιπόν κακό συναπάντημα ανακάλυψαν τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής και δηλώνουν ανήσυχοι μπροστά στο ενδεχόμενο να εκλεγούν νεοναζί στην ελληνική Βουλή. Μέχρι τώρα δεν ήξεραν τίποτα, υποτίθεται. Δεν ήξεραν πώς προέκυψε το δημοσκοπικό φούσκωμα της Χρυσής Αυγής. Πώς ξαφνικά μια περιθωριακή νεοναζιστική συμμορία, που στις προηγούμενες εκλογές δεν πήρε ούτε μισό τοις εκατό, βρέθηκε με ποσοστά στα γκάλοπ μεταξύ 4% και 6%; Για τα ελληνικά κοινοβουλευτικά χρονικά η περίπτωση της νεοναζιστικής ΧΑ είναι μοναδική. Είναι η πρώτη φορά που ένα πολιτικό μόρφωμα εμφανίζει τέτοιο δημοσκοπικό φούσκωμα, χωρίς να έχει πρόσωπο, χωρίς κανείς να γνωρίζει τα στελέχη του ή τις πολιτικές του απόψεις. Τι ξέρει ο κόσμος για τη ΧΑ; Ότι κυνηγάει τους μετανάστες. Έχοντας ανάξει τους μετανάστες σε υπ’ αριθμόν ένα εχθρό της ελληνικής κοινωνίας, κάνοντας συναγωνισμό σε ρατσιστικές διακηρύξεις, τα κόμματα της συγκυβέρνησης έφτιαξαν το πολιτικό προφίλ των νεοναζί. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν τα ΜΜΕ μαζί με τις εταιρίες δημοσκοπήσεων. Έβαζαν τη ΧΑ ως ξεχωριστό ερώτημα στα γκάλοπ, σπρώχνοντας κόσμο να κάνει κι αυτή την επιλογή σαν μία από τις πολλές. Τα ίδια είχαν κάνει παλιότερα με το ΛΑΟΣ. Και μάλιστα, σε μια εποχή που το ΛΑΟΣ δεν διέφερε ιδιαίτερα από τη ΧΑ σε κηρύγματα ρατσιστικού και φασιστικού μίσους. Άλλωστε, κάποιοι χρυσαυγίτες φιλοξενούνταν στα ψηφοδέλτια του ΛΑΟΣ, ενώ ο Καρατζαφέρης συχνά-πυκνά μιλούσε με εγκωμιαστικό τρόπο γι’ αυτούς. Όπως ακριβώς φούσκωσαν το ΛΑΟΣ, έτσι προσπάθησαν να φουσκώσουν τη ΧΑ, με στόχο –μεταξύ των άλλων– να στριμώξουν και τον Καρατζαφέρη, ο οποίος αποδείχτηκε αφερέγγυος έναντι της συγκυβέρνησης και θέλησε να παίξει δικό του παιχνίδι θεωρώντας ότι δυνάμωσε τόσο που δεν έχει ανάγκη τα μίντια. […]».
Πέτρος Γιώτης, σε άρθρο με τίτλο «Ποιος επώασε το αυγό του φιδιού;» (εφημερίδα «Κόντρα», φύλλο 684, Σάββατο 28 Απριλίου 2012)
Σκίτσο του Soloup («Ποντίκι», Πέμπτη 10.05.2012)

