Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

ΟΙ ΚΑΚΟΙ; ΗΔΗ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ...

Οι οκτώ νεκροί (για 60 ευρώ, τόσα ορίζει η σύμβαση για τους τεχνίτες ελασματουργούς) από την έκρηξη στο υγραεριοφόρο "Friendship Gas" σίγουρα δε θα είναι οι τελευταίοι - κι ας έσπευσε η νομαρχία Πειραιά να διαγράψει από το Μητρώο Επιχειρήσεων Ναυπήγησης τις επιχειρήσεις που εμπλέκονται. Τι συνηγορεί σε αυτή την προοπτική; τα πάντα, δηλαδή, η γνωστή (νεο)ελληνική πραγματικότητα. Κατ’ αρχάς, η συμπεριφορά των καρεκλοκένταυρων της κυβέρνησης: ο Βουλγαράκης παρέταξε έξω από το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας τους ένστολους πραιτοριανούς (4 διμοιρίες Μ.Α.Τ., βατραχανθρώπους και λιμενικούς των ειδικών δυνάμεων) για να αντιμετωπίσουν (με κλομπ, δακρυγόνα και χημικά) τους διαμαρτυρόμενους μεταλλεργάτες. Αυτή υπήρξε και η πρώτη ένδειξη σεβασμού στη μνήμη των νεκρών – αρκεί να μη χαλάσει η μέρα του τραμπούκου "κενταύρου". Ακολούθως, η γνωστή "κολοκυθιά" μεταξύ υπουργείων για τον καταμερισμό των ευθυνών: το Ανάπτυξης (ευθύνεται για τις άδειες που δίνονται στους εργολάβους), το Εργασίας (υπεύθυνο για θέματα υγιεινής και ασφάλειας) και το Ναυτιλίας (υπεύθυνο για άδειες αστυνομικής φύσεως). Η "καλή" μέρα από το πρωί φαίνεται: η κυβέρνηση φρόντισε (με τον νόμο 3551, Φ.Ε.Κ. 76 της 02.04.2007) να επανέλθουν στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη αεριτζήδες υπεργολάβοι οι οποίοι (βάσει του νέου νόμου) δεν οφείλουν να ικανοποιούν ούτε τις ελάχιστες απαιτήσεις ασφαλείας και όρων απασχόλησης (ελάχιστος αριθμός μόνιμου και ειδικευμένου προσωπικού, κατάλληλος εξοπλισμός), δεδομένου ότι δεν υφίστανται κανέναν έλεγχο και δε διενεργείται κάποια αυτοψία για την εγγραφή τους στο Μητρώο Επιχειρήσεων Ναυπήγησης. Έτσι, προσφέρουν υπηρεσίες χαμηλού κόστους (και αποτελεσματικότητας, φυσικά). Κάπως έτσι, το "Friendship Gas" διέθετε τα απαιτούμενα πιστοποιητικά ασφαλείας για τη διενέργεια των εργασιών (μεταξύ των οποίων και το "gas free", το πιστοποιητικό απαλλαγής από τα επικίνδυνα αέρια), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είχαν προηγηθεί ουσιαστικοί έλεγχοι για την έκδοση αυτών των πιστοποιητικών. Άλλωστε, και οι εφοπλιστές δε θέλουν να χάνουν χρόνο με σχολαστικούς και "περιττούς" ελέγχους˙ βιάζονται να ρίξουν τα βαπόρια στο νερό και να γίνει η δουλειά τους με το μικρότερο δυνατό κόστος. Ας μη λησμονούμε πως η ναυτιλία είναι "εθνικός πλούτος", γι’ αυτό, κανείς μεγαλόσχημος δε λογοδοτεί ποτέ. Εξάλλου, η υπόθεση με τα συγκεκριμένα πιστοποιητικά ασφαλείας είναι όμοια με τα πιστοποιητικά αξιοπλοΐας που εκδίδουν οι νηογνώμονες: το παράδειγμα του "ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ" δεν είναι πολύ μακρινό και ο τρόπος με τον οποίον "αποδόθηκε δικαιοσύνη" είναι ενδεικτικός και πάγιος. Βέβαια, και στην περίπτωση του Περάματος, οι κατηγορίες είναι πλημμεληματικού χαρακτήρα. Ο κατάλογος του θανάτου είναι ήδη μακρύς, αλλά διαρκώς "εμπλουτίζεται"...


Οι φωτογραφίες από το INDYMEDIA Αθήνας:





Και, μια και μιλάμε για επαναλαμβανόμενα (και, ουσιαστικά, ατιμώρητα) εγκλήματα, ας θυμηθούμε την υπόθεση "Σωληνουργεία Κορίνθου" και την αλγεινή απόφαση του δικαστηρίου. Το πρωί της 3ης Απριλίου 2003, στα Σωληνουργεία Κορίνθου (θέση Πουρνερί, λίγο έξω από την πόλη) γίνονται οι συνηθισμένες εργασίες για την κατασκευή χαλυβδοσωλήνων μεγάλης διαμέτρου. Κάποια στιγμή, έκρηξη (δύο φιάλες ασετιλίνης και οξυγόνου) είχε αποτέλεσμα τον θάνατο έξι εργατών και τον σοβαρό τραυματισμό τριών. Το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας εκδίδει πόρισμα στο οποίο γίνεται λόγος για ευθύνες της εργοδοσίας (βασική αιτία της έκρηξης χαρακτηρίζεται η έλλειψη ειδικών βαλβίδων ασφαλείας, κόστους λιγότερο από 15 ευρώ). Το κατηγορητήριο υιοθετεί το πόρισμα (στο οποίο αναφέρονται και αρκετές άλλες παραλείψεις), αλλά η υπόθεση χαρακτηρίζεται πλημμέλημα (ανθρωποκτονίες και σωματικές βλάβες από αμέλεια). Επίσης, από την Επιθεώρηση Εργασίας γίνεται γνωστό ότι στο διάστημα 2000 - 2003 συνέβησαν 18 εργατικά μικροατυχήματα στα Σωληνουργεία Κορίνθου κι επιβλήθηκαν συνολικά πρόστιμα 10.000 ευρώ. Εν τω μεταξύ, η εταιρεία αποζημιώνει οικονομικά τους συγγενείς των θυμάτων και δύο από τους τρεις τραυματίες, υποχρεώνοντάς τους να υπογράψουν δήλωση ότι δε θα παραστούν ως πολιτική αγωγή στο δικαστήριο. Τελικά, ως μάρτυρες κατηγορίας, παρίστανται μόνο δύο (ένας από τους τραυματίες και ο πρόεδρος του σωματείου). Η δίκη ξεκινά στο τριμελές Πλημμελειοδικείο Κορίνθου το φθινόπωρο του 2007 (μετά από τρεις αναβολές) και η απόφαση (εκδίδεται την πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου) αποτελεί άλλο ένα μνημείο ασέβειας: οι επτά εκπρόσωποι της εταιρείας αθωώνονται «λόγω έλλειψης επαρκών ενδείξεων ενοχής». Ούτε μια ολιγόμηνη ποινή, για τους τύπους. Για μία ακόμη φορά, η αστική δικαιοσύνη πράττει το καθήκον της (στην υπηρεσία της ολιγαρχίας) και αποδεικνύει ότι δεν είναι τυφλή, αλλά βλέπει πεντακάθαρα, δηλαδή ταξικά. «Το μαχαίρι στο κόκαλο», κατά πως λένε και οι "επανιδρυτές του κράτους".


Την Πέμπτη 24 Ιουλίου 2003, ο αδίστακτος "αρχιτρομοκράτης" Δημήτρης Κουφοντίνας "απολογήθηκε" ενώπιον του πρώτου (μετά τη μεταπολίτευση) έκτακτου στρατοδικείου, υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής ανυπόστατα: «(…) ας μας το πουν ανοιχτά και με απλά λόγια: κύριοι, το μονοπώλιο της βίας το έχει το κράτος για να διασφαλίζει την τάξη, δηλαδή την απρόσκοπτη συνέχιση της εκμετάλλευσης των πολλών από τους λίγους. Όποιος το αμφισβητήσει από επαναστατική θέση, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Αφήστε σαν Ψωμιάδηδες να σας βάζουμε δυο τρεις μέρες μέσα για τα μάτια του κόσμου ή καλύτερα εφοπλιστές του ΣΑΜΙΝΑ ή βιομήχανοι των Σωληνουργείων Κορίνθου, να μην ασχοληθούμε καθόλου μαζί σας. Ας πέσουν λοιπόν οι μάσκες και ας παρατήσουμε τα προσχήματα. Οι ιδιοκτήτες των Σωληνουργείων Κορίνθου ουδέποτε θα διωχθούν, όπως δεν διώχθηκαν και δεν θα διωχθούν οι υπεύθυνοι για άλλα εργατικά ατυχήματα (…) Οι εργολάβοι των μεγάλων έργων συνυπολογίζουν στους προϋπολογισμούς τους το κόστος των θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων, αποτιμούν δηλαδή σε μερικά ευρώ το κόστος των σίγουρων δολοφονιών, αφού η λήψη μέτρων ασφαλείας στοιχίζει περισσότερο. Στα Σωληνουργεία το έγκλημα θα είχε αποφευχθεί αν είχαν τοποθετηθεί απλώς βαλβίδες αντεπιστροφής στις φιάλες οξυγονοκόλλησης, σύμφωνα με το πόρισμα. Όμως στοιχίζουν. Ελάχιστα, αλλά στοιχίζουν. Όπως στοιχίζουν τα φίλτρα στις καμινάδες των εργοστασίων που ξερνούν καρκινογόνους ρύπους. Όπως στοιχίζουν τα μέτρα ασφαλείας. Γι’ αυτό η Ελλάδα είναι η πρώτη με τριπλάσιο ποσοστό κερδών απ’ όλες τις χώρες της ζώνης του ευρώ, όπως είναι και η πρώτη σε ποσοστό εργατικών ατυχημάτων. Εδώ δεν υπάρχει ο περίφημος "ενδεχόμενος δόλος"; Ας πέσουν οι μάσκες. Οι εφοπλιστές του ΣΑΜΙΝΑ ουδέποτε θα διωχθούν, όπως δεν διώχθηκε κανένας εφοπλιστής για τους εκατοντάδες πνιγμένους στα πλωτά τους φέρετρα (…)».




Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008

ΑΠΑΤΕΩΝΟΛΟΓΙΟ...

Σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου

Όταν ο αποπροσανατολισμός και η χυδαιότητα ενδύονται τον μανδύα της σοβαροφάνειας και της "εγκυρότητας": το τμήμα Κεντρικής Μακεδονίας του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (Τ.Ε.Ε./Τ.Κ.Μ.) και Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης (Δ.Σ.Θ.) ερίζουν για το ποιος μπορεί και δικαιούται να μας "βοηθήσει" να συμπληρώσουμε τις δηλώσεις για το "Εθνικό Κτηματολόγιο". Σχεδόν τρία εκατομμύρια σκλάβοι-υπήκοοι του νεοελληνικού αδηφάγου και παρασιτικού κράτους-τέρατος, καλούνται (σε 107 δήμους όλης της χώρας) να γίνουν σύγχρονοι δηλωσίες και να συμπληρώσουν έντυπα σχετικά με την ακίνητη περιουσία που έχουν στην κατοχή τους. Πρόσφατα, ο Δ.Σ.Θ. προσέφυγε στη Δικαιοσύνη (και "δικαιώθηκε"), καταθέτοντας ασφαλιστικά μέτρα εναντίον μηχανικών που διαφήμιζαν την επεξεργασία δηλώσεων και διεκδικώντας το "μονοπώλιο" της γνώσης και της αρμοδιότητας στη συμπλήρωση των εντύπων (όρισε, δε, "ταρίφα" 65 ευρώ). Προ ημερών, το Τ.Ε.Ε./Τ.Κ.Μ. ανακοίνωσε τη λειτουργία γραφείου το οποίο θα βοηθά δωρεάν στη συμπλήρωση των δηλώσεων. Σύμφωνα με τον Τάσο Κονακλίδη (πρόεδρος του Τ.Ε.Ε./Τ.Κ.Μ.), «(…) δεν είναι ανάγκη οι πολίτες να προσφεύγουν σε διάφορους να συντάξουν τη δήλωσή τους. Δεν είναι σωστό να μπουν στη διαδικασία αυτή ούτε το Τ.Ε.Ε. ούτε ο Δ.Σ.Θ. Να τρομοκρατούμε δηλαδή τον κόσμο, για να κερδίσει χρήματα μία συντεχνία, είτε αυτή είναι των δικηγόρων, είτε των μηχανικών (…) Οι πολίτες να βοηθηθούν δωρεάν, γιατί ήδη πληρώνουν 35 ευρώ για κάθε ιδιοκτησία και τους υποχρεώνουμε σε μία νέα οικονομική αφαίμαξη». Από την άλλη, ο ψευδοαριστερός Μανόλης Λαμτζίδης (πρόεδρος του Δ.Σ.Θ.) υπεραμύνεται της στάσης του συλλόγου του, λέγοντας ότι «(…) δε διεκδικούμε το ρόλο του παντογνώστη, αλλά εκείνου που μπορεί να βοηθήσει τους πολίτες. Προχωρήσαμε σε δημοσιεύσεις στον Τύπο όπου συνιστούσαμε στους πολίτες να συμπληρώσουν μόνοι τους τις δηλώσεις και αν χρειαστούν βοήθεια να προσφύγουν σε εκείνους που γνωρίζουν (…) Ο συμβιβασμός που προτείνουμε εμείς είναι μονόδρομος. Δηλαδή, το νομικό μέρος των δηλώσεων να αφορά αποκλειστικά στους δικηγόρους και το τεχνικό μέρος τους τεχνικούς. Ούτε σε κτηματομεσίτες ούτε σε φοροτεχνικούς (…)». Όλα καλά κι όλα ωραία, λοιπόν, αφού άπαντες κόπτονται υπέρ του δίκιου του πολίτη. Εκείνο, όμως, που δε λέει κανένας φορέας και το έχουν πνίξει και τα Μ.Μ.Ε. είναι και το πλέον ουσιαστικό: η ιστορία του κτηματολογίου έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί από χρόνια, υπήρξε πλούσια εισροή κοινοτικών κονδυλίων για τον σκοπό αυτόν (τα οποία ροκανίστηκαν από τα συνήθη τρωκτικά που ποτέ δε θα λογοδοτήσουν) και, τώρα, καλείται ο εξανδραποδισμένος ψηφοδότης να "ακουμπήσει" τα 35 (τουλάχιστον) ευρώ και να σπαταλήσει χρόνο για κάτι που έχει ξανακάνει στο παρελθόν με άλλη μορφή (έντυπο Ε9 της φορολογικής δήλωσης). Συν τοις άλλοις, η καταγραφή ξεκινά από τα αστικά κέντρα (σίγουρες εισπράξεις), ενώ είναι επείγον να συνταχθεί ένα σαφές και αυστηρό δασολόγιο. Όμως, οι κυβερνητικοί ξέρουν καλά τι κάνουν: σκοπεύοντας στην επέκταση των αστικών μεγαθηρίων, αφήνουν να καούν (ξανά και ξανά) οι δασικές εκτάσεις, ευνοώντας τους λογής καταπατητές (εκατομμύρια αιτήσεις για αποχαρακτηρισμούς δασικών εκτάσεων κατατίθενται κάθε χρόνο). Όλα αυτά τα αυτονόητα κάνουν "γαργάρα" άπαντες στην επικράτεια και δεν κουνιέται φύλλο. Γι’ αυτό κι επιβιώνουν κοπούκια όπως οι Αλογοσκούφης, Σουφλιάς και οι λοιποί χαραμοφάηδες απασών των εξουσιαστικών συμμοριών…

Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ...

Εργαζόμενος της καταδυόμενης οικονομίας, τη στιγμή που βγαίνει στην επιφάνεια για να πάρει αέρα.
(Σκίτσο του "EL ROTO")

Η έρευνα και η δημοσιογραφία στην υπηρεσία των εξουσιαστικών σχεδίων. «Άτομα τα οποία προσβλέπουν σε πρόωρη συνταξιοδότηση, ίσως θα έπρεπε να ξανασκεφθούν τα σχέδιά τους, αφού σύμφωνα με νέα ελληνική έρευνα φαίνεται να υπάρχει συσχέτιση μεταξύ συνταξιοδότησης και θνητότητας φαινομενικώς υγιών ατόμων (…)». Θα μπορούσε να ήταν απόσπασμα από κείμενο κυβερνητικής προπαγάνδας για την αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, αλλά πρόκειται για άρθρο ("Καθημερινή", 27.07.2008) που αναφέρεται σε σχετική έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η μελέτη συμπεριέλαβε 16.827 ενήλικους (7.119 άνδρες και 5.834 γυναίκες) που παρακολουθήθηκαν επί 7 χρόνια και 7 μήνες. Κατά τη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος, 619 (ποσοστό 3,68%) από τους συμμετέχοντες έχασαν τη ζωή τους, εκ των οποίων 404 θάνατοι μετρήθηκαν μεταξύ των 3.874 ατόμων που είχαν σταματήσει να εργάζονται (ποσοστό 10,4%). Λαμβάνοντας υπόψη τα στατιστικά δεδομένα της εν λόγω έρευνας, δε συνάγεται απολύτως κανένα ασφαλές συμπέρασμα ότι η συνταξιοδότηση (πρόωρη ή όχι) αυξάνει τις πιθανότητες για θάνατο. Άλλωστε, όσο γερνάμε πλησιάζουμε περισσότερο προς το μοιραίο και το προαναφερθέν 10,4% δεν μπορεί να θεωρηθεί υψηλό ποσοστό θνησιμότητας. Επίσης, το άρθρο δεν αναφέρει σε ποιον επαγγελματικό κλάδο ανήκαν οι συμμετέχοντες. Διότι, αν πρόκειται για κάποιους που δε ζορίζονταν (π.χ. γραφειοκράτες, κρατικοί αξιωματούχοι, κλπ. – βλέπε τρισκατάρατος Μητσοτάκης) και αμείβονταν αδρά, ενδεχομένως να τους κόστισε ψυχολογικά η συνταξιοδότηση – κυρίως, αν δεν είχαν ενδιαφέροντα για να γεμίσουν τις ώρες τους. Αν, όμως, μιλάμε για μισθωτούς στο κάτεργο του ιδιωτικού τομέα (άθλιες συνθήκες, πενιχροί μισθοί και λαστιχένια ωράρια), τότε, με το συμπάθιο, η "ερευνητική ομάδα της δρος Χριστίνας Μπάμια" δημοσιεύει παπαριές του κερατά που δίνουν "επιστημονικό" άλλοθι και κύρος στην εγκληματική αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης. Ενδιαφέρον θα ήταν αν οι συγκεκριμένοι "ερευνητές" έδιναν τα αποτελέσματα της "μελέτης" τους στους εργαζόμενους της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης Περάματος, στους εργαζόμενους στα Σωληνουργεία Κορίνθου ή της Ρικομέξ και, γενικά, όπου το μεροκάματο της ανεπαρκούς επιβίωσης έχει μετατραπεί σε καθημερινό σκηνικό τρόμου και αγωνίας.

Αν αποτύχει ο καπιταλισμός, μπορούμε να δοκιμάσουμε τον κανιβαλισμό
(Σκίτσο του "EL ROTO")

Στους αντίποδες συναντούμε το φαινόμενο "καρόσι", δηλαδή, τον θάνατο λόγω υπερβολικής εργασίας. Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Εργασίας της Ιαπωνίας, καταγράφηκαν 142 θάνατοι από karoshi (υπερεργασία) μέσα στο 2007 και 2.207 αυτοκτονίες σχετικά με θέματα εργασίας (εκ των οποίων, οι 672 είχαν αιτία το "καρόσι"). Η εργασία απελευθερώνει οριστικά και αμετάκλητα, τόσο που παραπέμπει άμεσα στο ναζιστικό "Arbeit macht frei"

Αφού δουλεύω σε χρυσωρυχείο, γιατί δεν είμαι πλούσιος;
(Σκίτσο του "EL ROTO")

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008

ΕΛΕΝΗ ΜΟΥΖΑΚΙΤΗ

"In Limbo" τιτλοφορείται η σειρά φωτογραφιών της Ελένης Μουζακίτη που παρουσιάζεται στο Φωτογραφικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. «Μέσα από τη σειρά αυτή εξερευνώ την έννοια της "απορρόφησης" στο δημόσιο χώρο. Η έννοια αυτή θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί υπό το πρίσμα των θεωριών του Georg Simmel, ο οποίος μίλησε για τη μητρόπολη ως πηγή άγχους και νευρικής υπερδιέγερσης, παράγοντες που το άτομο της πόλης αντιμετωπίζει με την υιοθέτηση μιας "blasé στάσης". Στον υπόγειο σιδηρόδρομο μοιάζουμε να αγνοούμε τους ανθρώπους γύρω μας. Ακόμη και η παρουσία ενός φωτογράφου αγνοείται. Αναρωτιέμαι όμως μήπως η στάση αυτή μπορεί τελικά να χαρακτηριστεί "θεατρική". Μήπως, δηλαδή, αναγνωρίζοντας τον ρόλο μας ως υποκείμενα υπό παρακολούθηση (άρα αντικείμενα), απλώς παριστάνουμε τους απορροφημένους. Δεν χρησιμοποίησα κρυφή κάμερα, όπως άλλοι φωτογράφοι (ξεκινώντας ήδη από τον Walker Evans και φτάνοντας στις πρόσφατες φωτογραφίες του Luc Delahaye), καθώς δεν επεδίωξα κάποια αντικειμενική καταγραφή. Το τελικό αποτέλεσμα, ωστόσο, μοιάζει με το δικό τους».








Σάββατο 26 Ιουλίου 2008

ΟΙ ΦΟΡΕΣΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΙΟΥ...


