ΒΛΑΚΕΣ ή / και ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ

Τώρα που καταλάγιασε (προσωρινά;) ο θόρυβος σχετικά με το "ασφαλιστικό", θέλω να εξηγήσω την επιθετικότητά μου στο τελευταίο μου κείμενο (μέσω του οποίου επεδίωξα να εκφρασθώ "προβοκατόρικα" - δηλαδή, κόντρα στο ρεύμα των ημερών).

Κατ' αρχάς, κάποια αριθμητικά δεδομένα αναφορικά με τις τελευταίες βο(υ)λευτικές εκλογές (16 Σεπτεμβρίου 2007): Στους εκλογικούς καταλόγους υπήρχαν 9.921.545 εγγεγραμμένοι, εκ των οποίων προσήλθαν στις κάλπες 7.355.975 (συμμετοχή 74%). Τα έγκυρα ψηφοδέλτια ήσαν 7.159.925 (ποσοστό εγκυρότητας, 97%). Από τα έγκυρα ψηφοδέλτια, 2.995.421 καταχωρήθηκαν στη Ν.Δ. (30% όσων είχαν δικαίωμα ψήφου) και 2.727.652 στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. (27% των εγγεγραμμένων). Επτά και κάτι εκατομμύρια νοματαίοι αποφάσισαν (και πάλι) να επιβραβεύσουν το υπάρχον σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας) και να δώσουν παράταση ζωής στην "καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ" (κατά πως λένε κάποιοι). Δεν μπορώ να πιστέψω πως πολλοί από όσους κινητοποιήθηκαν το τελευταίο διάστημα (απεργίες, κλπ) για την υπεράσπιση των "κεκτημένων" τους, δεν αποτελούν μέρος των επτά και κάτι εκατομμυρίων που (κατ' εμέ) έπραξαν εις βάρος μου προ ολίγων μηνών (χωρίς να είναι η πρώτη φορά) και δε βλέπω τον λόγο για τον οποίον θα άξιζε να τους συμπαρασταθώ.

Βασικές αιτίες των πρόσφατων κινητοποιήσεων ήταν διεκδικήσεις οικονομικού περιεχομένου και αναφορικά με τα όρια συνταξιοδότησης. Αν δούμε το θέμα απλά (και ουχί απλοϊκά), κάθε τέσσερα (συνήθως) χρόνια, η πλειονότητα των ενηλίκων Ελλήνων αναθέτει σε κάποιους επαγγελματίες εξουσιαστές να διαχειριστούν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων μέσω νόμων, νομοθετημάτων, διατάξεων, κλπ. Αυτή η (ουσιαστικά, εν λευκώ) εξουσιοδότηση φανερώνει την παταγώδη αποτυχία (ή, μάλλον, ανικανότητα και απροθυμία - μιας και ουδέποτε υπήρξε ουσιαστική προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση) των ανθρωπίνων κοινωνιών για αυτοοργάνωση, αυτοθέσμιση και πραγματική δημοκρατία. Οι εξουσιαστές διαχειρίζονται την καθημερινότητα του υπήκοου πλήθους, άρα και το αποτέλεσμα της εργασίας αυτών. Τα κόμματα του κοινοβουλίου μοιράστηκαν (κατά το έτος 2007) σχεδόν 100 εκατομμύρια ευρώ με τη μορφή της ετήσιας κρατικής επιχορήγησης (χωρίς να περιλαμβάνονται σε αυτά οι απολαβές των βουλευτών) για να καλύψουν λειτουργικά έξοδα (π.χ. ενοίκια γραφείων, λογαριασμοί, κλπ) για την κάλυψη των οποίων ο "κοινός θνητός" πρέπει να θυσιαστεί σε ημερήσια βάση. Το τι ενθυλακώνουν κόμματα και βουλευτές, είναι γνωστό τοις πάσι - ακόμη και στους εθελόδουλους και ψοφοδεείς ψηφοδότες αυτών. Το 1964, η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου (του "γέρου της δημοκρατίας", υπεύθυνου για τα Δεκεμβριανά και για την ύπαρξη τόπων εξορίας) αποφάσισε την εξίσωση των βουλευτικών αποδοχών με την αμοιβή του προέδρου του Αρείου Πάγου (νωρίτερα, η ίδια κυβέρνηση είχε διπλασιάσει τους μισθούς των δικαστικών). Κατά τη μεταπολίτευση, ο "εθνάρχης" Καραμανλής δίνει μορφή Ψηφίσματος ("Ψήφισμα Ζ") στην απόφαση της Βουλής του 1964 - δηλαδή, υπερισχύει των νόμων και θωρακίζεται συνταγματικά. Από τότε, η Βουλή αποφασίζει διαρκώς (στο όνομα της "ανεξάρτητης δικαιοσύνης") την αύξηση των δικαστικών αποδοχών (γεγονός το οποίο, αυτομάτως, συνεπάγεται την αύξηση του βουλευτικού μισθού. Μόνο για το έτος 2007, δαπανήθηκαν 43.575.000 ευρώ για τους εθνοπατέρες (μισθοί, οργάνωση γραφείων, κλπ), 4.700.000 ευρώ για το leasing και τη συντήρηση των αυτοκινήτων τους και 140.000.000 ευρώ για λειτουργικά έξοδα του Κοινοβουλίου (μισθοί υπαλλήλων, συντήρηση εγκαταστάσεων, κλπ). Εκτός από τον παχυλό μισθό τους (τον οποίον ονομάζουν "αποζημίωση", οι οσιομάρτυρες), οι εθνονταβατζήδες αμείβονται για τη συμμετοχή τους σε κάθε συνεδρίαση επιτροπής της Βουλής (300 ευρώ), καθώς και για τη συμμετοχή τους στα θερινά τμήματα του Κοινοβουλίου. Για το βουλευτικό τους γραφείο παίρνουν κάθε μήνα: 1.200 ευρώ οι βουλευτές Επικρατείας, Α' και Β' Αθηνών, Α' και Β' Πειραιώς, 1.500 ευρώ οι βουλευτές εκτός Αττικής. Μηνιαία έξοδα μετακινήσεων: από 450 έως 1.000 ευρώ, ανάλογα με την απόσταση. Μηνιαία ταχυδρομική ατέλεια: ποσό που καλύπτει τα έξοδα 1.000 ταχυδρομικών επιστολών - ποσό που διπλασιάζεται κατά τις περιόδους των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Επίσης, τους παρέχεται ετήσια ατέλεια σταθερής τηλεφωνίας (έως οκτώ γραμμές και γραμμή Internet) μέχρι 13.500.ευρώ, καθώς και γραμμή σύνδεσης κινητής τηλεφωνίας (έως 250 ευρώ μηνιαίως). Για τη στέγαση στην Αθήνα κάθε βουλευτή προερχόμενου από την περιφέρεια, καταβάλλονται 1.000 ευρώ μηνιαίως. Φυσικά, τα σημαίνοντα πρόσωπα χρειάζονται συνοδεία και προστασία, διότι οι "εχθροί της δημοκρατίας" παραμονεύουν. Ανάλογη είναι η εικόνα και αναφορικά με το συνταξιοδοτικό τους καθεστώς. Μπροστά σε όλα αυτά τι πράττει ο "κυρίαρχος λαός"; απλούστατα, αποκαθηλώνει μια κυβέρνηση απατεώνων κι ενθρονίζει μια συμμορία λαμόγιων (και αντιστρόφως) - και αυτό, μόνον όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο. Γιατί η πλειονότητα δείχνει τέτοια ανοχή; διότι, απλούστατα, έχει το ίδιο ηθικό ανάστημα με τους εκλεγμένους της εκπροσώπους - οι οποίοι είναι σαρξ εκ της σαρκός της.

