Δούρειος Ίππος...

«Με αφορμή την οικονομική κρίση που γέννησε ο αδηφάγος καπιταλισμός ΜΑΖΙ με τη δική μας, ΟΛΩΝΩΝ μας, απληστία για όλο περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες, είναι μια καλή ευκαιρία να ασκηθεί κανείς στον έλεγχο των προσωπικών του ευθυνών και συμπεριφορών. Δεν συμβαίνει συχνά, γι’ αυτό και είναι χρήσιμο να επωφελείται κανείς, όταν η ευκαιρία παρουσιάζεται, όπως τώρα [...] Αν την κρίση πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν, γιατί πρέπει να εξαιρέσουμε τους δεύτερους απ’ το μερίδιό τους; Για την εξάρτηση που τους δέρνει, δεν έχουν προσωπική ευθύνη; Είναι νήπια, και το λογαριασμό τους θα τον καλύψει κάποιος πατερούλης, για να μπορούν στον αιώνα να συνεχίζουν να ζουν με δανεικά; Ποιος έχει συμφέρον να τους αφήνει να υπάρχουν ως νήπια; Και στο κάτω κάτω πότε πλήρωσαν εξίσου τη ζημιά πατρίκιοι και πληβείοι, φεουδάρχες και κολλήγοι, τοκογλύφοι και ξωμάχοι, αφεντικά και σκλάβοι; [...] όσοι προπαγανδίζουν μια τέτοια θέση "να πληρώσουν την κρίση εκείνοι που την δημιούργησαν", είναι εκείνοι που σε καταστρέφουν πρώτα, προκειμένου να σε σώσουν αργότερα. Όταν τα ερείπια θα στοιβάζονται γύρω μας (εάν τα αφήσουμε να σωρεύονται, παρατηρώντας τα απαθείς), θα παρουσιαστούν αυτοί οι ίδιοι και θα προσφερθούν να μας σώσουν, παίρνοντας τη θέση των προηγούμενων αφεντικών [...]».

Από το κείμενο του Δημήτρη Νόλλα «Όσο χειρότερα τόσο καλύτερα» (περιοδικό «Κοντέινερ», τεύχος 6, Απρίλιος 2010)

«Εμπρός της Γης οι τοκογλύφοι...», παιανίζει η αδίστακτη μαφία των πράσινων σοσιαληστών μετά τον νέο δανεισμό (5 δισεκατομμύρια ευρώ) από τους συνήθεις «οίκους» απόφαση-προπομπός της πλήρους υποταγής στο Δ.Ν.Τ. Συγκεκριμένα, στις 29.03.2010, το Ελληνικό Δημόσιο προχώρησε στη δημοπρασία 7ετών ομολόγων, η απόδοση (επιτόκιο) των οποίων διαμορφώθηκε (όπως ανακοίνωσε ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους) στο 6% - το οποίο είναι 3,34% υψηλότερο από το αντίστοιχο των γερμανικών ομολόγων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δανειστές είναι οι τράπεζες Alpha Bank, Εμπορική, ING, Bank of America, Société Générale.

Ας κάνουμε μια στάση εδώ, για να δούμε τι εστί Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (Ο.Δ.ΔΗ.Χ.). Καίτοι το δημόσιο χρέος ξεκινάει από συστάσεως του σύγχρονου ελληνικού κράτους (σχεδόν 180 χρόνια πριν), ο Ο.Δ.ΔΗ.Χ. (με αποστολή τη βελτίωση του κόστους δανεισμού και την επίτευξη της καλύτερης δυνατής διάρθρωσής του) δημιουργήθηκε μόλις το 1990 και διοικείται από πενταμελές διοικητικό συμβούλιο -αποτελούμενο από κυβερνητικά στελέχη και καριερίστες τεχνοκράτες. Το σημερινό διοικητικό συμβούλιο αποτελούν οι Ηλίας Πεντάζος (πρόεδρος, Γενικός Γραμματέας Δημοσιονομικής Πολιτικής του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών), Χρήστος Ντζιούνης (αντιπρόεδρος, Γενικός Διευθυντής Θησαυροφυλακίου και Προϋπολογισμού), Γεώργιος Ζανιάς (πρόεδρος του συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων), Παναγιώτης Θωμόπουλος (εκπρόσωπος της Τράπεζας της Ελλάδος) και Πέτρος Χριστοδούλου, (γενικός διευθυντής). Ενδιαφέρον παρουσιάζουν ο βίος και η πολιτεία του τελευταίου, την ένταξη του οποίου στο επιτελείο του Ο.Δ.ΔΗ.Χ. θεωρούν μεγάλη επιτυχία κάποιοι. Ο εν λόγω «ανιδιοτελής πατριώτης» (καταδέχεται ψωροαποδοχές των 7.000 ευρώ μηνιαίως) διετέλεσε (την τελευταία δεκαετία) χρυσοκάνθαρο μεγαλοστέλεχος (ελληνιστί, golden boy) της (ημικρατικής) Εθνικής Τράπεζας και, όπως προκύπτει από τον απολογισμό του 2007, ενθυλάκωνε (μαζί με τα bonus) πάνω από 50.000 ευρώ κάθε μήνα, ως επικεφαλής διαχείρισης διαθεσίμων. Το ακόμη περισσότερο κραυγαλέο χαρακτηριστικό είναι πως έχει υπάρξει στέλεχος σχεδόν όλων των μεγάλων διεθνών τοκογλυφικών μαφιών (Goldman Sachs, Credit Suisse, JP Morgan), που ευθύνονται για τη λεηλασία πολλών χωρών.

Ο ρόλος των στελεχών του Ο.Δ.ΔΗ.Χ. φάνηκε πολύ σύντομα. Στις 25.03.2010, η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. ανακοίνωσε την απόφασή της να «στηρίξει» το ελληνικό δημόσιο και, την ίδια μέρα, ο Jean-Claude Trichet (πρόεδρος της Ευρωπαϊκής ΚεντρικήςΤράπεζας) δήλωσε πως η Ε.Κ.Τ. θα δέχεται σαν εγγύηση ακόμα και υποβαθμισμένα (από τους μονοπωλιακούς «οίκους αξιολόγησης») ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, προκειμένου να δανείζει στις ελληνικές τράπεζες, εξασφαλίζοντάς τους ρευστότητα. Τις επόμενες ημέρες, οι τράπεζες διευκόλυναν τους μεγαλοκαταθέτες τους να μεταφέρουν σεβαστά ποσά (έγινε λόγος για 10 δισεκατομμύρια ευρώ) σε θυγατρικές τους στην Κύπρο. Παράλληλα, οι ελληνικές τράπεζες δέχτηκαν επίθεση στη διατραπεζική αγορά, με αποτέλεσμα τα επιτόκια δανεισμού τους να εκτιναχτούν μέσα σε μια μέρα. Σαν έτοιμη από καιρό, η κυβέρνηση του «παιδιού» ενεργοποίησε για λογαριασμό των ελληνικών τραπεζών το υπόλοιπο (15 δισεκατομμύρια ευρώ) από το «πακέτο» των 28 δισεκατομμυρίων –το οποίο, όταν το είχε αναγγείλει η κυβέρνηση του μπουχέσα, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έκανε λόγο κατήγγειλε για «χαριστική πράξη». Να σημειωθεί ότι, οι ισολογισμοί των τραπεζών για το 2009 έδειξαν συνολικά κέρδη 2,2 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά τα πραγματικά τους κέρδη είναι πολύ μεγαλύτερα, διότι αύξησαν υπέρμετρα (στο 9% των δανείων τους, έναντι 5% το 2008) τα ποσοστά επισφαλειών -δηλαδή, εξασφαλίστηκαν και για τα δάνεια που δεν θα εξυπηρετηθούν την επόμενη διετία. Με τον τρόπο αυτόν, οι τράπεζες θα μπορούν να αντλήσουν ρευστότητα από την Ε.Κ.Τ. με επιτόκια που δεν θα ξεπερνούν το 2%, όταν το ελληνικό δημόσιο δανείζεται με τουλάχιστον 5% για τριετή ομόλογα.