Υ.Γ.1: Όπως έγινε γνωστό, ο λοχίας με τα παραγγέλματα ονομάζεται Γεώργιος Γερμένης και, πλέον, είναι εκλεγμένος βο(υ)λευτής της Β’ Αθηνών με (περίπου) 5.500 σταυρούς. Ο «κύριος» Γερμένης είναι και μουσικός: συγκεκριμένα, μπασίστας (κάνει ρίμα και με τη λέξη φασίστας) στο Black Metal συγκρότημα Naer Mataron –ο ίδιος έχει το προσωνύμιο «Καιάδας». Όμως, μέσω των εκλογών της 6ης Μαΐου, ο (χαίρων ασυλίας νεοναζί) ξεπέρασε τα στενά όρια της Ψωροκώσταινας κι έχει γίνει διεθνώς γνωστός˙ το συγκεκριμένο video προβλήθηκε από πολλά Μ.Μ.Ε. ανά την υφήλιο, προκαλώντας δυσμενέστατα σχόλια και μπόλικη χλεύη. Επί παραδείγματι, ισπανόφωνη ιστοσελίδα (www.tonterias.com) που ειδικεύεται στην παρουσίαση παραδοξοτήτων και γελοιοτήτων, παρουσίασε (στην ειδική κατηγορία «ο ηλίθιος της εβδομάδας») το συγκεκριμένο οπτικοακουστικό υλικό υπό τον τίτλο: «Έλληνες νεοναζί: αναγκάζοντας τους δημοσιογράφους να σηκωθούν και να "δείξουν σεβασμό"…» -και για του λόγου το αληθές: http://www.tonterias.com/2012/05/neonazis-griegos-el-tonto-de-la-semana/

Υ.Γ.2: Κάθε άλλο παρά έκπληξη προκαλεί η είδηση ότι το κόμμα των ιθαγενών νεοναζί θριάμβευσε μέσα από τις κάλπες της σκληροπυρηνικής μπατσαρίας, δηλαδή στα εκλογικά τμήματα των Αμπελοκήπων (Γ.Α.Δ.Α.) και της Καισαριανής (Μ.Α.Τ. και Υ.Μ.Ε.Τ.), όπου ψηφίζουν οι ετεροδημότες των κατασταλτικών μηχανισμών˙ μιλάμε για διψήφια ποσοστά και άνω του 20%. Επίσης, όπως διαβάζουμε σε σχετικό ρεπορτάζ του Γιάννη Σουλιώτη («Καθημερινή», Πέμπτη, 24 Μαΐου 2012), υψηλά ποσοστά (πρωτιάς) των νεοναζί παρατηρήθηκαν και στο κέντρο της Αθήνας: στα εκλογικά τμήματα 806 (οδός Αμπελακίων, με ψήφους 117 σε σύνολο 541 –ποσοστό 22%), 807 (17ο δημοτικό σχολείο Αμπελοκήπων, στην οδό Αμπελακίων, με 122 ψήφους και ποσοστό 21%), 811 (56ο Λύκειο, οδός Πανόρμου 7 –με 126 ψήφους σε σύνολο 559 και ποσοστό 23%) και σε κάποια ακόμη…
Φωτογραφία δημοσιευμένη στην εφημερίδα «Κόντρα» 
(φύλλο 687, Σάββατο 19.05.2012)

Ετικέτες

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Δεν είναι αστείο…

Στην «Αυγή της Κυριακής» της 18ης Μαρτίου 2012 δημοσιεύθηκαν αποσπάσματα από κείμενο του Μεξικανού ζωγράφου Diego Rivera, με τίτλο «Βερολίνο 1928: Χίτλερ, ένας "κλόουν" που τον αποθεώνουν τα πλήθη» και αναφέρεται στην επίσκεψη του καλλιτέχνη στο Βερολίνο του 1928  και την πρώτη του επαφή με τον ανερχόμενο ναζισμό. Το κείμενο περιέχεται στο αυτοβιογραφικό "My Art, my Life: an autobiography" (Dover 1991) και η «Αυγή» παρέθεσε τα αποσπάσματα ως προδημοσίευση αφιερώματος στον φασισμό, αφιέρωμα που φιλοξενείται στον πέμπτο τόμο του περιοδικού «Μαρξιστική Σκέψη». Τη μετάφραση υπογράφει ο Χρήστος Κεφαλής. Αναδημοσιεύουμε από την «Αυγή της Κυριακής»:

