Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Σύμπνοια υποτελών…

Η δολοφονική επίθεση του ναζισιωνιστικού στρατού κατοχής εναντίον του "Freedom Flotilla" (με απολογισμό εννέα νεκρούς ακτιβιστές, επιβαίνοντες στο τουρκικό πλοίο "Mavi Marmara"), αποτέλεσε ένα ακόμη βδελυρό ανοσιούργημα (ατιμώρητο, όπως πάντα) του εγκληματικού ψευδοκράτους (συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια) και, από την άλλη, απέδειξε την περίτρανη γύμνια και δουλοπρέπεια της εγχώριας (αλλά και της κυπριακής) διπλωματίας.
 Σκίτσο του Carlos Latuff

Τρεις ημέρες μετά τη σιωνιστική πειρατεία, ο Κύπριος υπουργός Εξωτερικών Μάρκος Κυπριανού επισκέφτηκε το Tel Aviv, για να εισπράξει τα συγχαρητήρια του υπουργού Πολέμου (και αντιπροέδρου της «Σοσιαλιστικής» Διεθνούς!!!) Ehud Barak –ο οποίος εξέφρασε την ευαρέσκειά του «για τον σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισε η Κύπρος και για την υπευθυνότητα που επέδειξε η χώρα αυτή, πριν από την αναχώρηση του στολίσκου…». Βέβαια, μπορεί ο Χριστόφιας να χαρακτήριζε (υποκριτικά, για «ξεκάρφωμα) «εγκληματική πράξη» τη ναζισιωνιστική επίθεση, αλλά ο υπουργός του επί των Εξωτερικών δέχθηκε ασμένως τα συγχαρητήρια που του απένεμε ο αρχιδολοφόνος Barak –δίνοντας την ευκαιρία στη ναζισιωνιστική κυβέρνηση να διακηρύξει ότι τουλάχιστον μία κυβέρνηση στάθηκε (εμπράκτως) στο πλευρό της. Ένα εικοσιτετράωρο αργότερα, ο Χριστόφιας ανακοίνωσε ότι ο Κυπριανού είχε μεταβεί στο Tel Aviv για να διεκπεραιώσει κοινή πρωτοβουλία των Χριστόφια-Παπανδρέου σχετικά με τη διερεύνηση τρόπων αύξησης της ροής ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα της Γάζας –ζήτημα για το οποίο δεν υπάρχει καμία επίσημη ενημέρωση.
 Σκίτσο του Carlos Latuff