Στις 30.03.2010, αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά ότι οι κυβερνήσεις είναι απροκάλυπτοι λακέδες των τραπεζιτών και τους αεριτζήδων, την ίδια στιγμή που αναλώνεται σε ανέξοδους λεονταρισμούς εναντίον των «κερδοσκόπων». Η κυβέρνηση των σοσια-ληστών αποφάσισε να προχωρήσει σε επανέκδοση 20ετούς ομολόγου του ελληνικού δημοσίου, σε προκαθορισμένο επιτόκιο 5,9%. Η κίνηση αυτή έγινε για να «ξελασπωθούν» κάποιες τράπεζες που ζημιώθηκαν στη δευτερογενή αγορά τίτλων: πουλάνε ομόλογα που δεν έχουν στην κατοχή τους (δηλαδή, «αέρα»), περιμένοντας πτώση των τιμών (δηλαδή άνοδο των επιτοκίων), ώστε να αγοράσουν τα ομόλογα φτηνότερα και να βγάλουν κέρδη. Κάποιες φορές, οι υποψήφιοι αγοραστές δεν πέφτουν στην παγίδα και οι τράπεζες βρίσκονται στη δύσκολη θέση να παραδώσουν ομόλογα τα οποία έχουν προπωλήσει, χωρίς τα έχουν στην κατοχή τους. Αν δεν παραδώσουν τα συμφωνηθέντα στην προκαθορισμένη ημερομηνία, οφείλουν να καταβάλουν τόκους στους αγοραστές. Έτσι, με την έκδοση του 20ετούς ομολόγου σε συμφωνημένο επιτόκιο, οι τράπεζες μπορούν να το αγοράσουν και να το παραδώσουν χωρίς να χάσουν κέρδη. Από την άλλη, η κυβέρνηση των ανδρείκελων δεν διαπραγματεύθηκε καν ένα χαμηλότερο επιτόκιο, αφού οι τράπεζες βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση: οι τοκογλύφοι, αφού αγόρασαν τα ομόλογα που είχαν πουλήσει με τη μορφή του «αέρα», σταμάτησαν στα 390 εκατομμύρια ευρώ -η κυβέρνηση ζητούσε 1 δισεκατομμύριο. Τη σκοπιμότητα της ενέργειας αυτής, παραδέχτηκε ο ίδιος ο Χριστοδούλου (ο γενικός διευθυντής του Ο.Δ.ΔΗ.Χ.) λέγοντας ότι η απόφαση για την έκδοση του συγκεκριμένου ομολόγου ήταν καθαρά τεχνικής φύσης και ελήφθη για να διευκολυνθούν ορισμένες τράπεζες που είχαν «ανοιχτές θέσεις»...

Δωσιλογισμός με επιτόκιο...

Στις 25.03.2010, οι υφιστάμενοι του τραπεζικού κεφαλαίου (εξωραϊστικά και αυτάρεσκα αποκαλούνται «ηγέτες της ευρωζώνης») δήλωσαν την προθυμία τους να στηρίξουν (μέσω δανεισμού, με άκρως τοκογλυφικούς όρους) την ελληνική οικονομία. Από το σχετικό κείμενο που εξέδωσαν, σταχυολογούμε: «[...] Αναγνωρίζουμε ότι οι ελληνικές αρχές έλαβαν φιλόδοξα και αποφασιστικά μέτρα, τα οποία αναμένεται να επιτρέψουν στην Ελλάδα να ανακτήσει την πλήρη εμπιστοσύνη των αγορών. Τα μέτρα εξυγίανσης που έλαβε η Ελλάδα αποτελούν σημαντική συμβολή προς την ενίσχυση της δημοσιονομικής διατηρησιμότητας και της εμπιστοσύνης της αγοράς [...] Τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης είναι έτοιμα να συνεισφέρουν σε συντονισμένο διμερή δανεισμό, στο πλαίσιο δέσμης, η οποία θα περιλαμβάνει ουσιαστική χρηματοδότηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και πλειοψηφική ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Ο μηχανισμός αυτός, ο οποίος συμπληρώνει τη χρηματοδότηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, πρέπει να θεωρείται ως έσχατο μέτρο, το οποίο θα σημαίνει ιδίως ότι δεν είναι επαρκής η χρηματοδότηση της αγοράς [...] Στόχος του μηχανισμού αυτού δεν θα είναι η παροχή χρηματοδότησης με βάση έναν μέσο όρο των επιτοκίων της ευρωζώνης, αλλά να θέτει κίνητρα για επιστροφή στη χρηματοδότηση από τις αγορές το συντομότερο δυνατό, μέσω της κατάλληλης τιμολόγησης κινδύνων. Τα επιτόκια θα διαμορφώνονται με μη χαριστικούς όρους, δηλαδή δεν θα περιλαμβάνουν στοιχεία επιδότησης [...]». Μετρήσατε πόσες φορές γίνεται αναφορά στις «αγορές»; Πάντως, ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει αισιόδοξος και σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (28.03.2010) βεβαιώνει πως «το ΔΝΤ συμμετέχει στο μηχανισμό με ρόλο μειοψηφικό και συμπληρωματικό. Και σε καμία περίπτωση ο όποιος ρόλος του δεν συνεπάγεται νέα μέτρα...». Επίσης, ο (αποκαλούμενος και «μαθητευόμενος μάγος», ακόμη και από πολλά στελέχη του κόμματός του) Παπακωνσταντίνου αισθάνεται υπερήφανος για τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του, αφού «μία υπεύθυνη κυβέρνηση οφείλει πρώτα απ' όλα να εξασφαλίσει ότι η χώρα θα συνεχίσει να λειτουργεί στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις και έχοντας έλεγχο και κυριαρχία στις αποφάσεις της...». Οι παπαρολογίες του κορυφώνονται όταν λέει πως «θεσπίσαμε πολιτικές για να προστατεύσουμε τους πιο αδύναμους, αλλάζουμε το φορολογικό σύστημα για να γίνει ξανά μηχανισμός δίκαιης αναδιανομής, κάνουμε για πρώτη φορά μια σοβαρή προσπάθεια για να αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή και να εντοπιστεί ο πλούτος που φοροαπέφευγε. Θεσπίζουμε κανόνες διαφάνειας και χρηστής διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, μειώνουμε τη σπατάλη και αυξάνουμε τις δαπάνες για την ανάπτυξη, την παιδεία, την υγεία και το κοινωνικό κράτος...». Προφανώς, νομίζει πως απευθύνεται σε ηλίθιους ή σε καθ’ έξιν λωτοφάγους... Άλλωστε, ο Dominique Strauss Kahn (σημερινός διευθυντής του Δ.Ν.Τ., «σοσιαλιστής» και αυτός...) άρχισε ήδη την προπαγάνδα μέσω του Τύπου, δηλώνοντας (σε πρόσφατη συνέντευξή του στο αυστριακό περιοδικό "profil") ότι «το μόνο αποτελεσματικό φάρμακο παραμένει ο αποπληθωρισμός, δηλαδή μείωση μισθών και τιμών –ό,τι ακριβώς συνέστησε, πολύ σωστά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή [...] Το κράτος μπορεί να μειώσει τους μισθούς μόνο στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Γι' αυτό και το σχέδιο της Ε.Ε., το οποίο εγκρίνει και το ΔΝΤ, είναι τόσο δύσκολο να εφαρμοστεί. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους Ελληνες, από το να γίνουν ανταγωνιστικοί [...]» (αυτό το τελευταίο μεταφράζεται ως μείωση των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα), ενώ δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει την αναγκαιότητα μείωσης των συντάξεων και αύξησης των ορίων ηλικίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο -για να περιοριστεί το δημόσιο χρέος. Ε, αφού έτσι φρονεί ο εν λόγω «παραγωγικός» και «απαραίτητος» κύριος...

Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου («Ελευθεροτυπία», 22.04.2010)

