Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2006

ΜΑΜΩΝΑΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ

"Θάνατος στο δωμάτιο του αρρώστου" λάδι σε μουσαμά
(1895, Edvard Munch) Όσλο, Μουσείο Munch
Πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ" την Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2006 με τον τίτλο "Ναρκωτικά και πορνεία μπαίνουν στο Α.Ε.Π.". Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «ακόμα και το προϊόν από εγκληματικές δραστηριότητες όπως τα ναρκωτικά, το λαθρεμπόριο τσιγάρων και η πορνεία, προσμετρά η Στατιστική Υπηρεσία στην παραοικονομία, μέρος της οποίας θα ενσωματωθεί στο Α.Ε.Π.». Σημειωτέον πως η παραοικονομία (δηλαδή, οικονομικές δραστηριότητες που ξεφεύγουν από τον έλεγχο του κράτους) στην Ελλάδα υπολογίζεται γύρω στο 25-30% του Α.Ε.Π. για το έτος 2006. Τι ορίζεται, όμως, ως "Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν"; Σύμφωνα με τα οικονομολογικά εγχειρίδια, «Α.Ε.Π. είναι η αξία του εγχώριου προϊόντος, στην οποία περιλαμβάνονται και οι αποσβέσεις», ενώ «εγχώριο (ή εθνικό) προϊόν είναι η αξία του προϊόντος που δημιουργείται από τις υπηρεσίες των εθνικών παραγωγικών συντελεστών, οπουδήποτε κι αν διεξάγεται η παραγωγική διαδικασία». Με απλά λόγια, γίνεται αναφορά στην αξία του παραγόμενου τελικού προϊόντος καθώς και στα δημιουργούμενα εισοδήματα. Γιατί τόση φασαρία; Διότι, η πτωχή πλην τίμια (;) Ελλάς πασχίζει (μέσω της κυβερνήσεώς της, βεβαίως) «(…) να μειώσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα και να εξασφαλίσει την έξοδο της οικονομίας από την επιτήρηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (…)». Διανύουμε μια παρατεταμένη εποχή αριθμολαγνείας και μεγεθολατρείας. Ξημεροβραδιαζόμαστε με το άγχος της επιβίωσης και την έγνοια της ακόρεστης συσσώρευσης υλικού πλούτου. Μας εξουσιάζουν (τυπικά) άπληστες μαριονέτες που καθοδηγούνται από αδίστακτα επιχειρηματικά συμπλέγματα. Προέχει η ευημερία των αριθμών, καθώς και η καλοπέραση των απανταχού παρασίτων που γνωρίζουν πολύ καλά πως απαραίτητη προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η υποθήκευση της ζωής σημαντικού ποσοστού του παγκόσμιου πληθυσμού. Στα πλαίσια αυτά, όπου τα πάντα είναι αριθμοί και μεγέθη, καθαγιάζονται καταστάσεις οι οποίες συνεπάγονται συνθήκες κόλασης – συνήθως ανεπίστρεπτης. Έτσι, ακόμη και δραστηριότητες που χαρακτηρίζονται εγκληματικές και (θεωρητικά) εμπίπτουν σε διατάξεις αυστηρών νόμων, γίνονται καλοδεχούμενες κι εκμεταλλεύσιμες ακόμη και από τους εξ ορισμού (υποτίθεται) ορκισμένους διώκτες τους. Άλλωστε, τόσο η βιομηχανία του sex όσο και η παγκοσμιοποιημένη αγορά πρέζας, παράγουν πλούτο και δίνουν ώθηση στην οικονομία. Με πολύ απλά λόγια, οι κρατούντες υιοθετούν φανερά την πρακτική του "ξεπλύματος μαύρου χρήματος", αρκεί να δείξουν (έστω και με πλαστά στοιχεία) στους προϊσταμένους των πως η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε καλό δρόμο και πως η παραγωγικότητα ακολουθεί ανοδική πορεία. Το βασικό είναι να κινείται το χρήμα, τα υπόλοιπα είναι περιττές ηθικολογίες. Ως και η "προοδευτική" και "σοσιαλιστική" αντιπολίτευση περιορίστηκε σε καταγγελίες για «αλχημείες στην οικονομία», γεγονός που ίσως σημαίνει πως είναι καιρός το κράτος να αρχίσει να εισπράττει κυριολεκτικά από παντού. Εξάλλου, νταβατζήδες και πρεζέμποροι, λόγω του ζήλου και της εργασιομανίας που επιδεικνύουν, θα μπορούσαν να επανδρώσουν έναν αποτελεσματικό και λειτουργικό κρατικό μηχανισμό – δεδομένου ότι ο υπάρχων πάσχει από έλλειψη επινοητικότητας και δημιουργικής φαντασίας.
Επιμύθιο: ό,τι υπάρχει καλώς υπάρχει, αρκεί να μεταφράζεται σε εισόδημα για να ικανοποιούνται οι οικονομικοί δείκτες. Τέλος, υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στην τρέχουσα ηθική και αυτό που κάποτε ορίστηκε ως Ήθος.

