ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΚΕ-ΧΗΡΕΙΑ

Ονομάζεται "Plaza de las Tres Culturas ("Πλατεία των Τριών Πολιτισμών"), βρίσκεται στην καρδιά της πόλης του Μεξικού (στη συνοικία Tlatelolco) και υποτίθεται ότι συμβολίζει τη συνύπαρξη των προκολομβιανών και ισπανικών πολιτισμών στη μεξικανική εθνική ταυτότητα. Στη συγκεκριμένη πλατεία υπάρχουν ερείπια από τις πυραμίδες των Αζτέκων (πρωταθλητές όλων των εποχών στις ανθρωποθυσίες), ο καθολικός ναός Templo de Santiago (οι Ισπανοί conquistadores έσφαζαν με τον σταυρό στο χέρι) και το κτίριο του υπουργείου Εξωτερικών (η σύγχρονη εκδοχή της καταστολής και της πλήρους υποταγής στον βόρειο γείτονα). Τρεις πολιτισμοί απολύτως αιματοβαμμένοι. Στις 2 Οκτωβρίου, συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από τη σφαγή των μεξικανών φοιτητών στην πλατεία αυτή, τραγωδία παραμένει μέχρι σήμερα η ξεχασμένη ιστορία του 1968. Οι κινητοποιήσεις είχαν ξεκινήσει από τις 22 Ιουλίου του 1968 στο πανεπιστήμιο U.N.A.M. (Universidad Nacional Autónoma de México) και σήμαναν την πρώτη έμπρακτη αμφισβήτηση της αυταρχικής εξουσίας του "Επαναστατικού Θεσμικού Κόμματος" (Ρ.R.Ι., υποτιθέμενο κληροδότημα του Pancho Villa και του Emiliano Zapata), που βρισκόταν σχεδόν 40 χρόνια στην κυβέρνηση, και του προέδρου Gustavo Díaz Ordaz. Το μεξικανικό φοιτητικό κίνημα προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να προβάλλει τα αιτήματά του και να γνωστοποιήσει το έλλειμμα δημοκρατίας και τη δεινή κατάσταση των πολιτικών δικαιωμάτων στη χώρα.

Στις 13 Σεπτεμβρίου, πραγματοποιήθηκε η "σιωπηλή πορεία" (πολλοί διαδηλωτές είχαν καλυμμένο το στόμα με μαντήλι) με κεντρικό σύνθημα «U.Ν.Α.Μ., ελεύθερο έδαφος της Αμερικής».

Στις 18 Σεπτεμβρίου, ο στρατός εισέβαλε στην πανεπιστημιούπολη και στις 24 Σεπτεμβρίου στη συνοικία San Tomás (έδρα του I.P.N. – Instituto Politécnico Nacional), για να αποσυρθεί την 1^η Οκτωβρίου.

Στις 2 Οκτωβρίου, το πλήθος των διαδηλωτών βρέθηκε στην "Plaza de las Tres Culturas" για να διαδηλώσει. Ανάμεσα στους διαδηλωτές, υπήρχαν διεσπαρμένοι (με πολιτική περιβολή) χαφιέδες και προβοκάτορες της παραστρατιωτικής οργάνωσης "Batallón Olimpia" (που είχε αναλάβει την περιφρούρηση της ολυμπιακής πανήγυρης) που φορούσαν λευκό γάντι στο αριστερό χέρι για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους. Ο στρατός (5.000 έως 10.000) παρατάχθηκε συνοδευόμενος από 300 τεθωρακισμένα ερπυστριοφόρα και άλλα οχήματα. Λίγο μετά την 6^η απογευματινή, ένα ελικόπτερο που περιπολούσε επάνω από την πλατεία, έδωσε το σύνθημα (τρεις πράσινες φωτοβολίδες) για τη σφαγή. Οι παρακρατικοί άρχισαν να πυροβολούν και, αμέσως μετά, στρατός και αστυνομία άνοιξαν πυρ εναντίον της φοιτητικής διαδήλωσης. Η προβοκάτσια είχε λειτουργήσει και οι φοιτητές κατηγορήθηκαν ως "επιτιθέμενοι οπλοφόροι". Κάποιοι, στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν, χτυπούσαν απελπισμένα την πόρτα της εκκλησίας Santiago Tlaltelolco, όμως οι Φραγκισκανοί δεν άνοιξαν. Η μεξικανική κυβέρνηση γνωστοποίησε στον Τύπο πως οποιαδήποτε αναφορά στη σφαγή θα εκλαμβανόταν ως σαμποτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Μεξικανός συγγραφέας Carlos Fuentes, σε ανοιχτή επιστολή που έστειλε στη γαλλική εφημερίδα «Le Monde», έγραψε πως «ένα τανκ είναι τανκ στο Σικάγο, την Πράγα ή το Μεξικό» και κάλεσε τους Arthur Miller και Mauricio Bejart να μη συμμετάσχουν στις πολιτιστικές εκδηλώσεις των 19^ων Ολυμπιακών Αγώνων. Στις 7 Οκτωβρίου, η επίσημη κυβερνητική έκθεση κατέληξε στο συμπέρασμα πως «(…) ένοπλες φάλαγγες της Εθνικής Απεργιακής Επιτροπής (C.Ν.Η.) ευθύνονται για τις τραγικές ανταλλαγές πυρών στις 2 Οκτωβρίου» κι έδωσε επίσημη καταμέτρηση 20 νεκρών. Στις 12 Οκτωβρίου, ημέρα έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων (χαρακτηρίστηκαν "Ολυμπιακοί Αγώνες της Ειρήνης"), η μεξικανική κυβέρνηση απολάμβανε την απόλυτη σιωπή για τη σφαγή του Tlatelolco. Χαρακτηριστικά, το B.B.C. την επόμενη μέρα, σε ένα ρεπορτάζ που είχε τίτλο «Φοιτητές ταραχοποιοί απειλούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες», μετέδιδε ότι σκοτώθηκαν 25 φοιτητές. Παρόμοια ήταν τα ρεπορτάζ και των περισσότερων διεθνών πρακτορείων ειδήσεων. Εκατοντάδες υπήρξαν οι αναζητήσεις φοιτητών από τους οικείους τους. Η διαδικασία ήταν άκρως γραφειοκρατική, η κυβέρνηση έλεγχε όλες τις υπηρεσίες και απέφευγε να δώσει απαντήσεις.

Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Elena Poniatowska, στο βιβλίο της "La noche de Tlatelolco"(εκδόθηκε το 1971 και περιλαμβάνει μαρτυρίες συμμετεχόντων στα γεγονότα και συγγενών αγνοουμένων) ανεβάζει τον αριθμό των νεκρών σε (τουλάχιστον) 65.

Άλλες μαρτυρίες μιλούν για κάποιες εκατοντάδες νεκρούς, ενώ υπήρξαν και καταγγελίες για ρίψη πτωμάτων στον Κόλπο του Μεξικού από στρατιωτικά αεροπλάνα.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ταινία "Rojo Amanecer" ("Κόκκινη ανατολή του ήλιου") του 1989, η προβολή της οποίας καθυστέρησε σχεδόν έναν χρόνο λόγω απαγόρευσης. Χρήσιμο είναι και το βιβλίο του Paco Ignacio Taibo II με τίτλο "68" (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "ΑΓΡΑ"), στο ποίο στηλιτεύει και την αδιαφορία του (από εκείνη τη χρονιά δεμένου στο σοβιετικό άρμα) "καστρικού" καθεστώτος της Κούβας.

Μόλις τον Ιούνιο του 2006, ο τότε υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας (και πρόεδρος της χώρας από το 1970 έως το 1976) Luis Echeverría Álvarez και "δεξί χέρι" του τότε προέδρου (την περίοδο 1964 – 1970) της χώρας Gustavo Díaz Ordaz "καταδικάστηκε" για το έγκλημα της 2^ας Οκτωβρίου 1968. Λόγω της προχωρημένης ηλικίας του (86 ετών, σήμερα), τέθηκε είναι σε κατ' οίκον περιορισμό και απολαμβάνει την πολυτέλεια της βίλας του λαμβάνοντας ανελλιπώς την υψηλή του σύνταξη, καθώς "υπηρέτησε" πιστά την πατρίδα του. Το 1998, σπάζοντας σιωπή τριών δεκαετιών, δήλωσε πως «(…) μόνο ένας άνθρωπος μπορούσε να διατάξει την έναρξη των πυροβολισμών κι εκείνος ήταν ο Ordaz. Υπήρχε ιεραρχία και ο στρατός ήταν υποχρεωμένος να υπακούσει στον ανώτερο όλων. Η συνείδησή μου είναι καθαρή (…)». Ο δε Ordaz, είχε ήδη ψοφήσει το 1979 χωρίς, φυσικά, να τον ενοχλήσει ποτέ κανείς. Πάντως, ο Echeverría βαρύνεται και με άλλη μία φοιτητική σφαγή, στις 10 Ιουνίου 1971, κατά τη διάρκεια της δικής του προεδρίας. Πορεία διαμαρτυρίας καταπνίγηκε στο αίμα από την παραστρατιωτική ομάδα "Halcones" ("Γεράκια"), με απολογισμό 30 και πλέον νεκρούς (κάποιους τραυματίες τους αποτελείωσαν οι χαφιέδες στο κρεβάτι του νοσοκομείου). Απόδοση ευθυνών; αστεία πράγματα! Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε πως τα "ενδεχόμενα αδικήματα" σχετικά με τις κατηγορίες (η βαρύτερη εκ των οποίων ήταν "γενοκτονία") παραγράφηκαν μετά 30 έτη, ήτοι το 2001. Άλλωστε, οι "ταραξίες" ευθύνονται για όλα…

Η "σιωπηλή πορεία" της 13^ης Σεπτεμβρίου

Η σφαγή σε δύο επεισόδια:

Μετά έναν μήνα…

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓ(Ρ)ΙΟΥΣ...

Ιστορία 1^η: Ονομάζεται Διονύσης Χονδρός, κάτοικος Άμφισσας. Μαζί με την παρέα του, εκσφενδόνισαν μια μολότοφ εναντίον περιπολικού. Κατά τη διαφυγή, σωριάστηκε στο οδόστρωμα – δεδομένου ότι πάσχει εκ γενετής από βαριά μορφή άσθματος και ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή σε μεγάλη δόση. Οι φίλοι του τον μετέφεραν στο νοσοκομείο και συνελήφθησαν άπαντες. Ανέλαβε την αποκλειστική ευθύνη για τη ρίψη της μολότοφ και προφυλακίστηκε. Αποφυλακίστηκε για λόγους υγείας και, στο Μικτό Ορκωτό δικαστήριο, ανέλαβε και πάλι την ευθύνη, επισημαίνοντας πως δεν υπήρχε πρόθεση για πρόκληση πυρκαγιάς ή τραυματισμού. Η ετυμηγορία: 5 χρόνια με αναστολή στους δύο συγκατηγορούμενούς του (για απλή συνέργεια) και 14 χρόνια χωρίς αναστολή στον Διονύση Χονδρό και, μάλιστα, χωρίς κανένα ελαφρυντικό (παρά τα 23 του χρόνια και το λευκό ποινικό του μητρώο). Οδηγήθηκε στη φυλακή της Άμφισσας, όπου υπέστη επαναλαμβανόμενες κρίσεις άσθματος. Ακολούθως, μεταφέρθηκε στο (τρόπος του λέγειν) "νοσοκομείο" των φυλακών Κορυδαλλού όπου και διαπιστώθηκε η σοβαρότητα της κατάστασής του. Εδώ και λίγες εβδομάδες νοσηλεύεται (φρουρούμενος, διότι αποτελεί μέγα δημόσιο κίνδυνο) στο "Σωτηρία". Η εκδίκαση της έφεσης ορίστηκε για τον Μάρτιο του 2009, αλλά ο πρόεδρος του δικαστηρίου που τον καταδίκασε δεν ενδιαφέρθηκε (το αντίθετο, μάλιστα) να καθαρογραφεί η απόφαση, με αποτέλεσμα ο Διονύσης να μην έχει τη δυνατότητα να ζητήσει την αποφυλάκισή του μέχρι το εφετείο. Λεπτομέρεια (σημαντική): με το συγκεκριμένο θέμα καταδέχθηκε να ασχοληθεί μόνο η εβδομαδιαία εφημερίδα "Κόντρα" (19.10.2008).

