Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Επενδυτές και πατριώτες…

Τα νεοφασιστάκια ανακηρύσσουν ανεπιθύμητους όσους επενδυτές (με ή χωρίς εισαγωγικά η λέξη) είναι Σελτζούκοι κατακτητές, βάρβαροι και απολίτιστοι, αλλόθρησκοι από τα βάθη της Ανατολίας, και πάει λέγοντας. Άραγε, εγείρουν ανάλογες αντιρρήσεις και για τους Ούννους κεφαλαιοκράτες του 4ου Reich ή, μήπως, ο θαυμασμός και η νοσταλγία τους για το «μεγαλείο» του τευτονικού 3ου Reich τους κάνει να πιστεύουν πως υπάρχει και καλός ιμπεριαλισμός;

Ετικέτες

Σαλπίσματα αεριτζήδων…

Προ ημερών, έπεσε στα χέρια μας ένα έντυπο έξι σελίδων με την ονομασία «Η Έσχατη Σάλπιγγα» (αριθμός φύλλου 141, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2011). Η εν λόγω φυλλάδα συστήνεται ως «Χριστιανική εφημερίδα που κυκλοφορεί σε 1.500 φύλλα κάθε δύο μήνες […] Αποστέλλεται δωρεάν σε όποιον τη ζητήσει. Συντηρείται από δωρεές φίλων και αναγνωστών […]» και ως ιδιοκτήτης της αναφέρεται η «Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία Κατερίνης». Δε θα ασχοληθούμε με τις γνωστές μεσσιανικές παπαρολογίες της χριστιανικής μυθολογίας (εν προκειμένω, από την προτεσταντική σκοπιά), παρά μόνο θα σταθούμε σε κάποιο σημείο της τελευταίας σελίδας, όπου η υπεύθυνη έκδοσης (Ξένια Χυδήρογλου-Προκοπίου) απευθύνεται «με αγάπη Χριστού» στα «αγαπητά Αδέλφια»: «[…] κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, το Υπουργείο Τύπου έστειλε ειδοποίηση ότι, λόγω των οικονομικών συνθηκών στη χώρα μας, διακόπτει την επιχορήγηση που μέχρι σήμερα έδινε για ταχυδρομική αποστολή εσωτερικού όλων των εντύπων της χώρας και ως εκ τούτου και της Εσχάτης Σάλπιγγας. Αυτό σημαίνει ότι τα ταχυδρομικά τέλη εσωτερικού αυξάνονται περίπου στο πενταπλάσιο. Για το λόγο αυτό θα σας παρακαλούσα να μας ενημερώσετε είτε με επιστολή είτε με e-mail εάν πραγματικά ενδιαφέρεστε να συνεχίσετε να λαμβάνετε την εφημερίδα μας, που σας στέλνεται δωρεάν. Το κάνουμε αυτό γιατί θέλουμε να είμαστε καλοί οικονόμοι των χρημάτων που διαθέτουμε από δωρεές διαφόρων. Δε θέλουμε να στερήσουμε από κανέναν τη χαρά να παίρνει την εφημερίδα μας, αλλά και δε θα θέλαμε να τη στέλνουμε άσκοπα σε πρόσωπα που δεν την διαβάζουν […]». Επιχορηγήσεις δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν˙ ζεστό χρήμα που εξάγεται κατόπιν αρμέγματος των υποζυγίων (άλλως, φορολογημένοι –με την παθητική μετοχή να υπογραμμίζει τη βιαιότητα της πράξης) και ζεσταίνει τσέπες αεριτζήδων, παράς (ίσως ο μαυρομάλλης καρατζαφύρερ θεωρεί ελληνική και τη συγκεκριμένη λέξη) που ρέει προς διάφορους πελάτες και υποστηρικτές του εκάστοτε καθεστώτος. Και αν κάποιος καλοπροαίρετος εν Χριστώ αδελφός ισχυριστεί ότι τα ποσά που διοχετεύθηκαν προς την «Έσχατη Σάλπιγγα» είναι σταγόνα στον ωκεανό, να υπενθυμίσουμε πως οι λαμβάνοντες (και νυν και αεί) χρόνιες (όπως τα νοσήματα) χρηματικές ενισχύσεις είναι κάποιες εκατοντάδες και, μετά από διαδοχικές αριθμητικές πράξεις (προσθέσεις και πολλαπλασιασμούς) καταλήγουμε σε πολύ σεβαστά ποσά…

Ετικέτες

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Και η κοπριά στα λάχανα…

Έτσι απλά, ήσυχα, και προ πάντων δημοκρατικά, στο εξής θα κυβερνούν απευθείας οι Τραπεζίτες χωρίς ενδιάμεσους πολιτικούς, μέντιουμ και ιεροφάντες. Ένα προτεκτοράτο λοιπόν. Με πρωθυπουργό έναν δοτό Τραπεζίτη. Όντινα ουδείς εξέλεξε και εις ουδένα θα λογοδοτήσει. Ο δικομματισμός σε όλο του το «μεγαλείο», τώρα στα πατερημά του, με το συνολικό του ποσοστό μικρότερο παρά ποτέ, προσφέρει τη χώρα βορά στους λύκους με την ελπίδα να σώσει ο ίδιος το τομάρι του, να ανακάμψει και να επανέλθει διαχειριστής των ερειπίων... Έτσι, χωρίς λαϊκή εντολή, χωρίς εκλογές με τον τσαμπουκά του εκβιασμού και τον εκφοβισμό του βιασμού, σπιτώνουν την Ελλάδα στων Τραπεζιτών τα (Κατ)εργα. Πανηγυρίζουν μιντιάρχες, «νταβατζήδες» και διαπλεκόμενοι - φόρεσε ο κ. Σαμαράς τη μάσκα του Παπανδρέου κι ο Παπανδρέου τη μάσκα του κ. Σαμαρά, για να αρχίσει ξανά το έργο απ' την αρχή, τριάντα χρόνια η ίδια παράσταση στην ίδια σκηνή - μας βαρέθηκε κι ο Θεός...
Στάθης Σταυρόπουλος, από τη στήλη «Ναυτίλος» («Ελευθεροτυπία», Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011)

Σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή 
(«Ελευθεροτυπία», Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011)

Καθώς η μνημονιακή συμμορία των νεοδωσίλογων διευρύνεται κι εμπλουτίζεται με νέα μέλη, οι μάσκες πέφτουν και αρχίζει να ξεκαθαρίζει κάπως το τοπίο σχετικά με τις προθέσεις και το ποιόν του καθενός –σα να λέμε «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του…» ή «καθείς εφ’ ω ετάχθη…». Έτσι, είναι αναπόφευκτη πλέον η επιλογή πλευράς: με τον εσμό των φιλομνημονιακών περιττωμάτων ή εναντίον αυτών –σε πραγματικό πόλεμο, μέχρις εσχάτων. Ως εκ τούτου, θα επιχειρήσουμε μια μικρή ανασκόπηση σε κάποια από τα εμέσματα των τελευταίων εβδομάδων…

Για το νέο εγχείρημα του «εκσυγχρονιστή» Φλωρίδη διατυπώσαμε άποψη προσφάτως. Ο ρέκτης πρώην(;) πασόκος συνδιοργάνωσε, με έτερο αποτυχημένο ρετάλι της νεοφιλελεύθερης παρασιτικής πολιτικάντικης σκηνής (τον γνωστό και μη εξαιρετέο Ανδρέα Ανδριανόπουλο), κοινή εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη (με τον τίτλο «Σημείο μηδέν») –με σκοπό να προπαγανδίσουν τη φιλομνημονιακή συσπείρωση των απανταχού νεογερμανοτσολιάδων. Όπως διαβάζουμε σε υμνητικό ρεπορτάζ με τίτλο «Να αφήσουν ήσυχο τον πρωθυπουργό τα κόμματα», που δημοσιεύθηκε στη φυλλάδα του Μπακατσέλου («Αγγελιοφόρος της Κυριακής» 13.11.2011), «[…] συμφώνησαν κυρίως σε ένα πράγμα: η επιλογή του Λουκά Παπαδήμου ως επικεφαλής της κυβέρνησης, είπαν, είναι άριστη, αλλά ο μεγάλος κίνδυνος είναι να ακυρωθεί από τους τακτικισμούς των τριών κομμάτων που τη στηρίζουν […]». Ο Ανδριανόπουλος (ακραίος υπέρμαχος του δανεισμού από τις «αγορές», ειδάλλως «δε θα έχουμε ούτε τα στοιχειώδη για την επιβίωση…» -όπως αρέσκεται να προπαγανδίζει) ξόρκισε την προσφυγή στις κάλπες, αποφαινόμενος πως «εκλογές τώρα σημαίνουν οικονομική καταστροφή για τον τόπο…» (δημοκράταρος, όπως όλοι στο σινάφι του) και υπεραμύνθηκε των δανειακών συμβάσεων υποστηρίζοντας πως «αν δεν εφαρμοστεί η συμφωνία της 26/27 Οκτωβρίου θα πρέπει να ανησυχούμε για πολύ περισσότερα πράγματα από τις καταθέσεις...» -δηλαδή, ευθανασία για τους πολλούς και διαρκής ενίσχυση του αδηφάγου τραπεζικού κεφαλαίου. Ο δε Φλωρίδης επανέλαβε τις κοινότοπες «εκσυγχρονιστικές» παπαρολογίες του λέγοντας ότι ο Παπαδήμ(ι)ος «αναλαμβάνει ένα τεράστιο έργο: να διασφαλίσει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, όμως για να γίνει αυτό πρέπει τα κόμματα που τη στηρίζουν να αφοσιωθούν ειλικρινά στην υπόθεση αυτή…» (πάλι τα κόμματα σε πρωταγωνιστικό ρόλο…) και συμπλήρωσε (αφού ξόρκισε με τη σειρά του το ενδεχόμενο εκλογών) ότι η λύση του εγχώριου πολιτικού προβλήματος «έχει ως προϋπόθεση τη συνένωση πολιτικών δυνάμεων, έτσι ώστε να ανιστοιχηθούν με την κοινωνική απαίτηση. Η ελληνική κοινωνία θέλει -και το δείχνει με κάθε τρόπο- από τις πολιτικές δυνάμεις να μπουν σε μια διαδικασία συνεννόησης για τις μεταβολές που πρέπει να γίνουν στη χώρα έτσι ώστε να μπει σε μία τροχιά εξόδου από τη μεγάλη κρίση…» -για το γεγονός ότι οι (κάθε χρώματος και απόχρωσης) εθνονταβατζήδες φοβούνται να κυκλοφορήσουν στους δρόμους, δε γνωρίζει τίποτα ο ερίφης. Επίσης, ζήτησε από τη συμμορία της υποτελούς συγκυβέρνησης «να θέσει όλα τα ζητήματα με ειλικρίνεια και ο ελληνικός λαός να μάθει την αλήθεια, η οποία συσκοτίστηκε από τους πολιτικούς μέχρι τώρα…» (προφανώς, συγκαταλέγει και την αφεντιά του που έχει χρηματίσει υπουργός και υφυπουργός στις κυβερνήσεις του Σημίτη) και, γενικώς, θεωρεί ότι είναι απαραίτητες κάποιες καινοτομίες (π.χ. επιβολή λιτότητας στο πολιτικό σύστημα) τις οποίες όμως ούτε καν υπαινισσόταν (να τις προωθούσε, ούτε λόγος…) ενόσω στρογγυλοκαθόταν σε υψηλούς θώκους. Παραφράζοντας τον τίτλο της γνωστής ταινίας του Νίκου Νικολαΐδη («Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα»), μπορούμε να πούμε ότι τα φρόκαλα παπαγαλίζουν εσαεί…
Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου («Ελευθεροτυπία», Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011)

