Πέμπτη 29 Ιουνίου 2006

ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΙΑΡΗΔΕΣ

"Αμίλητα και ακούνητα στρατιωτάκια". Έτσι τους χαρακτήρισε τρυφερά, προσπαθώντας να τους απαλλάξει από κάθε ευθύνη, ο άκρως γραφικός (και γι αυτό επικίνδυνος) πολιτικός τους προϊστάμενος. Να είχε, άραγε, κατά νου εκείνα τα συμπαθέστατα, άβουλα και πλήρως ετεροκαθοριζόμενα playmobil των παιδικών μας χρόνων ;

Πάντως, ακόμη κι αν είναι αμίλητοι (και, κατ' επέκτασιν, αμείλικτοι) τα καταφέρνουν περίφημα στη χρήση της νοηματικής και δη της ανδροπρεπούς που ζέχνει βαρβατίλα και χοντροκοπιά - εκτός κι αν ο εικονιζόμενος θέλει να δηλώσει πως το όνομα και η ιδιότητά του ταυτίζονται με το επιδεικνυόμενο δίδυμο. Εξάλλου, για όργανα ομιλούμε... Άλλωστε, είναι γνωστό ότι η μακροχρόνια στέρηση και η απουσία ουσιώδους ικανοποίησης στη ζωή οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ανεξέλεγκτες εκδηλώσεις ηληθιότητας και αυτοεξευτελισμού.

Ο Pier Paolo Pasolini προσπαθούσε να τους δει με συμπάθεια και κατανόηση, χαρακτηρίζοντάς τους απλούς εργαζόμενους που προέρχονται από τα αναξιοπαθή και σκληρά χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα και προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν ούτως ή άλλως σκληρό κόσμο. Δε διαφωνώ πλήρως, αλλά με την ίδια λογική θα πρέπει να μοιράζουμε αφειδώς και αδιακρίτως συγχωροχάρτια, δεδομένου ότι ο καθένας προσπαθεί (με όποιον τρόπο, με κάθε μέσο) να επιβιώσει και να βελτιώσει τη θέση του στη ζωή ετούτη. Έτσι, δικαιολογούνται και νομιμοποιούνται ο αμοραλισμός, η κουτοπονηριά, ο κυνισμός και η χυδαιότητα που έχουν διαποτίσει τις ανθρώπινες κοινωνίες στη συντριπτική τους πλειονότητα.

Ετικέτες ,

ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

"Τα ναρκωτικά δεν είναι παιχνίδι για παιδιά" είναι το σύνθημα που επέλεξε το Γραφείο Ναρκωτικών του Ο.Η.Ε. για το 2006, με αφορμή την 27η Ιουνίου (Διεθνής Ημέρα κατά των Ναρκωτικών).

Πιο ουσιαστικός ο σκιτσογράφος "EL ROTO" σχολιάζει εύστοχα στην "ΕL PAIS" (28-VI-2006) και περιγράφει μια ζωή "ποδήλατο", η αντιμετώπιση της οποίας απαιτεί διαρκές και ασταμάτητο ντοπάρισμα- εγγύηση για σταθερά αυτοκαταστροφική πορεία...