Στην Αθήνα, η δωσίλογη κυβέρνηση των πράσινων λακέδων, ακόμη και τώρα, δεν τολμά να απαιτήσει την επιστροφή των ελληνικών καραβιών που έκλεψαν οι ναζισιωνιστές πειρατές -κάτι που έχει ζητήσει (για να τηρήσει τα προσχήματα) ακόμη και ο παντελώς αναξιόπιστος Ο.Η.Ε. με σχετικό ψήφισμά του. Εν συντομία, το χρονικό της δωσιλογικής συμπεριφοράς της ελληνικής κυβέρνησης έχει ως εξής: Το πρωί της 31.05.2010, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας δήλωσε (μετά τη συνάντησή του με τον πρέσβη του σιωνιστικού ψευδοκράτους) ότι «δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η χρήση τέτοιας έκτασης βίας…». Έτσι, επικεντρώνοντας τη χλιαρή κριτική του στο μέγεθος της βιαιότητας και όχι στην ουσία, έδωσε μια πρώτη επικύρωση στο σιωνιστικό έγκλημα, αναγνωρίζοντας στο Ισραήλ το δικαίωμα να επεμβαίνει πειρατικά στα διεθνή ύδατα της Μεσογείου και να λεηλατεί οποιοδήποτε πλεούμενο. Λίγο αργότερα, ο Γρηγόρης Δελαβέκουρας (εκπρόσωπος Τύπου του ΥΠ.ΕΞ.) επανέλαβε το ίδιο τροπάριο και περιορίστηκε απλώς να υπενθυμίσει «την υποχρέωση του Ισραήλ να προστατέψει την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών…». Την ίδια ημέρα, ο Δρούτσας μίλησε στη Βουλή για «τραγικό και θλιβερό συμβάν…», καταδικάζοντας «την υπέρμετρη βία που ασκήθηκε από τις ισραηλινές δυνάμεις…» (προφανώς, αν δεν υπήρχαν νεκροί και τραυματίες, δε θα είχε κανένα πρόβλημα) και δεν είπε κουβέντα για επιστροφή των καραβιών. Ανάλογη στάση τήρησε ο Δελαβέκουρας όταν έκανε δηλώσεις στο αεροδρόμιο (1η Ιουνίου 2010, καθώς επέστρεφαν οι έξι πρώτοι απελαθέντες), κάνοντας λόγο μόνο για «επαναπατρισμό το συντομότερο δυνατό…», χωρίς αναφορά για επιστροφή των πλοίων. Την επομένη (02.06.2010), τη σκυτάλη των δηλώσεων πήρε ο Ιωάννης Ζέππος (γενικός γραμματέας του ΥΠ.ΕΞ.), λέγοντας ότι κάλεσε τον πρέσβη του Ισραήλ και του είπε ότι «περιμένουμε την άμεση απελευθέρωση των Ελλήνων πολιτών που βρίσκονται στο Ισραήλ και την επιστροφή τους στην Αθήνα…». Στις 3 Ιουνίου, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Θοδωρή Δρίτσα (ο οποίος, επίσης δεν υπέβαλε αίτημα για επιστροφή των καραβιών), ο Δρούτσας παραδέχθηκε για πρώτη φορά ότι «η στρατιωτική επιχείρηση διεξήχθη στα διεθνή ύδατα από το Πολεμικό Ναυτικό του Ισραήλ…» και ότι «η χρήση βίας δεν μπορεί να δικαιολογηθεί και είναι καταδικαστέα…». Στις 7 Ιουνίου, σε επίκαιρη ερώτησή του, ο Τάσος Κουράκης (έτερος βουλευτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) έθεσε τρία ερωτήματα στον υπουργό Εξωτερικών: «1. Σε ποιες ενέργειες προτίθεται να προβεί το Υπουργείο Εξωτερικών και η ελληνική κυβέρνηση για την ταχύτερη επιστροφή των δύο πλοίων και της ανθρωπιστικής βοήθειας που φέρουν (οικοδομικά υλικά, αναπηρικά αμαξίδια, μονάδες αφαλάτωσης νερού, γεννήτριες κ.ά.) στην Ελλάδα προκειμένου να παραδοθούν στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους; 2. Θα γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να παραδοθούν τα παρανόμως κατακρατηθέντα προσωπικά είδη, καθώς και τα διαβατήρια και τα ναυτικά φυλλάδια; 3. Θα κινήσει η ελληνική κυβέρνηση τη προβλεπόμενη νομική διαδικασία επιβολής κυρώσεων στο ισραηλινό κράτος και καταβολής αποζημιώσεων;». Ιδού τι απάντησε (μεταξύ άλλων) ο Δρούτσας: «[…] βασικός γνώμονας όλων των ενεργειών μας υπήρξε η μέριμνα για τον Έλληνα πολίτη. Αυτός ήταν ο βασικός οδηγός τόσο των πολιτικών πρωτοβουλιών που ανέλαβε η Κυβέρνηση, όσο και των διαβημάτων που έγιναν στην Αθήνα και στο Τελ Αβιβ. Αυτό για εμάς σήμαινε την προστασία της σωματικής ακεραιότητας των Ελλήνων πολιτών, την άμεση απελευθέρωσή τους από τις Ισραηλινές αρχές και βεβαίως τον ασφαλή επαναπατρισμό τους […] πρέπει το Ισραήλ να αποδώσει στους Έλληνες πολίτες τα προσωπικά τους είδη. Το Υπουργείο Εξωτερικών είναι σε επαφή με κάθε έναν από τους Έλληνες πολίτες που συμμετείχαν και έχουμε ζητήσει από όσους συμμετείχαν να καταγράψουν ακριβώς αυτά τα προσωπικά τους είδη, προκειμένου να χρησιμοποιήσουμε τα στοιχεία αυτά έναντι των ισραηλινών αρχών. Πρέπει, επίσης, να επιστρέψουν τα δύο πλοία ελληνικών συμφερόντων. Αυτό έχει επισημανθεί μετ’ επιτάσεως στον εδώ ισραηλινό πρέσβη, καθώς και στις επικοινωνίες μας με την πολιτική ηγεσία του Ισραήλ. Και σ’ αυτό, βεβαίως, θα επιμείνουμε […] Πρέπει, τέλος, να διερευνηθούν πλήρως οι συνθήκες, υπό τις οποίες εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα. Αυτή είναι και η απαίτηση της Διεθνούς Κοινότητας, αλλά και δική μας απαίτηση. Υπήρξαν καταγγελίες από ορισμένους Έλληνες για κακομεταχείριση και κανένα ευνομούμενο κράτος δεν μπορεί να ανεχθεί να μείνουν τέτοιες καταγγελίες αδιευκρίνιστες. Για να μη μείνει καμία σκιά, πρέπει να δοθούν όλες οι απαραίτητες εξηγήσεις και για το θέμα αυτό βρισκόμαστε σε συντονισμό και με τους Ευρωπαίους εταίρους μας -πολίτες των οποίων, επίσης, εθίγησαν- και εργαζόμαστε και στην κατεύθυνση να γίνει και από την Ευρωπαϊκή Ένωση αυτού του είδους το διάβημα […] Οι Ισραηλινοί ανακοίνωσαν ότι το ανθρωπιστικό υλικό που προοριζόταν για τη Γάζα θα περιέλθει στους διεθνείς οργανισμούς που δραστηριοποιούνται στην περιοχή και αυτό θα το παρακολουθήσουμε στενά. Πρέπει, όμως, πιστεύω να αναζητήσουμε και εμείς τρόπους για να ενισχύσουμε τη ροή ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα […] κορυφαία μας προτεραιότητα είναι η διαφύλαξη της ειρηνευτικής διαδικασίας στη Μέση Ανατολή. Σίγουρα, τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας θα την επιβαρύνουν. Νομίζω ότι δεν υπάρχουν εδώ ψευδαισθήσεις. Δεν πρέπει, όμως, να αφήσουμε τις εικόνες της βίας να πνίξουν αυτήν την ειρηνευτική διαδικασία, διότι μόνο από τις συνομιλίες μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων μπορεί να προκύψει πραγματική λύση στο παλαιστινιακό και βιώσιμη ειρήνη στη Μέση Ανατολή […] Αναφερθήκατε, στο ότι η Ελληνική Κυβέρνηση δεν έκανε πριν την αποστολή στη Γάζα ό,τι χρειαζόταν για την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών. Νομίζω, ότι αδικείτε την Κυβέρνηση, κύριε Κουράκη. Νομίζω ότι ήμασταν σε συνεχή επαφή από την πρώτη στιγμή με όλους -και εσάς και τους συναδέλφους σας προσωπικά- όπου συζητήσαμε το θέμα, αναλύσαμε το θέμα, όλοι μας γνωρίζαμε τους κινδύνους και εσείς τους γνωρίζατε. Ό,τι ήταν δυνατόν να γίνει έγινε από την Ελληνική Κυβέρνηση, όπως και απευθείας επαφές με την Ισραηλινή Κυβέρνηση, για να προειδοποιήσουμε και εμείς γι’ αυτό το θέμα. Είχα και εγώ τηλεφωνική επικοινωνία, δύο τρείς μέρες πριν ξεκινήσουν τα πλοία, με τον Υπουργό Άμυνας του Ισραήλ, κ. Μπαράκ, όπου του μετέφερα βεβαίως, με απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο τις δικές μας θέσεις. Απλώς, θα ήθελα να τονίσω σ’ αυτό το σημείο, ότι στις επαφές που είχαμε και με εσάς και με τους διοργανωτές, είχαμε τονίσει και εδώ, με κατηγορηματικό και απόλυτο τρόπο, να μην γίνει αφορμή αυτή η αποστολή στη Γάζα, ώστε να τεθούν σε κίνδυνο και άλλα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κυπριακή Δημοκρατίας, σε ό,τι αφορά τα κατεχόμενα και ιδιαίτερα ο κίνδυνος που υπήρχε, αναγνώρισης των κατεχομένων, λόγω του απόπλου κάποιων καραβιών από λιμάνι των κατεχομένων. Και αυτό νομίζω, είναι ένα σημαντικό στοιχείο και σημείο το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε. Τέλος, θα ήθελα να τονίσω και κάτι ακόμα. Η άρση αποκλεισμού της Γάζας βεβαίως -και το τονίζω αυτό- είναι ο στόχος μας. Η προσπάθεια που κάνουμε από κοινού με την Κυπριακή Δημοκρατία, έχει ως στόχο να πέσει αυτή η όξυνση που υπάρχει και να μην δώσουμε τη δυνατότητα σε κανέναν να εκμεταλλευτεί την οποιαδήποτε όξυνση που μπορεί να δημιουργηθεί. Πρώτιστο μέλημα μας είναι η σταθερότητα στην περιοχή και βεβαίως η ροή ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα, αυτό ως ένα πρώτο βήμα. Και αυτό, πιστεύουμε ακράδαντα, ότι μπορεί και να συνεισφέρει και να συμβάλει και να βοηθήσει πάρα πολύ στον απώτερο στόχο της αυτονόητης άρσης του αποκλεισμού της Γάζας […]». Εν ολίγοις, όσοι απήχθηκαν και ληστεύτηκαν θα εμπλακούν σε μια χρονοβόρα νομικίστικη και γραφειοκρατική διαδικασία (για να περνάει ο καιρός χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, αφού η καταγραφή των αντικειμένων δεν εγγυάται και την επιστροφή τους), ενώ η κυβέρνηση των πράσινων ζητιάνων δε διανοείται να επιβάλει ούτε κάποιες στοιχειώδεις κυρώσεις εις βάρος του Ισραήλ –προσπαθώντας, απλώς, να κερδίσει χρόνο και να μετριάσει την πολιτική πίεση και καταγγελία και αναγνωρίζοντας τους ναζισιωνιστές πειρατές ως αξιόπιστους και αξιοσέβαστους συνομιλητές. Ο Δρούτσας «λησμονεί» πως οι ελληνικές αρχές καθυστέρησαν τον απόπλου του πλοίου «Ελεύθερη Μεσόγειος», με διάφορα νομικίστικα προσκόμματα ή επιδρομές του Λιμενικού˙ επίσης, ενώ οι ναζισιωνιστές απειλούσαν ευθέως με επέμβαση στα πλοία κι επεδείκνυαν στα Μ.Μ.Ε. το στρατόπεδο συγκέντρωσης που είχαν ετοιμάσει στο λιμάνι του Ashdod, η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε καν την ευαισθησία να ακυρώσει την κοινή αεροπορική άσκηση με το Ισραήλ, που άρχισε την ημέρα του απόπλου των πλοίων και διακόπηκε (αλλά δεν ματαιώθηκε) μετά το δολοφονικό ρεσάλτο. Εκ των υστέρων, οι δωσίλογοι διαχειριστές της εγχώριας πολιτικής εξουσίας, προσπάθησαν να εμφανιστούν ως απελευθερωτές των ομήρων, αλλά δεν τα κατάφεραν: η (χωρίς δίκη) απέλαση ήταν αναγκαστική επιλογή των σιωνιστών (ήθελαν να απαλλαγούν από ένα ενοχλητικό βάρος) και η κυβέρνηση του ΓΑΠ (Γελοίο Ανδρείκελο Παπαρολόγος) απλώς διευκόλυνε το σιωνιστικό ψευδοκράτος στέλνοντας αεροπλάνο κι επιδιώκοντας να αμβλύνει τις αλγεινές εντυπώσεις που προκάλεσε η κατάπτυστη στάση της…