Ποιος θα πληρώσει το «μάρμαρο»; Ποιος άλλος; το σύνηθες υποζύγιο. Η παγκοσμίως καθιερωμένη και καθαγιασμένη πρακτική (δε θίγουμε τα «ιερά και όσια») είναι να επιβαρύνονται πάντα οι υποταγμένοι υπήκοοι για να ευημερούν οι παρασιτικοί κυρίαρχοι. Όσα και όποια «μέτρα» κι αν επιβάλει η λιμοκοντόρικη μαφία του Δ.Ν.Τ. (τα οποία, σε γενικές γραμμές, είναι κοινά για όλες τις χώρες-δανειολήπτες και, όπως ξεκαθάρισε ο Strauss Kahn, «παρά το γεγονός ότι η χώρα είναι μέλος της ευρωζώνης, η μεταχείριση της Ελλάδας δεν θα διαφέρει σε σχέση με άλλα μέλη του Δ.Ν.Τ.»), η άρχουσα τάξη δεν πρόκειται να επηρεαστεί ούτε στο ελάχιστο. Εξίσου ανεπηρέαστοι θα μείνουν και οι χαραμοφάηδες υφιστάμενοι του διεθνούς κεφαλαίου, οι οποίοι παίζουν τον ρόλο του τοποτηρητή των συμφερόντων των αφεντικών τους –ενδεδυμένοι με βαρύγδουπους τίτλους, όπως: κυβέρνηση, εκπρόσωποι του λαού, εκφραστές της λαϊκής βούλησης, κλπ. Οι εν λόγω εντόπιοι νταβατζήδες (κυβερνήσεις του 30%) ενεργούν (όπως πάντα) εντελώς αυθαίρετα και κατά πλήρη παρέκκλιση από τις προεκλογικές τους υποσ-χέσεις, υποστηρίζοντας (με το πάγιο απύθμενο θράσος που τους διακρίνει) πως έχουν λάβει «εν λευκώ λαϊκή εντολή» για να πραγματοποιήσουν όλα τα αίσχη που θα κρίνουν απαραίτητα για να επιτύχουν την πλήρη και ολοκληρωτική υποδούλωση των ήδη εσκλαβωμένων –πλέον, μετά την «εξάρθρωση της τρομοκρατίας», θα ξεσαλώσουν ανενόχλητοι και με «ανεβασμένη» ψυχολογία. Στο Ελλαδιστάν, μπανανία στην οποία ποτέ δε διενεργούνται δημοψηφίσματα, οι εγχώριοι κεχαγιάδες αποφασίζουν και διατάζουν. Έτσι, στις 15.04.2010, ο Παπακωνσταντίνου έστειλε επιστολή, με την οποία ζητούσε «διαβουλεύσεις πάνω σε ένα πολυετές πρόγραμμα οικονομικών πολιτικών, που θα στηρίζεται στα συμπεράσματα του Ecofin του Φεβρουαρίου και το οποίο θα μπορεί να υποστηριχθεί με οικονομική βοήθεια από τις χώρες-μέλη της ευρωζώνης και το ΔΝΤ, στην περίπτωση που οι ελληνικές αρχές αποφασίσουν να αιτηθούν μια τέτοια βοήθεια...». Παραλήπτες της επιστολής-ζητιανιάς, το διευθυντήριο της διεθνούς χρηματιστικής συμμορίας: Olli Ilmari Rehn (επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής), Dominique Strauss Kahn (γενικός διευθυντής του Δ.Ν.Τ.) και Jean-Claude Trichet (πρόεδρος της Ε.Κ.Τ.). ως γνήσιος και θρασύδειλος απατεωνίσκος, ο Παπακωνσταντίνου έσπευσε να στείλει την επιστολή σε όλα τα Μ.Μ.Ε., επισυνάπτοντας την κουτοπόνηρη διευκρίνηση πως «πρόκειται για συνομιλίες και όχι για ενεργοποίηση μηχανισμού...». Η τριανδρία των χρηματομαφιόζων της διεθνοποιημένης τοκογλυφίας αποκρίθηκε άμεσα και ορίστηκε κοντινή ημερομηνία για την έλευση ομάδων κρούσης (κάτι σαν SS του χρήματος) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Δ.Ν.Τ. στην Αθήνα. Μια πρώτη γεύση από τις προθέσεις των διεθνών χρηματοεγκληματιών, πήραμε μέσα από τις δηλώσεις αυτών: ο Strauss Kahn δήλωσε ότι «το κλιμάκιο του ΔΝΤ θα συζητήσει τα ενδεχόμενα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν για το 2011 και το 2012, γιατί τα μέτρα για την οικονομική εξυγίανση μέσα στο 2010 είναι ξεκάθαρα [...] Η απόφαση της Ελλάδας να ξεκινήσει τις διαδικασίες για τη συμμετοχή σε πρόγραμμα του ΔΝΤ συνάδει με τη συμφωνία των Ευρωπαίων ηγετών το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, που λέει πως η οικονομική βοήθεια από τα μέλη της ευρωζώνης πρέπει να δοθεί παράλληλα με τη συμμετοχή και την οικονομική αρωγή του ΔΝΤ [...]» και ο Rehn απαίτησε «να επεκταθούν και στον ιδιωτικό τομέα τα μέτρα περικοπής δαπανών που έχει λάβει η ελληνική κυβέρνηση για τον δημόσιο τομέα...». Ο δε Παπανδρέου, φρόντισε να αφήσει έκθετο τον υπουργό του και να επιβεβαιώσει το καθεστώς κατοχής, λέγοντας πως «είτε αξιοποιήσουμε είτε όχι τον μηχανισμό, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Ε.Ε. είναι εδώ, μας εποπτεύουν, μας επιτηρούν, μας παρακολουθούν και θα έχουν σημαντικό λόγο στην περαιτέρω πορεία μας...». Την επομένη, 16.04.2010, μιλώντας στο χαμαιτυπείο της Πλατείας Συντάγματος, προσπάθησε να δώσει δραματική χροιά στα γεγονότα, λέγοντας με τα υπέροχα ελληνικά του: «Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει ήδη μπει στη διαδικασία, ας μη γελιόμαστε και θέλω να είμαι ειλικρινής˙ είναι ήδη στη διαδικασία επιτήρησης, ελέγχει, εγκρίνει και παρακολουθεί και το Πρόγραμμα Σταθερότητας, Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης, διότι το πρόγραμμά μας ήταν υπό την έγκριση ουσιαστικά και του ΔΝΤ και για το 2011 και το 2012. Και είναι εδώ από τα λάθη της πολιτικής των κυβερνήσεων της Ν.Δ. την προηγούμενη πενταετία με το έλλειμμα των 300 δισ. ευρώ [...] η ενεργοποίηση ή μη του μηχανισμού κρίνεται πάντα με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, της ανάγκης νηνεμίας και ασφάλειας στην κοινωνία αλλά και στην οικονομία και κάνουμε όλες τις προπαρασκευαστικές ενέργειες όπως απαιτείται. Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση κάνει τα αδύνατα δυνατά με μόνο γνώμονα το συλλογικό συμφέρον και την προάσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη [...]». Τέτοιες παπαρολογίες έλεγε και ο δημαγωγός πατέρας του, καθώς και ο (υπεύθυνος για τη σφαγή των Δεκεμβριανών του 1946) παππούς του. Όταν ο Τσίπρας του καταλόγισε ότι «υποσχεθήκατε στον λαό προεκλογικά ότι θα κάνετε την Ελλάδα Δανία του Νότου και την κάνατε Ουγγαρία του Νότου...», ο ανεκδιήγητος Γιωργάκης απάντησε: «Τα αντανακλαστικά μας, κύριε Τσίπρα, ήταν πατριωτικά γιατί το βούλιαγμα της χώρας δεν θα χτύπαγε τον πλούτο, θα χτύπαγε τον μέσο Ελληνα, τον αδύναμο, τον συνταξιούχο. Πράγματι τα μέτρα πονάνε, αλλά αν η χώρα ερχόταν μπροστά στην αδυναμία να δανειστεί, τότε θα με ρωτάγατε πού είναι τα δικά μου τα αντανακλαστικά. Τα αντανακλαστικά μου τα σοσιαλιστικά ήταν να προστατέψω την πατρίδα από τη χρεοκοπία και αυτό θα κάνω όσο μπορώ, όσο μπορούμε. Το βιος του ελληνικού λαού. Και από την εμπειρία μου έχω γίνει πιο σοσιαλιστής απ΄ ό,τι ήμουν πριν. Διότι ζω καθημερινά στο πετσί μου τις διεθνείς αγορές...» -και γέλασαν ακόμη και οι πέτρες. Και, πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, η επιβεβαίωση για «ανάγκη προσφυγής στο Δ.Ν.Τ.» επιβεβαιώθηκε στο υπουργικό συμβούλιο (22.04.2010) όπου όόόλοι συμφώνησαν πως «δεν υπάρχει άλλη λύση, είναι μονόδρομος...». Τελικά, η «ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης» (δηλαδή, η άνευ όρων αποδοχή του καθεστώτος ολοκληρωτικής κατοχής) ανακοινώθηκε από τον αρχηγό των γελοίων (στο Καστελόριζο) και συμφωνεί μαζί του ο χυδαίος συρφερτός των άνευρων βο(υ)λευτών του. Τη γραφειοκρατική διεκπεραίωση ανέλαβε και πάλι ο συνήθης τσάτσος (Παπακωνσταντίνου), με επιστολή που έστειλε σε τρεις αποδέκτες: Eurogroup, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ο δε αργόσχολος κληρονόμος ενός επωνύμου (του παππού και του πατέρα του) μας διάβασε μια (διανθισμένη με ψευδοποιητικές παπαρολογίες) δακρύβρεχτη δήλωση (όπως τα παραμύθια που διηγούνταν, κάποτε, οι μητέρες στα παιδιά τους για να αποκοιμηθούν γλυκά), για να δείξει ότι συμπάσχει και υποφέρει. Αποποιήθηκε κάθε ευθύνη και κατηγόρησε για όλα τους προηγούμενους, τους οποίους αφήνει στο απυρόβλητο να συνεχίσουν τον παρασιτικό τους βίο («Χθες ανακοινώθηκαν τα στοιχεία για το πραγματικό μέγεθος του ελλείμματος του 2009. Θύμισαν σε όλους μας τα ακατανόητα λάθη, τις παραλείψεις, τις εγκληματικές επιλογές και την καταιγίδα των προβλημάτων που μας κληροδότησε η προηγούμενη κυβέρνηση...»), υποστήριξε ότι προσπάθησε σκληρά («Από την πρώτη μέρα σηκώσαμε τα μανίκια και με σκληρή δουλειά βαλθήκαμε να ανατρέψουμε αυτό το αρνητικό κλίμα. Καταστρώσαμε σχέδιο, πήραμε δύσκολα μέτρα, που πολλές φορές πόνεσαν, αλλά ανακτήσαμε την αξιοπιστία μας....»), αυτοχαρακτηρίστηκε αφελέστατος («Και εμείς και οι εταίροι μας στην Ε.Ε. ελπίζαμε ότι αυτή η απόφαση θα αρκούσε για να ηρεμήσει και να συνετίσει τις αγορές, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη χρηματοδότηση της χώρας μας με χαμηλότερα επιτόκια....»), δήλωσε εξαρτημένος και ηττημένος («Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν. Είτε γιατί δεν πίστεψαν στη βούληση της Ε.Ε. είτε γιατί κάποιοι αποφάσισαν να συνεχίσουν την κερδοσκοπία...»), εγκωμίασε την τακτική της αέναης προσφυγής σε δανεισμούς («οι εταίροι μας θα συνδράμουν άμεσα και αποφασιστικά, ώστε να παράσχουν στην Ελλάδα το απάνεμο λιμάνι που θα μας επιτρέψει να ξαναχτίσουμε το σκάφος μας με γερά και αξιόπιστα υλικά....») και διατράνωσε την πίστη του σε μια ιδιότυπη οικονομία της ομοιοπαθητικής («να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες...»). Την επομένη, προέβη σε νέα υπερήφανη δήλωση: «Είμαστε υπό επιτήρηση, είμαστε υπό κηδεμονία για να το πούμε ακόμα πιο βαριά και για να είμαστε ειλικρινείς...», προαναγγέλοντας στάχτη και πούλβερη στο εργασιακό πεδίο και στο συνταξιοδοτικό...

 Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου («Ελευθεροτυπία», 24.04.2010)

Τέφρα…

 

«Η Γη έστελνε σήματα καπνού, αλλά πλέον δεν υπήρχαν Σιού οι οποίοι θα μπορούσαν να τα ερμηνεύσουν...» (σκίτσο του "El Roto", δημοσιευμένο στην ισπανική εφημερίδα "El País", 22.04.2010)

Η απότομη «αφύπνιση» του ηφαιστείου Eyjafjallajökull στην Ισλανδία και οι συνεπακόλουθες αρρυθμίες που βιώνουν οι εναέριες συγκοινωνίες, καταρρίπτουν (και πάλι) τον αλαζονικό μύθο περί «κυριαρχίας των έλλογων» όντων επί του πλανήτη, ενώ επίσης αποδεικνύουν τη γύμνια και την ανεπάρκεια όλων των θεσμικών μηχανισμών. Εταιρείες και κυβερνήσεις (των «27» της Ε.Ε.) εξακολουθούν να ερίζουν σχετικά με την αναγκαιότητα του πλήρους «κλεισίματος» του εναέριου χώρου και της ακύρωσης όλων των πτήσεων για λόγους ασφαλείας. Φυσικά, οι εκπρόσωποι των εταιρειών (οι οποίες προσπαθούν να πείσουν τους πιλότους τους να πραγματοποιούν πτήσεις «με δική τους ευθύνη») επιμένουν ότι θα έπρεπε να έχουν την απόλυτη αρμοδιότητα για τη λήψη σχετικών αποφάσεων και διαμαρτύρονται έντονα για την απώλεια εκατομμυρίων ευρώ κάθε μέρα. Βέβαια, στον ιδιότυπο αυτόν πόλεμο δε συμμετέχουν μονάχα οι αεροπορικές εταιρείες, αλλά και όλοι όσοι (π.χ. ξενοδοχειακές μονάδες) καρπώνονται (έμμεσα ή άμεσα) ένα κομμάτι από την «πίτα» των διεθνών αερομεταφορών. Πάντως, οι αξιωματούχοι-γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενδιαφέρονται κυρίως για την εξεύρεση τρόπων οικονομικής ενίσχυσης των αεροπορικών εταιρειών οι οποίες (σύμφωνα με το Συμβούλιο της Ευρώπης και την Κο(νο)μισιόν, έχουν υποστεί τεράστιες ζημιές στον τζίρο τους. Την ίδια στιγμή, εκατοντάδες χιλιάδες επιβάτες εγκλωβίζονται σε διάφορα αεροδρόμια ανά τον κόσμο ή παραμένουν σε ξενοδοχεία επιβαρυνόμενοι με τα έξοδα των διανυκτερεύσεών τους, ενώ οι αεροπορικές εταιρείες αποφεύγουν να καταβάλουν τις νόμιμες και προβλεπόμενες (βάσει των κανονισμών της Διεθνούς Ενωσης Αερομεταφορών - International Air Transport Association / Ι.Α.Τ.Α. και της Ευρωπαϊκής Ένωσης) αποζημιώσεις.

Παρεμπιπτόντως, να σημειώσουμε επιγραμματικά τις αποζημιώσεις που δικαιούνται οι επιβάτες –σε περίπτωση που ματαιωθεί η πτήση: 250 ευρώ για πτήσεις μικρότερες των 1.500 χιλιομέτρων, 400 ευρώ για πτήσεις 1.500-3.500 χιλιομέτρων, 600 ευρώ για τις υπόλοιπες πτήσεις. Γενικά, αν ακυρωθεί ή καθυστερήσει η πτήση με υπαιτιότητα της εταιρείας, ο επιβάτης δικαιούται να του επιστραφεί το αντίτιμο του εισιτηρίου, να του προσφερθεί γεύμα και κατάλυμα, δυνατότητα επικοινωνίας με φίλους ή συγγενείς, αποζημίωση ή δυνατότητα μεταφοράς με άλλη πτήση. Τέλος, στην περίπτωση απώλειας αποσκευών, ο κανονισμός υποχρεώνει την εταιρεία στην καταβολή αποζημίωσης που φτάνει τα 1.180 ευρώ. Φυσικά, όλα αυτά ισχύουν στη θεωρία...

Τιμής ένεκεν...

 

Από την εφημερίδα «Βαβυλωνία» 

(φύλλο 65, Απρίλιος 2010)… 

Πάντα γελοίος...

«Το μεγάλο πρόβλημα της καθαριότητας στην Αθήνα οφείλεται στην υπαίθρια διαβίωση μεγάλου αριθμού μεταναστών, στις παράνομες αγορές μικροπωλητών, στις καθημερινές πορείες στο κέντρο της πόλης και στην ανεξέλεγκτη αφισοκόλληση των κομμάτων [...] για πρώτη φορά στην ιστορία της η Αθήνα αξιολογήθηκε ως η καθαρότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης από το Παρίσι, το Λονδίνο και τη Ρώμη [...]».

Νικήτας Κακλαμάνης, δήμαρχος Αθηναίων, σε συνέντευξη Τύπου (20.04.2010)

Το να συγκρίνεις μια οποιαδήποτε νεοελληνική πόλη (έστω και στο ζήτημα της καθαριότητας) με πόλεις-μουσεία της Ευρώπης, εκτός από άστοχο ανοσιούργημα, είναι και τρανή ένδειξη ηλιθιότητας. Σε επόμενη δήλωσή του, ο «Ομέρ Πριόνης» θα μπορούσε να ισχυριστεί πως οι μετανάστες ευθύνονται και για το ανηλεές μπάζωμα της Αθήνας (και κατ’ επέκταση, όλου του αστικού πολεοδομικού ιστού της επικράτειας) και το συνεπακόλουθο ασφυκτικό στριμωξίδι –αποτέλεσμα της (ελέω αντιπαροχής) δικτατορίας των εργολάβων. Ως εκ τούτου, οφείλουμε απεριόριστες τιμές εις τον «εθνάρχη» του τσιμέντου –το μεγαλεπήβολο άγαλμα του οποίου έχει γίνει θέμα σοβαρής (...) συζήτησης στη «μητρόπολη των Βαλκανίων» (άλλως, «ερωτική» Θεσσαλονίκη)...

Στα τσακίδια...