Φυσικά, ουδεμία εντύπωση προκαλεί ο ενθουσιασμός με τον οποίον υποδέχθηκαν οι μεγαλοεπιχειρηματίες το τρικομματικό μόρφωμα. Ο Δασκαλόπουλος (πρόεδρος του Σ.Ε.Β.- Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών) χαρακτήρισε την πραξικοπηματική ψευδοκυβέρνηση «τελευταία ελπίδα της χώρας…», συμπληρώνοντας ότι «αν οι Έλληνες πολίτες τη στηρίξουν και δεν αφήσουν τα μικροκομματικά και άλλα συμφέροντα να την υπονομεύσουν, μπορεί να γίνει μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας από τα ερείπια που αφήνει το καθεστώς της μεταπολίτευσης…». Στο ίδιο πνεύμα, τόσο ο Βασίλης Κορκίδης (πρόεδρος της Ε.Σ.Ε.Ε. -Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου) που βάπτισε το ασκέρι των μνημονιακών εντεταλμένων «κυβέρνηση κύρους και όχι βιτρίνας…», όσο και ο Μίχαλος (πρόεδρος του Ε.Β.Ε.Α. -Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών) που δήλωσε ότι «αρχίζει τώρα μια νέα μεγάλη μάχη για τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας…». Ανάλογο κλίμα ευφορίας (!!!) και στη Θεσσαλονίκη, όπου ο Ζορπίδης (πρόεδρος του Ε.Ε.Θ. - Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης) αναφώνησε «Κάλλιο αργά παρά ποτέ!!!», διατράνωσε την πεποίθησή του ότι «η νέα κυβέρνηση θα λάβει αποφάσεις που σύντομα θα βάλουν και πάλι τη χώρα μας σε τροχιά ανάπτυξης…» και σημείωσε ότι «αν η νέα κυβέρνηση θέλει να κερδίσει το "στοίχημα" των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου και να λάβει η χώρα την 6η δόση του δανείου, θα πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα οι δεσμεύσεις που εμπεριέχονται στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, όπως είναι για παράδειγμα το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων…». Όπως υπάρχουν οι εργατοπατέρες για τους λογής εργαζόμενους, υπάρχουν και οι ανάλογοι νταβατζήδες στον χώρο των ελεύθερων επαγγελμάτων ή των αυτοαπασχολούμενων –με παρόμοια συμπεριφορά χυδαίου πορνοβοσκού. Έτσι, ουδείς από τους τρεις προλαλήσαντες μεγαλοαστούς έθιξε το εξόφθαλμο γεγονός ότι οι τράπεζες ενισχύονται αφειδώς (τόσο με ρευστό, όσο και με εγγυήσεις) μέσω των επαχθών (για τους αναλώσιμους υπηκόους) δανειακών συμβάσεων που συνάπτει το κράτος και αρνούνται να χορηγήσουν δάνεια σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά.

Πάντως, δεν μπορεί να έχουν παράπονο τα ξόανα της ανίερης συγκυβέρνησης, αφού έλαβαν έγκριση και εξ ευωνύμων –τρόπος του λέγειν, διότι πρόκειται περί τύποις και γιαλαντζί αριστεράς. Συγκεκριμένα, ο ανεξάρτητος βουλευτής Γρηγόρης Ψαριανός (ο οποίος ενστερνίζεται ασμένως τη ρήση «μαζί τα φάγαμε…» του σαπιοκοιλιά αντιπροέδρου και στηρίζει τη ΔΗΜ.ΑΡ. του «αριστερού» Κουβέλη), αναφερόμενος στον τοκογλύφο ψευδοπρωθυπουργό, δήλωσε ότι «είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να αποτελεί εγγύηση, γιατί είναι αποδεκτός και από την κοινωνία και από το πολιτικό κατεστημένο και από τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, την Ευρώπη και το μέσο πολίτη […] δεν θα είναι μαριονέτα, δεν θα είναι κούριερ κανενός, ούτε διαμεσολαβητής του δικομματισμού και ταχυδακτυλουργός για να διατηρήσει τις ισορροπίες του δικομματισμού, που είναι γαντζωμένος στην εξουσία και δεν θέλει να αποχωρήσει […]». Είναι προφανές ότι ο εν λόγω «ανεξάρτητος» και «αριστερός»  βο(υ)λευτής θεωρεί πως άπαντες ανά την επικράτεια εμφορούνται από νοοτροπία ψηφοφόρου (ήτοι, ψυχοσύνθεση δουλόφρονος ραγιά) και καταπίνουν κουτόχορτο -και, μάλιστα, αμάσητο. Άξιος ο μισθός του Ψαριανού, αφού απέσπασε τα εύσημα της Διαμαντοπούλου («πραγματικά σώζει την τιμή της Αριστεράς…», είπε η ξιπασμένη κυράτσα) και κάποιων άλλων συγκυβερνητικών λαμόγιων. Να υπενθυμίσουμε, επίσης, ότι ο Ψαριανός απείχε από την ονομαστική ψηφοφορία (για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης) της 16ης Νοεμβρίου 2011, διότι όπως είπε, δεν ήθελε να υπερψηφίσει ή να καταψηφίσει –κάτι σαν «νίπτω τας χείρας μου…». Έτσι, σύμφωνα με τον πολυπράγμονα Ψαριανό, ο Παπαδήμ(ι)ος δεν έχει ουδεμία ευθύνη για το σημερινό χάλι –και ας διετέλεσε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος επί σειρά ετών (26.10.1994 – 31.05.2002), συμπεριλαμβανομένης και της εποχής κατά την οποία το μαφιόζικο δίδυμο Σημίτης-Παπαντωνίου οδήγησε χιλιάδες αφελείς στον Καιάδα της χρηματιστηριακής απάτης. Φυσικά, και για το σύνολο της ΔΗΜ.ΑΡ. δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες, βάσει των δηλώσεων του Κουβέλη: «Τη στάση μας για το νέο κυβερνητικό σχήμα, που δεν θα έχει τη δική μας συμμετοχή, θα προσδιορίσουμε με βάση το χρόνο της θητείας του και τις πολιτικές δεσμεύσεις που θα αναλάβει…».

Τέλος, από κοντά και οι (πάντοτε μετριοπαθείς και «σώφρονες») Οικολόγοι-Πράσινοι, έσπευσαν να καταθέσουν τη δική τους δήλωση μνημονιοφροσύνης: «Περιμένοντας τη σύνθεση και τις προγραμματικές προτάσεις της νέας κυβέρνησης, οι Οικολόγοι Πράσινοι βάζουμε ήδη τον πήχη ψηλά. Προσβλέπουμε στην ανεξαρτησία της από τα κόμματα που τη στηρίζουν και την αρχή του τέλους των μονοκομματικών κυβερνήσεων. Βασικός γνώμονάς μας είναι η εξασφάλιση των επειγόντων συμφερόντων της κοινωνίας, ώστε να μη βρεθούμε και με παγιωμένες θυσίες και χρεοκοπημένοι. Από τώρα και μέχρι τις εκλογές, κάθε κόμμα οφείλει να καταθέσει αναλυτικές προτάσεις για τη Δανειακή Σύμβαση και τις προοπτικές της χώρας…». Την επαύριον, έδωσε το στίγμα του και ο ευρωβουλευτής Τρεμόπουλος: «Οι Οικολόγοι-Πράσινοι είχαν από την πρώτη στιγμή ζητήσει το σχηματισμό μιας κυβέρνησης ευρύτερης αποδοχής […] η κυβέρνηση συνεργασίας πρέπει να διασφαλίσει την 6η δόση […] Οι Οικολόγοι-Πράσινοι δεν απορρίπτουν τις συνεργασίες, γιατί είναι μέρος της πολιτικής κουλτούρας τους. Έτσι, θα μπορούσαν να συνεργαστούν με άλλα κόμματα κι ακόμη και να συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση […]». Όχι, δεν επιδιώκουν μερίδιο από την εξουσιαστική πίτα (και) οι συγκεκριμένοι τσαρλατάνοι…
 Εκλογικό πανόραμα: ο βάτραχος ψηφοφόρος εν μέσω των υποψηφίων Α και Β.
Σκίτσο του Αργεντινού Bernardo Erlich.

