Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

ΤΕΛΕΤΗ (Π)ΛΗΞΗΣ...

Όταν, τον Ιούλιο του 2001, η κλίκα των "αθανάτων" χαραμοφάηδων της Δ.Ο.Ε. επέλεξε το Πεκίνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, το καθεστώς της χώρας δεσμεύθηκε να βελτιώσει την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μάλλον, όμως, εννοούσε πως είχε σκοπό να εντείνει τα μέτρα καταστολής και να σβήσει κάθε αντίθετη φωνή. Το κινεζικό καθεστώς λειτουργεί ακόμη με όρους σκληροπυρηνικής και άγαρμπης δικτατορίας. Ίσως, οι κρατούντες περιμένουν την καπιταλιστική ολοκλήρωση για να εφαρμόσουν το δόγμα πως ο ασφαλέστερος και αποτελεσματικότερος έλεγχος επιτυγχάνεται μέσω της υπερκαταναλωτικής αποχαύνωσης και της εκμετάλλευσης της ανασφάλειας και της απληστίας. Προς το παρόν, η κινεζική "ανάπτυξη" εξαρτάται αυστηρά από το δυτικό κεφάλαιο και εμπόριο, γι’ αυτό και η "κομμουνιστική" ηγεσία καλοβλέπει την περαιτέρω φιλελευθεροποίηση της οικονομίας (διατηρώντας, βέβαια, το εγχώριο κάτεργο-σκλαβοπάζαρο). Κάπως έτσι χτίστηκαν οι υπερσύγχρονες ολυμπιακές εγκαταστάσεις και οι πολυάριθμοι ουρανοξύστες στην κινεζική πρωτεύουσα: με ανασφάλιστους και χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη εργάτες, που αμείβονται (στην καλύτερη περίπτωση) με το νόμιμο ωρομίσθιο των 0,62 ευρώ, δουλεύουν έως και 17 ώρες ημερησίως (χωρίς να αμείβονται για υπερωρίες) και χρησιμοποιούν για κοιτώνες μικρά containers χωρίς τουαλέτα και πόσιμο νερό (για τα οποία, οι εργολαβικές εταιρείες τους παρακρατούν κάποιο ποσό εν είδει ενοικίου).
Με τον ίδιο τρόπο ανθίζουν και τα "sweatshop", δηλαδή εργασιακοί χώροι απόλυτης εξαθλίωσης κι εκμετάλλευσης του πάμφθηνου και αναλώσιμου εργατικού δυναμικού, όπως καταγγέλλει η οργάνωση "Fair Play 2008". Το 2007 (επισήμως) καταγράφηκαν 101.480 νεκροί σε εργατικά ατυχήματα, σε μια χώρα όπου (σύμφωνα με τη νομοθεσία) οι εργαζόμενοι δεν έχουν δικαίωμα να συγκροτήσουν σωματεία κατά κλάδους ή κατά χώρους εργασίας, παρά μόνο να εγγραφούν στο συνολικό συνδικαλιστικό όργανο το οποίο (βεβαίως) ελέγχεται από την κυβέρνηση. Γενικά, αναφορικά με τις συνθήκες εργασίας, η Κίνα βρίσκεται ακόμη στην κατάσταση που περιγράφεται στα βιβλία του Dickens.
Σκίτσο του Κουβανού Angel Boligán
Το κινεζικό Σύνταγμα του 1982 (άρθρο 35) κατοχυρώνει την ελευθερία του λόγου, αλλά η κυβέρνηση προβαίνει αφειδώς σε χρήση διατάξεων σχετικά με την υπονόμευση του κράτους και προχωρά στη σύλληψη εκείνων που θεωρεί απειλή. Συν τοις άλλοις, το Σύνταγμα διασφαλίζει και το αδιαμφισβήτητο μονοπώλιο του "Κομμουνιστικού" Κόμματος στην εξουσία, γεγονός που εγγυάται τη βίαιη κατάπνιξη οποιασδήποτε πολιτικής ανυπακοής μέσω προληπτικών συλλήψεων (ηχεί σαν τους προληπτικούς πολέμους της νεοταξικής ηγεμονίας) που καταλήγουν σε τύποις δίκες και προδιαγεγραμμένες καταδίκες. Πολύ συνηθισμένη κατηγορία είναι η "διασπορά ψευδών ειδήσεων και υπονόμευση της κοινωνικής τάξης", αρκετή για να οδηγήσει σε πολυετή φυλάκιση χωρίς δικαίωμα υπεράσπισης (χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Χου Τζια και της συζύγου του). Πάμπολλες είναι και οι καταγγελίες για βασανιστήρια (από τα πιο "κλασικά" έως τα πλέον "καινοτόμα" και "πειραματικά") σε κρατούμενους, όπως και για εμπορία οργάνων (π.χ. νεφροί) που αφαιρέθηκαν από έγκλειστους ή μελλοθάνατους. Άλλωστε, η Κίνα είναι η χώρα με τις περισσότερες εκτελέσεις παγκοσμίως (περίπου 5.000 - 7.000 ετησίως, ποσοστό που αντιστοιχεί στο 85% του συνόλου των "επίσημων" εκτελέσεων σε ολόκληρο των κόσμο) – άρα, υπάρχει πάντα επάρκεια "εμπορεύματος". Στις 12 Μαΐου 2008, τα 7,9 Ρίχτερ χτύπησαν την επαρχία Σετσουάν με αποτέλεσμα 70.000 νεκρούς και το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να περνά σε δεύτερη μοίρα από τα διεθνή Μ.Μ.Ε. Σύντομα, όμως, οι πληγέντες ξέσπασαν σε σφοδρές διαμαρτυρίες καταγγέλλοντας την εργολαβική εγκληματικότητα ( από τις 216.000 σχολικά κτίρια, 6.898 κατέρρευσαν ως "χάρτινα" κτίρια φτιαγμένα με ακατάλληλα υλικά) και την κρατική προσπάθεια συγκάλυψης (αποφυγή διεξαγωγής έρευνας και πενιχρές αποζημιώσεις με αντίτιμο σιωπή). Οι πιο δραστήριοι από τους διαμαρτυρόμενους συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας για "αναμόρφωση και διαπαιδαγώγηση" (ο σχετικός νόμος ψηφίστηκε τον περασμένο Μάιο), κάτι που δείχνει ότι το καθεστώς της Κίνας είναι άξιο μέλος της "απολυταρχικής διεθνούς". Τον περασμένο Ιούνιο, οι αρχές της Σαγκάης ανακοίνωσαν πως όλοι όσοι είχαν συμμετάσχει σε διαδηλώσεις ή είχαν υπογράψει προκηρύξεις με αιτήματα προς την κυβέρνηση, όφειλαν να εμφανίζονται μία φορά την εβδομάδα στις αστυνομικές αρχές, να μη φύγουν από την πόλη χωρίς ειδική άδεια και να μη μεταβούν στο Πεκίνο κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Βέβαια, όλα αυτά (και πάρα πολλά άλλα) είναι "ψιλά γράμματα" για τους λιμοκοντόρους κηφήνες της Δ.Ο.Ε. οι οποίοι, ως γνήσια παράσιτα, βασίζουν την ανούσια ύπαρξή τους στο ξεζούμισμα και τη δυστυχία των πολλών. Έτσι, ο αγέρωχος λάτρης των πάσης φύσεως απολυταρχικών καθεστώτων (και στενός φίλος του Ισπανού δικτάτορα Francisco Franco) Juan Antonio Sámaranc (επίτιμος πρόεδρος της Δ.Ο.Ε.), δήλωσε με αποφασιστικότητα πως «τα μποϊκοτάζ ανήκουν στο παρελθόν».
Σκίτσο του Pat Bagley
Μεγάλη προσπάθεια κατέβαλε η κινεζική κυβέρνηση για να δείξει εξωραϊσμένη εικόνα στον τομέα του περιβάλλοντος. Είναι γνωστό πως στην Κίνα βρίσκονται οι 16 από τις πλέον ρυπαρές πόλεις του πλανήτη, ενώ η έρημος Γκόμπι επεκτείνεται με ρυθμό 1.900 τετραγωνικών μιλίων ετησίως (λόγω της αποψίλωσης και της υπερεκμετάλλευσης της γης). Έτσι, η "Επιτροπή για την Οργάνωση των Αγώνων" διέταξε τον αποκλεισμό ενός εκατομμυρίου οχημάτων από τους δρόμους του Πεκίνου και τη διακοπή λειτουργίας των εργοστασίων. Όπως φαίνεται, "πείστηκε" ακόμη και η Greenpeace (με το αζημίωτο;), λέγοντας πως το καθεστώς παρουσίασε ένα «έργο καταπληκτικό και θετικά μοναδικό» και πως «το Πεκίνο έδωσε σημαντικά μαθήματα στις άλλες κινεζικές πόλεις».
Σκίτσο του Πάνου Μαραγκού