Αυτή είναι, σε γενικές γραμμές η περίφημη "νεοελληνική δημοκρατία" των νταβατζήδων που συχνάζουν στου Μπαϊρακτάρη και αλλαχού. Ένα καθεστώς που έχει αλλεργία στα δημοψηφίσματα (αφήστε που είναι και δαπανηρά) και "τσεπώνει" ακόμη και το ποσοστό των άκυρων και λευκών ψήφων. Ούτε για τα προαναφερθέντα θέματα άρθρωσε ποτέ λόγο κάποιος επαγγελματίας εξουσιαστής - ούτε η "ανυποχώρητη αριστερά" (Κ.Κ.Ε. ή 6% των εγγεγραμμένων), ούτε η "αριστερά των κινημάτων" (ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή 4% των εγγεγραμμένων), ούτε η "λαϊκή δεξιά" (ΛΑ.Ο.Σ. ή 3% των δικαιούχων ψήφου). Και, φυσικά, ουδείς από τους προαναφερθέντες πολιτικούς σχηματισμούς παραιτήθηκε ποτέ από τις κρατικές επιχορηγήσεις. Αυτό το πολιτικό σύστημα στηρίζουν διαρκώς και ανατροφοδοτούν οι "συνέλληνες". Και, τώρα που θίγονται, ζητούν συμπαράσταση και σύμπλευση. Κατά διαστήματα, διάφορες ομάδες ή οργανώσεις δρουν (με μικρή ή μεγαλύτερη εμβέλεια) εναντίον του πολιτικού καθεστώτος, ακολουθώντας μεθόδους αντάρτικου πόλεων. Όταν, το Θέρος του 2002, σχετικοί και άσχετοι λοιδωρήθηκαν ως "κατσαπλιάδες" και "κοινοί ληστές τραπεζών" από τα παπαγαλάκια της τη(φ)λεόρασης και μια οργάνωση με αξιόλογη 27ετή δράση χαρακτηρίστηκε "σκορποχώρι" κατόπιν εξαντλητικών ανακρίσεων στις οποίες υποβλήθηκε ψυχορραγών και ακρωτηριασμένο μέλος της, η ελληνική κοινωνία των νοικοκυραίων συντάχθηκε με τους Παπαχελάδες - ξεχνώντας το «καλά του(ς) έκαναν!» που έλεγαν έως τότε. Εν συνεχεία, κάποιοι από εκείνους καταδικάστηκαν σε βαρύτατες ποινές (ακόμη και σε ισόβια), χωρίς αποδείξεις - απλώς και μόνο επειδή δεν μπόρεσαν να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες. Κάτι ανάλογο συνέβη και στη δίκη που ακολούθησε για την "υπόθεση Ε.Λ.Α." (παρέλαση ψευδομαρτύρων, ταλαιπωρία και καταδίκες των κατηγορουμένων μέχρι την τελική τους δικαίωση). Καμιά Γ.Σ.Ε.Ε. ή Α.Δ.Ε.Δ.Υ. δεν εξέδωσε ανακοίνωση διαμαρτυρίας για τα (βορειοκορεάτικου τύπου) βασανιστήρια που υπέστη ο πολυτραυματίας Σάββας Ξηρός και άλλοι συγκρατούμενοί του, ούτε για τις "τραβηγμένες από τα μαλλιά" καταδίκες (κατόπιν τραγελαφικών δικαστικών διαδικασιών). Βέβαια, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως, οι αντάρτες των πόλεων και οι ενεργοί αντιεξουσιαστές παραβαίνουν τους νόμους του κράτους και δικαίως τιμωρούνται. Αν δεχτούμε αυτό το σκεπτικό, οφείλουμε να δεχτούμε πως και όλοι όσοι κινητοποιήθηκαν εναντίον του προς ψήφιση νομοσχεδίου αντιτίθενται στη λαϊκή βούληση (κυβέρνηση εκλεγμένη από τον λαό κι εξουσιοδοτημένη να νομοθετεί) και, άρα, παρανομούν. Εκτός αν για κάθε περίπτωση ισχύουν διαφορετικά μέτρα και σταθμά.

Στο τεύχος 41 της μηνιαίας αντιεξουσιαστικής εφημερίδας "Βαβυλωνία" (Φεβρουάριος 2008), υπάρχει ένα κατατοπιστικό αφιέρωμα με τίτλο "Ιστορίες σκανδάλων", από το οποίο προκύπτει το ήδη αυτονόητο: όλα αυτά (ό,τι αποκαλείται "σκάνδαλο") δεν αποτελούν ενδείξεις παθογένειας, αλλά δομικά στοιχεία ενός νοσηρού συστήματος που βασίζεται στη βία και την εκμετάλλευση.

Και κάτι τελευταίο: τις ημέρες κατά τις οποίες οι λεβέντες συνδικαλιστές της Δ.Ε.Η. κατέβαζαν τους διακόπτες και βύθιζαν το πανελλήνιο στο σκοτάδι (όχι πως ήταν κάτι τραγικό, αλλά μένει μια γεύση εξευτελισμού λόγω επιβολής εξουσίας), στην περιοχή της πλατείας Μαβίλη δε διακόπηκε η ηλεκτροδότηση ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Γιατί, άραγε; τι υπάρχει εκεί; σχολείο, νοσοκομείο, γηροκομείο, κλινική ή άλλο "ευαγές ίδρυμα"; Περιμένω απαντήσεις...

Ο "απολίτιστος ινδιάνος" και "λαϊκιστής" πρόεδρος της Βολιβίας, Juan Evo Morales Ayma, αναπτύσσει τις οπισθοδρομικές του απόψεις περί εξουσίας... Πώς να πάει μπροστά ο "εκσυγχρονισμός" με τέτοιους πρωτόγονους...

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΟΓΙΑ...

Απεργοσπαστικός μηχανισμός...

...ενάντια στη λατρεία της συναίνεσης και την καθημερινή οσφυοκαμψία,

γυρνώντας την πλάτη σε ψόφια και τακτοποιημένα όνειρα,

ισορροπώντας στη ράχη του αφιονισμένου πλήθους,

θωρακίζοντας την προσωπική "γαϊδουριά" και "α-προσαρμοστικότητα",

φτύνοντας κατάμουτρα την απαξιωτική άρνηση στα μιλιούνια των ευηθών και πειθήνιων ψηφοδοτών οι οποίοι, αίφνης, μετατρέπονται σε ορκισμένους μαχητές με οικονομικά (και μόνον) κίνητρα και ανάλογες διεκδικήσεις. Όπως στρώσατε (και στρώνετε, πάντα) θα κοιμηθείτε, κοπούκια...

ΟΛΑ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ !!!

Τη νύχτα της Κυριακής 2 Μαρτίου προς Δευτέρα 3 Μαρτίου, εξερράγη εκρηκτικός μηχανισμός στη Διεύθυνση Δασών Περιφέρειας Αττικής. Την ευθύνη ανέλαβε η οργάνωση Ένοπλη Επαναστατική Δράση (ΕΝ.Ε.ΔΡΑ.), με προκήρυξη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Ποντίκι". Προσωπική μου άποψη είναι πως πρόκειται για το πλέον γλαφυρό, ισορροπημένο, σεμνό, προσγειωμένο, εύστοχο και σαφές κείμενο που έχει γράψει ένοπλη οργάνωση εδώ και δεκαετίες.