Ετικέτες ,

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Ο θάνατός του(ς), η ζωή μας…

Η ρήση «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν» αποδίδεται στον Λουκιανό (περίπου 120-180 μ.Χ.) και απαντάται στο έργο του «Πώς δει ιστορίαν συγγραφείν» και θεωρείται συνώνυμη της φράσης «πολύ κακό για το τίποτα…». Στη συγκεκριμένη περίπτωση (διευρυμένη δωσιλογική ψευδοκυβέρνηση μνημονιακής υποταγής), ισχύει και το λαϊκό ρητό «άλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς…». Και αυτή η συμμορία γερμανοτσολιάδων και μνημονιακών λακέδων θα συνεχίσει να διαχέει τον φόβο και να σπέρνει το αίσθημα της συλλογικής ενοχής, προκειμένου να συνεχίσει το ισοπεδωτικό έργο που έχουν αναλάβει να φέρουν εις πέρας οι εντεταλμένοι λακέδες του διεθνοποιημένου τοκογλυφικού σιναφιού. Όσο για τον διορισμένο αχυράνθρωπο Παπαδήμ(ι)ο, έγραψε πολύ εύστοχα ο Στάθης Σταυρόπουλος («Ελευθεροτυπία», Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011): […] Καθόλου «παρθενική» από απόψεως πρωτοτυπίας η ομιλία του νέου Πρωθυπουργού, κ. Παπαδήμου, στο Κοινοβούλιο. Επανέλαβε τα ίδια που έλεγε κι ο Γιωργάκης, απλώς με πιο καλά ελληνικά, επέμεινε στα ίδια που συνιστά και απαιτεί η Τρόικα, στην ίδια δηλαδή θανατηφόρα πολιτική που μας οδήγησε έως εδώ, στην Κόλαση, και θα μας πάει ακόμα παραπέρα στο βάθος της. Ο κ. Παπαδήμος επανέλαβε ακριβώς τα ίδια στερεότυπα με τον ίδιο νεοφιλελεύθερο δογματισμό, τόσον που είναι να απορεί κανείς για τον άλλαξαν με τον Γιωργάκη - που, στο κάτω κάτω, ήταν πιο μελό, πιο δικός μας εις όσα αφορούν τις μαλαγανιές και τις μπαρούφες. Η μόνη διαφορά των κλισέ Παπαδήμου απ' τα στερεότυπα Γιωργάκη βρίσκεται στο ύφος του νέου Πρωθυπουργού - πιο τεχνοκρατικό πιο άοσμο και άχρωμο. Όμως ομοίως άχρωμο και άοσμο είναι και το υδροκυάνιο! […] Μια απ' τα ίδια, όμως, για να μην αδικήσουμε τον κ. Παπαδήμο, εις ένα υπερέβαλε ο νέος Πρωθυπουργός τον απελθόντα: εξεβίασε φόρα παρτίδα τους 300 βουλευτές με το δίλημμα μέσα ή έξω απ' το Ευρώ η Ελλάδα - με βάση τις απαιτήσεις των εταίρων μας! Με ένα λόγο, το ανδρείκελο έπεσε, ζήτω το υποχείριο. Διότι ως υποχείριο των τοκογλύφων δανειστών μας μίλησε ο κ. Παπαδήμος στο Κοινοβούλιο. Με γλώσσα ήσυχη, νηφάλια, στεγνή, στυγνή, κοφτερή σαν το ξυράφι της γκιλοτίνας. Το ερώτημα για τον κ. Παπαδήμο, αν πρόκειται για Πρωθυπουργό της Ελλάδας ή για Φερέφωνο των Τραπεζών, απαντήθηκε απ' το πρώτο λεπτό της ομιλίας του έως το τελευταίο.

Σκίτσο του Ιταλού Francesco Tulio ("Altan")

Συγκυβέρνηση, λοιπόν, και οι ξενηλάτες φασιστόφρονες (επίγονοι των δωσίλογων της ναζιστικής κατοχής) από το (σπασμένο) παράθυρο σε τέσσερις υπουργικούς θώκους –να τσιμπολογήσουν κάτι και αυτοί οι καψεροί. Όπως γράφει ο Γιώργος Βότσης σε άρθρο με τίτλο «Ημέρες οργής και κατάντιας» («Ελευθεροτυπία», Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011), «[…] Καταμαρτυρείται ήδη στον Λουκά Παπαδήμο ότι, και με δική του ευθύνη, οι αθλιότητες συνεχίστηκαν στην πολιτική σκηνή, με δύο κραυγαλέα στοιχεία στη σύνθεση της μεταβατικής κυβέρνησης: 1. Τον εξωφρενικό αριθμό των υπουργών σε μια χώρα άγριας λιτότητας, με 1,5 εκατομμύριο ανέργους και υποαπασχολούμενους. Έφτασαν αισίως τους 49 (!) όταν η επίσης χειμαζόμενη Πορτογαλία έχει μόλις 11 υπουργούς και η ευημερούσα Δανία 22, οι περισσότεροι από τους οποίους πηγαίνουν στα γραφεία τους και στο Κοινοβούλιο χωρίς «φουσκωτούς» και με... ποδήλατο και όχι με "Λέξους" και "Μερσεντές". Και 2. Τέσσερις, σχεδόν, δεκαετίες μετά τη δικτατορία, την επάνοδο στην εξουσία (έστω με συγκυβέρνηση) της Ακροδεξιάς, χωρίς καν να ερωτηθεί ο λαός και χωρίς να το θέλει κανένας θεός [...]». Τα χονδρικά αριθμητικά δεδομένα του αναβαπτισμένου δωσιλογικού αχταρμά έχουν ως εξής: 15 υπουργεία με τον αντίστοιχο αριθμό υπουργών, 9 αναπληρωτές υπουργοί, 21 υφυπουργοί, 2 αντιπρόεδροι (πάλι τα δύο γνωστά παρασιτικά παχύδερμα), ένας υπουργός επικρατείας (δηλαδή, άνευ αντικειμένου) κι ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος (δηλαδή, απρόσωπος παπαγάλος) –ήτοι, 49 παρτάλια κι ένας επαγγελματίας τοκογλύφος δήθεν επικεφαλής.

«Δείχνουν ανταγωνιστικοί μεταξύ τους, για να αποκρύψουν την κρυφή τους ομοιότητα…».
Σκίτσο του Ισπανού Andrés Rábago García ("El Roto").

Καθώς όλες οι αποδοχές των αναλώσιμων και κοινών θνητών περνούν από διαδοχικές πριονοκορδέλες και τα χαράτσια πολλαπλασιάζονται (ούτε η οθωμανική αυτοκρατορία δεν εισέπραττε τόσα), τα έσοδα της παρασιτικής κάστας των εθνονταβατζήδων έχουν υποστεί ασήμαντες απώλειες –οι οποίες, άλλωστε, αναπληρώνονται από διάφορα τζαμπατζιλίκια. Όλοι όσοι έχουν καταδικάσει την πλειονότητα του πληθυσμού σε αβάσταχτες και ταπεινωτικές καταστάσεις (όπως: ευέλικτη κι ελαστική εργασία, υποαπασχόληση, ενοικιαζόμενη εργασία, εφεδρεία, διαρκώς ογκούμενη ανεργία, κλπ), αναγκάζοντας όλο και περισσότερους ανθρώπους αρκούνται στα αποφάγια της άρχουσας τάξης, έχουν φροντίζει στο ακέραιο για τα συμφέροντα του βδελυρού σιναφιού τους –προσπαθώντας να μας πείσουν (σε στυλ Marie-Antoinette) ότι δικαιούνται όλη αυτήν την καλοπέραση και ακόμη περισσότερη. Όσοι έχουν αναπτύξει στο έπακρο τη δουλόφρονα πλευρά της φύσης τους και αποφάσισαν να λειτουργούν ως μαριονέτες και ψηφοφόροι, αρκούμενοι στα λιγοστά ψίχουλα που τους πετούν κάτω από το τραπέζι οι εκάστοτε κρατούντες, ας ρίξουν μια ματιά στα όσα απολαμβάνουν οι εκλεκτοί τους πορνοβοσκοί –συμπεριλαμβανομένων και των βο(υ)λευτάδων της καθεστωτικής και συμβιβασμένης ψευδοαριστεράς, οίτινες στρογγυλοκάθονται σε πολυθρόνες που συνεπάγονται προκλητικότατα προνόμια.
Πίνακας βο(υ)λευτικών προνομίων, δημοσιευμένος στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της 2ας Οκτωβρίου 2011.