Ετικέτες , ,

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Η μοιρασιά της πίτας...

Υποτίθεται πως διανύουμε περίοδο σοβαρότατης οικονομικής κρίσης (τουλάχιστον, έτσι διατείνονται οι εντολοδόχοι διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας και οι εντεταλμένοι δημοσιοπαπαγάλοι λακέδες) και πως άπαντες οφείλουμε να υποστούμε τις απαραίτητες θυσίες για να σωθεί… άραγε, τι; Στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της 27ης Ιουνίου 2010, δημοσιεύθηκε άρθρο με τίτλο «Αυξάνεται ο πλούτος», το οποίο μιλά για κροίσους και καταρρίπτει (επισήμως, για να πεισθούν και οι αφελείς) τον μύθο περί «κρίσης». Το δημοσίευμα βασίζεται στην ετήσια έκθεση του πολυεθνικού (με γραφεία σε διάφορες πόλεις του κόσμου) ομίλου Boston Consulting Group (B.C.G.), ο οποίος παρακολουθεί και καταγράφει τις μεταβολές των μεγάλων κινητών περιουσιών φυσικών προσώπων. Τι έχουν διαπιστώσει οι αριθμολάγνοι τεχνοκράτες του B.C.G.; πολύ απλά, ότι οι εκατομμυριούχοι αβγαταίνουν και ότι, ταυτόχρονα, αλλάζει και η γεωγραφική κατανομή του ιδιωτικού πλούτου στον πλανήτη. Έτσι, στην εκπνοή του σωτήριου έτους 2009, καταγράφηκαν 11.200.000 εκατομμυριούχοι (με μονάδα μέτρησης το δολάριο Η.Π.Α.), κατά 14% περισσότεροι από το 2008, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού και κατέχουν το 38% του παγκόσμιου ιδιωτικού πλούτου -συνολική κινητή περιουσία 111,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων (92,2 τρισεκατομμυρίων ευρώ και αύξηση κατά 11,5% σε σχέση με το 2008) σε επενδύσεις χαρτοφυλακίου, περίπου το διπλάσιο του παγκόσμιου ακαθάριστου προϊόντος. Επίσης, το 2009, οι βαθύπλουτες οικογένειες (με περιουσία πάνω από 5 εκατομμύρια δολάρια), αντιστοιχούν στο 0,1% (1/10 ανθρώπινης ύπαρξης) του πληθυσμού της Γης και κατείχαν το 21% του παγκόσμιου ιδιωτικού πλούτου -2% περισσότερο από όσο το 2008. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα ποσοστά αύξησης του αριθμού των υπερευημερούντων καταγράφεται στην Άπω Ανατολή (π.χ. Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Κίνα), ως επακόλουθο της υπερεκμετάλλευσης του πάμφθηνου (δηλαδή, πενιχρώς αμειβόμενου) εργατικού δυναμικού. Συνολικά, η Ασία κατέχει το 15% του παγκόσμιου ιδιωτικού πλούτου, έναντι 33% που καρπώνονται οι ευρωπαίοι χρυσοκάνθαροι.
 «Η δουλειά μου ως οικονομολόγος συνίσταται στο να κάνω να φαίνεται απαραίτητο το ανυπόφορο…». Σκίτσο του Andrés Rábago García ("El Roto").