Άλλος ένας «αείμνηστος» εψόφησε και σύμπας ο εσμός των κυρίαρχων αποδίδει τις δέουσες τιμές. Ο Juan Antonio Samaranch Torelló, η ντροπή της πολύπαθης Καταλονίας, εξέπνευσε ανήμερα της 43^ης επετείου της ελληνικής δικτατορίας, σε ηλικία 90 ετών. Πιστός λακές του φρανκικού καθεστώτος και φαλαγγίτης, ανέβηκε έρποντας τα γλοιώδη καθεστωτικά σκαλοπάτια και ανταμείφτηκε από το φασιστικό καθεστώς της Ισπανίας με διάφορα αξιώματα. Το 1980, εξελέγη πρόεδρος της Δ.Ο.Ε. (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή) από τον συρφετό των «αθάνατων» παρασίτων, θέση στην οποία στρογγυλοκάθησε έως το 2001 και ανακηρύχθηκε «ισόβιος επίτιμος πρόεδρος» -φτάνοντας, έτσι, στο απόγειο της σταδιοδρομίας του. Άντε, να παίρνουν σειρά και άλλοι...

Ρουφιάνοι πολυτελείας...

 

Ως γνωστόν, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Το αυτό ισχύει και για τα πολύχρωμα και πλουμιστά παπαγαλάκια της έντυπης και τηλεοπτικής «δημοσιογραφίας». Για κάποιους (πολλούς), η ρουφιανιά αποτελεί κάτι σαν ολυμπιακό άθλημα ή ένα εκ των ων ουκ άνευ (sine qua non, λατινιστί) στοιχείο του βιογραφικού των, ένα passe-partout για τον λαμπερό κόσμο των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης και την άνευ όρων αποδοχή από τον άσπιλο εσμό των «νοικοκυραίων». Το πώς χειρίζονται οι «δαιμόνιοι ανταποκριτές» (τα διάφορα χαμερπή μπατσομπολοειδή) την υπόθεση «πλήγμα στην καρδιά της τρομοκρατίας», εν έτει 2010, είναι μια παράσταση σε επανάληψη, μια άνοστη και ξαναζεσταμένη σούπα. Το όνειδος του 2002 αναβιώνει σπασμωδικά και θυμίζει έντονα τα προχειροφτιαγμένα (προ 30 ετών, στις παρυφές του Hollywood) b-movies τρόμου, με πρωταγωνιστές τρεμάμενα και αργοκίνητα zombies –πεινασμένα για ωμή σάρκα, κατά προτίμηση γυναίκας σε προχωρημένο στάδιο εγκυμοσύνης. Ακριβοπληρωμένα (από την τσέπη μας) λαμόγια της σαλονάτης δημοσιογραφίας (τα γνωστά ασπόνδυλα πρετεντεροειδή), αναμασούν άκριτα και μεταδίδουν ασμένως όλες τις «πληροφορίες» που τους παρέχουν οι «προστάτες του πολίτη». Φυσικά, ούτε κουβέντα για τα εμφανή σημάδια που έφεραν στο πρόσωπό τους κάποιοι από τους συλληφθέντες –αποτέλεσμα της «αβρής περιποίησης» που γεύθηκαν από τους πραίτορες. Δύο από τα πλέον χυδαία και κραυγαλέα εγχειρήματα συκοφάντησης των έξι συλληφθέντων, είναι η ιστορία με τη δήθεν πρακτική εξάσκηση στη χρήση όπλων (κοινώς, σκοποβολή) σε δύσβατη περιοχή του Υμηττού (απάτη η οποία αποκαλύφθηκε στο Indymedia) και η απολύτως ποταπή προσπάθεια σύνδεσης των κατηγορουμένων με τον διαμελισμό του ανήλικου Αφγανού στα Κάτω Πατήσια (28.03.2010) –έγκλημα το οποίο, όπως έχουμε ξαναγράψει, υπήρξε αποτέλεσμα της μόνιμης συνεργασίας των «προστατών του πολίτη» με τους εγχώριους νεοναζί.

 

Με τον (διαρκή και ασταμάτητο) αυτοεξευτελισμό του σιναφιού του, αντέδρασε ακόμη και ο Στάθης Σταυρόπουλος –ένας από τους σταθερούς πολέμιους και χλευαστές της διαρκώς ανανεούμενης (κάποιοι σοβαροί και διαχρονικοί λόγοι θα υπάρχουν γι’ αυτό) υπόθεσης που ονομάζεται «αντάρτικο πόλης». Διαβάζουμε, λοιπόν, στη στήλη του «Ναυτίλος» («Ελευθεροτυπία», 14.04.2010): «Μεγάλη παλιανθρωπιά της αστυνομίας! Αφηνε, δυο-τρεις μέρες τώρα, να διαρρεύσει ότι οι συλληφθέντες με την κατηγορία της τρομοκρατίας συνδέονται τηλεφωνικώς με τον θάνατο του δύσμοιρου προσφυγόπουλου απ' το Αφγανιστάν. Μάλιστα οι καλοήθεις αυτοί μπατσοεγκέφαλοι καρύκευαν το πράγμα διασπείροντας ότι οι συλληφθέντες κάγχαζαν μεταξύ τους (πάντα τηλεφωνικώς) περιμένοντας την έκρηξη. Ο σκοπός της αστυνομίας -αναλόγως των παλιανθρώπων που εκτρέφει- προφανής: το θυμικό των πολιτών, η καλλιέργεια της αποστροφής προς τους τάχα στυγερούς κι απάνθρωπους κατηγορούμενους. Το ίδιο αισχρά τα μπατσοδημοσιογραφικά παπαγαλάκια διοχέτευαν στην κοινή γνώμη τη δηλητηριώδη διαρροή, γνωρίζοντας ήδη το αναληθές του πράγματος, μόνον και μόνον για να κερδηθεί η "πρώτη εντύπωση". Δημοσιογράφοι πραγματικοί "αλήτες και ρουφιάνοι" σε αγαστή σύμπνοια με "γουρούνια και δολοφόνους". Βεβαίως οι έντιμοι συνάδελφοι αποκάλυψαν τη σκευωρία, αλλά όλο και λιγότερο ακούγονται οι φωνές των βοώντων μέσα στην όλο και πιο τρομερή ερημία της πληροφόρησης (-προπαγάνδας)...».

 