Ο ίλιγγος ξεκινά, προσδεθείτε!!! Τα στοιχεία δημοσιεύθηκαν στην «Ελευθεροτυπία» της 7ης Μαΐου 2011 και διατηρούν την αξία τους –δεδομένου ότι, έκτοτε, μονάχα οι αποδοχές των «πληβείων» διαρκώς συρρικνώνονται μέχρι τελικής εξαφάνισης. Την πλέον εξωφρενική αμοιβή εισπράττει ο αποκαλούμενος και «υπέρτατος θεσμός», ήτοι, το εκάστοτε ραμολιμέντο που ενδύεται τον τίτλο του προέδρου της «Δημοκρατίας»: αμείβεται (για ποιες υπηρεσίες, άραγε;) με καθαρές μηνιαίες αποδοχές (δηλαδή, κατόπιν φόρων και λοιπών κρατήσεων) 22.400 ευρώ συν 8.184 ευρώ για «έξοδα παραστάσεως» (κοινώς, αεριτζίδικα έσοδα), σύνολο 30.584 ευρώ (καθαρά!!!) και όλα τα έξοδα διαμονής και σίτισης καλυμμένα, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει –πόσους βαρκάρηδες θα πληρώσει το κνώδαλο; Και δεν είναι μονάχα ο νυν τρόφιμος του προεδρικού μεγάρου που αρμέγει την αγελάδα, αλλά και οι προηγούμενοι: ο σοφός και φιλεύσπλαχνος νομοθέτης (με απλά λόγια, κάποια παρτάλια του εξουσιαστικού σιναφιού) χορηγεί σε όσους έχουν κλωσήσει τον προεδρικό θώκο ισόβια μηνιαίο κονδύλιο «λόγω εξόδων παράστασης» (δια πάσαν νόσον η συγκεκριμένη δικαιολογία) ίσο με το 50% της μηνιαίας χορηγίας του εν ενεργεία Προέδρου της «Δημοκρατίας», χονδρικά 11.000 ευρώ (μετά τον παρακρατούμενο φόρο 20%) ή 132.000 ευρώ ετησίως. Και η πρόκληση συνεχίζεται με τα όσα ενθυλακώνουν: ο πρωθυπουργός περίπου 8.000 ευρώ μηνιαίως, κάθε υπουργός περίπου 7.000 (για καθαρά ποσά μιλάμε πάντα), ενώ έκαστο βο(υ)λευτικό παράσιτο παντελονιάζει περίπου 5.700 ευρώ μηνιαίως συν κάποιες εκατοντάδες ευρώ για «επίδομα γραφείου» (780 για Αθήνα ή 972 για αλλού) και ό,τι αρπάξουν (δηλαδή, 150 ευρώ τη φορά) από συμμετοχές (τρόπος του λέγειν) σε διάφορες «Επιτροπές» της πλάκας. Επίσης, απολαμβάνουν και κάποια καραμπινάτα τζαμπατζιλίκια, όπως: ατέλεια χιλίων (1.000) επιστολών μηνιαίως (π.χ. ευχετήριες κάρτες για την ονομαστική εορτή των χαϊβανοψηφοφόρων), δωρεάν τέσσερις σταθερές τηλεφωνικές γραμμές (έως 11.000 ευρώ ετησίως), δωρεάν κινητό τηλέφωνο έως 200 ευρώ το μήνα, δωρεάν μετακίνηση (Ο.Σ.Ε., Κ.Τ.Ε.Λ., πλοία) που περιλαμβάνει και τις συζύγους σε επίσημα ταξίδια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, δωρεάν διαμονή σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων στο εξωτερικό (στην περίπτωση αυτή «αποζημιώνονται» με 150 ευρώ ημερησίως), δωρεάν διαμονή σε αθηναϊκά ξενοδοχεία ή κάλυψη ενοικίου ακινήτου (έως 1.000 ευρώ), από 364 έως 810 ευρώ για «έξοδα κίνησης» (!!!), κονδύλιο για έξοδα γραφείου (π.χ. επίπλωση, εξοπλισμός, κλπ), κονδύλιο για τέσσερις (4) γραμματείς κι έναν σύμβουλο (ή, τρεις γραμματείς και δύο συμβούλους). Και, ενώ σε όλους τους «κοινούς θνητούς» έχει επιβληθεί (από το 1993 κι εντεύθεν) μία ενιαία σύνταξη, οι «πατρίκιοι» της κοινοβουλευτικής συμμορίας λαμβάνουν δύο (2) ανεξάρτητες κύριες συντάξεις –ενώ, όσοι θήτευσαν στο εθνονταβατζιλίκι έως το 2008, εξασφάλισαν συνταξιοδότηση σε μία μόλις τετραετία.
Πρέπει να επιμείνουμε με τον φόβο.
-Είναι ένα υπέροχο καύσιμο.
-Και δωρεάν.
-Και ανανεώσιμο.
(Σκίτσο του Αργεντινού Bernardo Erlich)

Τα εν λόγω προνόμια είναι απλώς ενδεικτικά (υπάρχουν και άλλα) και δεν απαντώνται μονάχα στις προαναφερθείσες κατηγορίες λαμόγιων. Το ζουμί της υπόθεσης είναι πως οι λίγοι χρυσοκάνθαροι που αποφασίζουν ερήμην των πολλών (το τονίζουμε αυτό, διότι το επιχείρημα περί «εκλεγμένων» δεν ευσταθεί διόλου…) καλοπερνούν και πλουτίζουν παρασιτώντας εις βάρος εκείνων οι οποίοι εξαναγκάζονται να πληρώνουν αλλεπάλληλα χαράτσια και να υφίστανται δριμύτατες φοροεπιδρομές, με σκοπό να ευημερούν και να διαβιούν πολυτελώς ακριβώς εκείνοι οι οποίοι αποφασίζουν για την ολοένα και μεγαλύτερη εξαθλίωση του πληθυσμού. Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσουν οι εθελόδουλοι και ραγιάδες ψηφοφόροι (τουλάχιστον, όσοι δεν είναι λαμόγια με άμεσα συμφέροντα) ότι μονάχα η ανηλεής καταστροφή του παρόντος συστήματος μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για την πραγματική (και όχι υπόδουλη) ζωή;

Ετικέτες

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Αιτίες και αποτελέσματα...

Όταν, την άνοιξη του 2010, ο εντεταλμένος λακές (λέγε με g.a.p.) του διεθνούς τοκογλυφικού διευθυντηρίου αποφάσισε (κατόπιν εντολών άνωθεν, φυσικά) να ενεχυριάσει μία ολόκληρη χώρα για τις επόμενες (άγνωστο πόσες) δεκαετίες, αποκαλύφθηκε πάραυτα η χρόνια και μόνιμη σύγχυση που χαρακτηρίζει τη συντριπτική πλειονότητα της ιθαγενούς δίποδης μάζας. Χωρίς να διαθέτουν το ελάχιστο θεωρητικό υπόβαθρο ή τις απαραίτητες (έστω, στοιχειώδεις) ιστορικές και οικονομικές γνώσεις, διάφορα απονευρωμένα ανδράποδα (κοινώς, ευήθεις ψηφοφόροι) και σπιθαμιαίοι οσφυοκάμπτες (ευπειθείς «νοικοκυραίοι» και ασπόνδυλα ανδρείκελα με ψυχοσύνθεση σκλάβου) εκστόμιζαν σφόδρα φιλομνημονιακούς δεκάρικους και αναμασούσαν ολάκερη τη χυδαία δωσιλογική προπαγάνδα των νεοφιλελεύθερων απολογητών (π.χ. Μάνος, Ανδριανόπουλος και λοιπά σκύβαλα της μεγαλοαστικής παρασιτικής πολιτικάντικης κάστας που σιγοντάριζαν ασμένως την ψευδοκυβέρνηση του αμερικανοθρεμμένου μαμάκια) όπως: «αν δεν πάρουμε το δάνειο θα χρεοκοπήσουμε και δε θα έχουμε τρόφιμα, ρούχα, ηλεκτρικό ρεύμα, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, κλπ, διότι δεν παράγουμε τίποτα…», «τόσα χρόνια ζούσαμε με δανεικά, μέσα στην πολυτέλεια και τη χλιδή…» (κλασικό παράδειγμα καλλιεργημένου έξωθεν ενοχικού συνδρόμου) ή επίσης, και αυτή ήταν η μέγιστη ηλιθιότητα που ακούσαμε όλους αυτούς τους μήνες, «πρέπει να πάρουμε το δάνειο, για να μπορούμε να έχουμε αγαθά πολυτελείας…» -πιστεύοντας ότι τα δανεικά θα διοχετεύονταν οπουδήποτε αλλού εκτός από το τραπεζικό σύστημα. Όσοι τολμούσαν να υψώσουν αντιμνημονιακό ανάστημα και προειδοποιούσαν για τη διαφαινόμενη καταστροφή, χαρακτηρίζονταν αυτομάτως (από τους ολίγιστους ενδοτικούς) «Κασσάνδρες» ή ακόμη και «εθνικοί μειοδότες». Πλέον, όχι μόνο τα αγαθά πολυτελείας είναι απρόσιτα για όλο και περισσότερους, αλλά οσονούπω και πολλά από τα είδη πρώτης ανάγκης (τα άκρως απαραίτητα για την καθημερινή επιβίωση) θα γίνουν πιο δυσαπόκτητα –σε συνδυασμό με το διαρκές πετσόκομμα των εργασιακών και συνταξιοδοτικών αποδοχών, τη γιγάντωση της ανεργίας και τα μονιμοποιημένα χαράτσια. Τώρα, τα φιλομνημονιακά αθύρματα, έχοντας υποθηκεύσει τη ζωή των απογόνων τους (και, μάλιστα, σε βάθος γενεών) ξεσηκώνονται και (με σπασμωδικές κινήσεις) προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορούν. Είναι όμως πάρα πολύ αργά και, δυστυχώς, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά…
 