Τον Ιούλιο του 2008, το υπουργείο Τύπου ανακοινώνει ότι θα λογοκρίνει το Internet που θα χρησιμοποιούν τα διεθνή Μ.Μ.Ε. κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Το μέσο πλήρους ελέγχου του Διαδικτύου ονομάζεται "Χρυσή Ασπίδα" ή "Σινικό Τείχος" και πρόκειται για ένα δίκτυο που επιτρέπει στις αρχές να απαγορεύουν την πρόσβαση σε συγκεκριμένες ιστοσελίδες και να συγκεντρώνουν κάθε είδους πληροφορίες. Υπολογίζεται ότι περίπου 30.000 "αστυνομικοί του κυβερνοχώρου" ελέγχουν (με τη βοήθεια της αμερικανικής εταιρείας "Cisco Systems") τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες και συνήθειες 253 εκατομμυρίων Κινέζων χρηστών του Internet. Κι επειδή η ποσοτική αναλογία δεν τους ευνοεί ιδιαίτερα, επιστρατεύτηκαν οι εταιρείες παροχής υπηρεσιών Internet (π.χ. "msn.cn" και "yahoo.cn") να αναλάβουν τον αξιοζήλευτο ρόλο του ρουφιάνου. Έτσι, το 2007, οι συγκεκριμένες εταιρείες υπέγραψαν μια "χάρτα αυτορρύθμισης", σύμφωνα με την οποία δεσμεύονται να δίνουν στις κινεζικές αρχές τα στοιχεία των bloggers, να ελέγχουν τα σχόλια και τα μηνύματα, καθώς και να αποσύρουν τις "παράνομες" και "κακόβουλες" πληροφορίες. Σημειωτέον ότι η "φραγή" σε πολλές ιστοσελίδες θα ίσχυε και για τους ξένους δημοσιογράφους που θα κάλυπταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, περιορισμός που επρόκειτο να αρθεί από τις κινεζικές αρχές κατόπιν διεθνών πιέσεων. Παρ’ όλα αυτά, τα τηλεοπτικά συνεργεία και οι δημοσιογράφοι συναντούν τεράστιες δυσκολίες. Όπως ανακοίνωσε η οργάνωση "Human Rights Watch", «καθώς αρχίζουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου, οι ξένοι δημοσιογράφοι στην Κίνα έρχονται αντιμέτωποι με αυστηρούς περιορισμούς που κυμαίνονται από παρενοχλήσεις μέχρι και λογοκρισία στο Διαδίκτυο». Σε αυτό το σκηνικό εντάσσεται και η σύλληψη του Άγγλου δημοσιογράφου John Ray και η σχετική "περιποίηση" που του επιφύλαξαν οι Κινέζοι πραίτορες. Πάντως, η οργάνωση "Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα" κατάφερε να διεισδύσει στη ζωντανή μετάδοση ραδιοσταθμού του Πεκίνου κι εκπρόσωπός της μίλησε για την ελευθερία της έκφρασης στα αγγλικά και στα κινεζικά.

Όσο για το περίφημο "ολυμπιακό ιδεώδες", έχει γράψει εμπεριστατωμένα ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο θαυμάσιο βιβλίο του "Μύθος, απάτη και βαρβαρότητα οι Ολυμπιάδες" (εκδόσεις "Στάχυ"), απομυθοποίηση που επιβεβαιώνεται τόσο με τους μεταλλαγμένους αθλητές (ο θρίαμβος της ντόπας) όσο και με τις εμπόλεμες συρράξεις (π.χ. η πρόσφατη περίπτωση της Νότιας Οσετίας). Σε ανάλογα πλαίσια κινείται και η εύστοχη επιφυλλίδα του Παντελή Μπουκάλα ("Καθημερινή" 30.03.2008). Αναφορικά με το θέμα της υπερβολικής χρήσης αναβολικών ουσιών, το φαιδρό είναι ότι εξανίστανται και ανθρωποειδή όπως ο αξιότιμος φυγόδικος και καταδικασμένος ερήμην (για πληθώρα πολεοδομικών παραβάσεων) Μίνωας Κυριακού.

Επιμύθιο: όλα τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας που εντυπωσιάζουν το φιλοθεάμον κοινό, οικοδομούνται επάνω σε ασύλληπτες ποσότητες αίματος. Δεν πειράζει, όμως, διότι πρόκειται για το αίμα των παρακατιανών που οφείλουν να θυσιαστούν για κάποιο ιδεώδες…

Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ, ΚΑΠΩΣ ΑΛΛΙΩΣ...

Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

ΟΝΕΙΡΑ ΚΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

«Το θέαμα είναι ο μη διακοπτόμενος λόγος, που η παρούσα τάξη πραγμάτων επιφυλάσσει για τον εαυτό της, ο εγκωμιαστικός της μονόλογος. Είναι η αυτοπροσωπογραφία της εξουσίας στην εποχή της ολοκληρωτικής της διαχείρισης των συνθηκών ύπαρξης. Η φετιχιστική όψη καθαρής αντικειμενικότητας μέσα στις θεαματικές σχέσεις, αποκρύβει τον χαρακτήρα τους σαν σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και μεταξύ τάξεων: μια δεύτερη φύση φαίνεται να εξουσιάζει το περιβάλλον μας με τους ανελέητους νόμους της. Αλλά το θέαμα δεν είναι αυτό το αναγκαίο προϊόν της τεχνικής ανάπτυξης, θεωρημένης σαν φυσικής ανάπτυξης. Αντίθετα, η κοινωνία του θεάματος είναι η μορφή που διαλέγει η ίδια το τεχνικό περιεχόμενό της. Αν το θέαμα, θεωρημένο από τη στενή σκοπιά των "μέσων μαζικής επικοινωνίας", που αποτελούν την πιο συντριπτική επιφανειακή του εκδήλωση, μπορεί να φανεί ότι κατακλύζει την κοινωνία σαν ένας απλός τεχνικός εξοπλισμός, ο τελευταίος δεν έχει τίποτα το ουδέτερο, αλλά απεναντίας είναι εκείνος που ταιριάζει στην καθολική αυτοκινησία του. Αν οι κοινωνικές ανάγκες της εποχής μέσα στην οποία αναπτύσσονται τέτοιες τεχνικές δεν μπορούν να ικανοποιηθούν παρά με τη μεσολάβησή τους, αν η διοίκηση αυτής της κοινωνίας καθώς και κάθε επαφή μεταξύ των ανθρώπων δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν παρά μόνο με τη μεσολάβηση αυτής της δύναμης στιγμιαίας "επικοινωνίας", αυτό συμβαίνει διότι αυτή η επικοινωνία είναι ουσιαστικά μονόπλευρη˙ έτσι ώστε η συγκεντροποίησή της καταλήγει να συσσωρεύει στα χέρια της διοίκησης του υπάρχοντος συστήματος τα μέσα που του επιτρέπουν να διαιωνίζει αυτή την καθορισμένη διοίκηση. Το γενικευμένο σχίσμα του θεάματος είναι αδιαχώριστο από το σύγχρονο Κράτος, δηλαδή, από τη γενική μορφή του σχίσματος μέσα στην κοινωνία, προϊόν του καταμερισμού της κοινωνικής εργασίας και όργανο της ταξικής κυριαρχίας (…)».
Guy Ernest Debord, "La Société du Spectacle"
Όπως πάντα, η επίσημη παρακμή στην εξέδρα, για να κρύψει την ασημαντότητά της και η αγέλη στον αιώνιο ρόλο του θεατή. Αν η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων είναι ο καθρέπτης της κινεζικής κοινωνίας, τότε, τα συμπεράσματα βγαίνουν αβίαστα και μελαγχολικά. Ορισμένες σχετικές λεπτομέρειες που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα "Beijing News" είναι ενδεικτικές για τις αξίες που κυριαρχούν στη "Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας": η 9χρονη παιδίσκη που τραγούδησε την "Ωδή στην Πατρίδα" με δανεική φωνή (που ανήκε σε συνομήλική της, η οποία δεν ικανοποιούσε τα περί εξωτερικής εμφάνισης κριτήρια των διοργανωτών) και θυμίζει το παραμύθι του Hans Christian Andersen "Το αηδόνι του αυτοκράτορα", οι 897 στρατιώτες που φορούσαν πάνες ακράτειας (για να μη χρειαστεί να αφήσουν τη θέση τους), οι 2.008 τυμπανιστές σε πλήρη αρμονία και ταύτιση (σκηνή βγαλμένη κατευθείαν από τις ναζιστικές παρελάσεις), οι άνθρωποι-λαμπιόνια (!!!), ατσαλάκωτοι ένστολοι που χαιρετούν αρρενοπρεπώς και άκαμπτα το ερυθρό λάβαρο με τα κίτρινα αστέρια, οι 200 νεαρές συνοδοί των αποστολών στην παρέλαση (για να επιλεγούν, υποβλήθηκαν γυμνές στο "τεστ της μεζούρας" αλά Καλούσης), η ακαμψία που έπαθαν οι μύες του προσώπου όσων προπονούνταν στο ανυποχώρητο χαμόγελο, οι 1.000 και πλέον εξαντλητικές προπονήσεις επί έξι μήνες (για τριάμισι λεπτά επίσημης εμφάνισης), τα παιδιά που υποτίθεται ότι θα εκπροσωπούσαν τις 56 εθνότητες της Κίνας (αλλά ανήκαν όλα στην κυρίαρχη εθνότητα των Χαν), σε ένα τηλεοπτικό υπερθέαμα το οποίο υποτίθεται πως θα προέβαλε την κινέζικη Ιστορία (έτσι πρέπει να διδάσκεται η Ιστορία, όχι βιβλία και άλλες αηδίες). Άλλωστε, είναι γνωστό πως οι "μεγάλοι πολιτισμοί" θεμελιώνονται στην απόλυτη υποταγή - αδιάφορο το πώς θα επιτευχθεί αυτή…
"One World, One Dream", ήτοι "Ένας κόσμος, ένα όνειρο" σύμφωνα με το επίσημο σύνθημα των τρεχόντων Ολυμπιακών Αγώνων. Βέβαια, δε μοιράζονται όλοι οι Κινέζοι με τον ίδιο τρόπο το "ολυμπιακό όνειρο". Για κάποιους είναι ελπιδοφόρο (δηλαδή, επικερδές) γεγονός και για άλλους καταστροφικός εφιάλτης. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια κινήθηκαν οι 1.000 και πλέον Κινέζοι που συγκεντρώθηκαν (στις 19.04.2008) έξω από το πολυκατάστημα "Carrefour" της πόλης Χσιάν και φώναζαν συνθήματα εναντίον του Sarkozy (επειδή είχε δηλώσει ότι δε θα παρευρισκόταν στην τελετή έναρξης, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το θέμα του Θιβέτ), αλλά και κατά της γαλλικής κυβέρνησης στο σύνολό της (επειδή δεν έκανε τίποτα για να εμποδίσει τις αντικινεζικές διαδηλώσεις κατά την περιφορά της ολυμπιακής φλόγας στο Παρίσι). Χαρακτηριστικό της νοοτροπίας των "αυθόρμητων" διαδηλωτών είναι ότι απορούσαν «πώς είναι δυνατόν η γαλλική αστυνομία να μη συνέλαβε και να μην έκλεισε στη φυλακή αυτά τα αντεθνικά στοιχεία» (όπως συμβαίνει στην ευνομούμενη και δημοκρατικότατη πατρίδα τους). Τελικά, ο Sarkozy παρευρέθη στην τελετή έναρξης, δηλώνοντας ότι «θα πρέπει να συνοδεύσουμε την Κίνα προς τον σεβασμό των αξιών που είναι και δικές μας» και ότι δεν μποϊκοτάρει κανείς το ένα τέταρτο της ανθρωπότητας». Ορθόν, άλλωστε, πρέπει να κάνει και δημόσιες σχέσεις για να πουλήσει στρατιωτικό εξοπλισμό (είναι το τελευταίο του χόμπι). Πάντως, την αλλαγή στάσης του Γάλλου προέδρου καυτηρίασε ο ευρωβουλευτής Daniel Cohn Bendit ο οποίος παρομοίωσε την παρουσία πολιτικών στο Πεκίνο με εκείνη στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου. «Θα ήταν σωστό, στη Γερμανία του 1936, να πάει κάποιος να κάνει χειραψία με τον Χίτλερ;» είπε, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό "France Inter" και χαρακτήρισε την Κίνα «ολοκληρωτικό καθεστώς στο οποίο η Ευρώπη δε θα πρέπει να σκύψει το κεφάλι». Υπέρ τάσσονται και όσοι κατέχουν καίριες θέσεις στο οικονομικό γίγνεσθαι της χώρας, όσοι δραστηριοποιούνται στον επιχειρηματικό τομέα (υπεύθυνοι επιχειρηματίες ή αεριτζήδες). Ας μη λησμονούμε, άλλωστε, ότι η Κίνα είναι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος εξαγωγέας (λόγω του πάμφθηνου εργατικού δυναμικού) και ο μεγαλύτερος καταναλωτής (ως η πολυπληθέστερη χώρα) του πλανήτη. Και, βέβαια, όσο εντείνεται ο επιχειρηματικός οργασμός, αυξάνονται και οι εγχώριοι εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι (στην έκτη θέση παγκοσμίως), γεγονός που οδηγεί στη μεγέθυνση της ήδη τρομακτικής ανισότητας (από τις οξύτερες του πλανήτη): σύμφωνα με τις επιεικέστερες μετρήσεις, υπάρχουν περίπου 700.000.000 Κινέζοι (σχεδόν ο μισός πληθυσμός) που ζουν (!) με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα και περίπου 300.000.000 που επιβιώνουν (;) με λιγότερο από 1 δολάριο ημερησίως. Πάντως, η "κομμουνιστική" γραφειοκρατία που κυβερνά, αποφάσισε πως το όριο της απόλυτης φτώχειας είναι το 1 δολάριο ημερησίως, επιτυγχάνοντας με αυτό το τέχνασμα τη μείωση του ποσοστού των φτωχών από 64% (το 1981) σε 17% (το 2007)...

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΟΛΦΟΣ...