Μακροσκελείς αναλύσεις ειδικών και μη, πλήθος στατιστικών στοιχείων, διηγήσεις προσωπικών εμπειριών, απόψεις, προτάσεις, γνώμες, νύξεις, βεβαιότητες, αμφιβολίες... Όλα αυτά, και πολλά άλλα ακόμη, κατέκλυσαν εφημερίδες, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συζητήσεις ανήμερα 27η Ιουνίου. Ένα μόνο δεν εθίχθη, ίσως το πιο ουσιώδες: γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, γιατί όλο και περισσότεροι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και κοινωνικής θέσης χρειάζονται "βοηθήματα" ("σκληρά" ή "μαλακά", λιγότερο ή περισσότερο επώδυνα, νόμιμα ή έκνομα) για να αντεπεξέλθουν σε μια κατάσταση την οποία, αν είχαμε το στοιχειώδη αυτοσεβασμό, θα έπρεπε να δεχτούμε ως υπερπολύτιμο θεόσταλτο δώρο και όχι ως αγγαρεία ή καθήκον προς διεκπεραίωση ; Ως πότε θα προσκυνούμε τον αλαζονικό Μαμωνά πιστεύοντας πως ο ανηλεής ανταγωνισμός, η ασυγκράτητη υπερπαραγωγή και η αλόγιστη υπερκατανάλωση είναι στοιχεία προόδου και βελτίωσης της καθημερινότητάς μας ; Τα ερωτήματα είναι μάλλον ρητορικά, δεδομένου ότι η ιστορία και η αιματοβαμμένη πορεία του ανθρώπινου είδους δεν επιτρέπει ελπιδοφόρες σκέψεις και προσδοκίες. Άλλωστε, η Κόλαση έχει συνήθως ανθρώπινα χαρακτηριστικά...

Δευτέρα 26 Ιουνίου 2006

"ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ"

