Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Το ψοφίμι και οι θαυμαστές του...


Ψόφησε και το τελευταίο έγκλειστο χουντικό απολειφάδι, ο «στρατηγός» Νικόλαος Ντερτιλής –καταδικασμένος σε ισόβια για τη δολοφονία (με πυροβολισμό στο κεφάλι) του φοιτητή Μιχάλη Μυρογιάννη, έξω από το Πολυτεχνείο στις 18.11.1973. Βέβαια, πολλά άλλα ομογάλακτα ασπόνδυλα κυκλοφορούν ανάμεσά μας, αλλά όλα μπορούν να διορθωθούν. Παλαιοχουντικοί και νεοναζί έσπευσαν να αποδώσουν «φόρο τιμής» στο αμετανόητο καθίκι, ενώ το γεγονός ότι οι νοσταλγοί και οι πολιτικοί επίγονοι του καθεστώτος που εκπροσωπούσε ο εν λόγω ψοφόγερος «κοσμούν» (μαζί με τα λοιπά λαμόγια) το χαμαιτυπείο της Πλατείας Συντάγματος, καταδεικνύει την ποιότητα της μεγάλης μερίδας των «νοικοκυραίων». Ο Ντερτιλής απαξιούσε να ζητήσει χάρη και διακήρυσσε ότι θα καταδεχόταν να αποφυλακιστεί μονάχα αν ικανοποιούταν ο όρος που έθετε: «Μια και μόνη περίπτωση υπάρχει για να εξέλθω από την φυλακή. Η Ελληνική Πολιτεία οφείλει «να αιτήση συγγνώμην από εμέ διά τό διαπραχθέν υπό ταύτης δικαστικόν έγκλημα κατ΄εμού…» «απόλυτη δικαίωση και αποκατάσταση». Μάλιστα, για να δείξει ότι δεν μπλοφάρει, τον περασμένο Δεκέμβριο αρνήθηκε να παραστεί στην κηδεία του γιού του (ο ίδιος ο Ρουπακιώτης είχε προσφερθεί να του δώσει άδεια), επιμένοντας στο «όλα ή τίποτα» και με τους δικούς του όρους. Οι χρυσαύγουλοι τον είχαν τιμήσει και παραμονές της περασμένης επετείου για το Πολυτεχνείο, διατρανώνοντας τη βεβαιότητά τους ότι κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του 1973 ουδείς αντικαθεστωτικός δολοφονήθηκε. Τον επόμενο μήνα, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Κασιδιάρης ζήτησε την αποφυλάκισή του «σε ένδειξη ανθρωπισμού». Κατά καιρούς, διάφοροι ένοικοι της δεξιάς «πολυκατοικίας» είχαν εκφράσει την άποψη πως η συνέχιση του εγκλεισμού των πρωταίτιων της δικτατορίας «δεν έχει κανένα νόημα» -ένας από αυτούς είναι και ο Γιώργος Καρατζαφέρης, το δεκανίκι του ρουφιάνου-αρχιδωσίλογου ΓΑΠ στην ψήφιση του πρώτου Μνημονίου τον Μάιο του 2010…

Σκίτσο του Soloup, δημοσιευμένο στην εφημερίδα «6 μέρες» [17.11.2012]