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2006

"ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ"

Ο Samuel Phillips Huntington είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Harvard. Στο περίφημο βιβλίο του "Η Σύγκρουση των Πολιτισμών" υποστήριξε πως μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου οι συγκρούσεις δε θα οφείλονται σε οικονομικούς ή ιδεολογικούς λόγους, αλλά «οι διαιρέσεις μεταξύ των ανθρώπων και η κύρια αιτία σύγκρουσης θα είναι ο πολιτισμός». Σε έτερο πόνημά του, με τίτλο "Ποιοι είμαστε; - Προκλήσεις στην Εθνική Ταυτότητα της Αμερικής", εστιάζει την προσοχή του στο ζήτημα της μετανάστευσης.

Πρόσφατα, παραχώρησε συνέντευξη στο γερμανικό πολιτικό περιοδικό "Cicero" η οποία αναδημοσιεύτηκε στην "Καθημερινή" την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2006.

Στη συνέντευξη αυτή, ο Huntington δηλώνει πως τα γεγονότα (ειδικά μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001) επιβεβαιώνουν τα όσα υποστήριξε στη "Σύγκρουση των Πολιτισμών" και πως «η μεγάλη πρόκληση που αντιμετωπίζουν σήμερα οι πολιτικοί ηγέτες του κόσμου είναι πώς να αποτρέψουν, να περιορίσουν και να τερματίσουν τις συγκρούσεις». Μπορούμε, λοιπόν να αισιοδοξούμε: οι απανταχού εξουσιαστές (εκλεγμένοι και μη) αναλώνουν τον βίο τους έχοντας την έγνοια της εξάλειψης των όποιων αντιθέσεων και διενέξεων και αποσκοπώντας στην επί της Γης ευημερία. Έτσι, αποστομώνονται δια παντός οι δύσπιστοι, οι επιφυλακτικοί, οι θιασώτες των θεωριών συνομωσίας και, εν γένει, όσοι καταλογίζουν στους αγαθούς και φιλάνθρωπους ηγέτες της ανθρωπότητας ιδιότητες και χαρακτηριστικά όπως εξουσιολαγνεία, απληστία, διαφθορά έως το μεδούλι, αναλγησία, διαπλοκή με κολοσσιαίες υπερεθνικές επιχειρήσεις, και άλλα πολλά συκοφαντικά. Σύμφωνα με τον κύριο καθηγητή οι (μικρής ή μεγάλης κλίμακας) συρράξεις και αντιδικίες δεν έχουν ποτέ οικονομικά αίτια, άλλωστε οι λαοί που κατοικούν τον πλανήτη Γη έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα και η μοναδική τους αγωνία και μέριμνα είναι πλέον η υπεράσπιση και διάδοση των πολιτισμικών τους κατακτήσεων και δεδομένων – είτε πρόκειται για χρήση μπούργκας είτε για το δικαίωμα στον γυμνισμό στις ακτές. Καμιά Τζιχάντ και καμιά Σταυροφορία δεν έχουν υλικά κίνητρα, δεδομένου ότι οι ευημερούντες και καλλιεργημένοι υποστηρικτές των έχουν εκ γενετής μέσα τους το συγκεκριμένο θρησκευτικό συναίσθημα και θέλουν να διαδώσουν σε όλους τους δυστυχισμένους αδαείς την απόλυτη θεϊκή αλήθεια την οποία κατέχουν. Υψηλά ιδανικά, βεβαίως – βεβαίως. Ομοίως, ο Huntington λέει πως «ο πρόεδρος Bush πρέπει πολλές φορές να εξηγεί την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. με θρησκευτικούς όρους». Ωσαννά, φωτισμένε ηγεμόνα μας, ηγήσου της Σταυροφορίας ταύτης και οδήγησε τον περιούσιο λαό του Κυρίου σε έναν ακόμη θρίαμβο !!!

