Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Γιώργος Ζώης


Ο Γιώργος Ζώης είναι σκηνοθέτης του κινηματογράφου και μας προτοσυστήθηκε το 2010 με τη μικρού μήκους (11’) ταινία του «Casus Belli», η οποία συμμετείχε στο 67ο Φεστιβάλ Βενετίας 2010, απέσπασε έξι βραβεία στο Φεστιβάλ Δράμας 2010 και το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Η δεύτερη μικρού μήκους (11’) ταινία του, με τίτλο «Τίτλοι Τέλους» (αναφορά στις υπαίθριες διαφημίσεις), απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας μικρού μήκους, στην 69η διοργάνωση του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Όπως δήλωσε ο ίδιος, σε συνέντευξή του («Αυγή της Κυριακής», 9.9.2012): «Είναι μια ταινία για την κατάρρευση, την απώλεια, γι' αυτό που ζούμε έξω και βιώνουμε μέσα μας. Η κεντρική ιδέα της ταινίας είναι η εικόνα των άδειων διαφημιστικών πινακίδων και ξεκίνησε από τις συζητήσεις με τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου. Για μένα είναι το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, σε όλα τα επίπεδα. Η ταινία ξεκινάει με μια διαφημιστική πινακίδα που από πάνω της έχει το όνομα της εταιρείας των πινακίδων: Remedy (θεραπεία). Η δημιουργία αυτής της ταινίας για μένα λειτούργησε ακριβώς με αυτό τον τρόπο: θεραπευτικά. Και θεωρώ ότι η εικόνα του άδειου κάδρου είναι τρομαχτικά ισχυρή, εμένα με στοίχειωσε. Νομίζω ότι αυτά τα άδεια κάδρα σηματοδοτούν την ύπαρξή μας, έχουμε κενό προτάσεων, κενό ψυχισμού, μαζική αδράνεια. Οι άδειες διαφημιστικές πινακίδες είναι τα σύγχρονα μνημεία μας…». Τώρα, ασχολείται με την προετοιμασία της πρώτης του μεγάλου μήκους ταινίας, με τίτλο «Stage Fright», για την οποία λέει (στην ίδια συνέντευξη) ότι «[…] σημαίνει το άγχος του ηθοποιού πάνω στη σκηνή, αλλά ο όρος προέρχεται από την ψυχιατρική και δηλώνει τον φόβο της έκθεσης του αληθινού μας εαυτού μπροστά στους άλλους. Αυτό είναι που με ενδιαφέρει, το να πράττεις σύμφωνα με αυτό που είσαι. Η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα σε ένα θέατρο, όπου μιάμιση ώρα πριν την πρεμιέρα εισβάλει μια ομάδα ανθρώπων με ακάλυπτα τα πρόσωπά τους. Οι εισβολείς δηλώνουν ότι η παράσταση θα γίνει, αλλά όλα πρέπει να είναι αληθινά, από τις σφαίρες μέχρι τις ερμηνείες. […] οι εισβολείς είναι φοβερά δημοκρατικοί αλλά και τρομακτικοί. Αυτό είναι το ζήτημα που με απασχολεί, ότι η δημοκρατία είναι το άλλο πρόσωπο του φασισμού, μεταλλάσσεται από το ένα στο άλλο με τρομερή ταχύτητα. Προσπαθώ, ενώ δεν το θέλω, να γίνω σκληρός και κυνικός για να αντιμετωπίσω τον φασισμό που έρχεται, πρώτα για τους άλλους και μετά για εμάς. […] θεωρώ ότι δημοκρατία και καπιταλισμός είναι πράγματα ασύμβατα μεταξύ τους. Πιστεύω ότι είναι ένα πέπλο, ένα άλλοθι. Τις προάλλες είδα ένα απίστευτο ρεπορτάζ στην τηλεόραση, τον πρωθυπουργό που πήγε και ήπιε καφέ στην Ομόνοια και από δίπλα αμέτρητοι αστυνομικοί και κάποιοι συνταξιούχοι να τον χειροκροτούν. Η εικόνα μού θύμισε φωτογραφίες και "επίκαιρα" της χούντας, η προπαγάνδα τους είναι εντελώς κιτς. Και είναι απίστευτο, έπειτα από τόσα χρόνια "επικοινωνίας", διαφήμισης και με τόσους image makers, να καταλήγουν σε προπαγάνδα τόσο κραυγαλέα [...]».