Σκίτσο του Δημήτρη Αρβανίτη ("Γαλέρα", τεύχος 35, Αύγουστος 2008)
Τι γυρεύουν οι δυτικοί στην αχανή Κίνα; Honeywell, General Elecrtic, I.B.M. (ναι, η εταιρεία που ανέλαβε τη μηχανοργάνωση των στρατοπέδων συγκέντρωσης που είχαν στήσει οι ναζί) και άλλα κοινωφελή ιδρύματα, δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά εδώ και χρόνια στην "ολυμπιακή" και "σοσιαλιστική" ανερχόμενη υπερδύναμη. Σε ποιον τομέα διαπρέπουν; μα, φυσικά, στον επικερδέστατο κλάδο της "ασφάλειας". Η αρχή έγινε από την πόλη Σεντζέν, η οποία αποτελεί το αγαπημένο πειραματόζωο του "κομμουνιστικού" καθεστώτος. Το χτίσιμο της συγκεκριμένης πόλης ξεκίνησε προ τριακονταετίας περίπου, σε μια περιοχή (κοντά στο λιμάνι του Χονγκ Κονγκ) όπου υπήρχαν μόνο ψαροχώρια και ορυζώνες συλλογικής καλλιέργειας. Η Σεντζέν επιλέχτηκε από το κόμμα (ένα είν’ το κόμμα!) να γίνει η πρώτη από τις τέσσερις "ειδικές οικονομικές ζώνες" όπου θα δοκιμαζόταν το (ακραιφνές) καπιταλιστικό μοντέλο. Με ποιον τρόπο; παράγοντας κι εξάγοντας φθηνά προϊόντα (υπόδησης, ιματισμού, τεχνολογίας και οτιδήποτε άλλο). Οι δυτικές εταιρείες άρχισαν να συρρέουν και να "εκμεταλλεύονται" το υπερβολικά χαμηλού κόστους εργατικό δυναμικό (κυρίως, πρώην αγρότες των οποίων οι γαίες επιτάχθηκαν για να χτιστούν εργοστάσια και φράγματα) και η Κίνα έγινε η ατμομηχανή του παγκόσμιου (ανθρωποβόρου) καπιταλισμού. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε άπαντες: η Δύση έχει κατακλυστεί από προϊόντα που παράγονται από αγρίως εκμεταλλευόμενους αναλώσιμους εργαζόμενους και τα προτιμά επειδή είναι φθηνότερα από τα "εντός των τειχών" παραγόμενα, με αποτέλεσμα την ενδοκοινοτική άνοδο της ανεργίας - αλλά, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Σήμερα, η Σεντζέν έχει πάνω από 12.000.000 κατοίκους και ξαναγίνεται πεδίο πειραματισμού. Τα τελευταία δύο χρόνια, περίπου 200.000 κάμερες παρακολούθησης κλειστού κυκλώματος έχουν τοποθετηθεί στην πόλη - αριθμός που θα προσεγγίσει τα 2.000.000 κάμερες την επόμενη τριετία. Οι κάτοικοι θα παρακολουθούνται σε 24ωρη βάση, οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις θα υποκλέπτονται μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας αναγνώρισης φωνής, η πρόσβαση στο Internet θα ελέγχεται (αυτό συμβαίνει ήδη σε ολόκληρη την κινεζική επικράτεια) από το "Μεγάλο Τείχος Προστασίας", οι κινήσεις τους θα παρακολουθούνται μέσω ταυτοτήτων με ηλεκτρονικά chips και φωτογραφίες που θα αποθηκεύονται απευθείας στις βάσεις δεδομένων της αστυνομίας. Το θεάρεστο αυτό εγχείρημα φέρει την μεγαλεπήβολη ονομασία "Χρυσή Ασπίδα" και, όταν ολοκληρωθεί, θα είναι μια τεράστια βάση δεδομένων: ονόματα, φωτογραφίες, βιομετρικά δεδομένα και άλλες πληροφορίες για 1.000.000.000 και πλέον Κινέζους.
Σκίτσο του Ηλία Μακρή ("Καθημερινή" 11.04.2008)
Γιατί, όμως, να ανησυχεί τόσο πολύ ένα "λαοπρόβλητο" καθεστώς και να λαμβάνει όλο και αυστηρότερα μέτρα; Προφανώς, οι σύγχρονοι "τιμονιέρηδες" δεν ανησυχούν μόνο για τους Ουιγούρους που διεκδικούν την ανεξαρτησία τους αλλά, κυρίως, για τον "εσωτερικό εχθρό", δηλαδή όλους εκείνους που θυσιάζονται καθημερινά για την όποια "μεγάλη ιδέα" μέσω της οποίας ευημερούν τα κομματικά παράσιτα και οι λογής διαπλεκόμενοι. Πρόσφατα, 25 διαδηλωτές (ο αριθμός είναι απελπιστικά μικρός, αλλά ας μη λησμονούμε για ποια χώρα μιλάμε) κατέβηκαν στους δρόμους της συνοικίας Κιανμέν στο Πεκίνο, για να εκφράσουν την οργή τους εναντίον της κυβέρνησης που τους αποζημίωσε ανεπαρκώς μετά την υποχρεωτική εγκατάλειψη των σπιτιών τους - τα οποία γκρεμίστηκαν για να δημιουργηθεί εμπορική ζώνη, στην οποία πρωταγωνιστούν γνωστές και μη εξαιρετέες επιχειρήσεις όπως οι Nike, Rolex, Starbucks, κ.ά. Οι διαδηλωτές απομακρύνθηκαν (σε απλά ελληνικά, προπηλακίστηκαν, ξυλοφορτώθηκαν και συνελήφθησαν) από μία "ειδική επιτροπή της συνοικίας για τη διατήρηση της τάξης" (κάτι σαν ταγματασφαλίτες), από τις πολλές που συνεργάζονται στενά με την αστυνομία και άλλες "υπηρεσίες". Η αστυνομία δηλώνει άγνοια για το πού βρίσκονται τώρα οι διαδηλωτές, αλλά μάλλον σε καραντίνα βρίσκονται (σε κάποιο μπουντρούμι, δηλαδή) για να μη χαλάνε τη βιτρίνα της "ολυμπιακής" πρωτεύουσας. Όπως διαβάζουμε στην Εφημερίδα "Κόντρα" (26.07.2008), κάτι ανάλογο συνέβη και τον περασμένο Μάιο στην πόλη Τζι-Αν της επαρχίας Τζι-Λιν, όταν οι κάτοικοι μιας πολυκατοικίας αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τα διαμερίσματά τους έναντι των εξευτελιστικών αποζημιώσεων που δίνει το κινέζικο κράτος. Σύμφωνα με τη ελβετική οργάνωση Center on Housing Rights and Evictions ("Κέντρο για τα Δικαιώματα της Κατοικίας και των Εξώσεων"), περίπου 1.500.000 άνθρωποι έχουν εξαναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για χάρη των Ολυμπιακών Αγώνων. Βέβαια, η κυβέρνηση λέει ότι όλα αυτά είναι "υπερβολές" και πως "μόνο" 6.000 οικογένειες έχουν "μετακινηθεί" για να προχωρήσουν τα ολυμπιακά έργα.
Οι μαζικές εκτοπίσεις (που ακολουθούν τις απαλλοτριώσεις γαιών) και η συνεπακόλουθη συγκέντρωση των εξαθλιωμένων στις θηριώδεις τσιμεντουπόλεις, πάντα ήταν κοινή πρακτική στη "σοσιαλιστική δημοκρατία" της Κίνας. Μέχρι πρότινος, η αιτία ήταν τα κολοσσιαία φράγματα και τα υδροηλεκτρικά έργα. Κατόπιν, προέκυψε και ο ολυμπιακός μεγαλοϊδεατισμός. Για το καλό του λαού, βεβαίως-βεβαίως…
Σκίτσο του Βαγγέλη Παυλίδη
Πάντως, το καθεστώς άρχισε από νωρίς να "καθαρίζει" τη βιτρίνα της χώρας, φροντίζοντας να εξαφανίσει όλες τις ανεπιθύμητες υπάρξεις που χαλούσαν την εικόνα της απολύτως αποστειρωμένης ευταξίας. Δεκάδες χιλιάδες "απόβλητοι" (χρήστες ουσιών, πόρνες, ζητιάνοι και άλλοι) "μπουζουριάστηκαν" σε "κέντρα αναμόρφωσης" (κάτι σαν τα ελληνικά ξερονήσια του προηγούμενου αιώνα) για όσο θα διαρκούν οι αγώνες (ίσως και για πολύ περισσότερο). Κι επειδή κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, ευκαιρία βρήκε το καθεστώς να "πακετάρει" μπόλικους αντιφρονούντες οι οποίοι, ας το υπογραμμίσουμε, είναι "ταραξίες" και ορκισμένοι εχθροί (δηλαδή, βδελυροί υπονομευτές) της κινεζικής εκδοχής περί κομμουνισμού.
Σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή
Η σύγχρονη Κίνα προσπαθεί να θαμπώσει τη Δύση με τα φτιασίδια της. Στους κατοίκους της χώρας (ιδίως του Πεκίνου) δόθηκαν σαφείς οδηγίες (ή, μάλλον, εντολές που δε σηκώνουν αντιρρήσεις) για κόσμια συμπεριφορά στους δημόσιους χώρους (να μη χασμουριούνται, να μη φτύνουν καταγής, να μη σκαλίζουν τη μύτη τους, να μην πέρδονται, να μην...). Όση λάμψη κι αν επιστρατεύσει το καθεστώς, η μιζέρια εκατομμυρίων υπηκόων δε θα εξαφανιστεί. Άλλωστε, οι μνήμες της επεισοδιακής λαμπαδηδρομίας δε σβήνονται εύκολα...

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

ΑΜΕΣΗ ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΣΗ...

