Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Μετάσταση…


Με αφορμή την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη, αναδημοσιεύουμε από τo εκπαιδευτικό ενημερωτικό δίκτυο «AlfaVita», κείμενο της Νίνας Γεωργιάδου με τίτλο «Η αγέλη»:


Όχι η αγέλη των λύκων. Στις αγέλες των λύκων, λέγεται, ότι επικρατεί συντροφικότητα.
Η αγέλη των ανθρώπων. Μια ομάδα αφηνιασμένων, ανεγκέφαλων ζώων, με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά σε αδύναμες μονάδες, δουλική στάση σε κάθε μορφής εξουσία, ύπουλοι στις μεταξύ τους σχέσεις, γελοία ανεύθυνοι στη στήριξη των επιλογών τους, υποκριτές και ψεύτες στις κοινωνικές τους εκδηλώσεις.
Με μια λέξη, ένα κοπάδι ανανδρίας κι απανθρωπιάς.
Ό,τι μπορεί να χαρακτηρίσει ένα νεοναζί, χαρακτηρίζει αυτόματα και τους δολοφόνους του Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Την αγέλη των ανεγκέφαλων και αφηνιασμένων ζώων την είδαμε να κρατά μαχαίρι και να σφάζει το μετανάστη, να δολοφονεί τον Παύλο Φύσσα, να διαπομπεύει απ’ την τηλεόραση τις ορροθετικές, να οδηγεί στην απόγνωση το Βαγγέλη.
Ο φασισμός δεν επανήλθε στην νεοελληνική κοινωνία με τους χρυσαύγουλους. Μ’ αυτούς θεσμοθετήθηκε, έκατσε στα έδρανα της Βουλής και μισθώνεται από τον ελληνικό λαό. Ο φασισμός διαρρέει όλο το σώμα της νεοελληνικής κοινωνίας, ανεξάρτητα από δηθενιές επικλήσεις και ψηφολογικές επιλογές.
Καλλιεργείται μέσα στη φωλιά της μικροαστικής οικογένειας, που φροντίζει να αναπαράγει, με ευλάβεια, τη στερεότυπη μιζέρια και την καθωσπρέπει μούχλα, από τη βαθμοθηρία στο σχολείο, ως το πρότυπο της χαϊδιάρας κόρης και του μάγκα γιου.
Περνάει από το ανταγωνιστικό σχολείο, που αν δεν συντρίψει τον «αδύναμο κρίκο», θα του μάθει αποτελεσματικά να νοιώθει ηλίθιος και γι αυτό, δικαιολογημένα αναλώσιμος και χειραγωγήσιμος.
Φουντώνει στο στρατό, όπου εμπεδώνεται η αδιαμφισβήτητη εξουσία κάθε κομπλεξικού καψονόμουτρου.
Ολοκληρώνεται από την τηλεοπτική σκυλοπαρέα, που εγχαράσσει βαθιά και ανεξίτητα τατουάζ στα μυαλά των ανθρώπων.
Εμπεδώνεται στο εργασιακό περιβάλλον, όπου η αλληλεγγύη αντικαταστάθηκε από τη ρουφιανιά, η αξιοπρέπεια από το γλείψιμο και ο άγριος επιβιωτισμός της κρίσης αγιοποίησε το «ο θάνατός σου, η ζωή μου».
Το παραγόμενο προϊόν έχει ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά, χαμηλή αυτοεκτίμηση, ανούσια ζωή, σάπιο εγκέφαλο και στη θέση της συλλογικότητας, δηλαδή της συνύπαρξης και της συνδημιουργίας, αντιπαρατάσσει το κοπαδικό και αγελαίο, προκειμένου να αποκτά κάποια υπόσταση.
Έτσι κάπως ανατράφηκε η αγέλη των άναντρων που τσάκισε τη ζωή του Βαγγέλη. Το αντρόμετρό τους μετρήθηκε στο γραφείο του οικείου βουλευτή που τους παρείχε άσυλο και νταβατζιλίκι, στη ξεφτιλισμένη σιωπή των «παρατηρητών» (εκπαιδευτικών και συμφοιτητών) που φούσκωσαν την ασυδοσία, στην κουφαμάρα της εντεταλμένης «δικαιοσύνης» όταν το θέμα δημοσιοποιήθηκε και υπήρχε ακόμα καιρός, στην εθελοτυφλία όλων μας που δεν προκάνουμε γιατί πάντα υπάρχει κάτι πιο ασόβαρο για ν’ ασχοληθούμε.
Στη θεόστραβη «δικαιοσύνη» δε νομίζω να εναποθέτει κανένας ελπίδες για τις μαύρες ψυχές της αγέλης και τις σάπιες συνειδήσεις των «παρατηρητών».
Ούτε και πρόκειται να χάσουν τον ύπνο τους. Οι Ερινύες ήταν πάντα μια πολυτέλεια για όσους δε διανοούνται να συνεργήσουν στη φρίκη ή να τη συγκαλύψουν. Τα καθίκια ποτέ δεν οσφραίνονται τη σκατίλα τους. Τη διαχέουν ολόγυρα. Θα συνεχίσουν να τρώνε και να πίνουν. Το πολύ-πολύ, στα πλαίσια της βαρβατίλας και του αβάσταχτου αντρισμού τους, να καρφώσουν ο ένας τον άλλο για «καθαρίσουν». Όσο για τον «κύριο» βουλευτή και τους «κυρίους» εκπαιδευτικούς. Ο καθείς (εκ του καθίκης) εφ’ ω ετάχθη.
Καλά θα κάνουμε να χάσουμε εμείς λίγο τον ύπνο μας. 
Γιατί, δίπλα στο πτώμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη, βρέθηκε, σε πλήρη αποσύνθεση, το πτώμα ενός μεγάλου μέρους της νεοελληνικής κοινωνίας, εκλύοντας δηλητηριώδη πτωμαΐνη κι επικίνδυνα σαπρόφυτα.  
Γιατί, όπως λέει και κάποιος άλλος (https://marionettesinc.wordpress.com) αν στη Σαλαμίνα σε σφάζουν γιατί είσαι Αιγύπτιος, στα Εξάρχεια επειδή είσαι 15 και βράζει το αίμα σου, στον Έβρο και το Φαρμακονήσι επειδή έτρεχες να γλυτώσεις απ’ τον πόλεμο και στα Γιάννενα επειδή οι φονιάδες ήταν πολύ «άντρες», κάποιο λόγο θα βρει ο φασίστας που κρύβεται δίπλα σου για να σε κάνει το επόμενο θύμα του.