Μια πολύ καίρια και βασική πτυχή του θέματος «δανεισμός» δίνει η εβδομαδιαία εφημερίδα «Κόντρα», (φύλλο 663, Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011), σε άρθρο με τίτλο «Πολύχρονο αλυσόδεμα του ελληνικού λαού στο ζυγό του χρηματιστικού κεφάλαιου» -απ’ όπου και αναδημοσιεύουμε:
[…] Αν μετράμε καλά, αυτή είναι η τέταρτη «σωτηρία της χώρας» από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η πρώτη σωτηρία ήρθε με το Μνημόνιο, το οποίο μέσα σε τρία χρόνια θα καθιστούσε το ελληνικό κρατικό χρέος βιώσιμο, θα γλίτωνε την Ελλάδα από την «αναδιάρθρωση» που θα ισοδυναμούσε με χρεοκοπία και θα την οδηγούσε ξανά περήφανη στις «αγορές», από τις οποίες θα μπορούσε να δανειστεί με «λογικά» και «δίκαια» επιτόκια. Ύστερα ήρθε η απόφαση της 25ης Μάρτη, σύμφωνα με την οποία η μείωση επιτοκίων στα δάνεια της τρόικας θα έλυνε τα προβλήματα που δεν είχε λύσει το Μνημόνιο. Ακολούθησε το Μεσοπρόθεσμο και η συμφωνία της 21ης Ιούλη, που «έβαλαν πάτο στο βαρέλι» (κατά την παπάρα του Βενιζέλου, που του άρεσε τόσο πολύ ώστε την επαναλάμβανε τουλάχιστον δυο-τρεις φορές την ημέρα) και «έφερε το μεγαλύτερο δανειακό πακέτο στην ιστορία της χώρας», όπως καμάρωνε ο Παπανδρέου. Έτσι, φτάσαμε στην τέταρτη «διάσωση», αυτή της 26ης Οκτώβρη. Η οποία, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν θα είναι και η τελευταία. Αρκεί μια ματιά στις σελίδες του διεθνούς Τύπου για να αντιληφθεί κανείς ότι με τη συμφωνία της 26ης Οκτώβρη οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης απλά «αγόρασαν χρόνο». Το πρόβλημα της διαχείρισης του κρατικού χρέους (που δεν είναι ούτε αποκλειστικά ούτε κυρίως ελληνικό, αν σκεφτούμε τα μεγέθη Ιταλίας, Ισπανίας, Βελγίου και Γαλλίας, που περιμένουν στη… λίστα αναμονής των «κερδοσκόπων», δηλαδή του χρηματιστικού κεφάλαιου που δεν έχει πατρίδα και εθνικές ευαισθησίες), παραμένει και είναι δισεπίλυτο, γιατί προσκρούει στην ίδια τη λειτουργία των οικονομικών νόμων του καπιταλισμού και στους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα τεράστια μονοπώλια και τα ιμπεριαλιστικά κράτη που τα εκπροσωπούν. Η συμφωνία της 26ης Οκτώβρη, ακόμη και σε επίπεδο διακηρυκτικής σαφήνειας είναι πολύ πίσω απ’ αυτή της 21ης Ιούλη. Το μόνο που είναι συγκεκριμένο σ’ αυτή είναι πρώτο το νέο δανειακό πακέτο των 130 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα και δεύτερο η εφαρμογή ενός αναβαθμισμένου καθεστώτος σκληρής επιτήρησης/εποπτείας από ειδικό μηχανισμό της ΕΕ και του ΔΝΤ. Πριν από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να ρίξουμε μια ματιά σε μερικούς αριθμούς, οι οποίοι αποκαλύπτουν κάποιες… περίεργες συμπτώσεις. Το νέο δανειακό πακέτο προς την Ελλάδα, για την περίοδο 2012-14 (στο οποίο θα συγχωνευτεί και το υπόλοιπο του πρώτου δανείου) είναι 130 δισ. ευρώ. Συνολικά, τα δάνεια από ΕΕ και ΔΝΤ θα είναι 208 δισ. ευρώ (78+130) και όχι 240 (110+130), όπως το φουσκώνει η κυβέρνηση. Αυτό, όμως, είναι λεπτομέρεια. Άλλη σύγκριση έχει σημασία. Σύμφωνα με τα επίσημα κρατικά στοιχεία (εισηγητική έκθεση προϋπολογισμού), την περίοδο 2012-14 λήγει και πρέπει να αποπληρωθεί κρατικό χρέος συνολικού ύψους 130,4 δισ. ευρώ (35,2 δισ. το 2012, 37,6 δισ. το 2013 και 57,6 δισ. το 2014)! Βλέπουμε, δηλαδή, ότι το ύψος του νέου δανειακού πακέτου είναι ίσοι με τις λήξεις κρατικών δανείων της περιόδου αναφοράς. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε, όπως λέει και η γνωστή διαφήμιση. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Το πρώτο δάνειο ήταν 110 δισ. Όσο ακριβώς ήταν και το ύψος των κρατικών δανείων που έληγαν την περίοδο αναφοράς του. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι χορηγούν στο ελληνικό κράτος νέα δάνεια που φτάνουν ίσα-ίσα για να αποπληρωθούν τα παλιά. Μόνο αυτό τους ενδιαφέρει. Να μην υπάρξει πρόβλημα στην αποπληρωμή των κεφαλαίων που διαχρονικά τοποθετούν στην επιχείρηση «ελληνικό κράτος» το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και οι εγχώριες τράπεζες, με τη μορφή δανείων. Ως προς αυτό, η συμφωνία της 26ης Οκτώβρη δεν διαφέρει σε τίποτα από τη συμφωνία που οδήγησε στην πρώτη δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο. Αποφάσισαν να χορηγήσουν δάνεια ύψους 130 δισ. ευρώ για την τριετία 2012-2014, που ισούνται με το σύνολο των χρεολυσίων που πρέπει να καταβάλλει στους δανειστές του το ελληνικό κράτος την ίδια περίοδο. Ουσιαστικά, η μόνη σίγουρη απόφαση που πήρε η σύνοδος κορυφής της Ευρωζώνης τα χαράματα της 27ης Οκτώβρη είναι η ανανέωση ενός ακόμη μέρους των παλιών δανείων (συγκεκριμένα των δανείων που λήγουν την περίοδο 2012-14) με νέα δάνεια, με επαχθέστερους επιτοκιακούς όρους και επαχθέστερους όρους αποπληρωμής, δεδομένου ότι δεν θα υπάγονται στο εσωτερικό ελληνικό Δίκαιο, αλλά στο βρετανικό ή άλλο Δίκαιο αποικιοκρατικής αντίληψης, που εξασφαλίζει απόλυτα τους δανειστές έναντι του οφειλέτη. Και οι τόκοι; Οι τόκοι που θα πληρώνονται κάθε χρόνο αυτή την περίοδο. Οι τόκοι θα πληρώνονται κανονικά από τον κρατικό προϋπολογισμό, όπως συμβαίνει και τώρα. Τα δάνεια της τρόικας χρησιμοποιούνται για την αποπληρωμή των χρεολυσίων των προηγούμενων δανείων και οι τόκοι καλύπτονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Γι’ αυτό και διογκώνονται τα ελλείμματα, παρά τη σκληρή δημοσιονομική πολιτική. Αυτά τα ελλείμματα καλύπτονται με τον λεγόμενο βραχυπρόθεσμο δανεισμό (έντοκα γραμμάτια 3μηνης, 6μηνης και 12μηνης διάρκειας), ο οποίος γίνεται από τις τράπεζες με εξωφρενικά τοκογλυφικούς όρους. Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δανείζεται για να πληρώνει μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες. […].
Υ.Γ. Καθώς η συμμορία των μνημονιακών δωσίλογων διευρύνεται (λέγε με τρικομματική συγκυβέρνηση υποταγής, με πρωθυπουργό-αχυράνθρωπο τραπεζίτη και φασίστες υπουργούς), ας θυμηθούμε τι δήλωσε ο Wolfgang Schäuble (υπουργός οικονομικής κυριαρχίας του 4ου Reich) σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό «Spiegel» : «[…] η Ελλάδα είναι μοναδική και ιδιαίτερη περίπτωση. Ως αντάλλαγμα για μεγαλύτερη βοήθεια από τα κράτη-μέλη, η Ελλάδα θα πρέπει να λάβει σκληρά μέτρα και να δεχθεί μια πολύ πιο στενή εποπτεία˙ θα μπορούσαμε ακόμα να πούμε ότι προσωρινά θα εκχωρήσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας. Δεν πιστεύω ότι κάποια άλλη χώρα θα θελήσει να της επιβληθούν τέτοια μέτρα, ακόμη και αν βρεθεί στην έσχατη ανάγκη […]». Όχι, η χώρα δεν τελεί υπό καθεστώς κατοχής και δεν είμεθα υποτελείς ραγιάδες…
 

Ετικέτες , ,

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Δελτίον θυέλλης…

[…] Προσωπικώς προτιμώ τις σφιγμένες υψωμένες γροθιές από τις μούντζες... κατανοώ όμως την οδύνη και την οργή αυτών που μουντζώνουν. Και ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα κλείσουν τα πέντε ανοιχτά δάκτυλα της μούντζας σε σφιχτή υψωμένη γροθιά. Κι ας αφήσουν οι υποκριτές το ιερό μένος τους κατά του «άτακτου» μαθητή κατά μέρος -είναι αυτό το μένος για τα πανηγύρια. Όχι μόνον διότι στις μέρες της εφηβείας μας όλοι οι νυν ενήλικες έχουμε κάνει «τέρατα», αλλά κυρίως διότι αυτοί που εξαπολύουν ιερεμιάδες εναντίον του μαθητή (που είναι χιλιάδες μαθητές) κάνουν πως δεν βλέπουν τις αιτίες που τον οδήγησαν στη γενική απαξίωση -είναι οι ίδιες οι δικές τους αξίες, οι αξίες της οικονομίας της αγοράς, του αμοραλισμού που αυτή συνεπάγεται και της αμορφωσιάς... Πέσανε ομοθυμαδόν να «φάνε» αυτόν τον μαθητή οι ιεροκήρυκες του Τύπου, οι ίδιοι που δεν έχουν γράψει μια λέξη κριτικής για το κατόρθωμα της Διαμαντοπούλου να αφήσει τα σχολεία χωρίς βιβλία... Οι εκατοντάδες, οι χιλιάδες μαθητές που απέστρεφαν το πρόσωπο από τους «επίσημους» μιας εξουσίας που εξαθλίωσε τις οικογένειές τους και υπονόμευσε το δικό τους μέλλον είναι μια υγιής αποστροφή πολλά υποσχόμενη για μια ουσιαστική πολιτικοποίηση -νέοι που προβληματίζονται εγκαίρως κι εξ απαλών ονύχων. Οι εκατοντάδες μαθητές που παρήλασαν με υψωμένες τις γροθιές κρατώντας μαύρα μαντήλια (εικόνα που παρέπεμπε ευθέως στους «Μαύρους Πάνθηρες») δεν έχουν βεβαίως καμμία σχέση με την «καθώς πρέπει» παρέλαση που θα έκαναν οι επικριτές τους, αν στη θέση των επισήμων καθόταν ο υμπερστρουμφύρερ ΡΑΪΧενμπαχ. Και τέλος, για τους σοβαροφανείς αστοιχείωτους που έπαθαν ντελίριουμ τρέμενς με τη μούντζα και δημηγορούν οι αστοιχείωτοι -επαναλαμβάνω- για προσβολές στη μνήμη των προγόνων κι άλλα τέτοια κενά στομφώδη, ας μάθουν ότι οι πρόγονοί μας -μάλιστα οι απώτατοι και θεωρούμενοι λαμπρότεροι όλων, οι αρχαίοι -ήταν μάστορες στη μούντζα. Σφάκελο έλεγαν το φάσκελο (όπως και οι Βυζαντινοί) όταν ύψωναν το μεσαίο δάκτυλο του χεριού δείχνοντας τη «γύμνια του βασιλιά» και μετατρέποντας συχνά τις πομπές σε διαπομπεύσεις (εξ ου και η εκπτωτική έννοια της λέξης «πομπές» στη δημοτική). Άσε τις «μούντζες», όταν βουτούσαν τα χέρια τους στη μουντζούρα κι άφηναν το (αποτροπαϊκό) αποτύπωμα της ανοιχτής τους παλάμης πάνω στις θύρες των αρχοντικών που οι ένοικοί τους αδικούσουν τον δήμο. Είναι λοιπόν αναμενόμενο να παθαίνουν μιρμιρίαση οι Δυνατοί (και υπερβολική μιρμιρίαση τα τσιράκια τους), όταν βλέπουν εν Μέση Οδώ να υψώνονται μούντζες που σε καλόν καιρό μπορεί να γίνουν υψωμένες γροθιές [...].
Στάθης Σταυρόπουλος, από τη στήλη «Ναυτίλος» («Ελευθεροτυπία», Τρίτη 1η Νοεμβρίου 2011).