«Αποφασίσαμε να επιτεθούμε στη Διεύθυνση Δασών της Περιφέρειας Αττικής. Σκοπός μας ήταν να θίξουμε το ζήτημα των δασικών πυρκαγιών, ενός φαινομένου που τις τελευταίες δεκαετίες έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Το αποκορύφωμα ήρθε το περασμένο καλοκαίρι με εκατομμύρια στρέμματα δάσους να καίγονται, χωριά ολόκληρα να αφανίζονται και πάνω από 70 ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους. Για μας, βασικό αίτιο αυτής της κατάστασης είναι αναμφίβολα η επιδίωξη κέρδους από την εκμετάλλευση και την οικονομική αξιοποίηση της γης. Τα άλλα αίτια που προβάλλονται ως πιθανά, από την αμέλεια και την απροσεξία, μέχρι τις θεωρίες συνομωσίας και τις "ασύμμετρες απειλές", δεν είναι ικανά να δικαιολογήσουν την έκταση και την ένταση του φαινομένου. Υπεύθυνα δηλαδή, σε καθοριστικό βαθμό, είναι τα οικονομικά συμφέροντα σε όλο τους το φάσμα, από τις μεγάλες επιχειρήσεις (οικιστικές, τουριστικές, κατασκευαστικές) μέχρι τους μεγάλους και μικρούς ιδιοκτήτες γης. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγούμαστε με μια απλή παρατήρηση της ελληνικής πραγματικότητας. Επισημαίνουμε, χωρίς να μπούμε σε ειδικότερες λεπτομέρειες, ότι η Ελλάδα, ευνοημένη από τις διεθνείς εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και παρά τις όποιες κρίσεις, διανύει μια φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης. Δυναμικές πτυχές αυτής της ανάπτυξης είναι οι κατασκευές, η αγορά ακινήτων και φυσικά ο τουρισμός, δραστηριότητες που δε νοούνται χωρίς διαθέσιμη γη (...) όλη η Ελλάδα χτίζεται: κατοικίες ή ξενοδοχεία, νόμιμα ή αυθαίρετα, με δάνεια ή με αντιπαροχές, σε δάση ή σε αιγιαλούς. Αν πάλι δε βρεθεί ο απαραίτητος χώρος, τα συμφέροντα θα τον δημιουργήσουν. Τα δάση, που δεν είναι άλλωστε δεκτικά ιδιαίτερης οικονομικής αξιοποίησης, γίνονται ο πρώτος στόχος: καίγονται, καταπατούνται και εν τέλει χτίζονται. Χαρακτηριστικό είναι ότι την τελευταία δεκαετία έγιναν πάνω από δύο εκατομμύρια αιτήσεις για αποχαρακτηρισμούς δασικών εκτάσεων, οι περισσότερες αμέσως μετά από πυρκαγιές. Μόνο στην Αττική περιμετρικά του Υμηττού διεκδικούνται από καταπατητές, μεταξύ των οποίων και η εκκλησία, 25.000 στρέμματα ενώ άλλα 10.000 στρέμματα διεκδικούνται στην Πεντέλη από οικοδομικούς συνεταιρισμούς (...)».

Το πρότυπο "ανάπτυξης" που θεωρούν ιδεατό οι κρατούντες της "νέας διακυβέρνησης" (και όχι μόνον αυτοί), είναι γνωστό: "επενδύσεις" παντού και ισοπεδωτική τσιμεντοποίηση των πάντων, ακόμη και των νησιών του Αιγαίου. Αναφορικά, δε, με την κατάσταση των δασών, η εικόνα χειροτερεύει διαρκώς. Ιδιαίτερα στην Αττική (όπου η δόμηση είναι οργιώδης), τα πειστήρια είναι ακλόνητα για περιοχές όπως η Αθήνα, ο Υμηττός, το Ψυχικό, η Εκάλη και η Δροσιά, καθώς και οι παραλίες.

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη
("Γαλέρα", τεύχος 5, Φεβρουάριος 2006)

«(...) Σε επίπεδο νομικού πλαισίου, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αφού αυτό είναι μόνο κατ’ όνομα προστατευτικό. Το ελληνικό σύνταγμα, στα άρθρα 24 και 117, θεωρητικά προστατεύει το φυσικό περιβάλλον, προβλέποντας μάλιστα υποχρεωτική αναδάσωση των καμένων εκτάσεων και απαλλοτρίωση δασικών εκτάσεων, μόνο για λόγους δημόσιας ωφέλειας και εφόσον η μορφή τους παραμένει δασική. Στην πράξη, τα τελευταία 30 χρόνια, οι κυβερνήσεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ συναγωνίζονται για το ποια θα θέσει σε ισχύ τον πιο δασοκτόνο νόμο. Η αρχή έγινε με τον καραμανλικό νόμο 998/1979 ο οποίος μεταξύ άλλων επέτρεπε τη μετατροπή δασών σε οικιστικές περιοχές αν το επέβαλαν οι ανάγκες του πολεοδομικού σχεδιασμού και κυρίως, εξαιρούσε από τη δασοπροστασία τους "διασωθέντες αγρούς". Έτσι, οποιοσδήποτε κατείχε μια δασική έκταση, μπορούσε με μια απλή υπεύθυνη δήλωση να υποστηρίξει ότι επρόκειτο για καλλιεργήσιμη έκταση, που απλά δασώθηκε. Φυσικά, αν είχε προηγηθεί πυρκαγιά, κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει το αντίθετο των ισχυρισμών του. Το 1987, το ΠΑΣΟΚ με τον 1734/87, επέτρεψε τον αποχαρακτηρισμό δασών αν χαρακτηρίζονταν ως "βοσκότοποι". Για τις εκτάσεις αυτές, οι αναδασώσεις αναστέλλονταν ενώ επιτρέπονταν πολλές άλλες χρήσεις (γεωργικές, οικιστικές και άλλες). Το αποκορύφωμα έρχεται τον Δεκέμβρη του 2003, όταν επί Σημίτη, ψηφίζεται ο 3208/03, ο οποίος πέρα από τις άλλες ρυθμίσεις, τροποποιεί την ίδια την έννοια του δάσους. Πλέον για να χαρακτηριστεί μια έκταση ως δασική, πρέπει να καλύπτεται με δέντρα σε ποσοστό 25% (αντί του ισχύοντος ως τότε 15% και του 10% που ορίζει η Ε.Ε.). Η αλλαγή αυτή με απλά λόγια, οδηγεί στον αποχαρακτηρισμό του 1/3 των δασικών εκτάσεων της χώρας (...)».

Είναι γνωστό πως οι εμπρηστές και οι καταπατητές δασικών εκτάσεων δικαιώνονται διαρκώς (έστω και "από το παράθυρο"). Η εκφρασμένη πρόθεση αναθεώρησης του άρθρου 24 του Συντάγματος, φανερώνει την αγωνιώδη προσπάθεια των "αναπτυξιολάγνων" για τυπική κατοχύρωση των επαναλαμβανόμενων βιασμών. Άρα, δε χρειάζεται και πολλή σκέψη για να γίνει κατανοητό ποιοι εξυπηρετούνται από ανάλογες νομοθετικές πράξεις. Όσο για τους λεονταρισμούς της σοσιαληστρικής αντιπολίτευσης, είναι γνωστά και νωπά τα πεπραγμένα της. Επίσης, είναι γεγονός πως, εν Ελλάδι, Η Δηµόσια γη ανήκει σε όσους την καταπατούν και, ενίοτε, προσφέρεται και σε συσκευασία δώρου. Εναντίον της προτεινόμενης αναθεώρησης ξεσηκώθηκαν ουκ ολίγοι, θεωρητικοί, επιστήμονες, ακόμη και το Συμβούλιο της Επικρατείας. Πάντως, φάνηκε καθαρά πως, δόγμα των κυβερνώντων (και όχι μόνον) είναι το "τσιμέντο να γίνει".

Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου
("Γαλέρα", τεύχος 23, Αύγουστος 2007)

«(...) Ο νυν υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, εκτός του ότι χτίζει αυθαίρετα εξοχικά, αποπειράθηκε το 2006, με σχέδιο προεδρικού διατάγματος να αποδώσει σε ιδιοκτήτες γης και συνεταιρισμούς 30.000 στρέμματα στην Πάρνηθα και μόνο το συμβούλιο της επικρατείας τον σταμάτησε (...)».

