Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2006

ΩΣ ΠΟΤΕ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ;

Σκίτσο του Ιρανού Bahram Arjomandnia

Η είδηση μεταδόθηκε από το Α.Π.Ε. και αναδημοσιεύτηκε στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" την Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2006: «Στην Μπραζίλια, 45χρονη νοικοκυρά μαχαίρωσε τον 27χρονο βουλευτή Αντόνιο Κάρλος Μαγκάλες Νέτο (ανήκει στο συντηρητικό Φιλελεύθερο Κόμμα και είναι εγγονός ενός εκ των πιο ισχυρών πολιτικών της Βραζιλίας, του γερουσιαστή Αντόνιο Κάρλος Μαγκάλες) διαμαρτυρόμενη για την αύξηση 91% που πήραν οι γερουσιαστές και οι βουλευτές στη Βραζιλία ανεβάζοντας τη μηνιαία αποζημίωσή τους σε 24.500 ρεάλ, δηλαδή περίπου 10 χιλιάδες ευρώ. Η αύξηση έχει προκαλέσει οργή στην κοινή γνώμη της Βραζιλίας καθώς, μαζί με τα επιδόματα και τις άλλες παροχές που απολαμβάνουν, οι Βραζιλιάνοι βουλευτές είναι οι καλύτερα αμειβόμενοι στον κόσμο».

Η προαναφερθείσα γυναίκα έπραξε (όπως λένε και τα αμερικανάκια) το σωστό: χτύπησε στο ψαχνό, έγκαιρα και άμεσα (αν και όχι αποτελεσματικά). Βέβαια, μια μεμονωμένη (και σπασμωδική) περίπτωση δεν είναι ικανή να ανατρέψει την κατάσταση. Μπορεί, όμως, να λειτουργήσει αποτελεσματικά σε συμβολικό επίπεδο και να γίνει φωτεινό παράδειγμα. Το θράσος, η αυθάδεια και η αδίστακτη συμπεριφορά των απανταχού εξουσιαστών τρέφονται και συντηρούνται από την αδιαφορία, την απάθεια, τον φόβο και τη συνενοχή των πολλών. Άλλωστε, η άσκηση εξουσίας (έστω και με εξουσιοδότηση) είναι η πλέον χυδαία πράξη. Είναι καιρός (πάντα είναι) τα εξουσιαστικά καθάρματα (και οι συνεργοί τους) να φοβούνται ακόμη και τη σκιά τους, να τρέμουν να κάνουν ένα βήμα, να σκιάζονται με το παραμικρό. Αυτή είναι η ευεργετική και λυτρωτική τρομοκρατία (γιατί όχι;) που απαιτείται πλέον - και, μάλιστα, σε καθημερινή βάση...

ΜΑΧΑΙΡΑΝ ΕΔΩΚΕΣ...

Σκίτσο του Ρουμάνου Pavel Constantin
Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη
«Το Ιράκ αξίζει την επένδυση σε ζωές (Αμερικανών) και χρήματα», υποστήριξε σε συνέντευξή της στο πρακτορείο Ασοσιέιτεντ Πρες η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Κοντολύσσα Ράιχ την ίδια εβδομάδα που ο Μπούστης παραδέχθηκε για πρώτη φορά ότι οι Η.Π.Α. δεν κερδίζουν τον πόλεμο στο Ιράκ. «Δεν νομίζω ότι είναι ζήτημα χρημάτων», είπε, απαντώντας σε ερώτηση για το χρηματικό κόστος του πολέμου που ήδη ανέρχεται σε 265 δισ. ευρώ (350 δισ. δολάρια). «Κατά τη διάρκεια της πορείας υπήρξαν πολλά σημάδια που αποδεικνύουν ότι αυτή η χώρα (Ιράκ) αξίζει την επένδυση, διότι μόλις στηθεί σαν χώρα που θα αποτελεί σταθεροποιητικό παράγοντα, θα δούμε μια τελείως διαφορετική Μέση Ανατολή».

Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη

Όλα αυτά (και πολλά άλλα, εμφανή και αθέατα), τη στιγμή που οι εισβολείς μετρούν πάνω από 3.000 νεκρούς. Και, πριν αναφωνήσει κάποιος φιλεύσπλαχνος «τα καημένα τα παιδιά!», να υπενθυμίσουμε πως δεν αξίζουν δικαιολογίες για κάποιον που εισβάλλει σε ξένη χώρα για να επιβάλλει τη δική του αλήθεια. Κανένα αδιέξοδο, κανένα εθνικοπατριωτικό παραλήρημα, ούτε καν η ανέχεια μπορούν να καθαγιάσουν την πρακτική "ο θάνατός σου η ζωή μου" - διότι περί αυτού πρόκειται. Επίσης, φαντάζουν γελοίες οι δηλώσεις μετανοίας και οι αναθεωρήσεις εκ μέρους στρατιωτών που επιστρέφουν στις Η.Π.Α. σακατεμένοι (βιολογικά και ψυχολογικά) διότι αυτό συμβαίνει επειδή το στρατιωτικό κατεστημένο τους έχει ήδη πετάξει στη χωματερή ωσάν στυμμένες λεμονόκουπες. Ομοίως, είναι καταγέλαστη η συνήθης δικαιολογία «δε γνωρίζαμε τι θα συναντούσαμε». Διότι, απλούστατα, οι θεωρητικά εξοικειωμένοι με όλα αυτά (μέσω των αιμοβόρων και πολεμοχαρών videogames) αμερικανόπαιδες, όφειλαν να γνωρίζουν πως άλλο η εικονική πραγματικότητα (όπου μπορεί κανείς να "πεθάνει" πολλές φορές με το αζημίωτο) και άλλο το πεδίο της μάχης ή ο ανταρτοπόλεμος (όπου ο εχθρός υπερασπίζεται τη βιολογική του υπόσταση - και όχι μόνο).

Κανένας οίκτος για τους όπου γης έμμισθους εισβολείς φονιάδες, ανεξαρτήτως καταγωγής και ταξικής προέλευσης. Τους αξίζουν τα χειρότερα, αφού δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν τα αυτονόητα και προσπαθούν να επιβιώσουν παρασιτικά ως μαντρόσκυλα των εξουσιαστών.

Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2006

ΔΕΔΙΚΑΙΩΤΑΙ ;

Σκίτσο του Ιρανού Bozorgmehr Hosseinpour
Ο βιολογικός θάνατος του επαίσχυντου Pinochet επήλθε έστω και πολύ αργά. Ο αιμοσταγής τύραννος έφυγε ατιμώρητος, "πλήρης ημερών" (όπως λέγεται συνήθως)εκμεταλλευόμενος την ατολμία και τη νωθρότητα της σημερινής χιλιανής κυβέρνησης που δεν έπραξε το αυτονόητο και απαραίτητο: μια ριζική συνταγματική αναθεώρηση, ούτως ώστε να απογυμνώσει τον δικτάτορα από όλα τα νομικά όπλα που ο ίδιος είχε παραχωρήσει απλόχερα στον εαυτό του. Ο Pinochet αποχώρησε γελώντας σαρκαστικά και χειρονομώντας αισχρά προς πάσα κατεύθυνση - κυρίως απευθυνόμενος στις χιλιάδες θύματά του και τους οικείους αυτών. Το ίδιο ατιμώρητοι παραμένουν (και, προφανώς, θα παραμείνουν) οι χιλιάδες συνένοχοι και συνεργάτες του: επαγγελματίες στρατιωτικοί κάθε βαθμού, απλοί στρατιώτες, μυστικοί και φανεροί στρατιωτικοί, "αγανακτισμένοι πολίτες", επαγγελματίες κι ερασιτέχνες χαφιέδες, κάποιοι επικαλούμενοι το σύνηθες «εγώ, απλώς, εκτελούσα διαταγές» και άλλοι υπερήφανοι που "έσωσαν" την πατρίδα τους από τον "ερυθρό κίνδυνο". Αυτά, για να μη λησμονούμε το αυτονόητο: πως, ακόμη και ο στυγερότερος ολοκληρωτισμός δεν μπορεί να επιβιώσει ούτε κλάσμα του δευτερολέπτου βασιζόμενος στην "αρχή του ενός ανδρός". Απαιτείται ένας πολυδαίδαλος, πολυπληθής και καλοστημένος μηχανισμός από ποικιλοτρόπως ωφελημένους συμμέτοχους. Με απλά λόγια, χρειάζεται συνενοχή και διαπλοκή (κάτι που συμβαίνει και στα σύγχρονα "δημοκρατικά" καθεστώτα). Και, η διαπλοκή, αφορά τουλάχιστον το ήμισυ του πληθυσμού μιας χώρας. Εν ολίγοις, η κατάσταση στη Χιλή θυμίζει τη δική μας "μετάβαση στη δημοκρατία" - αν και, ακόμη και στη γελοία χώρα μας, οι "απριλιανοί" δεν απεχώρησαν από την εξουσία "μετά βαΐων και κλάδων" όπως ο Pinochet.

