Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Επιβεβαίωση μέσω παραδοχής…

Προ ολίγων εβδομάδων είχαμε αναφερθεί σε συγκεκριμένα δημοσιεύματα, τα οποία κατεδείκνυαν με σαφήνεια τους βασικούς υπόπτους (Σ.Ε.Β., Ι.Ο.Β.Ε. και λοιπούς συγγενείς) που ευθύνονται για την τροϊκανή εισβολή στην ήδη αποικιοκρατούμενη Ψωροκώσταινα. Πριν λίγες ημέρες (στις 20 Μαρτίου 2012), ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ο γνωστός και μη εξαιρετέος πρόεδρος του Σ.Ε.Β. και «αξιοσημείωτος άνθρωπος» σύμφωνα με κάποιους, παραχώρησε συνέντευξη Τύπου στην έδρα της συμμορίας του και, με τα λεγόμενά του, επαλήθευσε την προαναφερθείσα θεωρία. Βασικό μέλημα του εκπροσώπου των μεγαλοκαπιταλιστών υπήρξε η αντικομουνιστική κινδυνολογία και η φραστική επίθεση εναντίον της καθεστωτικής και συμβιβασμένης κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Όπως είπε, δηλώνοντας με σαφήνεια την προτίμησή του στο φιλομνημονιακό στρατόπεδο, «σε αυτήν την κάλπη θα αντιπαραταχθούν ουσιαστικά δύο παρατάξεις: από τη μία εκείνοι που αγωνίζονται να διατηρήσουν ένα χρεοκοπημένο μοντέλο υπερασπιζόμενοι τα δικά τους παρασιτικά συμφέροντα σε βάρος του λαού και από την άλλη όσοι θέλουν ειλικρινά την επίμοχθη αλλαγή μέσα από μεταρρυθμίσεις, την εθνική πρόοδο μέσα στην ευρωπαϊκή κοίτη. Οι κερδοσκόποι του λαϊκού θυμικού, οι σπεκουλαδόροι του χάους και της αναρχίας, η οπισθοδρομική κομπανία της εθνικής υποτίμησης και της δραχμής θα δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα στη μάχη αυτή…». Έτσι, χάρη στον «αξιοσημείωτο» κύριο Δασκαλόπουλο, μαθαίνουμε πως ό,τι απαξιωτικό και ταπεινωτικό υφίστανται οι εργαζόμενοι συνιστά «εθνική» πρόοδο, ενώ όσοι αντιμάχονται (έστω και θεωρητικώς) το κουρέλιασμα της εργασίας αποτελούν σχηματισμούς «εθνικής ανευθυνότητας» και πρόσκεινται στη «σταλινική και μηδενιστική Αριστερά». Επαναφέρει, λοιπόν, τη φαιδρή άποψη (θεωρία του Γιανναρά) ότι για όλα τα δεινά αυτού του τόπου ευθύνεται η Αριστερά (η οποία ουδέποτε κυβέρνησε) και αναγορεύει τους μνημονιακούς δωσίλογους σε υπεύθυνους μεταρρυθμιστές και σωτήρες –ασχέτως αν, με την αδιάλειπτη διακυβέρνησή τους, είναι οι αδιαμφισβήτητοι υπεύθυνοι για την υπάρχουσα κατάντια.
Σκίτσο του Soloup

Ως γνήσιος ψεύτης και αδίστακτος βιαστής της πραγματικότητας, καταλόγισε μεν ευθύνες στο πολιτικό σύστημα εν γένει, λέγοντας ότι «οι πολιτικοί ταγοί μετακύλυσαν τις ευθύνες τους στο λαό επιβάλλοντάς του πολλές άδικες τιμωρίες και ανώφελες θυσίες, τον έκαναν φτωχότερο χωρίς να του δώσουν προοπτική…» και, από την άλλη, είπε ότι που σπαταλήθηκαν δύο χρόνια επειδή δεν έγιναν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις –προφανώς, εννοεί ότι δεν πραγματοποιήθηκε ευθύς εξ αρχής η σφαγή στο εργασιακό πεδίο και η πλήρης κατάργηση όλων των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ούτως ώστε να μην «αποθαρρύνονται» και να μη νιώθουν «ανασφάλεια» οι «επενδυτές». Υιοθετώντας, δε, τον γνωστό πολιτικάντικο λόγο και απαντώντας σε ερώτημα σχετικό με το «κούρεμα» των μισθών (τον Ιούνιο, η επόμενη μεγάλη ληστεία), είπε ότι «στο χέρι μας είναι να το αποφύγουμε. Δεν μπορώ να δεσμευθώ για λογαριασμό όλων των επιχειρήσεων αλλά στοιχηματίζω ότι καμία από τις οργανωμένες επιχειρήσεις δεν πρόκειται να κάνει την αυτόματη μείωση 22% στους μισθούς…». Ο ίδιος γνωρίζει πως το τελευταίο αποτελεί κατάφωρο ψεύδος, δεδομένου ότι όλες ανεξαιρέτως οι επιχειρήσεις (ανεξαρτήτως μεγέθους και κατηγορίας) εφαρμόζουν πάραυτα και ασμένως όλους τους ευνοϊκούς γι’ αυτές νόμους (όχι μόνο όταν πρόκειται για περικοπές αποδοχών, αλλά και για την ελαστικοποίηση της εργασίας), μέσω των οποίων μπορούν και καρπώνονται ακόμη μεγαλύτερη υπεραξία. Και, αν έχει αμφιβολία. Ας φροντίσει να μάθει πόσοι εργοδότες (εντός του Φεβρουαρίου 2012) απαίτησαν επιστροφή δεδουλευμένων και, μάλιστα, αναδρομικώς από το 2011. Το απαίτησαν και, ασφαλώς, το επέτυχαν χωρίς δυσκολία –επικαλούμενοι την «κρίση» και υποσχόμενοι (δηλαδή, χρησιμοποιώντας ως εκβιαστικό επιχείρημα) τη διατήρηση των θέσεων εργασίας…
Σκίτσο του Soloup