Αγριεύουν τα πράγματα για τους εντόπιους μνημονιακούς δωσίλογους και, σε λίγο, δε θα μπορούν να κρυφτούν ούτε μέσα στα λαγούμια τους. Πλέον, δεν τους ανέχονται ούτε οι πλέον διαλλακτικές και υπομονετικές (και, συνήθως, δουλόφρονες) ομάδες του πληθυσμού: οι θρησκόληπτοι και οι «νοικοκυραίοι». Η σοβαρότητα της κατάστασης είχε ήδη φανεί από την Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011, όταν το εκκλησιαζόμενο χριστεπώνυμο πλήρωμα αποδοκίμασε εντόνως τον Μπεγλίτη στη Θεσσαλονίκη. Τέτοια ημέρα, οι Θεσσαλονικείς τιμούν τόσο τη μνήμη του πολιούχου και χριστιανομάρτυρα Αγίου Δημητρίου του μυροβλύτη (πρόσχομεν…) όσο και την απελευθέρωση της πόλης από τον οθωμανικό ζυγό (νύχτα 26ης προς 27η Οκτωβρίου 1912, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο) και, συνηθίζουν να συγκεντρώνονται στην εκκλησία που φέρει το όνομα του εκχριστιανισμένου αξιωματικού του ρωμαϊκού στρατού. Έτσι, το πρωί της τοπικής επετείου, οι Μπεγλίτης και Μαγκριώτης άκουσαν τα πρώτα «γαλλικά» του εορταστικού τριημέρου –ενώ, εμφανώς πιο πονηρεμένοι, κάποιοι τοπικοί βο(υ)λευτάδες της γαλάζιας παρασιτικής συμμορίας προτίμησαν να διαβούν τις πλαϊνές πόρτες του ναού. Πάντως, ο εμετικός και θρασύτατος Μπεγλίτης (πολιτικός προϊστάμενος του πλέον μιζαδόρικου και προσοδοφόρου υπουργείου –μνημονεύετε Τσοχατζόπουλο και όχι μόνον αυτόν…) κινήθηκε απειλητικά προς τους χλευαστές του (προσεβλήθη ο ερίφης), αλλά φρόντισαν να τον απομακρύνουν οι ασφαλίτες που τον συνόδευαν και γλίτωσε περαιτέρω ξεφτίλα. Αργότερα, κατά την επίσκεψή του σε στρατόπεδο στη Νέα Σάντα Κιλκίς (σχετικά ασφαλής, πλέον), εκστόμισε τις συνήθεις παπαρολογίες: «Κατάντιαεικόνα ντροπήςορισμένοι καθοδηγούμενοιαυγό του φιδιούεσμός παραστρατιωτικών, παραθρησκευτικών και παρακρατικών οργανώσεων…» και άλλα τέτοια φαιδρά και πολυχρησιμοποιημένα.
Τις επόμενες ημέρες, οι αποδοκιμασίες εναντίον των υψηλά ιστάμενων θεσμικών λαμόγιων εντάθηκαν κατά τη διάρκεια των παρελάσεων ανά την επικράτεια. Στις περισσότερες πόλεις οι «επίσημοι» τα βρήκαν μπαστούνια και άκουσαν πολλά «μπινελίκια», ενώ οι παρελαύνοντες μαθητές έστρεφαν επιδεικτικά το κεφάλι προς την αντίθετη κατεύθυνση όταν περνούσαν μπροστά από την εξέδρα των χαραμοφάηδων καρεκλοκένταυρων –με αποκορύφωμα, φυσικά, τη γενναία μούντζα που εισέπραξαν οι εμβρόντητοι καραβανάδες στη Λάρισα. Επίσης, κινητοποιήσεις έλαβαν χώρα και στο «πράσινο νησί» (καιρός ήταν!!!), όπου μαζεύτηκαν τα παρτάλια της Σοσια-ληστικής Διεθνούς (στην οποία προ μηνών συμμετείχαν και τα «λουλούδια» που ανατράπηκαν κατά τη διάρκεια της «Αραβικής Άνοιξης») για να «συνεδριάσουν». Όσο για τον Παπούλια, ο οποίος άκουσε τα σκολιανά του στη Θεσσαλονίκη (όπου, καταγράφηκε η πρώτη ματαίωση παρέλασης στα νεοελληνικά χρονικά) και απαιτεί τον «δέοντα» σεβασμό, να του υπενθυμίσουμε ότι ο σεβασμός δεν είναι κάτι απαιτητό και αυτονόητο˙ είναι ένα έπαθλο που κατακτάται όχι με το άσπρισμα των τριχών της κεφαλής, αλλά μετά κόπων και βασάνων. Ο «σεβάσμιος» γέροντας, οποίος επί δεκαετίες είχε χρηματίσει (τι ρήμα κι αυτό!!!) βο(υ)λευτής και (υφ)υπουργός του πράσινου συρφετού, έχει υπογράψει (ασμένως και δίχως να εκφράσει την ελάχιστη επιφύλαξη) όλα τα κατάπτυστα αίσχη της δωσιλογικής ψευδοκυβέρνησης του αμερικανοθρεμμένου μαμάκια. Έτσι, στη φράση του «15 χρόνων ήμουν αντάρτης…» ας προσθέσει «αλλά στα στερνά μου αποφάσισα να γίνω κατοχικός συνεργάτης…».
Οι διαμαρτυρίες των ημερών είχαν και μουσική χροιά. Στην Αθήνα, οι μουσικοί της δημοτικής μπάντας παρέλασαν με μαύρες κορδέλες στα μουσικά τους όργανα και ο φάλτσος Καμίνης, φουσκωμένος από μνημονιακή νομιμοφροσύνη, αυτόγελοιοποιήθηκε διατάσσοντας τη διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας σχετικά με το «παράπτωμα». Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Πάτρα, όπου η μπάντα του Δήμου πραγματοποίησε πορεία διαμαρτυρίας προς το δημαρχείο –συνοδεία χιλιάδων συμπαραστατών.
Τέλος, για ένα ακόμη σαββατοκύριακο, τα αντικυβερνητικά (και όχι μόνον) πανό και συνθήματα έκαναν την εμφάνισή τους σε διάφορα γήπεδα ποδοσφαίρου. Το Σάββατο, στο γήπεδο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» (Ο.Σ.Φ.Π.-Ο.Φ.Η.), από πολύ νωρίς ήχησαν τα (τετριμμένα μεν, διαχρονικά δε) συνθήματα «πουτάνας γιοι, πολιτικοί…», «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή…», «ξύλο και ξεβράκωμα σε κάθε βουλευτή, ρίξτε τους στη θάλασσα, να πά' να γαμηθεί...») και κυριάρχησαν τρία πανό με το εξής περιεχόμενο: «Αλήτες, προδότες πολιτικοί, θα κάψουμε εσάς και τη Βουλή», «Κανείς βουλευτής ξανά στο Καραϊσκάκη. Είστε ανεπιθύμητοι...» και «50% κούρεμα να κάνετε σε κάνα γίδι, από εμάς θα πάρετε μονάχα ένα αρχίδι». Την Κυριακή, στο Παγκρήτιο Στάδιο Ηρακλείου (Εργοτέλης-Αστέρας Τρίπολης) οι οπαδοί του Εργοτέλη κρέμασαν πανό με τις φράσεις «Δεν ξενοδουλεύουμε, εμείς είμαστε οι αφέντες. Τούτο το αμπέλι της γης είναι δικό μας. Νίκος Καζαντζάκης» και «Όχι ρε, κατοχή = αντίσταση». Στο Ο.Α.Κ.Α. (Α.Ε.Κ.–Άρης), οι οπαδοί της Α.Ε.Κ. «έλουσαν» εν χορώ τους αρχιδωσίλογους g.a.p. και Benito και, παρά τους εξονυχιστικούς ελέγχους που διενεργούσαν στις εισόδους του Σταδίου οι μπασκίνες, πέρασαν πολλά πανό με πολιτικό και υβριστικό περιεχόμενο όπως: «160 ώρες, 592 ευρώ. Μπουνίδια και κλοτσίδια σε κάθε πολιτικό», «Μετά το κούρεμα, έρχεται φάπα», «Ξεπουλήσατε την Ελλάδα. Ταπεινώσατε το λαό. Προδότες, κρυφτείτε!», «Η φλόγα καίει εδώ και καιρό σε γήπεδα και δρόμους. Τώρα όμως φούντωσε και θα σας κάψει όλους».
Η οργή διευρύνεται και, όπως είναι φυσικό, κανείς «ιθύνων» δεν έχει το ακαταλόγιστο και κανένας θεσμός δε βρίσκεται στο απυρόβλητο. Δυστυχώς, η άτακτη φυγή των φιλοκατοχικών λακέδων (οι οποίοι θα μείνουν, στην ουσία, ατιμώρητοι για τα εγκλήματά τους) θα αφήσει πίσω της τοπίο καταστροφής. Εν κατακλείδι, η μνημονιακή πρακτική των πρασινοδωσίλογων επιβεβαιώνει την κατασυκοφαντημένη ρήση ότι «η μόνη τρομοκρατία είναι η κρατική»…

