Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2007

ΔΙΑΛΟΓΟΣ

«Ανήσυχη πλέον η κοινωνία, λέει «ναι» στις κάμερες. Αποκαλυπτική δημοσκόπηση της VPRC για την "Κ". Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αποδέχεται ως αναγκαία την επιτήρηση των δημόσιων χώρων», είναι ο θριαμβευτικός κύριος τίτλος της εφημερίδας "Καθημερινή" την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2007. Σύμφωνα με το άρθρο, περίπου το 60% των Ελλήνων νιώθουν ανασφαλείς και επιθυμούν προστασία από τις χαφιεδοκάμερες. Πόσοι ερωτήθησαν; εξακόσιοι έξι (606). Ο "διάλογος" ξεκίνησε αμέσως μετά την επίθεση στην πρεσβεία (μία είναι η πρεσ-βία) και οι εγχώριοι εξουσιαστές, για να μην κακοκαρδίσουν τους υπερατλαντικούς αφέντες τους, άρχισαν (και πάλι) να παρουσιάζουν ως επιτακτική ανάγκη την ψηφιακή επιτήρηση όσο το δυνατόν περισσότερων δημόσιων χώρων. Βεβαίως, δεν ενδιαφέρονται για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας του Ποινικού Δικαίου (αν ήθελαν, θα μπορούσαν να περιορίσουν αισθητά τους λόγους ύπαρξής της), αλλά για την πάταξη της πολιτικής δραστηριότητας και δη της αντιεξουσιαστικής. Στη "σταυροφορία" τους αυτή, συνεπικουρούνται από τις φιλοκυβερνητικές φυλλάδες και από τη φιλήσυχη μάζα (όπως οι "νοικοκυραίοι με τα μηχανάκια" της AGB). Όλοι αυτοί, όταν πλήττεται ένας εξουσιαστικός φορέας, έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν διότι πλήττονται οι νταβατζήδες τους.

ΤΑ ΤΟΥ ΠΡΑΙΤΩΡΟΣ ΤΩ ΠΡΑΙΤΩΡΙ

Διαμαρτυρούμαστε Κύριε Υπουργέ, πολιτικέ μας προϊστάμενε, ποιητά και διανοούμενε...
...διότι κάποιοι "γνωστοί - άγνωστοι" και, γενικώς, περιθωριακοί...
...μας λοιδορούν και μας απειλούν...
...μας καταχερίζουν και μας κακομεταχειρίζονται,...

...μας μπογιατίζουν ωσάν τα ωά της Λαμπρής...

...και μας αναγκάζουν να περδόμεθα.

Δε σέβονται ούτε το "ασθενές" φύλο...

...ούτε αναγνωρίζουν την τεράστια συνεισφορά μας στο κοινό καλό !!!

Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2007

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ !!!

Επιτέλους, κάτι κινείται!!! Κι ας μιλούν οι πολιτικάντηδες (κυρίως οι επιχειρηματίες της "αριστερής" όχθης) για καλοστημένη προβοκάτσια. Τα ίδια έλεγαν και το 1973 για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου (και, έκτοτε, δρέπουν τις δάφνες για κάτι στο οποίο όχι μόνο δεν είχαν συμμετοχή, αλλά και το υπονόμευσαν).

Επιτέλους, διότι είναι ντροπή να αντιστέκονται μόνο τα κατάλοιπα του τυραννικού καθεστώτος του Σαντάμ και οι θρησκόληπτοι της Al Qaeda.

Πολύ κοντά στον συμβολικό θρυμματισμό του θυρεού...

Προσδοκούμε τον ουσιαστικό...

ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΚΑΜΑΡΩΤΗ

Κάποια από τα ανδραγαθήματα των "απελευθερωτών" στο κολαστήριο Abu Graib
Την Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2007, στο τεύχος 821 του περιοδικού "ΕΨΙΛΟΝ" που συνοδεύει την "ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", υπάρχει 8σέλιδο άρθρο με τίτλο "Born to kill - Οι φονιάδες του λόχου Κίλο". Το κείμενο "κοσμείται" από 14 φωτογραφίες πεζοναυτών των κατοχικών δυνάμεων των Η.Π.Α. στο Ιράκ. O Lucian Read, o oποίος ανέλαβε τη φωτογράφηση, δηλώνει: «Δεν τους ζήτησα να ποζάρουν. Εκείνοι αποφάσισαν να στηθούν έτσι όπως ήθελαν να τους θυμάται ο κόσμος: αδίστακτους, αποφασισμένους, ανελέητους». Πράγματι, βλέπουμε στρατιώτες να κοιτούν προς τον φωτογραφικό φακό επιδεικνύοντας σκληρό και βίαιο ύφος, αγκαλιά με τα όπλα τους. Ο συγκεκριμένος λόχος κατηγορείται για εκτεταμένες σφαγές αμάχων (πολλοί εκ των οποίων γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι) ως αντίποινα για τη δράση των αντιστασιακών ιρακινών ομάδων. Οι ίδιοι δικαιολογούν τις πράξεις τους λέγοντας πως, αφενός, ήθελαν να εκδικηθούν για τον χαμό άλλων στρατιωτών και, αφετέρου, πως εκτελούσαν την εντολή του λοχία τους που ήταν «πυροβολήστε πρώτα κι έπειτα ρωτήστε!». Πάντως, στον επίσημο δικτυακό τόπο του φωτογράφου (www.lucianread.com) οι εισβολείς παρουσιάζονται (μέσα από τις "κατάλληλες" φωτογραφίες) με τρόπο αποενοχοποιητικό και "ανθρώπινο", ενώ σε ένα τμήμα με τίτλο "The Iraquies" αφήνει υπονοούμενα πως για όλα τα σημερινά δεινά της ιρακινής κοινωνίας ευθύνονται οι αντάρτες (κατάλοιπα του σανταμικού καθεστώτος, ναι, αλλά οι μόνοι που αντιστέκονται).
Ο πιθηκάνθρωπος πρόεδρος της υπερδύναμης στέλνει και άλλους ένστολους προς θυσία στα μέρη της Μεσοποταμίας. Αυτό δεν εκπλήσσει, γνωρίζουμε τον ρόλο και το ποιόν των απανταχού εξουσιαστών. Από την άλλη, οι αυτοαποκαλούμενοι "Δημοκρατικοί" εναντιώθηκαν στη συνέχιση του πολέμου χαρακτηρίζοντάς τον υπερβολικά δαπανηρό και ατελέσφορο. Ούτε κουβέντα για το ηθικό σκέλος της υπόθεσης (εισβολή σε ξένη χώρα, χιλιάδες μίλια μακριά). Την ευθύνη επωμίζονται εκείνοι που (κάθε φορά) αναδεικνύουν και στηρίζουν τα λογής καθεστώτα και πραγματοποιούν τα "επί χάρτου" σχέδιά τους. Όλους αυτούς (εμάς) βαραίνει το άγος...
- «Nα βγούμε από το Ιράκ;» - «Ευχαρίστως, αρκεί να μπουκάρουμε κάπου αλλού» ( του Ιταλού Francesco Tullio Altan )