Ιστορία 2^η: Για την "υπόθεση ζαρντινιέρα" έχουν γραφτεί και ακουστεί πολλά. Την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου ήρθε το δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΛ.ΑΣ. για να δώσει ακόμη ένα χαστούκι στις όποιες προσδοκίες του Αυγουστίνου Δημητρίου για ηθική δικαίωση. Συγκεκριμένα, στον αρχιφύλακα ο οποίος κλωτσούσε με μανία τον Κύπριο φοιτητή στο πρόσωπο, επιβλήθηκε ποινή 6μηνης αργίας με απόλυση (απόφαση καρμπόν με το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο). Έτερος αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. (εις βάρος του οποίου, σε πρώτο βαθμό, είχε επιβληθεί ποινή 4μηνης αργίας με πρόσκαιρη παύση) τιμωρήθηκε με χρηματική ποινή 1.000 ευρώ (ιλιγγιώδες ποσό, πράγματι). Στον τρίτο της "ζωηρής" παρέας (αστυφύλακας αυτός), επιβλήθηκε ποινή 4μηνης αργίας με απόλυση και οι υπόλοιποι τέσσερις απαλλάχθηκαν. Για να το πούμε απλά, η "ποινή της αργίας" μεταφράζεται σε παρακράτηση του μισθού κατά 60%. Σε πρώτο βαθμό, είχε επιβληθεί ποινή 15ήμερης αργίας και στον πρώην διευθυντή της Κρατικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης (ο οποίος ήταν παρών και, απλώς, παρακολουθούσε την κλοτσοπατινάδα), αλλά έχει πλέον συνταξιοδοτηθεί (από τον Μάρτιο του 2008), αφού προηγουμένως διετέλεσε αστυνομικός διευθυντής Κιλκίς (αυτό θα πει "δυσμενής μετάθεση"!!!). Η υπόθεση εκκρεμεί ακόμη στα ποινικά δικαστήρια αλλά, «χωριό που φαίνεται…».

Ιστορία 3^η: Την Τετάρτη 22 Οκτωβρίου ξανάρχίσε στις φυλακές Κορυδαλλού η δίκη για την υπόθεση του Ε.Λ.Α. Οι τέσσερις κατηγορούμενοι (Χρήστος Τσιγαρίδας, Κώστας Αγαπίου, Ειρήνη Αθανασάκη και Αγγελέτος Κανάς) καταδικάστηκαν σε πρώτο βαθμό βάσει της ναζιστικής θεωρίας της "συλλογικής ευθύνης". Συγκεκριμένα, ο Τσιγαρίδας ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στην οργάνωση (αν και δε μίλησε για συγκεκριμένες ενέργειες) και οι υπόλοιποι τρεις καταδικάστηκαν ως απλοί συνεργοί (επειδή «προσέφεραν ψυχική συνδρομή» στους άγνωστους δράστες). Εν συνεχεία, άλλο ομοβάθμιο δικαστήριο τους απήλλαξε – ακόμη και τον Τσιγαρίδα, μιας και δεν αποδείχθηκε τίποτα συγκεκριμένο εις βάρος του. Τώρα, το νέο έκτακτο τρομοδικείο (τύποις Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων) εκδικάζει τις δύο εφέσεις για την αποκαλούμενη "δίκη Ε.Λ.Α." στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού και όχι στο Εφετείο της Αθήνας, επικαλούμενο τη «φύση της υπόθεσης» και «λόγους δημόσιας τάξης και ασφάλειας». Σα να λέμε, εκ προοιμίου ένοχοι…