«Casus Belli»

Ο Γιώργος Ζώης μιλά για την ταινία του «Casus Belli»

Το διαφημιστικό της ταινίας «Τίτλοι Τέλους»



Το κείμενο που ακολουθεί, φέρει την υπογραφή του σκηνοθέτη, δημοσιεύθηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» [10 Φεβρουαρίου 2013] και τιτλοφορείται «Η τρομοκρατία ως πράξη αθωότητας». Το παραθέτουμε αυτούσιο και ακέραιο:
«Από πότε είκοσι χρόνων παιδιά λέγονται τρομοκράτες; Σε βαφτίζουν χριστιανό στα δύο και τρομοκράτη στα είκοσι δύο. Σε αποκαλούν βουτυρόπαιδο των βορείων προαστίων και ταυτόχρονα την εσωτερική απειλή μιας ολόκληρης χώρας. Σε ονομάζουν μελλοντική ελπιδοφόρα γενιά και τώρα δυνάμεις του χάους και της ανομίας. Οι νέοι καταζητούμενοι έχουν ρετουσαρισμένη φωτογραφία, για να αναγνωρίζονται καλύτερα. Η κοινωνία καλείται να κατονομάσει οτιδήποτε γνωρίζει γι' αυτούς. Ανωνύμως και εμπιστευτικώς. Μικροί κατήγοροι, εθελοντές καταδότες, αυτόκλητοι πληροφοριοδότες όλων των νομών, τηλεφωνήστε. Εμπρός λοιπόν ρουφιανέψτε τα παιδιά σας. Η παραμορφωμένη δημοκρατία εκδικείται παραμορφώνοντας: πρόσωπα, μυαλά, φωτογραφίες. Τα παιδιά αυτά δεν έχουν καμία αυταπάτη. Οι αστυνομικοί υπάρχουν για να τους βασανίζουν και οι δικαστές για να τους φυλακίζουν. Δεν είναι θύματα καμίας παραμελημένης ανατροφής, καμίας ψυχολογικής παθογένειας και καμίας άδικης συμπεριφοράς. Δεν ζητούν καμία δικαίωση από κανένα κράτος δικαίου γιατί τέτοιο κράτος δεν υπάρχει. Διαμαρτυρόμαστε για όσους συνέλαβαν αδίκως, γι' αυτούς που τους φύτεψαν ενοχοποιητικά στοιχεία, για εκείνους που τους φυλάκισαν επειδή φόραγαν πράσινα all star. Αλλά μέχρις εκεί. Είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να φυλακίζονται άνθρωποι που δεν έκαναν κάτι. Αλλά όσο διεκδικούμε το αυτονόητο, οπισθοχωρούμε. Κάθε φορά αρκούμαστε σε ένα μικρότερο αυτονόητο και όταν μας το παίρνουν και αυτό, ψάχνουμε για να χωρέσουμε σε ένα ακόμη μικρότερο. Όσο μικραίνει το αυτονόητο, μικραίνουμε και εμείς. Από πότε η κατάληψη σε ένα κτίριο σε ολόκληρη την Αθήνα συνδέεται με την πορεία ανάκαμψης της χώρας; Από πότε άδεια μπουκάλια μπίρας ορίζονται ως γεμάτα με πετρέλαιο και στουπί; Από πότε ο θάνατος από πτώση ενός ανθρώπου μετά την καταδίωξη δημοτικών αστυνομικών αναγράφεται ως ατυχές δυστύχημα; Η κοινή λογική είναι κενή λογικής. Τα παιδιά αυτά έχουν τα κότσια να κάνουν ό,τι εμείς κάνουμε υποθετικά. Όλοι οι υπόλοιποι εγκληματούμε καθημερινά και αθόρυβα. Βρίζουμε, χτυπάμε, σκοτώνουμε, ανατινάζουμε από μέσα μας. Εμείς κάθε μέρα παζαρεύουμε τις ώρες εργασίας, αυτοί δεν παζαρεύουν τα χρόνια φυλακής. Εμείς δικαιολογούμε συνέχεια τους εαυτούς μας, αυτοί αρνούνται κάθε υπερασπιστική γραμμή. Εμείς φοβόμαστε τις κατηγορίες, αυτοί αναλαμβάνουν την ευθύνη. Τα παιδιά που κατηγορούνται ως τρομοκράτες είναι αθώα. Γιατί τα κίνητρά τους είναι αθώα. Γιατί μόνο η αθωότητα σε κάνει να αντιδράσεις. Είναι ένοχα για τις πράξεις τους και αυτές είναι αθώες. Όταν η εξέγερση τελειώσει, τότε γυρίζεις σπίτι σου, επιστρέφεις στη δουλειά σου, διηγείσαι ιστορίες. Όταν η εξέγερση δεν συνεχιστεί συλλογικά, κάποιοι τη συνεχίζουν ατομικά. Όταν δεν ακολουθούν όλοι, κάποιοι προχωράνε μόνοι. Με τις όποιες συνέπειες.».

