Η 4η Οκτωβρίου έχει ανακηρυχθεί "παγκόσμια ημέρα των ζώων". Τη συγκεκριμένη ημερομηνία του τρέχοντος έτους, ο "περιούσιος" λαός (ή, τέλος πάντων, ένας από τους πολλούς τοιούτους της υφηλίου) καλείται να εκλέξει τους "νέους" πολιτικούς του αντιπροσώπους – ήτοι, τους νταβατζήδες της καθημερινότητάς του. Υποτίθεται πως η προσέλευση στις κάλπες (ή "κάλτσες", σύμφωνα με κάποιον επίδοξο πρωθυπουργό – τον πιθανότερο, ωιμέ!!!) είναι η πεμπτουσία της "δημοκρατίας" και «μας αφορά άμεσα». Το τι προσφέρει το (αφρικανικού ή ασιατικού τύπου) νεοελληνικό κράτος στους υπηκόους του, είναι γνωστό τοις πάσι. Η ακόλουθη ιστορία επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Η Ελεάννα Τσώκου είναι κλασική περίπτωση ανθρώπου ο οποίος βρέθηκε αντιμέτωπος με την υπερφυσική αναλγησία του τέρατος που ονομάζεται "σύγχρονο ελληνικό κράτος" (και, μάλιστα, "μεταρρυθμισμένο", σύμφωνα με τον απελθώντα πρωθυπουργό) και με την απέθαντη (τύφλα νά’ χει η σοβιετικού τύπου) γραφειοκρατία του ελλαδιστάν. Γύρω στις 20:30 της 13ης Αυγούστου 2008, η (22 ετών, τότε) Ελεάννα βρίσκεται συνοδηγός σε αυτοκίνητο που κινείται λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κύμη Ευβοίας. Κάποια στιγμή, βράχοι αποκολλώνται από την πλαγιά του βουνού και το αυτοκίνητο της παρέας ανατρέπεται, με αποτέλεσμα να συνθλιβεί το αριστερό πόδι της Ελεάννας. Αρχικώς, μεταφέρεται στο νοσοκομείο Κύμης και, ακολούθως, στην Αθήνα όπου (μετά από αλλεπάλληλες εγχειρήσεις) οι γιατροί καταφέρνουν να περιορίσουν κάπως το ύψος του ακρωτηριασμού. Η Ελεάννα χρειάζεται 10.000 ευρώ κάθε πέντε χρόνια για το νέο μέλος και πάνω από 4.000 ευρώ κάθε δύο χρόνια για την ειδική θήκη. Διεκδικώντας, εύλογα, μια αποζημίωση, απευθύνεται στους φορείς (Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, Νομαρχία Ευβοίας και Δήμος Κύμης) οι οποίοι ευθύνονται για τη μη λήψη των στοιχειωδέστερων μέτρων ασφαλείας, αλλά άπαντες αποποιούνται των ευθυνών τους και σφυρίζουν αδιάφορα. Ουδείς διώκεται και ουδείς λογοδοτεί για το έγκλημα (και όχι "ατύχημα") – λογικό είναι, οι διορισμένοι παρασιτούντες γραφειοκράτες απολαμβάνουν πλήρους κάλυψης και ασυλίας για οτιδήποτε πράττουν (ή παραλείπουν).
Στον νομό Εύβοιας εκλέγονται έξι (6) βο(υ)λευτές οι οποίοι, όπως και οι λοιποί γυμνοσάλιαγκες αυτού του άθλιου σιναφιού, φροντίζουν ακατάπαυστα για την προσωπική τους ευμάρεια και βολή. Οι έξι ευβοιείς που (εκ των εκλογών του Μαίου 2007) συχνάζουν στο χαμαιτυπείο της Πλατείας Συντάγματος και δεν έχουν ασχοληθεί ουδόλως με το θέμα (λογικότατο, μια ξένη είναι) ονομάζονται: Σίμος Κεδίκογλου, Κώστας Μαρκόπουλος (χρημάτισε επί οκτάμηνο υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης) και Αναστάσιος Λιάσκος (Ν.Δ.), Κ. Περπελέ-Σηφουνάκη και Γιώργος Παπαγεωργίου (ΠΑ.ΣΟ.Κ.), Γιώργος Μαρίνος (Κ.Κ.Ε.) και, φυσικά, διεκδικούν την επανεκλογή τους στο ανώτατο βουστάσιο...