Ετικέτες

Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Υπηρέτες του καπιταλισμού…


«Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας. Σε αυτό το Σύνταγμα ορκιστήκαμε, αυτό θα υπηρετήσουμε». Τα τελευταία λόγια του Τσίπρα κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της συγκυβέρνησής του με τον Καμμένο, λόγια τα οποία εκστόμισε υπό έντονη συναισθηματική φόρτιση καταχειροκροτούμενος από τους βουλευτές του, μετέφεραν τη συγκίνηση του αγορητή σε μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού. Κι όμως, αυτά τα λόγια θα έπρεπε ν’ αποτελούν casus belli για εκείνο το κομμάτι των Ελλήνων και των Ελληνίδων που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί. Γιατί αυτά τα λόγια αποτελούν όρκο πίστης στον καπιταλισμό και στο πολιτικό του σύστημα.
Ποιο σύνταγμα «είναι» ο ΣΥΡΙΖΑ; Το σύνταγμα του 1975, που έφτιαξαν ο Κ. Καραμανλής και ο Κ. Τσάτσος και το οποίο αρνήθηκαν να ψηφίσουν ακόμη και τα κόμματα του Κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, χαρακτηρίζοντάς το οπισθοδρομικό και αυταρχικό. Το σύνταγμα που δε θέλησε να κάνει ούτε τον στοιχειώδη αστικοδημοκρατικό διαχωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος και που περιλαμβάνει διάταξη ακόμη και για το αναπαλλοτρίωτο μοναστηριακών κτημάτων. Το σύνταγμα που προστατεύει ως ιερό δικαίωμα την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, δηλαδή τη βάση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το σύνταγμα που προβλέπει ακόμη και περιορισμούς στην εθνική κυριαρχία, προκειμένου να εξασφαλιστεί η συμμετοχή σε διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Το σύνταγμα που προβλέπει την ισοβιότητα των δικαστών, δημιουργώντας μια προνομιούχα κάστα, η οποία αναλαμβάνει το τελικό στάδιο της καταστολής του λαού και που έπαιξε αυτό το ρόλο με όλες τις κυβερνήσεις, κοινοβουλευτικές και δικτατορικές, συνεργώντας σε εγκλήματα κατά του λαού.
Ο πολιτικός χώρος που προσδιορίστηκε ως Αριστερά εδώ και δεκαετίες, επειδή πάντοτε βάδιζε χέρι-χέρι με το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, που αποτελούσε τον πυρήνα και την πρωτοπορία του, διαμόρφωσε μια αντίληψη ανατρεπτική για το αστικό καθεστώς. Ακόμη και όταν επικαλούνταν την εφαρμογή συγκεκριμένων διατάξεων του αστικού συντάγματος, ποτέ δεν το προσκύνησε, ποτέ δεν υποκλίθηκε σ’ αυτό. Η αριστερή παράδοση δεν περιλαμβάνει την άσκηση κριτικής στη μια ή στην άλλη πλευρά του αστικού συντάγματος, αλλά τη ριζική αμφισβήτησή του, γιατί στο αστικό σύνταγμα έβλεπε πάντοτε τον καταστατικό χάρτη του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Ένα κίνημα που προσβλέπει στον κοινωνικό μετασχηματισμό, στην αντικατάσταση του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό (ο οποίος αποτελεί την πρώτη βαθμίδα του κομμουνισμού), δεν μπορεί να μην πρεσβεύει την κατάργηση του αστικού συντάγματος και την αντικατάστασή του με ένα άλλο σύνταγμα, στο οποίο θα αποτυπώνεται η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και ό,τι άλλο θα έχουν κατακτήσει οι επαναστατικές τάξεις όταν καταλάβουν την εξουσία. Γιατί τα συντάγματα δεν είναι προγράμματα, δεν είναι διακηρύξεις αρχών, αλλά καταστατικά νομικά κείμενα που αποτυπώνουν αυτό που έχει ήδη συντελεστεί στη ζωή.
Μ’ αυτόν τον όρκο πίστης στο αστικό σύνταγμα, στην κάθε του λέξη, όπως είπε ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυξε την αποφασιστικότητά του να υπηρετήσει τον καπιταλισμό, να διαχειριστεί τις υποθέσεις του με τον ίδιο φανατισμό που τις διαχειρίζεται κάθε αστική κυβέρνηση. Και μάλιστα, να τις διαχειριστεί συντηρητικά, αφού ούτε ζήτημα αναθεώρησης των πιο αντιδραστικών συνταγματικών διατάξεων σε πιο αστοφιλελεύθερη κατεύθυνση δεν έθεσε.

[Πέτρος Γιώτης, εφημερίδα «Κόντρα», φύλλο 811, Σάββατο 14.2.2015]   

Ετικέτες