 Το τηλεοπτικό spot που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Ζώης για την Athens Biennale 2011, η προβολή του οποίου απαγορεύτηκε από την ΕΡΤ.

Ετικέτες

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Χριστιανοί και «Χριστιανοί»…


Εδώ και αρκετόν καιρό, οι εγχώριοι νεοναζί ψαρεύουν σε όλα τα θολά νερά που υπάρχουν, προσπαθώντας να αυξήσουν την εκλογική πελατεία τους και την πολιτικοκοινωνική επιρροή τους: έχουν πλευρίσει όλες τις αποχρώσεις της οπισθοδρομικής ακροδεξιάς (προσπαθούν να προσεταιρισθούν και τους παραδοσιακούς χουντικούς, εξ ου και οι τιμές που απέδωσαν στον Ντερτιλή μετά τον ψόφο του), δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι (καίτοι νεοπαγανιστές όπως ο αρχηγός τους, ή προσκείμενοι στη σατανολατρεία, όπως ο «Καιάδας») και κόπτονται για την υπεράσπιση του δόγματος (χαρακτηριστική η κινητοποίησή τους για τη ματαίωση της παράστασης στο «Χυτήριο»), ενώ έχουν συμμαχήσει και με αρκετούς υψηλόβαθμους ρασοφόρους. Αν και πολλοί από το «ποίμνιο» (που απαρτίζεται, στην πλειονότητά του, από την εθελόδουλη και υποκριτική συνομοταξία των «φιλήσυχων νοικοκυραίων»), βλέπουν το νεοναζιστικό μόρφωμα ως την κιβωτό που θα διασώσει τις «παραδοσιακές αξίες», είναι παρήγορο το γεγονός ότι μια μερίδα απ’ όσους δηλώνουν θρήσκοι και θεοσεβούμενοι αντιδρούν και κινητοποιούνται. Αναφερόμαστε στο προς υπογραφή κείμενο που έχει δημοσιεύσει η «Πρωτοβουλία Χριστιανών κατά του Εθνοφυλετισμού, Νεοφασισμού, Νεοναζισμού». Το αναδημοσιεύουμε δίχως περαιτέρω σχόλια:


«Ως χριστιανοί, μέσα στις ιδιαίτερα κρίσιμες ώρες που περνά η πατρίδα μας, μέσα στα ποικίλα δύσκολα ζητούμενα της συλλογικής μας ύπαρξης, δεν μένουμε διόλου αδιάφοροι από την επικίνδυνη άνοδο του εθνοφυλετισμού, του νεοναζισμού και του νεοφασισμού. Ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία της αγάπης και της αδελφοσύνης μεταξύ των ανθρώπων. Η χριστιανική ταυτότητα θα έπρεπε να εξηγεί επαρκώς τις θεμελιώδεις προτεραιότητες της καθημερινότητας, του κοινού βίου και της πολιτείας μας. Η διαδικτυακή ομάδα Πρωτοβουλία Χριστιανών κατά του Εθνοφυλετισμού, Νεοφασισμού, Νεοναζισμού (http://www.facebook.com/groups/christianantirafana/) ξεκίνησε μετά την πρωτοβουλία του κινήματος της Χριστιανικής Δημοκρατίας, το οποίο απέστειλε επίσημο Αίτημα προς την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Ελλάδος Πνευματικής Καταδίκης του Εθνοφυλετισμού, του Νεοναζισμού και του Νεοφασισμού (11 Σεπτεμβρίου 2012). Μέσα στις γενικότερες συνθήκες κρίσης που ζει η κοινωνία μας, δεν μπορούμε να παραμείνουμε αδιάφοροι ή αδρανείς, όταν κάποιοι συστηματικά προωθούν αντιδημοκρατικές ιδέες, ανελεύθερα και αυταρχικά πρότυπα, ενώ παράλληλα επιχειρούν να διαστρεβλώνουν τη χριστιανική πίστη μας και την ορθόδοξη παράδοσή μας, παρουσιάζοντάς τες ως μια εθνοκεντρική ιδεολογία. Η συστηματική καλλιέργεια και προώθηση του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας, η εξαπάτηση με υποσχέσεις ευτυχίας σε βάρος του άλλου, η στρέβλωση και χειραγώγηση ενός αγνού πατριωτικού αισθήματος, συνιστούν σαφή παραπλάνηση, πολιτική και ιδεολογική εκμετάλλευση του ορθόδοξου πλήρωματος και κυρίως απλών, καλόπιστων ανθρώπων. Επίσης, απόψεις που δόλια και προγραμματικά τείνουν να εξισώνουν τη φασιστική ακροδεξιά με οποιαδήποτε άλλη πολιτική κατεύθυνση, στη βάση του ακτιβισμού ή οτιδήποτε άλλο, τις θεωρούμε επικίνδυνες. Είμαστε αποφασισμένοι να αντισταθούμε σθεναρά στη χυδαία πολιτική εκμετάλλευση της πίστης μας. Η εμπειρία αυτή και στο παρελθόν έχει αφήσει βαθιές πληγές στο σώμα της Εκκλησίας. Η Χρυσή Αυγή είναι οργάνωση νεοναζιστική και, ως εκ τούτου, με θεωρητικό υπόβαθρο όχι μόνο βαθύτατα αντιχριστιανικό, αλλά στον αντίποδα της χριστιανικής διδασκαλίας. Το εκρηκτικό μείγμα εθνοφυλετικού, νεοναζιστικού και νεοφασιστικού ιδεολογήματος που προβάλλει συνιστά αιρετική διδασκαλία. Επιπλέον, η ΧΑ είναι εγκληματική οργάνωση με βιτρίνα πολιτικού κόμματος. Κατά συνέπεια, στελέχη της ΧΑ δεν έχουν καμία θέση σε γραφεία Μητροπόλεων και εκκλησιαστικούς φορείς, ούτε μπορούν να εκπροσωπούν την Εκκλησία ή να εμφανίζονται ως προστάτες και αρωγοί της. Καλούμε τα μέλη της Εκκλησίας, του σώματος του Χριστού, να περιφρουρήσουμε ανόθευτο το ευαγγελικό μήνυμα. Στην κατεύθυνση αυτή, δεν θα ολιγωρήσουμε μπροστά σε τίποτα. Όσο μιλάμε, άνθρωποι γύρω μας πετσοκόβονται. Σ' αυτή την κατάσταση δεν θα μείνουμε άλλο απαθείς, ούτε πρόκειται ποτέ να τη συνηθίσουμε. Τα αβγά του φιδιού θα μείνουν στις τρύπες τους και δεν θα απλωθούν στην κοινωνία μας.».