Ιστορία 4^η (και η πλέον διαχρονική): Το ρεπορτάζ με τίτλο «Συγχωροχάρτια σε επίορκους της ΕΛ.ΑΣ.» δημοσιεύθηκε την Κυριακή 19 Οκτωβρίου, όχι σε φύλλο του αντιεξουσιαστικού ή εξωκοινοβουλευτικού χώρου, αλλά στην καθ’ όλα "έγκυρη" και "σοβαρή" (φιλοκυβερνητική και γνωστή για τις αγαθές της σχέσεις με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, αλαφουζοπαπαχελοφυλλάδα) "Καθημερινή" και υπογράφει ο Γιάννης Σουλιώτης. «(…) Από τα στοιχεία της Διεύθυνσης Προσωπικού του αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας προκύπτει ότι κάθε χρόνο 4 – 5 κατά μέσον όρο αστυνομικοί που ελέγχονται για σοβαρά παραπτώματα, όπως εμπόριο ναρκωτικών, εκβιασμούς, απάτες, μαστροπεία, ακόμη και ανθρωποκτονία, επιστρέφουν στην ενεργό δράση αξιοποιώντας "κενά" στις ελεγκτικές διαδικασίες. Σε πολλές περιπτώσεις εισπράττουν και ως αποζημίωση όσους μισθούς αντιστοιχούν στους μήνες που τελούσαν σε διαθεσιμότητα ή αργία (…) Οι διατάξεις (Π.Δ. 22/1996) για τον πειθαρχικό έλεγχο αστυνομικών, ορίζουν ότι οι αποφάσεις των πειθαρχικών οργάνων της ΕΛ.ΑΣ. πρέπει να συμβαδίζουν με αυτές των ποινικών δικαστηρίων (…) Έχει κατ’ επανάληψη παρατηρηθεί, πολύκροτες υποθέσεις διαφθοράς μόλις κλείσουν τον δημόσιο κύκλο τους στα Μ.Μ.Ε. να καταλήγουν σε αθωωτικές αποφάσεις ποινικών δικαστηρίων. Μεσολαβούν, άλλωστε, 2 – 3 ή και περισσότερα χρόνια μέχρι την ολοκλήρωση της ποινικής διερεύνησής τους, διάστημα ικανό να επιφέρει άμβλυνση των αρχικών εντυπώσεων. Σε κάποιες περιπτώσεις, το παζλ συμπληρώνουν "περίεργες" εξαφανίσεις βασικών μαρτύρων, καθώς και ανακλήσεις καταθέσεων, με συνέπεια την αθώωση των κατηγορουμένων λόγω ανεπαρκούς κατηγορητηρίου (…)». Σ’ αυτά τα πλαίσια, 25 από τους 29 κατηγορούμενους για υπόθεση διαφθοράς που αποκαλύφθηκε το 1997 (παράνομες "ελληνοποιήσεις", χρηματισμούς από ιδιοκτήτες οίκων ανοχής και χαρτοπαικτικών λεσχών, συμμετοχή σε διάφορα "κυκλώματα" και πολλές άλλες συναφείς "δραστηριότητες") απαλλάχθηκαν μετά από 11ετή (!!!) ανακριτική διαδικασία. Στην πορεία αυτή, οι τρεις δικογραφίες συγχωνεύθηκαν σε μία, πολλά αδικήματα παραγράφηκαν και οι εμπλεκόμενοι είχαν όλον τον χρόνο στη διάθεσή τους προκειμένου να "μαγειρέψουν" την έκβαση της υπόθεσης. Τελικά, θα καθίσουν στο εδώλιο μόλις τέσσερις: ο Ηλίας Λουκάς (πρώην σύμβουλος του τότε υπουργού Δημοσίας Τάξεως, Γιώργου Ρωμαίου), ο Ηλίας Γεωργιλές (πρώην διοικητής του περιβόητου Α.Τ. Ομόνοιας), ο πρώην αστυνομικός Α. Μητσιώνης (παλαιότερα καταδικασμένος και αθωωθείς σε δεύτερο βαθμό για υποθέσεις μαστροπείας και "ξέπλυμα μαύρου χρήματος", καθώς και μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη για την υπόθεση του Ε.Λ.Α.) και η ιδιοκτήτρια οίκων ανοχής Μαριάννα Πολίτου. Η έρευνα του εισαγγελέα Γεωργίου Γεράκη εστίασε και στα υπερβολικά χρηματικά ποσά (δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια, σε δραχμές τότε) που "επένδυαν" κάποιοι από τους κατηγορούμενους στο χρηματιστήριο. Έγινε λόγος για κατάχρηση των μυστικών κονδυλίων που παίρνει η ΕΛ.ΑΣ. από τα υπουργεία Εθνικής Οικονομίας και Δημόσιας Τάξης (για στρατολόγηση χαφιέδων, εξαγορά συνειδήσεων, κ.ά.), καθώς και για "ξέπλυμα μαύρου χρήματος" προερχόμενο από "κυκλώματα της νύχτας". Τελικά, έγινε δεκτό πως άπαντες οι "επενδυτές της Σοφοκλέους" χρησιμοποιούσαν ποσά προερχόμενα από αποταμιεύσεις, νόμιμα εισοδήματα, δωρεές, κ.ο.κ. Και, για να μην υπάρχουν παράπονα και υπόνοιες περί μεροληψίας ή προκατάληψης, αυτά συμβαίνουν σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια – όπως στο Κιλκίς, για παράδειγμα.

Γκε – γκε; (ή χρειάζεται και άλλη ιστορία;)

ΜΑΣΕΣ, ΞΑΠΛΕΣ...

Δύο ειδήσεις σχεδόν πανομοιότυπες, μέσα σε δύο ημέρες. Συκιές Θεσσαλονίκης και Κάτω Αχαΐα. Δύο κατασχέσεις (η μία από "δημόσιο" φορέα και η άλλη από τους συνήθεις ληστές), ουσιαστικά για το τίποτα.