Φυσικά, από τον συρφετό των «ανθρωπιστών» και θαυμαστών του χουντικού αποβράσματος δε θα μπορούσε να απουσιάζει και η ρασοφόρα σκατίλα -συγκεκριμένα ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος (κατά κόσμον Αθανάσιος Λενής). Ο εν λόγω «άγιος πατέρας», κάποτε ταγματάρχης της Βασιλικής Χωροφυλακής, είχε εκδηλώσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον («ανθρωπιστικό», βεβαίως-βεβαίως!!!) για την περίπτωση του έγκλειστου χουντικού αποβράσματος. Στις 17.8.2011 πραγματοποίησε επίσκεψη στις φυλακές Κορυδαλλού, ακολούθησαν σχόλια και δημοσιεύματα, ο ίδιος ένιωσε να θίγεται με σφοδρότητα η υπόληψή του και αυθημερόν κατέθεσε τη μαρτυρία του εις το προσωπικό του ιστολόγιο, δια να λάμψει η αλήθεια. Ιδού αποσπάσματα από το ανηρτημένο κείμενο, με τίτλο «Γροθιά στην υποκρισία. Η επίσκεψη στον Στρατηγό Ντερτιλή» (διατηρούμε την ορθογραφία, τη στίξη, τη σύνταξη και τις τονισμένες φράσεις του πρωτοτύπου): «Μιά αίτηση αδείας πρός το Υπουργείο Δικαιοσύνης για μια επίσκεψη ανθρωπιάς στον πολιτικό κρατούμενο Στρατηγό Κ. Νικ. Ντερτιλή ήταν αρκετή για να αναδειχθή η υποκρισία του κοινωνικού συστήματος της εποχής μας. Κατονομάζω ιδιαιτέρως υποκρισία ενός αξιωματούχου της Κυβερνητικής Μηχανής, μερικών δημοσιογράφων καί μερικών Μ.Μ.Ε., που εστράφησαν εναντίον μου με περισσή μανία! Σε μια περίπτωση μάλιστα δεν εδίστασαν να με χαρακτηρίσουν καί "βασανιστή"!!!! Ποιό άραγε είναι το αδίκημά μου; Ετόλμησα να θαυμάσω τον ηρωϊσμό ενός αξιωματικού -πολιτικού κρατουμένου στον Κορυδαλλό-, όπως αναδύεται από μια Δήλωσή του, η οποία είδε το φώς της δημοσιότητος. Αρνείται να προδώσει τις Αρχές του και τίς ιδέες του και προτιμάει να τερματίσει τήν επίγεια ζωή του μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου έχει συμπληρώσει ήδη τριάντα επτά (37) χρόνια περιορισμού. Εθαύμασα λοιπόν τη Δήλωσή του καί εζήτησα να τον επισκεφθώ στον τόπο της οδύνης του. ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ! ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΙΣΕΩΣ ΤΟΥ! Εθαύμασα, επαναλαμβάνω, τον ηρωϊσμό που περιέχει αυτή η από 16ης Απριλίου 2011 Δήλωσή του και εζήτησα ΜΟΝΟ ΓΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ να του σφίγξω το χέρι! Ο Υφυπουργός Δικαιοσύνης κ. Γ. Πεταλωτής χωρίς ίχνος ντροπής διέστρεψε το περιεχόμενο της αιτήσεώς μου και προέβη σε δηλώσεις διά του Τύπου! Έτσι εκ του μηδενός δημιουργήθηκε ένας σάλος! […] αποτόλμησα να πραγματοποιήσω τήν επίσκεψή μου στον Κορυδαλλό σήμερα Τετάρτη 17 Αυγούστου, γράφοντας στα παληά μου υποδήματα τίς λυσσαλέες αντιδράσεις των! Πηγαίνω σήμερα στον Κυρυδαλλό όχι μόνο για να επισκεφθώ τον Στρατηγό Ντερτιλή, αλλά και για να δώσω μια γροθιά στο κατεστημένο, δηλ. στους φασιστο-χουντο-ψευδο-δημοκράτες της εποχής μας και στο νοθευμένο Δημοκρατικό πολίτευμα των ημερών μας. Ώστε η επίσκεψή μου στον Κορυδαλλό δεν αποτελεί μια ανθρωπιστική μόνο πράξη, αλλά και μια γροθιά στην ψευδεπίγραφη Δημοκρατία της εποχής