Ετικέτες , ,

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Η αξία της οικογένειας…

«Το ανθρωπάκι που ζει μέσα στο μυαλό μου».
Σκίτσο του Robert Crumb.


Ουδεμία έκπληξη για ό,τι ακολούθησε τη σύλληψη των τεσσάρων νεαρών που κατηγορούνται για την απαλλοτρίωση μέρους του ήδη κλεμμένου πλούτου, στον Πελαργό Φλώρινας και στον Βελβεντό Κοζάνης. Τα ρουφιανοκάναλα των μεγαλονταβατζήδων ξεσάλωσαν, όπως και οι ρυπαροφυλλάδες της διαπλοκής: σενάρια, μυθεύματα και μπόλικη λασπολογία είναι τα βασικά συστατικά της πάγιας και πολλάκις δοκιμασμένης συνταγής, με σταθερούς καταναλωτές τους μπουκωμένους και αποχαυνωμένους «νοικοκυραίους». Φυσικά, ανάλογο πανηγύρι ποτέ δε στήνεται όταν οι συλληφθέντες είναι μέλη της (κοινοβουλευτικής, πλέον) νεοναζιστικής συμμορίας. Έτσι, τρανταχτές υποθέσεις νεοναζιστικής βίας έχουν, κατ’ επανάληψη, κουκουλωθεί επιμελώς και οδηγήθηκαν στη λήθη: τον Αύγουστο του 2012 συνελήφθησαν τέσσερις βαριά οπλισμένοι (οι δύο εκ των οποίων χρυσαύγουλοι) οι οποίοι «επισκέπτονταν» συχνά τράπεζες της Ανατολικής Μακεδονίας, τον ίδιο μήνα συνέβη και η έκρηξη στη Σπάρτη (με τον κομιστή του μηχανισμού να απανθρακώνεται και τον συνεργό του να καταθέτει, αλλά να μη συλλαμβάνεται –παρά τα πλούσια ευρήματα) και τον Νοέμβριο συνελήφθησαν τρία φασιστικά μπουμπούκια στον Βόλο. Φυσικά, σε καμία από τις τρεις περιπτώσεις δεν υπήρξε ξυλοδαρμός ή κακοποίηση κρατουμένου και δε χρειάστηκε το Photoshop για να γίνουν πιο ευπαρουσίαστες οι φωτογραφίες των συλληφθέντων. Αυτά ως προς τα αναμενόμενα και τις «ζαρντινιέρες» της Δυτικής Μακεδονίας…

Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου
[«Αυγή της Κυριακής», 3.2.2013]