Από τη συνέντευξη Τύπου (Τετάρτη 21-VI-2006) για τη συναυλία "Ένα τραγούδι για τον Ανδρέα", της 25ης Ιουνίου : Προκόπης Δούκας, Θάνος Μικρούτσικος, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, Γιώργος Νταλάρας, Χρήστος Νικολόπουλος, Γιάννης Κακλέας.
...Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά κι επαναστάσεις στα όνειρά του αναζητεί
τον έχω βαρεθεί
…Κι οι ποιητές με χέρι υγρό υμνούνε της πατρίδας το χαμό κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια με τους σοφούς του κράτους τα ’χουνε πλακάκια σα χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί τους έχω σιχαθεί
Εν έτει 1975, ο τότε μαοϊκός (τίτλος κι αυτός!!!) Θάνος Μικρούτσικος μελοποιούσε τους παραπάνω διαχρονικούς στίχους του Βολφ Μπίρμαν. Αργότερα, "ρεαλιστής και προσγειωμένος" πλέον, εζήλωσε θώκους και προσέφερε τις πολυτιμότατες υπηρεσίες του στο ΥΠ.ΠΟ. Τώρα, δηλώνει: "Η παρουσία μου την Κυριακή είναι αυτονόητη, όχι διότι διετέλεσα Υπουργός Πολιτισμού της τελευταίας κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά επειδή με τα χρόνια έχει εμπεδωθεί η πίστη μου ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ο μεγαλύτερος ¨Ελληνας πολιτικός μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο". Φυσικά, δεν υπήρξε ο μοναδικός δημιουργός που λειτούργησε ως αυλικός της εξουσίας. Ο Μίκης Θεοδωράκης ("Μίκη Μάους" τον αποκαλούσε, πολύ εύστοχα, ο Παύλος Σιδηρόπουλος), αφού συνειδητοποίησε πως δεν επρόκειτο να γευθεί εξουσία με την ανερμάτιστη και πολυδιασπασμένη ελληνική Αριστερά, εξεστόμισε το περίφημο "Καραμανλής ή τανκς", κατόπιν έδωσε στήριξη στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και αργότερα στον αιμοδιψή Μητσοτάκη (ο οποίος κάνει τα πάντα ώστε η αγία οικογένειά του να κυβερνά εις τους αιώνας των αιώνων). Μάλιστα, λίαν προσφάτως, αιτιολόγησε την επιλογή του εκείνη ως αντίδραση απέναντι στην Αριστερά που τον άφησε "εκτός νυμφώνος" την περίοδο της συγκυβέρνησης. Τέτοια άσβεστη δίψα για αξιώματα…Και, φυσικά, παρών και αυτός στο μέγα πολιτικο-πολιτισμικό γεγονός!!! Από κοντά και ο "συμμετέχει αφιλοκερδώς" Γιώργος Νταλάρας ο οποίος δήλωσε: "Δεν αντιλαμβάνομαι τη συναυλία ως κομματική εκδήλωση, αλλά ως τιμή σε ένα πρόσωπο που λάτρευε το τραγούδι και, όταν συνομιλούσε μαζί σου ένιωθες πως είσαι το κέντρο του κόσμου, γιατί άκουγε τα λόγια σου και την καρδιά σου". Παπαρολογίας το ανάγνωσμα...
Το φαινόμενο των οικόσιτων - αυλικών "καλλιτεχνών" που σιτίζονται στο Πρυτανείο δεν είναι καθόλου νέο. Ο μακαρίτης Κυριάκος Σιμόπουλος (σοβαρός, υπομονετικός και διεισδυτικός ερευνητής) στο έργο του "Διανοούμενοι και καλλιτέχνες – ευτελείς δούλοι της εξουσίας" εξετάζει σε βάθος το θέμα παραθέτοντας παραδείγματα από την αρχαιότητα έως πολύ πρόσφατα. Κι αν για κάποιους δημιουργούς παλαιότερων εποχών υπάρχει το ελαφρυντικό πως το να υπηρετήσουν και να διασκεδάσουν τους άρχοντες ή να συντηρούνται και να εξαρτώνται άμεσα από μαικήνες ήταν ο μοναδικός τρόπος για την επιβίωσή τους, δεν ευσταθεί το ίδιο και σήμερα. Βιώνουμε τον πιο άγριο καπιταλισμό από καταβολής ανθρωπίνου γένους, τα πάντα είναι εμπόρευμα (τα καλλιτεχνικά προϊόντα και οι δημιουργοί αυτών, επίσης), ο καθείς μπορεί να διακινεί την