Στις Συκιές Θεσσαλονίκης, τετραμελής οικογένεια κινδυνεύει να μείνει άστεγη καθώς η Τράπεζα Αττικής προσπαθεί να επιτύχει την κατάσχεση του (76 τ.μ.) διαμερίσματός της για ένα χρέος 1.716 ευρώ. Ο 57χρονος πατέρας (συνταξιούχος Δημοσίου) παραδέχεται πως υπήρξε από την πλευρά του κακοδιαχείριση των πιστωτικών καρτών και ζητά διακανονισμό για να πληρώσει την "εξωφρενική" οφειλή του, αλλά η τράπεζα αρνείται. Το διαμέρισμα (αξίας περίπου 120.000 ευρώ) που "χαλβαδιάζουν" οι λιμοκοντόροι τοκογλύφοι, αγοράστηκε το 1994 με δάνειο από άλλη τράπεζα και παραμένει υποθηκευμένο (δηλαδή, δεν έχει ακόμη εξοφληθεί). Στο δικαστήριο, το αίτημα της τράπεζας έγινε δεκτό και, παράλληλα, έχουν προστεθεί τόκοι και δικαστικά έξοδα. Ο πλειστηριασμός ορίστηκε για τις 12 Νοεμβρίου. Κατά τα’ άλλα, υποτίθεται πως απαγορεύεται η κατάσχεση της πρώτης κατοικίας για χρέη έως 10.000 ευρώ. Αυτά τα "ευαγή ιδρύματα", στα οποία όλες οι κυβερνήσεις (κυρίως, από "εκσυγχρονισμού" και δώθε) έχουν δώσει "γη και ύδωρ", καταδικάζονται κατ’ επανάληψη στα δικαστήρια για επιβολή παράνομων επιβαρύνσεων και καταχρηστικών όρων σε κάθε είδους συναλλαγές με τους πελάτες τους δεν πτοούνται και συνεχίζουν απτόητα: ό,τι απορρίπτουν τα δικαστήρια και οι υπουργικές αποφάσεις, οι κυριλέ μαφιόζοι το επαναφέρουν (και, μάλιστα, δριμύτερο, εν είδει τιμωρίας) με άλλη ονομασία και γαρνιρισμένο με περίτεχνη ορολογία (για να εμπνέουν το ανάλογο δέος). Είναι, δε, τόσο απύθμενο το θράσος τους, ώστε προσφεύγουν ακόμη και στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να νομιμοποιήσουν το νταβατζιλίκι τους. Βέβαια, οι κυβερνήσεις σφυρίζουν αδιάφορα, θεωρώντας πως με κάποιες (ανεφάρμοστες, στην πράξη) υπουργικές αποφάσεις έχουν πράξει το χρέος τους. Έτσι, όσοι εισβάλλουν στα συγκεκριμένα μαγαζιά και φεύγουν με το σακί γεμάτο τραπεζογραμμάτια (η επίσημη ονομασία αυτής της χαρτούρας) είναι άξιοι θαυμασμού και συγχαρητηρίων. Εδώ εμφανίζεται ο Βγενόπουλος και μου ρίχνει μια αγωγή (όχι ότι θα ασχολούταν μαζί μου, απλώς λέω…), αλλά κρύβομαι πίσω από την ανωνυμία και του λέω να φάει κοπριές… Δυστυχώς, υπάρχουν και οι βλακωδώς νομοταγείς που καταδιώκουν τους απαλλοτριωτές (εκ του "απαλλοτρίωση") των τραπεζών, νομίζοντας ότι έτσι συμβάλλουν στην τήρηση της ευνομίας και της ευταξίας (και της ευθυμίας, ενδεχομένως). Κάπως έτσι, βρέθηκε πίσω από τα σίδερα και ο Γιώργος Βούτσης - Βογιατζής και ο Γιάννης Δημητράκης νωρίτερα. Σε όλους αυτούς, τους απηνείς διώκτες των κοινωνικοπολιτικών παρανόμων, μια ευχή έχω να δώσω: να σας τα φάνε οι τράπεζες, ρουφιάνοι!!!