Ο υπουργικός βίος και η πολιτεία του βαρήκοου Σαρακατσάνου έχουν πολύ "ζουμί": δεν ανησυχεί ό,τι κι αν του προσάπτουν και φροντίζει να διατηρεί καλές και αγαθές σχέσεις με την ολιγαρχία, αλλά και με τους επαγγελματίες "οικολόγους". Έχει, δε, μια αυστηρώς προσωπική ερμηνεία για την έννοια "περιβάλλον". Σύμμαχος του Σουφλιά στο θεάρεστο έργο του είναι η "Κτηματολόγιο" Α.Ε..

Ακόμη και ο "Συνήγορος του Πολίτη" κατακεραύνωσε τις εκάστοτε κυβερνήσεις, σε μια χώρα με εικονική δασοπυρόσβεση και τριακονταετή ασυμμετρία, που βολεύεται στην ερμηνεία των εμπρηστών για να καλύψει την ανεπάρκεια και την αδιαφορία της. Ένας κρατικός μηχανισμός που προσποιείται πως νοιάζεται μετά την καταστροφή.

«(...) Ειδικά η Περιφέρεια Αττικής, της οποίας προΐσταται ο Χαράλαμπος Μανιάτης, άνθρωπος του κύκλου της Ντόρας Μπακογιάννη, ευθύνεται για δεκάδες αποχαρακτηρισμούς και εξαιρέσεις από αναδασώσεις στην περιοχή της Αττικής. Ενδεικτικά θα αναφερθούμε σε δύο περιπτώσεις. Το Σεπτέμβριο του 2005, δύο μόλις μήνες μετά τη μεγάλη πυρκαγιά της Ραφήνας, η Περιφέρεια με αποφάσεις της εξαιρεί από την αναδάσωση 10.185 στρέμματα καμένης έκτασης, επικαλούμενη διάφορους αόριστους λόγους, όπως παραδείγματος χάρη ότι εξαιρούνται οι εκτάσεις που κατά τη μέρα της πυρκαγιάς δεν έφεραν βλάστηση. Με το σκεπτικό αυτό, αν μια έκταση έχει ήδη καεί στο παρελθόν, ή έχει αποψιλωθεί από καταπατητές, δεν αναδασώνεται με μόνο κριτήριο το ότι δεν είχε βλάστηση τη μέρα της πυρκαγιάς. Το καλοκαίρι του 2006, αποκαλύπτεται από τον τύπο ότι έχουν εξαιρεθεί άλλα 2.297 στρέμματα στους ανατολικούς πρόποδες της Πεντέλης. Για τις συγκεκριμένες εκτάσεις, ο περιφερειάρχης επέριψε την ευθύνη για τον αποχαρακτηρισμό στο δασάρχη. Γελοία δικαιολογία αν αναλογιστούμε πόσο ψηλότερα ιεραρχικά βρίσκεται ο περιφερειάρχης σε σχέση με το δασάρχη. Η επόμενη περίπτωση έχει να κάνει με την αναδάσωση του δρυμού της Πάρνηθας. Με τη σχετική απόφαση που δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 2007, η Περιφέρεια όχι μόνο εξαίρεσε από την αναδάσωση 130 στρέμματα που ανήκουν σε ιδιώτες, όχι μόνο δεν απαλλοτρίωσε 2.800 στρέμματα που ανήκουν στα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα, ενώ είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, αλλά έσπευσε να χαρίσει σκανδαλωδώς 62,5 στρέμματα στο καζίνο, το οποίο στα μάτια όλης της κοινωνίας ήταν συνυπεύθυνο για την καταστροφή. Όλοι θυμούνται την εικόνα των πυροσβεστικών οχημάτων να ζώνουν το καζίνο για να το προστατεύσουν, ενώ γύρω ο δρυμός καιγόταν. Η ιστορία ήταν τόσο χοντροκομμένη που μέχρι και το καζίνο αναγκάστηκε να δηλώσει ότι δεν επιθυμεί την εξαίρεση. Το μέλλον θα δείξει αν το εννοούσε πραγματικά, ή αν απλά ελίχθηκε για να διεκδικήσει την έκταση αργότερα, όταν το θέμα θα έχει ξεχαστεί. Σε κάθε περίπτωση, οι προθέσεις της Περιφέρειας αποκαλύφθηκαν. Φυσικά, λόγω θέσης, η Περιφέρεια πρέπει να τηρεί και τα προσχήματα, όπως τον περασμένο Νοέμβρη, όταν με παρέμβαση του περιφερειάρχη γλίτωσαν από την εξαίρεση 200 στρέμματα στην περιοχή της Πεντέλης. Σε αυτά τα ζητήματα όμως, δε χωράνε συμψηφισμοί, ούτε λογικές του τύπου "αναδασώνω αυτό το κομμάτι, χαρίζω στους καταπατητές το άλλο". Θεωρώντας υπεύθυνη τη συγκεκριμένη υπηρεσία, για την υποβάθμιση του δασικού περιβάλλοντος της Αττικής και θέλοντας να στείλουμε στους προϊστάμενούς της, αλλά και στους αρμόδιους υπουργούς, το μήνυμα ότι για κάθε σπιθαμή δάσους που χτίζεται, θα έχουν και το ανάλογο κόστος, αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε αυτή την επίθεση. Τονίζουμε πως το χτύπημα δεν αφορά τους περιβαλλοντολόγους και δασολόγους της Περιφέρειας, που κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους (...)».

Η Περίπτωση της Πεντέλης είναι άλλη μία πονεμένη ιστορία αργού θανάτου, ένα διαρκές έγκλημα με πολλούς θύτες. Πρόσφατη είναι η απόπειρα εξαίρεσης 200 στρεμμάτων από την προγραμματισμένη αναδάσωση, "επιχείρηση" που ματαιώθηκε (;) την ύστατη στιγμή. Στην ίδια περιοχή "αλωνίζουν" και διάφοροι οικοδομικοί συνεταιρισμοί.

Άλλη χρόνια παρά φύσιν ασέλγεια εξακολουθεί να συντελείται στην Πάρνηθα, όπου πρόσφατα έγινε προσπάθεια εξαίρεσης 62,5 στρεμμάτων από την αναδάσωση, σε ένα εκ προ μελέτης έγκλημα. Παρόμοια εγκλήματα αποσοβούνται και με την κινητοποίηση ευαίσθητων πολιτών. Συχνά, τον ρόλο του βιαστή αναλαμβάνουν οι δήμοι. Πάντως, το συμπέρασμα είναι πως τα έλατα αργούν να αναπτυχθούν σε σχέση με τον ναό του τζόγου.

Πανομοιότυπο είναι το σκηνικό και στο Ποικίλο Όρος, με τους ίδιους πάντα πρωταγωνιστές - διεκδικητές...

«(...) η ευθύνη επιμερίζεται ανάμεσα στο αδηφάγο κεφάλαιο και την πολιτική εξουσία. Αυτό βέβαια δεν αθωώνει την αλλοτριωμένη ελληνική κοινωνία. Η καταστροφή των δασών στην Ελλάδα είναι μια μικρή ψηφίδα στο ψηφιδωτό της παγκόσμιας περιβαλλοντικής καταστροφής, για την οποία αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, ως οικονομικό-πολιτικό σύστημα, αλλά και ως κυρίαρχη ιδεολογία. Κεντρικές ιδέες του καπιταλισμού είναι η απεριόριστη και με κάθε μέσο ανάπτυξη των οικονομικών μέσων και η ολοκληρωτική κυριαρχία επί της φύσης. Τα πάντα αποτιμώνται ως οικονομικά μεγέθη, δυνάμενα να αποφέρουν κέρδος. Το φυσικό περιβάλλον δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι μια οικονομική παράμετρος που πρέπει να διαχειριστεί με τον πιο επικερδή τρόπο. Παράλληλα ο καπιταλισμός, προκειμένου να επιβιώσει και να αναπαραχθεί, διαχέει τις αξίες και τα ήθη του σε όλη την κοινωνία, δημιουργώντας έτσι και τον ανάλογο τύπο ανθρώπου. Ένας άνθρωπος εξατομικευμένος, άπληστος καταναλωτής, ανεύθυνος και κοντόφθαλμος που αντιμετωπίζει τη φύση σαν κάτι παντελώς ξένο προς αυτόν. Είναι ο κυρίαρχος τύπος ανθρώπου στις καπιταλιστικές κοινωνίες, φυσικά και στην ελληνική (...)».

