Η πραγματική 11η Σεπτεμβρίου…

Ένεκα της ημέρας, η επίσημη καθεστωτική προπαγάνδα θα προσπαθήσει να μας ζαλίσει και πάλι για τους «καημένους» τους βορειοαμερικανούς (το σύμφυρμα που αποτελείται από επιγόνους και απογόνους των ευρωπαίων εποίκων και αποίκων που εξολόθρευσαν τους γηγενείς πληθυσμούς), οι οποίοι συνεχίζουν την παράδοση των προγόνων τους εξάγοντας πόλεμο και καταστροφή –όχι μόνο με άμεσο τρόπο, αλλά και με έμμεση (αλλά αποφασιστικής σημασίας) ανάμιξη στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών. Μια τέτοια «έμμεση» (στην ουσία της, όμως, αμεσότατη) εμπλοκή οδήγησε και στη δεκαεπταετή στυγνή δικτατορία (11.09.1973 – 11.03.1990) του επίορκου Augusto Pinochet –ένα από τα πλέον αιμοβόρα και ανηλεή φασιστικά καθεστώτα του 20^ού αιώνα. Έκτοτε, οι αδίστακτοι οικονομικοί δολοφόνοι της «Σχολής του Σικάγο» (με ιθύνοντα εγκληματικό νου τον νομπελίστα Milton Friedman) διέδωσαν κι εγκαθίδρυσαν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη την ανείπωτη φρίκη του πλέον απάνθρωπου νεοφιλελευθερισμού. Το χρονικό της χιλιανής τραγωδίας περιγράφεται στην υπέροχη τριλογία του Patricio Guzmán Lozanes, με τίτλο "La batalla de Chile, la lucha de un pueblo sin armas" («Η μάχη της Χιλής˙ η πάλη ενός άοπλου λαού»), χωρισμένη στα εξής μέρη: "La insurrección de la burguesía" («Η εξέγερση της αστικής τάξης», 1975), "El Golpe de Estado" («Το Πραξικόπημα», 1976) και "El poder popular" («Η λαϊκή δύναμη», 1979).

The Clash: "Washington Bullets", από τον δίσκο "Sandinista" του 1980

Εξουσίες εγκόσμιες και συμπαντικές…

Σκίτσο του Mikhail Zlatkovsky

Το κείμενο που παραθέτουμε (Επιστολή προς Ρωμαίους του αποστόλου Παύλου, κεφάλαιο 13, παράγραφοι 1-8), φανερώνει τους λόγους για τους οποίους η νεοσύστατη τότε θρησκεία έγινε ασμένως αποδεκτή και αγκαλιάστηκε από τις δυτικές ηγεμονίες…

Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω· οὐ γάρ ἔστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν.

ὥστε ὁ ἀντιτασσόμενος τῇ ἐξουσίᾳ τῇ τοῦ Θεοῦ διαταγῇ ἀνθέστηκεν· οἱ δὲ ἀνθεστηκότες ἑαυτοῖς κρῖμα λήψονται.

οἱ γὰρ ἄρχοντες οὐκ εἰσὶ φόβος τῶν ἀγαθῶν ἔργων, ἀλλὰ τῶν κακῶν· θέλεις δὲ μὴ φοβεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν; τὸ ἀγαθὸν ποίει, καὶ ἕξεις ἔπαινον ἐξ αὐτῆς·

Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστι σοι εἰς τὸ ἀγαθόν· ἐὰν δὲ τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ· οὐ γὰρ εἰκῆ τὴν μάχαιραν φορεῖ· Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστιν εἰς ὀργήν, ἔκδικος τῷ τὸ κακὸν πράσσοντι.

διὸ ἀνάγκη ὑποτάσσεσθαι οὐ μόνον διὰ τὴν ὀργήν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συνείδησιν.

διὰ τοῦτο γὰρ καὶ φόρους τελεῖτε· λειτουργοὶ γὰρ Θεοῦ εἰσιν εἰς αὐτὸ τοῦτο προσκαρτεροῦντες.

ἀπόδοτε οὖν πᾶσι τὰς ὀφειλάς, τῷ τὸν φόρον τὸν φόρον, τῷ τὸ τέλος τὸ τέλος, τῷ τὸν φόβον τὸν φόβον, τῷ τὴν τιμὴν τὴν τιμήν.

μηδενὶ μηδὲν ὀφείλετε εἰ μὴ τὸ ἀγαπᾶν ἀλλήλους. ὁ γὰρ ἀγαπῶν τὸν ἕτερον νόμον πεπλήρωκε·

Απόδοση στη νεοελληνική γλώσσα:

Κάθε άνθρωπος πρέπει να υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες της Πολιτείας, τους άρχοντες δηλαδή, που είναι φορείς αυτής της εξουσίας˙ διότι δεν υπάρχει εξουσία μέσα στην κοινωνία που να μη απορρέει από τον Θεό˙ οι άρχοντες, που ασκούν τις εξουσίες, έχουν ταχθεί από τον Θεό.

Ώστε εκείνος που αντιτάσσεται στην εξουσία, αντιτίθεται στη διαταγή του Θεού· γι' αυτό και όσοι αντιτάσσονται θα υποστούν την τιμωρία που τους πρέπει.

Διότι οι άρχοντες δεν εμπνέουν φόβο για τα καλά έργα, αλλά για τα κακά έργα· θέλεις να μην φοβάσαι την εξουσία των αρχόντων; Πράττε το αγαθό και θα έχεις έπαινο από αυτούς.

Διότι ο άρχων είναι υπηρέτης του Θεού για το αγαθό. Εάν όμως πράττεις το κακό, τότε να φοβάσαι, διότι δεν φέρει ματαίως και ανωφελώς ο άρχων τη μάχαιρα, το δικαίωμα δηλαδή να δικάζει και να τιμωρεί˙ διότι είναι υπηρέτης κι εκδικητής του Θεού, επιβάλλοντας την πρέπουσα τιμωρία στους παραβάτες.

Γι' αυτό είναι ανάγκη να υποτάσσεσθε, όχι μόνον για τον φόβο της τιμωρίας, αλλά και από σεβασμό προς τη συνείδησή σας.

Γι' αυτό άλλωστε και καταβάλλετε φόρους στους άρχοντες, διότι αυτοί είναι υπηρέτες του Θεού που ασχολούνται και επαγρυπνούν συνεχώς για την εκπλήρωση του καθήκοντός των.

Λοιπόν, να αποδίδετε τις οφειλές σας σε όσους κατέχουν εξουσίες· σ’ εκείνον που εισπράττει τον φόρο, να αποδίδετε τον φόρο· σ’ εκείνον που εισπράττει τον τελωνειακό δασμό, να αποδίδετε αυτόν τον δασμό· σ’ εκείνον που του ανήκει ο σεβασμός, να αποδίδετε τον σεβασμό· σ’ εκείνον που κατέχει ανώτερα αξιώματα, να αποδίδετε τιμή.

Σε όλους τους άλλους, τίποτε και σε κανέναν να μην χρωστάτε, παρά μόνον το να αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Διότι εκείνος που αγαπά τον άλλον έχει εκπληρώσει όλον τον Νόμο.