πραμάτεια του – δίοδοι υπάρχουν άφθονες. Ούτε για ποιότητα και διαχρονικότητα μπορούμε να μιλήσουμε. Διότι, άλλο είναι το Κοντσέρτο έργο 8 του Antonio Vivaldi (οι γνωστές "Τέσσερις Εποχές") και άλλο τα θνησιγενή άσματα τύπου "Όπα είπα λέω". Παρεμπιπτόντως, θυμήθηκα και την "ποιοτική" Άλκηστη Πρωτοψάλτη η οποία τραγούδησε προ ολίγων ετών στο Πόρτο Καρράς της Χαλκιδικής ("Πόρτο Παράς" το χαρακτήριζε, πολύ εύστοχα, ο πάντα ευφυής σκιτσογράφος Γιάννης Καλαϊτζής) στην ευρωπαϊκή εξουσιαστική "σύνοδο κορυφής", ενώπιον Berlusconi και των λοιπών coglioni (έτσι, δηλαδή "αρχίδια", είχε αποκαλέσει ο "Cavaliere" τους αντίπαλους ψηφοφόρους πριν τις τελευταίες ιταλικές βουλευτικές εκλογές). Έντεχνοι και μη, αυτοπροσδιοριζόμενοι ως "καλλιτέχνες" και "δημιουργοί", φυτρώνουν παντού κι έχουν γνώμη για όλα: εμφανίζονται σε τηλεοπτικά πανηγυράκια όπου οι παριστάμενοι "γλεντούν με την ψυχή τους", κοσμούν σελίδες εφημερίδων προσφέροντας τις περισπούδαστες και πρωτότυπες απόψεις τους, και δυσανασχετούν όταν οι paparazzi δημοσιεύουν πτυχές του καθημερινού και προσωπικού τους βίου – ασχέτως αν οι ίδιοι αφήνουν κι επιδιώκουν να διαρρέουν διάφορα ούτως ώστε να βρίσκονται διαρκώς στη δημοσιότητα. Έτσι, λοιπόν, κάποιοι "καλλιτέχνες" συμμετείχαν στη "μεγάλη λαϊκή συναυλία" της 25ης Ιουνίου 2006 για να τιμήσουν τη μνήμη (10 χρόνια από τον βιολογικό του θάνατο) του "λαοπρόβλητου ηγέτη". "Λαϊκή" συναυλία, ήτοι, για τον αναμάρτητο λαό, για τις ιερές μάζες που συνεγείρονται από "χαρισματικούς ηγέτες" οι οποίοι εκστομίζουν αόριστη γηπεδική συνθηματολογία χαϊδεύοντας τα ποταπότερα ένστικτα των πάντα προσφερόμενων προς αποπλάνηση ανθρωπάριων. Ο λαός, που περιμένει τα πάντα από "φωτισμένους αρχηγούς" οι οποίοι θα υπερασπιστούν τα δίκαια συμφέροντά του. Ξεχνούμε πως στο λεγόμενο "κοινωνικό σώμα" υπάρχει έντονη ταξική διαστρωμάτωση και πως είναι φύσει αδύνατο να ικανοποιηθούν όλοι; αγνοούμε πως οι θεσμικές εξουσίες υπάρχουν για να διατηρούν το ήδη υπάρχον και ότι το καλύτερο που μπορούν (θέλουν) να επιτύχουν είναι η αποφυγή και άμβλυνση των ταξικών συγκρούσεων; δε θέλουμε να δούμε πως οι εκάστοτε κυβερνώντες είναι απλώς διαχειριστές καταστάσεων, υπάλληλοι και αχυράνθρωποι των πανίσχυρων οικονομικών κολοσσών; αυτός "ο υπέροχος ελληνικός λαός" δεν ήταν που προσέφερε κάποιες δεκάδες χιλιάδες δωσίλογους-συνεργάτες (οι οποίοι στελέχωσαν το μετεμφυλιακό κράτος) στους ναζί κατακτητές; Δεν ήταν "η αδούλωτη ελληνική ψυχή" που ανέχθηκε κοντά τέσσερις αιώνες οθωμανικής σκλαβιάς, που παγίωσαν ως άτυπους (αλλά πανίσχυρους) θεσμούς διάφορες γλοιώδεις νοοτροπίες; δεν ήταν του Έλληνος ο τράχηλος (που "ζυγό δεν υπομένει") που δέχτηκε την επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών, κοιτούσε τη δουλίτσα του και, όταν κάποιοι αντέδρασαν τους κατήγγειλε ως αλήτες, ταραξίες και προβοκάτορες; Προ μηνών, στην Αθήνα, κάποιοι προσπάθησαν να πυρπολήσουν (φαινόμενο όχι σπάνιο, ευτυχώς) μια κάμερα παρακολούθησης και συνελήφθησαν κατόπιν τηλεφωνήματος περιοίκου στην Άμεση Δράση – γύρω στις τρεις τα ξημερώματα, παρακαλώ!!! Η σιωπηλή πλειοψηφία των "νοικοκυραίων" και των ρουφιάνων… Και λίγα λόγια για τον "αείμνηστο": Αφού έδρασε στα νιάτα του ως κοινός χαφιές (κατέδωσε μαρξιστές και τροτσκιστές φιλοσόφους και ιστορικούς,) για να μην τον ενοχλεί το καθεστώς του Μεταξά, υπηρέτησε στο ναυτικό των Η.