Ενίοτε ψηφίζονται νόμοι για κατεδαφίσεις αυθαιρέτων σε καμένες εκτάσεις, αλλά παραμένουν ανεφάρμοστοι.

Ανάλογη κοροϊδία ισχύει και με τους δασικούς χάρτες, οι οποίοι είναι κυριολεκτικά "της πλάκας". Ακόμη και οι δασολόγοι έχουν ταχθεί κατά των δασοκτόνων νόμων, αλλά η κυβέρνηση αποφασίζει να βάλει ταφόπετρα στους δασικούς χάρτες, συντάσσοντας χάρτες πρόχειρους και αναξιόπιστους. Γενικά, η παρούσα κυβέρνηση επιμένει στην εφαρμογή του δασοκτόνου νόμου 3208/2003, με απώτερο σκοπό την οικοπεδοποίηση εκατομμυρίων στρεμμάτων δάσους.

Όπως γράφει ο Νίκος Κουνενής ("Γαλέρα, τεύχος 23, Αύγουστος 2007), «(...) τα µεγάλα εγκλήµατα δεν απαιτούν µονάχα την ύπαρξη σκληρών και αποφασισµένων θυτών. Προϋποθέτουν και τη γονυπετή υποταγή των θυµάτων, την πρόθυµη και οικειοθελή αποδοχή του προδιαγεγραµµένου από την εξουσία ρόλου τους. Χωρίς ανακολουθίες και αντιρρήσεις, χωρίς όρους και ανταλλάγµατα. Απαιτούν, πάει να πει, ανθρωπάκια: άχρωµα άοσµα, άγευστα, µικροαστεία ανθρωπάκια, προσηλωµένα µε υπερβάλλοντα ζήλο στην πάρτη τους, γαντζωµένα µε στενοκέφαλο πάθος στη µεγαλειώδη µικρότητα της ύπαρξής τους, της διαρκώς απειλούµενης µα ουδέποτε εγερµένης. Πράγµα που δεν προϋποθέτει πολίτες µα ιδιώτες, σε όλες τις ερµηνευτικές εκδοχές του όρου: την αρχαιοελληνική, τη νεοελληνική, την αγγλοσαξονική, την παγκόσµια (...)».

Και, ένα τελευταίο απόσπασμα από την προκήρυξη: «(...) Η καπιταλιστική βαρβαρότητα, προκειμένου να διαιωνιστεί, θωρακίζεται σε όλα τα επίπεδα. Δημιουργεί τερατώδη αστυνομικά κρατικά μορφώματα, εξοπλίζει τους στρατούς της, επιβάλλει τις ιδεολογίες της σύγχυσης, της απάθειας και της ήττας. Όλα αυτά γιατί ξέρει ότι έχει αντιπάλους. Γνωρίζει πως μέσα στις κοινωνίες εξακολουθεί να υπάρχει μια δύναμη αντίρροπή της, που αντιστέκεται στους σχεδιασμούς της και επιδιώκει την ανατροπή της. Υπάρχει δηλαδή ένας πόλεμος ανάμεσα στους οικονομικά-πολιτικά κυριάρχους και στα τμήματα της κοινωνίας που θέλουν την επαναστατική αλλαγή της κοινωνικής οργάνωσης. Αυτός ο πόλεμος άλλοτε είναι φανερός και άλλοτε υπόγειος, άλλοτε επιθετικός και άλλοτε αμυντικός, περνά φάσεις έξαρσης και ύφεσης, αλλά πάντα διεξάγεται. Μια απλή συνιστώσα αυτής της αντίρροπης δύναμης είναι και ο ένοπλος αγώνας. Μια μορφή πάλης ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα όπως όλες οι άλλες. Ζήτημα ιεράρχησής τους δεν τίθεται. Δεν διατεινόμαστε ότι είναι η μόνη αποτελεσματική, ούτε όμως δεχόμαστε ότι είναι επιζήμια. Ο ένοπλος αγώνας σε καμία περίπτωση δεν υποκαθιστά το όποιο μαζικό κίνημα, δεν παύει όμως να είναι αναγκαίος (...) η αντίσταση πρέπει να είναι και βίαιη. Μόνο έτσι περνάει το μήνυμα στα ευαίσθητα κοινωνικά κομμάτια ότι το καθεστώς δεν είναι άτρωτο, όπως φαντάζει, ότι μπορεί με απλά μέσα να χτυπηθεί σε όλα τα επίπεδα, ότι μπορούμε έστω και συμβολικά να ανταποδώσουμε τα χτυπήματα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το αναγκάζουμε επιπλέον να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, χωρίς τα φιλελεύθερα φτιασίδια του. Το μήνυμα όμως αυτών των ενεργειών έχει και άλλους αποδέκτες. Μιλάμε φυσικά για τους ίδιους τους κρατούντες, οι οποίοι πρέπει να αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι απρόσβλητοι και ότι η ασυδοσία τους θα έχει και συνέπειες. Είναι βέβαια τέτοια η χοντροπετσιά που προκαλεί η εξουσία, που και εμείς αμφιβάλλουμε για το παραπάνω. Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που οι κοινωνίες δέχονται άγρια εκμεταλλευτική και ιδεολογική επίθεση και η εξουσία βαφτίζει "τρομοκράτες" όσους αντιστέκονται, αποκρύπτοντας ότι η κυριαρχία διά του τρόμου είναι δικό της μονοπώλιο, η συνέχιση του ένοπλου αγώνα είναι μια αναγκαιότητα, καθώς έτσι, με υπολογισμένα και ξεκάθαρα χτυπήματα, δηλώνεται εμφατικά ότι η αντίσταση με όλα τα μέσα είναι δυνατή. Είναι λάθος για μια ένοπλη επαναστατική ομάδα να θεωρεί τον εαυτό της αυτόκλητο τιμωρό και προστάτη των λαϊκών συμφερόντων, ειδικά σε κοινωνίες τόσο αντιφατικές όσο οι σημερινές. Ούτε εμείς θεωρούμε ότι ενεργούμε στο όνομα της λαϊκής τάξης ή σε αυτό του μαζικού κινήματος. Είμαστε απλώς μέλη αυτής της κοινωνίας που η συνείδησή μας δε μας επιτρέπει να ανεχόμαστε την υπάρχουσα βαρβαρότητα. Για μας, δεν υπάρχει άλλος αξιοπρεπής τρόπος να ζεις, παρά να μάχεσαι εναντίον της (...)».

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ !!!

Δεν είναι παράξενο το ότι ο πλανηταρχήδης υπερασπίστηκε τις μεθόδους των μυστικών (;) υπηρεσιών, ούτε είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Δικαίως, οι Η.Π.Α. θεωρούνται το κράτος των βασανιστηρίων, βάσει του σχετικού "αντιτρομοκρατικού" νόμου. Πρόσφατα (17.II.2008), η EL PAIS έγραψε για 800 κρατούμενους στο "Guantánamo του Afganistán" (αεροπορική βάση Bagram, 60 χιλιόμετρα βόρεια της Καμπούλ) και η "Καθημερινή" (24.02.2008) δημοσίευσε την ιστορία εγκλεισμού ενός Κινέζου στο (επί κουβανέζικου εδάφους) κολαστήριο των Yankees. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα και πολλαπλασιάζονται δραματικά αν υπολογίσουμε όσα δε γνωστοποιούνται. Όπως υπενθυμίζει και ο Στάθης Σταυρόπουλος, inter armas silent leges - αν και, οι θεμελιωτές των εκάστοτε νόμων είναι και οι πρώτοι βιαστές αυτών.