Μια επιδημία τρέλας είχε εξαπλωθεί στη χώρα. Την αισθάνθηκα σε δύο ξεχωριστές, φαινομενικά άσχετες περιπτώσεις. Μια νύχτα ο Μίντσενμπεργκ, μερικοί άλλοι φίλοι και εγώ μεταμφιεστήκαμε και, με πλαστά πιστοποιητικά, παρακολουθήσαμε την πιο εκπληκτική τελετή που έχω δει ποτέ. Πραγματοποιήθηκε στο δάσος του Γκρούνβαλντ, κοντά στο Βερολίνο. Πίσω από μια συστάδα δέντρων, στη μέση του δάσους, εμφανίστηκε μια παράξενη πομπή. Οι πορευόμενοι άνδρες και γυναίκες φορούσαν λευκούς χιτώνες και στεφάνια από ιξό, το τελετουργικό φυτό των Δρυίδων. Στα χέρια τους κρατούσαν πράσινα κλαδιά. Ο ρυθμός τους ήταν αργός και τελετουργικός. Πίσω τους, τέσσερις άνδρες μετέφεραν έναν αρχαϊκό θρόνο στον οποίο καθόταν ένας άνθρωπος που αναπαριστούσε το θεό του πολέμου, τον Βόταν. Ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν άλλος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πάουλ φον Χίντεμπουργκ! Ντυμένος με αρχαία ενδυμασία, ο Χίντεμπουργκ ύψωσε μια λόγχη στην οποία ήταν χαραγμένα δήθεν μαγικά γράμματα του ρουνικού αλφάβητου. Το κοινό, εξήγησε ο Μίντσενμπεργκ, εκλάμβανε τον Χίντεμπουργκ ως μετενσάρκωση του Βόταν. Πίσω από τον Χίντεμπουργκ εμφανίστηκε ένας άλλος θρόνος, τον οποίο κατείχε ο Στρατάρχης Λούντεντορφ, ο οποίος εκπροσωπούσε τον θεό του κεραυνού, Τορ. Πίσω από τον «θεό» συνωστιζόταν ένας συρμός πιστών που αποτελούνταν από διακεκριμένους χημικούς, μαθηματικούς, βιολόγους, φυσικούς και φιλοσόφους. Όλα τα πεδία της γερμανικής «κουλτούρας» εκπροσωπήθηκε στο Γκρούνβαλντ εκείνο το βράδυ. Η πομπή σταμάτησε, και άρχισε η τελετή. Για αρκετές ώρες, η ελίτ του Βερολίνου τραγουδούσε και κραύγαζε προσευχές και τελετές από το βαρβαρικό παρελθόν της Γερμανίας. Εδώ ήταν η απόδειξη, αν κάποιος τη χρειάζεται, της αποτυχίας δύο χιλιάδων ετών ρωμαϊκού, ελληνικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού. Δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι αυτά που έβλεπα συνέβαιναν μπροστά στα μάτια μου. Κανείς ανάμεσα στους γερμανούς αριστερούς φίλους μου δεν μπορούσε να μου δώσει κάποια ικανοποιητική εξήγηση για την παράξενη αυτή διαδικασία. Αντ’ αυτού, προσπάθησαν να ξεμπερδέψουν κοροϊδευτικά, αποκαλώντας τους συμμετέχοντες «τρελούς». Ως σήμερα, προβληματίζομαι με τη συλλογική τους έλλειψη αντίληψης. Ενθυμούμενος αυτό το όργιο στεγνής μέθης και ντελίριου, στάθηκε αδύνατο να φανταστώ και τον ελάχιστα ευαίσθητο θεατή να αντιπαρέρχεται ό,τι είχα δει μόνο ως μια ακίνδυνη μασκαράτα.