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΗΔΕΝ

«Ο άνθρωπος μόνος του είναι μηδέν, δεν είναι παρά ένα απειροελάχιστο τμήμα του απείρου. Ο κόσμος του δεν είναι ο Κόσμος, η μοίρα του και η λογική του - μια σταγόνα βροχής στον ωκεανό. Ο άνθρωπος είναι μηδέν : σαν πρόσωπο, σαν οικογένεια, σαν ράτσα, σαν τάξη, σαν λαός, σαν γένος. Ο αυτόνομος και ανεξάρτητος άνθρωπος είναι μια σαπουνόφουσκα έτοιμη να σκάσει. Χώρος του ανθρώπου είναι η ανία. Τίποτα δεν πηγάζει από τον άνθρωπο, τίποτα δεν αρχίζει μ’ αυτόν, τίποτα δεν μπορεί να κτιστεί πάνω του - ο ίδιος χρειάζεται θεμέλιο. Το περαστικό, το άστατο και πεπερασμένο δεν μπορούν παρά να αναφέρονται στο άπειρο, στο αιώνιο. Με την ίδια του τη δύναμη ο άνθρωπος δεν μπορεί τίποτα να κάνει εξ εαυτού , γιατί δεν είναι τίποτα ο ίδιος, δεν διαθέτει παρά το πρόσχημα της προσωπικότητάς του και των δυνάμεών του. Δεν μπορεί να αξιώσει καμμιά ισχύ, γιατί, στην απόλυτη μηδαμινότητά του, κανένα δικαίωμα δεν του ανήκει : ούτε τα πρόσωπα ούτε τα πράγματα είναι δικαιωματική ιδιοκτησία του. Τυφλωμένος από τον εγωκεντρισμό του, ο χαμένος μέσα στον ουμανισμό άνθρωπος, δεν ξέρει πια ούτε το χώρο του ούτε την κλίμακά του. Έχοντας ξεχάσει το βάθος, πρέπει να καταβυθιστεί. Ο ανθρωπόμορφος κόσμος, το βασίλειο του ανθρώπου, πλησιάζει προς το τέλος του. Η ειδωλολατρεία του ανθρώπου, ο δεσποτισμός του, ο ναρκισσισμός του, η ωραιοποίηση του περιβάλλοντός του πέρασαν πια. Και "η τέχνη για την τέχνη". Η ουμανιστική αυτονομία και ο υπερρεαλισμός δεν μπορούν να ξεφύγουν τον εκμηδενισμό τους παρά μόνο με την ανατροπή των αξιών τους. Σ’ αυτή τη δύση του κόσμου ο άνθρωπος χάνει την τεχνητά κεντρική του θέση. Μετά τη χρεωκοπία του αυτόνομου ανθρώπου, θα πρέπει να αναγνωριστεί πως δεν ταυτίζεται με τη λαθεμένη εικόνα που κατασκεύασε ο ίδιος για τον εαυτό του - ανόσια. Μόνο όταν ο άνθρωπος παραιτηθεί από την υπέρμετρη ματαιότητά του, μόνο όταν καταλάβει ότι δεν είναι παρά ένα απειροελάχιστο τμήμα του απείρου, μόνο τότε θα μπορέσει να βρει τον αληθινό χώρο του. Τότε, η εποχή της αντικειμενοποίησης, της ανίας, της αποξένωσης, της ανθρωποποίησης θα μπορέσει ν’ αντικατασταθεί από την εποχή της ουσιαστικότητας και της ταυτότητας. Το μεγαλείο του ανθρώπου και οι συνέπειές του - ο διχασμός και η σκλαβιά - σημαίνει κατάπτωση. Η απελευθέρωσή του από το βάρος των αθέμιτων απαιτήσεών του επίκειται - για τον ερχομό ενός κόσμου σύμφωνον με την αιώνια τάξη».