Η σωτηρία έχει ροζ χρώμα, είναι μεταρρυθμιστική (ξεχάστε τις ριζοσπαστικές ουτοπίες), πλήρως νομοταγής και εξουσιοβουλιμική. Συγκεκριμένα, την Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008 (ίσως, κάποτε, ανακηρυχθεί ιστορική επέτειος), ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (δια στόματος Αλαβάνου, Κουβέλη και Δραγασάκη) παρουσίασε πακέτο προτάσεων για το πολιτικό χρήμα και τη διαφάνειά του. Επίσης, περιγράφοντας τα κίνητρα του κόμματός τους, είπαν πως είναι απαραίτητο «το τέλος του δικομματισμού και του κυρίαρχου ρόλου που παίζουν οι δυο πρωταγωνιστές». Οι προτάσεις συνοψίζονται ως εξής: «Αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, με βασικό στόχο να καταργηθεί η παραγραφή που προβλέπεται σήμερα και οδηγεί στην ατιμωρησία των υπουργών, η οποία, όμως, δεν μπορεί να γίνει πριν περάσουν σχεδόν δέκα χρόνια (...)». Βέβαια, ο συγκεκριμένος νόμος δεν είναι καινούριος και οι εν λόγω επαγγελματίες πολιτικοί έχουν πολλά χρόνια στο κουρμπέτι. Αργά ξύπνησαν... «(...) Αλλαγή του νόμου 3023/2002 για τη χρηματοδότηση των κομμάτων. Προτείνεται να απαγορευθεί η χρηματοδότηση των κομμάτων από πάσης φύσεως μορφής επιχειρήσεις της ημεδαπής, αλλοδαπής ή εξωχώριες. Επίσης, να απαγορεύεται η συμμετοχή των πολιτικών κομμάτων στο εταιρικό κεφάλαιο επιχειρήσεων και οι ισολογισμοί τους να ελέγχονται από ορκωτούς λογιστές και να δημοσιοποιούνται (...) Μέτρα για την αποτροπή της δωροδοκίας σε περιπτώσεις προμηθειών του Δημοσίου (...)». Εν ολίγοις, προτείνουν τα αυτονόητα, αυτά που θα έπρεπε ήδη να ισχύουν. Όμως, και όταν υπάρχουν σαφείς και κραυγαλέες περιπτώσεις καταστρατήγησης της νομοθεσίας, το αποτέλεσμα είναι κουκούλωμα και αρχειοθέτηση. Επίσης, από όλα αυτά συνάγεται πως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν επιθυμεί την κατάργηση της χρηματοδότησης των κομμάτων από τον προϋπολογισμό (ας μας συντηρούν τα κορόιδα!) και, φυσικά, δεν τολμά να θέσει ένα άλλο αυτονόητο: πως δε νοείται τα κόμματα να καρπώνονται τη διαμαρτυρία (αποχή, άκυρο ή λευκό) η οποία πρέπει να μεταφράζεται σε κενά έδρανα. Ας μην έχουμε αυταπάτες: η καθεστωτική αριστερά είναι ένα ισχυρό δεκανίκι του πολιτικού συστήματος και δεν έχει όρεξη να μπει σε περιπέτειες προτείνοντας ρηξικέλευθες καταστάσεις και ανατροπές. Άλλωστε, ο καημός τους είναι γνωστός και μόνιμος (μεγαλύτερο κομμάτι της εξουσιαστικής πίτας) και τον είχαν εκδηλώσει και προ εικοσαετίας (σχεδόν) συγκυβερνώντας δύο φορές με τη Δεξιά (με τον αχυράνθρωπο Τζανετάκη και με το ακατονόμαστο φρικαλέο όνειδος). Πλέον, επικαλούνται το απροχώρητο της κατάστασης και το σύνθημα "κάθαρση" έχει αντικατασταθεί από το πιο φιλοσοφημένο «Πολιτική πλειοψηφία με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ». Σε όλες τις εποχές, τα ίδια αγοραία ήθη...

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

ΠΛΑΣΙΕ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ...

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Το ότι οι "εκπρόσωποι του λαού" και οι "υπερασπιστές των θεσμών" ψωμίζονται (παγκοσμίως) ως υπαλληλίσκοι του μεγάλου κεφαλαίου (εθνικού, υπερεθνικού, πολυεθνικού, αυτό είναι αδιάφορο) είναι γνωστό και αποδεικνύεται διαρκώς. Τελευταίο παράδειγμα ο "σοσιαλιστής" πρωθυπουργός της Ισπανίας. Ο José Luis Rodríguez Zapatero επισκέφθηκε την Αθήνα (κατόπιν επίσημης πρόσκλησης του ντόπιου "επανιδρυτή του κράτους") και δεν έχασε την ευκαιρία να δείξει αυτό που πραγματικά είναι: ένας επίσημος εμπορικός αντιπρόσωπος. Ο Zapatero εξέφρασε τα παράπονα των ισπανικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και έκανε λόγο για «(...) ανάγκη στενής συνεργασίας των ισπανικών εταιρειών με το Δημόσιο για την προώθηση των επενδύσεων (...) επενδυτικά σχέδια που καθυστερούν λόγω ανυπαρξίας χωροταξικού σχεδιασμού, γραφειοκρατίας, πολυνομίας, των εύκολων και αζήμιων προσφυγών στα διοικητικά δικαστήρια και των τοπικών αντιδράσεων (...)». Σε απλά ελληνικά: να τους δοθούν (χωρίς πολλά παζάρια και απαιτήσεις) όλα όσα ορέγονται. Επέμεινε, δε, στα τεράστια προσκόμματα συναντούν οι εταιρείες λόγω της γραφειοκρατίας. Δηλαδή, αν επιχειρηματικοί κολοσσοί φρενάρουν και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τους χαρτογιακάδες των "δημόσιων υπηρεσιών", φανταστείτε τι υφίσταται ο καθημερινός πληβείος υπήκοος αυτής της τερατογένεσης... Οι "παραπονιάρες" εταιρείες ήταν οι Edensa, Iberdrola, Acciona και Gamesa. Οι δύο πρώτες συνεργάζονται με ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους (Μυτιληναίος και Ρόκας, αντίστοιχα), ενώ οι άλλες δύο δραστηριοποιούνται αυτοτελώς. Απ' ό,τι φαίνεται η συνάντηση απέφερε άμεσα αποτελέσματα. Όπως διαβάζουμε στην "Καθημερινή" (21.07.2008), «Η εταιρία ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ Α.Ε. ανακοίνωσε ότι το Συμβούλιο Επικρατείας απέρριψε την αίτηση περιβαλλοντικής οργάνωσης για τη διακοπή των εργασιών και επιτρέπει τη συνέχιση της κατασκευής του Σταθμού παραγωγής Συνδυασμένου Κύκλου 430MW της ENDESA HELLAS στον Αγ. Νικόλαο Βοιωτίας (...)». Τι άλλο απασχόλησε τους δύο "ηγέτες"; το ζήτημα της Π.Γ.Δ.Μ. (ο Ισπανός έταξε πλήρη στήριξη), η ακρίβεια (πλήττονται αμφότεροι, οι καημένοι) και το "πρόβλημα της μετανάστευσης" (η πολυπόθητη "Ευρώπη-φρούριο"). Ειδικά ως προς το τελευταίο, οι Ισπανοί κατέχουν άριστα την "τεχνογνωσία" της επαναπροώθησης (με πάρα πολλούς πνιγμένους ) στους αποικιοκρατικούς θύλακές της (στο Μαρόκο) Ceuta και Melilla...

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

ΕΝΑ ΤΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ...