Οι Η.Π.Α. εθεωρούντο, κάποτε, "χώρα της ελευθερίας" (για ποιους και σε ποιον βαθμό, σηκώνει πολλή συζήτηση). Τώρα, λογίζονται ως μια "βρώμικη δημοκρατία" ακόμη και από διανοούμενους εντός των τειχών.

Ένα θέμα που δεν πήρε τις διαστάσεις που θα του άξιζε, είναι και το ζήτημα των εξαγόμενων μισθοφόρων δολοφόνων, π.χ. της εταιρείας "Blackwater U.S.A." τα μέλη της οποίας αυτοχαρακτηρίζονται "άνθρωποι του Θεού". Στα "ψιλά" πέρασε και η αγαστή συνεργασία της εν λόγω εγκληματικής οργάνωσης με μια βαλκανική συμμορία (ονόματι "ελληνική κυβέρνηση"), εν όψει της "μεγάλης ιδέας του 2004". Μπορούμε, λοιπόν να μιλάμε για τη "δική μας" Blackwater.

Μια άλλη (σοβαρότατη) πτυχή της καταστροφής και λεηλασίας του Ιράκ, είναι και το διαρκώς αυξανόμενο μεταναστευτικό κύμα προς τη Δύση. Βέβαια, οι άμεσα εμπλεκόμενοι και οι σύμμαχοί τους, απορρίπτουν σωρηδόν τις αιτήσεις για πολιτικό άσυλο (κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ελλάδα με τους Πακιστανούς). Μέσα σε όλα αυτά, δεν απουσιάζουν και τραγελαφικές καταστάσεις, όπως η περιπέτεια του Ιρακινού ποδοσφαιριστή Νασάτ Ακράμ.

Τέλος, πληθαίνουν και οι φωνές που υποστηρίζουν πως, σε αντίθεση με την άποψη που κυριαρχούσε έως τώρα, ο πόλεμος καταστρέφει την αμερικανική (και όχι μόνο) οικονομία.

Υ.Γ. Στις φωτογραφίες εικονίζεται ο Κολομβιανός ζωγράφος Fernando Botero, με έργα του που έχουν ως θέμα το Abu Graib.

ΑΣΦΥΞΙΑ...

«Η αυτοκινητική βία, μαμή της καθημερινότητας της ελληνικής πόλης», τιτλοφορείται το πολύ ενδιαφέρον και περιεκτικό κείμενο του Γιάννη Ρέντζου (μέλος του συλλόγου "ΠΕΖΗ" και διδάσκων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας) που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 915 (Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008) του περιοδικού "Αντί". Τη συγκεκριμένη μορφή βίας τη συναντούμε καθημερινά, σε όλα τα σημεία των ελληνικών τερατουπόλεων: στο οδόστρωμα, στις διαβάσεις, στα πεζοδρόμια. Η χρήση (ή, μάλλον, κατάχρηση) των οχημάτων από τους αθεράπευτα συμπλεγματικούς νεοέλληνες συνιστά βασικό σύμπτωμα σύγχρονης παθογένειας και καθημερινή εκδήλωση τυφλής εξάρτησης και υπερτροφικού ατομισμού. Το πρόβλημα αναδεικνύουν διαρκώς ομάδες όπως η "ΠΕΖΗ" και οι "ΠΑΝΘΗΡΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ" (οι τελευταίοι αναλαμβάνουν δράση ήπιας μορφής, κολλώντας αυτοκόλλητα σε τζάμια οχημάτων που παρακωλύουν τη διέλευση των πεζών, όντας σταθμευμένα σε διαβάσεις και πεζοδρόμια). Βέβαια, η χυδαιότητα είναι δομικό στοιχείο της προσωπικότητας και της συμπεριφοράς πολλών (μα, πάρα πολλών!!!) και δεν εκδηλώνεται μόνο μέσω της οδήγησης˙ απλώς, τότε μετατρέπεται σε επιθετική οπλοφορία με τα ανάλογα αποτελέσματα.

Το να περιμένουμε δραστηριοποίηση εκ μέρους των "Αρχών", είναι μάλλον αφελής προσδοκία. Αρκεί να παρατηρήσουμε την κατασκευή των πεζοδρομίων (χωρίς την τοποθέτηση κιγκλιδωμάτων στην περίμετρό τους) που επιτρέπει την αναρρίχηση και την κατάληψή τους από τα θηριώδη τετράτροχα (αλλά και δίτροχα). Ούτε και ο Κ.Ο.Κ. (παρά τον προσφάτως αυστηρότερο χαρακτήρα του) μπορεί να φέρει ουσιαστικά αποτελέσματα, δεδομένου ότι έχει μόνο εισπρακτικό προσανατολισμό. Κι αν κάποιος υποστηρίξει το αντίθετο, υπενθυμίζω πως ακόμη και η απώλεια ζωής σε τροχαίο από υπαιτιότητα άλλου οδηγού (π.χ. η ακραία περίπτωση παραβίασης ερυθρού σηματοδότη, με υπερβολική ταχύτητα και σε κατάσταση μέθης) θεωρείται πλημμέλημα (δηλαδή, αδίκημα όχι σοβαρό). Όλα αυτά δεν είναι τυχαία και δεν έχουν να κάνουν μόνο με την αδιαφορία και τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία των "φυλάκων της έννομης τάξης και της εύρυθμης κοινωνίας". Η ευρεία διάδοση της αυτοκίνησης είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με το κυρίαρχο υπερκαταναλωτικό πρότυπο "ζωής" και την απορρέουσα αποχαύνωση (και υποδούλωση).

Τι μπορεί να κάνει ο μη εποχούμενος για να προστατευθεί από τις ορδές των τροχοφόρων και την επέλαση της κτηνώδους αναισθησίας; Να με συγχωρείτε, αλλά δεν προτίθεμαι να συζητήσω για ανοχή και συγκαταβατικότητα. Πλέον, η μόνη αξιοπρεπής και αποτελεσματική αντίδραση είναι η αυτοδικία και η αυτοπροστασία, δηλαδή η δυναμική και ανυποχώρητη διεκδίκηση του ζωτικού χώρου που μας αναλογεί – με την πρακτική "φωτιά και τσεκούρι". Μέσα σε αυτά τα πλαίσια (αν και με μετριοπαθώς δυναμικές μεθόδους) δρουν οι αυτοαποκαλούμενοι "ινδιάνοι της ζούγκλας της ασφάλτου": νεαρά αγόρια και κορίτσια που ενεργούν εναντίον των ενεργοβόρων και ρυπογόνων τετράτροχων μεγαθηρίων (τα υπερτροφικά 4x4), ξεφουσκώνοντάς τους τα λάστιχα. Αυτός είναι ένας από τους πολλούς πιθανούς τρόπους αντίδρασης˙ εκτός αν θεωρείτε πως το πρέπον είναι να στρέψουμε και το άλλο μάγουλο, επιδιώκοντας και έτερο ράπισμα (μάλλον, θύελλα από σφαλιάρες)…

PATTI SMITH

"Gloria"

"Free Money"

"People have the Power"

"Rock'n roll nigger"

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ

«Οι φωτιές οι πλάστρες θα ξαναδώσουν όλες»