Λίγες μέρες αργότερα, είδα τον Αδόλφο Χίτλερ να απευθύνεται σε μια μαζική συγκέντρωση στο Βερολίνο, δίπλα σε ένα κτίριο τόσο τεράστιο που καταλάμβανε το σύνολο του οικοδομικού τετραγώνου, τα κεντρικά γραφεία του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ένα προσωρινό ενιαίο μέτωπο ήταν τότε σε ισχύ ανάμεσα στους ναζί και τους κομμουνιστές, ενάντια στους διεφθαρμένους ρεφορμιστές και τους σοσιαλδημοκράτες. Η πλατεία ήταν κυριολεκτικά πλημμυρισμένη με 25-30.000 κομμουνιστές εργάτες. Ο Χίτλερ ήρθε με συνοδεία περίπου χιλίων ανδρών. Διέσχισαν την πλατεία και σταμάτησαν κάτω από ένα παράθυρο, από το οποίο παρακολουθούσαν οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ήμουν μεταξύ τους, έχοντας προσκληθεί από τον Μίντσενμπεργκ, που βρισκόταν στα δεξιά μου. Στα αριστερά μου στάθηκε ο Τέλμαν, γενικός γραμματέας του Κόμματος. Ο Μίντσενμπεργκ εξηγούσε τα σχόλιά μου στον Τέλμαν, και μετέφραζε την ομιλία του Χίτλερ σε μένα. Οι κομμουνιστές φίλοι μου έκαναν κοροϊδευτικές παρατηρήσεις για τον «αστείο ανθρωπάκο» που επρόκειτο να εκφωνήσει τον λόγο στη συγκέντρωση, και θεωρούσαν εκείνους που τον θεωρούσαν απειλή δειλούς ή ανόητους. Καθώς ετοιμαζόταν να μιλήσει, ο Χίτλερ ορθώθηκε άκαμπτα, σαν να περίμενε να διογκωθεί και να γεμίσει το μεγάλο αγγλικό στρατιωτικό αδιάβροχό του ώστε να μοιάζει με γίγαντα. Στη συνέχεια, έκανε ένα νεύμα για να επικρατήσει σιωπή. Μερικοί κομμουνιστές εργαζόμενοι τον αποδοκίμασαν, αλλά μετά από λίγα λεπτά όλο το πλήθος σώπασε απολύτως. Καθώς ζεστάθηκε, ο Χίτλερ άρχισε να ουρλιάζει και να κουνά τα χέρια του σαν επιληπτικός. Κάτι σ’ αυτόν ανατάραξε, φαίνεται, το βάθος της ψυχής των ομοεθνών του, γιατί μετά από λίγο ένιωσα ένα περίεργο μαγνητικό ρεύμα μεταξύ αυτού και του πλήθους. Ήταν τόσο βαθύ που, όταν τελείωσε, έπειτα από δύο ώρες ομιλίας, επικράτησε μια στιγμή πλήρους σιγής. Ούτε καν οι ομάδες της κομμουνιστικής νεολαίας, που είχαν εντολή να τον γιουχάρουν, δεν το έκαναν. Και τότε, η σιωπή έδωσε τη θέση της σε ένα τεράστιο, εκκωφαντικό χειροκρότημα από όλη την πλατεία. Καθώς έφευγε, οι οπαδοί του Χίτλερ έκλεισαν τις γραμμές γύρω του με όλα τα σημάδια της αφοσιωμένης πίστης. Ο Τέλμαν και ο Μίντσενμπεργκ γελούσαν σαν σχολιαρόπαιδα. Όσο για μένα, ήμουν τόσο χαμένος και προβληματισμένος, όπως όταν είχα δει το παρακμιακό τελετουργικό λίγες μέρες πριν στο Γκρούνβαλντ. Δεν μπορούσα να δω τίποτα για να γελάσω. Αισθάνθηκα πραγματικά βουτηγμένος στη θλίψη. Ο Μίντσενμπεργκ, ρίχνοντας μια ματιά σε μένα, ρώτησε: «Ντιέγκο, τι τρέχει με σένα;». «Αυτό που τρέχει», του είπα, «είναι ότι με κατακλύζει ένα προαίσθημα. Το προαίσθημα ότι, αν οι ένοπλοι κομμουνιστές άφηναν σήμερα στον