Υποτίθεται ότι σε όλα τα πράγματα υπάρχει κάποιο όριο˙ ακόμη και στη φαιδρότητα, αν και πολύ συχνά κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Έσχατο παράδειγμα (και, φυσικά, όχι ύστατο), "βαρυσήμαντο" άρθρο του "εθνικού μας" Μίκη (δημοσιεύθηκε στην "Καθημερινή", το Σάββατο 19 Ιουλίου 2008) με τίτλο «Σταματήστε τον ευτελισμό της πολιτικής». Η πορεία του Θεοδωράκη στην πολιτική είναι, σε γενικές γραμμές, γνωστή: αναδείχθηκε σε εμβληματική μορφή της Αριστεράς, γοήτευσε και ξεσήκωσε με το πληθωρικό του μουσικό έργο, αλλά, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, θητεύει με συνέπεια στο σχολείο της γελοιότητας ως δεκανίκι της κυρίαρχης πολιτικής τάξης πραγμάτων και ως σωσίβιο σε καθάρματα που πνίγονται στα ίδια τους τα περιττώματα – ας μη λησμονούμε τη στήριξη που προσέφερε στον Μητσοτάκη (μπρρρ!!!), στον οποίον ουσιαστικά έδωσε πολιτικό συγχωροχάρτι. Γράφει, λοιπόν: «Με το άρθρο μου αυτό θα ήθελα να εκφράσω την ανησυχία μου σε σχέση με την προσπάθεια που γίνεται (ηθελημένα είτε αθέλητα) με στόχο τον ευτελισμό του πολιτικού μας συστήματος. Να μην ξεχνάμε ότι το υπαρκτό πολιτικό σύστημα (Βουλή και κόμματα) αποτελεί έναν από τους θεσμικούς πυλώνες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Επομένως ο ευτελισμός του με πρόσχημα την περίπτωση της Siemens σήμερα και άλλα αμαρτήματα χθες και προχθές που στοχεύουν κυρίως στα δύο κόμματα εξουσίας, σε μια στιγμή με τεράστια προβλήματα ανοιχτά και ανοιχτές πληγές, είναι με τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό πράξη πολιτικά ανεύθυνη. Συμμερίζομαι κι εγώ απόλυτα τη γενική απογοήτευση από την αποκάλυψη των σκανδάλων. Όμως δεν πιστεύω ότι οι περιπτώσεις αυτές, όσο βαριές και απαράδεκτες κι αν είναι, θίγουν τον κύριο κορμό των δύο κομμάτων εξουσίας (…)». Δηλαδή, ο κοινοβουλευτισμός (ήτοι, η εκχώρηση της ζωής μας σε επαγγελματίες νταβατζήδες) είναι ό,τι καλύτερο μας αξίζει, ο χρηματισμός των εξουσιαστών και ο άμετρος πλουτισμός τους είναι μικροπαραπτώματα και τελευταίας σημασίας προβλήματα, η σαπίλα και η διαφθορά δεν αφορούν το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του – όλα αυτά είναι έργο αντεθνικώς ενεργούντων προβοκατόρων και υπονομευτών. Καταλάβατε, ρε; μη θίγετε τα ιερά και τα όσια! Ακολούθως, ψέγει τα μικρά κόμματα και τους καταλογίζει ότι δεν καρπώνονται μεγαλύτερο κομμάτι από την εξουσιαστική πίτα και γι’ αυτό ευθύνεται «(…) η δική τους αδυναμία να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων (…)». Εδώ ξεχνάει ότι πολύ δύσκολα ο Έλληνας θα διακινδυνεύσει τη βολή του και τη μίζερη καθημερινότητά του για να κολυμπήσει σε άγνωστα νερά, διότι εμπιστεύεται αυτούς που (με σταθερότητα και συνέπεια) παρασιτούν επαγγελματικά εις βάρος του – δεν αφήνει πολύ χώρο σε νεόκοπους και αρχάριους. Το πλέον σπαρταριστό σημείο του κειμένου είναι η προτελευταία παράγραφος: «(…) Υποθέτω ότι το μόνο που πετυχαίνει είναι, σε μια δύσκολη εθνικά στιγμή κατά την οποία δεσπόζουν οι συνέπειες από τη διεθνή οικονομική κρίση, σε συνδυασμό με την αυξανόμενη σκοπιανή προκλητικότητα, η χώρα μας να παρουσιάζει διεθνώς την ουσιαστικά ψευδή εικόνα ενός χάους, με αποτέλεσμα να θίγεται η ηθική υπόσταση ενός λαού που εμφανίζεται να κυριαρχείται από σκάνδαλα, ανηθικότητα και ευτέλεια. Δηλαδή, κάποιοι μεγεθύνοντας στο έπακρο υπαρκτά σκάνδαλα βάζουν βούτυρο επάνω στο ψωμί των αναιδών ηγητόρων των βορείων μας γειτόνων, που μας προκαλούν, δίνοντάς τους την ευκαιρία να μας λοιδορούν ανενδοίαστα και προσβλητικά (…)». Άρα: όλα έχουν στόχο τον περιούσιο λαό και την αξιοζήλευτη (όσο και αδιαμφισβήτητη) ηθική του ακεραιότητα. Άλλωστε, το μείζον πρόβλημα σήμερα είναι οι βόρειοι γείτονες (παλαιότερα ήταν ο εξ ανατολών κίνδυνος). Κάνει λόγο και για διεθνή οικονομική κρίση, χωρίς όμως να προσδιορίζει κάποια από τις αιτίες αυτής. Προφανώς, για τον "μέγιστο" δεν τίθεται ζήτημα ανισοκατανομής του πλούτου, αφού η ζωή εν Ελλάδι δεν μαστίζεται από σκάνδαλα, ανηθικότητα και ευτέλεια. Ίσως να θεωρεί φυσικό και λογικό να παίρνει ο εκλεκτός της κυβέρνησης Βουρλούμης (ο οποίος διώκεται για κακούργημα) αύξηση αποδοχών 70% (μισθός 700.000 ευρώ ετησίως) και 100.000 ευρώ bonus για το 2007. Ίσως να θεωρεί δίκαιο να αυξάνονται οι αποδοχές του Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας (έτερος "γαλάζιος εκλεκτός") κατά 300%, φθάνοντας να λαμβάνει και αυτός πάνω από 50.000 ευρώ μηνιαίως. Όλα αυτά (και πάρα πολλά άλλα), σε αντιπαράθεση με το εργασιακό κάτεργο του ιδιωτικού τομέα (το νομοθετικό πλαίσιο λειτουργίας του οποίου, ορίζουν οι εργοδότες παρέα με τις εκάστοτε κυβερνήσεις) και τη "γενιά των 700 (και παρακάτω) ευρώ" δεν αποτελούν σκάνδαλα και αιτίες αηδίας για τον Μίκη. Όλα βαίνουν κατ’ ευχήν, συνυπάρχουμε αρμονικά, δεν αλληλοϋπονομευόμαστε, διαθέτουμε κοινωνική και πολιτική συνείδηση στο έπακρο, τύφλα να’ χουν οι Σκανδιναβοί. Αναρωτιέμαι από πότε έχει να βγει από το σπίτι του ο συνθέτης, να διαπιστώσει την περίφημη "κοινωνική συνοχή", να προσπαθήσει να διασχίσει (με ασφάλεια) μια διάβαση πεζών, να βρει ένα ελεύθερο (μη κατειλημμένο από τροχοφόρα) πεζοδρόμιο για να βαδίσει, να έλθει αντιμέτωπος με τις περίφημες "δημόσιες υπηρεσίες" χωρίς να αισθανθεί την επιθυμία να προχωρήσει σε γενοκτονία όλων των γραφειοκρατών, να λειτουργήσει σε ευρεία κλίμακα έξω από το "χρυσό κλουβί" του χωρίς να βιώσει τη συστηματική εξαπάτηση και το συνειδητό ψεύδος. Όλα αυτά τα υπέροχα στην υπερήφανη χώρα των αδούλωτων γραικύλων και των ανυπότακτων "yesmen".

Όσο για το "βέλτιστο" του εγχώριου πολιτικού συστήματος που επικαλείται ο υπερογδονταετής πολυπράγμων, αρκεί να θυμηθούμε τη συστηματική "αρχειοθέτηση" όσων δυσωδών καταστάσεων χαρακτηρίστηκαν "σκάνδαλα". Μια σύντομη καταγραφή επιχειρεί ο "Ιός" ("Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", 06.07.2008): από τον Κοσκωτά έως τις υποκλοπές, τον Ζαχόπουλο και τη Siemens. Αυτό που δεν μπορεί (ή, μάλλον, δε θέλει) να δεχθεί ο Θεοδωράκης είναι ότι η διαφθορά, ο παρασιτισμός, η απατεωνιά, η χυδαιότητα και ο καισαροπαπισμός, δεν αποτελούν παθογένειες αλλά εγγενή και δομικά στοιχεία του πολιτικού συστήματος και της εξουσίας. Στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" (20.07.2008) δημοσιεύθηκε συνέντευξη δύο ανώτερων στελεχών της Siemens (από τους πρωταγωνιστές της υπόθεσης "μαύρα ταμεία"). Οι Γερμανοί μανατζαραίοι λένε τα εξής αποστομωτικά: «(…) Οι πολιτικοί σας συνωμότησαν για να κρύψουν τις παροχές τους. Υπουργοί και κόμματα εξουσίας είχαν σταθερή χρηματοδότηση όχι μόνο από τη Siemens, αλλά και από ανταγωνιστές της ή άλλους μεγάλους αντισυμβαλλόμενους με το κράτος. Αυτό γίνεται παντού (…) Θύμωσα όταν μου διάβασαν από τις ελληνικές εφημερίδες ότι ξέπλυναν τους πολιτικούς στην Αθήνα και μάλιστα με επίσημες δηλώσεις (…) Εμείς, αν τιμωρηθούμε, θα αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί. Εμείς, δηλαδή η εταιρεία, δίναμε. Οι πολιτικοί έπαιρναν. Πολλές φορές απαιτούσαν προκαταβολικά και με εκβιαστικό τρόπο. Έτσι μας έλεγαν αυτοί που κινούσαν τα projects. Η δωροδοκία και η δωροληψία ολοκληρώνουν τις συναλλαγές. Δωροδοκούσαμε τις κυβερνήσεις που είχαν την ισχύ να παίρνουν αποφάσεις, ενώ συμβάλλαμε στηρίζοντας κάποιες δικές σας πολιτικές προσωπικότητες ή ιδρύματά τους που μας υποδείκνυαν (…) Το αμιγώς πολιτικό χρήμα τα τελευταία χρόνια μπορεί να φθάνει και τα 200 εκατ. ευρώ. Αυτά τα ποσά τα έχουν ήδη στα χέρια τους οι Έλληνες εισαγγελείς που μπορούν να βρουν τους περισσότερους αποδέκτες, έστω κι αν είναι παρένθετα πρόσωπα πολιτικών ή κομμάτων (…) Πολλές φορές στέλναμε και απευθείας εμβάσματα σε πολιτικούς γιατί θέλαμε να σιγουρευόμαστε ότι πήγαιναν στους υποδεικνυόμενους αποδέκτες και δεν χάνονταν κάπου ενδιάμεσα (…) Παλαιότερα κάποιοι κρατικοί λειτουργοί ζητούσαν εξυπηρετήσεις σε συνάλλαγμα για σπουδαστικά εμβάσματα. Κυνηγούσαν θέσεις εργασίας για τα παιδιά τους. Κάποια απ’ αυτά χωρούσαν στη Siemens. Άλλοι αρέσκονταν σε πολυτελή φιλοξενία σε ξενοδοχεία ή σε θέρετρα, ενώ κάποιοι ήθελαν να εξασφαλιστούν και ζητούσαν ποσά (…)». Και το επιστέγασμα, που δείχνει τη γνωστή σε όλους μαφιόζικη omertá μεταξύ των εξουσιαστικών καθαρμάτων, είναι η απάντησή τους στην παρατήρηση της συντάκτριας ότι στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τη Νιγηρία, κανείς πολιτικός δεν έχει τιμωρηθεί για δωροδοκία: «(…) Στη Νιγηρία πήγαν φυλακή γιατί εκεί δεν υπάρχει ο δικός σας νόμος προστασίας των υπουργών (…)». Κατάλαβες "σοφέ" υπερασπιστή του εντόπιου κοινοβουλευτισμού;

"Τζάκια με κλεμμένα ξύλα" τιτλοφορείται το θαυμάσιο κείμενο του Κώστα Καναβούρη ("Κυριακάτικη Αυγή", 13.07.2008). Αντιγράφω κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα: «(…) Κανείς δημόσιος άνδρας δεν ψελλίζει βλακείες όταν βρίσκεται στο επίκεντρο της δίνης. Μονάχα οι απαίδευτοι, οι αμόρφωτοι, οι εκπαιδευμένοι στην άγνοια. Και ο "ευπατρίδης" Μιχάλης Λιάπης σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει. Δείγμα ισχυρό του τι εννοούμε σ’ αυτή τη χώρα όταν λέμε πολιτικό τζάκι. Εννοούμε πέραν πάσης αμφιβολίας το τζάκι που καίει κλεμμένα ξύλα είτε από τον διπλανό, είτε από την παράνομη και ατιμώρητη υλοτομία, είτε από την αρπαγή καύσιμης ύλης, μέσα από τις ψυχές των ανθρώπων (…) Γι’ αυτό φοβούνται σε βαθμό ανηθικότητας. Τόσο πολύ που σου έρχεται να τους παρηγορήσεις. Και να τους πεις "μη φοβάστε ρε σεις υπάρχει ακόμη πολλή ασχήμια να σας στηρίξει" (…) Αυτοί (όπως οι Μητσοτάκηδες, όπως οι Κεφαλογιάννηδες, όπως ας πούμε οι Παπανδρέου, όπως άλλα τζάκια με λιγότερα κλεμμένα ξύλα) είναι εκπαιδευμένοι στο να μην ντρέπονται. Έχουν πάει και σε καλά σχολεία μαζί με τους κολλητούς τους, όπως ας πούμε ο Αλογοσκούφης που εκπαιδεύτηκε να λέει ψέματα για την πορεία της οικονομίας. Γιατί αν δεν εκπαιδεύτηκε να λέει ψέματα -δηλαδή να παγώσει εγκληματικά η ψυχή του- τότε είναι απλός βλάκας και τα καλά σχολεία ένας μύθος (…) Είναι τόσο χυδαίοι και τόσο επιφανειακοί, ώστε ξεχνούν πως το κάθε σύστημα, αυτό που προστατεύει πρώτο είναι η ίδια του η υπόσταση. Και την προστατεύει πίσω από κλειστές πόρτες. Την προστατεύει μέσα από τη διαρκή εκμαύγεση της αγνωσίας. Την προστατεύει με στρατιές φρουρών, με συστοιχίες και τάγματα αγγέλων και εξάγγελων της ιδιώτευσης. Συνεπώς, μη φοβάσαι ρε Λιάπη. Κανένας δεν θα πειράξει εσένα, τους ομοίους σου και τον πολυπληθέστατο εσμό που σας στηρίζει. Λαός - εσμός σε ψήφισε ρε Λιάπη, μη φοβάσαι. Θα βγούνε κι άλλες μεταξωτές γραβάτες για επιδέξιους λαιμούς στην υπόκλιση. Το πολύ να λείψεις από την προσφορά στον τόπο. Τι να κάνουμε. Θα το υποστούμε (…)». Όπου "Λιάπης", μπορείτε να τοποθετήσετε "Άκης", "Σωκράτης" (άλλως, "εθνικός προμηθευτής"), "κόμμα του λαού", ή οτιδήποτε άλλο. Μην ανησυχείς Μίκη "μας", δε θα καταρρεύσει το πολιτικό "μας" σύστημα (από το οποίο ψωμίστηκες παντοιοτρόπως), τα σκατά πάντα επιπλέουν – σε πρώτη φάση τουλάχιστον…