Τέλος, εκφράζοντας την ικανοποίησή του για την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων (την οποία, το σινάφι του απαίτησε προς όφελός του), απεφάνθη ότι «η Ευρώπη μπορεί να μας έβαλε δύσκολα, άλλα το 2010 ήμασταν νεκροί και μας έδωσε το φιλί της ζωής. Τώρα που έβαλε τάξη στα δημοσιονομικά, τιμώρησε το απολωλός πρόβατο και υποχρέωσε τους ιδιώτες να υποστούν ζημιές θα δώσει βάρος στην ανάπτυξη. Τα δύσκολα ωστόσο είναι μπροστά μας, καλούμαστε να κάνουμε ένα ηράκλειο έργο αλλαγής αλλά η τήρηση των ευρωπαϊκών μας υποχρεώσεων είναι προϋπόθεση για να μην καταστραφούμε…». Με αμοιβές ισοδύναμες με ένα ξεροκόμματο, φυσικό είναι να πανηγυρίζει ο Δασκαλόπουλος και τα λοιπά αρπακτικά (συγγνώμη, οι «επενδυτές»), αφού «είμαστε, δύο χρόνια στο ερώτημα αν είμαστε μέσα η όχι στην ΕΕ και τι νόμισμα έχουμε. Υπό τις συνθήκες αυτές κανείς δεν μπορεί να επενδύσει. Το PSI ήταν ένα σημαντικό βήμα για την άρση αυτής της αβεβαιότητας…». Σοφόν το σαφές˙ άλλωστε, και οι πυραμίδες από αναλώσιμους σκλάβους κατασκευάστηκαν…
Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου

Ετικέτες ,

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

236.151

Κάτι τέτοια βλέπουν τα θεσμικά παχύδερμα και αναφωνούν «μαζί τα φάγαμε!»: αν πιστέψουμε τα νούμερα (με την κυριολεκτική, αλλά και με τη μεταφορική σημασία της λέξης) που ανακοίνωσαν τα κομματικά μαντρόσκυλα (διότι κανείς και τίποτα δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα «μαγειρέματος»), 236.151 πασοκικά παρτάλια προσήλθαν στις εσωκομματικές κάλπες για να διασώσουν τον παρασιτικό σχηματισμό που εδώ και τρεισήμισι δεκαετίες ρημάζει ό,τι έχει συναντήσει στο διάβα του και απομυζεί ό,τι τον δελεάσει. Σχεδόν το 97,5% των προσερχόμενων (βορειοκορεάτικο ποσοστό και σε απόλυτα μεγέθη 230.105 σαπρόφυτα) διατράνωσαν την προτίμησή των στο (πρησμένο από το ξίγκι) πρόσωπο του θρασύτατου και αδίστακτου εξουσιομανούς που πρωτοστάτησε στην πρόσφατη (και ουχί έσχατη) μνημονιακή σφαγή, ενώ 4.662 πρασινοραγιάδες δήλωσαν απλή παρουσία (αλλά ακλόνητη πίστη στον θεσμικό πορνοβοσκό) και 1.384 πρασινοσάλιαγκες ακυρώθηκαν –άγνωστο γιατί… Η συμμετοχή μπορεί να μην υπήρξε τόσο εντυπωσιακή όσο όταν εξελέγη ο προηγούμενος μονοκράτωρ (ο ρουφιάνος αρχιδωσίλογος g.a.p.) προ ολίγων ετών, αλλά δεν παύει να επιβεβαιώνει τη μόνιμη πολιτική παθογένεια που χαρακτηρίζει το ανερμάτιστο κοπάδι το οποίο αρέσκεται να αυτοαποκαλείται «κοινωνία». Αποδεικνύεται επίσης, για μία ακόμη φορά, ότι ο ετερόκλητος εσμός που φέρει το προσωνύμιο «λαός» δεν αξίζει αυτονόητο σεβασμό σε όλο του το εύρος. Και δήλωσε περιχαρής ο νέος μνημονιοφύλαξ ηγεμών ότι το σύμφυρμα του οποίου ηγείται «ξανασυναντιέται με την ελληνική κοινωνία…». Κι επαληθεύτηκαν οι προφητείες οι οποίες προειδοποιούσαν πως ο μνημονιόδουλος homo pasokius (ειδικώς) και ο χρυσοκάνθαρος homo lamogius (γενικώς και ανεξαρτήτως χρώματος) είναι είδη διαχρονικά και ανθεκτικά στη διάβρωση και, ως εκ τούτου, δύνανται να σταθούν επαξίως δίπλα στους δουλοπρεπείς και φιλήσυχους «νοικοκυραίους» -οι οποίοι, ως γνωστόν, αποτέλεσαν το περιφανές κομψοτέχνημα της μετεμφυλιακής Δεξιάς…
Από το «Ποντίκι» (15.03.2012)

Ελεγεία «τω ξεφτιλισμένω ποσόκω»
ανασφαλή ανθρωπάκια
ασπόνδυλα θρασίμια
χαμερπείς οσφυοκάμπτες
διαπλεκόμενοι αυλοκόλακες
ποταπά σκύβαλα
 ευνουχισμένα κνώδαλα
τιποτένια λαμόγια
 δίποδα περιττώματα
δουλόφρονες λακέδες
κουτοπόνηρα ζουλάπια
ευτελής κατιμάς
χυδαία απολειφάδια
ξεφτίλες χατζηαβάτηδες
λιγδιάρικα φρόκαλα
δυσώδης χυλός  
κακοφορμισμένα ψοφίμια
εθελόδουλα ανδράποδα
ανωφελή αθύρματα
ελεεινά σάψαλα
γλοιώδη θρασίμια
εξωνημένα εμέσματα
εκμαυλισμένες σαβούρες
βδελυρά απόνερα
ουτιδανοί σκερβελέδες
αδηφάγα τρωκτικά
άθλιος απόπατος
ψοφοδεή ρετάλια
ακόρεστα σμάρια ακριδών
έρποντα ανθρωπάρια
γλοιώδη ανδρείκελα
ρυπαροί αφεδρώνες
προσκυνημένο χαφιεδότσουρμο
κύμβαλα αλαλάζοντα
κατάπτυστες καρικατούρες
αναξιοπρεπείς χειροκροτητές
απροσμέτρητο όνειδος
ατέρμονη σαπίλα   
                 
Υ.Γ. Η διατύπωση του θεωρήματος που ονομάστηκε «αρχή περί της άνωσης» (συνοδεύτηκε, δε, με την ενθουσιώδη κραυγή «εύρηκα!!! εύρηκα!!!») αποδίδεται στον Αρχιμήδη τον Συρακούσιο, ο οποίος έζησε περίπου 2.500 χρόνια πριν. Σύμφωνα με την εν λόγω θεωρία, «κάθε σώμα βυθισμένο σε ρευστό δέχεται άνωση ίση με το βάρος του ρευστού που εκτοπίζει…». Βάσει αυτής της αρχής, η συμπεριφορά ενός στερεού που βυθίζεται σ' ένα υγρό καθορίζεται από δύο αντίρροπες δυνάμεις: το βάρος του στερεού (που το κάνει το να κινηθεί από τα πάνω προς τα κάτω) και την άνωση (η οποία ισούται με το βάρος του εκτοπιζόμενου από το σώμα υγρού), η οποία ωθεί το στερεό από τα κάτω προς τα πάνω. Κάπως έτσι επιπλέον και τα διάφορα πλεούμενα, ενώ ο νόμος αυτός βρίσκει εφαρμογή και στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων˙ έτσι, τα κοινωνικά και πολιτικά περιττώματα βρίσκουν πάντα τον τρόπο να επιπλέουν στην επιφάνεια της λιμνάζουσας ποταπότητας και στον αφρό της εξωφρενικής χυδαιότητας. Όπως αναφέρει και η λαϊκή μούσα, «πλέουν τα μήλα στον γιαλό, πλέουν και οι κουράδες…».