Βέβαια, ο υπερβολικός πλούτος συνοδεύεται (ως είθισται) από την ανάλογη επιδειξιμανία και ξιπασιά (για να ζηλεύουν οι «κοινοί θνητοί»), ενίοτε όμως το αποτέλεσμα δεν είναι και τόσο ευχάριστο για τους «πατρικίους» της εποχής μας. Μια ξινή εμπειρία είχε και ο Ιταλός Flavio Briatore (συνιδιοκτήτης της λονδρέζικης ποδοσφαιρικής ομάδας Queens Park Rangers και team manager της ομάδας Formula 1 της Renault) μαζί με τη V.I.P. παρέα του. Όπως γράφει η ιταλική εφημερίδα "La Stampa" (10.08.2008), σε ρεπορτάζ με τίτλο «Έτσι κυνηγήσαμε τον Briatore», ο μεγιστάνας και η ακολουθία του αγκυροβόλησαν στ’ ανοιχτά το πολυτελές σκάφος τους και προσπάθησαν (με τρεις μηχανοκίνητες φουσκωτές βάρκες) να αποβιβαστούν στην ακτή Costa Smeralda (στην τοποθεσία Capriccioli) της Σαρδηνίας. Εκεί, ο Briatore επρόκειτο να εγκαινιάσει το παραλιακό εστιατόριο "Rubacuori" (το οποίο είχε μετατρέψει από λαϊκό στέκι σε πολυτελές και αυστηρά κλειστό club για ιδιοκτήτες θαλαμηγών και τους καλεσμένους τους) ως συμπλήρωμα του (επίσης δικής του ιδιοκτησίας) club "Billionaire" που βρίσκεται στην ίδια περιοχή, αλλά ήρθαν αντιμέτωποι με τους εξαγριωμένους ντόπιους και τους ενοχλημένους λουόμενους («νομίζουν ότι κυβερνούν όλο τον κόσμο…», είπαν χαρακτηριστικά) οι οποίοι τους έτρεψαν σε άτακτη φυγή. Πώς αντέδρασε ο Briatore; «Εμείς είμαστε καλοί άνθρωποι και δεν θα έπρεπε να μας φερθούν έτσι. Πληρώνω φόρους και είναι δικαίωμά μου…», είπε με στόμφο –λες και είναι ο μόνος που πληρώνει φόρους. Όπως συμπληρώνει ο αρθρογράφος της "La Stampa", «από τον βορρά μέχρι τον νότο, η εξέγερση εναντίον εκείνων που επιδεικνύουν τον πλούτο και τη δύναμή τους παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις…». 