Το σημείο στο οποίο αξίζει να εστιάσουμε, είναι η στάση που τηρούν κάποιοι γονείς συλληφθέντων αντιεξουσιαστών –ανάμεσά τους και μια γνωστή συγγραφέας. Από τα λόγια τους καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για ανθρώπους με ανοιχτούς ορίζοντες και όχι στενόμυαλα και φοβισμένα ανθρωπάκια. Σέβονται, κατανοούν και στηρίζουν τις επιλογές των παιδιών τους χωρίς να εκλιπαρούν τον οίκτο ή τη συμπάθεια της αγελαίας μάζας. Γονείς που άφησαν στα παιδιά τους τη δυνατότητα της επιλογής και δεν τα παρακίνησαν να γίνουν κομματόσκυλα, λαμόγια, συστημικοί λακέδες και τσογλανοβολεψάκηδες, ούτε τους εμφύσησαν τον φόβο ώστε να γίνουν ψοφοδεείς και υποταγμένοι ψηφοφόροι. Και αν κάποιοι από αυτούς τους νέους είναι γόνοι εύπορων οικογενειών, αυτό δίνει μεγαλύτερη αξία στις επιλογές τους: σημαίνει ότι ο ψυχισμός τους δεν έχει διαβρωθεί από το πρότυπο του υπερκαταναλωτισμού και (από τη στιγμή που διακινδυνεύουν τα πάντα για τα ιδανικά τους) δεν ενδιαφέρονται για την τρυφηλή ζωή και την ανούσια χλιδή. Είχαμε αναφερθεί παλαιότερα στην Αθηνά Τσάκαλου, μητέρα του Χρήστου και του Γεράσιμου Τσάκαλου –φυλακισμένοι για την υπόθεση της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, και είχαμε εκθειάσει τη σθεναρή της στάση. Τρεις γονείς νέων που έχουν συρθεί και σε δεύτερη δίκη (έχουν ήδη καταδικαστεί σε εξοντωτικές ποινές από το πρώτο έκτακτο στρατοδικείο), μίλησαν στην «Εφημερίδα των Συντακτών» [φύλλο 75, Τετάρτη 6.2.2013] και είπαν μεταξύ άλλων: «[…] αυτά τα παιδιά, αν τα κοιτάξει κανένας σαν μεμονωμένα άτομα θα δει ότι άσχετα από ποια προάστια προέρχονται, που δεν έχει καμιά σημασία, ανήκουν σε μεσοαστικές οικογένειες με υψηλό επίπεδο σπουδών μέχρι τη στιγμή της εμπλοκής τους και ότι ουσιαστικά η διαδρομή αυτή προέρχεται από μια αντίδραση στην κοινωνική κατάσταση που είχαν να αντιμετωπίσουν από όταν ήσαν έφηβοι. […] Έχουμε καταλάβει ότι δικαιολογείται αυτό που έχουν κάνει, κι αυτό που πιστεύουνε, διότι έχουν έναν ηθικό τρόπο να σταθούν απέναντι στο διεφθαρμένο και στο σάπιο που εμείς προσπαθούμε χρόνια τώρα να αλλάξουμε με διάφορους τρόπους ακόμα και με μια ψήφο. […] Με αυταπάρνηση και θυσία χωρίς κανένα προσωπικό κέρδος και με προσωπικό κόστος κάνανε ό,τι πίστευαν δηλαδή κάποιες πράξεις κι όχι λόγια απέναντι στο κοινωνικό σύστημα. Παρά τον πόνο και το κόστος που έχουμε, στεκόμαστε δίπλα τους από τα πολύ απλά μέχρι οτιδήποτε χρειαστεί, κουβεντιάζοντας μαζί τους για να μην απομονωθούν εκεί που είναι τώρα. […] Διαβάζοντας τις θέσεις τους προσπαθούμε να κατανοήσουμε ως γονείς ότι κάνουν αυτό που ονομάζουν έμπρακτη αντίσταση, είναι αναρχικοί της πράξης. Τους κατηγορούν για τρομοκράτες, αλλά εκείνοι θεωρούν ότι είναι μαχητές της ελευθερίας. Δίνονται σ’ αυτόν τον αγώνα