Το 1989, ο ενιαίος τότε "Συνασπισμός" (Ε.ΑΡ. και Κ.Κ.Ε., ή "Κυρκοφλωράκηδες" – όπως τους χαρακτήριζε η "Αυριανή") έδωσε την ευκαιρία στον απερίγραπτο Μητσοτάκη να πραγματοποιήσει το αδύνατο: να διατελέσει πρωθυπουργός – έστω και για λίγο. Μία από τις αποφάσεις που έλαβε το υπουργικό συμβούλιο τηςσυγκυβέρνησης (Ν.Δ. - "Συνασπισμός")αφορούσε στην καταστροφή των φακέλων (αναφορικά με πολιτικά φρονήματα πολιτών και τη σχετική δραστηριότητά τους) που διατηρούσε η Ασφάλεια (και το υπουργείο Εσωτερικών, κατ’ επέκταση) και τη διατήρηση μόνο φακέλων με ιστορικό ενδιαφέρον - τους οποίους όμως δεν θα μπορούσε να δει κανένας, ούτε ο ίδιος ο φακελωμένος («[...] οι διατηρούμενοι ατομικοί φάκελοι πολιτικών φρονημάτων δεν είναι προσιτοί στους ενδιαφερόμενους ή στο κοινό, θα παραδοθούν δε στην ιστορική έρευνα μετά την πάροδο εικοσαετίας.»). Όλα για την έρευνα, λοιπόν. Την απόφαση είχαν υπογράψει ο υπουργός Προεδρίας Αθανάσιος Κανελλόπουλος (Ν.Δ.) και ο "συνασπισμένος" υπουργός Δικαιοσύνης Φώτης Κουβέλης και την αιτιολογούσαν επικαλούμενοι «λόγους εντόνου δημοσίου συμφέροντος, που συνίστανται στη μη αναμόχλευση των πολιτικών παθών, καθώς και στη διατήρηση του πνεύματος εθνικής συμφιλίωσης που επικρατεί, όπως αυτό εκφράσθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο [...]». Η εικοσαετία παρήλθε στις 08.09.2009 και η απελθούσα κυβέρνηση της Ν.Δ., χωρίς καμιά δημόσια ανακοίνωση ή συζήτηση, φρόντισε (στις 02.09,2009, απόφαση των υπουργών Εσωτερικών, αναπληρωτή Εσωτερικών και Δικαιοσύνης, που δημοσιεύτηκε την επομένη στο Φ.Ε.Κ. 1846) να αναβάλλει το σφράγισμα των φακέλων για άλλη μια εικοσαετία. Η απόφαση επικαλείται «λόγους δημοσίου συμφέροντος, που επιβάλλουν τη μη γνωστοποίηση του περιεχομένου των φακέλων ατομικών φρονημάτων πολιτών [...]». Κανείς δε διαμαρτυρήθηκε. Και ποιος να διαμαρτυρηθεί; οι "αριστεροί" που συνέπραξαν σ’ αυτό το ανοσιούργημα; Κανένας τους δεν θέλει να γίνει γνωστό τι γινόταν με το φακέλωμα και ποιοι ήταν οι διάφοροι ρουφιάνοι. Εννοείται πως το φακέλωμα ουδέποτε καταργήθηκε, απλώς πραγματοποιείται πλέον με ηλεκτρονικό τρόπο.