Στις 14.08.2008, στην αγγλική εφημερίδα "The Guardian", δημοσιεύθηκε κείμενο του δημοσιογράφου και λογοτέχνη Hari Kunzru με τίτλο "The expensive search for what money can never buy" («Η δαπανηρή αναζήτηση για ό,τι το χρήμα δεν μπορεί ποτέ να αγοράσει»), σε μια προσπάθεια ψυχαναλυτικής προσέγγισης της πολυτέλειας. Σταχυολογούμε:
[…] Ο τρόμος που υποκινεί την πολυτέλεια –ότι αν δεν αγοράσω τη συγκεκριμένη μάρκα θα υπονομεύσω την προσωπικότητά μου– είναι απλώς μια πιο ακραία εκδοχή της αρχής που διέπει κάθε είδους καταναλωτισμό: ότι ο κύριος στόχος στη ζωή, ο υψηλότερος και ο ευγενέστερος, είναι η εξατομίκευση. Η εχθρότητα απέναντι στη μάζα είναι ριζωμένη στον μετα-διαφωτιστικό φιλελευθερισμό που κυριαρχεί στη δυτική πολιτική κουλτούρα, και που απλώς τον παρόξυνε ένας αιώνας κακοήθους ολοκληρωτισμού. Η σύγχρονη λατρεία της πολυτέλειας είναι το νόθο παιδί εκείνης της σκοτεινής ιστορίας. Είναι βαθύτατα μισάνθρωπη και κοιτάζει με τρόμο και περιφρόνηση τον κόσμο του μεροκάματου, οχυρωμένη πίσω από ένα αλεξίσφαιρο τζάμι. Ο καταναλωτής της πολυτέλειας μισεί τις μάζες, οι οποίες έχουν «απρόσωπα» και «αγελαία» πρότυπα κατανάλωσής, και η εντομοειδής παρουσία τους του θυμίζει την τρομακτική ανωνυμία της φτώχειας, του πεπρωμένου που τον περιμένει αν δεν καταφέρει να ξεχωρίσει μέσα από τις αγορές του. Η άνθηση του τομέα ειδών πολυτελείας είναι απλώς ένα σύμπτωμα μιας γενικής πολιτιστικής τάσης που συγχέει την πολιτική ελευθερία με την υλική αφθονία, την ψευδοελευθερία να διαλέγεις από μια προκαθορισμένη σειρά καταναλωτικών αγαθών. Ο αυτοπροσδιορισμός μέσω του shopping είναι η ιδεώδης ασχολία για τη σύγχρονη κοινωνία ελέγχου –εντελώς ακίνδυνη και αυτοαναφορική […] Ωστόσο, η λογική της πολυτέλειας μπορεί να κατευθύνεται προς την μοναδικότητα, αλλά η ίδια η επιτυχία των ισχυρισμών της την οδηγεί σε παρακμή. Η πολυτέλεια διολισθαίνει, καθώς οι τεχνικές του branding και οι διάχυτες υποσχέσεις του lifestyle εξαπλώνονται σε όλο και περισσότερο. Τα είδη «υπερπολυτελείας» και οι μάρκες «uber-premium» είναι μια απόπειρα να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος. Προσπάθεια μάλλον μάταιη, διότι αν εστιάζεις στον μεταφυσικό στόχο του αυτοπροσδιορισμού μέσω του shopping, η γνώση ότι ακόμα και το πιο «εκλεκτό» προϊόν υπάρχει σε περισσότερα του ενός αντίτυπα θα σε βασανίζει πάντα. Η προσωπική σου μοναδικότητα μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο από ένα μοναδικό αντικείμενο. Αυτό, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, εξηγεί την άνευ προηγουμένου άνθηση στην αγορά τέχνης. Η τέχνη δεν είναι απλώς ένα uber-premium προϊόν. Ακόμα κι αν διαθέτεις πάρα πολλά χρήματα, δεν μπορείς πάντα να μπεις σε μια γκαλερί και να αγοράσεις το έργο που θέλεις. Χρειάζεσαι γνωριμίες, φήμη, εσωτερικές πληροφορίες. Η κατοχή ενός σημαντικού έργου με την υπογραφή περιζήτητου καλλιτέχνη είναι ένα παράσημο διάκρισης (γούστου, ματιού, ψυχής, κοινωνικής δικτύωσης) που κανένα προϊόν πολυτελείας δεν μπορεί να προσφέρει [...] Οι καταστασιακοί είχαν κατανοήσει πως η κουλτούρα είναι το προϊόν που πουλάει όλα τα άλλα και ότι, όλο και περισσότερο, η αύρα της κουλτούρας είναι αυτή που επιτρέπει στα προϊόντα πολυτελείας να παραμένουν στον αφρό, καθώς συσχετίζονται με περιοχές της εμπειρίας που διατηρούν ακόμα την υπόσχεση της ατομικότητας […].

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

José Saramago

Ο λόγος είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να βρούμε, η μονίμως αποτυχημένη απόπειρα για να εκφράσουμε εκείνο το οποίο, μέσω του λόγου, αποκαλούμε σκέψη […] Στο βάθος, όλοι νιώθουμε την ανάγκη να πούμε ποιοι είμαστε και τι είναι αυτό που κάνουμε˙ επίσης, αισθανόμαστε την ανάγκη να αφήσουμε κάποιο έργο, διότι αυτή η ζωή δεν είναι αιώνια και το να αφήνουμε πεπραγμένα μπορεί να θεωρηθεί μια μορφή αιωνιότητας […] Πιστεύω πως από τη σύγχρονη κοινωνία απουσιάζει η φιλοσοφία. Η φιλοσοφία ως χώρος, τόπος, τρόπος σκέψης, που ενδεχομένως δεν έχει συγκεκριμένο σκοπό -όπως έχει η επιστήμη, η οποία προχωρά για να ικανοποιήσει σκοπούς. Μας λείπει η σκέψη, ο στοχασμός, χρειαζόμαστε τη διανοητική εργασία και, νομίζω πως χωρίς ιδέες δεν μπορούμε να πάμε πουθενά […] Έχουμε επινοήσει ένα είδος χοντρού δέρματος το οποίο μας προστατεύει από εκείνη την επίθεση της πραγματικότητας που θα μας οδηγούσε στο να την υιοθετήσουμε, να αντιληφθούμε τι συμβαίνει και να πράξουμε εκείνο που χαρακτηρίζει τον πολίτη, δηλαδή να παρεμβαίνουμε […] Οι δυστυχίες του κόσμου είναι παρούσες και υπάρχουν μόνο δύο τρόποι αντίδρασης απέναντί τους: ή να δεχτούμε ότι δεν ευθύνεται όποιος σηκώνει τους ώμους και λέει πως δεν είναι στο χέρι του να διορθώσει την κατάσταση –και αυτό είναι βέβαιο- ή να υιοθετήσουμε τη νοοτροπία ότι, ακόμη και αν δεν είναι στο χέρι μας να λύσουμε τα μεγάλα προβλήματα, πρέπει να συμπεριφερόμαστε σα να ήταν εφικτό […]

Αποσπάσματα από συνεντεύξεις του José Saramago, δημοσιευμένα και στην προσωπική του ιστοσελίδα.

Έξω από το Δημαρχείο της Λισσαβόνας, όπου η σημαία κυματίζει μεσίστια, δύο μεγάλες φωτογραφίες του εκλιπόντος συγγραφέα συνοδεύονται από την ευχαριστήρια φράση "Odrigado, José Saramago". Το πορτογαλικό κράτος (όπως όλες οι εξουσίες) τιμά τον αιρετικό στοχαστή, αφού προσέφερε στη χώρα του το μοναδικό της Nobel –εν έτει 1998.

Ο José de Sousa Saramago εγκατέλειψε τα εγκόσμια στις 18.06.2010. Για το έργο του και τη συνεισφορά του στη δύσκολη υπόθεση της ανυπότακτης σκέψης, έχουν γραφθεί και λεχθεί πολλά –δε χρειάζεται να τα επαναλάβουμε. Αντιθέτως, θα αναφερθούμε σε μισαλλόδοξο κι εμετικό κείμενο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "L' Osservatore Romano" (φύλλο της 20.06.2010), επίσημο όργανο της μαφιόζικης θρησκευτικής οργάνωσης που φέρει τον τίτλο Vaticano. Το δημοσίευμα τιτλοφορείται "È morto José Saramago. L'onnipotenza (presunta) del narratore" («Πέθανε ο José Saramago. Η υποτιθέμενη παντοδυναμία του συγγραφέα») και το υπογράφει ο Claudio Toscani. Σταχυολογούμε, μεταφράζοντας: «[…] Αναφορικά με τη θρησκεία, δεδομένου ότι το πνεύμα του υπήρξε πάντα αγκιστρωμένο σε μια αποσταθεροποιητική κοινοτοπία περί ιερού και σ’ έναν αναρχικό υλισμό που γινόταν όλο και πιο αδιάλλακτος με την πάροδο του χρόνου, ο Saramago δεν έπαψε να στηρίζεται σε μια αποκαρδιωτική θεολογική υπεραπλούστευση: αν ο Θεός είναι η αρχή του παντός, Εκείνος είναι η αιτία του κάθε αποτελέσματος και το αποτέλεσμα της κάθε αιτίας. Ένας ακραίος λαϊκιστής όπως αυτός, που είχε φορτωθεί τις αιτίες των δεινών του κόσμου, θα όφειλε καταρχάς να είχε συνδέσει το πρόβλημα με όλες τις στρεβλές δομές της ανθρωπότητας, από τις ιστορικοπολιτικές έως τις κοινωνικοοικονομικές, αντί να κατηγορεί έναν Θεό στον οποίον ουδέποτε πίστεψε, λόγω της παντοδυναμίας Του, της παντογνωσίας Του, της πανταχού παρουσίας Του [...] Είναι το 1991 όταν, εγκαινιάζοντας αυτό που η κριτική αποκαλεί δεύτερη περίοδό του, ο συγγραφέας δημοσιεύει το Κατά Ιησού Ευαγγέλιο, προκαλώντας τη μνήμη του χριστιανισμού όταν λέει πως είναι ασαφές να μιλάμε για σωτηρία όταν, μεταξύ άλλων, ο Χριστός είναι υιός ενός Πατέρα που ατάραχος τον στέλνει στη θυσία, που δείχνει να συμμαχεί περισσότερο με τον Σατανά παρά με τους ανθρώπους, που εποπτεύει το σύμπαν με ανελέητη εξουσία. Και ο Χριστός δε γνωρίζει τίποτα για τον εαυτό Του, παρά μόνο ότι βρίσκεται λίγο πριν το σταυρό˙ η Μαρία είναι η περιστασιακή μητέρα Του και ο Λάζαρος εγκαταλείφθηκε στον τάφο για να μην πεθάνει και δεύτερη φορά. Ανευλάβεια, εν μέρει˙ η λογική (παρά θεολογική) στειρότητα τέτοιων αφηγηματικών επιχειρημάτων δεν επιτυγχάνει την επιδιωκόμενη οντολογική αποδόμηση, αλλά στρέφεται σέναν διαλεκτικό φατριασμό τόσο προφανή που να του απαγορεύει κάθε αξιόπιστο σκοπό […] Συμπερασματικά, ο Saramago υπήρξε ένας άνθρωπος και διανοούμενος χωρίς καμία μεταφυσική παραδοχή, καθηλωμένος μέχρι το τέλος σε μια δική του ξεροκέφαλη πίστη στον ιστορικό υλισμό, άλλως μαρξισμό. Δήλωνε με στόμφο υπέρ των ζιζανίων του ευαγγελικού σιτοβολώνα, καταδίκαζε τις σταυροφορίες και την ιερά εξέταση, λησμονώντας τα γκουλάγκ, τις "εκκαθαρίσεις", τις γενοκτονίες, τις πολιτιστικές και θρησκευτικές διώξεις […]». 
Πέρα από τη δογματική εμπάθεια και τη «χριστιανική» μνησικακία, στο κείμενο του εντεταλμένου γραφιά υπάρχουν και σκόπιμες ανακρίβειες –τις οποίες είναι πρόθυμοι να δεχθούν οι αδαείς (καθολικοί ή μη, αδιάφορο) «νοικοκυραίοι». Ο Saramago ουδέποτε υπήρξε σταλινικός (ασχέτως αν ο ίδιος αυτοπροσδιοριζόταν «κομμουνιστής» και υπήρξε μέλος του Κ.Κ. Πορτογαλίας) και η κοσμοθεωρία του θα μπορούσε να θεωρηθεί αναρχοκομμουνιστική ή κάτι παρόμοιο. Ο ίδιος προτιμούσε να μη μασά τα λόγια του και να μην περιχαρακώνεται σε βολικούς (αλλά και περιοριστικούς) επιθετικούς προσδιορισμούς. Τον Μάρτιο του 2002, κατά τη διάρκεια της δεύτερης ιντιφάντα, επισκέφτηκε τη Ραμάλα και συνέκρινε τη συγκεκριμένη παλαιστινιακή πόλη (αποκλεισμένη, τότε, από τον ναζισιωνιστικό στρατό κατοχής) με τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των ναζί (Auschwitz και Buchenwald) –δήλωση που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις (τον χαρακτήρισαν «αντισημίτη») από επιζώντες του Ολοκαυτώματος και διανοούμενους. Όσο για την Καθολική Εκκλησία, ο βίος και η πολιτεία της δεν περιορίζονται μόνο στις Σταυροφορίες και στην Ιερά Εξέταση. Ακόμη και στη νεώτερη εποχή, οι χριστέμποροι εγκληματίες έχουν δώσει το βδελυρό τους στίγμα: στήριξαν σχεδόν όλες τις φασιστικές δικτατορίες του δυτικού ημισφαιρίου (η Λατινική Αμερική έχει πικρή εμπειρία, το ίδιο η Ισπανία και η Πορτογαλία), καλύπτουν (επί δεκαετίες) φαινόμενα όπως η (προσφάτως αποκαλυφθείσα, αν και ήταν «κοινό μυστικό») επανειλημμένη κακοποίηση (σεξουαλική ή άλλη) αγνώστου αριθμού ανηλίκων (κυρίως εσώκλειστων σε εκκλησιαστικά σχολεία), εξακολουθούν να διαβιούν μέσα σε σκανδαλώδη και προκλητική χλιδή και, γενικά, κάθε άλλο παρά αδιαφορούν για οτιδήποτε σχετίζεται με εξουσία και υλική ευμάρεια. Κατά τα’ άλλα, ο Saramago ήταν δέσμιος του υλισμού (ιστορικού ή άλλου) και δεν είχε μεταφυσικές ανησυχίες… Ρε, ουστ!!! 
 Το πρόσωπο του José Saramago αντανακλάται στο κάτοπτρο που κρατά στο δεξί του χέρι
(φωτογραφία του Daniel Mordzinski).