Π.Α. (ως νοσοκόμος, έστω), έκανε "αντίσταση" εκ του ασφαλούς (στο εξωτερικό) την περίοδο της 7ετίας και, όταν έκρινε πως οι συνθήκες άρχισαν να ωριμάζουν, μπήκε δυναμικά στην πολιτική σκηνή – απαλλαγμένος και από τη σκιά του πατέρα του. Κολάκεψε τα κατώτερα (από κάθε άποψη) κοινωνικά στρώματα και, όταν ήρθε στην εξουσία, δημιούργησε ορδές πραιτοριανών (οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι "πρασινοφρουροί", κατά το "Ερυθροί Χμερ") που κυριάρχησαν σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου και δημιούργησαν κατά τόπους μικροεξουσίες (ισχυρότατες, όμως) τις οποίες συναντούμε ακόμη και σήμερα σε κάθε μας επαφή με το Ελληνικό Δημόσιο. Παράλληλα, πλούτισαν διάφορα λιγούρια – κομματόσκυλα (ροκάνισμα κοινοτικών επιδοτήσεων) και διευρύνθηκε η συμπαθής τάξη των νεόπλουτων ("λαμόγια", σε άπταιστη εκσυγχρονιστική ορολογία). Συνδυάζοντας την ανέξοδη συνθηματολογία ("Η Ελλάδα στους Έλληνες") με τους ανώδυνους λεονταρισμούς ("Ε.Ο.Κ. και Ν.Α.Τ.Ο. το ίδιο συνδικάτο"), λεηλάτησε την ήδη ψυχορραγούσα Αριστερά, καπηλεύθηκε τα οράματά της και τα μετέτρεψε σε κίβδηλες υποσχέσεις και απραγματοποίητες μεγαλοστομίες. Επί των ημερών του γιγαντώθηκε, παγιώθηκε (και, εσχάτως, ξεπέρασε τα όρια) η επίδειξη θράσους, αλαζονείας, αυθαιρεσίας και "μαγκιάς" του κάθε μικροαξιωματούχου, νεόπλουτου ή "αυτοδημιούργητου" βαθύπλουτου. Βεβαίως, δε λησμονούμε τον Μιχάλη Καλτεζά και το σύνθημα "Μ.Α.Τ. και Μ.Ε.Α. για μια Ελλάδα νέα"... Όμως, "αείμνηστος" υπήρξε και ο πατέρας του, ο "Γέρος της Δημοκρατίας". Όσοι γνωρίζουν (έστω και σε γενικές γραμμές) το ιστορικό πλαίσιο θα θυμηθούν ότι πρόκειται για τον πρωθυπουργό των Δεκεμβριανών ο οποίος, εκτός του ότι σε όλη τη διάρκεια της εξουσιολάγνας του πορείας διατήρησε εν λειτουργία τους τόπους εξορίας, άνοιξε διάπλατα την πόρτα στους αείποτε ιμπεριαλιστές άγγλους για να μακελέψουν την Αθήνα και να θεμελιώσουν αιτίες και αφορμές για τον επερχόμενο εμφύλιο (αποτέλεσμα της μόνιμης και αλάνθαστης βρετανικής τακτικής του "διαίρει και βασίλευε"). Άλλος "αείμνηστος" είναι και ο επονομαζόμενος "εθνάρχης", αυτός που ισοπέδωσε την Ελλάδα με τη μέθοδο της αντιπαροχής, αφού πρώτα τη βίασε με το αυταρχικό κράτος του χωροφύλακα και το αδίστακτο παρακράτος. Ο νεκρός δεδικαίωται; Ό,τι κι αν έχει πράξει; όποιος κι αν υπήρξε ο βίος του; όλα λησμονούνται; τα πάντα παραγράφονται; Όχι, κατηγορηματικά όχι !!! Ευτυχώς ή δυστυχώς, υπάρχει μνήμη (συλλογική ή ατομική)… Εξάλλου, κάθε πράξη (έγκλημα ή μη) έχει αποτελέσματα και συνέπειες, μικρής ή μεγάλης εμβέλειας, που κληροδοτούνται και στις μεταγενέστερες γενεές. Έλληνες: περιούσιος λαός ή περιούσιο λάθος; Βεβαίως, η προσήλωση σε ηγέτες και η πρόσδεση σε εξουσίες δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των ιθαγενών της ημεδαπής. Είναι εκδήλωση αγελαίου ενστίκτου, ανασφάλειας, έλλειψης αυτοεκτίμησης και, εν κατακλείδι, αποκαλύπτει αδυναμία, ανικανότητα ή απροθυμία για ουσιαστική, ειλικρινή και αρμονική συνύπαρξη αυτών που θέλουν να λογίζονται "ανώτερες βιολογικές μορφές"…