Ετικέτες

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Λύκοι φυλάγουν πρόβατα…

Στο προηγούμενο κείμενο αναφερθήκαμε στον υπόγειο (αλλά και άκρως πρωταγωνιστικό) ρόλο που έπαιξε η εγχώρια κυρίαρχη μεγαλοαστική τάξη στη διαμόρφωση της παρούσας έκρυθμης κοινωνικής κατάστασης. Μεταξύ άλλων, είχαμε παραθέσει αποσπάσματα από δημοσίευμα εφημερίδας («Ποντίκι») όπου ανάμεσα στους διάφορους θεσμικούς δωσίλογους (οι οποίοι κάλεσαν την τρόικα για να επιβάλει το εκσυγχρονισμένο σκλαβοπάζαρο) κατονομάζεται και το Ι.Ο.Β.Ε. 
Ανοίγουμε παρένθεση για να πούμε ότι το Ι.Ο.Β.Ε. (Ίδρυμα Οικονομικών Και Βιομηχανικών Ερευνών) συστήνεται (μέσα από την ιστοσελίδα του) ως «ιδιωτικός, μη κερδοσκοπικός, κοινωφελής, ερευνητικός οργανισμός. Ιδρύθηκε το 1975 με δύο σκοπούς: αφενός να προωθεί την επιστημονική έρευνα για τα τρέχοντα και αναδυόμενα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και αφετέρου να παρέχει αντικειμενική πληροφόρηση και να διατυπώνει προτάσεις, οι οποίες είναι χρήσιμες στη διαμόρφωση πολιτικής…». Όσο για τις θέσεις του, πληροφορούμαστε ότι «προτείνονται ως αφετηρία προβληματισμού για τη διαμόρφωση κοινών αρχών και στόχων που θα συμβάλουν στη χάραξη οικονομικής πολιτικής ικανής να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα του παρόντος και, κυρίως, του μέλλοντος. Οι θέσεις αυτές οπλίζονται στο μελετητικό έργο του Ιδρύματος που πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια της 20ετούς πορείας του και απηχούν τις σημερινές αντιλήψεις του, στην παρούσα ιστορική καμπή της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας. Αντιλήψεις που προσαρμόζονται συνεχώς στις μεταβαλλόμενες συνθήκες και επηρεάζονται από τη γόνιμη ανταλλαγή απόψεων με τις επιχειρήσεις, τις Κυβερνήσεις, τα Πανεπιστήμια, η οποία αποτέλεσε πάντοτε κυρίαρχο στοιχείο της δράσης του Ιδρύματος. Υπερβαίνοντας τα θέματα της τρέχουσας οικονομικής συγκυρίας, προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε τα προβλήματα της ανάπτυξης με μακροχρόνια στόχευση και προοπτική και εντάξαμε τις προτάσεις μας σε μια γενική αντίληψη με τα ακόλουθα βασικά στοιχεία: Σταθερή προσήλωση στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και σύγκλιση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αποτελεσματικός εκσυγχρονισμός σε όλους τους τομείς της οικονομικής ζωής. Αναζήτηση ενός νέου ρόλου για το κράτος, που θα διασφαλίζει τα εθνικά συμφέροντα και θα προωθεί αποτελεσματικά την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. Άρση των εμποδίων που περιορίζουν σήμερα την πλήρη κινητοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων της οικονομίας…». Ως προς τον ρόλο της εν λόγω συμμορίας, παίρνουμε μια ιδέα όταν διαβάζουμε τα σχετικά με το Διοικητικό Συμβούλιο: «[…] διοικείται από εξηνταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τα μέλη του οποίου αντιπροσωπεύουν τον επιχειρηματικό, τραπεζικό και ακαδημαϊκό κόσμο, όπως επίσης και οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το Διοικητικό Συμβούλιο εκλέγει από τα μέλη του ένα δεκαπενταμελές σώμα (Εκτελεστική Επιτροπή), το οποίο διοικεί το Ίδρυμα και κατευθύνει τις δραστηριότητές του. Το Διοικητικό Συμβούλιο ορίζει επίσης το Γενικό Διευθυντή του ΙΟΒΕ. Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος είναι ο κ. Οδυσσέας Κυριακόπουλος Πρόεδρος της S&B Βιομηχανικά Ορυκτά. Με απόφαση του ΔΣ του ΙΟΒΕ, από την 1η Ιανουαρίου 2010, Γενικός Διευθυντής του Ιδρύματος είναι ο Καθηγητής Ιωάννης Στουρνάρας και Υπεύθυνος Έρευνας είναι ο κος Άγγελος Τσακανίκας (PhD). Η κα Κατερίνα Ξάνθη είναι Διοικητική και Οικονομική Διευθύντρια του Ιδρύματος […]». Τέλος, ως προς τα μέσα προσπορισμού, υπάρχουν οι απαραίτητοι χορηγοί: «[…] Το ερευνητικό έργο του Ιδρύματος καθώς και η κάλυψη των λειτουργικών εξόδων και η βελτίωση των υπηρεσιών του υποστηρίζεται σε σταθερή βάση από επιχορηγήσεις και δωρεές φυσικών και νομικών προσώπων και οργανισμών από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι χορηγίες επιτρέπουν στο ΙΟΒΕ την απρόσκοπτη λειτουργία του, τη συνέχιση του ποιοτικού του έργου, με έμφαση στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και την καλύτερη συνεργασία του με τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς στην Ελλάδα και διεθνώς. Οι Χορηγοί του Ιδρύματος: αναλαμβάνουν την οικονομική κάλυψη συγκεκριμένων κοινωφελών δραστηριοτήτων εντός των σκοπών του ΙΟΒΕ, συμπαρίστανται στις προσπάθειες εξυπηρέτησης σκοπών του Ιδρύματος, για παράδειγμα με την χορηγία κατάλληλου τεχνικού εξοπλισμού [...]».
Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού
(«Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 13.11.2011)