Ετικέτες ,

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Αναβάπτιση δωσίλογων…

Όταν, στις 24 Απριλίου 2010, η δωσιλογική ψευδοκυβέρνηση του αναίσχυντου απατεώνα ζητούσε ενεργοποίηση του περιβόητου ευρωπαϊκού «μηχανισμού στήριξης», ο Γιώργος Φλωρίδης (εκλογική περιφέρεια νομού Κιλκίς) ανήκε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα των πρασινολαμόγιων σοσια-ληστών που λούφαζαν και ακολουθούσαν τις εντολές των «ανωτέρων» τους. Όταν, στις 6 Μαΐου 2010, στο χαμαιτυπείο της πλατείας Συντάγματος, υπερψηφίστηκε το Μνημόνιο με τη σύμπραξη 172 δωσίλογων (ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΛΑ.Ο.Σ. και μητσοτάκαινα –αντιτάχτηκαν, προς τιμήν τους, η Σοφία Σακοράφα, ο Γιάννης Δημαράς και ο Βασίλης Οικονόμου) και ξεκινούσε νέα περίοδος κατοχής για τη χώρα (επτά δεκαετίες μετά), ο πειθήνιος Γιώργος Φλωρίδης συντάχτηκε με τα υπόλοιπα πρόβατα και συνυπέγραψε την καταδίκη που θα διαρκέσει άγνωστο πόσες δεκαετίες. Αφού βεβαιώθηκε πως δεν επρόκειτο να του ανατεθεί υπουργικός θώκος στον ανασχηματισμό της 17ης Ιουνίου 2011, προσποιήθηκε «ηρωική έξοδο» μία ημέρα νωρίτερα –υποβάλλοντας την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα. Να σημειωθεί ότι αποτελεί πνευματικό τέκνο του μέγα «εκσυγχρονιστή» Σημίτη και κατείχε υπουργικές και υφυπουργικές θέσεις σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της σημιτικής κυριαρχίας (1996-2004) –περίοδος κατά την οποία έγινε και το μεγάλο φαγοπότι με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας...

Στις 25.10.2011, ο «ανήσυχος» πρώην βο(υ)λευτής, ανακοίνωσε τη σύσταση «πολιτικής πρωτοβουλίας προσωπικοτήτων» υπό την ονομασία «Κοινωνικός Σύνδεσμος» -επωνυμία που παραπέμπει, μάλλον, στην εποχή του Μεσοπολέμου. Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του νέου μορφώματος, την ιδρυτική διακήρυξη έχουν υπογράψει 39 μέλη˙ ανάμεσά τους, ο μαθηματικός Απόστολος Δοξιάδης, ο πανεπιστημιακός Νίκος Μαραντζίδης (αυλικός του Δ.Ο.Λ. και γνωστός για τη λυσσώδη επιμονή του να απαξιώσει την Αντίσταση ενάντια στη ναζιστική κατοχή), ο συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης, κ.ά.
Εδώ, ανοίγουμε μια παρένθεση για να θυμηθούμε ότι την 1η Ιουνίου 2011, δόθηκε στη δημοσιότητα ένα κείμενο που ονομάστηκε «Διακήρυξη των 32» και ξεκινούσε με την προτροπή «Τολμήστε!». Το συγκεκριμένο κείμενο υπέγραφαν τριάντα δύο άνθρωποι των γραμμάτων, της τέχνης και της επιστήμης (λίγες εβδομάδες αργότερα, προστέθηκαν και νέοι υπογράφοντες), για να εκφράσουν και να καταθέσουν (υποτίθεται) συλλογικά την απόγνωσή τους –απευθυνόμενοι στο σύνολο του πολιτικού κόσμου, στους ηγέτες και τους βουλευτές, τα κόμματα και τα κομματικά στελέχη. Στο εν λόγω κείμενο (το οποίο, ουσιαστικά, αποτελεί συγχωροχάρτι για τα εγκλήματα και την ασυδοσία δεκαετιών της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας), οι 32 «διανοούμενοι» ευρωλιγούρηδες έγραφαν μεταξύ άλλων: «[…] Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά [...] οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης. Απευθύνουμε έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, σε όποια θέση και αν βρίσκονται: στον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και τον αρχηγό και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους αρχηγούς και τους βουλευτές των άλλων κομμάτων. Τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς, τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους. Τους ζητούμε να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της, και να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή. Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας μπορούν να αποτρέψουν πλέον την καταστροφή [...]». Την, ουσιαστικώς φιλομνημονιακή, διακήρυξη υπογράφει ένας ετερόκλητος συρφετός: πρόσωπα της λογοτεχνίας με σημαντικό συγγραφικό έργο (Θανάσης Βαλτινός, Κική Δημουλά, Μένης Κουμανταρέας, Πέτρος Μάρκαρης, Γιώργος Σκαμπαρδώνης), το πρωτοπαλίκαρο του Φλωρίδη (Απόστολος Δοξιάδης), ο αντιφατικός φαφλατάς Διονύσης Σαββόπουλος, ο έμμισθος του Δ.Ο.Λ. και ψευδοδιανοούμενος του Κολωνακίου Τάκης Θεοδωρόπουλος, ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη Άγγελος Δεληβοριάς (ο οποίος, διευθύνει ένα ίδρυμα με κύρος που κρύβει στα ενδότερά του ένα εργασιακό σκλαβοπάζαρο), ο πανεπιστημιακός Στάθης Καλύβας (συνοδοιπόρος του Μαραντζίδη στην αναθεώρηση της περιόδου 1940-1950, με τη σπίλωση της Αντίστασης και την ουσιαστική αθώωση των δωσίλογων της εποχής), η «αριστερή» πανεπιστημιακός Βάσω Κιντή, και πολλοί άλλοι. Παπαρολογίας το ανάγνωσμα είναι η διακήρυξη, διότι οι ερίφηδες που καλούν το επαγγελματικό πολιτικό προσωπικό σε σύμπνοια και συστράτευση, παραβλέπουν και αποσιωπούν εντέχνως το γεγονός ότι για τα μύρια όσα στραβά έχει αυτός ο τόπος (αναφορικά με την κοινωνική, πολιτική και οικονομική του οργάνωση) ποτέ δε λογοδότησε κάποιος από τους εξουσιαστές που τρώνε με χρυσά κουτάλια και μασουλάνε με δέκα μασέλες, παρά μόνο οι ευθύνες (και ο αβάστακτος κολασμός) βαραίνουν πάντα τους «από κάτω»…
Πώς συνδέονται όλα αυτά με το θέμα μας; Απλούστατα, ο Φλωρίδης (ο οποίος, υποτίθεται, φιλοδοξεί να ενσαρκώσει το νέο και το καινοτόμο) αλίευσε σε θολά νερά και φρόντισε να στεγάσει πολλούς από τους υπογράφοντες την προαναφερθείσα διακήρυξη (η οποία μιλά για απλή ανασύνταξη του υπάρχοντος σκηνικού) στον νεοσύστατο «Κοινωνικό Σύνδεσμο». Ίδια η συνταγή, ίδια και τα υλικά…
Στην Ιδρυτική Διακήρυξη, αναφέρονται μεταξύ άλλων και οι εξής πολυχρησιμοποιημένες ψευδοεκσυγχρονιστικές πομφόλυγες: «[…] σήμερα βιώνουμε την αποσύνθεση του κράτους και την ανεξέλεγκτη επέκταση της ανομίας κάθε είδους -από το μεγάλο οικονομικό έγκλημα και την αντι-κοινωνική βία των οργανωμένων συμφερόντων ως την κοινή εγκληματικότητα που έχει μεταμορφώσει σε ζούγκλα μια χώρα που ήταν πριν λίγα χρόνια όαση ανθρωπιάς και ασφάλειας. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες συνειδητοποιούν καθημερινά, με απόγνωση, ότι ζουν σε ένα κράτος ανάξιο να εφαρμόσει στοιχειωδώς την έννομη τάξη, δηλαδή την αναγκαία συνθήκη της κοινωνικής ειρήνης, ανίκανο να ανταποκριθεί στο στοιχειώδες καθήκον της σωστής επιτήρησης των συνόρων του, άβουλο παρατηρητή των εξελίξεων, εξωτερικών και εσωτερικών. Αποτέλεσμα είναι ο κοινωνικός ιστός να διαλύεται και μεγάλα τμήματα του πληθυσμού να πέφτουν εύκολα θύματα της ιδεολογικής αλλοτρίωσης που θεωρεί τον καταστροφικό μηδενισμό ή την απάθεια αποδεκτές πολιτικές αντιδράσεις. Όμως, με όλα της τα δεινά, η κρίση έκανε ένα μεγάλο καλό: αποκάλυψε σε όλη του την τραγική έκταση τον πυρήνα της εθνικής μας παθολογίας. Η παραγωγική βάση έχει συρρικνωθεί, ενώ έχουν διογκωθεί το δυσλειτουργικό, αναποτελεσματικό και συχνότατα διεφθαρμένο πελατειακό κράτος -γέννημα-θρέμμα της κομματοκρατίας- καθώς και η παρασιτική οικονομία που αυτό εξέθρεψε και συντηρεί. Τα εισοδήματα που παρέχει το κράτος, είτε νόμιμα είτε παράνομα, από τα κέρδη μεγάλων επιχειρηματιών μέχρι και τα πενιχρά, αλλά συχνά μη δικαιολογημένα επιδόματα, έγιναν η ατμομηχανή μιας πλασματικής ανάπτυξης, ενώ η ανταγωνιστική παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών παρέμεινε ισχνή. Το πρόβλημα είναι, βέβαια, παλιό. Όμως, ενώ οι δύο μεγάλες πολιτικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης, δηλαδή η είσοδός μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η ένταξή μας στην ΟΝΕ, είχαν δημιουργήσει τις ευκαιρίες και είχαν προσφέρει τα μέσα για να το λύσουμε, το κομματικό σύστημα αγνόησε επιδεικτικά τις ευκαιρίες, ενώ με τη συνέργεια του πελατειακού κράτους και των συμφερόντων που αυτό εξυπηρετεί, καταχράστηκε προκλητικά τα μέσα, με αποτέλεσμα η διπλή ευρωπαϊκή μας ένταξη, αντί να λειτουργήσει ως ευκαιρία για ανασυγκρότηση, να γιγαντώσει το παλιό πρόβλημα—που είναι και η αιτία της σημερινής κρίσης—κρύβοντας τις ολέθριες συνέπειές του πίσω από την απατηλή εικόνα μιας πλασματικής ευημερίας […]. Είναι κατανοητή η οργή και η απελπισία των πολιτών μπροστά στη δεινή κατάσταση που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Όμως, αν θέλουμε να πάμε μπροστά, πρέπει να αφήσουμε τέτοια αισθήματα πίσω μας και να τα μετατρέψουμε σε θετικό όραμα και έργο [...] Το κοινωνικό κράτος –παιδεία, υγεία, συντάξεις, επιδόματα– έχει κτιστεί άναρχα, σπάταλα και, κυρίως, άδικα. Μπορούμε, με τους ίδιους πόρους που δαπανούσαμε μέχρι τώρα ως ποσοστό του ΑΕΠ, να καλύψουμε ικανοποιητικά τις ανάγκες των πιο φτωχών, δημιουργώντας δίχτυ ασφαλείας και καλές κοινωνικές υπηρεσίες για όλους. Πρέπει όμως να υπάρξει εσωτερική αναδιανομή, από τα προνόμια των συντεχνιών προς το γενικό πληθυσμό και από τα συμφέροντα της γραφειοκρατίας προς τις πραγματικές ανάγκες του πολίτη. Να περάσουμε, δηλαδή, από την αναρχία στην πραγματική εφαρμογή του σύγχρονου κοινωνικού κράτους, που βασίζεται στο κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ της ελεύθερης αγοράς και των αρχών της δημοκρατίας [...] Όμως τέτοιες μεταρρυθμίσεις θέλουν το χρόνο τους, ενώ τα γεγονότα τρέχουν. Έτσι, αν δε θέλουμε να μας βρουν μεγάλες συμφορές, η πορεία μας πρέπει να αρχίσει τώρα, με άμεσο πολιτικό ζητούμενο τη συντεταγμένη μετάβαση από το παλιό στο καινούργιο, ώστε να μην συμπαρασυρθεί σε συνολικό αδιέξοδο η χώρα […]. Η πρώτη προτεραιότητα για την επόμενη περίοδο είναι μια κυβέρνηση που θα έχει σκοπό να συμβάλλει στην ανάταξη της χώρας κι όχι να εξυπηρετήσει άνομα συμφέροντα, ούτε να προάγει εγωιστικές φιλοδοξίες, ή να επιβάλλει καταστροφικές, αποτυχημένες ιδεολογίες. Μια τέτοια, κυβέρνηση, καθώς και όλες οι θετικές πολιτικές δυνάμεις και οι ενεργοί πολίτες που επιθυμούν τη δημιουργική έξοδο από την κρίση, θα πρέπει να συνταχθούν με τους παρακάτω άξονες: Εθνικός στόχος είναι να μετέχουμε ενεργά στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη ζώνη του Ευρώ. Η έξοδος από την ελληνική κρίση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο σε συνεννόηση και διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους […] Η δημοσιονομική πειθαρχία είναι απαραίτητη. Πρέπει να υπάρξουν πρωτογενή πλεονάσματα σε σύντομο χρόνο, γι’ αυτό είναι απαραίτητο να μειωθούν οι θέσεις εργασίας στο Δημόσιο. Αυτό είναι καλύτερα να γίνει καταργώντας οργανισμούς και διευθύνσεις που δεν προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να υπάρξουν άλλες οριζόντιες περικοπές εισοδημάτων. Η αύξηση των κρατικών εσόδων, στο μέτρο που είναι εφικτή, πρέπει να προέλθει στο εξής μόνον από τη βελτίωση των μηχανισμών ελέγχου και είσπραξης [...] Απαραίτητη συνθήκη για να προχωρήσουμε στην υλοποίηση του οράματος είναι η ενεργοποίηση της κοινωνίας των πολιτών, ώστε το πολιτικό τοπίο να μπολιαστεί με νέα πρόσωπα, νέες ιδέες και νέες δράσεις, σπάζοντας τα στεγανά που κρατούν μέχρι σήμερα το πολιτικό σύστημα κλειστό, δέσμιο των κομμάτων, της οικογενειοκρατίας, αντικοινωνικών συμφερόντων και κομματικά εξαρτημένων συντεχνιακών ηγεσιών [...]».
στη στήλη του «Είσοδος υπηρεσίας» («Ελευθεροτυπία», Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011):
Η διακήρυξη στόχων της νέας πολιτικής κίνησης του «Κοινωνικού Συνδέσμου», όπως παρουσιάστηκε την Τρίτη, αφήνει αναπάντητο το ερώτημα του κατά πόσον μια οποιαδήποτε πρωτοβουλία τέτοιου ή άλλου τύπου αντέχει ή όχι τη στήριξή της σε πολιτικές προσωπικότητες του παλαιού κομματικού συστήματος. Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Γ. Φλωρίδης μοιάζει σίγουρος γι' αυτό - εξίσου ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης, που ανέπτυξε δημόσια την προοπτική του «Συνδέσμου» και ο οποίος επανέλαβε, στην τηλεόραση, την επομένη, την καθ' όλα αξιοπρεπή άποψη ότι δεν ωφελεί να ποντάρει κανείς στη λογική του ΑΣΠΡΟΥ/ΜΑΥΡΟΥ κι ότι οφείλουμε να απορρίπτουμε τις μανιχαϊστικές τοποθετήσεις σύμφωνα με τις οποίες «όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι». Ωστόσο αυτό παρακινεί στον εντοπισμό μιας λεπτής αλλά κρίσιμης παραδοξότητας, αφού πρόκειται για κάτι που είναι ήδη, και απολύτως, συνέπεια μανιχαϊστικής τοποθέτησης. Με δυο λόγια, ο Απ. Δοξιάδης, ένας αναμφισβήτητα μειλίχιος και οξυδερκής άνθρωπος, με μαθηματική σκέψη άλλωστε, παραβλέπει περιέργως το γεγονός ότι η απόφανση «δεν είναι όλοι ίδιοι» αποτελεί, από μόνη της, επιλογή του είδους ΑΣΠΡΟ/ΜΑΥΡΟ. Καθώς αντιλαμβάνονται οι πάντες, η επιλογή συνιστά μιαν απ' τις δύο λύσεις του διλήμματος ΕΙΝΑΙ/ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ («όλοι ίδιοι»). Άτοπο. Στην πραγματικότητα, όσο σφαλερό αποδεικνύεται το να πεις ότι «όλοι είναι ίδιοι (υπονοείται: σε όλα)», άλλο τόσο απέχει απ' την αλήθεια ότι «όλοι διαφέρουν (σε όλα)»: αυτό που συμβαίνει, απλούστατα, και όχι λιγότερο οφθαλμοφανώς, είναι ότι το σύνολο των πολιτικών στελεχών, τουλάχιστον του δικομματισμού, ΜΟΙΑΖΟΥΝ, ανεξαρτήτως ποιοτικών διαφορών, ως συνένοχοι ΚΑΤΑ ΤΟΥΤΟ: ότι ανέχτηκαν για δεκαετίες τη φαυλότητα ενός συστήματος που αντλούσε τις προϋποθέσεις της μακροημέρευσής του από τη διαφθορά, τη δουλοπρέπεια απέναντι στα ισχυρά οικονομικά και επικοινωνιακά συμφέροντα, και φυσικά την προσοδοφόρο εύνοια προς ύποπτους μηχανισμούς χειραγώγησης της εκλογικής πελατείας. Σε πείσμα της εντιμότητας των προθέσεων του κάθε συγκεκριμένου ανδρός, αυτό το ΚΟΙΝΟ μειονέκτημα, αυτό το έλλειμμα θάρρους που μοιράζονται, φαντάζει απαγορευτικό για την ανάπτυξη των δυνατοτήτων μιας νέας πολιτικής κίνησης στο να εμπνεύσει υπολογίσιμα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Για παράδειγμα, θα ήταν υπερβολικό, αν μη τι άλλο, το να πιστέψει κανείς ότι ο Γ. Φλωρίδης αγνοούσε μέχρι πρόσφατα τα σχετικά με τη διακίνηση μαύρου πολιτικού χρήματος ή ότι δεν είχε συνειδητοποιήσει τις εγκληματικές διαστάσεις της αναξιοκρατίας πάνω στην οποία θεμελιωνόταν η επιρροή του κόμματος που υπηρετούσε. Αν φωτίστηκε ΞΑΦΝΙΚΑ, τότε η Ιστορία δυσκολεύεται να παρουσιάσει προηγούμενο, εκτός κι αν πάμε πίσω στη μεταστροφή του Αγίου Αυγουστίνου στα Μεδιόλανα, το 387, ο οποίος, κατά σύμπτωση, εγκαινίασε την εκκλησιαστική του σταδιοδρομία με μια πολεμική κατά του Μανιχαϊσμού.

Ετικέτες ,