Στις 11.04.2010, αλληλέγγυοι στους συλληφθέντες («αγανακτισμένοι σύντροφοι», όπως συστήθηκαν) προπηλάκισαν τα τηλεοπτικά συνεργεία κι επιτέθηκαν στους δημοσιορουφιάνους που είχαν στρατοπεδεύσει σε περιοχή της Νέας Ιωνίας –περιμένοντας την εξεύρεση της «γιάφκας». Στις 13.04.2010, περισσότεροι από 200 αντιεξουσιαστές παρενέβησαν στα γραφεία της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθήνας και τα κατέλαβαν για λίγες ώρες. Κρέμασαν πανό στην πρόσοψη του κτιρίου, στην οδό Ακαδημίας 20, στο οποίο αναγραφόταν η φράση «Μηδενική ανοχή στην κρατική καταστολή» και μοίρασαν φυλλάδια στους περαστικούς. Απέστειλαν έγγραφα μέσω fax από το γραφείο της γραμματείας της Ε.Σ.Η.Ε.Α. και η παρέμβαση ολοκληρώθηκε με πορεία προς τα Εξάρχεια. Στο πρώτο κείμενο (με τίτλο «Ούτε ένα βήμα πίσω»), διαβάζουμε: «Έξι σύντροφοί μας συνελήφθησαν και κατηγορούνται για τρομοκράτες. Μια χιλιοπαιγμένη κωμωδία ανεβαίνει ξανά στο θέατρο της "κοινής γνώμης". Η "εξάρθρωση της τρομοκρατίας" είναι ένα έργο που έχει παιχτεί τόσες φορές που και η πιό κοντή μνήμη μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια την κάθε του πράξη. Ένα έργο με τους γνωστούς ατάλαντους παραγωγούς, τους γνωστούς πουλημένους θεατροκριτικούς, το γνωστό κοινό που παρακολουθεί αμέτοχο και τον εξώστη που παλεύει να διαλύσει την παράσταση. Και όπως πάντα τα συνήθη θύματα. Γιατί τώρα, γιατί έτσι; Γιατί επέλεξαν αυτή τη συγκυρία; Δεν έχουμε μπροστά μας εκλογές. Δεν έχουμε Ολυμπιακούς αγώνες. Ούτε ανασχηματισμούς, ούτε (για την ώρα) νέους αντιτρομοκρατικούς νόμους. Έχουμε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: έχουμε την έμπρακτη αποτυχία του μοντέλου εκμετάλλευσης των τελευταίων δεκαετιών. Έχουμε την πλήρη αποκάλυψη του ψέματος της καπιταλιστικής ευμάρειας. Έχουμε το τέλος του μύθου πως η υποταγή και η συναίνεση "πληρώνουν". Για πόσο καθυστερημένους μας περνάνε ώστε να περιμένουν πως κανείς δεν θα παρατηρήσει πως η πρεμιέρα του έργου της "εξάρθρωσης..." απείχε μόλις λίγες ώρες από την ολοκλήρωση του deal της ελληνικής εξουσίας με τους διεθνείς όμοιούς της για την διαχείρηση της νέας τους επίθεσης εναντίον της κοινωνίας; Εδώ και μήνες η επικοινωνιακή εκστρατεία που διαφημίζει την ανάγκη να γίνουν, με τη θέλησή τους, οι φτωχοί φτωχότεροι πηγαίνει παράλληλα με μια άλλη εκστρατεία: η καταστολή απλώνει τα πλοκάμια της παντού. Από το δικαστικό όργιο της υπόθεσης Χαλανδρίου, την άγρια δύση των επικυρήξεων, τις επιθέσεις σε ανοιχτούς πολιτικούς χώρους, τις προληπτικές προσαγωγές χιλιάδων ανθρώπων, το χτύπημα αυτοοργανωμένων κοινωνικών εγχειρημάτων, την ενεργοποίηση των φασιστικών εφεδρειών... Μια εκστρατεία που στηρίχθηκε σε επιμέρους καμπάνιες τρομοκράτησης τόσο για να πραγματοποιηθεί όσο και για να διασωθεί κάθε φορά που έτρωγε τα μούτρα της. Από το "Αβατο των Εξαρχείων", το "πανεπιστημιακό άσυλο", "την επαίτειο του Δεκέμβρη" φτάσαμε τον τελευταίο μήνα να προαναγγέλεται με κάθε λεπτομέρεια η στοχοποίηση συγκεκριμένων αγωνιζόμενων ανθρώπων, μέχρι την τελική τους σύλληψη. Το να θολώσουν τα νερά, το να τραβήξουν αλλού το ενδιαφέρον των παθητικών τηλεθεατών είναι ο πρώτος αλλά όχι ο σημαντικότερος στόχος τους. Δεν χτυπούν τους αναρχικούς μόνο για να αλλάξουν επικοινωνιακή ατζέντα, ούτε μόνο για να απαντήσουν στις επαναστατικές τους προκλήσεις. Ο αποδέκτης αυτού του μυνήματος είναι η κοινωνία. Αν τα ψέματα και οι κάλπικες υποσχέσεις του συστήματος βγήκαν πλεόν στην φόρα, αν όλοι οι μηχανισμοί εξασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης (κόμματα, καθεστωτικός συνδικαλισμός, ΜΚΟ, φορείς...) δεν πείθουν πλέον κανένα, η πιθανότητα να συμμαχήσουν οι καταπιεσμένοι με τον εαυτό τους, να αμφισβητήσουν το κοινωνικό συμβόλαιο, να αυτοοργανωθούν, να επανοικειοποιηθούν τον πλούτο που παραγούν και τις ζωές που ζούν, είναι μια πιθανότητα που προκαλεί τρόμο στην εξουσία και τους λακέδες της. Η "εξάρθρωση της τρομοκρατίας" έχει το μάτι στραμένο στις μάχες που έρχονται και όχι στις μάχες που δόθηκαν. Επιχειρεί, μαζί με τις άλλες τρομοκαμπάνιες, να ξεδοντιάσει τον αγώνα των καταπιεσμένων πριν αυτός πάψει να γκρινιάζει και σκεφτεί να δαγκώσει. Υποθετωντας ότι θα εκμεταλλευτούν την "παγωμάρα" του πρώτου καιρού, πως θα έχουν, όπως στην περίπτωση της 17Ν μια "περίοδο χάριτος" να φτιάξουν όπως τους βολεύει το σκηνικό, επιτέθηκαν. Αλλά αυταπατώνται. Το 2010 δεν είναι 2002. Κι αν προσβλέπουν στα νομιμόφρονα κλαψουρίσματα της καθεστωτικής αριστεράς και του "προοδευτικού επώνυμου κόσμου", προσβλέπουν σε ένα άδειο κέλυφος. Σήμερα δεν θα έχουν ούτε ένα δευτερόλεπτο αβάντα. Οι σύντροφοί μας δεν είναι μόνοι. Δεν θα μείνουν στιγμή μόνοι τους. Γιατί από τη μια, ως αναρχικοί, ούτε το κοινωνικό τους συμβόλαιο αποδεχόμαστε, ούτε στην δημοκρατική νομιμότητά τους αναγνωρίζουμε άλλο περιεχόμενο από αυτό της διαιώνισης της εκμετάλλευσης και της ετερονομίας. Και από την άλλη ως καταπιεζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι ξέρουμε τους αγώνες που πρέπει να δώσουμε, ξέρουμε ποιοι είναι "οι δικοί μας" και ποιοι είναι "οι άλλοι". Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Ένα πολύ δυνατό όπλο. Όλοι αυτοί οι "άλλοι" καλά θα κάνουν να επαναστοχαστούν το λάθος τους. Ναι, οι συντροφοί μας θα χτυπηθούν. Σέρνονται στα δικαστήρια, συκοφαντούνται, φυλακίζονται. Αλλά οι μπάτσοι θα μας βρίσκουν έξω από τα σπίτια των διωκόμενων. Θα μας βρίσκουν στα δικαστήρια, στους δρόμους, στις πλατείες. Οι δικαστικοί θα μας αντιμετωπίζουν στις αίθουσές τους, κι έξω από αυτές θα απολογούνται. Οι Χρυσοχοΐδηδες θα καταλάβουν πως στην κούρσα της πολιτικής τους ανέλιξης καβάλησαν κουτσό άλογο. Οι δημοσιογράφοι πως τέλειωσαν τα ψέματα περί "λειτουργήματος" και άρχισε η αποκάλυψη της διατεταγμένης τους υπηρεσίας. Καταλάβαμε τη ΕΣΗΕΑ, αυτό το συντεχνιακό άντρο της δημοσιογραφικής αριστοκρατίας, για να κάνουμε σαφές σε όλους πως και βλέπουμε και κατανούμε και θα πολεμήσουμε την ιερή συμμαχία της εξουσίας. Το πλοκάμι που λέγεται Media έρχεται αυτή τη φορά να παίξει έναν ακόμα πιο αναβαθμισμένο ρόλο. Οι συλληφθέντες ΠΡΕΠΕΙ να καταδικαστούν, τα "στοιχεία" ΠΡΕΠΕΙ να επαρκούν, η υπόθεση ΠΡΕΠΕΙ να ειναι δεμένη. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατάνε πια στα δελτία τους μπρος στην ανάγκη τους να φέρουν σε πέρας την εργολαβία... Είμαστε εμείς που τους είπαμε πρώτοι "αλήτες και ρουφιάνους", συλήβδην και ισοπεδωτικά και σήμερα, ούτε ανάμεσά τους δεν μπορεί να βρεθεί μια ντουζίνα που να ισχυριστεί ότι αδικήσαμε τον κλάδο. Είμαστε εμείς που ουδέποτε συρθήκαμε να ζητιανέψουμε τον τηλεοπτικό τους χρόνο, που βασιστήκαμε στα δικά μας μέσα για να προβάλουμε τις θέσεις και τους αγώνες μας. Εμείς που δεν γίναμε ένα ακόμα λουλούδι στη γλάστρα τους γι’ αυτό και οι ρίζες μας είναι γερές. Που αντισταθήκαμε στις «σειρήνες» της απεύθυνσης στην "κοινή γνώμη" και επιμείναμε στην απεύθυνση στην κοινωνία. Που η ύπαρξή μας και μόνο, εδώ και 35 χρόνια είναι η απόδειξη της αδυναμίας τους. Εμάς δεν μπορούν να μας εκβιάσουν. Τα επώνυμα παπαγαλάκια της ασφάλειας θα παραδοθούν στη χλεύη και την απαξίωση. Στο βλέμμα μας δεν υπάρχει ικεσία αλλά γνώση και οργή. Κι αν μερικοί νοιώσουν αδικημένοι, αν κάποιοι δημοσιογράφοι φαντασιώνονται πως σε αυτό το βαρέλι με τα σάπια μήλα αυτοί θα παραμείνουν φρέσκοι και τίμιοι, τι να πούμε, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Αν προλάβουν να κάνουν την αυτοκριτική τους πριν σαπίσουν τόσο το καλύτερο γιαυτούς. Ο αγώνας αυτός είναι μόλις στην αρχή του. Ξέρουμε τι έρχεται. Θα σταθούμε στο πλευρό των συντρόφων μας αταλάντευτα, όπως θα σταθούμε και στην πρώτη γραμμή του κοινωνικού πολέμου, σε όλα τα μέτωπά του σε όλους τους αγώνες που έρχονται. Ως την τελική νίκη [...]». Στο δεύτερο κείμενο, αναφέρονται τα εξής: «Η παρέμβαση-κατάληψη από συντρόφους και συντρόφισσες των γραφείων της, με πρόεδρο το ανεκδιήγητο φερέφωνο-ασφαλιτοδημοσιογράφο Πάνο Σόμπολο, γίνεται για το τρομοθέαμα που αφιδώς προσφέρουν τα ΜΜΕ τις τελευταίες ημέρες σχετικά με τις συλλήψεις αγωνιστών ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα. Μια "υπόθεση" χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο που υποστηρίζεται κοινωνικά μόνο από την κρατική αφήγηση που αναπαράγεται χωρίς αποκλίσεις από τα δελτία ειδήσεων και τις στήλες των εφημερίδων, από τα τηλοπτικά φερέφωνα και τις στήλες των εφημερίδων. Μια κρατική αφήγηση που μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη επιχειρεί την εγκληματοποίηση των αναρχικών σε νομικό, ηθικό και ιδεολογικό επίπεδο (τα σημεία στα οποία συγκροτείται το θεσμικό πλέγμα). Νομικά-άνομοι (ή έκνομοι), ηθικά-άνανδροι, ιδεολογικά-φασίστες. Πάνω σε αυτή τη βάση ξεδιπλώνεται η ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση και η συνακόλουθη ποινικοποίηση. Η αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους και των ΜΜΕ συνεχίζεται κλιμακούμενη και μαζί ο αγώνας για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση, αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια, αυτοοργάνωση της δράσης και της καθημερινής ζωής. Ιδιαίτερα μέσα στην περιόδο της σκληρής αντικοινωνικής επίθεσης και βαθύτερης λεηλασίας της κοινωνίας από την πλευρά της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας [...]». Οι παρεμβάσεις και καταλήψεις αλληλεγγύης συνεχίζονται: στις 14.04.2010, στο Ηράκλειο Κρήτης (τηλεοπτικός σταθμός «Creta Channel» και, την ίδια μέρα, στον Βόλο (εφημερίδα «Ταχυδρόμος»), αποδεικνύοντας ότι τα αντανακλαστικά της έμπρακτης συμπαράστασης είναι ενεργά και δεν υπάρχει το μούδιασμα που προκαλεί ο αιφνιδιασμός –όπως το 2002.