Σκίτσο του Máximo στην ισπανική εφημερίδα "EL PAíS" (13.XII.2006)

Τα διεθνή Μ.Μ.Ε. (έντυπα και ηλεκτρονικά) αναφέρθηκαν εν εκτάσει τόσο στο εμπνευσμένο και πρωτοποριακό πείραμα του Salvador Allende (όμοιό του, στην Ισπανία, κατεπνίγη από τους φασιστοφαλαγγίτες του Franco το 1936), όσο και στην ερεβώδη περίοδο που βίωσε η Χιλή μετά την 11η Σεπτεμβρίου 1973. Από κάποιους ακούστηκε η φράση «θα τον κρίνει η Ιστορία», ωσάν να είναι η Ιστορία ένας ανεξάρτητος και ακριβοδίκαιος κριτής και όχι ένα ανθρώπινο δημιούργημα. Πάντως, ακόμη κι αν δικαζόταν ο Pinochet, θα επρόκειτο μάλλον για άλλη μια παρωδία δίκης - και μόνο "για τα μάτια του κόσμου" (όπως η δίκη των ναζί στη Νυρεμβέργη). Άλλωστε, τέτοια καθάρματα φτάνουν συνήθως σε βαθιά γηρατειά (π.χ. Kissinger, Thatcher, Παττακός, Μητσοτάκης, κλπ.). Υπάρχουν περιπτώσεις (όχι λίγες, δυστυχώς,) για τις οποίες δεν ισχύει η φράση "ο νεκρός δεδικαίωται", ακούγονται αστείες κάποιες λέξεις (όπως "μακαρίτης" ή "συγχωρεμένος") και δεν μπορεί να θεωρηθεί βαρβαρότητα ή απρέπεια η οποιαδήποτε επίθεση (έργω ή λόγω) εναντίον κάποιου - έστω και τεθνεώτος. Αλίμονό μας αν, σε κάθε περίπτωση, αφήνουμε την "Ιστορία" να αποφαίνεται...

«Να πεθάνει ο νεκρός!». Σκίτσο του "EL ROTO" στην ισπανική εφημερίδα "EL PAíS" (13XII.2006)

Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2006

ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ

Σκίτσο του Ιρανού Bozorgmehr Hosseinpour
«Νεκρός ενάμιση χρόνο βρισκόταν, στο σπίτι του στον Λαγκαδά, 78χρονος ρακοσυλλέκτης με περιουσία 1.300.000 ευρώ» (από τις εφημερίδες). Πού να επικεντρωθεί η προσοχή μας, στο πρώτο ή στο δεύτερο σκέλος της είδησης; Αυτός, τουλάχιστον, υπήρξε ρακοσυλλέκτης με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Κάποιοι (πολλοί, μα πάρα πολλοί) άλλοι ενδύονται τα "γιορτινά" τους, συλλέγουν τα κουρέλια της καταρρακωμένης ανυπαρξίας τους και τα παρουσιάζουν ως επιτεύγματα - μη αντιλαμβανόμενοι την απόλυτη και ολοκληρωτική ισχύ της ματαιότητας των πάντων.
Υ.Γ. Έναν (και κάτι περισσότερο) μήνα πριν τη χριστιανική εορταστική περίοδο του Δεκέμβρη πολλά μπαλκόνια (αλλά και εσωτερικοί χώροι διαμερισμάτων) είναι ήδη στολισμένα και φωταγωγημένα - τόσο που "βγάζουν μάτι". Ο σημερινός υπερκαταναλωτικός πιθηκομαζάνθρωπος φροντίζει εγκαίρως να στολίσει το μαυσωλείο της αποδημήσασας ψυχής του και απολαμβάνει το μεταλλαγμένο (εσωτερικό κι εξωτερικό) τοπίο που έχει δημιουργήσει...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΑΡΑΣΙΤΟΚΤΟΝΟ