Σκίτσο του Πάνου Μαραγκού
Προειδοποίηση: (και) το ακόλουθο κείμενο χαρακτηρίζεται από αχαλίνωτη μικροψυχία, χυδαίο λαϊκισμό, ασυγκράτητη συνωμοσιολογία, απουσία πολιτικής ορθότητας, βδελυρή μισαλλοδοξία, ανυπόστατες συκοφαντίες…
Επιτέλους, τα πράγματα έχουν αρχίσει να παίρνουν τον δρόμο τους. Για την ακρίβεια, τον αυτοκινητόδρομο με την ονομασία "Βορειοδυτική Οδός Πελοποννήσου". Η σύμβαση ανακατασκευής του συγκεκριμένου δρόμου (συνολικού μήκους 365 χλμ., εκ των οποίων τα 283 αποτελούν νέο τμήμα) προβλέπει πλήρη ολοκλήρωση των εργασιών τον Μάιο του 2014. θα πει κάποιος, και δικαιολογημένα, «προς τι η γκρίνια; Μπράβο στον Σουφλιά!» (για τον οποίον οι εργολάβοι αποτελούν "εθνικό κεφάλαιο"). Ναι μεν, αλλά…
Ιστορία πρώτη: Το θέρος του 2007 γίνεται κάρβουνο σχεδόν η μισή Ελλάδα (η άλλη μισή, σύντομα). Στην Πελοπόννησο καίγονται σχεδόν 1.800.000 στρέμματα, με απολογισμό 64 νεκρούς και ανυπολόγιστες ζημιές στη χλωρίδα και την πανίδα. Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι δεν πτοούνται και ξεκινούν να πραγματοποιήσουν (τα από καιρό σχεδιασμένα) φαραωνικά τους σχέδια. Μόλις 4 ημέρες πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007, με τις στάχτες να αιωρούνται, ο υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας (γαμπρός του γιου του διοικητή χωροφυλακής κατά τη διάρκεια των "δεκεμβριανών") και ο δήμαρχος Ζαχάρως (Ηλείας) Πανταζής Χρονόπουλος (η προξενήτρα της "Sugartown", υπογράφουν προγραμματική (δηλαδή, μη επικυρωμένη) συμφωνία για την "αξιοποίηση" της περιοχής. Τι εστί αξιοποίηση, εν προκειμένω; Σημαίνει την παραχώρηση (με συνοπτικές διαδικασίες) στον Δήμο Ζαχάρως (για 70 χρόνια) παραλιακής έκτασης 2.593.041,80 τετραγωνικών μέτρων και την εκμετάλλευση 780 δημοσίων ακινήτων. Ως είθισται, μετά τη φωτιά έρχεται το τσιμέντο και ο Χρονόπουλος είναι δραστήριος "αξιοποιητής" στην περιοχή (λειτουργεί και ως κοινός κτηματομεσίτης) και υπερασπίζεται τις επιλογές του μιλώντας διαρκώς για "ανάπτυξη της περιοχής". Το τι ακριβώς σημαίνει "αξιοποίηση" παραλιακής έκτασης στην ελληνική πραγματικότητα, το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά – είτε την επικροτούμε είτε την απορρίπτουμε. Πάντως, η συμφωνία που υπογράφεται (12.09.2007) ανάμεσα στην Κτηματική Εταιρεία Δημοσίου (Κ.Ε.Δ.) και τον Δήμο Ζαχάρως, αποτελεί επιβράβευση για τις πολυετείς καταπατήσεις και αυθαιρεσίες που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή. Και, στην περίπτωση αυτή, πρόκειται για προστατευόμενη (υποτίθεται) περιοχή που ανήκει στο δίκτυο "Natura 2000". Στο σημείο αυτό, καθώς οι αντιδράσεις φουντώνουν, παρεμβαίνει "πυροσβεστικά" ο Σουφλιάς δηλώνοντας ότι η παραχώρηση της έκτασης δεν εμπίπτει στη δικαιοδοσία του, αλλά δε θα επιτρέψει να γίνουν παρεμβάσεις που δεν εναρμονίζονται με το θεσμικό πλαίσιο προστασίας της περιοχής. Την ίδια δήλωση επαναλαμβάνει και την επομένη, ενώ τον Χρονόπουλο καταγγέλλει ακόμη και ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Ζαχάρως. Κι ενώ οι κάτοικοι της περιοχής βρίσκονται μεταξύ παραθαλάσσιας ανάπτυξης και Ιόνιας Οδού (δηλαδή, αναρωτιούνται αν θα έχουν κάποιο υλικό όφελος από όλα αυτά), το Κ.Κ.Ε. (νομαρχιακή επιτροπή Ηλείας) καταγγέλλει τον Χρονόπουλο για «παράνομη προσπάθεια οικοπεδοποίησης και καταστροφής του περιβάλλοντος», ο οποίος φαίνεται πως φιλοδοξεί να μετατρέψει την περιοχή "του" σε Miami. Κι ενώ εργολάβοι και λοιποί "επενδυτές" ετοιμάζονται πυρετωδώς, γίνεται γνωστό πως, σύμφωνα με πόρισμα της Διεύθυνσης Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Διοίκησης Ηλείας, ο δήμαρχος Ζαχάρως εμπλέκεται σε τουλάχιστον επτά περιπτώσεις παρανομιών και γι’ αυτόν τον λόγο προτείνεται να ασκηθεί εναντίον του πειθαρχική δίωξη. Τον Μάρτιο του 2008, κατατίθενται στην Εισαγγελία του Πύργου (από συγγενείς των νεκρών στις πυρκαγιές της 24ης Αυγούστου 2007) οι πρώτες μηνύσεις και αγωγές εναντίον των επικεφαλής των αρμόδιων τοπικών οργάνων της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ηλείας, του Δήμου Ζαχάρως, της τοπικής πυροσβεστικής υπηρεσίας, όπως και της αστυνομίας, για «εγκληματικές παραλείψεις και, συγκεκριμένα, για κακουργηματικής φύσεως έκθεση κατά συρροή και ανθρωποκτονία από αμέλεια (…)». Για ένα μπορούμε να είμαστε σίγουροι: ο δήμαρχος Ζαχάρως έχει το ελαφρυντικό ότι ήταν απασχολημένος με την "ανάπτυξη" της περιοχής…
Ιστορία δεύτερη: Ιανουάριος 2008 και ο Δήμος Ζαχάρως κάνει ποδαρικό "με το δεξί", εγκρίνοντας πραξικοπηματικά (με συνοπτικές, όπως πάντα, διαδικασίες και με τη μορφή του κατεπείγοντος) το πέρασμα της Ιόνιας Οδού (τμήμα Πύργος - Τσάκωνα, στα όρια του Δήμου Ζαχάρως) μέσα από το προστατευόμενο και σε μεγάλη έκταση κατεστραμμένο (από τις φωτιές του περασμένου Αυγούστου) οικοσύστημα του Καϊάφα. Και, όπως είναι φυσικό, γύρω από τη διάνοιξη οδικού δικτύου ανθίζει και η ανάλογη οικοδομική δραστηριότητα. Όλα αυτά, σε πλήρη αντίθεση με την απόφαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου Ηλείας για χάραξη της οδού ανατολικά, προκειμένου να προστατευτεί το οικοσύστημα. Και στην περίπτωση αυτή, καταγράφονται αντιδράσεις
Ιστορία τρίτη: Προ μηνών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διεξήγαγε έρευνα προκειμένου να εξεταστεί η απόδοση των χρημάτων που θα δώσει έως το 2013 στα 27 κράτη-μέλη για να κατασκευάσουν μεγάλους οδικούς άξονες. Το συμπέρασμα το οποίο προέκυψε από την εν λόγω έρευνα κάνει λόγο για αναποτελεσματική χρήση των κονδυλίων, συνεχιζόμενες καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση των επενδύσεων και μη ικανοποιητική απορρόφηση των κοινοτικών πόρων. Επιπλέον, αναφέρεται ότι η κατασκευή αυτοκινητόδρομων στην Ελλάδα κοστίζει πολύ περισσότερο από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι σε αυτά τα έργα της ελληνικής επικράτειας αμείβονται καλύτερα ή απολαμβάνουν υψηλότερη ασφαλιστική κάλυψη από τους Ευρωπαίους συναδέλφους των. Όχι, απλώς οι κατασκευαστικές εταιρείες επιδιώκουν δυσθεώρητα υπερκέρδη (πάγια και "λογική" τακτική σ’ αυτήν τη χώρα) και γι’ αυτό αυξάνουν και την τιμή των διοδίων μόλις αναλαμβάνουν τη διαχείριση τους. Μαζεύοντας, λοιπόν, ζεστό χρήμα από τη ληστεία των διοδίων (δηλαδή, χωρίς δικά τους κεφάλαια) και με την ευλογία του Σαρακατσάνου υπουργού ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε., "πουλάνε μούρη" και εισπράττουν τα εύσημα περί "εθνικού κεφαλαίου".
Ιστορία τέταρτη: Στις 24.06.2008 ψηφίζεται στη Βουλή (με 152 ψήφους υπέρ, μιας και πειθαρχούν και οι ψευδοαντάρτες που διαφωνούσαν νωρίτερα) το νομοσχέδιο του Εθνικού Χωροταξικού Σχεδιασμού. Σκοπός του Εθνικού Χωροταξικού είναι η πλήρης υποταγή της φύσης στις ορέξεις και τις φιλοδοξίες των "επενδυτών" (τσιμεντοποίηση και "ανάπτυξη" κατά τα γνωστά πρότυπα), καθώς και η μετατροπή της χώρας σε διαμετακομιστικό κέντρο εμπορευματικών μεταφορών. Αυτό το τελευταίο σχετίζεται και με τη διαρκή συρρίκνωση του αγροτικού τομέα, αν και ο Σουφλιάς ισχυρίζεται πως «η περαιτέρω μείωση της συμβολής της γεωργίας στο Α.Ε.Π. και στην απασχόληση, μπορεί να ερμηνευθεί ως ένδειξη ανάπτυξης του συνόλου της οικονομίας παρά ως αδυναμία του πρωτογενούς τομέα». Άλλωστε, το διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσα από την "ενδιάμεση μεταρρύθμιση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής", αποφασίζει να διαθέσει τις αγροτικές επιδοτήσεις μόνο στους μεγαλοπαραγωγούς. Έτσι, η γεωργική παραγωγή (ποιότητα και τιμές αγροτικών προϊόντων, καθώς και εργασιακοί όροι) εξαρτάται πλέον από τη μεγάλη γαιοκτησία. Εξάλλου, οι γραφειοκράτες εκπρόσωποι της Ε.Ε. δηλώνουν συχνά πως είναι πιο συμφέρον η αγροτική παραγωγή να γίνεται σε υπανάπτυκτες χώρες και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση να εξειδικεύεται στο εμπόριο.
Παρατήρηση αφελούς: Τον Σεπτέμβριο του 2007 η W.W.F.-Ελλάς ανακοινώνει πως προχωρεί στη δημιουργία βάσης δεδομένων με σκοπό τη συνεχή καταγραφή των αλλαγών χρήσεως γης σε δάση, δασικές εκτάσεις, στη ζώνη αιγιαλού-παραλίας και στις προστατευόμενες περιοχές. Λοιπόν; «Όλα στο πρόγραμμα, όλα στο σχέδιο…», τραγουδούσε ο Νικόλας Άσιμος…

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2008

ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ...