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

ALEJANDRO GΆNDARA

Το Σάββατο 31 Μαΐου 2008, στα πλαίσια της 5ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου (φιλοξενείται στη Δ.Ε.Θ.) απολαύσαμε τον Ισπανό συγγραφέα Alejandro Gándara, ο οποίος μίλησε για τη σχέση λογοτεχνίας και πολιτικής (όπως αυτή περιγράφεται στο βιβλίο του "Últimas noticias de nuestro mundo" / "Τελευταίες ειδήσεις από τον κόσμο μας").

Ο Gándara διηγήθηκε σύντομες ιστορίες για να υποστηρίξει τη θεωρία του. Σύμφωνα με την πρώτη ιστορία, στην πόρτα του νόμου υπάρχει ένας φύλακας. Φτάνει ένας χωρικός και ρωτά αν μπορεί να περάσει. Ο φύλακας απαντά «σήμερα όχι, αύριο ίσως», προειδοποιώντας τον χωρικό πως «πίσω μου υπάρχει ένας φύλακας διπλάσιός μου, πίσω του ένας άλλος διπλάσιός του, κ.ο.κ.». Ο χωρικός, κάθε μέρα, ρωτούσε τον φύλακα αν μπορεί να μπει, του χάριζε κάτι από τα υπάρχοντά του, αλλά εισέπραττε πάντα την ίδια στερεότυπη απάντηση: «Σήμερα όχι, αύριο ίσως». Έτσι πέρασε την υπόλοιπη ζωή του ο χωρικός και, λίγο πριν πεθάνει, ρώτησε τον φύλακα: «Για ποιον είναι ανοιχτή αυτή η πόρτα;». Και ο φρουρός του απάντησε: «Για εσένα, αλλά τώρα που πεθαίνεις θα κλείσει». Στην επόμενη ιστορία, ο Gándara διηγείται πως «όταν ήμουν παιδί και ζούσα στο Santanter, υπήρχε ένας αγαθός που μεταμφιεζόταν σε τροχονόμο και περνούσε την ημέρα του σε ένα σταυροδρόμι, όπου ρύθμιζε την κυκλοφορία. Όλοι οι κάτοικοι της πόλης γνώριζαν την περίπτωσή του, αλλά ήταν ευχαριστημένοι. Όταν οι αρχές του απαγόρευσαν τη συγκεκριμένη δραστηριότητα, η κατάσταση της κυκλοφορίας επιδεινώθηκε».

Σύμφωνα με τον Alejandro Gándara, «ο νόμος είναι, απλώς, οι λέξεις που δημιουργούμε (…) συγχέουμε τις λέξεις με την πραγματικότητα (…) γονείς, τύπος, εξουσία, μας ωθούν να πιστέψουμε ό,τι λέγεται (…) η πληθώρα λέξεων φανερώνει την ευκολοπιστία του κόσμου, ο κόσμος μιλά όλο και περισσότερο, οι λέξεις έχουν μετατραπεί σε μορφή εξουσίας (…)». Ουσιαστικά, ο Gándara μιλά για αυτοϋπονόμευση όταν λέει: «(…) Πιστεύουμε τους φόβους μας, τρέχουμε να συναντήσουμε αυτό το οποίο φοβόμαστε περισσότερο. Από εκεί πηγάζει η δύναμη των λέξεων, μέσω των οποίων παραχωρούμε μεγάλη εξουσία στους φόβους μας και η εξουσία το γνωρίζει αυτό (…) Πολλά από τα δεινά του κόσμου έχουν να κάνουν με την απόλυτη πίστη μας στις λέξεις. Ο ασφαλέστερος τρόπος για να ελεγχθεί κάποιος, είναι να πεισθεί ότι αποφασίζει – έτσι π.χ. συντηρείται η κοινοβουλευτική δημοκρατία (…)». Στην εύλογη παρατήρηση παρισταμένου ότι η αψηφισιά του νόμου συνεπάγεται κυρώσεις, ο Gándara επισήμανε πως «η τιμωρία προηγείται της απειλής, η τραγωδία είναι ότι αυτοτιμωρούμαστε, η τιμωρία υπάρχει για όσους δεν αυτοτιμωρούνται (…)».








Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008

ΚΑΦΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ...

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού


Η αλυσίδα καταστημάτων πώλησης καφέ "Starbuks Coffee" ανακοίνωσε ότι ετοιμάζεται να κλείσει 600 καταστήματά της (ως μη αποδοτικά) στις Η.Π.Α. έως το τέλος του έτους, με αποτέλεσμα 12.000 εργαζόμενοι να μείνουν άνεργοι. Το αρχικό πλάνο προέβλεπε το κλείσιμο 100 καταστημάτων και το άνοιγμα 250 καινούριων για το 2009 - τελικά θα ανοίξουν 200. Επισήμως, όλα αυτά οφείλονται στη δυσχερή οικονομική κατάσταση την οποία βιώνουν οι μη προνομιούχες κοινωνικές τάξεις στις Η.Π.Α. Οι πολλοί προτιμούν να περικόψουν τέτοια έξοδα (σχεδόν 5 δολάρια για έναν καφέ της αλυσίδας) ή να στραφούν σε φθηνότερα προϊόντα (όπως ο καφές που προσφέρουν τα McDonalds). Σήμερα, η αλυσίδα "Starbuks" διατηρεί 15.756 καταστήματα παγκοσμίως, εκ των οποίων 11.168 μόνο στις Η.Π.Α. Οι αριθμοί αυτοί, δείχνουν τα αποτελέσματα της επεκτατικής πολιτικής που ακολούθησε από το 1971 – όταν άνοιξε το πρώτο κατάστημα στο Seattle. Ο ιδρυτής των "Starbuks", Howard Schultz, δηλώνει ότι στόχος του είναι να ενισχυθεί η παρουσία της εταιρείας στο διεθνές εμπόριο, όπου οι προοπτικές είναι πολλά υποσχόμενες. Βέβαια, βασικό ρόλο διαδραματίζουν οι προσδοκίες των τζογαδόρων του χρηματιστηρίου (η αλυσίδα "Starbuks" εισήχθη στην Wall Street τον Ιούνιο του 1992), οι οποίοι θέλουν "να αποδώσει ικανοποιητικά η επένδυση" – δηλαδή, μείωση του κόστους εργασίας (των ήδη χαμηλόμισθων εργαζομένων) για αύξηση των χρηματιστηριακών αποδόσεων.

Η "Ένωση Εργαζομένων στα Starbuks" ("Starbuks Workers Union") θεωρείται μια δραστήρια συνδικαλιστική οργάνωση στις Η.Π.Α. Πάντως, στην περίπτωση του Ζου Τσου, το σωματείο των εργαζομένων στα "Starbuks" οφείλει να είναι ευγνώμων προς αυτόν. Συγκεκριμένα, το 2003, ο φοιτητής τότε Ζου Τσου προσελήφθη σε κατάστημα της αλυσίδας στην California. Οι αποδοχές του ήταν μάλλον πενιχρές (όπως και των υπόλοιπων συναδέλφων του, άλλωστε), αλλά παρηγορήθηκε με τη σκέψη ότι ο άτυπος θεσμός του φιλοδωρήματος θα ήταν μια σημαντική ενίσχυση. Αυτό, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι στη μοιρασιά συμμετείχαν και τα "μεσαία στελέχη" (επιστάτες, προϊστάμενοι, κλπ), σύμφωνα με την πολιτική της εταιρείας. Έτσι, τα φιλοδωρήματα συγκεντρώνονταν σε χρηματοκιβώτιο και διανέμονταν στο σύνολο του προσωπικού στο τέλος της εβδομάδας: η μοιρασιά γινόταν βάσει των ωρών εργασίας του κάθε εργαζομένου. Το 2004, ο Ζου Τσου προσέφυγε στη δικαιοσύνη, διεκδικώντας την απόδοση των φιλοδωρημάτων μόνο στους χαμηλόμισθους. Δικαστήριο του San Diego αποφάσισε (μόλις φέτος τον Μάρτιο) πως το φιλοδώρημα πρέπει να το καρπώνεται μόνο το χαμηλόμισθο προσωπικό. Η απόφαση έχει αναδρομικό χαρακτήρα και η εταιρεία υποχρεώνεται να επιστρέψει στο προσωπικό της σχεδόν 100 εκατομμύρια δολάρια συνολικά. Βέβαια, οι νομικοί εκπρόσωποι της "Starbuks Coffee" έχουν ήδη ασκήσει έφεση κατά της απόφασης…

Γνωστή είναι και η πρακτική εκμετάλλευσης που ακολουθούσε η εταιρεία στις συναλλαγές της με τους "τριτοκοσμικούς" παραγωγούς του καφέ ("συνεταίρους" τους χαρακτήριζε), αλλά οι Αιθίοπες κατάφεραν να γονατίσουν τον αμερικανικό κολοσσό, απαιτώντας και πετυχαίνοντας αποζημιώσεις υπέρ του μικροκαλλιεργητή καφέ, για τη χρήση αιθιοπικών τοπωνυμίων στα προϊόντα της εταιρείας. Για αρχή, πήραν 80 εκατομμύρια δολάρια...



Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

ΧΡΗΣΙΜΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ...