Σχετικά με το ζήτημα της μετανάστευσης ο Huntington δηλώνει πως «είναι πιθανότατα το σημαντικότερο εσωτερικό ζήτημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Αμερική». Εμφανίζεται μεγαλόψυχος και ανοικτόμυαλος όταν λέει πως αποφεύγει τη λέξη "απειλή" και προτιμά τη λέξη "πρόκληση" ή όταν παραδέχεται πως «οι Αμερικανοί αναφέρονται στην πατρίδα τους ως χώρα μεταναστών και εν μέρει αυτό είναι αληθές», αλλά βάζει τα πράγματα στη θέση τους βεβαιώνοντας πως «οι έποικοι προηγήθηκαν των μεταναστών (…) οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήταν Άγγλοι και Σκωτσέζοι προτεστάντες». Επιτέλους, αποκαταστάθηκε η ιστορική αλήθεια: μόλις οι έποικοι πάτησαν το πόδι τους στον "Νέο Κόσμο", οι αυτόχθονες ιθαγενείς αυτοχειριάστηκαν ομαδικώς, κάνοντας έτσι χώρο στην ανωτερότητα των νεοφερμένων νοικοκύρηδων που θέλησαν να μεταλαμπαδεύσουν στους καθυστερημένους άγριους τα φώτα του πολιτισμού των (με αυτό το υπέροχο φως πυρπολήθηκε ο Giordano Bruno, αλλά και χιλιάδες άλλοι). Έτσι, μετά τις κατά συρροή αυτοκτονίες, οι καημένοι οι έποικοι (οι οποίοι, σημειωτέον, βρήκαν "καμένη γη") αναγκάστηκαν να ξεκινήσουν εκ του μηδενός και να εκπολιτίσουν τη Βόρεια και Νότια Αμερική (πλέον). Οι έποικοι αυτοί (κυρίως οι Αγγλοσάξονες του βορρά), επέτυχαν θαυμαστά αποτελέσματα και δημιούργησαν μια χώρα (ή κράτος) που αποτελεί υπόδειγμα για όλη την υφήλιο – είναι ο φάρος της οικουμένης. Μια χώρα αυτάρκης και ειρηνική που χαρακτηρίζεται από τον απόλυτο σεβασμό που επιδεικνύει στα λεγόμενα ανθρώπινα δικαιώματα. Ένα κράτος που ποτέ δεν ενόχλησε κανέναν και ουδέποτε παρενέβη στα εσωτερικά άλλων κοινωνιών για να επιβάλει οτιδήποτε. Μια χώρα που αποτελείται από ανθρώπους προκομμένους, δημιουργικούς και προοδευτικούς. Για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, γίνεται αντικείμενο φθόνου από τους αχαΐρευτους όλου του κόσμου οι οποίοι, ως χυδαίοι προβοκάτορες, της προσάπτουν διάφορες εξωφρενικές και ανυπόστατες κατηγορίες. Αλλά δε σταματούν εκεί: πολλοί ταξιδεύουν από τη χώρα καταγωγής των κι επιδιώκουν να ζήσουν (μόνιμα ή προσωρινά) σε αυτήν τη Γη της Επαγγελίας, έχοντας μοναδικό σκοπό να την υπονομεύσουν εκ των έσω. Πρόκειται είτε για έμμισθους πράκτορες που εξυπηρετούν ερεβώδη συμφέροντα, είτε για συνειδητούς αλλά μοχθηρούς τεμπέληδες με ροπή στον υπόκοσμο βίο. Άλλωστε, όπως βεβαιώνει ο κύριος καθηγητής, αναφερόμενος κυρίως στους Μεξικανούς, «(…) ο μεγάλος αριθμός τους, το γεγονός ότι προέρχονται από μια γειτονική χώρα και η τάση τους να συγκεντρώνονται σε συγκεκριμένες περιοχές των Η.Π.Α. καθιστούν δύσκολη τη διαδικασία αφομοίωσης». Βρε, τους αχάριστους, τους προσφέρουν επαύλεις στο Beverly Hills κι εκείνοι προτιμούν να γκετοποιούνται – ίσως σκόπιμα, για να συνωμοτούν αποτελεσματικότερα.