Επιτέλους, ξεκινά το μεγάλο γεγονός, αυτό που όλη η υφήλιος περίμενε. Παρά τα μικροπροβλήματα που προέκυψαν, οι άγρυπνες κινεζικές δυνάμεις καταστολής έδειξαν πως βρίσκονται σε πλήρη ετοιμότητα. Αφίχθη στο Πεκίνο και η (ναζιστικής έμπνευσης) "ιερή" φλόγα, παρά τις υπονομευτικές προσπάθειες λίγων αντιδραστικών (όπως και το 1936). Το πανηγύρι ξεκίνησε από την ένδοξη χώρα μας, όταν η Αρχαία Ολυμπία βρέθηκε στο κέντρο του κόσμου. Εκεί, στο δάσος που έγινε παρκάκι, η "πρωθιέρεια" Μαρία Ναυπλιώτου επιτέλεσε το ιερό της καθήκον χωρίς να αντιληφθεί τους ακτιβιστές της οργάνωσης "Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα", οι οποίοι ξεδίπλωσαν σημαίες διαμαρτυρίας που παρίσταναν τους ολυμπιακούς κύκλους ως χειροπέδες, σαφής υπαινιγμός για τη συστηματική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη "σοσιαλιστική" Κίνα. Βέβαια, και οι "συνετοί" της ελληνικής τηλεόρασης έπραξαν το καθήκον τους, φροντίζοντας για την "πνίξιμο" του συμβάντος και συμπεριφερόμενοι ως πιο Κινέζοι από τους Κινέζους. Πάντως, την τελετή ελάμπρυναν με την παρουσία τους προβεβλημένοι εκπρόσωποι του σύγχρονου (ανώδυνου) κινεζικού κινηματογράφου που χαριεντίζονται με το καθεστώς. Εν συνεχεία, όλα έγιναν "με την ψυχή στο στόμα" και η φλόγα ξεκίνησε έναν δρόμο μετ' εμποδίων, όπως στο Λονδίνο, στο Παρίσι και οπουδήποτε αλλού, αλλά η τελική έκβαση υπήρξε αίσια και σε αυτό συνέβαλαν και οι "κυανοχίτωνες" φρουροί της φλόγας (οι οποίοι δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους). Η δίκη των ακτιβιστών της Αρχαίας Ολυμπίας αναβλήθηκε για τις 18 Σεπτεμβρίου, όταν το ολυμπιακό πανηγύρι θα αποτελεί παρελθόν, αλλά τα "κατηγορώ" θα εξακολουθούν να αιωρούνται για πολύ ακόμη...
Οι ακόλουθες φωτογραφίες του Αργεντινού Matías Costa (με θέμα τη σύγχρονη Κίνα και τίτλο "Όταν θα είμαστε όλοι πλούσιοι") εκτέθηκαν πρόσφατα στο Φωτογραφικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2008

ΚΕΡΑΤΙΑΤΙΚΑ, ΚΑΙ ΠΑΛΙ...

Με καταχώρισή του (δηλαδή, διαφήμιση πληρωμένη από τον δημόσιο κορβανά) στις εφημερίδες, περί τα μέσα Δεκεμβρίου 2007, το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών (η γιάφκα του Αλογοσκούφη) επαιρόταν ότι ο προϋπολογισμός του 2008 χαρακτηρίζεται από συνέπεια, σχέδιο και προοπτική. «Πετυχαίνουμε τους στόχους μας» και «οι δεσμεύσεις γίνονται πράξη, οι πολίτες ωφελούνται» θριαμβολογούσε η κρατική απάτη. Η διαφήμιση πίστωνε στην κυβέρνηση τα εξής επιτεύγματα: μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, μείωση του αριθμού ανέργων, αύξηση των πραγματικών αποδοχών των εργαζομένων και διατήρηση του ρυθμού ανάπτυξης σε υψηλά επίπεδα. Υποσχόταν, δε, συνέχιση και πολλαπλασιασμό των άθλων. Φαίνεται, όμως, πως από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και συνέβησαν φοβερές ανατροπές και οι προσδοκίες διαψεύσθηκαν. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι στο πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους υπάρχει έλλειμμα 1,5 δισ. ευρώ ή 4 δισ. ευρώ κατ’ άλλους; Βέβαια, οι ικανότατοι αξιωματούχοι του υπουργείου επιζητούν επιπλέον έσοδα 6,3 δισ. ευρώ για να ενισχύσουν (υποτίθεται) τις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες. Οι μέθοδοι συγκέντρωσης χρήματος στα κρατικά ταμεία, είναι γνωστοί και δε χρήζουν και άλλης αναφοράς. Όσο για την αξιοπιστία και τη φερεγγυότητα του "τσάρου" της ελληνικής οικονομίας (και, κατ’ επέκταση, για το σύνολο του "πολιτικού κόσμου") μπορούμε να πάρουμε μια γεύση από τη μήνυση που κατέθεσε επιχειρηματίας εις βάρος του. Ως γνωστόν, όμως, πέρα βρέχει…
Κάποιες επισημάνσεις αναφορικά με την τρέχουσα επικαιρότητα. Κατ’ αρχάς, είναι γνωστό πως (εδώ και πολύ καιρό) μεθοδεύεται "ευνουχισμός" των βαρέων και ανθυγιεινών και δικαιολογημένα: αφού κάθε τόσο ξεψυχούν σε εργατικά "ατυχήματα" στο Πέραμα και αλλού, τι να τις κάνουν τις παροχές και τα προνόμια; Σωστό συμπέρασμα κατόπιν ωρίμου και αναλυτικότατης σκέψεως.
"Κόντρα", 26.07.2008
Γι’ αυτό, είναι λογικό και δίκαιο, να υπάρξει "μετακύλιση" προνομίων από τους μελλοθάνατους στους κορακοζώητους. Άλλωστε, οι πρόσθετες μισθολογικές αυξήσεις στους δικαστές ήταν η τελευταία εξαγγελία που ανέφερε η διαφήμιση για την οποία έγινε λόγος στην αρχή του κειμένου. Αυτό δείχνει πως η κυβέρνηση τηρεί τις υποσχέσεις της.
Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη ("Καθημερινή", 26.07.2008)

Βέβαια, το ότι θα ακολουθήσει η νομοτελειακή αύξηση (πάσης φύσεως) αποδοχών των εθνονταβατζήδων, είναι εκ των ων ουκ άνευ, διότι πρόκειται περί αναξιοπαθών και σκληρά εργαζόμενων βιοπαλαιστών οι οποίοι, με πολύ ιδρώτα και ακόμη περισσότερες στερήσεις, καταφέρνουν να αποκτήσουν το δικό τους "κεραμίδι".

"Ποντίκι", 31.07.2008
Άραγε, η "γενιά των 700 ευρώ" διαθέτει το δικό της "μισθοδικείο";