Χίτλερ να φύγει ζωντανός, θα μπορούσε να ζήσει για να κόψει τα κεφάλια και των δυο συντρόφων μου σε λίγα χρόνια». Ο Τέλμαν και ο Μίντσενμπεργκ γέλασαν δυνατά. Ο Μίντσενμπεργκ με επαίνεσε για τη ζωηρή φαντασία που είχα ως καλλιτέχνης. «Θα πρέπει να αστειεύεσαι», είπε. «Δεν άκουσες τον Χίτλερ να μιλά; Δεν κατάλαβες, από όσα σου μετέφραζα, τι ανοησίες έλεγε;». Του απάντησα: «Μα αυτές οι ανοησίες γεμίζουν επίσης στα κεφάλια των ακροατών, αλαλιασμένων από την πείνα και το φόβο. Ο Χίτλερ τους υπόσχεται μια αλλαγή, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική και επιστημονική. Λοιπόν, θέλουν αλλαγές, και μπορεί να είναι σε θέση να κάνουν ακριβώς ό,τι λέει, αφού έχει όλα το καπιταλιστικό χρήμα πίσω του. Μ’ αυτό μπορεί να δώσει τροφή στους πεινασμένους Γερμανούς εργάτες, να τους πείσει να πάνε με το μέρος του και να στραφούν ενάντια σε εμάς. Επιτρέψτε μου να τον πυροβολήσω εγώ τουλάχιστον. Θα αναλάβω την ευθύνη. Είναι ακόμα εντός εμβέλειας». Μα αυτά τα λόγια μου έκαναν τους γερμανούς συντρόφους να ξεσπάσουν σε ακόμα δυνατότερα γέλια. Αφού ξεράθηκε στο γέλιο, ο Τέλμαν είπε: «Φυσικά, είναι καλύτερα να έχεις κάποιον πάντα έτοιμο να βγάλει από τη μέση τον κλόουν. Μην ανησυχείτε, όμως. Σε λίγους μήνες θα έχει τελειώσει, και τότε θα είμαστε σε θέση να πάρουμε την εξουσία». Αυτό μου προκάλεσε μονάχα ακόμα μεγαλύτερη θλίψη, και εξέφρασα ξανά τους φόβους μου. Τώρα πια όμως ο Μίντσενμπεργκ δεν χαμογελούσε. Είχε παρακολουθήσει τον Χίτλερ, που βρισκόταν σχεδόν στην άλλη άκρη της πλατείας. Παρατήρησε ότι ο κόσμος τον χειροκροτούσε ακόμα. Πριν φύγει από την πλατεία, ο Χίτλερ έκανε το ναζιστικό χαιρετισμό. Αντί για αποδοκιμασίες, το χειροκρότημα γιγαντώθηκε. Ήταν σαφές ότι ο Χίτλερ είχε κερδίσει πολλούς οπαδούς ανάμεσα στους αριστερούς εργαζόμενους. Ο Μίντσενμπεργκ ξαφνικά έγινε χλωμός κι έπιασε το χέρι μου. Ο Τέλμαν κοίταξε έκπληκτος και τους δύο μας. Χαμογέλασε αδύναμα και χάιδεψε το κεφάλι μου. Στα ρώσικα, που ακούγονταν βαριά με τη γερμανική προφορά του, είπε, «Νιτσεβό, νιτσεβό» (Δεν είναι τίποτα, απολύτως τίποτα).
Η τρελή φαντασία του καλλιτέχνη επιβεβαιώθηκε αργότερα πικρά. Τόσο ο Τέλμαν όσο και ο φίλος μου Μίντσενμπεργκ ήταν ανάμεσα στα εκατομμύρια των ανθρώπων που θανατώθηκαν από τον «κλόουν» που είχα παρακολουθήσει στην πλατεία εκείνη την ημέρα.
Κρεματόρια στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Gedenkstätte Sachsenhausen στην περιοχή του Oranienburg, βορείως του Βερολίνου –πλέον, λειτουργεί ως μουσείο. Σύμφωνα με τον αρχηγό των εν Ελλάδι νεοναζί, «δεν υπήρχαν φούρνοι…».