Κυριακή 25 Ιουνίου 2006

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ/ΠΩΛΕΙΤΑΙ/ΥΠΟΘΗΚΕΥΕΤΑΙ

"Χώρος που προορίζεται για διαφήμιση", σαρκάζει πολύ εύστοχα ο ισπανός σκιτσογράφος "EL ROTO" στην εφημερίδα "EL PAIS" (8-VI-2006). Η ερμηνεία μπορεί να είναι διφορούμενη: σχολιάζει την καινοφανή τάση να παραχωρούνται ορατά σημεία του ανθρωπίνου σώματος προς ενοικίαση για διαφημίσεις ή στηλιτεύει την αποτελεσματική και ισοπεδωτική πλύση εγκεφάλου που υφιστάμεθα καθημερινά.

ΕΛΠΙΔΑ

Σκίτσο του ισπανού "EL ROTO" στο κυριακάτικο φύλλο της "EL PAIS" (25-VI-2006) με τίτλο "Ελπίδα".

Αρκεί το μήλο να μην πέσει κάτω από τη μηλιά...

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2006

ΔΙΣΤΟΜΟ ΒΟΙΩΤΙΑΣ, 62 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

Σάββατο 17 Ιουνίου 2006

ΔΙΣΤΟΜΟ ΒΟΙΩΤΙΑΣ, 62 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

" Πολλά τα δεινά, κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει." (Σοφοκλέους "Αντιγόνη", Χορός στχ.334-335)
Στην εφημερίδα "Το Ποντίκι" (φύλλο 1399 της 15ης Ιουνίου 2006) δημοσιεύθηκε ένα ενδιαφέρον δισέλιδο κείμενο με τίτλο "Η θηριωδία του Διστόμου συναντά τη φρίκη της Χαντίθα", όπου οι αγριότητες του στρατού του σημερινού κυρίαρχου Reich παρουσιάζονται ως επανάληψη της ανηλεούς σφαγής των κατοίκων της βοιωτικής κωμόπολης από τις ορδές της ναζιστικής πολεμικής μηχανής.
Το χρονικό της κτηνωδίας των Γερμανών στο Δίστομο (Σάββατο 10 Ιουνίου 1944) υπάρχει σε βιβλία, εγκυκλοπαίδειες και αλλαχού, οπότε δεν έχει νόημα να το παραθέσω εδώ. Κάποιες προσωπικές παρατηρήσεις μόνο:
Οι Γερμανοί (στρατιώτες και ανώτεροι ή ανώτατοι αξιωματικοί) που κατέσφαξαν τόσους πληθυσμούς σε ακτίνα χιλιάδων χιλιομέτρων μακριά από τον τόπο καταγωγής τους (κάτι που είχαν ξανακάνει κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) ήταν άνθρωποι "καθημερινοί" οι οποίοι "απλώς έκαναν τη δουλειά τους", έπρατταν αυτό για το οποίο είχαν διαταχθεί. Εδώ προκύπτουν αβίαστα κάποια ερωτήματα: Οι εντολές που δέχεται και εκτελεί ο κάθε υφιστάμενος από τον εξουσιαστικό μηχανισμό στον οποίον υπόκειται αποτελούν ελαφρυντικό που τον απαλλάσσει από κάθε προσωπική ευθύνη; Μπορεί να έχει εξαγνιστική λειτουργία το δόγμα "Ο θάνατός σου η ζωή μου"; Τι έχει μεγαλύτερη βαρύτητα, η υποχρέωση κάποιων να εκτελούν τις οποιεσδήποτε εντολές ή οι συνέπειες αυτών των πράξεων σε άλλους ανθρώπους; Η πλειονότητα των Γερμανών και των Ιταλών δεν ανέδειξε (και, μάλιστα, κατόπιν εκλογικής διαδικασίας) και ανέχτηκε τους Χίτλερ και Μουσολίνι; Ανάλογες περιπτώσεις έχουν υπάρξει κατά καιρούς, υπάρχουν και σήμερα και θα υπάρχουν εις τους αιώνας των αιώνων. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να χρησιμοποιήσει ασυλλόγιστα τον επιθετικό προσδιορισμό "αθώος";
Της αιματηρής επιδρομής των ναζί προηγήθηκε επίθεση του 11ου Λόχου του Ε.Λ.Α.Σ. σε γερμανική αυτοκινητοπομπή. Κάποιοι, "σώφρονες και συνετοί", υποστήριξαν πως αν δεν είχαν επιτεθεί οι αντάρτες δε θα θρηνούσε και το Δίστομο. Είναι η γλοιώδης νοοτροπία του "κοιτάζω τη δουλίτσα μου και δεν τους ενοχλώ για να μη με ενοχλήσουν". Η άποψη περί ευθύνης του Ε.Λ.Α.Σ. υποστηρίχθηκε ευρέως από τον ομογενειακό Τύπο στις Η.Π.Α., δηλαδή από λομπίστες γενίτσαρους οι οποίοι στήριξαν το σκληροπυρηνικό μετεμφυλιακό κράτος με αποκορύφωμα την επταετή δικτατορία των συνταγματαρχών. Η αντίληψη αυτή (δεν τους πειράζω για να μη με πειράξουν) είναι ευρέως διαδεδομένη και σήμερα, ενώ προβλέπεται μάλλον έξαρση παρά περιορισμός αυτής. Μόνον η αποκοτιά και η κατανίκηση του ενστίκτου της επιβίωσης μπορούν να οδηγήσουν σε ουσιαστική ανατροπή δουλοκτητικών καταστάσεων, ειδάλλως κυριαρχούν η υποταγή και ο εξανδραποδισμός.
Η εισαγωγική φράση από την τραγωδία του Σοφοκλή επιδέχεται διττή ερμηνεία: "δεινά" είναι τα θαυμαστά που όντως μπορεί να επιτύχει η ανθρωπότητα ή η συνήθης επονείδιστη εικόνα της;