Ο Samuel Huntington ανήκει στην πολυπληθή (υπερχειλίζουσα, μάλλον) κατηγορία των υπερπολύτιμων διανοούμενων οι οποίοι ποτέ δεν έσκυψαν το κεφάλι, δε συμβιβάστηκαν κι εξακολουθούν να μας δείχνουν το σωστό δρόμο – πασχίζουν να μας ξεστραβώσουν, βρε αδελφέ !!! Κάτι τέτοιοι τιτάνες της σκέψης και του πνεύματος δύσκολα γίνονται αντιληπτοί και κατανοητοί από τον χύδην όχλο, αφήστε που συκοφαντούνται συστηματικά από κάποιους που τους χαρακτηρίζουν (άκουσον, άκουσον !!!) οσφυοκάμπτες και λακέδες της καθεστηκυίας τάξης. Και κάτι δογματικοί και αγκυλωμένοι διαφημίζουν συντηρητικούς ψευτοδιανοούμενους όπως ο Τάκης Φωτόπουλος και η μίζερη ιστοσελίδα του www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/gr.htm ή θεωρούν σημαντικούς κάποιους περιθωριακούς και ακοινώνητους όπως ο Ρώσος μαθηματικός Γκριγκόρι Πέρελμαν ο οποίος περιφρονεί συστηματικά τη δόξα και τα πλούτη και προτιμά να ζεί απομονωμένος και ολοκληρωτικά αφιερωμένος στη μελέτη και την έρευνα. Ο μονόχνωτος...

Τέλος, δύο δημιουργίες του πάντα εύστοχου και διεισδυτικού EL ROTO. Δύο σκίτσα δημοσιευμένα στην ισπανική εφημερίδα "EL PAIS". Στο πρώτο (7 Φεβρουαρίου 2006), ο άνθρωπος αναλογίζεται: «Αν εκείνοι μας θεωρούν δαίμονες κι εμείς τους θεωρούμε διαβόλους, τότε είμαστε όμοιοι». Στο δεύτερο σκίτσο (24 Φεβρουαρίου 2006), ο μουσουλμάνος μονολογεί: «Εκείνο που έχουμε ανάγκη είναι μια γαλλική επανάσταση και όχι ένας πόλεμος θρησκειών».

Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2006

ΦΙΜΩΤΡΟ, ΛΟΥΡΙ, ΚΟΛΑΡΟ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ισπανική εφημερίδα "EL PAIS" την Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2006 και αναφέρεται σε καινοφανείς (τουλάχιστον για κάποιες χώρες) διαφημιστικές μεθόδους. Οι νεωτερισμοί αυτοί βασίζονται στην ενεργό συμμετοχή του "κοινού" (τι λέξη κι αυτή !!!) - με το αζημίωτο βέβαια...
Σύμφωνα με τον Pablo Alzugaray (πρόεδρος της Ένωσης Εταιρειών Marketing) «η γλώσσα της παραδοσιακής διαφήμισης φθίνει, ο κόσμος δεν πιστεύει σε μηνύματα του τύπου "πρώτα ο πελάτης" και παρουσιάζεται η ευκαιρία για τη δημιουργία μιας γλώσσας λιγότερο τυπικής».
Στο ίδιο "κλίμα" ο Daniel Solana, διευθυντής της εταιρείας "Double You", υποστηρίζει: «Οι παραδοσιακές στρατηγικές στην τηλεόραση, στον τύπο και στο ραδιόφωνο έχουν ημερομηνία λήξεως. Έχουν διαρραγεί οι κανόνες του παιχνιδιού, υπάρχει μια νέα γλώσσα η οποία έχει ως κεντρικό στοιχείο τον καταναλωτή».
Παράδειγμα πρώτο: Βαρκελώνη, 17 Φεβρουαρίου 2006. Πεντακόσιοι (500) ενθουσιώδεις άνθρωποι (άνδρες και γυναίκες) περιμένουν ολόγυμνοι στην ουρά επί τέσσερις ώρες έξω από κατάστημα της εταιρείας ένδυσης "Desigual" ("Διαφορετικό"), ανταποκρινόμενοι στην προτροπή της επιχείρησης: "Παρουσιάσου γυμνός και θα βγεις ντυμένος". Τελικά, ικανοποιήθηκαν μόνο οι εκατό πρώτοι. Η εταιρεία επιχείρησε να επαναλάβει το πείραμα στη Μαδρίτη, αλλά συνάντησε την απαγόρευση εκ μέρους των δημοτικών αρχών.
Παράδειγμα δεύτερο: Βαρκελώνη 4 Σεπτεμβρίου 2006. Η αεροπορική εταιρεία χαμηλού κόστους "Ryanair" διοργανώνει ζωντανό διαφημιστικό "happening" με τη συμμετοχή φιλόδοξων μελλοντικών αεροσκαφοεπιβατών (οι οποίοι κινητοποιήθηκαν για να κερδίσουν δωρεάν εισιτήρια). Η επιχείρηση είχε υποσχεθεί 200 αεροπορικά εισιτήρια που αποδείχθηκαν λίγα μιας και υπέρ της Ryanair "διαδήλωσαν" περισσότεροι από 300 καλοθελητές. Πάντως, μετά από πιέσεις, η εταιρεία έταξε 1000 εισιτήρια σε όσους θα έστελναν ένα ηλεκτρονικό μήνυμα. Εδώ, όμως, προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα αφού οι "διαδηλωτές" (υποκινημένοι ή μη από τη Ryanair, άγνωστο) δεν περιορίστηκαν στον εγκωμιασμό της Ryanair, αλλά προχώρησαν και σε συγκρίσεις με την "Iberia" - τον εθνικό αερομεταφορέα της Ισπανίας. Έτσι, η "Ομοσπονδία Καταναλωτών σε Δράση" εξετάζει το ενδεχόμενο να καταγγείλει τη Ryanair για "διαφήμιση εξαπάτησης" και "βρώμικο παιχνίδι". Η Caitriona Beggan από την άλλη, εκπρόσωπος της Ryanair, υπερασπίζεται τις μεθόδους της εταιρείας υποστηρίζοντας πως δεν τίθεται ζήτημα εξαπάτησης των καταναλωτών διότι «κανείς δεν υποχρεώθηκε να συμμετάσχει, ούτε να δυσφημίσει την Iberia, παρά μόνο να γνωστοποιηθούν οι λόγοι για τους οποίους η Ryanair είναι καλύτερη».
Όπως κι αν έχει, το "ζουμί" είναι πως η ανάγκη για υπερκατανάλωση καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στο "είναι" του σύγχρονου ανθρώπου, γίνεται αυτοσκοπός (και, μάλιστα, ιερός), μια ακατανίκητη εμμονή και ένα ανυπέρβλητο πάθος. Αυτά, βεβαίως, είναι γνωστά από καιρό - απλώς τώρα θεριεύουν σε βαθμό ασφυκτικό και ανεπίστρεπτο. Το νέο στοιχείο που έχουμε εδώ (αν και σε χώρες όπως οι Η.Π.Α., η Αγγλία, η Αυστραλία, κ.ά. είναι σχεδόν θεσμός) είναι η άμεση χρήση του καταναλωτή προς όφελος της διαφήμισης. Δηλαδή, πλύση εγκεφάλου με την ενθουσιώδη συναίνεση του παθόντος. Οι συμμετέχοντες, νομίζοντας πως συμπεριφέρονται έξυπνα μιας και διεκδικούν "πλούσια δώρα", μετατρέπονται από (γελοία, έστω) υποκείμενα σε εκμεταλλεύσιμα αντικείμενα - χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν πως η κατάστασή τους είναι ήδη μη αναστρέψιμη...
Τέλος, ας παραφράσουμε άλλη μια φορά την τόσο ταλαιπωρημένη γνωστή έκφραση του Rene Descartes, αναφωνώντας: ΥΠΕΡΚΑΤΑΝΑΛΩΝΩ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ !!!
"Η ξηρασία", σκίτσο του EL ROTO στην "EL PAIS" (17.IX.2006)