Ετικέτες

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Μπουταρολογίες…

«Ρύπανση». 
Σκίτσο του Ισπανού Andrés Rábago García ("El Roto").

Δεν μπόρεσε (και δεν θέλησε) να αυτοσυγκρατηθεί ο «εναλλακτικός» ανώτατος άρχων της «μητρόπολης των Βαλκανίων» και αποφάσισε να διοχετεύσει τον προεκλογικό του οχετό, μέσω της μπακατσελοφυλλάδας. Παραμονή των εκλογών της 6ης Μαΐου, ο «Αγγελιοφόρος της Κυριακής» δημοσίευσε δισέλιδη συνέντευξη του αλαζόνα δημάρχου υπό τον τίτλο «Κυβέρνηση Μπουτάρη...». Ο Μπακατσέλος επιστρατεύει λυτούς και δεμένους για να πείσουν τους οργισμένους ψηφοφόρους ότι το μέλλον της χώρας πρέπει να αφεθεί (και πάλι) στα έμπειρα χέρια του δικομματισμού και των λογής μνημονιόδουλων λακέδων. Μία εβδομάδα νωρίτερα, η ίδια φυλλάδα είχε δημοσιεύσει τη γνωστή προπαγάνδα και τις εμετικές κινδυνολογίες του θρασύτατου πασοκοπροέδρου (ο οποίος είναι και γαμπρός του εκδότη), ενώ οι εντεταλμένοι επιφυλλιδογράφοι (με διευθυντή ορχήστρας τον γλοιώδη οσφυοκάμπτη Βοϊτσίδη) προσπαθούν να μας πείσουν (εδώ και δύο χρόνια περίπου) ότι όλοι εμείς (δηλαδή, όσοι δεν αποφασίζουμε, δε νομοθετούμε, δεν επιβάλλουμε, δε διαχειριζόμαστε δημόσιο πλούτο, δε διαθέτουμε κατασταλτικούς μηχανισμούς, κλπ.) είμαστε οι βασικοί (και, ίσως, οι αποκλειστικοί) υπεύθυνοι για το απερίγραπτο χάλι στο οποίο βρίσκεται η αδούλωτη Ψωροκώσταινα. Μετά την αδυσώπητη και «χειρουργική» εφαρμογή όλων των μνημονιακών φιλοεργοδοτικών διατάξεων (δυνατότητα για απολύσεις, περικοπές, ατομικές συμβάσεις, κλπ.), ο Μπακατσέλος αποψίλωσε τη συγκεκριμένη εφημερίδα από τους ελάχιστους αξιοπρεπείς και ουσιαστικούς συντάκτες που διέθετε (π.χ. η Κάκη Μπαλή αρθρογραφεί, πλέον, στην «Αυγή») και κράτησε τα ανιαρά συστημικά φερέφωνα (τύπου Βοϊτσίδη) που μας κουνούν επιτιμητικώς το δάχτυλο και μας καλούν να είμαστε «σώφρονες» και «ρεαλιστές» -ασφαλώς, με τον τρόπο που εκείνοι ερμηνεύουν τη σωφροσύνη και τον ρεαλισμό…