Γεράσιμος Στέρης ( 1898 – 1987 )

Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2007

Ο ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ας το πάρουμε απόφαση, επιτέλους: για όλα τα δεινά που μαστίζουν αυτή τη χώρα ευθύνεται ο (αυτο)αποκαλούμενος "αντιεξουσιαστικός χώρος", ήτοι, οι "γνωστοί - άγνωστοι" (κατά την προσφιλή ορολογία των ρουφιανοπαπαγάλων). Για δαύτο, πρέπει να παταχθούν ανηλεώς - ακόμη κι αν χρειασθεί να χρησιμοποιηθούν όχι νομότυπα μέσα.
Τέτοιες μεθόδους ("ανορθόδοξες") εφάρμοζε πάντοτε η θεσμική εξουσία, αλλά το αποκορύφωμα ήλθε μετά το θέρος του 2002 μ.Χ. - όταν σχετικοί και άσχετοι "ταυτοποιήθηκαν" ως μέλη της "Ε.Ο. 17Ν" (οι αποσπάσεις "ομολογιών" κατόπιν βασανιστηρίων γνώρισαν δόξες τω καιρώ εκείνω). Κατόπιν, ακολούθησε η (εν πολλοίς επιτυχής) άοκνη κι επίμονη προσπάθεια πλήρους απαξίωσης μιας καθ’ όλα πολιτικής υπόθεσης και ο υποβιβασμός της σε μια συνηθισμένη ιστορία του κοινού Ποινικού Δικαίου. Έτσι, το μέγα πλήθος πίστεψε πως επρόκειτο για μια συμμορία καλοπερασάκηδων που κατέφευγαν στις ληστείες τραπεζών και (πού και πού, "για να θολώσουν τα νερά") έστελναν στις φυλλάδες κάποια δυσνόητα κείμενα πολιτικού περιεχομένου. Βέβαια, στην υιοθέτηση αυτής της εικόνας δε συνέβαλαν μόνον οι άμεσα συνεργαζόμενοι με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς κονδυλοφόροι, αλλά και ορισμένοι από τους κατηγορούμενους με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά τους. Η άποψη αυτή αναπαρήχθη στα τέσσερα (4) έκτακτα στρατοδικεία που συστάθηκαν για να "εκδικάσουν" τις δύο σημαντικότερες υποθέσεις ένοπλων οργανώσεων στην Ελλάδα ("Ε.Λ.Α." και "Ε.Ο. 17Ν"), δικαστήρια τα οποία στηρίχθηκαν σε εξόφθαλμες περιπτώσεις ψευδομαρτύρων. Από την άλλη, τα Μ.Μ.Ε. (έντυπα και ηλεκτρονικά) "το βούλωναν" όποτε έφτανε η ώρα να μιλήσουν οι μάρτυρες υπεράσπισης ή για τις απολογίες των κατηγορουμένων (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, π.χ. εφημερίδες "ΚΟΝΤΡΑ" και "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"), ενώ ήταν λαλίστατα όταν επρόκειτο να εξαπολύσουν συκοφαντίες και να εκτοξεύσουν τόνους λάσπης.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει εδώ και λίγο καιρό εις βάρος του "αντιεξουσιαστικού χώρου". Είτε πρόκειται για την περίπτωση των "ληστών με τα μαύρα" είτε για την υπόθεση των "ασπίδων", η αντιμετώπισή τους είναι πανομοιότυπα απαξιωτική και πάντα γίνεται προσπάθεια απογύμνωσής τους από τον πολιτικό τους χαρακτήρα. Γίνεται λόγος για "πλουσιόπαιδα που κάνουν φασαρίες για πλάκα", για "ομάδες διαβρωμένες από τους ασφαλίτες", ή για "ανερμάτιστους νέους που τους εκμεταλλεύονται πονηροί καθοδηγητές με ιδιοτελή συμφέροντα". Όλα αυτά (και, ίσως, κάποια ακόμη) μπορεί να ισχύουν σε έναν βαθμό, όμως αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Διότι, απλούστατα, είναι πάρα πολλές οι αιτίες που μπορούν να οδηγήσουν έναν ευσυνείδητο άνθρωπο (και, δη, νέο) να στραφεί με κάθε τρόπο εναντίον μιας κοινωνίας διεφθαρμένης έως το μεδούλι. Επίσης, η κοινωνία αυτή, έχει κάθε λόγο και κάθε μέσο να πολεμήσει ό,τι και όποιον της εναντιώνεται, ούτως ώστε να διατηρήσει τα "κεκτημένα" της. Έτσι, αποφυλακίζονται τάχιστα (ως μη ύποπτοι φυγής και ως μη ύποπτοι τέλεσης νέων αδικημάτων) επίορκοι δικαστικοί και κληρικοί (Μπουρμπούλια, Γιοσάκης και σία), εκβιαστές κομματικοί συνοδοιπόροι (υπόθεση "κουμπάρων") και, γενικά, όποιος λειτουργεί μέσα στα (άτυπα αλλά πανίσχυρα) πλαίσια του συστήματος και κόντρα στους νόμους που η ίδια η θεσμική εξουσία έχει επιβάλλει. Αντιθέτως, εξαντλείται κάθε μορφή αυστηρότητας εις βάρος όποιου πολεμάει εμπράκτως την κυριαρχούσα σαπίλα και προσπαθεί (έστω και με άτσαλο ή σπασμωδικό τρόπο) να αφυπνίσει την υπνώττουσα συνείδηση του "κυρίαρχου λαού". Όποιος δε συμβαδίζει με τη βρωμιά και τη χυδαιότητα ρίχνεται "εις το πυρ το εξώτερον" και διώκεται ανηλεώς. "Ελληνική Δημοκρατία" στην αυγή του 21ου αιώνα μ.Χ.

Υ.Γ. Στα "αποχαρακτηρισμένα αρχεία" του αγγλικού Foreign Office για το έτος 1976, σχετικά με την εκτέλεση του βασανιστή της χούντας Ευάγγελου Μάλλιου από την "Ε.Ο. 17Ν", ο Άγγλος πρέσβης Brook Richards γράφει στην αναφορά του: «Δεν ήταν βασανιστής, παρ’ όλο που, όπως και άλλοι συνάδελφοί του, πιθανότατα θα είχε χαστουκίσει τα πρόσωπα μερικών κρατουμένων κατά τη διάρκεια ανακρίσεων. (…) Ο πολιτικός κόσμος καταδικάζει τη δολοφονία, όμως πιστεύω πως δε θα προκαλέσει έκπληξη εάν ο αδελφός του Μάλλιου, αξιωματικός του στρατού, πάρει ένα όπλο και για να εκδικηθεί σκοτώσει κάποιον κομμουνιστή. Πράγματι, αρκετοί στρατιωτικοί ενδέχεται να σκέφτονται ότι μπορεί να κινδυνεύει η ζωή τους και να αποφασίσουν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους (…)».

Ασφαλίτες (ή χρυσαυγίτες, ή "αγανακτισμένοι πολίτες" - το ίδιο κάνει) εν δράσει...

Εν τέλει, ποιος χώρος ζέχνει; ο αντιεξουσιαστικός ή ο εξουσιαστικός;