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2006

ΖΗΤΩΣΑΝ ΟΙ ΜΕΣΣΙΕΣ !!!

Την αγωνία του για το μέλλον της ανθρωπότητας εκφράζει ο αστροφυσικός Stephen Hawking, θέτοντας το εξής ερώτημα σε διαδικτυακό τόπο και αναμένοντας απαντήσεις και απόψεις από χρήστες του Internet: «Σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε πολιτικό, κοινωνικό και οικολογικό χάος, πώς μπορεί να καταφέρει η ανθρωπότητα να επιβιώσει για άλλα 100 χρόνια;». Ανάμεσα στις 25.000 απαντήσεις ο Hawking ξεχώρισε μία, την οποία υπογράφει κάποιος "ημίτρελος επιστήμων": «Αν δεν πιστεύουμε ότι θα συνεχίσουμε να αναπτυσσόμαστε καθώς ωριμάζουμε ως είδος και να ξεπερνάμε τα προβλήματα που προκαλούν οι κοινωνικές αναταραχές, τότε στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να λέμε ότι έχουμε οποιασδήποτε μορφής πίστη. Και δεν αναφέρομαι στη θρησκευτικού τύπου πίστη, αλλά πολύ απλά στην ίδια πίστη ότι θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε όπως πιστεύουμε ότι ο ήλιος θα ανατείλει και αύριο».
Μόλις ολοκληρώθηκε η συλλογή των απαντήσεων, ο Hawking δήλωσε πως δε γνωρίζει τι πρέπει να γίνει και αναφέρθηκε σε κάποιους κινδύνους όπως τα πυρηνικά και βιολογικά όπλα, οι κλιματικές μεταβολές, κλπ. Και ολοκλήρωσε λέγοντας: «Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει ένα όλο και πιο επικίνδυνο για αυτήν μέλλον. Έτσι, η μόνη μακράς πνοής λύση για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους είναι η αποίκηση του Διαστήματος. Αυτό, όμως, δεν πρόκειται να συμβεί τα επόμενα 100 χρόνια και έτσι θα πρέπει μάλλον να ευελπιστούμε ότι με τη βοήθεια της γενετικής μηχανικής θα καταφέρουμε να γίνουμε σοφότεροι και λιγότερο επιθετικοί».
Κατ' αρχάς τόσο ο Hawking όσο και ο "ημίτρελος επιστήμων" (και, μάλλον, τα περισσότερα "έλλογα" δίποδα) θεωρούν εκ των ων ουκ άνευ την πάση θυσία επιβίωση του ανθρωπίνου είδους και για τούτο και αναζητούν εναγωνίως λύσεις και διεξόδους. Ο δε "ημίτρελος..." ισχυρίζεται πως οι κοινωνικές αναταραχές προκαλούν προβλήματα, χωρίς να κάνει τον κόπο να αναρωτηθεί ποιες είναι οι αιτίες των αναταραχών αυτών (σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη). Ο Hawking, από την άλλη, βλέπει ως μονόδρομο την αποίκηση του Διαστήματος και πιστεύει πως η γενετική μηχανική (και η επιστήμη γενικότερα) μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να γίνει σοφότερος και λιγότερο επιθετικός. Το θέμα, όμως, είναι αν η ανθρωπότητα θέλει να εγκαταλείψει κάποια βασικά της χαρακτηριστικά όπως η απληστία, η