Ζήτω το trash!!! Ζήτωσαν οι τηλεοπτικές σκουπιδοπαραγωγές, διότι αποτελούν αξιόπιστη αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας. Όχι, δεν αποφάσισα να λειτουργήσω ως "συνήγορος του διαβόλου", απλώς θέλω να αποδώσω "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι". Πολλές φορές θυμώνουμε ή απογοητευόμαστε από τη συμπεριφορά ανθρώπων που μας περιβάλλουν και αναλωνόμαστε σε οιμωγές του είδους «δεν το περίμενα αυτό (...) νόμιζα πως μπορούσα να στηριχτώ σε κάποιους ανθρώπους (...)» και άλλα τέτοια φαιδρά. Τα "στραπάτσα" και οι "πτώσεις από τα σύννεφα" έχουν μέγιστη χρησιμότητα: μας βοηθούν να "ξετσιμπλιαστούμε" (ήτοι, να αποτινάξουμε τις ψευδαισθήσεις και τις αβάσιμες προσδοκίες) και να συνειδητοποιήσουμε πως οι άνθρωποι γύρω μας (δικοί ή ξένοι) δε ζουν και αναπνέουν βάσει των δικών μας πόθων κι επιθυμιών, αλλά δρουν βάσει των δικών τους κινήτρων. Ομοίως, η κοινωνία στο σύνολό της δεν είναι αγγελικά πλασμένη και δε λειτουργεί με βάση τις δικές μας πεποιθήσεις και αξιολογικές κρίσεις.

Αφορμή για όλα αυτά, υπήρξαν κάποια απαξιωτικά δημοσιεύματα σχετικά με τηλεοπτικές εκπομπές (τα λεγόμενα "reality"), οι οποίες παρουσιάζονται σε δίκτυα του εξωτερικού και σύντομα θα ευδοκιμήσουν και στην Ελλάδα. Το πρώτο δημοσίευμα ("Ποντίκι", 19.06.2008) με τίτλο "Η ώρα της... κακοήθειας", αναφέρεται στην εκπομπή της FOX Broadcasting Company "The Moment of Truth". Όπως διαβάζουμε, «(...) είναι ένα τηλεπαιχνίδι που σχεδιάστηκε στην Κολομβία και προβάλλεται αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ, διαφθείροντας εκατομμύρια θεατές. Οι διαγωνιζόμενοι καλούνται να απαντήσουν ειλικρινά σε μια σειρά ερωτήσεων, με ανώτατο έπαθλο 750.000 ευρώ. Δεν πρόκειται για τις κλασικές ερωτήσεις γνώσεων, αλλά για ερωτήσεις άκρως προσωπικές και αδιάκριτες. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να βγάλει στη φόρα τα άπλυτα ανθρώπων φαινομενικά τίμιων και καλοσυνάτων. Οι υπεύθυνοι σχεδιάζουν τις ερωτήσεις ανακρίνοντας φίλους και γνωστούς του διαγωνιζόμενου, που δεν διστάζουν να ρουφιανέψουν και το πιο κρυφό μυστικό τους. Εν συνεχεία περνούν τον διαγωνιζόμενο από ανιχνευτή ψεύδους (το ίδιο μοντέλο που χρησιμοποιεί η αστυνομία) και του κάνουν ερωτήσεις. Έπειτα, καλούν στο στούντιο τρία-τέσσερα κοντινά του άτομα, κυρίως φίλους, συζύγους και γονείς, και επαναλαμβάνουν τις ερωτήσεις μπροστά στις κάμερες. Ο διαγωνιζόμενος δεσμεύεται να δώσει τις ίδιες απαντήσεις που είχε δώσει ενώπιον του ανιχνευτή ψεύδους και έχει το δικαίωμα να αποχωρήσει από το παιχνίδι όποτε θέλει, μαζί με τα λεφτά, εφόσον έχει απαντήσει ειλικρινά στην τελευταία ερώτηση που του έγινε. Η ανάκριση ξεκινάει με σχετικά ανώδυνες ερωτήσεις (...) Όσο μεγαλώνει το ποσό, οι ερωτήσεις γίνονται όλο και πιο ακραίες, κάνοντας το "The Moment of Truth" διάσημο για την καταστροφή γάμων και σχέσεων (...)». Προς τι η απαξίωση, φίλτατοι; Η συγκεκριμένη εκπομπή επιτελεί ύψιστο εκπαιδευτικό και κοινωνικό έργο: δείχνει όλα όσα γνωρίζουμε, αλλά δε θέλουμε να παραδεχτούμε. Κυρίως, αποκαλύπτει πολλά για την ανθρώπινη φύση και για το ποιόν των ανθρώπων (οι περισσότερες καταστάσεις δεν είναι όπως δείχνουν). Είναι ωφέλιμο να γνωρίζουμε την ποιότητα των ανθρώπων που αποτελούν τον στενό μας περίγυρο, αν και κατά πόσο είναι διαβρωμένοι και αναξιόπιστοι. Είναι χρήσιμο να δοκιμάζονται τα όριά μας - εκεί φαίνεται η αξία του καθενός, αν μπορεί να αντισταθεί και να ζήσει με αξιοπρέπεια. Ας διαλύονται γάμοι και κοινωνικές σχέσεις, η γνώση της αλήθειας έχει μεγαλύτερη αξία. Δεν αξίζει να διατηρούνται οικοδομήματα επάνω σε σαθρά θεμέλια, ιδίως όταν οι συμμετέχοντες είναι πρόθυμοι να προδώσουν ανά πάσα στιγμή. Σχετικά με το επιχείρημα ότι τέτοιες πρακτικές διαφθείρουν, θεωρώ πως δεν ευσταθεί. Όποιος θέλει να διαφθαρεί θα το κάνει - κι αν δεν του προσφερθεί η ευκαιρία, θα την επινοήσει. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια περί ανύπαρκτης αθωότητας.



Το δεύτερο δημοσίευμα, με τίτλο "Ριάλιτι με δανεικά μωρά" ("Ελευθεροτυπία", 27.06.2008), αναφέρεται στην εκπομπή του αγγλικού καναλιού NBC "The Baby Borrowers". «Πέντε νεαρά ζευγάρια ηλικίας 15, 16 και 17 ετών μοιράζονται τη ζωή τους ανάμεσα σε ένα δανεικό μωρό και τους τηλεθεατές (...) θα ολοκληρωθεί σε έξι φάσεις. Στην ουσία, ανάλογα με το τι θα τραβήξουν τα νεαρά ζευγάρια στον ρόλο των γονιών, θα περνούν και στην επόμενη φάση (...)». Ουσιαστικά, οι (έφηβοι) επίδοξοι γονείς θα περνούν από εξετάσεις ως προς τις "γονεϊκές" τους ικανότητες, θα κρίνονται βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων και θα προετοιμάζονται για έναν μελλοντικό ρόλο (αφομοιώνοντας αμέτρητα "πρέπει" και σχετικούς κανόνες συμπεριφοράς). Γονείς πρόθυμοι (με το αζημίωτο, βέβαια) να "δανείσουν" τα παιδιά τους (άλλωστε, ιδιοκτησία τους είναι) και νέοι (υποτίθεται, στην ηλικία της αμφισβήτησης και της ανυπακοής) έτοιμοι να χειραγωγηθούν και να υπαχθούν στο υπάρχον σύστημα. Ενδιαφέροντα συμπεράσματα, τω όντι...


Σάββατο 5 Ιουλίου 2008

ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΟΜΙΣΜΑ...

Τα γεγονότα της 16ης Ιουνίου 2008, στην περιοχή Moquegua (Perú) αποτελούν οδηγό για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται οι δυνάμεις καταστολής ("παιδιά του λαού" τους είχε χαρακτηρίσει με συμπάθεια ο Pier Paolo Pasolini - ας του συγχωρήσουμε την ανοητολογία...). Όπως έγραψε η εφημερίδα "Κόντρα" (Σάββατο 21 Ιουνίου 2008), «Ταπεινωτικό τέλος είχε η επιχείρηση δεκάδων αστυνομικών να σπάσουν τον αποκλεισμό από χιλιάδες διαδηλωτές της πόλης Moquegua στο νότιο Περού στις 16 Ιουνίου. Οι κάτοικοι που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις διεκδικούν από την κυβέρνηση μεγαλύτερο μερίδιο για την περιοχή τους από τους φόρους που εισπράττει από τη Southern Copper Corporation, τη μεγαλύτερη εταιρία εξόρυξης χαλκού του Περού, της οποίας τα μεγαλύτερα ορυχεία βρίσκονται στην περιοχή της Moquegua. Οι τιμές του χρυσού, του χαλκού και του ψευδάργυρου έχουν εκτοξευτεί στα ύψη, όπως και τα κέρδη των εταιριών εξόρυξης, γεγονός που προκαλεί κοινωνική ένταση σ’ όλες τις περιοχές του Περού όπου υπάρχουν ορυχεία, καθώς οι κάτοικοι βλέπουν ότι το μόνο που αποκομίζουν από το φυσικό πλούτο της γης τους είναι η μόλυνση και η καταστροφή του περιβάλλοντος. Οι κάτοικοι της Moquegua είχαν αποκλείσει πριν από μια βδομάδα την πόλη, στήνοντας οδοφράγματα στους γύρω δρόμους, στον κεντρικό αυτοκινητόδρομο που συνδέει το Περού με τη Χιλή και στο δρόμο που οδηγεί στην Tacna, τη νοτιότερη επαρχία του Περού, προκαλώντας ελλείψεις σε τρόφιμα και καύσιμα. Η κυβέρνηση αποφάσισε να σπάσει τον αποκλεισμό στέλνοντας αστυνομικές ενισχύσεις από τη Λίμα. Όμως, όταν οι αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν ρίχνοντας δακρυγόνα για να διαλύσουν τους διαδηλωτές που είχαν κλείσει μια γέφυρα, δέχτηκαν επίθεση με ρόπαλα και πέτρες από 20.000 διαδηλωτές. Ακολούθησαν σφοδρές συγκρούσεις, κατά τις οποίες κατατροπώθηκαν οι αστυνομικοί και 48 απ’ αυτούς πιάστηκαν αιχμάλωτοι, ενώ τραυματίστηκαν και δεκάδες διαδηλωτές. Οι αιχμάλωτοι αφοπλίστηκαν και μεταφέρθηκαν στον καθεδρικό ναό της πόλης, όπου κρατήθηκαν για 24 ώρες και έπειτα αφέθηκαν ελεύθεροι. Ανάμεσα στους αιχμαλώτους ήταν και ένας στρατηγός, αστυνομικός διοικητής του νότιου Περού, ο οποίος εμφανίστηκε στην κρατική τηλεόραση, περικυκλωμένος από οργισμένους διαδηλωτές, κρατώντας λευκή σημαία και ζητώντας συγγνώμη από το λαό».

Πήγαιναν γυρεύοντας και νόμιζαν πως θα επικρατούσαν εύκολα...

Τραυματισμένοι ένστολοι, μετά την παταγώδη αποτυχία...

Σε κατάσταση αιχμαλωσίας:
το απειροελάχιστο από ό,τι υφίστανται οι δικοί τους κρατούμενοι...






(ΝΕΟ)ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ...