Ο παρασκηνιακός και φιλομνημονιακός ρόλος του Ι.Ο.Β.Ε.  επιβεβαιώθηκε πολύ σύντομα –σύμφωνα με τη λαϊκή ρήση, «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν την αφήνει». Στο δεύτερο απεργιακό φύλλο που κυκλοφόρησαν οι εργαζόμενοι στην «Ελευθεροτυπία» (Σάββατο 25.02.2012) φιλοξενείται (σελίδα 11) κείμενο που υπογράφουν οι Γιάννης Στουρνάρας (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, γενικός διευθυντής του Ι.Ο.Β.Ε.) και Νίκος Βεντούρης (οικονομολόγος, ερευνητικός συνεργάτης του Ι.Ο.Β.Ε.) και φέρει τον τίτλο «Να ηττηθεί η κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας». Το εν λόγω λογύδριο θα μπορούσε να αποτελεί «πνευματικό τέκνο» οποιουδήποτε φιλομνημονιακού εντεταλμένου λιμοκοντόρου ψιττακού που αρέσκεται να αυτοαποκαλείται «δημοσιογράφος» (τέτοιοι αφθονούν στα εναπομείναντα μεγάλα επιχειρηματικά συγκροτήματα που έχουν ως πολιορκητικό κριό τις εκδοτικές ή «ενημερωτικές» δραστηριότητες με σκοπό να ενισχύσουν τη θέση τους στις μεγαλοεργολαβίες και στον εφοπλισμό –π.χ. Αλαφούζος, Μπόμπολας, Δ.Ο.Λ., κλπ.), θα μπορούσε να ήταν προπαγανδιστικό αποκύημα ακόμη και του ίδιου του τραπεζοτσολιά που παριστάνει τον πρωθυπουργό ή κάποιου από τους λοιπούς δωσίλογους και λακέδες που έχουν στρογγυλοκαθίσει στους λογής εξουσιαστικούς θώκους. Υποθέτουμε ότι οι δύο (ενδεχομένως και άλλοι) «επιστημονικοί συνεργάτες» και «ερευνητές» του ΙΟΒΕ έχουν δει παρόμοια κείμενά τους σε διάφορες φιλομνημονιακές φυλλάδες, δίπλα στις εμετικές φλυαρίες των παπαχελάδων, των μανδραβέληδων, των πρετεντέρηδων και των λοιπών λαμόγιων της lifestyle παπαρολογίας.
Φωτογραφία του δωσίλογου σαπιοκοιλιά με την απαραίτητη λεζάντα. Η σύνθεση δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Κόντρα» (24.09.2011) και ο ιστορικός παραλληλισμός είναι ιδιαίτερα εύστοχος.