Ας δούμε, όμως, κάποιες από τις πιο χτυπητές «μπουταρολογίες» (όπως παπαρολογίες) που διατύπωσε ο πολυπράγμων, δοκησίσοφος (δηλαδή, «ξερόλας») και αποτυχημένος (όπως και οι προκάτοχοί του) δήμαρχος, ο οποίος με το «καλημέρα» δηλώνει την προτίμησή του για τον σώγαμπρο του εκδότη-επιχειρηματία: «Έχω πει επανειλημμένως ότι η δική μου ιδεολογική τοποθέτηση είναι πιο κοντά στη σοσιαλδημοκρατία. Και στην Ελλάδα την εκφράζει σε μεγαλύτερο βαθμό το ΠΑΣΟΚ. Ο Βενιζέλος είναι από τους ανθρώπους που έχουν αποδείξει ότι είναι αποτελεσματικοί, απέδειξε την τελευταία δραματική περίοδο, με τις μπάτσες, τα χαστούκια και τις ταπεινώσεις που υπέστη, ότι κέρδισε αυτά που μπορούσε να κερδίσει...». Δηλώνει, πάντως, υποστηρικτής της προοπτικής για κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά χωρίς τα «ακραία κόμματα» -στην κατηγορία αυτή εντάσσει (στα πλαίσια της θεωρίας περί «σύγκλισης των άκρων») το Κ.Κ.Ε., τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τη Χρυσή Αυγή, εξομοιώνοντας τους νεοναζί με τους (έστω, γιαλαντζί) αριστερούς και τα αντίστοιχα θεσμικά επαγγελματικά κόμματα. Αν και, στην προηγούμενη ερώτηση, δήλωνε «καταδικάζω και παρακαταδικάζω το μνημόνιο…», τώρα θεωρεί την κοινοβουλευτική Αριστερά (και δη, τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) «ακραίο» πολιτικό χώρο, υποστηρίζοντας ότι «οι θέσεις που έχει είναι μόνιμες αρνήσεις. Εγώ δεν έχω διαβάσει ούτε ακούσει πουθενά μια θετική πρόταση διακυβέρνησης. Όλα τα άλλα που λέει τα έχουμε ζήσει είτε στο ανατολικό μπλοκ, είτε στην Κούβα. Αυτά τα συστήματα απέτυχαν...» -κατά τ’ άλλα, δεν είναι μνημονιακός. Θεωρεί πως ο βασικός κορμός μιας κυβέρνησης συνεργασίας πρέπει να είναι «το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, που εκφράζουν ένα μίνιμουμ 40% - 45% του κόσμου…» (κάτι που δεν επαληθεύθηκε στις 6 Μαΐου) κι έχουν τον καθήκον να πείσουν και τις λοιπές φιλομνημονιακές δυνάμεις -αναφέρει τη ΔΗΜ.ΑΡ., τον Μάνο (επιμένει πεισματικά το εν λόγω μαυσωλείο…), τη βδελυρή μητσοτάκαινα και το ασκέρι του καιροσκόπου καρατζαφύρερ (το οποίο, προφανώς, δε θεωρεί «ακραίο» κόμμα), τον δε Καμμένο τον χαρακτηρίζει «οπορτουνιστή». Έτσι, όπως προτείνει ο «σοφός» οινοπαραγωγός, οι βασικοί υπαίτιοι της καταστροφής «να καθίσουν κάτω, ν' αφήσουν στην άκρη τα "εγώ είμαι εγώ" και να πούνε ότι υπάρχουν δύο, τρία, πέντε θέματα. Να συνομολογήσουν ότι δεν πρέπει να κοπούν οι συντάξεις και για να γίνει αυτό πρέπει κάπως ν' αλλάξει το μνημόνιο, να πάρει παράταση...». Όσο για τη σύσταση της συμμορίας που θα μας σώσει, «πρέπει να έχει τουλάχιστον πέντε υπουργούς για να μην πω όλους, οι οποίοι να μην είναι βουλευτές. Μην τους λέμε τεχνοκράτες, πρέπει να είναι προσωπικότητες που να ξέρουν τις δουλειές. Στο υπουργείο Ανάπτυξης δεν θα βάλω έναν δικηγόρο άσχετο, θα βάλω έναν σύμβουλο επιχειρήσεων, έναν τραπεζίτη, έναν βιομήχανο, ο οποίος ξέρει πώς λειτουργεί το σύστημα…» -η τελευταία λέξη είναι η ουσία. Και ποιος θα είναι ο αρχισυμμορίτης; «νομίζω ότι ο Βενιζέλος είναι ο καταλληλότερος σε αυτήν τη φάση για πρωθυπουργός...» -να την, και πάλι, η προπαγάνδα!!! Τέλος, σε σχέση με το έργο της παράταξής του, ασκεί κάποια αυτοκριτική όταν δηλώνει «έχω παραδεχτεί δημόσια ότι στην Καθαριότητα αποτύχαμε, στο κυκλοφοριακό αποτύχαμε…», αλλά εντοπίζει την αιτία της αποτυχίας στο ότι «δεν υπολογίσαμε μια παράμετρο, τη συνεργασία των πολιτών...» -λες και ευθύνονται οι κάτοικοι της πόλης για τις ανεπαρκείς συγκοινωνίες και την πλημμελή αποκομιδή των απορριμμάτων. Παρά ταύτα, στο τέλος διατυμπανίζει τη μεγαλομανή του αυτοπεποίθηση, σημειώνοντας (και προειδοποιώντας) με αυταρέσκεια και στόμφο: «Θα κατέβω όμως στις εκλογές και θα παρακατέβω και θα κερδίσω κιόλας.»…