Παρά τη γενική δυσωδία, η «Συσπείρωση δημοσιογράφων» εξέδωσε ανακοίνωση «Προς το Εποπτικό Όργανο Δεοντολογίας και το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ», το περιεχόμενο της οποίας είναι το εξής: «Τις τελευταίες μέρες γράφεται μια από ακόμα μελανή σελίδα της ελληνικής δημοσιογραφίας, καθώς εκτυλίσσεται μπροστά μας μια, συντονισμένη από την αστυνομία, όπως φαίνεται, επιχείρηση τρομοϋστερίας και ανθρωποφαγίας από μερίδα των ΜΜΕ εις βάρος των κατηγορουμένων για συμμετοχή στην οργάνωση "Επαναστατικός Αγώνας". Θεμελιώδεις αρχές δεοντολογίας του κλάδου μας, όπως ο σεβασμός στην προσωπικότητα και την ιδιωτική ζωή των πολιτών, ο σεβασμός του τεκμηρίου της αθωότητας, ο έλεγχος και η τεκμηρίωση της πληροφορίας που μεταδίδεται παραβιάζονται κατ’ εξακολούθηση από αρκετούς δημοσιογράφους, πιθανότατα με την παρότρυνση των "πηγών" τους και των ιεραρχικά ανωτέρων τους στα Μέσα Ενημέρωσης που εργάζονται. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε κάποια δείγματα αυτής της πραγματικότητας, όπως η αναφορά στους χαρακτηρισμούς "τρομοκράτες" ή "εγκληματίες" ήδη από το βράδυ του Σαββάτου και ενώ η ανακοίνωση της ΓΑΔΑ μιλούσε για προσαγωγές, προεξοφλώντας δικαστικές αποφάσεις, η οργανωμένη από την αστυνομία είσοδος των τηλεοπτικών συνεργείων στις οικείες των συλληφθέντων και η έκθεση του προσωπικού τους χώρου, η ενόχληση και διαπόμπευση του οικογενειακού και κοινωνικού τους περιβάλλοντος, η άκριτη υιοθέτηση και αναπαραγωγή χωρίς καμία τεκμηρίωση "διαρροών από την Αστυνομία", η απόκρυψη πληροφοριών που φωτίζουν από άλλες πλευρές την υπόθεση (όπως λ.χ. ο εμφανής τραυματισμός 2 εκ των συλληφθέντων) και βεβαίως τα σεξιστικά σχόλια που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα blog και sites, τα οποία ακόμα και αν δεν εμπίπτουν στη δικαιοδοσία της ΕΣΗΕΑ, η Ένωση οφείλει να ελέγξει αν οι διαχειριστές τους ή οι συντάκτες τους είναι μέλη της. Αυτά τα φαινόμενα παραβιάζουν τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, υπονομεύουν το δικαίωμα της κοινωνίας στην αξιόπιστη πληροφόρηση και ασφαλώς ουδεμία σχέση έχουν με τη θεμελιώδη αρχή της ανεξαρτησίας της δημοσιογραφίας. Ζητάμε άμεσα την παρέμβαση του Εποπτικού Οργάνου Δεοντολογίας και του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ προκειμένου να επανακατοχυρωθούν οι δεοντολογικές αρχές που οφείλουν να διέπουν το επάγγελμά μας.». Υπογράφουν οι: Βαγγέλης Γέττος (ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο 105,5»), Σπύρος Γεράρδης (ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο 105,5»), Μαρία Καλυβιώτου (εφημερίδα «Αυγή»), Γιώργος Κυρίτσης (εφημερίδα «Αυγή»), Μαρία Λούκα (ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο 105,5»), Ιασωνας Παναγιωτόπουλος (ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο 105,5»), Ματίνα Παπαχριστούδη (εφημερίδα «Ισοτιμία»), Κώστας Ράπτης (ραδιοφωνικός σταθμός «Αθήνα 9,84») και Δημήτρης Τρίμης (εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»).

Είναι γνωστό πως τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. αποτελούν μηχανισμούς μαζικής χειραγώγησης, διευρυμένης διαπλοκής και σίγουρο τρόπο για ξέπλυμα χρήματος. Στις 30.03.2009, έλαβε χώρα (στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, δίπλα στην πρεσ-βία) συνέδριο υπό τον τίτλο «Brands, Επικοινωνία, ΜΜΕ σε κρίση;» το οποίο διοργανώθηκε από τον Σύνδεσμο Διαφημιζομένων Ελλάδος (Σ.Δ.Ε.) και την Ενωση Εταιρειών Διαφήμισης-Επικοινωνίας Ελλάδος (Ε.Δ.Ε.Ε.). Όχι, δεν τους έπιασε πόνος για «περιττές λεπτομέρειες» όπως σεβασμός ή δεοντολογία˙ το μεγάλο τους ζόρι είναι «η κρίση στις σχέσεις διαφημιζομένων, διαφημιστών και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και ειδικά των τηλεοπτικών σταθμών...» Οι διαφημιζόμενοι επιρρίπτουν ευθύνη στα Μ.Μ.Ε. (κυρίως στα κανάλια), επειδή διαμορφώνουν αρνητική ψυχολογία στον καταναλωτή και την αγορά –φέρνοντας, έτσι, την κρίση πιο γρήγορα. Στο περιθώριο όλων αυτών ακούστηκαν και κάποιες (χαμηλότονες) φωνές ήπιας αυτοκριτικής, αλλά κανείς δεν έθιξε το ζήτημα της ανίατης νόσου που ονομάζεται «παπαγαλίαση» ή «εθελόδουλη φερεφωνίαση». Έξω από τον χώρο του συνεδρίου, συγκεντρώθηκαν δημοσιογράφοι, τεχνικοί και εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Ε. για να διαμαρτυρηθούν για τις απολύσεις συναδέλφων τους αλλά και για τον «εργασιακό Μεσαίωνα που κυριαρχεί στα Μ.Μ.Ε.» -για τον ρόλο των ίδιων των Μ.Μ.Ε. ούτε κουβέντα. Κατά τ’ άλλα, όταν ένα καθεστωτικό Μ.Μ.Ε. βάζει λουκέτο (π.χ. «Ελεύθερος Τύπος»), οφείλουμε να συμπαραστεκόμεθα σε όλους τους πρόθυμους λακέδες που χάνουν τη δουλειά τους (δηλαδή, την αναπαραγωγή και διάδοση της κυρίαρχης προπαγάνδας) και να τους θεωρούμε «αναξιοπαθείς εργαζόμενους». Τέλος, να υπενθυμίσουμε ότι ο συγκεκριμένος συρφετός (πλην εξαιρέσεων) εκλέγει ανώτατο εκπρόσωπό του (πρόεδρος Ε.Σ.Η.Ε.Α.) τον έρποντα μπατΣόμπολο...