Ας δούμε, τώρα, κάποια χαρακτηριστικά σημεία από το περισπούδαστο αυτό πόνημα. Αρχικώς, οι δύο καλοθελητές ερίφηδες μας πληροφορούν ότι τα δύο τελευταία χρόνια «η δημοσιονομική προσαρμογή που έχει επιτευχθεί δεν είναι καθόλου αμελητέα…» και γι’ αυτό «θα ήταν χρήσιμο να γίνει γνωστό στην κοινή γνώμη και στους εταίρους μας ότι οι θυσίες των Ελλήνων πολιτών και η συμβολή των ευρωπαίων φορολογούμενων στη χρηματοδότηση της χώρας δεν είναι χωρίς αντίκρισμα…». Ακολούθως, επισημαίνουν ότι το πρώτο Μνημόνιο «απέτυχε να επικοινωνήσει (sic!!!) στην κοινωνία τα οφέλη από την προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων…» και γι’ αυτό «πρέπει να γίνει γνωστό στην κοινή γνώμη ότι οι συνεχείς μειώσεις των εισοδημάτων είναι το κόστος που πληρώνουμε εξαιτίας των ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ καθυστερήσεων. Η προώθηση και η εφαρμογή των απαραίτητων αλλαγών, παρά το όποιο βραχυχρόνιο κόστος, αποτελεί προϋπόθεση για την αύξηση της κοινωνικής ευημερίας σε στέρεες βάσεις και μπορεί να αποτελέσει το όραμα για τη νέα γενιά…». Δηλαδή, το «όραμα για τη νέα γενιά», σύμφωνα με τους εν λόγω κομπογιαννίτες προπαγανδιστές, πρέπει να είναι η διαρκής διόγκωση της ανεργίας, η επισφαλής και ανασφάλιστη εργασία, οι μη αμειβόμενες υπερωρίες, η εκ περιτροπής («ελαστική», ή με όποιον άλλον ευφημισμό περιγραφόμενη) απασχόληση, τα εξευτελιστικά μεροκάματα και οι ταπεινωτικοί μισθοί. Σύμφωνα με τα συγκεκριμένα αντιπαραγωγικά και παρασιτικά φερέφωνα που φέρουν με αυταρέσκεια και τον τίτλο του «ειδήμονα» (και, ασφαλώς, δεν αμείβονται με 476,35 ευρώ –τόσος είναι ο κατά 22% μειωμένος καθαρός κατώτατος μηνιαίος μισθός σύμφωνα με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας), θεωρούν απαραίτητο να ζήσουν οι παρούσες (αλλά και οι αμέσως επόμενες) γενιές την ανέχεια και την εργασιακή σκλαβιά που βίωσαν οι μετανάστες στην παλινορθωμένη (από τους «συμμάχους») και ταχέως αποκατεστημένη πρώην (;) ναζιστική Γερμανία. Επίσης, οι δύο «σοφοί» προτείνουν, με τις υπέροχες ελληνικούρες τους, «τη συγκρότηση μιας εγχώριας ομάδας εμπειρογνωμόνων –μια Ελληνική Ομάδα Δράσης- που θα μπορούσε να αποτελέσει τον εθνικό μηχανισμό παρακολούθησης της εφαρμογής ενός προγράμματος "Ελλάδα 2020", το οποίο θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα της νέας δανειακής σύμβασης αλλά παράλληλα θα προτείνονται μέτρα για την ταχύτερη έξοδο της χώρας από την κρίση…» και, σωστά μαντέψατε, προτείνουν και το Ι.Ο.Β.Ε. ως συμμέτοχο στη συγκεκριμένη συμμορία. Όπως γνωρίζουμε, ο δωσιλογισμός είναι ένα διαχρονικό και οικουμενικό φαινόμενο˙ σε όλους τους λαούς υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πρόθυμοι προδότες και γενίτσαροι (ή, όπως αλλιώς, κατά περίπτωση, ονομάζονται) που προσπαθούν να επιβιώσουν (ή και να ευημερήσουν) σπέρνοντας κουφάρια στο διάβα τους. Έτσι και οι «επιστήμονες» του Ι.Ο.Β.Ε., όπως οι Χίτες, οι ταγματασφαλίτες, οι Μ.Α.Υ.δες και πολλοί άλλοι γερμανοντυμένοι της περιόδου 1941-1944, φιλοδοξούν να ενσωματωθούν στον νέο εγχώριο δωσιλογικό μηχανισμό που θα εκτελεί κατά γράμμα (και με υπερβάλλοντα ζήλο) τις εντολές της διεθνούς χρηματεμπορικής κλίκας –με το αζημίωτο, φυσικά. Εξηγούν, δε, πως η αποστολή αυτής της ομάδας θα είναι «να ελέγχει την πορεία εφαρμογής του προγράμματος και να επισημαίνει τις δημοσιονομικές αποκλίσεις…» και να «ασκείται πίεση στην εκάστοτε κυβέρνηση για την τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων…». Για την ανηλεή φοροεπιδρομή (έμμεση και άμεση) και τη φεουδαλικού τύπου επιβολή χαρατσιών, ούτε λέξη δεν αφιερώνουν τα δύο τσουτσέκια. Απεναντίας, ως αφ’ υψηλού τιμητές και χυδαίοι ιεροεξεταστές, μας κουνούν επιτιμητικώς το δάχτυλο (τον δείκτη, ενώ εμείς τους προτάσσουμε ορθωμένο τον μέσο) και μας βεβαιώνουν πως χάρη σ’ αυτούς «θα καταστεί περισσότερο εφικτή η μετατόπιση του δημόσιου διαλόγου από τη μιζέρια της καταγγελίας και της απόρριψης οποιωνδήποτε αλλαγών, στην ανάλυση του μακροχρόνιου οράματος του προγράμματος σε όλο το εύρος και τις πιθανές προεκτάσεις…» - όποιος κατάλαβε και ό,τι κατάλαβε. Ποιος «δημόσιος διάλογος», ρε παρτάλια; Πότε ρωτήθηκε ο λαός για οτιδήποτε και πότε εκπαιδεύθηκε στις πολυθρύλητες «δημοκρατικές διαδικασίες»; Απλούστατα, θέλετε να μετατρέψετε το σύνολο του πληθυσμού σε αποχαυνωμένους και φοβισμένους υπηκόους που θα συναινούν σε όλα τα αίσχη, επειδή τρέμετε την οργή που ξεχειλίζει και την υπομονή που εξαντλείται. Στην τελευταία παράγραφο, η προπαγάνδα κορυφώνεται και αναμειγνύεται με την απαραίτητη δόση κατάφωρου ψεύδους όταν προσπαθούν να μας καθησυχάσουν με το δακρύβρεχτο ψευδοεπιχείρημα ότι με τη νέα δανειακή σύμβαση και την ολοκλήρωση του PSI «διαγράφεται ένα πολύ μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους και αίρεται το βάρος της πληρωμής δυσβάσταχτων τόκων από τις πλάτες των επόμενων γενεών…», αποκρύπτοντας το γεγονός ότι το περίφημο «κούρεμα» του χρέους συνοδεύεται από την ανεξέλεγκτη άνοδο των επιτοκίων δανεισμού και την εξαΰλωση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων (δηλαδή, των χρημάτων που επί δεκαετίες παρακρατούνται από τους εργαζόμενους) –με αποτέλεσμα το παγίδευση της χώρας στο διηνεκές, λόγω των τεράστιων τοκοχρεολυσίων που ήδη συσσωρεύονται. Οι επιφανείς τσαρλατάνοι και απατεώνες του Ι.Ο.Β.Ε. πανηγυρίζουν (όπως ΄παλαιότερα και ο ρουφιάνος αρχιδωσίλογος gap) για «τη λήψη του μεγαλύτερου χρηματοδοτικού πακέτου στην ιστορία…» (ηράκλειος άθλος, πράγματι), διότι έτσι «δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε να μπορέσουμε να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία…». Εδώ, θα τους δώσουμε ένα δίκιο διότι για κάποιους (π.χ. για τους απανταχού αεριτζήδες, όπως οι τραπεζίτες και οι μεγαλοχρηματιστές) η δυστυχία των πολλών είναι όντως ευκαιρία –όπως λέει και η παροιμία, «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Τέλος, λίγο πριν κατεβούν από τον άμβωνα, οι δύο επαΐοντες (μάλλον, πεοπαίζοντες) ολοκληρώνουν το εμπνευσμένο τους κήρυγμα κατακεραυνώνοντας τις «ανεύθυνες δυνάμεις του λαϊκισμού που παίζουν με τις τύχες της χώρας και κυρίως των επόμενων γενιών…» και αναθεματίζουν τη «νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας…». Δια ταύτα, αγαπητοί εν Μνημονίω αδελφοί (και αδελφές), «είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας με θετικές πρωτοβουλίες εξόδου από την κρίση και τη δημιουργία μιας κουλτούρας μεταρρυθμίσεων και αλλαγών…». Έτσι (εδώ να προσέξουν όσοι στοιχηματίζουν σε προγνωστικά αγώνων ποδοσφαίρου), «μια νέα γενιά επιστημόνων και επαγγελματιών, με υψηλή κατάρτιση, επιρροές από τις διεθνείς βέλτιστες πρακτικές και κυρίως όρεξη για δουλειά, θα μπορέσει να βγει μπροστά και να κάνει την έκπληξη.» -Αααμήήήν…
- Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι
- Τότε, να διαχωριστούν!
Σκίτσο του Ισπανού Andrés Rábago García ("El Roto"), με πρωταγωνιστή τον άξιο επίγονο (και απόγονο) των ναζί, Wolfgang Schäuble.