Πριν δυο βδομάδες, η Αθήνα έμοιαζε με πολιορκημένη πόλη. Κράτος και παρακράτος, ΜΑΤ και Χρυσαυγίτες, σε συνεργασία αγαστή, πραγματοποίησαν μία από τις βιαιότερες επιθέσεις των τελευταίων χρόνων. Ποιοι αποφασίζουν και διευθύνουν τη σκληρή καταστολή, ποιοι νομιμοποιούν τις αυξανόμενες διώξεις και φυλακίσεις πολιτικών και κοινωνικών αντιπάλων, ποιοι στηρίζουν τούτη τη βία και ποιοι συναινούν; Ποια είναι η χώρα, ποιο το κράτος, ποια τ’ αφεντικά;

Πριν 15 χρόνια, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεπούλησε την ΑΓΕΤ στον όμιλο Φερούτσι. Λίγο αργότερα, έγινε γνωστό ότι ο Ιταλός εισαγγελέας Ντι-Πιέτρο έχει στα χέρια του στοιχεία και καταθέσεις στελεχών της Φερούτσι, ότι εξαγόρασαν με μίζες 3 δισ. δραχμών υψηλόβαθμους Ελληνες αξιωματούχους. Ο εισαγγελέας διαθέτει στοιχεία και ονόματα αυτών που πήραν τις μίζες.

Πριν 2 χρόνια ξεσπά στη Γερμανία το σκάνδαλο Ζίμενς. Εγινε γνωστό ότι ο εισαγγελέας του Μονάχου έχει στα χέρια του στοιχεία και καταθέσεις στελεχών της Ζίμενς, ότι εξαγόρασαν με μίζες 100 εκατ. ευρώ Ελληνες αξιωματούχους, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, έως τη σημερινή κυβέρνηση. Ο εισαγγελέας διαθέτει στοιχεία και ονόματα αυτών που πήραν τις μίζες.

Ο Ελληνας εισαγγελέας δεν πήγε στον Ντι-Πιέτρο. Πράττοντας με τη σοφία της αδράνειας, άφηνε το χρόνο να κυλά και όταν έφθασε το πλήρωμά του έβαλε τον φάκελο στο «άπλετο φως» του αρχείου, στην επικράτεια της σκόνης και των τρωκτικών. Το ίδιο θα συμβεί και στην υπόθεση Ζίμενς. Δεν γνωρίζουμε την αντίδραση του Ντι-Πιέτρο. Μάθαμε όμως το καυστικό σχόλιο του Γερμανού εισαγγελέα Ζόμερφελντ, ότι οι εισαγγελείς της Νιγηρίας και της Λιβύης είχαν παραλάβει και αξιοποιήσει ήδη τα στοιχεία για τις χώρες τους.

Αν ο εισαγγελέας θέλει να ξεκινήσει από κάπου, μπορεί. Ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης του ΠΑΣΟΚ, πουλέν του εκσυγχρονισμού και παρασημοφορημένος του FBI, έσπευσε να καρφώσει τον συνάδελφό του της Αμυνας ουσιαστικά ως αποδέκτη της μίζας. Ο συνάδελφός του ανταπέδωσε το κάρφωμα. Αλλοι, όπως ο επιλεγόμενος και πατριάρχης της μίζας, έμπειρος αυτός, τήρησαν αιδήμονα σιωπή.

Η ελληνική Δικαιοσύνη θα σταθεί για άλλη μια φορά στο ύψος της: ουδείς πολιτικός υπεύθυνος, ουδείς ένοχος. Σε περιόδους κρίσης σηκώνεται η κουρτίνα, έρχεται στο φως το παρασκήνιο, αποκαλύπτονται οι ρόλοι. Φάνηκαν τα όρια της ανεξαρτησίας της, η διπλοπροσωπία, ο διπλός της χαρακτήρας: ήπιος προς τους ισχυρούς, αμείλικτος προς τους ανίσχυρους. Μπροστά στα φώτα, η νομιμότητα της δικαστικής εξουσίας δέχτηκε ένα ισχυρό πλήγμα.

Η κουρτίνα μένει ανοιχτή τρεις μήνες τώρα. Φάνηκε το αποκρουστικό πρόσωπο της σήψης, της διαφθοράς, της διαπλοκής, της συναλλαγής. Του εμπαιγμού και της υποκρισίας. Αλλά και του εκμαυλισμού, των πελατειακών σχέσεων, της εξαγοράς συνειδήσεων μέσω των ειδικών λογαριασμών με τις διάφορες ΜΚΟ. Απαξιώθηκε η πολιτική εξουσία, απαξιώθηκε η λεγόμενη τέταρτη εξουσία. Αποκαλύφθηκε όμως ως κρίση διαχείρισης. Οποιαδήποτε ικανή κυβέρνηση (ή η ίδια κυβέρνηση πριν από 2-3 χρόνια) θα είχε κουκουλώσει την υπόθεση σε λίγες μέρες. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε καταρχάς με μια εκδήλωση της αγαπημένης μεθόδου του συστήματος να λύνει τις διαφορές του εξωπολιτικά, να ξεκαθαρίζει λογαριασμούς, να ξαναμοιράζει την πίτα. Κάποιοι μίλησαν για μαφιόζικες μεθόδους, χωρίς κανόνες και ηθική, αλλά μάλλον αδικούν τη μαφία.

Έχουμε να κάνουμε, επίσης, με κάτι σοβαρότερο από μια απλή κρίση διαχείρισης: με τα προβλήματα που γεννά η διαχείριση της κρίσης του συστήματος, που η πολιτική εξουσία προσπαθεί να λύσει σε βάρος των εργαζομένων και προς όφελος του κεφαλαίου. Μια διαχείριση που αυξάνει δραματικά τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες και απογειώνει την κοινωνική ανασφάλεια. Που ξεκινά το 1985, εντείνεται την οκταετία Σημίτη και κορυφώνεται επί κυβερνήσεων Καραμανλή.

Ο Νίκος Νικολάου («Βήμα», 11/4/2004) διαπιστώνει για την οκταετία Σημίτη ότι «ο εκσυγχρονισμός απεδείχθη αντιλαϊκός μηχανισμός αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος», ενώ προειδοποιεί: «η τάση αυτή πρέπει να αντιστραφεί γιατί η κοινωνική αντίδραση θα είναι σκληρή». Αντί γι’ αυτό, οι κυβερνήσεις Καραμανλή διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο πλήρους ασυδοσίας για το κεφάλαιο με μια σειρά από νόμους (3385, 3377, αναπτυξιακός, φορολογικός νόμος), που είτε μεταβιβάζουν είτε χαρίζουν αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως στους εργοδότες, την ώρα που επιβάρυναν με καινούργιους έμμεσους φόρους τους εργαζόμενους. Τα κέρδη των επιχειρήσεων καλπάζουν, σημειώνοντας πανευρωπαϊκά ρεκόρ (μόνο πέρσι ανέβηκαν κατά 60%), έναντι ψιχίων αύξησης στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.

Βασιλικότεροι του βασιλέως, πιο νεοφιλελεύθεροι από τους πιο σκληρούς νεοφιλελεύθερους, ξεπουλούν ό,τι απέμεινε απ’ το δημόσιο πλούτο, κάνουν όλα τα χατίρια στους εφοπλιστές και στους άλλους πατριώτες της λματ, ανάλγητοι μπροστά στη φτώχεια και την εξαθλίωση που ολοένα αυξάνονται, αδιάφοροι μπροστά στα στραγγαλισμένα όνειρα των νέων (έκαναν πρωταθλήτρια τη χώρα στην ανεργία νέων, πρώτη στην Ευρώπη των 27), συνειδητοί ολετήρες της αξιοπρέπειας των ανθρώπων.