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008

ΙΤΑΛΙΚΟ GUANTΆNAMO

Το διάστημα μεταξύ 18 και 22 Ιουλίου 2001, πραγματοποιήθηκε η σύνοδος του G8 στην ιταλική πόλη Genova. Η σύνοδος καταχωρήθηκε ως μία από τις επεισοδιακότερες της Ιστορίας και σημαδεύτηκε από τη δολοφονία του Carlo Giuliani, ο ένστολος δολοφόνος του οποίου (Mario Placanica) απαλλάχθηκε των κατηγοριών ως «ευρισκόμενος σε νόμιμη άμυνα» και, απλώς, αποπέμφθηκε από το αστυνομικό σώμα. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της κυρίαρχης ολιγαρχίας, με οικοδεσπότη τον χυδαιότατο Berlusconi, οχυρώθηκαν στην "κόκκινη ζώνη" και ανέθεσαν στους ένστολους "μεροκαματιάρηδες" πραιτοριανούς των την "αποκατάσταση της τάξης", δηλαδή την άγρια και ανελέητη καταστολή των αντιφρονούντων (300.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στην Genova, συνεχίζοντας τη δράση του κινήματος που είχε πρωτοεμφανιστεί στο Seattle των Η.Π.Α. το 1999). Όμως, οι μέρες εκείνες δεν κηλιδώθηκαν μόνο από τη δολοφονία του Giuliani.
Πρόσφατα, ολοκληρώθηκε στην Genova η δίκη 45 ατόμων (αστυνομικοί, carabinieri, σωφρονιστικοί υπάλληλοι και γιατροί) που κατηγορούνταν από την Εισαγγελία της πόλης για τα αδικήματα της κατάχρησης εξουσίας, των σωματικών βλαβών, της βιαιοπραγίας και της εξύβρισης εις βάρος 307 διαδηλωτών και ακτιβιστών (Ιταλών και μη) που κρατήθηκαν στο στρατόπεδο Bolzanetto στα περίχωρα της πόλης, τη νύχτα της 21ης προς 22η Ιουλίου. Ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Roberto Castelli (βασικό στέλεχος της ρατσιστικής "Lega Nord", πολιτικός σύμμαχος και σήμερα του Berlusconi), επισκέφθηκε το Bolzanetto και δε βρήκε κάτι επιλήψιμο. Σήμερα, δηλώνει ότι «κατερρίφθη ο μύθος των βασανιστηρίων». Η δίκη έγινε μετά από επτά ολόκληρα χρόνια, κυρίως λόγω της διεθνούς κατακραυγής, ενώ, στην Ιταλία, το πολιτικό κατεστημένο (και η ψευδοαριστερά, επίσης) κωλυσιεργούσε προσβλέποντας στην παραγραφή των αδικημάτων (στόχος που, τελικά, επετεύχθη). Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του Συνταγματικού Δικαστηρίου Valerio Onida, «(...) ένα κράτος που κακομεταχειρίζεται άτομα που έχουν στερηθεί την ελευθερία τους, δεν μπορεί να θεωρηθεί δημοκρατικό κράτος. Και μια αστυνομία που χρησιμοποιεί βία για να διαπράξει εγκλήματα, αντί να τα αποτρέψει, όπως οφείλει, δεν μπορεί να αποκαλείται "Δυνάμεις της Τάξης" (...)». Έτσι, σε πείσμα όλων των καταγγελιών, οι δικαστές αποφάνθηκαν πως «(…) δεν υπήρξαν οργανωμένα βασανιστήρια αλλά μόνο μεμονωμένα περιστατικά βίας και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να γίνει λόγος για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (…)» κι επέβαλαν αστείες ποινές (5 μήνες έως 5 χρόνια) σε 15 εκ των κατηγορουμένων, ενώ απήλλαξαν τους υπόλοιπους τριάντα. Η δικηγόρος των θυμάτων, Laura Tartarini, δήλωσε πως «τα κριτήρια με τα οποία δικάστηκαν οι αστυνομικοί απέχουν πολύ από εκείνα με τα οποία κρίνονται οι απλοί πολίτες». Οι ποινές αυτές δε θα στείλουν κανέναν στη φυλακή, διότι η ιταλική νομοθεσία δεν προβλέπει φυλάκιση πριν την οριστική απόφαση των δικαστηρίων (στην περίπτωση αυτή, θα προηγηθεί η παραγραφή του αδικήματος σε λίγους μήνες). Η μεγαλύτερη ποινή (5 χρόνια) απαγγέλθηκε στον διευθυντή του κολαστηρίου, Antonio Biagio Gugliotta. Αντιθέτως, για 24 διαδηλωτές που κατηγορήθηκαν για καταστροφές ξένης περιουσίας και λεηλασίες, οι ποινές έφτασαν στα 11 χρόνια. Πάντως, το ιταλικό κράτος θα αναγκαστεί να καταβάλει χρηματική αποζημίωση σε 240 ενάγοντες διαδηλωτές που κακοποιήθηκαν τις ημέρες εκείνες.
Το Bolzanetto απετέλεσε τον πρόδρομο κολαστηρίων όπως το Guantάnamo, το Abu Graib, κ.ά. και αποδεικνύει το πόσο εύκολα, ανενδοίαστα και ατιμώρητα μπορεί να καταστρατηγηθεί κάθε έννοια νομιμότητας, δικαίου και δικαιωμάτων, ακόμα και στις αποκαλούμενες "δημοκρατικές" χώρες ή χώρες με "μακρά δημοκρατική παράδοση". Ανάμεσα στους δικηγόρους των κατηγορουμένων, ο Alfredo Biondi, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης του Berlusconi. Από την άλλη, η δήμαρχος της Genova, Marta Vincenzi, τόνισε ότι «(…) τουλάχιστον, η απόφαση του δικαστηρίου αναγνωρίζει ότι στη διάρκεια της συνόδου του G8, για ορισμένες ώρες και σε ορισμένους χώρους, υπήρξε αναστολή της δημοκρατίας (…)».
Σε εξέλιξη βρίσκεται και μια άλλη δίκη εις βάρος 29 αστυνομικών που κατηγορούνται για μεταμεσονύκτια εισβολή και βίαιη επίθεση στο σχολείο Diaz της Genova, που είχε παραχωρηθεί στους διαδηλωτές για τις ημέρες της συνόδου. Πιθανότατα, η απόφαση θα είναι "μία από τα ίδια"...

Τρίτη 5 Αυγούστου 2008

ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΑΚΑΤΑ)ΝΟΗΤΑ

Σκίτσο του Βραζιλιάνου Bruno Aziz

Αίτηση διακοπής της ποινής του «τρεις μήνες τουλάχιστον», για λόγους υγείας, κατέθεσε (στις 11.06.2008) ο ισοβίτης Δημήτρης Ιωαννίδης (γνωστός και ως ο "αόρατος δικτάτωρ"), υποστηρίζοντας ότι η συνέχιση του εγκλεισμού του «θα ήταν χειροτέρα αυτής του θανάτου». Ο Ιωαννίδης καταδικάστηκε τον Αύγουστο του 1975 σε ισόβια, ως ένοχος για εσχάτη προδοσία, στάση και ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες. «Δεν θα ήταν ανθρωπίνως αποδεκτό να συνεχίσω να κρατούμαι βαριά άρρωστος και να αφήσω κάποια στιγμή την τελευταία μου πνοή εντός της φυλακής», σημειώνει στην οχτασέλιδη αίτησή του προς το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά. Ο διοικητής της Ε.Σ.Α. την περίοδο της επταετίας, οργανωτής του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου (15 Ιουλίου 1974) που οδήγησε στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο, παραμένει αμετανόητος για όλα. Αναφερόμενος στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, επιρρίπτει την ευθύνη στην τότε κυβέρνηση του αχυράνθρωπου Μαρκεζίνη, ισχυριζόμενος ότι «εγώ ουδεμία συμμετοχή, άμεση ή έμμεση, είχα στις εξελίξεις (…) όλοι όσοι σκοτώθηκαν σε διάφορα σημεία της πόλεως των Αθηνών και σκοτώθηκαν από αδέσποτες σφαίρες (τις οίδε με ποίων τις εντολές και ποίον σκοπόν ήθελαν να εξυπηρετήσουν;) χωρίς βέβαια την δική μου παρουσία ή παρώθηση ή διαταγή ή οποιασδήποτε άλλης μορφής συμμετοχή μου (…) από την έρευνα δεν προέκυψε, ούτε ευρέθη ποιοι ήταν οι φυσικοί αυτουργοί των ανθρωποκτονιών (…)». Αίτηση αποφυλάκισης είχε υποβάλει ο Ιωαννίδης και τον Νοέμβριο του 2005, αλλά το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά την απέρριψε με το σκεπτικό ότι ακόμη δεν είχε μετανιώσει για τις πράξεις του. Αυτή τη φορά, εκτός από τα προβλήματα υγείας, επικαλείται και τις συνθήκες του χώρου κράτησής του: «Η ΣΤ’ πτέρυγα του Κορυδαλλού όπου κρατούμαι είναι γεμάτη από ποινικούς κρατούμενους διαφόρων κατηγοριών, από μεγαλέμπορους ναρκωτικών μέχρι αδελφοκτόνους και μητροκτόνους εγκληματίες, ηλικίας από 20 έως 65 ετών, διαφόρων εθνικοτήτων, η παρουσία των οποίων μου στερεί παντελώς την έξοδό μου στο προαύλιο (…)». Πράγματι, ο δικτάτορας είναι ανώτερος όλων των προαναφερομένων (το γιατί το γνωρίζει μόνον ο ίδιος) και η "δικαιοσύνη" του το αναγνωρίζει κρατώντας τον σε ανακαινισμένο ατομικό κελί (εφοδιασμένο με διάφορες ανέσεις). Βέβαια, το να επιζητεί αποφυλάκιση ο οποιοσδήποτε (ακόμη και σιχάματα τύπου Ιωαννίδη), είναι απολύτως λογικό - ποιος (εκτός, ίσως, από τον Ντερτιλή) θέλει να περάσει τη ζωή του φυλακισμένος; Όμως, το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι η αίτηση έγινε γνωστή στους δικαστικούς συντάκτες έναν μήνα μετά την υποβολή της και, μάλιστα, από το Γραφείο Τύπου του υπουργείου Δικαιοσύνης (και όχι από τον δικηγόρο του αιτούντος) το οποίο λειτούργησε ως γραφείο επικοινωνίας και προπαγάνδας του χουντικού.


Ο Ιωαννίδης μιλά για τον "μύθο του Πολυτεχνείου"...

Οι πραξικοπηματίες δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε μια δίκη παρωδία (28.07.1975 - 23.08.1975), ανάλογη με τη δίκη των ναζί στη Νυρεμβέργη, στην οποία εμφανίστηκαν αμετανόητοι, θρασείς και προκλητικοί. Οι θανατικές ποινές μετατράπηκαν σε ισόβια και η επιβολή της δικτατορίας χαρακτηρίστηκε "στιγμιαίο έγκλημα" (έτσι ερμηνεύονται τα επτά χρόνια). Το καραμανλικό καθεστώς που διαδέχθηκε τη χούντα, συναλλάχθηκε μαζί της προσβλέποντας στην απορρόφηση του όγκου των υποστηρικτών της - γι’ αυτό και διώχθηκαν μόνο οι πρωταίτιοι (μόλις 24) και ο βασικός παρακρατικός κορμός έμεινε ανέπαφος και συνέχισε το "έργο" του. Παρά το ότι ο Καραμανλής διακήρυττε πως «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια», εντούτοις, πολλοί από τους καταδικασθέντες (Μακαρέζος, Παττακός, Σπαντιδάκης, Ζωιτάκης, Λαδάς, Λέκκας, Ρουφογάλης, Θεοφιλογιαννάκος) αποφυλακίστηκαν "για λόγους υγείας" ή με το επιχείρημα ότι «δεν αποτελούν απειλή για τη δημοκρατία, η οποία δεν εκδικείται». Με τα ίδια επιχειρήματα, ευσταθεί και η αποφυλάκιση του (ακρωτηριασμένου, βαρήκοου και σχεδόν τυφλού) Σάββα Ξηρού, αν και αυτός καταδικάστηκε για "διαρκές έγκλημα" και όπως φαίνεται εξακολουθεί να είναι άκρως επικίνδυνος για τη "δημοκρατία που δεν εκδικείται".