Ετικέτες , ,

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Αξιοσημείωτα αρπακτικά…

Κάθε Κυριακή στις 19:00, η ΕΤ1 προβάλλει την εκπομπή «Συναντήσεις με Αξιοσημείωτους Ανθρώπους». Ο τίτλος της εκπομπής παραπέμπει στο ομότιτλο βιβλίο του Ελληνο-Αρμένιου μυστικιστή φιλοσόφου Γεώργιου Γκουρτζίεφ (ελληνιστί, Γεώργιος Γεωργιάδης) και στις πρώτες εκπομπές παρουσίασε πραγματικά αξιοπρόσεκτους, χαρισματικούς και ταλαντούχους ανθρώπους˙ αυτά μέχρι τις 19.02.2012, όταν ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Μενέλαος Καραμαγγιώλης (γνωστός για πολλές αξιοπρεπέστατες κινηματογραφικές του δουλειές και τις θαυμάσιες ραδιοφωνικές του εκπομπές στο «Τρίτο Πρόγραμμα» της Ε.ΡΑ.) αποφάσισε να μας συστήσει ως «αξιοπρόσεκτο άνθρωπο» τον γνωστό και μη εξαιρετέο Δημήτρη Δασκαλόπουλο –τον νυν πρόεδρο του Σ.Ε.Β. (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, τέως Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών) και πρόεδρο της Vivartia Α.Β.Ε.Ε. Το εν λόγω (σχεδόν ωριαίο) επεισόδιο είχε τον βαρύγδουπο τίτλο "Keeping it real" και στο σχετικό διαφημιστικό αναφέρονταν τα εξής: «Τι σπρώχνει κάποιον να ασχοληθεί με την τέχνη; Γιατί γίνεται συλλέκτης; Πώς ένας Έλληνας υποστηρίζει τη τέχνη και ανοίγει τα σύνορα της χώρας του στο διεθνή ορίζοντα; Η Συλλογή Δ. Δασκαλόπουλου αποκαλύπτει την διαφορετική πλευρά ενός επιχειρηματία που πιστεύει στην τέχνη και στους τρόπους που το ελληνικό γίνεται διεθνές. Από την Whitechapel και την Tate Modern του Λονδίνου στο μουσείο Guggenheim του Bilbao, η πορεία μιας συλλογής που αρχίζει να εκτίθεται, ενώ συγχρόνως θέτει ερωτήματα και δίνει απαντήσεις που αφορούν την σύγχρονη τέχνη και την καθοριστική παρουσία της στις ζωές μας…».
Αυτό που μας απασχολεί εδώ δεν είναι η ενασχόληση ενός μεγαλοκαπιταλιστή με την τέχνη (καθόλου μεμπτή επιλογή), ούτε η συλλεκτική μανία που εκδηλώνουν πολλοί. Το έναυσμα για το παρόν κείμενο υπήρξε η στάση της κρατικής (επιμένουμε, όχι δημόσιας) τηλεόρασης και η επιλογή της να λειτουργήσει ως προπαγανδιστικό φερέφωνο κι εξαγνιστικό πλυντήριο ενός από τους βασικούς εκπροσώπους της ιθύνουσας τάξης. Για να το κάνουμε λιανά και για να μη νομίσουν κάποιοι καλοθελητές ότι διακατεχόμαστε από μισαλλοδοξία ή από οποιοδήποτε σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στους «επιτυχημένους» και «αυτοδημιούργητους» της ανθρωπότητας, θα εστιάσουμε στον ρόλο που διαδραματίζει στην εξέλιξη των δραματικών γεγονότων της εποχής μας η συγκεκριμένη τάξη –δηλαδή, η άρχουσα μεγαλοαστική και μεγαλοκαπιταλιστική τάξη.
Στο «Ποντίκι» της 9ης Φεβρουαρίου 2012, δημοσιεύθηκε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «Οι κουκούλες πέφτουν!», όπου γκρεμίζεται (και δεν είναι η πρώτη φορά) η πλαστή και απατηλή θεωρία ότι ο μεγαλοεπιχειρηματικός κλάδος αποτελεί την «αναπτυξιακή ατμομηχανή» που συμβάλλει αποφασιστικά στην ευημερία της χώρας και καταδεικνύεται με σαφήνεια ότι πρόκειται περί αδηφάγων αρπακτικών που επιταχύνουν την εγκαθίδρυση της ήδη διογκωμένης εξαθλίωσης. Σταχυολογούμε: «[…] όπως λένε στην πιάτσα, η τρόικα θα έπρεπε να είναι εγκατεστημένη εδώ και είκοσι χρόνια στην Ελλάδα για να έχει καταγράψει «διαδικασίες» και «στρεβλώσεις» με τόσες λεπτομέρειες. Ανοικτά, πλέον, φορείς και συνδικαλιστικές οργανώσεις βγαίνουν μπροστά και καταγγέλλουν την υπόγεια δράση του ΣΕΒ, του ΙΟΒΕ και της Επιτροπής Ανταγωνισμού, που έχουν εξελιχθεί, όπως λένε, σε ένα ιδιότυπο «τρίγωνο των Βερμούδων», το οποίο καταπίνει ακόμη και τα ελάχιστα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων και απορυθμίζει πλήρως την αγορά εργασίας […] Η δράση των κουκουλοφόρων αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο όταν από την τρόικα τέθηκε πριν από λίγο καιρό το θέμα της μετενέργειας (της ισχύος της σύμβασης για έξι μήνες μετά τη λήξη της), όρος που ζήτημα είναι να γνώριζαν μέχρι σήμερα στην Ελλάδα περί τα 20 άτομα, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Γ. Παναγόπουλος. Τα περίεργα αιτήματα που εμφανίστηκαν από το πουθενά οδήγησαν τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ σε σκληρές δηλώσεις περί κουκουλοφόρων που καταδίδουν στην τρόικα [...] Ο πρόεδρος του ΤΕΕ Χρήστος Σπίρτζης, στο ερώτημα εάν υπάρχουν δημόσιοι φορείς που συνέβαλαν στο να περάσουν στις δανειακές δεσμεύσεις προτάσεις που εξυπηρετούσαν συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα, απαντάει ευθαρσώς "και βέβαια, ναι"! Και γίνεται απολύτως συγκεκριμένος αφού καταγγέλλει ανοικτά τον ρόλο του ΣΕΒ και του ΙΟΒΕ, αλλά και των δήθεν, όπως τις χαρακτηρίζει, Ανεξάρτητων Αρχών, όπως της Επιτροπής Ανταγωνισμού, που επίσης έπαιξε περίεργο παιχνίδι για την υιοθέτηση, μέσω τρόικας, συγκεκριμένων μέτρων τα οποία με το άλλοθι της ανταγωνιστικότητας οδήγησαν στην αποσάθρωση "του ευρωπαϊκού και εθνικού εργασιακού πλαισίου". Στους συνομιλητές συγκαταλέγονται και ορισμένες εργοληπτικές εταιρείες, οι οποίες στόχο έχουν τη συνεχή μείωση του κόστους εργασίας που οδηγεί στην εξαθλίωση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, επισημαίνει ο Χρ. Σπίρτζης, είναι η μελέτη που παρουσίασε τον Δεκέμβριο του 2010 ο ΣΕΒ με τίτλο "Επιχειρηματικότητα Χωρίς Εμπόδια", μια μελέτη της οποίας τα 30 πιο βασικά σημεία υιοθετήθηκαν ως δεσμεύσεις της χώρας έναντι των δανειστών. Όπως λέει ο πρόεδρος του ΤΕΕ, η μελέτη θα έπρεπε να έχει τίτλο "Κερδοσκοπία Χωρίς Εμπόδια", αφού αποτέλεσε το "όχημα" για την εξωθεσμική διαπραγμάτευση με τους τροϊκανούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι, εάν απλώς ξεφυλλίσει κάποιος τη μελέτη, θα διαπιστώσει πως οι προτάσεις του ΣΕΒ είναι ταυτόσημες με αυτές του μνημονίου και όσες δεν υιοθετήθηκαν στην πρώτη δανειακή σύμβαση συμπεριλήφθησαν στις αναθεωρήσεις και στο μεσοπρόθεσμο [...] Ένα από τα θέματα που παρουσιάστηκαν από την αρχή ως απαιτήσεις της τρόικας ήταν αυτό της κατάργησης της ελάχιστης αμοιβής των μηχανικών και των γραμματίων των δικηγόρων. Πίσω από αυτήν τη φαινομενικά αθώα «μεταρρύθμιση» στο όνομα της ανταγωνιστικότητας κρύβεται, όμως, ένα πολύ σοβαρό θέμα, αυτό των καρτέλ, που έμειναν ακόμη μια φορά προστατευμένα. "Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχει γίνει ο παραμικρός διάλογος για τις κλειστές αγορές στον αντίποδα των κλειστών επαγγελμάτων, ούτε υπάρχει στο μνημόνιο, στις αναθεωρήσεις του και στο μεσοπρόθεσμο καμιά δέσμευση για τα καρτέλ, για αξιόπιστους μηχανισμούς ελέγχου, για τη μείωση του κόστους ζωής" επισημαίνει ο Χρ. Σπίρτζης. Για να το πούμε πιο απλά, η τρόικα, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, ασχολήθηκε με τις αμοιβές των μηχανικών, που στην καλύτερη περίπτωση αποτελούν το 4% του κόστους ενός έργου, και δεν ασχολήθηκε με το 60%, που είναι τα δομικά υλικά, όπου έχουν γίνει καταγγελίες για ύπαρξη καρτέλ; "Πώς είναι δυνατόν να μην ασχολείται κανείς με το γεγονός ότι όλο το διάστημα της κρίσης η Εθνική Στατιστική Αρχή διαπιστώνει κάθε μήνα αυξήσεις στα δομικά υλικά; Πώς είναι δυνατόν σε μια αγορά όπου δεν υπάρχει ζήτηση τα δομικά υλικά να αυξάνονται; ".Ένα ακόμα παράδειγμα που φέρνει ο πρόεδρος του ΤΕΕ είναι ο ρόλος του ΙΟΒΕ, ιδιωτικού ερευνητικού οργανισμού, οι μελέτες του οποίου θεωρούνται "ευαγγέλιο" από τον ΣΕΒ και πολλά κυβερνητικά στελέχη. Στο θέμα της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων τα κυβερνητικά στελέχη χρησιμοποιούσαν τα επιχειρήματα του ΙΟΒΕ. "Όταν, όμως, ζητήσαμε τα στοιχεία για το πού βασίζουν τις εκτιμήσεις τους για την αύξηση του ΑΕΠ, τη θετική επίδραση στις τιμές και την απασχόληση, μας απάντησαν ότι η εργασία στην οποία όλοι βάσισαν τα επιχειρήματά τους δεν εξειδικεύεται σε κάποια αγορά προϊόντος ή υπηρεσίας και δεν ποσοτικοποιεί το αποτέλεσμα". Και ακόμη οι παρατηρήσεις της Επιτροπής Ανταγωνισμού για τον Ν. 3919 για την απελευθέρωση των επαγγελμάτων δημοσιεύθηκαν στο ΦΕΚ με αριθμό 431. "Στη συζήτηση του νόμου κάποιες έγιναν δεκτές και κάποιες όχι. Αυτές που δεν έγιναν δεκτές παρουσιάστηκαν στη συνέχεια ως υποχρέωση της χώρας στο αναθεωρημένο μνημόνιο" [...]».
Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού («Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 18.12.2011)