άνευ όρων. Αυτοί που κατά καιρούς θυσιάστηκαν ποτέ δεν ήξεραν εκ των προτέρων αν θα πετύχουν την ελευθερία. […] Ο καθένας έχει κάνει κάποιες πράξεις, αλλά όλο αυτό γίνεται μια αλυσίδα που δεν σπάει εύκολα γιατί από την άλλη μεριά έχουν να αντιμετωπίσουν τη βία του κράτους. Έτσι με τον παρορμητισμό της ηλικίας, με τη σκέψη ότι θα δημιουργηθεί κάτι καινούργιο όχι από τους ίδιους αλλά από αυτό που θα προκαλέσουν και ίσως έτσι αφυπνιστεί ο μέσος πολίτης και κατανοήσει σε τι σάπια κοινωνία ζει ξεκίνησαν για να δημιουργήσουν ένα έναυσμα στον κόσμο. Μην ξεχνάτε ότι οι αναρχικοί πρώτοι, όταν όλοι εμείς κοιμόμαστε έλεγαν αυτό που όλοι τώρα ξέρουμε, ότι όλο το σύστημα είναι μια συνεχής ληστεία των τραπεζών. Πριν ακόμα κι από το 2008, που απλά ήταν ένα κομβικό σημείο. Νιώσανε στο πετσί τους τη δολοφονία, τη βία του κράτους την βεβαιότητα ότι δεν θα υπάρξει αυτό που λέμε αστική δικαιοσύνη. […] Μεγαλώνουν τα παιδιά και η κοινωνία δεν τους δίνει καν ένα όραμα. Μόνο δηλώσεις συμπαράστασης στις διεκδικήσεις τους στην καλύτερη περίπτωση. Η όξυνση της καταστολής στα Λύκεια και στα Πανεπιστήμια από το 2007 ακόμα, μετεξελίχθηκε σε ό,τι ονομάζουν τα παιδιά έμπρακτη αντίσταση. […] Όλα αυτά τα παιδιά ήταν φίλοι, στο ίδιο σχολείο, άλλοι είναι στην οργάνωση, άλλοι όχι. Η ζύμωση γίνεται στις παρέες πάντα. Έτυχε να προέρχονται από μια συνοικία και μια μεσοαστική τάξη. Ο πεινασμένος λένε ψάχνει για ψωμί κι ο χορτάτος για ελευθερία. […] Είναι συστατικό της ύπαρξής τους να εκφράζουν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη τους. Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας με δύο πράγματα, την αίσθηση της αλληλεγγύης και του δικαίου. Ένα δίκαιο που πιθανό υπερέβαινε το δίκαιο της πραγματικότητας που ζούμε. Υπέρ αδυνάτου. […] Μάθαμε στα παιδιά μας τις αξίες της αλήθειας και του αγώνα. Αυτά που μας μάθαιναν κι εμάς οι δάσκαλοί μας όταν είμαστε μικρά, όμως αντίθετα από όλους μας αυτά τα παιδιά μας πίστεψαν και τα κάνουν πράξη. […] Έπειτα από 13 επιχειρήσεις που έχουν κάνει δεν έχουν ρίξει ούτε μία σφαίρα. Τα όπλα είναι μόνο για την απειλή ακόμα και στην τελευταία ληστεία φρόντισαν να μην τραυματιστεί κανένας. Το πρώτο τρομοπακέτο που δώσανε είπαν στον άνθρωπο να μην το ανοίξει γιατί θα σκάσει. Μόνο σε μια περίπτωση συμπλοκής που έφαγε δύο σφαίρες ο νεαρός στο κορμί του, πάτησε τη σκανδάλη […] Ας πούμε ότι είναι ένας εμπρηστικός λόγος, πύρινος. Κάποιες ενέργειες που συνοδεύονται πάντα από μια διακήρυξη θέσεων. […] Όσο η εξουσία συνεχίζει να αντιμετωπίζει αυτές τις καταστάσεις με ακραίους τρόπους εξαντλώντας την στις νεαρές ηλικίες, θα δημιουργήσει μεγαλύτερη και σκληρότερη βία. […]». Τέτοια ακούν οι «ευσεβείς νοικοκυραίοι» και ρίχνουν το ανάθεμα σε γεννήτορες και τέκνα…