μας. […] Το καθήκον, πού έχω ως χριστιανός και μάλιστα ως Επίσκοπος του Χριστού, νά εφαρμόζω πιστά τις εντολές του Κυρίου μας, δεν το διαπραγματεύομαι με κανέναν! Κατά τήν ημέρα της Κρίσεως ο Κριτής μας θα μας είπει: "Ήμουνα στη φυλακή και δεν ήλθετε πρός με!" Δεν θα μπορέσω τότε να δικαιολογηθώ, λέγοντας: "Κύριε, μόνο τους πολιτικούς κρατουμένους δεν έπισκέφθηκα στη φυλακή τους, και τούτο διότι θα αντιδρούσε το φασιστικό κατεστημένο της εποχής μου!". Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού! […] Όποια και αν είναι τα εγκλήματα ενός καταδίκου, έπειτα από ένα χρονικό διάστημα, τόν αποφυλακίζουν! Πόσοι κατάδικοι σε δίς και τρίς ισόβια δεσμά κυκλοφορούν ελεύθεροι σήμερα, διότι τούς απονεμήθηκε χάρις; Οι ποινές σκοπόν έχουν τόν σωφρονισμό και όχι βέβαια την εξόντωση ενός ενόχου! […] Εθεώρησα γενναία τη Δήλωση αυτή καθ εαυτήν ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΠΡΟΤΕΡΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ, στην οποία και αναφέρθηκα. Δικαίωμά μου ήταν και είναι! Έγραφε λοιπόν ο Στρατηγός: Μιά καί μόνη περίπτωση υπάρχει για να εξέλθω από τήν φυλακή. Η Ελληνική Πολιτεία οφείλει "να αιτήση συγγνώμην από εμέ διά τό διαπραχθέν υπό ταύτης δικαστικόν έγκλημα κατ΄εμού". […] Γροθιά, λοιπόν, στη γροθιά! Επειδή μερικές φορές αυτό απαιτεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια! Γροθιά στην υποκρισία! Γροθιά και στον κ. Πεταλωτή! Τόσο με την επίσκεψή μου στον Κορυδαλλό, όσο και με το κείμενό μου αυτό θέλω να δώσω μια γροθιά στο στομάχι του σύγχρονου φασιστο-χουντικο-ψευδο-δημοκρατικού κατεστημένου, που το απαρτίζουν και το εκφράζουν τα αρχηγικά πολιτικά κόμματα, τα συγκροτήματα της τηλεοράσεως, τα μεγαλοεκδοτικά συγκροτήματα, το κεφάλαιο, ο αρρωστημένος -πολιτικοποιημένος- συνδικαλισμός κ.ά. […] Σήμερα εορτάζω την επέτειο της εις Αρχιερέα χειροτονίας μου (17.08.1976) Πέρασαν τριάντα πέντε (35) χρόνια μιας ταπεινής αρχιερατικής διακονίας πρός δόξαν του Θεού και ωφέλειαν των ανθρώπων και μιάς απροσκύνητης πορείας! Στην πορεία μου ως Επίσκοπος ουδέποτε έλαβα υπ όψιν τα πολιτικά φρονήματα όσων με επλησίασαν και εζήτησαν την αρωγή μου. Μάχομαι τις ιδέες, αλλά αγαπώ τόν άνθρωπο! Είμαι οικουμενικός, διότι ανήκω στο Χριστό! Δεν είμαι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, ούτε πράσινος, ούτε γαλάζιος, ούτε κόκκινος, ούτε...ούτε.... ούτε! Είμαι απλώς ένας χριστιανός και άρα ελεύθερος άνθρωπος και ελεύθερο πνεύμα! […] Εξ ανάγκης ξαναπήρα στα χέρια μου πρός στιγμήν το καρυοφύλλι! Επανέρχομαι σύντομα στο πετραχείλι.». Άφεριμ, δέσποτα!!! Αφού, λοιπόν, συμπονάς τους πολιτικούς κρατούμενους (και, δη, τους αμετανόητους) περιμένουμε να λάβεις και άλλες πολλές παρόμοιες πρωτοβουλίες και να γίνεις τακτικός επισκέπτης του Κορυδαλλού. Μάλιστα, μπορείς να ξεκινήσεις ασχολούμενος με την περίπτωση του πολυτραυματία και ακρωτηριασμένου Σάββα Ξηρού (είναι και παπαδοπαίδι), ο οποίος πάσχει και από σκλήρυνση κατά πλάκας…