Στην Κάτω Αχαΐα, το Ι.Κ.Α. Πατρών (βασιζόμενο σε δικαστική απόφαση) κατέσχεσε την τραπεζαρία ενός 80ετούς γέροντα (συνταξιούχου του Τ.Ε.Β.Ε., με σύνταξη 450 ευρώ μηνιαίως), για οφειλές του ύψους 994 ευρώ. Η συγκεκριμένη τραπεζαρία αποτελείτο από ένα ξύλινο τραπέζι και τέσσερις ξύλινες καρέκλες – αντικείμενα τα οποία οι "ειδήμονες" (δηλαδή, ο δικαστικός κλητήρας και οι συν αυτώ) αξιολόγησαν με 145 ευρώ. Το σπίτι δεν μπόρεσαν να του το πάρουν (γκαντεμιά, ρε!!!), διότι δεν του ανήκει. Έτσι συμπεριφέρονται τα ασφα-ληστρικά ταμεία τα οποία απαιτούν άμεσα και έγκαιρα (αλλιώς, υπάρχει πρόστιμο) τον οβολό μας (ακόμη και για την πιο "ευτελή" επαγγελματική δραστηριότητα), κοινοί νταβατζήδες που μας δίνουν την υποδιαίρεση της υποδιαίρεσης από όσα μας έχουν κλέψει και "τζογάρουν" ανεξέλεγκτα (και ατιμώρητα, φυσικά) σε (σο)δομημένα ομόλογα και άλλα "τοξικά" τραπεζικά προϊόντα (να αποπατήσω τους νεολογισμούς σας γιάπικα σαπρόφυτα!). Έτσι, δεκάδες συνταξιούχοι έχουν αποβιώσει χωρίς να εισπράξουν το εφάπαξ, αφού η καθυστέρηση της καταβολής του φθάνει έως και τους 18 μήνες (στο Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων εκκρεμούν περίπου 12.500 αιτήσεις συνταξιοδοτηθέντων, απαιτούνται 500 εκατομμύρια ευρώ και υπάρχουν μόνο 33 εκατομμύρια). Αυτό περιμένει και ο συνταξιούχος στις Συκιές Θεσσαλονίκης, για να αποπληρώσει το στεγαστικό δάνειο, αλλά έσπευσε να τον προλάβει η τράπεζα. Άλλωστε, η προοπτική συνταξιοδότησης δεν εγγυάται απολύτως τίποτα: περιμένεις έως τα 60 – 65 (συχνά και περισσότερο), πρέπει να έχεις συμπληρώσει συγκεκριμένο αριθμό ενσήμων και ετών ασφάλισης (ακόμη και για την κατώτατη σύνταξη, ειδάλλως έχασες όσα έχεις πληρώσει), αναρωτιέσαι πόσο ακόμη θα ζήσεις μετά την ηλικία αυτή για να αποσβέσεις την υποχρεωτική "επένδυση" (συχνά τους τα αφήνουμε αμανάτι, ειδικά αν δεν υπάρχει σύζυγος ή απόγονοι), εν τω μεταξύ έχεις χάσει έναν σκασμό χρήματα στον (επίσης υποχρεωτικό) "κλάδο υγείας" (δεδομένου ότι, όποτε χρειάστηκε, καταδέχθηκαν να σου καλύψουν μόνο ένα πενιχρό ποσοστό των όποιων εξόδων), το εντελώς χαμένο (υποχρεωτικό και αυτό) χρονικό διάστημα (αμισθί, βεβαίως) που "αφιερώνουν" οι άρρενες στη μαμά (μητριά) πατρίδα, τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος με τα "πλεονεκτήματα". Υπολογίζεται πως, λόγω της υπόθεσης με τα "δομημένα ομόλογα" (700 εκατομμύρια ευρώ "επενδύθηκαν" την περίοδο 2005 – 2006 και δεν υπάρχει επίσημη ανακοίνωση για τη σημερινή αξία και τις ετήσιες "αποδόσεις" αυτών), οι κομματικώς διορισμένοι ερίφηδες που (υποτίθεται ότι) διοικούν τα ασφαλιστικά ταμεία κατάφεραν να απολέσουν το 45% των χρημάτων που τους εμπιστεύτηκαν (υποχρεωτικά, να μην ξεχνιόμαστε) οι ασφαλισμένοι. Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση αρνείται επίμονα να δημοσιοποιήσει το ύψος των αποθεματικών των Ταμείων (η τελευταία ενημέρωση έγινε στις 31.12.2006) και η Πετραλιά (με το γνωστό ύφος της ξεπεσμένης και ξινισμένης κυράτσας) δηλώνει «αρκεί που γνωρίζω ΕΓΩ τα αποθεματικά…» - Άφεριμ!!! Πάντως, η εν λόγω θείτσα, καταδέχθηκε να μας ενημερώσει πως «(…) ποσό ύψους 1,3 δισ. ευρώ είναι επενδυμένο σε αμοιβαία κεφάλαια: 913 εκατομμύρια ευρώ στα δύο Αμοιβαία της "ΑΕΔΑΚ Ασφαλιστικών Οργανισμών", η σύνθεση των οποίων αποτελείται από Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου και Μετοχές Υψηλής Κεφαλαιοποίησης του Χ.Α.Α. και 400 εκατομμύρια σε Αμοιβαία Κεφάλαια εσωτερικού τα οποία διαχειρίζονται ελληνικές ΑΕΔΑΚ (…)». Όλα καλά, λοιπόν, αφού οι εγχώριοι χρηματιστές είναι άμεμπτου ηθικής. Είναι αξιοθαύμαστη η άνεση με την οποία κάποιοι ομιλούν για εκατομμύρια, δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια ευρώ τα οποία (να μην ξεχνιόμαστε), αν και δεν τους ανήκουν, τα διαχειρίζονται κατά το δοκούν. Τεράστια χρηματικά ποσά, προϊόν πολυετούς και συστηματικής ληστείας που υφίστανται οι (υποχρεωτικώς) "ασφαλισμένοι" (οι οποίοι, συν τοις άλλοις, επιβαρύνονται και με την καθιερωμένη ετήσια αύξηση στο υπάρχον χαράτσι). Παράλληλα, η αδιαφορία και η γραφειοκρατική αγκύλωση οδήγησαν στην απώλεια περίπου 140 εκατομμυρίων ευρώ, ποσό που θα μπορούσαν να πάρουν τα Ταμεία ως επιστροφή από τις (όλο και πιο κερδοφόρες) φαρμακοβιομηχανίες. Δεν πειράζει, όμως, οι διοικούντες είναι άρχοντες και χουβαρδάδες - με τα χρήματα των κορόιδων, βεβαίως…

ΙΧΝΗ ΠΟΛΕΜΟΥ

Έκθεση φωτογραφίας του Παύλου Νεράντζη με τίτλο "Ίχνη Πολέμου", παρουσιάστηκε (25.09.2008 – 12.10.2008) στην "Casa Bianca" στα πλαίσια των 43^ων Δημητρίων. «Ίχνη πολέμου, στην καρδιά, στην ψυχή μας. Από το 1997 έως το 2007. Στιγμιότυπα από αποστολές σε εμπόλεμες περιοχές. Εντός και εκτός των τειχών. Εν θερμώ, όπως τις κατέγραψε τότε ο φωτογραφικός φακός. Σήμερα, σαν κιτρινισμένες σελίδες ενός παλιού δημοσιογραφικού σημειωματάριου. Ίχνη πολέμου. Ο οδυρμός της μάνας. Το κλάμα ενός παιδιού. Η απόγνωση του πρόσφυγα. Η ιαχή του μισθοφόρου. Η βία του οργισμένου πλήθους. Η ατέλειωτη αναμονή. Ο φόβος που σε παραλύει. Σε κάθε πόλεμο τα συναισθήματα είναι τα ίδια. Όπως ίδιες είναι οι εικόνες βίας. Το κροτάλισμα ενός πολυβόλου. Η σύγκρουση. Το κενό ενός βομβαρδισμένου σπιτιού. Τα συντρίμμια. Η οδύνη της απώλειας (…)», προλογίζει ο ίδιος. Πρόκειται για στιγμιότυπα από εμπόλεμες περιοχές και ζώνες συγκρούσεων (Λατινική Αμερική, Ευρώπη, Βαλκάνια, Κύπρος, Μέση Ανατολή, Ιράκ, Αφγανιστάν,…). «Ο πόλεμος είναι ένα βίωμα που μένει βαθιά χαραγμένο μέσα στη μνήμη, στην ψυχή όσων τον πέρασαν και τα ίχνη που αφήνει είναι η έκφραση της δυστυχίας σε υπερθετικό βαθμό (...) Μπορεί να νομίζουμε ότι ο πόλεμος είναι κάτι μακρινό για την καθημερινότητά μας, είναι όμως πολύ πιο κοντά απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε (…)». Όσο για το αν ο κόσμος συγκινείται από ανάλογες εικόνες, δηλώνει: «Παλιότερα, είναι αλήθεια ότι πολλές σκηνές πολέμου, αν ήταν πραγματικές, αν αποτύπωναν το δράμα και τη φρίκη ενός πολέμου, πέρα από την όποια καλλιτεχνική τους αξία, ενεργοποιούσαν τον πολίτη. Καθώς περνούν τα χρόνια, όμως, δυστυχώς βλέπουμε ότι ο κόσμος δύσκολα ενεργοποιείται. Καταναλώνει ακόμα και σκληρές εικόνες πολέμου χωρίς να ενδιαφέρεται. Υπάρχει το φαινόμενο του μιθριδατισμού. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνουμε ότι οι πόλεμοι, τουλάχιστον στην τηλεόραση, παρουσιάζονται ως "αόρατοι", με μικρές "παράπλευρες ζημιές", με "έξυπνες" βόμβες που χτυπούν μόνο κτίρια και στρατιωτικούς στόχους και όχι άμαχο πληθυσμό. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική (…) Κρατούσα αυτό το φωτογραφικό ημερολόγιο εν είδει δημοσιογραφικού σημειωματάριου. Το χρησιμοποιούσα για να συνοδεύει τα κείμενά μου. Κι αυτό επειδή η εικόνα αποτυπώνει πολύ καλύτερα την πραγματικότητα (…)» (από συνέντευξη στον Θόδωρο Γιαχουστίδη, "Αγγελιοφόρος της Κυριακής" 12.10.2008).