Ετικέτες ,

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Η ποιοτική διαφορά…

Βουκουρέστι, Τετάρτη 9 Μαΐου 2012, τελικός ποδοσφαίρου Europa League: Atlético Madrid-Athletic Bilbao 3-0. Η ποιοτική διαφορά δεν εντοπίζεται τόσο στον αγωνιστικό χώρο, ούτε ακούει στa ονόματα Radamel Falcao García Zárate (ο Κολομβιανός σκόρερ των δύο από τα τρία τέρματα των θριαμβευτών και κυπελλούχων Ευρώπης) ή Diego Pablo Simeone (ο πανέξυπνος προπονητής της Atlético, ο οποίος νίκησε κατά κράτος τον δάσκαλό του Marcelo Alberto Bielsa Caldera), αλλά στις εξέδρες του σταδίου National Arena: από τη μία πλευρά, οι οπαδοί της ομάδας της Μαδρίτης (πολλοί εκ των οποίων, νεοφασίστες Ultras) να κραδαίνουν τις κιτρινόμαυρες ισπανικές σημαίες με το στέμμα της κληρονομικής μοναρχίας στο μέσο τους˙ από την άλλη, οι πείσμονες και ανυπότακτοι Βάσκοι με τα αυτοσχέδια πλακάτ (π.χ. ερυθρόλευκες σημαίες με το σύμβολο της Αναρχίας και γραπτά συνθήματα συμπαράστασης στα έγκλειστα μέλη της Ε.Τ.Α. σε φυλακές της ισπανικής «δημοκρατίας» που πήρε τη σκυτάλη από τον φρανκισμό) και τις βροντερές αυτονομιστικές ιαχές. Πέρα από τη βαριά (αλλά όχι ατιμωτική) ήττα μιας ομάδας νεανικής, άπειρης και σχετικώς χαμηλού προϋπολογισμού, οι φίλοι της Athletic Bilbao παρέδωσαν (και πάλι) μαθήματα αγωνιστικής αξιοπρέπειας. Μπορεί οι οπαδοί της Atlético Madrid να είχαν αναρτήσει ένα τεράστιο πανό με την επιγραφή "orgullosos" (υπερήφανοι), αλλά μάλλον σε άλλους ταιριάζει το συγκεκριμένο προσωνύμιο…

Φίλοι της Athletic Bilbao, πριν τον τελικό στο Βουκουρέστι, ξεδιπλώνουν πανό μνήμης του Íñigo Cabacas Liceranzu. Ο εν λόγω Βάσκος δολοφονήθηκε, στα 28 του χρόνια, από «άνδρα» της Ertzaintza (η Αστυνομία της Χώρας των Βάσκων), ο οποίος πυροβόλησε με πλαστικές σφαίρες (μία βρήκε τον άτυχο Íñigo στο κεφάλι) μετά τον δεύτερο ημιτελικό της Athletic Bilbao με τη γερμανική Schalke 04 (τελικό αποτέλεσμα 2-2 και πρόκριση της Athletic στον τελικό) στο San Mamés. Οι μπασκίνες (Κορκονέες και λογής γενίτσαροι υπάρχουν παντού) κατέθεσαν πως επενέβησαν για να διαλύσουν κάποιους καυγάδες, αλλά οι αυτόπτες μάρτυρες τους διέψευσαν με κατηγορηματικό τρόπο λέγοντας πως δε συνέβη το παραμικρό από πλευράς οπαδών της Athletic. Ο Íñigo έπεσε σε κώμα και, όταν οι γιατροί διαπίστωσαν πως δεν υπήρχε καμία πιθανότητα ανάνηψης, η οικογένειά του αποφάσισε τη διακοπή της μηχανικής υποστήριξης τέσσερις ημέρες μετά…
«Καταραμένος να είναι ο μισθοφόρος ο οποίος πυροβολεί εναντίον του λαού του!». Μήνυμα εναντίον της Ertzaintza

Ετικέτες

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Ψηφοδέλτια…

«Ο Αναρχικός Τραπεζίτης». Σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη, εμπνευσμένο από το ομότιτλο βιβλίο του Πορτογάλου συγγραφέα Fernando António Nogueira Pessoa.

«Μπορείς να επιλέξεις σφαγέα˙ πώς σου φαίνεται;».
Σκίτσο του Ισπανού Andrés Rábago García ("El Roto").

«Το σύστημα». Σκίτσο του Αργεντινού Bernardo Erlich.


Ετικέτες