Ετικέτες ,

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Prospero Gallinari

Ύστατος αποχαιρετισμός στον Prospero Gallinari, ιστορικό μέλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Γεννήθηκε την πρωτοχρονιά του 1951 στην πόλη Reggio nell'Emilia και απεβίωσε στις 14.01.2013. Από πολύ νέος εντάχθηκε στην Κομμουνιστική Ομοσπονδία Νέων Ιταλίας (Federazione Giovanile Comunista Italiana – F.G.C.I.), η οποία ήταν η οργάνωση νεολαίας του Ι.Κ.Κ. Προς το τέλος του 1969, απογοητευμένος από την ενδοτική στάση του Κ.Κ.Ιταλίας (P.C.I.), όπως και πολλοί άλλοι (ανάμεσά τους οι Alberto Franceschini, Roberto Ognibene και Tonino Paroli), αναζήτησε πιο ριζοσπαστικές επιλογές.
Το συνέδριο του Pecorile (Αύγουστος 1970) οδήγησε στην ίδρυση των Ερυθρών Ταξιαρχιών και σηματοδότησε τη στροφή προς την ένοπλη πάλη, ως άμεση απάντηση στην ακροδεξιά βία της εποχής. Μετά από μια σύντομη θητεία στην παράνομη οργάνωση Superclan (super-clandestini, την οποία είχαν ιδρύσει οι Corrado Simioni, Duccio Berio και Vanni Mulinaris), εισχώρησε στις Ερυθρές Ταξιαρχίες το 1973, έφυγε λίγο αργότερα κι επέστρεψε μαζί με τον Mario Moretti. Το 1974 συμμετείχε στην απαγωγή του δικαστή Mario Sossi (18 Απριλίου – 23 Μαΐου), αλλά σύντομα συνελήφθη στο Torino (στις 30.10.1974) μαζί με τον Alfredo Bonavita. Παρέμεινε έγκλειστος έως τις 2.1.1977, οπότε και δραπέτευσε από τις φυλακές του Treviso μαζί με 12 ποινικούς κρατούμενους. Στις 9 Ιουνίου 1976, κατά τη διάρκεια της δίκης του «ιστορικού πυρήνα» της οργάνωσης στο Torino, ο Prospero Gallinari ανέγνωσε κείμενο με το οποίο οι Ερυθρές Ταξιαρχίες αναλάμβαναν την ευθύνη για την εκτέλεση του εισαγγελέα της Genova Francesco Coco. Από τον Απρίλιο του 1977 έως τη νέα του σύλληψη (24.09.1979), υπήρξε μέλος του τομέα Ρώμης των Ερυθρών Ταξιαρχιών και συμμετείχε στην απαγωγή του τότε πρωθυπουργού Aldo Moro στις 16.3.1978 στην οδό Fani της ιταλικής πρωτεύουσας. Μαζί με την Anna Laura Braghetti, τον Germano Maccari και τον Mario Moretti νοίκιασαν το διαμέρισμα της οδού Montalcini, όπου κράτησαν τον Aldo Moro επί 55 ημέρες. Συνελήφθη στις 24.9.1979, από απροσεξία: οδηγούσε κλεμμένο αυτοκίνητο με παραποιημένες πινακίδες, στο κέντρο της Ρώμης, και στην ανταλλαγή πυρών που ακολούθησε τραυματίστηκε στο κεφάλι. Στην κατοχή του βρέθηκαν σχέδια για απόδραση Ερυθροταξιαρχιτών από τη φυλακή Asinara της Σαρδηνίας. Στις 8.12.1979, Δικαστήριο του Torino ανακοίνωσε τις ποινές για την «ιστορική ηγεσία» των Ερυθρών Ταξιαρχιών και ο Prospero Gallinari καταδικάστηκε σε κάθειρξη 9 ετών και 11 μηνών. Στις 24.1.1983, του επιβλήθηκε ισόβια κάθειρξη για την υπόθεση Moro. Στις 24.3.1987, στη διάρκεια δίκης, μέσα από το κλουβί 16, διακήρυξε ότι η εκτέλεση του στρατηγού της αεροπορίας Licio Giorgieri (στις 20.3.1987, στη Ρώμη) «διαπράχθηκε από τους συντρόφους της Ομάδας Μαχόμενων Κομμουνιστών…».