Είμαστε «τρομοκράτες»...

 

Ο Χουντοχοΐδης και η συμμορία του ξαναζούν τις «ένδοξες» ημέρες του 2002 και προσδοκούν νέα εύσημα και παράσημα από τους υπερατλαντικούς πάτρωνές τους. Εξαρθρώνεται, λοιπόν, ο «Επαναστατικός Αγώνας» (το ίδιο υποστήριζαν και για τη «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς»), τραβολογώντας τους συνήθεις ύποπτους (ανάμεσά τους και μια κυοφορούσα γυναίκα) και προσπαθώντας να μας κάνουν να ξεχάσουμε τις αλλεπάλληλες υποθηκευτικές συμφωνίες (π.χ. επαχθή δάνεια) που συνάπτουν με τις υπερεθνικές κεφαλαιοκρατικές και τοκογλυφικές μαφίες. Από τηλοψίας (όπως πάντα) ξεχύθηκε το χαφιεδότσουρμο (ποζάροντας με καμάρι δίπλα στο σήμα της ΕΛ.ΑΣ.) για να καταδείξει τους «επικίνδυνους τρομοκράτες, οι οποίοι υπονομεύουν το διεθνές κύρος της χώρας» -έτσι, για να μη σκεφτούμε ότι στη θέση τους, σιδηροδέσμιοι, θα έπρεπε να βρίσκεται ολάκερη η πολιτικοοικονομική ελίτ του Yunanistan. Οι ρουφιανοπαπαγάλοι, νομίζοντας ότι απευθύνονται μόνο σε ηλίθιους, επιστράτευσαν τους «νοικοκυραίους» γείτονες (οι οποίοι έβλεπαν «ύποπτες φάτσες») και παρουσίασαν τα «ακλόνητα επιβαρυντικά στοιχεία που δένουν τη δικογραφία»: συγκεκριμένοι τίτλοι βιβλίων, κράνη μοτοσυκλέτας, δημοσιεύματα εφημερίδων με «ειδική» θεματολογία, σχεδόν ό,τι μπορεί να υπάρχει σε οποιοδήποτε σπίτι. Και όταν οι μαρκουτσοφόροι τηλερουφιάνοι δέχτηκαν επίθεση στη Νέα Ιωνία, ο διορισμένος από την κυβέρνηση (στο Δ.Σ της Ε.Ρ.Τ.) Κούλογλου έγραψε στην ιστοσελίδα του ότι «[...] οι επιθέσεις εναντίον των τηλεοπτικών συνεργείων που σημειώθηκαν εξω από την γιάφκα της Νέας Ιωνίας από "αγανακτισμένους συντρόφους", όπως αποκάλεσε τους επιτιθέμενους το stalin(indy)media, υπογραμμίζει για μια ακόμη φορά ότι την αντιδημοκρατική νοοτροπία των αγανακτισμένων, πολιτών ή "συντρόφων" [...]». Το γεγονός ότι η νέα τρομο-ιστορία (και τρομο-υστερία) είναι κακοστημένη και βασίζεται σε παρωχημένες μεθοδεύσεις, θα φανεί με το επόμενο εντυπωσιακό χτύπημα του «Ε.Α.». Αναμένουμε...

Υ.Γ.₁: Τις προηγούμενες ημέρες, η Πολωνία πήρε μια γεύση πραγματικής και ουσιαστικής δικαιοσύνης –μέσα από τη συντριβή (κυριολεκτικά) δεκάδων υψηλών καθεστωτικών αξιωματούχων της. Βέβαια, τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας αναγεννώνται διαρκώς, αλλά παρόμοιες «τραγωδίες» θα μπορούσαν να συμβαίνουν συχνότερα –προς τέρψιν και του φιλοθεάμονος κοινού...

Υ.Γ.₂: Ως γνωστόν, ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Έτσι, βρήκαν την ευκαιρία και οι «ελληνόψυχοι» φασίστες (οι συνεργάτες του Χουντοχοΐδη στην αποπροσανατολιστική επιχείρηση στα Κάτω Πατήσια, στην οποία θυσιάστηκε ο ανήλικος Αφγανός) να «καθαρίσουν» το πανέμορφο κι καλαίσθητο κέντρο της Αθήνας από τους «μιαρούς ξένους». Όπως φαίνεται και στο σχετικό video, οι μετανάστες μικροπωλητές (οι οποίοι έχουν αναπτύξει την ικανότητα να επιβιώνουν σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες) ορθώνουν με αποφασιστικότητα το ανάστημά τους απέναντι στα άκαπνα και θρασύδειλα ανθρωπάρια...

Νέα Ρώμη...

Ρώμη, ήτοι σφρίγος και σθένος. Βασικά και αδιαμφισβήτητα χαρακτηριστικά της ανασυσταθείσας «Ελληνορωμαϊκής Ένωσης», η οποία θα επιτευχθεί «με το ξύπνημα του Ρωμιού, αγνώστου πτωχολέοντα» και θα έχει πρωτεύουσα τη «Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη των 300.000.000 ελληνορωμαίων πολιτών» -άλλωστε, «ήλθαν οι χρόνοι οι καιροί, πάλι δικά μας είναι». Όποιος κατανόησε την κατάσταση, θα συμμετάσχει στη μεγαλειώδη κλήρωση με έπαθλο τα άπαντα του συγγραφέως του εικονιζόμενου πονήματος. Μεγάάάλα γλέντια...

Διαρροή βλακείας…

Πρωταπριλιά του σωτήριου έτους 2010, Μεγάλη Πέμπτη σύμφωνα με το χριστιανορθόδοξο εορτολόγιο –εφέτος, συμφωνεί και το καθολικοπροτεσταντικό. Σε κοινόχρηστο χώρο του Δήμου Πυλαίας, ακριβώς μπροστά από τον τερματικό σταθμό του Ο.Α.Σ.Θ., βρίσκεται σε εξέλιξη διαρροή νερού –το οποίο αναβλύζει από το χώμα και δημιουργεί αυτοσχέδια ποτάμια. Οι τηλεφωνικές γραμμές του δημαρχείου βρίσκονται σε αγρανάπαυση (απαντά αυτόματος τηλεφωνητής), αφού άπαντες πενθούν (σε καφετέριες, ουζερί, πολυκαταστήματα...) τη σταύρωση του θεανθρώπου. Η δε Ε.Υ.Α.Θ. (η οποία εκδίδει τους λογαριασμούς για την ύδρευση και την αποχέτευση της περιοχής) δηλώνει αναρμόδια και παραπέμπει στον Δήμο Πυλαίας. Την επομένη, Παρασκευή 2 Απριλίου, ξαναπερνούμε από το επίμαχο σημείο και διαπιστώνουμε πως το πρόβλημα παραμένει άλυτο –για δεύτερο εικοσιτετράωρο. Νέο τηλεφώνημα στην Ε.Υ.Α.Θ. και η ιδιαίτερα ευγενική τηλεφωνήτρια (και πάλι, η ίδια απαντά και θυμάται την περίπτωση) αναγκάζεται να ψελλίσει τις ασυνάρτητες γελοιότητες που της έχουν υπαγορεύσει οι «υπεύθυνοι» προϊστάμενοί της, ήτοι: «δεν έχουμε τα τηλέφωνα των υδραυλικών του Δήμου Πυλαίας, γι’ αυτό και πρέπει να μεριμνήσουν οι δημοτικές αρχές, εμείς δεν έχουμε καμία δικαιοδοσία...». Με απλά λόγια: «στα φρέσκα μας η απώλεια νερού, η οποία θα χρεωθεί στους δημότες, τέτοιες μέρες δεν ξεκουνιόμαστε από τη βολή μας...». Το «νέο ήθος» και οι «άμεσες προτεραιότητες» της Εταιρείας Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης, όπως αρέσκεται να διατυμπανίζει ο διευθυντής της (συγγνώμη, Διευθύνων Σύμβουλος ή C.E.O. –σύμφωνα με την «εκσυγχρονισμένη» ορολογία) Νίκος Παπαδάκης. Κινητοποιούμε «λυτούς και δεμένους» και βρίσκουμε τον αριθμό του κινητού τηλεφώνου του αντιδημάρχου Πυλαίας –ο οποίος ενημερώνεται το απομεσήμερο της ίδιας ημέρας. Προς τιμήν του, η κινητοποίηση είναι άμεση και, την επομένη, Σάββατο 3 Απριλίου, όταν ξαναπερνούμε, η διαρροή έχει σταματήσει –αφού έχουν σπαταληθεί απροσδιόριστα μεγάλες ποσότητες υπερπολύτιμου (και κάθε άλλο παρά περισσευούμενου) νερού. Άραγε, τι θα έλεγε για όλα αυτά η (προς πώληση και εισηγμένη στο χρηματιστήριο) Ε.Υ.Α.Θ.;