«Σαν να μην έχουμε περάσει χούντα, σαν να μην ξέρουμε ποια φρίκη περιμένει όσους αντιστασιακούς πέφτουν στα χέρια των διωκτών τους, η χώρα μας φέρεται με απάνθρωπη τσιγκουνιά στη χορήγηση πολιτικού ασύλου. Δεκάδες κυνηγημένοι άνθρωποι που φτάνουν ύστερα από χίλια μύρια βάσανα και κινδύνους, απλώνουν τα χέρια τους και ζητούν άσυλο. Κι εμείς, αντί να τα σμίξουμε με τα δικά μας χέρια, να τους δώσουμε κουράγιο, τους περνάμε χειροπέδες και στέλνουμε τους ικέτες πίσω στην πατρίδα τους, από την οποία έφυγαν για να σωθούν και όχι για τουρισμό. [...] Μέμφεται τώρα την Ελλάδα η Κομισιόν. Αφενός έχει αρχίσει εις βάρος της χώρας μας προδικαστική διαδικασία για τις συνθήκες υποδοχής και διαβίωσης των μεταναστών, αφετέρου την κατηγορεί ότι απορρίπτει σχεδόν όλες τις υποβαλλόμενες αιτήσεις χορήγησης ασύλου - άλλωστε τα ποσοστά είναι εφιαλτικά: Το 2006 έγινε αποδεκτό το 0,05% των αιτημάτων, ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά αποδείξαμε ότι έχουμε τη φοβερή ικανότητα να μικραίνουμε ακόμα και το μηδέν, αφού από το 0,05% πέσαμε στο 0,04%. [...] Δεν έγινε γνωστό αν απεσταλμένοι της Κομισιόν, μεταμφιεσμένοι ίσως, πέρασαν από την Άρτα, το λιμάνι της Πάτρας ή την Ηλεία, να δουν με τα μάτια τους τα πάθη των ξένων, που δουλεύουν για κάτι παραπάνω από ένα κομμάτι ψωμί από ήλιο σε ήλιο. Δεν έγινε γνωστό αν έπεσαν στα χέρια τους τίποτε φιλμάκια από αστυνομικά τμήματα, με τους ένστολους να διασκεδάζουν βάζοντας τους ξένους κρατούμενούς τους να αλληλοδέρνονται. Δεν έγινε επίσης γνωστό αν έχουν υπόψη τους μιαν άλλη μορφή βαρβαρότητας που "ανθεί" στα μέρη μας: την άρνηση του κράτους μας να δώσει την ελληνική ιθαγένεια σε παιδιά μεταναστών τα οποία γεννήθηκαν εδώ, πήγαν εδώ στο σχολείο, έμαθαν τη γλώσσα μας σαν γλώσσα τους, κάποιοι από αυτούς, οι πιο μεγάλοι, παντρεύτηκαν εδώ, ίσως με Έλληνα ή Ελληνίδα, και απέκτησαν ήδη τα παιδιά τους, που απαρτίζουν την τρίτη γενιά μεταναστών. [...]».
Στις 3 Απριλίου 2009, Ο Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ, Κούρδος 29 ετών, βρέθηκε στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Όπως και πολλοί άλλοι πρόσφυγες, προσπαθούσε (για μία ακόμη φορά) να επιβιβαστεί λαθραία σε κάποιο πλοίο με προορισμό την Ιταλία. Εκεί, όμως, έγινε αντιληπτός από τους "άντρακλες" του Λιμενικού Σώματος οι οποίοι τον "περιποιήθηκαν" εγκάρδια: ξυλοκοπήθηκε ανηλεώς και, όπως κατέθεσαν οι συγγενείς του και άλλοι μετανάστες, του χτυπούσαν το κεφάλι στο τσιμέντο μέχρι που έμεινε στα χέρια τους. Λόγω της σοβαρότητας του τραυματισμού του (σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και ενδοεγκεφαλικά αιματώματα), διακομίστηκε αρχικώς στο Κέντρο Υγείας Φιλιατών, εν συνεχεία στο νοσηλευτικό ίδρυμα Χατζηκώστα στα Ιωάννινα και τελικώς στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου "Γ. Παπανικολάου" στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, οι λιμενικοί αρχικά δήλωσαν ότι ο μετανάστης έπασχε από επιληψία, έπαθε κρίση και έπεσε μόνος του στο έδαφος χτυπώντας το κεφάλι του στο τσιμέντο. Οι Λιμενικές Αρχές της Ηγουμενίτσας και η ηγεσία του Υπουργείου Ε.Ν.Α.Ν.