Τώρα ετοιμάζονται να διαλύσουν την Ασφάλιση. Ενοχοι για τη λεηλασία των Ταμείων, οφειλέτες εισφορών (7 δισ. ευρώ χρωστά το κράτος), άρχοντες με τα χρέη των ιδιωτών (3 δισ. ευρώ), τους τα χαρίζουν κάθε τόσο με διακανονισμούς (ο νόμος 3377 δωρίζει δισεκατομμύρια ευρώ στους αναξιοπαθούντες τραπεζίτες σε βάρος του ΙΚΑ), χυδαίοι μιζαδόροι με τα δομημένα ομόλογα (έχουν χάσει ήδη το 1/3 της αξίας τους, περίπου 600 εκατ. ευρώ εις υγείαν των διεθνών χρηματαγορών). Το σχέδιό τους απλό: με τα ελλείμματα που δημιουργούν κάνουν προβληματικά τα Ταμεία, στρέφουν στις ιδιωτικές ασφαλιστικές όσους εργαζόμενους μπορούν να πληρώσουν τα υπέρογκα ασφάλιστρα, ενώ στους υπόλοιπους επιφυλάσσουν, στα βαθιά γεράματα, μια ελάχιστη σύνταξη κάτω από τα όρια της επιβίωσης. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης, έτσι βαθαίνει η κρίση.

Η χώρα βιώνει μια βαθιά, δομική κρίση. Η νομιμότητα της δικαστικής και της πολιτικής εξουσίας, η φερεγγυότητα της λεγόμενης τέταρτης εξουσίας δέχονται βαριά πλήγματα. Ο άγριος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός έχει οξύνει δραματικά τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, δημιουργώντας (για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Ν. Νικολάου) «ένα βαθύ διχασμό της ελληνικής κοινωνίας», «απωθώντας ένα ολοένα και πιο πολυάριθμο τμήμα του πληθυσμού […] στο περιθώριο της φτώχειας και της ανεργίας». «Και γιατί να μην αντιδράσει με ό,τι μέσα διαθέτει σε μια πολιτική που οδηγεί τελικά στην εισοδηματική του απαθλίωση;».

Αυτή ακριβώς η επισήμανση, που κάνουν τα πιο φωτισμένα μυαλά του συστήματος, είναι ο εφιάλτης τους. Βλέπουν τη βαθιά κρίση που εκδηλώνεται ως κρίση πολιτικής εκπροσώπησης, βλέπουν την εξάντληση του δοκιμασμένου μεταπολιτευτικού δικομματικού μοντέλου, βλέπουν τις τεράστιες δυσκολίες αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού από παλιά, φθαρμένα υλικά. Βλέπουν κοντολογίς την αδυναμία ν’ αντιμετωπίσουν την απειλούμενη κινητοποίηση των λαϊκών δυνάμεων. Γι’ αυτό κινητοποιούν ό,τι δυνάμεις κατασκευής συναίνεσης διαθέτουν. Γι’ αυτό ενισχύουν ό,τι δυνάμεις καταστολής μπορούν (νομικό πλαίσιο, κάμερες, υπερεξοπλισμός ΜΑΤ).

Μπαίνουμε σε μια περίοδο αλλαγών, ανακατατάξεων, κινητοποίησης. Οσοι αφουγκράζονται τις βουβές φωνές το νιώθουν. Και πάλι «οι φωτιές οι πλάστρες θα ξαναδώσουν όλες», όπως λέει ο ποιητής. Για το θέμα αυτό όμως θα χρειαστεί να επανέλθουμε.

ΥΓ1: Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ακούγονται οι επινίκιες φωνές στην Κύπρο. Γεμάτη η πλατεία, κόκκινες σημαίες, φωτογραφίες του Τσε. Δε μπορείς να μη χαρείς – κομμουνιστής πρόεδρος. Ομως, σύντροφοι εκεί στην Κύπρο, γιατί να χαίρονται τόσο ΗΠΑ, Αγγλία και Τουρκία;

ΥΓ2: Τις προάλλες, εδώ δίπλα πέθανε αβοήθητη, κλειδωμένη στην απομόνωση η Αννα Πετρίδη. Τα τελευταία 10 χρόνια στις ελληνικές φυλακές, αυτές τις αποθήκες ανθρώπων, που δε θα γνωρίσουν ποτέ οι μεγαλόσχημοι, καταγράφηκαν επίσημα 400 φυσικοί θάνατοι. Κάποιες χιλιάδες ψυχικοί θάνατοι δεν καταγράφηκαν. Η θανατική ποινή, όπως φαίνεται, δεν καταργήθηκε. Απλά, αντικαταστάθηκε με το θάνατο στη φυλακή. Οι πολιτικοί κρατούμενοι, οι συνειδητοποιημένοι κοινωνικοί κρατούμενοι, το κίνημα αλληλεγγύης, κάθε ευαισθητοποιημένος άνθρωπος οφείλει να αντιδράσει.

Δημήτρης Κουφοντίνας,
Ειδική πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού, 24/2/2008

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στις εβδομαδιαίες εφημερίδες "Ποντίκι" (28.02.2008) και "Κόντρα" (01.03.2008)

Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ...

Σκίτσο του Ινδού Vivek Thakkar

Ας ηρεμήσουμε, λοιπόν: οι απανταχού κυβερνήσεις (και, δη, της Ε.Ε.) καταδιώκουν ανηλεώς τους φοροφυγάδες και, σύντομα, θα προβούν σε εντυπωσιακή και πρωτόγνωρη αναδιανομή του πλούτου. Όλα αυτά, χάρη στις άοκνες ενέργειες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (λέγε με "Κο(νο)μισιόν"), η οποία ανακάλυψε πως (και) στο Ελλαδιστάν υπάρχει πρόβλημα με το κόστος ζωής.

Στις φυλλάδες της προηγούμενης εβδομάδας δημοσιεύθηκε ο ετήσιος ισολογισμός (για το 2007) εσόδων - εξόδων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Με το συγκεκριμένο θέμα ασχολήθηκα και πέρσι και, ίσως καταντάει βαρετό, αλλά τα δεδομένα εξακολουθούν να με εντυπωσιάζουν: τη στιγμή που εκατομμύρια "κυρίαρχου λαού" πασχίζουν να πληρώσουν τους πάγιους λογαριασμούς για τη συντήρηση του οίκου τους, οι εν Ελλάδι σοσιαληστές (με αυτήν την ορθογραφία) ενθυλάκωσαν 25.216.921,54 ζεστά ευρώπουλα υπό τον τίτλο "κρατική χρηματοδότηση". Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε τι τσέπωσε τόσο το κυβερνών κώμα (με αυτήν την ορθογραφία) όσο και το "αριστερό" ζεύγος και η "λαϊκή" δεξιά.

Βέβαια, "στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος", ήτοι, τα γνωστά και μη εξαιρετέα "ευαγή σαράφικα ιδρύματα". Ωραιότατα αναλύει, εν προκειμένω, ο Στάθης Σταυρόπουλος.

Όμως, παρά τις αντιξοότητες, ο νεοέλλην προκαλεί εμπράκτως τη "Θεά Τύχη" και αλώνει τα (παντός καιρού) ανάκτορα του τζόγου. Άλλωστε, το (υπό κρατική ευλογία) παίγνιο αποτελεί και πεδίο άσκησης δημοκρατίας.

Επίσης, είμεθα μέγιστοι γλεντζέδες και θα το αποδείξουμε κατά το επερχόμενο τριήμερο (όπως και προ ολίγων μηνών). Άλλωστε, η φτώχεια θέλει καλοπέραση...

Όλα αυτά, τη στιγμή που το (χωρίς πατρίδα) κεφάλαιο έχει ξεχυθεί σε όλες τις γωνιές της οικουμένης επιζητώντας πάμφθηνο εργατικό δυναμικό.

Ας αισιοδοξούμε, όμως: η φοροδιαφυγή θα παταχθεί και «(...) θα λάβουν τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!» κατά πως λέγει και ο ποιητής...