"Το κλειδί", σκίτσο του Ιρανού Touka Neyestani.
Αποφυλακίστηκαν με χρηματική εγγύηση οι "κουμπάροι" (86 ημέρες προφυλάκισης, στο ειδικά γι αυτούς ανακαινισμένο κελί, είναι πάρα πολλές) και οι της "Νέας Διακυβέρνησης" μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι πως εφαρμόζουν πλήρως το δόγμα της "μηδενικής ανοχής" σε φαινόμενα διαφθοράς στον δημόσιο βίο. Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης για την αποφυλάκιση του γίγαντα "Πανάγου", «(...) αν και υπάρχουν ενδείξεις για την ενοχή του, εν τούτοις έχει λευκό ποινικό μητρώο, δεν έχει δώσει δικαιώματα στο παρελθόν, δεν υπήρξε ποτέ φυγόδικος, έχει γνωστή διαμονή στη Θεσσαλονίκη, είναι μέλος συλλόγων και δεν είναι επικίνδυνος ώστε να υπάρχει πιθανότητα να διαπράξει κάποιο άλλο αδίκημα ή να διαφύγει και να μην παρουσιαστεί ενώπιον της Δικαιοσύνης (...)». Αγγελούδια, λοιπόν, οι εντιμότατοι "κουμπάροι". Άλλωστε δε διέπραξαν κάποιο σοβαρό αδίκημα: ένα μικροποσό (2.500.000 ευρώ) ζήτησαν από μια (;) γαλακτοβιομηχανία, για να "κάνουν γαργάρα" διάφορες παρατυπίες αυτής. Ούτε τράπεζα λήστεψαν, ούτε μολότοφ εκσφενδόνισαν. Αξιοπρεπείς κι ευυπόληπτοι συνάνθρωποί μας είναι, οικογενειάρχες και "νοικοκυραίοι". Δεν αμφισβήτησαν το σύστημα, ούτε και το υπονόμευσαν. Αντιθέτως, λειτούργησαν εντελώς μέσα στα υπαρκτά πλαίσια κι εφάρμοσαν πρακτικές πλήρως αποδεκτές από τη μεγάλη πλειονότητα του ηρωικού (νεο) ελληνικού λαού, ήγουν: μίζα, λάδωμα, εύκολος και γρήγορος πλουτισμός, κυνικός αμοραλισμός... Επίσης, ως ενεργά μέλη της κυβερνούσας παράταξης, δεν αφέθηκαν έρμαια στα νύχια της αδέκαστης ελληνικής Δικαιοσύνης: οι συλλήψεις και η προφυλάκιση έγιναν για το θεαθήναι και, όταν γίνει η δίκη, μπορεί και να αποφασιστεί να τους καταβληθεί αποζημίωση για την άδικη ταλαιπωρία που υπέστησαν. Παραδείγματα ευγνωμοσύνης εκ μέρους των εκάστοτε εξουσιαστών προς τους συνεργάτες και υποστηρικτές τους υπάρχουν πάντα. Ας μη λησμονούμε πως οι χήρες των χουντικών αρχιβασανιστών ("περιποιήθηκαν" και τον Αλέξανδρο Παναγούλη) Μάλλιου και Μπάμπαλη (που ξεπαστρεύτηκαν από τον Ε.Λ.Α. και την Ε.Ο. 17Ν αντίστοιχα) εισπράττουν αποζημίωση ως "θύματα τρομοκρατικών ενεργειών".
Από την άλλη, εκείνος ο ταλαίπωρος 24χρονος Κύπριος φοιτητής που "ζαρντινιεροποιήθηκε" αγρίως από τους ασφαλίτες της ερωτικής και δημοκρατικής Θεσσαλονίκης το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου, θα συρθεί στα δικαστήρια κατηγορούμενος για "αντίσταση κατά της αρχής"....
Η ανθρώπινη ζωή δεν αποτελεί αυταξία. Ο καθείς κρίνεται (αυθαίρετα, έστω, όπως συμβαίνει πάντα) βάσει των πεπραγμένων του και ο καθένας μπορεί (και δικαιούται) να εξεγερθεί εναντίον μιας κατάστασης που τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει. Το έχουμε ξαναπεί: υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ πρωτογενούς βίας και αντιβίας και το θύμα δεν εξισώνεται με τον θύτη όταν καταφεύγει σε παρόμοιες μεθόδους για να προστατευθεί.
Επ' ευκαιρία, παραθέτουμε το άκρως περιγραφικό και σαφέστατο κείμενο του Γιάννη Τριάντη από τη στήλη του "Ο ΤΥΠΟΣ των ήλων" ("ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2006):
...Χώρα-μπορντέλο. Ή, μάλλον, χώρα-παράγκα. Γιατί τα "σπίτια" έχουν ευταξία. "Κράτος ασυστόλων", που κλέβουν νόμιμα, "τα 'κονομάνε γρήγορα", λαδώνουν και λαδώνονται, νοθεύουν ατιμώρητοι τα τρόφιμα ή τα πασάρουν άθλια και βρώμικα στην αγορά χωρίς κανέναν φόβο ότι θα τιμωρηθούν... Κράτος γελοίο. Που θα λύσει το πρόβλημα με τις χωματερές όταν οι άλλοι θα κατοικούν στον Άρη. Που αδυνατεί να αναχαιτίσει τους χυδαίους κερδοσκόπους, μικρούς και μεγάλους. Που δανείζεται για να πληρώνει εξοπλιστικές δαπάνες, χωρίς τουλάχιστον να εξασφαλίζει κάποια ωφελήματα από αυτούς που της πουλάνε όπλα και προστασία... Χώρα-χωρατό. Που σκάει από ήλιο και είναι ουραγός στην εκμετάλλευση της ηλιακής ενέργειας. Που ζει από τον τουρισμό και συνεχίζει να κλέβει τους τουρίστες και να παρέχει άθλιες τουριστικές υπηρεσίες. Που της χαρίστηκε μια σπάνια ομορφιά και κατάφερε σχεδόν να την καταστρέψει. Κράτος-όνειρο κάθε αποτυχημένου που το βλέπει σαν διαρκή τροφοδότη. Χώρα κρατικοδίαιτων βολεμένων που μισούν τη δουλειά τους, όσο και τον εαυτό τους. Χώρα φαντασμένων που επικαλούνται μονίμως την ένδοξη Ιστορία, τους προγόνους και τον Πολιτισμό τους, αλλά φροντίζουν να βρίσκονται στους αντίποδες εκείνων. Χώρα για λύπηση. Της οποίας οι κάτοικοι εργάζονται πιο πολύ απ' όλους τους Ευρωπαίους, αλλά έρχονται τελευταίοι σχεδόν σε όλα. Χώρα που κατάφερε να μπερδέψει το ευρώ με τις δραχμές και να ποζάρει ως η ακριβότερη χώρα της Ευρώπης. Χώρα που παράγει ελάχιστα. Και ζει με δανεικά...

«Η διαφθορά δημιουργεί θέσεις εργασίας - υπερασπιστείτε την». Σκίτσο του "EL ROTO" στην ισπανική εφημερίδα "EL PAíS" (1.XII.2006)