Και, για να μην ξεχνιόμαστε, η απονομή δικαιοσύνης δεν μπορεί να είναι μεσοβέζικη ούτε να χαρακτηρίζεται από παλινωδίες. Επί τη ευκαιρία, αξίζει να γίνει εύφημος μνεία σε κάποιες ενέργειες ουσιαστικής απονομής δικαιοσύνης, όπως: οι εκτελέσεις των χουντικών αρχιβασανιστών Ευάγγελου Μάλλιου (14.12.1976, από την "Ε.Ο. 17Ν") και Πέτρου Μπάμπαλη (31.01.1979, από την ομάδα "Ιούνης ’78").

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

ΣΤΗ ΧΟΒΟΛΗ...

Σκίτσο του Σπύρου Δερβενιώτη


Περί τα μέσα Ιουλίου 2008, ο Συνήγορος του Πολίτη δημοσίευσε μια έκθεση σχετικά με την περσινή πυρκαγιά στην Εύβοια και την τρέχουσα κατάσταση (κατόπιν πρόσφατης αυτοψίας). Τι αναφέρει η συγκεκριμένη έκθεση; αυτά που όλοι γνωρίζουμε: απουσία δασικών δρόμων, αντιπυρικών ζωνών και αντιπλημμυρικών έργων, ανεπαρκέστατα πυροσβεστικά μέσα, πληθώρα αφύλακτων χωματερών και πολλά άλλα. Ποιους κατονομάζει το πόρισμα ως υπεύθυνους; την κυβέρνηση συνολικά και πέντε κυβερνητικά στελέχη ονομαστικά. Είναι γνωστό πως οι κυβερνητικοί κηφήνες δεν έχουν πρόθεση να διαθέσουν κονδύλια για την προστασία των δασών και, γι’ αυτό, όσες εκθέσεις και αν συνταχθούν εις βάρος τους, δεν ιδρώνει το αυτί τους - ούτε και θα τους τιμωρήσει κανείς. Για του λόγου το αληθές, ας κοιτάξουμε τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του Σεπτεμβρίου 2007, αμέσως μετά τις αμέτρητες πυρκαγιές (πανελληνίως) και τους 76 νεκρούς. Στην Εύβοια ψήφισαν 162.239 άνθρωποι (το 79% των εγγεγραμμένων) και, σε σύνολο 157.824 έγκυρων ψηφοδελτίων (97% των ψηφισάντων), 64.162 (41% των έγκυρων) έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση (στέλνοντας τρεις "γαλάζιους" βουλευτές στο κοινοβούλιο). Αυτά ως προς το σκέλος της (μόνιμης) συνενοχής του "κυρίαρχου λαού". Από την άλλη, είναι αναμενόμενο πως τα δάση θα είναι ανοχύρωτα και απροστάτευτα όταν η προστασία τους δεν αποτελεί προτεραιότητα κανενός. Μάλιστα, στο "ξεμπρόστιασμα" της κυβέρνησης συμμετέχουν και δικοί της υποστηρικτές: πρόσφατο παράδειγμα, το Δελτίο Τύπου που εξέδωσε στις 18.06.2008 η Πανελλήνια Ένωση Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων και υπογράφει εκπρόσωπος της Δ.Α.Κ.Ε. και παράγοντας της Ν.Δ., όπου γίνεται λόγος για μη καταβολή δεδουλευμένων σε εποχικούς υπαλλήλους. Από κοντά και ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Αλέξανδρος Κοντός (ένας από τους κατονομαζόμενους στο πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη), κατέθεσε νομοσχέδιο για την κτηνοτροφία (υπό τον τίτλο "Ρυθμίσεις θεμάτων κτηνοτροφίας και άλλες διατάξεις"), διάταξη του οποίου (άρθρο 36, παράγραφος 1) δίνει τη δυνατότητα επανεξέτασης τελεσίδικων πράξεων χαρακτηρισμού εκτάσεων ως δάση ή δασικές. Με τη ρύθμιση αυτή, 5 εκατομμύρια στρέμματα δάσους (σε όλη τη χώρα) καθίστανται υποψήφια για αποχαρακτηρισμό μιας και ο νόμος 3208/2003 απαιτεί ποσοστό δασοκάλυψης 25% για να χαρακτηριστεί μια έκταση δασική (ο προηγούμενος νόμος 998/1979 προέβλεπε ποσοστό 15%). Την αδιαφορία των κυβερνητικών παχύδερμων καταγγέλλουν και αξιωματικοί της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, αν και σε κάποιες περιπτώσεις τα πορίσματα αποδίδουν ευθύνες… στους απανθρακωμένους. Την εγκληματική αδιαφορία των παχυλά αμειβόμενων "υπεύθυνων" εκμεταλλεύονται ιδιωτικές εταιρείες που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για κερδοφόρες εργολαβίες στις πολύπαθες περιοχές. Σε αυτό το πλαίσιο, ο "αρμόδιος" υφυπουργός Κιλτίδης (γνωστός ακροδεξιός από το Κιλκίς), ανακοίνωσε (01.07.2008) πως η σύνταξη δασικών χαρτών φεύγει από τη δικαιοδοσία της Διεύθυνσης Δασικών Χαρτών του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων και ανατίθεται σε ιδιωτικά γραφεία μέσω της "ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ Α.Ε.". Και η "ζωή" συνεχίζεται: Σκύρος, Πάρνηθα, Τέμπη, Ωρωπός, Ρόδος (με τον αηδιαστικό Παυλόπουλο να ισχυρίζεται πως «έγινε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν…» και τους πυροσβέστες να μιλούν για τραγελαφικές καταστάσεις και να μηνύουν τους προϊσταμένους τους. Κάρβουνα παντού. Κάποιοι αφελείς απορούν: «πώς δεν παραιτείται κανείς;» Και γιατί να παραιτηθούν; Έχουν πολλή δουλειά ακόμη να τελειώσουν, έχουν μια αποστολή να φέρουν εις πέρας: να κάψουν τα πάντα, να ικανοποιήσουν τους ψηφοδότες τους ("συμπολίτες" μας και "συνάνθρωποί" μας) που ορέγονται "φιλέτα" και θηριώδεις αυτοκινητόδρομους ακόμη και στους τελευταίους "πνεύμονες" γύρω από τις υπέροχες τερατουπόλεις μας...

Σάββατο 2 Αυγούστου 2008

ΠΡΑΣΙΝΑ ΚΟΡΑΚΙΑ...


Ώστε έτσι, λοιπόν: έτοιμοι για όλα δηλώνουν οι εγχώριοι "οικολόγοι-πράσινοι", έχοντας ενθαρρυνθεί από τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που τους τοποθετούν "εντός του κοινοβουλίου". «Θα επιδιώξουμε αλλαγές για έξοδο από την κρίση είτε από την αντιπολίτευση, είτε από κυβερνητική θέση, στη βάση ενός προγράμματος», δηλώνουν, κλείνοντας το μάτι στο οποιοδήποτε κόμμα (αρκεί να τους προτείνει συνεργασία, άλλωστε δεν έχουν «προτιμήσεις με βάση το αν αυτοχαρακτηρίζεται κάποιος συντηρητικός ή προοδευτικός») και προσδοκώντας να "προικοδοτηθούν" με το ("υπό κατασκευή") υπουργείο Περιβάλλοντος. Βέβαια, εκφράζουν και το βασικό τους παράπονο: «Ο ΛΑ.Ο.Σ. εισπράττει τρία εκατομμύρια ευρώ, ενώ εμείς που πήραμε το ένα τρίτο των ψήφων του ούτε ένα ευρώ». Η άνοδος της επιρροής τους δεν είναι τυχαία, δεδομένου ότι δεν πρόκειται για ρηξικέλευθους επαναστάτες ή ριζοσπαστικούς ανατροπείς. Είναι πλήρως ενσωματωμένοι στο σύστημα και λειτουργούν μέσα στα πλαίσιά του. Ποιος θυμάται τη φάρσα με τους "οικολόγους-εναλλακτικούς ή τον βίο και την πολιτεία των ευρωπαίων πρασίνων (όπως η συγκατάθεσή τους για τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία);