Ας το πάρουμε απόφαση, επιτέλους: για όλα τα δεινά που μαστίζουν αυτή τη χώρα ευθύνεται ο (αυτο)αποκαλούμενος "αντιεξουσιαστικός χώρος", ήτοι, οι "γνωστοί - άγνωστοι" (κατά την προσφιλή ορολογία των ρουφιανοπαπαγάλων). Για δαύτο, πρέπει να παταχθούν ανηλεώς - ακόμη κι αν χρειασθεί να χρησιμοποιηθούν όχι νομότυπα μέσα.
Τέτοιες μεθόδους ("ανορθόδοξες") εφάρμοζε πάντοτε η θεσμική εξουσία, αλλά το αποκορύφωμα ήλθε μετά το θέρος του 2002 μ.Χ. - όταν σχετικοί και άσχετοι "ταυτοποιήθηκαν" ως μέλη της "Ε.Ο. 17Ν" (οι αποσπάσεις "ομολογιών" κατόπιν βασανιστηρίων γνώρισαν δόξες τω καιρώ εκείνω). Κατόπιν, ακολούθησε η (εν πολλοίς επιτυχής) άοκνη κι επίμονη προσπάθεια πλήρους απαξίωσης μιας καθ’ όλα πολιτικής υπόθεσης και ο υποβιβασμός της σε μια συνηθισμένη ιστορία του κοινού Ποινικού Δικαίου. Έτσι, το μέγα πλήθος πίστεψε πως επρόκειτο για μια συμμορία καλοπερασάκηδων που κατέφευγαν στις ληστείες τραπεζών και (πού και πού, "για να θολώσουν τα νερά") έστελναν στις φυλλάδες κάποια δυσνόητα κείμενα πολιτικού περιεχομένου. Βέβαια, στην υιοθέτηση αυτής της εικόνας δε συνέβαλαν μόνον οι άμεσα συνεργαζόμενοι με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς κονδυλοφόροι, αλλά και ορισμένοι από τους κατηγορούμενους με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά τους. Η άποψη αυτή αναπαρήχθη στα τέσσερα (4) έκτακτα στρατοδικεία που συστάθηκαν για να "εκδικάσουν" τις δύο σημαντικότερες υποθέσεις ένοπλων οργανώσεων στην Ελλάδα ("Ε.Λ.Α." και "Ε.Ο. 17Ν"), δικαστήρια τα οποία στηρίχθηκαν σε εξόφθαλμες περιπτώσεις ψευδομαρτύρων. Από την άλλη, τα Μ.Μ.Ε. (έντυπα και ηλεκτρονικά) "το βούλωναν" όποτε έφτανε η ώρα να μιλήσουν οι μάρτυρες υπεράσπισης ή για τις απολογίες των κατηγορουμένων (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, π.χ. εφημερίδες "ΚΟΝΤΡΑ" και "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"), ενώ ήταν λαλίστατα όταν επρόκειτο να εξαπολύσουν συκοφαντίες και να εκτοξεύσουν τόνους λάσπης.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει εδώ και λίγο καιρό εις βάρος του "αντιεξουσιαστικού χώρου". Είτε πρόκειται για την περίπτωση των "ληστών με τα μαύρα" είτε για την υπόθεση των "ασπίδων", η αντιμετώπισή τους είναι πανομοιότυπα απαξιωτική και πάντα γίνεται προσπάθεια απογύμνωσής τους από τον πολιτικό τους χαρακτήρα. Γίνεται λόγος για "πλουσιόπαιδα που κάνουν φασαρίες για πλάκα", για "ομάδες διαβρωμένες από τους ασφαλίτες", ή για "ανερμάτιστους νέους που τους εκμεταλλεύονται πονηροί καθοδηγητές με ιδιοτελή συμφέροντα". Όλα αυτά (και, ίσως, κάποια ακόμη) μπορεί να ισχύουν σε έναν βαθμό, όμως αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Διότι, απλούστατα, είναι πάρα πολλές οι αιτίες που μπορούν να οδηγήσουν έναν ευσυνείδητο άνθρωπο (και, δη, νέο) να στραφεί με κάθε τρόπο εναντίον μιας κοινωνίας διεφθαρμένης έως το μεδούλι. Επίσης, η κοινωνία αυτή, έχει κάθε λόγο και κάθε μέσο να πολεμήσει ό,τι και όποιον της εναντιώνεται, ούτως ώστε να διατηρήσει τα "κεκτημένα" της. Έτσι, αποφυλακίζονται τάχιστα (ως μη ύποπτοι φυγής και ως μη ύποπτοι τέλεσης νέων αδικημάτων) επίορκοι δικαστικοί και κληρικοί (Μπουρμπούλια, Γιοσάκης και σία), εκβιαστές κομματικοί συνοδοιπόροι (υπόθεση "κουμπάρων") και, γενικά, όποιος λειτουργεί μέσα στα (άτυπα αλλά πανίσχυρα) πλαίσια του συστήματος και κόντρα στους νόμους που η ίδια η θεσμική εξουσία έχει επιβάλλει. Αντιθέτως, εξαντλείται κάθε μορφή αυστηρότητας εις βάρος όποιου πολεμάει εμπράκτως την κυριαρχούσα σαπίλα και προσπαθεί (έστω και με άτσαλο ή σπασμωδικό τρόπο) να αφυπνίσει την υπνώττουσα συνείδηση του "κυρίαρχου λαού". Όποιος δε συμβαδίζει με τη βρωμιά και τη χυδαιότητα ρίχνεται "εις το πυρ το εξώτερον" και διώκεται ανηλεώς. "Ελληνική Δημοκρατία" στην αυγή του 21ου αιώνα μ.Χ.
Υ.Γ. Στα "αποχαρακτηρισμένα αρχεία" του αγγλικού Foreign Office για το έτος 1976, σχετικά με την εκτέλεση του βασανιστή της χούντας Ευάγγελου Μάλλιου από την "Ε.Ο. 17Ν", ο Άγγλος πρέσβης Brook Richards γράφει στην αναφορά του: «Δεν ήταν βασανιστής, παρ’ όλο που, όπως και άλλοι συνάδελφοί του, πιθανότατα θα είχε χαστουκίσει τα πρόσωπα μερικών κρατουμένων κατά τη διάρκεια ανακρίσεων. (…) Ο πολιτικός κόσμος καταδικάζει τη δολοφονία, όμως πιστεύω πως δε θα προκαλέσει έκπληξη εάν ο αδελφός του Μάλλιου, αξιωματικός του στρατού, πάρει ένα όπλο και για να εκδικηθεί σκοτώσει κάποιον κομμουνιστή. Πράγματι, αρκετοί στρατιωτικοί ενδέχεται να σκέφτονται ότι μπορεί να κινδυνεύει η ζωή τους και να αποφασίσουν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους (…)».
Ασφαλίτες (ή χρυσαυγίτες, ή "αγανακτισμένοι πολίτες" - το ίδιο κάνει) εν δράσει...
Εν τέλει, ποιος χώρος ζέχνει; ο αντιεξουσιαστικός ή ο εξουσιαστικός;