εξουσιομανία, η ακόρεστη επιθυμία πλουτισμού και πολλά άλλα εγγενή ή επίκτητα. Ο διάσημος αστροφυσικός ξεχνά (ή δε θέλει να γνωρίζει) πως η λεηλασία των πεπερασμένων φυσικών πόρων του πλανήτη καθώς και η διάδοση των κάθε είδους οπλικών συστημάτων δεν είναι οι μόνοι παράγοντες που θέτουν εν κινδύνω την ανθρώπινη φάρα η οποία από καταβολής κόσμου βρίσκεται σε διαρκή αλληλοσπαραγμό. Παραγνωρίζει τον ρόλο της ανάλγητης εξουσίας και δεν μπορεί (;) ούτε να φανταστεί το αυτονόητο, πως ακόμη κι αν πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη αποίκηση του Διαστήματος, το μόνο που θα έχει πραγματοποιηθεί θα είναι η μεταφορά της ανθρώπινης χυδαιότητας σε άλλους πλανήτες: κάθε μορφής εξουσιαστικοί θεσμοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί, κραυγαλέα και άκρως προκλητική ανισοκατανομή του φυσικού και τεχνητού πλούτου, αυθαιρεσία στο μέγιστο, υπερπαραγωγή και υπερκατανάλωση ως αυτοσκοπός και, δυστυχώς, ο κατάλογος είναι ατέρμονος.
Η επιστήμη δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο ή αυτόνομο, αλλά ένα ανθρώπινο δημιούργημα, ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται ανάλογα με τις διαθέσεις και τους σκοπούς αυτών που τη (δια)χειρίζονται. Οι ναζί διέθεταν τους ικανότερους επιστήμονες διότι ήταν αδίστακτοι στην πραγματοποίηση και των πλέον εξωφρενικών πειραμάτων εις βάρος ολόκληρων πληθυσμιακών ομάδων. Πολλοί ερευνητές συνέπραξαν και συμπράττουν με διάφορες εξουσίες και πολλοί εργάζονται ως έμμισθοι κυβερνήσεων, εταιρειών ή άλλων οργανισμών ή οργανώσεων (περισσότερο ή λιγότερο εγκληματικών και ασύδοτων) διοχετεύοντας κατασκευασμένες "επιστημονικές αλήθειες" ή συμβάλλοντας στην τέλεση (μικρότερης ή μεγαλύτερης κλίμακας) εγκλημάτων.
Εν κατακλείδι, η επιστημονική κοινότητα (με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις) ζει και πράττει όπως οι περισσότεροι "κοινοί θνητοί". Αποτραβηγμένη στον ένδοξο και αδιαπέραστο μικρόκοσμό της, δρέπει δάφνες για τα επιτεύγματά της (με ή χωρίς εισαγωγικά η λέξη), στερείται (ή απορρίπτει ως αχρείαστη) και τη στοιχειώδη πολιτική σκέψη και, παραδόξως πώς, αγνοεί τα βασικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης.
Άραγε, όποιος πιστεύει ακόμη στις απεριόριστες δυνατότητες του ανθρώπου είναι χρήσιμος και θετικός παράγοντας (ως αισιόδοξη μονάδα) ή μια ανιστόρητη οντότητα που φυτοζωεί μέσα σε ένα κλουβί (χρυσό ή όχι) και προσαρμόζεται σε όλα, έχοντας ως κύριο μέλημα την εξυπηρέτηση συμφερόντων αυστηρώς προσωπικών;

Σκίτσο του Λιβανέζου Mazen Kerbaj