Ετικέτες

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

(Δια)μαρτυρίες…

Ο Σουηδός συγγραφέας και δραματουργός Henning Mankell υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας, ως επιβάτης του "Mavi Marmara", της δολοφονικής βαρβαρότητας του ναζισιωνιστικού στρατού. Κάποιες από τις σημειώσεις του δημοσιεύθηκαν στην ισπανική εφημερίδα "El País" (06.06.2010) υπό τον τίτλο «Ημερολόγιο ενός ταξιδιού στη φρίκη». Από το δημοσίευμα αυτό (η αφήγηση ξεκινά στις 25 Μαΐου και τελειώνει την 1η Ιουνίου), σταχυολογούμε κάποια χαρακτηριστικά σημεία –από τα οποία φαίνεται καθαρά πως πρόκειται για έναν μετριοπαθή και ήπιο άνθρωπο, αναντίστοιχο με το πρότυπο του αιμοβόρου και φανατικού τρομοκράτη (εικόνα που θέλει να πλασάρει η ναζισιωνιστική προπαγάνδα για τους ακτιβιστές): «[…] Η επιχείρηση "Ένα καράβι για τη Γάζα" έχει έναν ξεκάθαρο και σαφώς καθορισμένο σκοπό: να σπάσει τον αποκλεισμό που έχει επιβάλει το Ισραήλ στη λωρίδα της Γάζας […] Είναι απαραίτητο, οι Παλαιστίνιοι τους οποίους οι Ισραηλινοί υποχρεώνουν να ζήσουν σε εκείνη την κόλαση, να γνωρίζουν πως δεν είναι μόνοι και πως δεν τους έχουμε ξεχάσει. Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε στον κόσμο την ύπαρξή τους […] Πρόκειται για μια επιχείρηση απολύτως προσδιορισμένη, ακόμη και σ’ αυτό το σημείο: θα ενεργήσουμε χωρίς βία, δεν είμαστε οπλισμένοι, δεν υπάρχει η ελάχιστη επιθυμία για φυσική αντιπαράθεση. Αν έρθουν για να μας σταματήσουν, η κατάσταση θα εκτυλιχθεί με τρόπο που δε θα θέσει σε κίνδυνο τη ζωή των συμμετεχόντων […] Η Κύπρος δε θέλει τα πλοία μας να δέσουν στην προκυμαία, πιθανότατα κατόπιν ισχυρών πιέσεων από την πλευρά του Ισραήλ […] Κανείς δε γνωρίζει πώς θα συμπεριφερθούν οι Ισραηλινοί. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι έχουν κάνει εχθρικές δηλώσεις κι έχουν βεβαιώσει πως θα κρατήσουν σε απόσταση τον στολίσκο, χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα μέσα. Όμως, τι σημαίνει αυτό; θα χρησιμοποιήσουν τορπίλες; σχοινιά; θα κατεβάσουν στο πλοίο στρατιώτες από τα ελικόπτερά τους; Αδύνατο να το μαντέψουμε. Πάντως, στη βία τους θα απαντήσουμε με τη δικιά μας. Μόνο για αυτοάμυνα. Από την άλλη, σαφώς και μπορούμε να τους δυσκολέψουμε την επίθεση. Θα απλώσουμε συρματόπλεγμα γύρω από το σκέβρωμα του σκάφους. Επιπλέον, όλοι πρέπει να εξασκηθούν στη χρήση των σωσιβίων, θα τοποθετήσουμε σκοπιές και θα αποφασίσουμε πού θα συναντηθούμε αν οι στρατιώτες επιβιβαστούν στο πλοίο […] Ακόμη βρισκόμαστε μακριά από ό,τι μπορεί να ονομαστεί όριο των χωρικών υδάτων που οι Ισραηλινοί θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστούν ως δικά τους […] Κάποιος καθυστερεί και του επιτίθενται με ηλεκτρική εκκένωση στο χέρι. Ο άνδρας πέφτει στο πάτωμα. Άλλος άνδρας, που επίσης δεν κινούταν με αρκετή ταχύτητα, δέχεται μια ελαστική σφαίρα. Όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μου […] Μας συγκεντρώνουν στη γέφυρα του πλοίου και εκεί θα παραμείνουμε για έντεκα ώρες, μέχρι να δέσει το πλοίο στο Ισραήλ. Οι στρατιώτες μας κινηματογραφούν κάθε τόσο […] Έντεκα ώρες ακινητοποιημένοι, στοιβαγμένοι μέσα στη ζέστη, μπορεί να είναι κάποια μέθοδος βασανιστηρίων. Για να πάμε για κατούρημα, πρέπει να ζητήσουμε άδεια. Γαλέτες, μπισκότα και μήλα είναι ό,τι μας δίνουν για να φάμε. Παίρνουμε μια συλλογική απόφαση: να μη ζητήσουμε να μας επιτρέψουν να μαγειρέψουμε. Θα μας κινηματογραφούσαν και θα το παρουσίαζαν ως πράξη μεγαλοψυχίας εκ μέρους των στρατιωτών. Έτσι, αρκούμαστε στις γαλέτες και τα μπισκότα […] Μας επιτέθηκαν ενώ βρισκόμασταν σε διεθνή ύδατα, γεγονός που συνεπάγεται ότι οι Ισραηλινοί έδρασαν ως πειρατές –όχι πολύ καλύτεροι από εκείνους που δρουν στις ακτές της Σομαλίας. Εξάλλου, από τη στιγμή που ανάγκασαν το πλοίο μας να βάλει πλώρη για το Ισραήλ, διέπρατταν απαγωγή εις βάρος μας. Η επέμβασή τους είναι απολύτως παράνομη […] Μας υποχρεώνουν να αποβιβαστούμε και να ξεκινήσουμε ένα είδος αγώνα δρόμου ανάμεσα σε δύο σειρές στρατιωτών, καθώς η στρατιωτική τηλεόραση κινηματογραφεί όλα αυτά […] Ακριβώς δίπλα μου, ένας άνδρας αρνείται να δώσει δακτυλικά αποτυπώματα. Δέχεται να τον φωτογραφίσουν, αλλά γιατί αποτυπώματα; δεν έχει διαπράξει κανένα αδίκημα. Αντιστέκεται και τον χτυπούν μέχρι που πέφτει στο έδαφος […] Έτσι, πεθαίνει μέρος του μύθου για τον Ισραηλινό στρατιώτη, πως είναι γενναίος και αλάνθαστος. Τώρα, επιπλέον, μπορούμε να προσθέσουμε πως είναι κοινοί κλέφτες. Δεν υπήρξα ο μόνος από τον οποίον έκλεψαν χρήματα, πιστωτικές κάρτες, ρούχα, ραδιοκασετόφωνο, ηλεκτρονικό υπολογιστή… […]». 
Tel Aviv: ο «περιούσιος λαός» πανηγυρίζει για την αιματηρή ανάσχεση του εχθρού…