Ο Παύλος Νεράντζης ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του διαδρομή στην Ιταλία, στο Radio Alice στην Bologna. Από το 1979 είναι ανταποκριτής στην Ελλάδα της ιταλικής εφημερίδας "Il Manifesto". Εργάστηκε στις εφημερίδες "Εγνατία", "Αυγή", "Αγγελιοφόρος", National Herald", "Paese Sera", στα περιοδικά "Αντί", "Το Τέταρτο" (του Μάνου Χατζιδάκη), "Προοπτική", "Τετράδια", "Νέα Οικολογία", "Ελληνικό Πανόραμα",… Διετέλεσε διευθυντής ειδήσεων της Ε.Τ.3 (1996 – 2000) και, μέχρι το 2007, ήταν υπεύθυνος για το σενάριο και την παρουσίαση της δημοσιογραφικής εκπομπής "MIXER". Έχει ταξιδέψει σε 65 χώρες ως απεσταλμένος σε εμπόλεμες περιοχές από τις αρχές του ’80. Διδάσκει στη Σχολή Δημοσιογραφίας του Α.Π.Θ.

«Ιταλία, Μπολόνια, Μάρτιος 1977. Ο πόλεμος εντός των τειχών. Η "κόκκινη Μπολόνια", η καλύτερα αυτοδιοικούμενη πόλη και με το αρχαιότερο πανεπιστήμιο στην Ευρώπη, βρίσκεται "επί ποδός πολέμου". Παντού φοιτητές, εργάτες και πάνοπλοι αστυνομικοί. Συγκρούσεις και πυροβολισμοί. Στην piazza Maggiore, την κεντρική πλατεία, κάποιοι γέροντες λένε ότι για πρώτη φορά από το 1945 έχουν να εμφανιστούν άρματα μάχης στην πόλη.»

«Ιταλία, Μπολόνια, Μάρτιος 1977. Έγκλημα χωρίς τιμωρία στα "μολυβένια χρόνια". Ίχνη από σφαίρες σε τοίχο. Ο φοιτητής Φραντσέσκο Λορούσσο πέφτει νεκρός από πυρά αστυνομικού. Είναι το αποκορύφωμα της στρατηγικής της έντασης από την κυβέρνηση Αντρεόττι. Ένα χρόνο αργότερα, ο ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών Άλντο Μόρο δολοφονείται από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Από τον πόλεμο κράτους – ένοπλου κόμματος ένας είναι ο ηττημένος: η δημοκρατία.»

«Αργεντινή, Φυλακές Λα Πλάτα, Αύγουστος 2007. Εδώ κρατήθηκε ο Άγγελος Γεωργιάδης, ένας από τους ηγέτες της αντίστασης κατά της χούντας του Βιντέλα. Τριάντα χιλιάδες δολοφονήθηκαν από το 1976 έως και το 1983. επισήμως θεωρούνται αγνοούμενοι. Ανάμεσά τους Έλληνες και άτομα ελληνικής καταγωγής. Έδωσαν τη ζωή τους για ένα καλύτερο αύριο.»

«Ελ Σαλβαντόρ, Μάρτιος 1982. Η μοναξιά του κλάματος. Σε στρατόπεδο προσφύγων, ένα μικρό κορίτσι μόνο του. Οι γονείς του δολοφονήθηκαν από τις ομάδες θανάτου του ακροδεξιού Ρομπέρτο Ντ’ Αμπουισόν. Τους πρώτους τρεις μήνες του 1981, 1.799 άτομα εξαφανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν από αγνώστους.»

«Ελ Σαλβαντόρ, Μάρτιος 1982. "Θα σου κόψουμε τη γλώσσα αν σε ξαναδούμε" της είπαν. Η Κάρμεν δεν προλαβαίνει να τελειώσει την αφήγησή της και αργά, με τη βοήθεια μιας άλλης γυναίκας, ξεντύνεται μπροστά μου. Απ’ το στηθόδεσμο βγάζει μια μπάλα ύφασμα, ενώ ξεκουμπώνει τη φούστα της μέχρι το κάτω μέρος της κοιλιάς της. Δίχως ντροπή, για ένα σώμα που οι φασίστες το βασάνισαν και εξευτέλισαν.»