Το 1987, η εφημερίδα "il Manifesto" δημοσίευσε κείμενο υπογεγραμμένο από τους Renato Curcio, Mario Moretti, Maurizio Iannelli και Pietro Bertolazzi, στο οποίο οι Ερυθροταξιαρχίτες ανακοίνωναν πως είχε κλείσει ο κύκλος της οργάνωσης. Λίγο αργότερα, τον Οκτώβριο του 1988, προσυπέγραψαν ο Prospero Gallinari και η Barbara Balzerani. Στις 23.10.1988, από τις φυλακές Rebibbia της Ρώμης, κάποιοι έγκλειστοι αντάρτες (Prospero Gallinari, Pasquale Abatangelo, Paolo Cassetta, Francesco Lo Bianco, Remo Pancelli, Francesco Piccioni και Bruno Seghetti) έστειλαν επιστολή στον ιταλικό Τύπο, σύμφωνα με την οποία ανακοίνωναν πως «ο πόλεμος έχει λήξει…» και πως «το Κράτος έχει νικήσει…». Στις 24.12.1988, οι ίδιοι κρατούμενοι, με νέα επιστολή, δήλωναν πως όλοι οι ένοπλοι αγωνιστές είχαν συλληφθεί και πως έπρεπε πλέον να δοθεί ήταν «η μάχη για μια γενική πολιτική αμνηστία…». Στις 10.4.1989, κατά τη διάρκεια δίκης στη Ρώμη, ο Francesco Piccioni ανέγνωσε κείμενο (συνυπογεγραμμένο από τους Prospero Gallinari, Renato Arreni, Anna Laura Braghetti, Francesco Lo Bianco, Remo Pancelli και Bruno Seghetti), στο οποίο διαβεβαίωναν ότι «πρώτο το Κράτος κήρυξε τον πόλεμο…». Την 1η.12.1990, οι Δικαστικές Αρχές του Torino απέρριψαν την αίτηση του Prospero Gallinari για αναστολή της ποινής λόγω καρδιακών προβλημάτων. Τον Φεβρουάριο του 1994, υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και διακομίστηκε στην Πολυκλινική Umberto I της Ρώμης. Η αναστολή της ποινής ήλθε το 1996 και, έκτοτε, ζούσε υπό καθεστώς περιορισμένης ελευθερίας.
Κατά τη διάρκεια του πολυετούς εγκλεισμού του, ο Prospero Gallinari τήρησε αξιοπρεπή στάση και δε συνεργάστηκε με την ιταλική «Δικαιοσύνη», απεναντίας δήλωνε υπερήφανος για τη συμμετοχή του στο ένοπλο επαναστατικό κίνημα. Εν ολίγοις, υπήρξε ένας συνεπής και συνειδητός αγωνιστής, ένας αντάρτης της πρώτης γραμμής, όχι ψοφοδεής και συμβιβασμένος ανθρωπάκος ούτε φαφλατάς και αερολόγος βολεψάκιας. Και, φυσικά, ποτέ δε συμμερίστηκε την αφόρητη μπούρδα της εποχής μας που ακούει στη φράση: «καταδικάζω τη βία, απ’ όπου και αν προέρχεται…».

Ετικέτες , ,

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Παντού και πάντα...


Όχι μόνο στην Αθήνα, παντού στον πλανήτη!!!
Όχι μόνο αύριο, εις το διηνεκές!!!



Ετικέτες , ,