Ετικέτες , ,

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Βία και αντιβία...

Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου

Τελευταία, οι πολιτικοί υπηρέτες του καπιταλισμού κάνουν μια λυσσώδη προσπάθεια για εξομοίωση και ταύτιση της ακροδεξιάς, ναζιστικής, φασιστικής, εθνικιστικής βίας των αδελφών τους, εκ μητρός Στυγός, με τις όποιες δυναμικές κινητοποιήσεις και ενέργειες της επαναστατικής Αριστεράς. Έτσι, οι ίδιοι θέλουν να τοποθετηθούν στην κοινωνική συνείδηση γενικά και αόριστα, σε έναν ανύπαρκτο ενδιάμεσο χώρο του «ολίγον έγκυος». Για να το πετύχουν αυτό ταυτίζουν πρώτα τις έννοιες της βίας και της αντιβίας και μετά πετάνε το εγκληματικά υποκριτικό: «Εμείς είμαστε ενάντια στην βία από όπου και αν προέρχεται ή καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται». Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι π.χ. ιστορικά, είναι κατά της «βίαιης» συμπεριφοράς του Καραϊσκάκη ενάντια στον Τούρκο κατακτητή, της Εθνικής Αντίστασης στη γερμανική κατοχή ή και σήμερα θα είναι ενάντια στο υποψήφιο θύμα βιασμού, για την κλωτσιά που θα ρίξει στους όρχεις του θύτη βιαστή. Ταυτόχρονα, δεν θεωρούν βία το να κατάσχουν το σπίτι στον άνεργο που δεν μπορεί να πληρώσει τα χαράτσια. […]

Από την εφημερίδα «Το Ποντίκι» [2.11.2012]

Συνολικά μπορούμε να πούμε άτι βία είναι εκείνη η μορφή συνειδητής συμπεριφοράς ενός υποκειμένου -ατομικού ή συλλογικού- που σκοπεύει στην αποκόμιση κέρδους, φέροντας καταναγκαστικά ένα άλλο υποκείμενο σε θέση να υποστεί ζημία και αυτή η μορφή συμπεριφοράς του να αντιβαίνει σε κάποιον ή κάποιους (γραπτούς ή άγραφους) κανόνες, ισότιμα διαμορφωμένους και (ηθελημένα) αποδεκτούς απ' την πλειοψηφία της ανθρώπινης κοινωνίας. Η δε αντιβία είναι ουσιαστικά η αντίδραση του βιασμένου -με την ευρύτερη έννοια- ενάντια στον θύτη βιαστή και στο βάθος επιδιώκει την υλοποίηση ή αποκατάσταση κάποιου συγκεκριμένου κανόνα αποδεκτού από την κοινωνική πλειοψηφία. Απ' τη στιγμή που υπάρχει βία, όποιος είναι ενάντια στην αντιβία είναι ολοκληρωτικά με το μέρος της βίας. Ενδιάμεσος χώρος του «ολίγον έγκυος» δεν υπάρχει. Κάθε συμπεριφορά που στοχεύει στην αποτελεσματική αντίσταση, εξουδετέρωση ή και συντριβή της βίας είναι αντιβία, ανεξάρτητα απ' την τελική αποτελεσματικότητα της και μόνο επί αυτής μπορούμε να ασκήσουμε κριτική. Στο ολιγαρχικό σύστημα του καπιταλισμού, οι λίγοι αποφασίζουν και επιβάλουν τι θα παράγεται, πόσο θα παράγεται, πώς θα παράγεται και πώς θα διαμοιράζεται καθώς και πώς θα είναι όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές σχέσεις. Αυτή είναι η απόλυτη βία στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι δυνάμεις που είτε έχουν ολιγαρχικό κοινοβουλευτικό προσανατολισμό είτε ναζιστικό, βρίσκονται ουσιαστικά όλες τους στο άκρο της βίας, δηλαδή στο άκρο του εγκλήματος όπου με την απειλή ή τη χρήση βίας διατάσσουν καθημερινά και ακατάπαυστα την κάθε κοινωνική πλειοψηφία και εξαθλιώνουν τους λαούς. Χρέος λοιπόν του κάθε επαναστάτη είναι η καθημερινή οργάνωση της αποτελεσματικότερης αντιβίας.

Νίκος Χατήρας, «Η βία, η αντιβία και η θεωρία των άκρων»
[εφημερίδα «ΠΡΙΝ», φύλλο 1.123, Κυριακή 27.01.2013]



Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου, δημοσιευμένο στην «Αυγή της Κυριακής» [7.10.2012]

Ετικέτες ,