Όπως βλέπουμε (και θα δούμε ακόμη περισσότερα και χειρότερα), οι εξοντωτικές (για τους εργαζόμενους) απαιτήσεις της εργοδοσίας ικανοποιούνται στον μέγιστο βαθμό. Ο δε Παπαδήμ(ι)ος, ξεδιπλώνοντας τα εμετικά του επιχειρήματα ενώπιον των παχυλώς αμειβόμενων κηφήνων που συχνάζουν στο χαμαιτυπείο της πλατείας (του καταργηθέντος) Συντάγματος, δήλωνε στις 13.01.2012 (στοιχεία από ρεπορτάζ της εφημερίδας «Κόντρα», με τίτλο «Μετατρέπουν τους παραγωγούς σε κόστος!» -φύλλο 672, Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012), μεταξύ άλλων και τα εξής: «[…] κεντρικό οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι η χαμηλή θέση που κατέχουμε στη διεθνή ανταγωνιστικότητα των προϊόντων και υπηρεσιών […] η σωρευτική απώλεια ανταγωνιστικότητας της Ελλάδος έναντι των εταίρων μας στην Ευρωζώνη βάσει του σχετικού κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος έφτασε το 23% […] η απώλεια ανταγωνιστικότητας αντανακλά το γεγονός ότι το κόστος εργασίας, μέρος του οποίου είναι οι μισθοί, σημείωσε στην Ελλάδα διπλάσια αύξηση κατά τα εννέα χρόνια κατά την κρίση σε σχέση με τις λοιπές χώρες της Ευρωζώνης», και «αυτές οι εξελίξεις δεν μπορούν και δεν πρέπει να αγνοηθούν ούτε από τους εργαζόμενους ούτε από τις επιχειρήσεις […]».