Π. (Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής) καθυστέρησαν 16 ολόκληρες ημέρες να διατάξουν τη διενέργεια Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης για τη διερεύνηση της υπόθεσης, αν και υπάρχουν καταγγελίες από αυτόπτες μάρτυρες για άμεση εμπλοκή "ανδρών" των ειδικών δυνάμεων του Λιμενικού Σώματος. Κάτι τέτοιο κατέστη εφικτό μόνο ύστερα από την παρέμβαση των συγγενών του θύματος (ζουν στη Σουηδία) και τη δημοσιοποίηση του γεγονότος στα έντυπα και ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε. Στις 21.04,2009, η ιατροδικαστής Ελένη Ζαγγελίδου εξέτασε τον 29χρονο Κούρδο και διαπίστωσε «[...] εικόνα συμβατική με πτώση σε αμβλεία επιφάνεια...» και συμπλήρωσε: «[...] ο μηχανισμός των κακώσεων δείχνει ότι οφείλονται σε επίδραση βίας. Αυτό σημαίνει ότι ή έπεσε με το πρόσωπο στο έδαφος ή τον χτύπησαν σε αμβλεία επιφάνεια. Σημάδια ξυλοδαρμού, που προκλήθηκε από μπουνιές και κλοτσιές, δεν είχε κατά την εισαγωγή του στο Νοσοκομείο Φιλιατών [...] Τα εξωτερικά τραύματα εξαφανίστηκαν και υπάρχουν μόνο μετεγχειρητικά. Αναζητούμε τον μηχανισμό που προκάλεσε τις κακώσεις [...]». Στις 23.04.2009, ο Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ βυθίστηκε σε κώμα. Στις 16.07.2009, ο Παπαληγούρας δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου: «[…] δεν είναι η έκβαση που περίμενα […]» και ζήτησε από τον αρχηγό του Λιμενικού Θ. Ρετζεπέρη να διατάξει νέα Ε.Δ.Ε., από αρχαιότερο αξιωματικό. Βέβαια, δεν έδωσε στη δημοσιότητα την πρώτη Ε.Δ.Ε., για να μη φανεί το αυτονόητο: πως ήταν φτιαγμένη έτσι ώστε οι εμπλεκόμενοι λιμενικοί να μπορούν να "βγουν λάδι". Προφανώς, ήταν τόσο εμφανήςη συγκάλυψη που προσφέρθηκε στους δολοφόνους, που δεν μπόρεσε να την ανεχθεί ούτε ο πολιτικός τους προϊστάμενος. Οι περιπτώσεις διαφθοράς λιμενικών (χρηματισμός, λαθραία διακίνηση μεταναστών, συμμετοχή σε κυκλώματα "προστασίας" και διακίνησης σκληρών ναρκωτικών, βιαιοπραγίες εναντίον προσφύγων, κ.ά.) είναι απειράριθμες και συναγωνίζονται τις αντίστοιχες "επιδόσεις" των στεριανών ομολόγων τους. Ο Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ εξέπνευσε στις 27.07.2009, στο νοσοκομείο "Παπανικολάου" της Θεσσαλονίκης, μετά από 114 οδυνηρής και άνισης μάχης. Είναι ο πρώτος νεκρός (επισήμως...) από τότε που διακηρύχτηκε η περίφημη «μηδενική ανοχή στη λαθρομετανάστευση» - ουσιαστικά, πρόκειται για την ελληνική προσαρμογή στην εντολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης να λειτουργήσει η Ελλάδα ως ανάχωμα στην εισροή προσφύγων προς τη Δύση. Φυσικά, το διευθυντήριο των Βρυξελλών συμπεριφέρεται (και στην περίπτωση αυτή) με τρόπο αντιφατικό (αν και ξέρει πολύ καλά τι πράττει): από τη μία, ζητά από την Ελλάδα να αναλάβει την απόκρουση των προσφυγικών κυμάτων προς τις χώρες της Ε.Ε. και, από την άλλη, την ψέγει για τις (πραγματικά, άθλιες και απάνθρωπες)συνθήκες κράτησης και αντιμετώπισηςτων εξαθλιωμένων προσφύγων. Ας μη λησμονούμε πως, οι περισσότεροι εξ αυτών, προέρχονται από χώρες που έχει καταστρέψει (και λεηλατεί ακόμη) η "πεπολιτισμένη" Δύση και η περιβόητη "συμμαχία των προθύμων". Όταν, λοιπόν, χώρες όπως η Αγγλία, η Ιταλία, η Γαλλία, η Γερμανία, κ.ά., έχουν συμβάλλει τα μέγιστα (συμπράττοντας με τις πάντα ετοιμοπόλεμες Η.Π.Α.) στην απόγνωση αυτών των ανθρώπων (εισβολές σε Ιράκ, Αφγανιστάν, κ.α.), δίκαιο είναι να εισπράξουν και το αντίτιμο αυτών των επιλογών...
Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου ("Ελευθεροτυπία", 21.04.2009)
Από επιφυλλίδα του Νίκου Κωνσταντάρα("Καθημερινή", 11.04.2008): «[...] Ενώ αναγνωρίζεται η δύσκολη γεωγραφική θέση της Ελλάδας, η αγανάκτηση άλλων χωρών βασίζεται στην καθολική άρνηση της Αθήνας να δώσει άσυλο και στις συνθήκες στις οποίες ζουν οι αιτούντες. Από τους 20.000 που έχουν ζητήσει άσυλο, παρέχεται στέγαση σε ξενώνες (συχνά σε ανεπαρκείς συνθήκες) σε μόλις 800. Πέρυσι, μόνο το 0,04% των αιτήσεων έλαβε θετική απάντηση. Η τακτική αυτή είναι αποτέλεσμα της γενικής κακοδιαχείρισης και αδιαφορίας του κρατικού μηχανισμού ή είναι μέρος ενός κυνικού σχεδίου να μην περιμένει κανένας πρόσφυγας τίποτα από την Ελλάδα και έτσι να προχωρεί προς άλλες χώρες; Οποία από τις δύο περιπτώσεις και αν ισχύει, δεν τιμάει ούτε το παρελθόν ούτε το παρόν μας.».
Πολιτικός: Ένα χέλι χωμένο στον πρωτογενή βούρκο, επάνω στον οποίον υψώθηκε το οικοδόμημα της οργανωμένης κοινωνίας. Όταν κολυμπάει, βλέπει την ουρά του να κουνιέται και νομίζει πως τρέμει το κτήριο. Απέναντι στον κυβερνητικό αξιωματούχο, έχει ένα ανυπόφορο μειονέκτημα: είναι ζωντανός.
Γράφει ο Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης("Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", 13.09.2009): «Την ώρα που ο ένας αρχηγός επισκέπτεται τη λαχαναγορά, ο άλλος πίνει τον καφέ του με τους εργάτες μιας βιοτεχνίας. Πόσες άλλες φορές, επί 365 μέρες το χρόνο και 366 τα δίσεκτα, ξαναπήγε ο ένας στη λαχαναγορά και ο άλλος στη βιοτεχνία; Καμία. Ποιο είναι τι μήνυμα, που οι φαεινοί εγκέφαλοι της προπαγάνδας θέλουν να περάσουν; Ότι ο αρχηγός είναι δίπλα στο λαό; Τις άλλες μέρες πού είναι; Τις μέρες που εντέλλεται ή ανέχεται τις περικοπές στις θέσεις εργασίας, πού είναι; Τις μέρες που λήγει η δόση και ο λογαριασμός με το νοίκι, πού είναι; Είτε ο ένας αρχηγός είτε ο άλλος. Αναρωτιέται κανείς σε ποιον απευθύνονται αυτά τα υποκριτικά καραγκιοζιλίκια των δήθεν αγαπησιάρικων επισκέψεων του θύτη στο θύμα. Τα οποία θα είχαν αξία αν ο αρχηγός σήκωνε και κανένα καφάσι και μοντάριζε κανένα γρανάζι στη μηχανή. Για να τον δει ο λαός, έστω και μια φορά, να δουλεύει πραγματικά. Τον έναν ή τον άλλον.». Άγνωστο αν ο συντάκτης του κειμένου πράγματι «αναρωτιέται σε ποιον απευθύνονται αυτά τα υποκριτικά καραγκιοζιλίκια…»˙ εξάλλου, η ανύπαρκτη εμπειρία των αρχηγών των κομμάτων με τον κόσμο της εργασίας και τη βιοπάλη (για να χρησιμοποιήσουμε "παρωχημένη" φρασεολογία) δεν αρκεί για να εξηγήσει επαρκώς τα εγγενή αδιέξοδα ενός σαθρού πολιτικού συστήματος. Το υπόλοιπο του συγκεκριμένου άρθρου επιχειρεί μια (σύντομη, αλλά περιεκτική) παρουσίαση της (επίσημης) πολιτικής ζωής από το 1974 κι εντεύθεν – όπου περιγράφεται και η πάγια συνενοχή του "κυρίαρχου λαού". Πάντως, η απάντηση στο ερώτημα «σε ποιον απευθύνονται αυτά τα υποκριτικά καραγκιοζιλίκια…» βρίσκεται σε άλλη σελίδα του ίδιου φύλλου της εν λόγω φυλλάδας, όπου πληροφορούμαστε ότι «από την ημέρα που ανακοινώθηκαν οι εκλογές, 55.800 Έλληνες έσπευσαν άρον-άρον να γίνουν μέλη του ΠΑ.