«Νικαράγουα, Φεβρουάριος 1988. Μαθήματα γλώσσας "εν καιρώ πολέμου". Το "Ράδιο Συμμετοχή", στημένο σε μια παράγκα, στη "μέση του πουθενά", με εθελοντές δασκάλους, προσφέρει δωρεάν μαθήματα σε αναλφάβητους.»

«Γερμανία, Βερολίνο, Απρίλιος 1992. Η πτώση του Τείχους, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Κάποια κομμάτια του, όμως, μένουν ακόμη εκεί. Όπως οι δύο παλιοί γνώριμοι, άλλοτε κραταιοί ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης, Λεονίντ Μπρέζνιεφ, και της Ανατολικής Γερμανίας, Έριχ Χόνεκερ, σε "φιλική" πόζα.»

«Κύπρος, Λευκωσία, Πράσινη Γραμμή, οδός Λήδρας. Αύγουστος 1996. Οι αγνοούμενοι. Πρόσωπα αγαπημένα, που ο χρόνος δεν τα ξεθωριάζει, όπως τις φωτογραφίες. Ένας, δύο, τρεις, χίλιοι εξακόσιοι δεκατρείς αγνοούμενοι.»

«Σλαβονία, Βούκοβαρ, Φεβρουάριος 1992. Η πόλη σύμβολο της βαρβαρότητας. Σέρβοι, Κροάτες και Ούγγροι ζούσαν μαζί. Ώσπου, μετά από τρίμηνη πολιορκία, έπεσε στις δυνάμεις του γιουγκοσλαβικού στρατού και σε παραστρατιωτικές ομάδες Σέρβων. Ισοπέδωσαν κτίρια, βίασαν γυναίκες, εκτέλεσαν εν ψυχρώ αμάχους. Οι αρχές του βελιγραδίου, παρ’ όλα αυτά, κατηγορούσαν τους Κροάτες.»

JOEL MEYEROWITZ

Ο Joel Meyerowitz θεωρείται ένας από τους πρωτεργάτες της επονομαζόμενης "street photography" ("φωτογραφία δρόμου") και από τους πρώτους που συνέβαλαν καθοριστικά στην καθιέρωση της έγχρωμης φωτογραφίας ως μορφή τέχνης. Στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (25.09.2008 – 02.11.2008) παρουσιάζεται αναδρομική έκθεσή του με τίτλο "Πέρα από το συνηθισμένο" που περιλαμβάνει 150 φωτογραφίες της περιόδου 1970 – 1980. Το 1970, ο Meyerowitz πραγματοποίησε ένα τρίμηνο ταξίδι σε διάφορες πόλεις των Η.Π.Α., προκειμένου να μελετήσει τον τρόπο με τον οποίον οι βορειοαμερικανοί διαχειρίζονται τον ελεύθερο χρόνο τους. «Για περισσότερο από 40 χρόνια περπατώ τις λεωφόρους και τα σοκάκια των πόλεων του κόσμου, κουβαλώντας μαζί μου μια φωτογραφική μηχανή. Για μένα, οι πόλεις είναι σαν τη φύση, με τις εκπλήξεις τους, την ενέργεια και την αγριότητά τους. Το να παρακολουθώ τον κόσμο να αποκαλύπτει τα μυστήριά του στον ελάχιστο χρόνο του ενός κλάσματος του δευτερολέπτου, υπήρξε για μένα πηγή χαράς κι εμβάθυνε τη σχέση μου με τη φωτογραφία (…) Μου αρέσει να μπορώ να αισθάνομαι την "αλλόκοτη ευαισθησία" μου στους δρόμους με μια μικρή φωτογραφική μηχανή κι έναν πιο αργό και στοχαστικό τρόπο δουλειάς με μια μεγαλύτερη. Νομίζω πως η διαφορά ανάμεσα στις δύο καταστάσεις μου αποκαλύπτει τις δυνατότητες της φωτογραφίας (…)».

Γεννήθηκε στο Bronx της Νέας Υόρκης το 1938. Σπούδασε ζωγραφική και ανατομικό σχέδιο στο Πανεπιστήμιο του Ohio State. Αρχικά, εργάστηκε ως γραφίστας. Ξεκίνησε να φωτογραφίζει το 1962 με μια μικρή φωτογραφική μηχανή των 35mm. «Εκείνα τα χρόνια, στον σοβαρό κόσμο της φωτογραφίας, η πεποίθηση ήταν ότι η ασπρόμαυρη φωτογραφία ήταν η πραγματική φωτογραφία και η προκατάληψη ενάντια στην έγχρωμη φωτογραφία ήταν βαθιά (...)». Το 1976 στράφηκε στην έγχρωμη φωτογραφία μεγάλου μεγέθους, εστιάζοντας σε τοπία και μέρη όπως το Cape Cod. Το 1998 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, με τίτλο "POP", καταγράφοντας με ημερολογιακό τρόπο το οδοιπορικό δύο εβδομάδων που πραγματοποίησε με τον γιο του και τον πατέρα του. Υπήρξε ο μοναδικός φωτογράφος στον οποίον επιτράπηκε η πρόσβαση και η φωτογράφηση του "Ground Zero" μετά την 11^η Σεπτεμβρίου 2001. Δημιούργησε ένα αρχείο με σχετικές φωτογραφίες κι εκπροσώπησε τις Η.Π.Α. στην 8^η Biennale Αρχιτεκτονικής (Βενετία, 2002). Ο Meyerowitz προσεγγίζει το αστικό τοπίο ως ένα σκηνικό υπό διαμόρφωση και αποτυπώνει διαρκώς το πλήθος των πόλεων - καταδεικνύοντας, έτσι, τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του έργου του.