Οι αποφάσεις περί «δραστικής μείωσης του εργασιακού κόστους» (δηλαδή, της εκτόξευσης της υπεραξίας που καρπώνεται ο κεφαλαιοκράτης –για να μη λησμονούμε και τον γέρο Κάρολο) περιλαμβάνονται και σε έγγραφο που απέστειλαν οι εγχώριοι εντεταλμένοι λακέδες του διεθνοποιημένου κεφαλαίου στην Christine Lagarde (την ασπρομάλλα μέγαιρα που εμφανίζεται ως ανώτατο διευθυντικό στέλεχος του Δ.Ν.Τ.), ομνύοντας στην απαρέγκλιτη μνημονιακή πολιτική. Το τρισέλιδο κείμενο είναι υπογεγραμμένο από τον τραπεζοτσολιά Παπαδήμ(ι)ο, τον χυδαίο και θρασύτατο βόιδακλα που παριστάνει τον επιτετραμμένο επί των οικονομικών και τον «αφανή» εγκληματία Προβόπουλο. Κάποια αντιπροσωπευτικά σημεία δημοσιεύθηκαν στην «Κόντρα» (φύλλο 675, Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012), σε άρθρο με τίτλο «Η "κινεζοποίηση" δεν έχει τέλος», απ’ όπου και αναδημοσιεύουμε: «[…] Για την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης, οι πολιτικές μας έχουν στόχο την επιτάχυνση της εφαρμογής διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων εις βάθος στις αγορές εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών. Πράγματι, για να δώσουμε μια δυνατή προκαταρκτική ώθηση στις μειώσεις εργατικού κόστους κατά μονάδα και να προστατεύσουμε την απασχόληση, μεταρρυθμίσαμε [ήδη] το πλαίσιο συλλογικών διαπραγματεύσεων και κάναμε προκαταρκτικές προσαρμογές των παραμέτρων της αγοράς εργασίας ως μια προκαταρκτική δράση του σχετικού προγράμματος. Και προς μείωση των αγκυλώσεων της αγοράς, της τόνωσης της παραγωγικότητας και της αύξησης της δυνατότητας μακροχρόνιας ανάπτυξης [εφαρμόζουμε] μεταρρυθμίσεις στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών και βελτιώσεις στο επιχειρηματικό περιβάλλον […] Ο όγκος της δημοσιονομικής μας προσαρμογής θα επιτευχθεί με τις μόνιμες μειώσεις δαπανών […]Έχουμε υιοθετήσει μια ενιαία στρατηγική τραπεζικού τομέα για να διασφαλίσουμε ένα βιώσιμο και καλά κεφαλαιοποιημένο ιδιωτικό τραπεζικό τομέα ο οποίος υποστηρίζει την οικονομική ανάκαμψη και την σταθερή ανάπτυξη  […] Η εφαρμογή του προγράμματός μας θα παρακολουθείται και ελέγχεται μέσω ποσοτικών κριτηρίων επίδοσης και δομικών δεικτών σύγκρισης […] Θα υπάρξουν δώδεκα τριμηνιαίες επιθεωρήσεις στο πλαίσιο της ρύθμισης. Οι επιθεωρήσεις θα εκτιμούν την πρόοδο που σημειώνεται στην εφαρμογή του προγράμματος και θα γίνουν συνεννοήσεις πάνω σε τυχόν πρόσθετα μέτρα που θα χρειαστούν για την επίτευξη των στόχων του […] Είμαστε διατεθειμένοι να λάβουμε όποιες διορθωτικές ενέργειες που τυχόν θα καταστούν κατάλληλες για το σκοπό αυτό καθώς αλλάζουν οι περιστάσεις. Θα έρθουμε σε διαβούλευση με το Ταμείο, καθώς επίσης και με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την ΕΚΤ για την υιοθέτηση οιωνδήποτε σχετικών ενεργειών και πριν από τις αναθεωρήσεις των πολιτικών που περιέχονται σε αυτό το Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής, σύμφωνα με τις πολιτικές του Ταμείου για σχετικές διαβουλεύσεις  […] Έως τέλη Ιουλίου 2012, σαφές χρονιδιάγραμμα για την αναθεώρηση της ΕΓΣΣΕ με σκοπό την ευθυγράμμιση αυτής με τις ανταγωνιστικές χώρες […] Ωστόσο, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές σχετικά με το τελικό μέγεθος και συγχρονισμό των αποτελεσμάτων του, το οποίο είναι εγγενώς αβέβαιο, και να προσφωνήσουμε τα επείγοντα προβλήματα της ρευστότητας […]». Εν ολίγοις, αποδοχές Βαλκανίων (ή Κίνας, Πακιστάν, Ινδίας, κλπ.) και κόστος ζωής Δυτικής Ευρώπης, με το πρόσχημα κάποιου «υψηλού» αναπτυξιακού οράματος –δηλαδή, την περαιτέρω (και απεριόριστη) κερδοφορία των ήδη προνομιούχων. Ήδη, έχουν ανακοινωθεί οι πρώτες καρατομήσεις: επιπλέον πετσόκομμα των συντάξεων, μείωση κατά 22% των αποδοχών σε όλα τα επίπεδα, ο βασικός μισθός πέφτει στα 586 ευρώ μικτά (συμπαρασύρεται και το επίδομα ανεργίας, που πέφτει στα 360 ευρώ), ενώ για τους νεοεισερχόμενους (έως 25 ετών) στην αγορά εργασίας ο βασικός μισθός πέφτει στα 492 ευρώ μικτά. Το «ωραίο» είναι ότι ακόμη και οι ίδιοι ομολογούν πως το συγκεκριμένο εγχείρημα δεν έχει και πολλές πιθανότητες να αποδώσει καρπούς. Εν κατακλείδι, ο Δασκαλόπουλος και οι συν αυτώ κουβάλησαν εδώ τους ασπόνδυλους τροϊκανούς γραφειοκράτες, με σκοπό να μετατρέψουν την επικράτεια (φυσικά, θ' ακολουθήσουν και άλλες χώρες) σε ένα απέραντο σκλαβοπάζαρο (ως γνωστόν, οι είλωτες δεν κοστίζουν) -χάριν της περιλάλητης «ανταγωνιστικότητας». Τω όντι, αξιοσημείωτοι άνθρωποι…
«Ο υπεύθυνος». Σκίτσο του Ισπανού Andrés Rábago García ("El Roto")

Ετικέτες ,