Ώστε, έτσι: «Οι καχύποπτοι ζουν στο Νότο», σύμφωνα με την "Ελευθεροτυπία" (Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008). Το βαθυστόχαστο συμπέρασμα προκύπτει από τα αποτελέσματα του ευρωβαρόμετρου, δηλαδή: οι νοτιοευρωπαίοι είναι πιο απαισιόδοξοι από τους βορειοευρωπαίους και ότι οι πολίτες του ευρωπαϊκού Νότου (σε αντίθεση με τους βόρειους εταίρους των) είναι αρνητικοί ως προς το ενδεχόμενο αύξησης της φορολογίας για τη βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών. Το δημοσίευμα αρκείται στην παράθεση των ποσοστών, χωρίς περαιτέρω ανάλυση. Βέβαια, οι "παροικούντες την Ιερουσαλήμ" γνωρίζουμε πολύ καλά τις αιτίες αυτού του "φαινομένου", το οποίο μόνο καινοφανές δεν είναι για τα ελληνικά δεδομένα. Κατ’ αρχάς, το ότι οι Έλληνες δεν είναι διατεθειμένοι να φορολογηθούν περισσότερο είναι απολύτως εξηγήσιμο και κατανοητό. Κανείς δεν πιστεύει ότι ο (αυτάρεσκα) αυτοαποκαλούμενος "δημόσιος τομέας" είναι δυνατόν να βελτιωθεί και (πολύ περισσότερο) να επιτελέσει το έργο για το οποίο υποτίθεται ότι υπάρχει. Η κρατική γραφειοκρατία (αυτό είναι το πραγματικό όνομα του "δημόσιου τομέα" εν Ελλάδι) δεν έχει καμιά ελπίδα ουσιαστικής βελτίωσης, διότι το πρόβλημα δεν ανάγεται στην ελλιπή χρηματοδότηση αλλά στο ανεπαρκές (κυρίως ποιοτικά) έμψυχο υλικό. Λίγο πολύ, όλοι έχουμε έλθει σε επαφή (αναγκαστική) με το τέρας (ο χαρακτηρισμός είναι άκρως επιεικής) της παρασιτικής γραφειοκρατίας και με τους άχρηστους (στην πλειονότητά τους) που τη στελεχώνουν. Επίσης, γνωρίζουμε πολύ καλά τον παραλογισμό που επικρατεί στο ανούσιο χαρτοβασίλειο του Ελλαδιστάν και τον αδικαιολόγητα πολύ χρόνο που θυσιάζουμε για τη διεκπεραίωση και της πιο απλής πράξης. Πρόσφατο παράδειγμα: τρία και πλέον εκατομμύρια ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας αναγκάζονται να χάσουν χρόνο και να πληρώσουν χαράτσι για να δηλώσουν τα ακίνητά τους στο "κτηματολόγιο" – κάτι που έχουν κάνει επανειλημμένως μέσω του εντύπου "Ε9" της φορολογικής δήλωσης και οι κρατικοδίαιτοι γραφειοκράτες όφειλαν να διασταυρώσουν μόνοι τους. Όλοι έχουμε έλθει αντιμέτωποι με ανωφελείς και θρασύτατους υπαλληλίσκους που νομίζουν πως μπορούν να εξουσιάσουν τους πάντες και πως τους αξίζει το καλύτερο. Χαρτογιακάδες που (ουδέποτε μόχθησαν πραγματικά και) καταλαμβάνουν θέσεις οι οποίες δεν έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, αλλά βολεύουν (και, μάλιστα, με το ευνοϊκότατο καθεστώς της μονιμότητας) αργυρώνητους ψηφοφόρους και κρατικοδίαιτα παράσιτα. Άπαντες γνωρίζουν την κατάσταση, διότι ο βαθμός συνενοχής είναι υψηλότατος. Συν τοις άλλοις, ελάχιστοι είναι εκείνοι που ενδιαφέρονται για το λεγόμενο "κοινό καλό" – πετάμε τα σκουπίδια στην αυλή του γείτονα, η τακτική είναι πάγια και κοινώς αποδεκτή. Άλλωστε, γνωρίζουμε πώς διανέμεται ο δημόσιος πλούτος (όπως και τα έσοδα από τη φορολογία) καθώς και το ποιον των κυβερνώντων, αλλά και τη γενική νεοελληνική νοοτροπία. Δύο πρόσφατα δημοσιεύματα, για του λόγου το αληθές. Σύμφωνα με το πρώτο που φέρει τίτλο «Διακομματικό ρουσφέτι στη Βουλή» ("ΕΘΝΟΣ", Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008), «(…) με συνοπτικές διαδικασίες και εντελώς αιφνιδιαστικά εγκρίθηκε η μονιμοποίηση αγνώστου αριθμού μετακλητών και αποσπασμένων υπαλλήλων που υπηρετούν σε κόμματα, κοινοβουλευτικούς αξιωματούχους και υπηρεσίες του Κοινοβουλίου από το 2004 έως σήμερα και υπολογίζονται σε εκατοντάδες (…)». Φαίνεται πως πρόκειται περί ειδικής κατηγορίας εργαζομένων (συμβασιούχων), απολύτως απαραίτητων και χρησιμότατων. Κάποιοι κακοήθεις μιλούν για "παράκαμψη των διαγωνισμών" και "γαλαζοπράσινα παιδιά". Το δεύτερο δημοσίευμα, με τίτλο «Στρίβειν διά της αποχής» ("Ποντίκι", Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008), «(…) Το Ευρωκοινοβούλιο ψήφισε προσφάτως, με μεγάλη πλειοψηφία, τροπολογία που απαγορεύει στους ευρωβουλευτές να απασχολούν συγγενείς τους. Οκτώ έλληνες απείχαν από την ψηφοφορία (…) Η ψηφοφορία της 22ας Απριλίου δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης: 477 ευρωβουλευτές υπερψήφισαν την απαγόρευση της απαγόρευσης συγγενών τους στα βουλευτικά γραφεία, 149 την καταψήφισαν και 62 απείχαν (ήταν παρόντες στην αίθουσα, αλλά δεν ψήφισαν) (…) Ανάμεσα στους 62 που απέφυγαν να τοποθετηθούν ήταν και 8 έλληνες. Ποιοι; Οκτώ ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή… το όλον ΠΑΣΟΚ! (…)». Οι ευρωβο(υ)λευτάδες απάντησαν στην εφημερίδα με επιστολή τους που δημοσιεύθηκε την Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008, όπου παρέθεσαν τα "ατράνταχτα" επιχειρήματά τους: «(…) Αποφασίσαμε να τηρήσουμε στάση αποχής σε μια τροπολογία στην ετήσια Έκθεση της Επιτροπής Ελέγχου του Προϋπολογισμού – που προέβλεπε την απαγόρευση επιλογής ως συνεργατών ευρωβουλευτών μελών των οικογενειών τους – για λόγους καθαρά πολιτικούς (…) Το πόσο σωστή ήταν η απόφασή μας για αποχή – δηλαδή μη συμμετοχή σε μια φάρσα – αποδείχτηκε λίγες μέρες μετά την ψηφοφορία, όταν αποκαλύφτηκε ότι πολλοί από όσους υπερψήφισαν την τροπολογία χρηματοδοτούσαν κανονικότατα, με αδιαφανείς διαδικασίες, όχι μόνο μέλη των οικογενειών τους, αλλά και τις οικογενειακές τους επιχειρήσεις! (…) θα μας επιτρέψετε, λοιπόν, εμείς να μην θέλουμε να συμμετάσχουμε σε αυτή την άκρως υποκριτική και παρελκυστική τακτική που, αντί να επιλύσει αυτό το ευαίσθητο και περίπλοκο ζήτημα, το συγκαλύπτει, δημιουργώντας εντυπώσεις με ημίμετρα (…)». Κατανοητό; Βέβαια, αυτά τα δύο δημοσιεύματα περιγράφουν περιστατικά που είναι παρωνυχίδες σε σχέση με την μπόχα που αναδίδει η ελληνική καθημερινότητα σε κάθε της έκφανση. Το συμπέρασμα είναι απλό και βγαίνει αβίαστα: στον τόπο ετούτο, δεν αξίζει να είναι κάποιος νόμιμος και νομοταγής. Το "λάθε βιώσας" (το ζην λάθρα) είναι ένας αξιοπρεπής και όχι ιδιαίτερα ψυχοφθόρος τρόπος επιβίωσης, τηρώντας όσο δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση από μια αβάσταχτα γελοία καθημερινότητα που ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Ένας άλλος τρόπος ύπαρξης, είναι η διαρκής αντίδραση (ακόμη και με τον πιο βίαιο τρόπο) απέναντι στη γενικευμένη σαπίλα. Κι εδώ, η μοναξιά είναι πολύ έντονη…

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ΖΕΙ;


Δε χρειάζεται να είναι κάποιος προφήτης για να ξέρει τι να περιμένει στον "ευλογημένο" ετούτον τόπο˙αρκεί μια προσεκτική παρατήρηση της απελπιστικά επαναλαμβανόμενης αλγεινής καθημερινότητας. Μόλις στο προηγούμενο κείμενο έγραφα για την επικείμενη νέα πύρινη (και την επακόλουθη τσιμεντένια) καταστροφή. Φυσικά, δε διαθέτω μαντικές ικανότητες ή τη λεγόμενη 6η (7η, 8η, κ.ο.κ.) αίσθηση. Απλή λογική είναι, καθώς και συνειδητοποίηση της κατάστασης (πού ζούμε, με ποιους, κλπ). Έχουμε και λέμε, λοιπόν: 22 πυρκαγιές μέσα σε ένα 24ωρο, μόνο στο λεκανοπέδιο Αττικής, ενώ οι "υπεύθυνοι" καυχώνται πως «χάρη στην έγκαιρη κινητοποίηση κι επέμβαση, αποτεφρώθηκαν μόνο (!!!) 1.000 στρέμματα πευκοδάσους στον Υμηττό». Αυτό το "μόνο" θα είχε αξία αν λέγαμε πως «απανθρακώθηκαν μόνο κάποιες χιλιάδες γραφειοκράτες, κομματάρχες, εξουσιαστικοί παράγοντες, κλπ.». Βέβαια, ο Δήμος Γλυκών Νερών είχε ζητήσει από το Υπουργείο Εσωτερικών τη δημιουργία δεξαμενής νερού (χωρητικότητας 140 τόνων και κόστους 70.000 ευρώ), αλλά ουδείς ενδιαφέρθηκε. Βέβαια, ο στόχος των εμπρηστών (που δεν είναι άλλος από την "αξιοποίηση", όπως επέκταση της οικοδομήσιμης γης και διάνοιξη αυτοκινητόδρομων) επιτυγχάνεται κάθε φορά στο ακέραιο διότι, απλούστατα, σε αντίθεση με τους κρατικοδίαιτους ανευθυνοϋπεύθυνους, αυτοί ενεργούν βάσει σοβαρού σχεδιασμού. Όπως έγραψε και ο Στάθης Σταυρόπουλος ("Ελευθεροτυπία" 26.06.2008), «(…) Κατά μίαν έννοια αυτή η χώρα κατοικείται ως επί το πλείστον από σκουπίδια. Και πάντως κυβερνιέται από σκουπίδια (…) Κυβερνούν ωσάν σκουπίδια (με χορηγούς τις μίζες, και οι πράσινοι και οι γαλάζιοι), διότι κυβερνούν σκουπίδια – ή έστω κουρέλια, για όσους από μάς δεν αντέχουν αυτόν τον ρόλο…». Και, για του λόγου το αληθές, έρχεται ένα κάποιο μαλάκιο ονόματι Νίκος Λέγκας (με την ιδιότητα του ως υφυπουργίσκου Οικονομικών) να υπογράψει την απόφαση να μειωθούν κατά 25% οι πιστώσεις για δαπάνες μίσθωσης εναέριων μέσων δασοπυρόσβεσης. Μήπως να δοκιμάζαμε την κατάργηση (θεσμική και φυσική) όλων αυτών των χαμερπών και ανωφελών γραφειοκρατών;