Σάββατο 3 Ιουνίου 2006

Η ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ

Παχύδερμο !!!
Λέξη που χρησιμοποιείται απαξιωτικά για να (υπο)δηλώσει αναισθησία, αναλγησία, αδιαφορία και, γενικώς, συμπεριφορές μη αποδεκτές από το σύνολο των μελών των ανθρωπίνων κοινωνιών - ασχέτως αν η μεγάλη πλειονότητα αυτών συμπεριφέρεται με παρόμοιο τρόπο. Στην κατηγορία των παχυδέρμων ανήκουν (ή, μάλλον, κάποιοι τους έχουν κατατάξει ερήμην) και οι συμπαθέστατοι ελέφαντες. Τα συγκεκριμένα μέλη της ογκώδους κι επιβλητικής πανίδας τα χαρακτηρίζω οξυδερκή, έντιμα, ευαίσθητα και σεμνά για ένα χαρακτηριστικό τους (ενδεχομένως να υπάρχουν και άλλοι λόγοι, τους οποίους αγνοώ): όταν αντιλαμβάνονται πως πλησιάζουν τα στερνά τους (βιώνοντας την όποια ακαταμάχητη και οριστική φθορά), αποσύρονται σε συγκεκριμένο χώρο (Κ.Α.Π.Η. ελεφάντων;) αναμένοντας το αναπόφευκτο. Βεβαίως, μια τέτοια στάση αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση από τα έλλογα όντα- ήτοι τα ανώτερα επί γης (και, λίαν συντόμως, υπεργαλαξιακώς) πλάσματα. Αίσχος, κ.κ. ελέφαντες!!! Αυτή είναι η συμπεριφορά των ριψάσπιδων, των τεμπέληδων, αυτών που δε θέλουν να δημιουργήσουν. Ενώ οι κατ'εικόναν και καθ' ομοίωσιν δεν παραιτούνται ποτές, δεν παύουν να έχουν φιλοδοξίες, να διεκδικούν αξιώματα, να επιδιώκουν την κοινωνική καταξίωση, να... Μόνο κάτι κακεντρεχείς, ζηλόφθονες και χυδαίοι υπονομευτές αποδίδουν σε αυτούς τους άκρως δημιουργικούς και πρωτοπόρους χαρακτηριστικά όπως ματαιοδοξία, αρχομανία, κενοδοξία, ευήθεια, και άλλα τινά (και δεινά)...