 
Ο ακάματος και αγέρωχος (παρά τα πολλά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει) Χρήστος Τσιγαρίδας (ναι, αυτός που είχε το θάρρος να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή του στον Ε.Λ.Α.), καταθέτει την προσωπική του μαρτυρία.

 Χειρόγραφη επιστολή Ελλήνων φυλακισμένων ακτιβιστών. Δημοσιεύθηκε στο AthensIndymedia (02.06.2010)

 
Ο Χρήστος Τσιγαρίδας μιλά για το προαναφερθέν κείμενο, λέγοντας: «Εγώ έχω ένα άλλο θέμα, ας το πούμε καταγγελίας, πείτε το όπως θέλετε. Από τις φυλακές δημοσιεύτηκε εδώ ένα κείμενο, το οποίο υποτίθεται ότι υπέγραφαν σχεδόν όλοι οι Έλληνες. Έλεγε λοιπόν από κάτω η υπογραφή: Οι είκοσι της λίστας, οι έξι γυναίκες, που ήταν αλλού φυλακισμένες, διάφοροι άλλοι που δεν ξέραμε που ήτανε, όπως ο Καρυπίδης, ο Γ. Κ. κ.λπ. Σ’ αυτό το κείμενο υπήρχανε τρεις βασικές ελλείψεις, ουσιαστικές. Πέρα που περιέγραφε υποτίθεται τι πάθαμε και τι δεν πάθαμε, που δεν ήτανε τόσο σοβαρό το θέμα, δεν έκανε καμία καταγγελία για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, δεν έκανε καμία καταγγελία, μάλλον δεν διατύπωνε την απαίτηση να πάρουμε πίσω τα καράβια μας. Βασικά δηλαδή πράγματα, που θα έπρεπε να τα είχε βάλει μέσα σ’ αυτήν την ιστορία. Αυτό το γράμμα που στάλθηκε εδώ και υποτίθεται όλοι το υπογράψαμε, και αυτοί ακόμα που δεν ξέραμε πού ήτανε και δεν ξέραμε και σε ποια φυλακή μπορεί να βρισκόντουσαν, εγώ τουλάχιστον, όπως και το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων δεν το είδαμε ποτέ, δεν συμφωνήσαμε με αυτό το γράμμα. Δηλαδή, αυτό το γράμμα δεν ξέρω από ποιους γράφτηκε, πώς δόθηκε και πώς στάλθηκε στην Ελλάδα. Αυτό είναι κάτι σημαντικό. Βάλανε δηλαδή από κάτω και μένα, ότι έχω υπογράψει αυτό το γράμμα, ενώ εγώ δεν είχα καμία ιδέα γι’ αυτή την ιστορία. Μέσα σ’ αυτό επίσης δεν δηλωνότανε αυτό που μέχρι την Τρίτη το βράδυ υπήρχε σαν δεδομένο. Ότι κάποιοι άνθρωποι θα μέναμε στο Ισραήλ, διεκδικώντας, δηλώνοντας εν πάση περιπτώσει την απαίτησή μας να φύγουμε μαζί με τα καράβια. Το ότι θα μας διώχνανε ή όχι με το ζόρι ήταν μια άλλη ιστορία. Αυτή λοιπόν η τοποθέτηση, που υπήρχε μέχρι τη Τρίτη το βράδυ, ξαφνικά στάλθηκε ένα γράμμα που δεν ανέφερε τίποτε, που υποτίθεται ότι υπογράψαμε όλοι και το ξέραμε, αλλά που δεν είχαμε καμία ιδέα γι’ αυτό το γράμμα, και δεν έλεγε τίποτε απ’ αυτά τα ζητήματα μέσα. Και ξαφνικά την Τετάρτη το πρωί φάνηκε ότι όλοι είχαμε πάρει την απόφαση να φύγουμε και ποτέ δεν συζητήθηκε αν έπρεπε κάποιος να μείνει ή να μη μείνει. Αυτό είναι για μένα πολύ σημαντικό. Ότι στάλθηκε ένα γράμμα που υποτίθεται ότι το υπογράφαμε, ενώ δεν είχαμε ιδέα ότι το είχαμε υπογράψει, ούτε το ξέραμε, ούτε μας το διαβάσανε, ούτε μας ζητήσανε τη γνώμη μας. Μπορούσανε αυτοί που το γράφανε να γράψουνε από κάτω ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε ονόματα, όσοι από αυτούς συμφωνούσανε με αυτό το γράμμα. Μας βάλανε όλους μέσα στο τσουβάλι…». 

Ετικέτες