Στις τελευταίες βο(υ)λευτικές εκλογές (Σεπτέμβριος 2007), 2.995.421 ασπόνδυλα έδωσαν και πάλι την εξουσία στην κυβέρνηση των καμένων του έτους εκείνου και 2.727.652 μορμολύκεια έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στο κόμμα που κυβερνούσε και ευθύνεται για τα καμένα παρελθόντων ετών. Θα πει κάποιος «η ψήφος είναι ιερό δικαίωμα, γιατί τους βρίζεις;». Κοπριές !!! Όσο δικαιούται κάποιος να μου φορτώνει στον σβέρκο την κάθε χυδαία εξουσία, άλλο τόσο έχω το δικαίωμα να αντιδρώ με τον τρόπο μου. Και, δεν έχω καμία αμφιβολία πως, και στην επόμενη εκλογοπανήγυρη, πάλι με τον ίδιον τρόπο θα συμπεριφερθεί ο αυτοευνουχισμένος και αποχαυνωμένος "κυρίαρχος λαός". Η αιτία είναι απλή: συνένοχος ή βλαξ – άλλο ενδεχόμενο δεν υπάρχει. Απόλυτος μιθριδατισμός και ασφυκτικά διευρυμένη συνενοχή. Το επιβεβαιώνουν και διεθνείς οργανώσεις: στην κορυφή της διαφθοράς πανευρωπαϊκώς η ένδοξη ψωροκώσταινα. Άλλωστε, όλοι γνωρίζουμε ότι οι μίζες και τα λαδώματα (μικρής ή μεγάλης εμβέλειας) αποτελούν καθημερινή πρακτική για ουκ ολίγους εξ ημών. Ακόμη και οι υποτιθέμενοι διώκτες της διαφθοράς υποκύπτουν στα θέλγητρά της˙ άνθρωποι είναι και οι "αδιάφθοροι", δεν είναι θεοί. Κι ας λέει το "παιδί" πως «θα μας πάρουν με τις πέτρες». Μην ανησυχείς George, το μέγα πλήθος είναι καταλλήλως εκπαιδευμένο και αρκούντως υπάκουο. Άλλωστε, ποιος θέλει να χαλάσει τα "μπάνια του λαού" και την καλοπέρασή του; Την ίδια στιγμή (και κάθε στιγμή), αστρονομικά ποσά (για τους "κοινούς θνητούς") από μίζες σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας και οι "εκπρόσωποι του λαού" πλουτίζουν (μόνο από την "αποζημίωση" που εισπράττουν;) χωρίς να υφίστανται έλεγχο "πόθεν έσχες". Επίσης, το εξουσιαστικό σινάφι έχει φροντίσει να εξασφαλίσει ατιμωρησία για τους "εθνοπατέρες" (άρθρα 61 και 62 του Συντάγματος) παρά τις όποιες καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και ο περίφημος "Νόμος περί Ευθύνης Υπουργών" (άρθρο 86 του Συντάγματος) που κατηγοριοποιεί τους κατοίκους της χώρας σε πληβείους και πατρικίους. Η μαφιόζικη πρακτική της "omertá" και η αλληλεγγύη μεταξύ καθαρμάτων, βρίσκουν την πλήρη εφαρμογή τους…

Γράφει ο Ευγένιος Αρανίτσης στη στήλη του "Είσοδος Υπηρεσίας" ("Ελευθεροτυπία", Σάββατο 28 Ιουνίου 2008): «(…) η "μεγάλη μάζα των πολιτών" υποχρεούται να αγωνιά αποκλειστικά για τα "προβλήματα της καθημερινότητας", όπως τα ονόμασαν, λες και η "καθημερινότητα" είναι τάχα άτρωτη απέναντι στη δράση των αρπακτικών που λεηλατούν την περιουσία του Δημοσίου ή λες και οι απευθείας αναθέσεις γίνονται μόνον Κυριακές και αργίες, οπότε οι καθημερινές αφιερώνονται, δίχως περισπασμούς, στον θρήνο για τις τιμολογιακές επιθέσεις της ΔΕΗ και του ΟΤΕ (…) η λαϊκίστικη αντιδιαστολή μεταξύ "καθημερινότητας" και "σκανδάλων" είναι επιπλέον προσβλητική για εκείνους υπέρ των οποίων οι ίδιοι πολιτικοί κόπτονται νυχθημερόν, τουτέστιν τους πολίτες. Κυρίως επειδή τους παρουσιάζει σαν όντα που υποτίθεται ότι ζουν απομονωμένα από τη μοίρα των θεσμών και που οφείλουν να διαμαρτύρονται μόνον και μόνον για την ποιότητα της ντομάτας (…)». Πιο αιχμηρός κι επιθετικός, ο Κώστας Καναβούρης ("Κυριακάτικη Αυγή", 29 Ιουνίου 2008) επισημαίνει: «Το πιο μεγάλο σκάνδαλο δεν είναι αυτό της Siemens. Το πιο μεγάλο σκάνδαλο είναι που θεωρούμε μέγα σκάνδαλο το σκάνδαλο της Siemens. Ότι και καλά έλαχε μια πολυεθνική να χρησιμοποιεί βρώμικες μεθόδους για την προώθηση των προϊόντων της, μεθόδους δηλαδή πίσω από την πλάτη της δημοκρατίας, στις οποίες μεθόδους διάφοροι εξωνημένοι πολιτικοί και άλλα παράσιτα του πολιτικού βίου ενέδωσαν, οπότε δημιουργήθηκε το θέμα (…) Κυκλοφορούνε οι κουκουλοφόροι του χρήματος και κανείς δεν τους αναγνωρίζει. Αλλά το πιο "αστείο" δεν είναι αυτό, το πιο αστείο είναι ότι σε τακτά διαστήματα βγάζουνε τις κουκούλες μπροστά στα μάτια μας και αιτούνται ψήφον!!! Και την κερδίζουν!!! Λες και δεν έγινε τίποτα. Κι αν πας να πεις κάτι σε μηνύουν κιόλας. Και κερδίζουν και τη δίκη έχοντας προηγουμένως φροντίσει να νομιμοποιήσουν την κουκουλοφορία (…) υπάρχει άνθρωπος στοιχειώδους νοημοσύνης που να μην ξέρει ότι αυτό που ονομάζεται πολιτικό τζάκι (το οποιοδήποτε και οποιασδήποτε εμβέλειας) στην Ελλάδα, έφθασε να είναι τέτοιο χωρίς να βουτηχτεί μέχρι τον λαιμό στην άνομη συναλλαγή; Υπάρχει άνθρωπος που να βρίσκει φυσιολογικό τον πλουτισμό χθεσινών παραστεκάμενων; Υπάρχει στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος που δεν βλέπει, ας πούμε, το αδιανόητο (τρόπος του λέγειν) έγκλημα, ότι χτίζεται με πολυτελέστατες κατοικίες η Πάρνηθα; Ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι κουκουλοφόροι που δίνουν τις άδειες για να χτιστεί; Ποιοι κουκουλοφόροι έχτισαν την Πεντέλη; Κανένα στόμα δεν το ‘βρε και δεν τόπε ακόμη. Αισχρά υποκείμενα από την κορυφή του Ολύμπου της εξουσίας που τα ‘χει κάνει μπάχαλο μεταξύ θεσμικής και εξωθεσμικής τοιαύτης, μέχρι τον πάτο με τα υπολείμματα της εξουσίας, αισχρά υποκείμενα επαναλαμβάνω αρπάζουν ό,τι βρουν μπροστά τους δεκαετίες επί δεκαετιών. Οι ολίγιστοι και οι χυδαίοι κατέχουν τον τόπο. Κι αυτό δεν είναι σκάνδαλο. Είναι η πραγματικότητα. Και είναι η πραγματικότητα επειδή την αποδεχόμαστε (…) Άνθρωποι που θα έπρεπε να έχουνε πεθάνει από την πείνα αν πιστέψουμε τα βιογραφικά τους, βοά ο πλούτος τους. Άλλοι μέσα σε λίγα χρόνια χτίσανε παλάτια και σου λένε πως είναι νόμιμα. Κι άλλοι μεγαλόσχημοι του πλούτου ξεπηδούν από το πουθενά, θεία χάριτι κι όλα αυτά είναι φυσιολογικά (…)».


Σε τι μπορούν να ελπίζουν όσοι δε θέλουν να είναι βλάκες ή συνένοχοι; μάλλον σε τίποτα ουσιαστικό. Ίσως, το μόνο που απομένει είναι η διάσωση της αξιοπρέπειας (ή, έστω, μέρους αυτής) μέσω της άμεσης αντιπαράθεσης και αντίδρασης απέναντι στη διαρκώς διογκούμενη χυδαιότητα της (κάθε μορφής) εξουσίας. Η μορφή της αντίδρασης μόνο βίαιη μπορεί να είναι για να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Αλίμονο αν εμπιστευθούμε τους πλήρως διαβρωμένους θεσμούς και τους ποταπούς μαμελούκους των μηχανισμών του σύγχρονου Λεβιάθαν. Δικολαβικές επινοήσεις όπως «η ιερότητα της ανθρώπινης ζωής» δεν έχουν θέση σε έναν πόλεμο που μαίνεται από καταβολής κόσμου. Εκτός κι αν θέλουμε να δεχόμαστε στωικά και αγόγγυστα οτιδήποτε συμβαίνει εις βάρος μας, προσδοκώντας δικαιοσύνη στο επέκεινα…

Το θέρος του 2002, οι "νοικοκυραίοι" πανηγύριζαν την "εξάρθρωση της εγχώριας τρομοκρατίας", γεγονός που θα τους απήλλασσε από ένα "άγος" εν όψει της επικείμενης διοργάνωσης των ολυμπιακών αγώνων. Τα 45άρια σιώπησαν και οι "πολιτισμένοι" απαξίωσαν τη βίαιη αντίδραση απέναντι στη θεσμοθετημένη βία. Έκτοτε, τα σαπρόφυτα έχουν ξεσαλώσει και η αλαζονεία της εξουσίας έχει ξεπεράσει όλα τα όρια. Το ερώτημα είναι: θα πούμε «τι να κάνουμε, έτσι είναι η κατάσταση…» και θα εξακολουθήσουμε να λουφάζουμε ή θα ρίξουμε (επιτέλους) ισχυρότατο παρασιτοκτόνο;