ΣΟ.Κ.». Ουδεμία έκπληξις!!! Κάποιες δεκάδες χιλιάδες βολεψάκηδες, ερμήνευσαν τους οιωνούς (δηλαδή, προς ποια κατεύθυνση πηγαίνει το ρεύμα – βάσει των δημοσκοπήσεων που ευνοούν τους σοσια-ληστές) και σκέφθηκαν πως τους παρουσιάζεται η ευκαιρία να μεριμνήσουν για την επόμενη μέρα. Στο Ελλαδιστάν, του φρονίμου τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν και η πιο σίγουρη κατσαρόλα είναι η δοκιμασμένη – άσε τα πειράματα και τις ουτοπίες στους χαζορομαντικούς…
«[…] Αν υπάρχει ένα μήνυμα που στάλθηκε, με την ιστορική αποχή του 50% από τις ευρωεκλογές, προς το πολιτικό σύστημα ήταν ότι γίνεται όλο και πιο κατανοητό από όλο και περισσότερους ότι το καθεστώς και οι θεσμοί του είναι σάπιοι, ότι κανένα κόμμα δεν εμπνέει εμπιστοσύνη και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Τώρα διαμορφώνεται μια κατάσταση όπου για το υπάρχον καθεστώς τίποτα από εδώ και στο εξής δεν θα είναι το ίδιο, καθώς χάνει συνεχώς το κοινωνικό του έρεισμα και απονομιμοποιείται στις συνειδήσεις όλο και περισσότερων ανθρώπων. Και επειδή γνωρίζει ότι συρρικνώνεται η βάση που στηρίζεται το σύστημα της κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης, ετοιμάζεται να διεκδικήσει την επιβίωσή του με τα όπλα του ολοκληρωτισμού. Δεν πιστεύουμε πως όλοι όσοι δεν ψήφισαν βρίσκονται λίγο πριν την επαναστατική εφόρμηση. Όμως πιστεύουμε πως αυτό που αποτυπώθηκε με σαφήνεια είναι η ηθική απαξίωση του οικονομικού και πολιτικού καθεστώτος, γεγονός που αντλεί πολλές από τις αιτίες του στην οικονομική κρίση. Βέβαια η αποχή από τις εκλογές δεν σημαίνει από μόνη της περισσότερη πολιτικοποίηση από τους πολίτες ή πιο ενεργή ενασχόλησή τους με τα κοινά. Γι’ αυτό και μαζί με το πρόταγμά μας για αποχή από τις εκλογές θα προσθέταμε πως είναι επιτακτική ανάγκη να μην σημαίνει αυτή η επιλογή την παραίτηση από τη διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων, αλλά αντιθέτως, να σημάνει την εξωθεσμική δραστηριοποίηση των ανθρώπων με στόχο τη διαρκή παρεμπόδιση του αντικοινωνικού έργου των καθεστωτικών κομμάτων. […] Η μόνη πραγματική έξοδος από την κρίση, βρίσκεται στην ανατροπή του συστήματος που γεννά τις κρίσεις. Πιστεύουμε πως σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι θεμιτός και αναγκαίος ο μεγαλύτερος απεγκλωβισμός των κοινωνιών από τα καθεστωτικά κόμματα κάθε απόχρωσης. Ο απεγκλωβισμός της αντίστασης από τα ξεπουλημένα στο σύστημα κόμματα της αριστεράς, από τις μεταρρυθμιστικές παγίδες και την απάτη της "ανατροπής από τα μέσα". Η πολιτική λύση βρίσκεται στην εξωθεσμική και οριζόντια οργάνωση των αντιστάσεων σε μια προοπτική που θα στοχεύει στην ανατροπή και την επανάσταση. […]».
"Επαναστατικός Αγώνας", από την τελευταία προκήρυξη (δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Ποντίκι", 10.09.2009, φύλλο 1568), μετά το χτύπημα στο Χ.Α.Α.
