Ο ΤΖΟΓΟΣ ΖΩΖΕΙ

Το Καζίνο Mont Parnes είναι Ζώνη Υψηλής Προστασίας, στην κυριολεξία: όλα γύρω του κάηκαν αυτό έμεινε! Το χυδαίο δούλεμα συνεχίζεται εκ μέρους των Goebbels των δασών. Μετά το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. τη σκυτάλη πήρε το Regency Casino Mont Parnes. Με πληρωμένη ολοσέλιδη καταχώριση στον Τύπο, οι τζογονταβατζήδες της Πάρνηθας δηλώνουν "παρών". Σύμφωνα με το κείμενο, το οποίο υπογράφει ο Στέφανος Θεοδωρίδης (Πρόεδρος & Διευθύνων Σύμβουλος της Regency Entertainment Α.Ε.), «Εδώ και δεκαετίες, το συγκρότημα του Mont Parnes συνυπάρχει αρμονικά με τον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας. (…) Σε αναγνώριση της πολύτιμης φιλοξενίας και με υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στην ευαίσθητη ισορροπία του οικοσυστήματος, το Mont Parnes συμβάλλει συστηματικά στη φροντίδα και προστασία του Δρυμού είτε πραγματοποιώντας ετήσιες εισφορές, είτε θέτοντας τις υποδομές του, όπως το υπερσύγχρονο τελεφερίκ, στη διάθεση κάθε επισκέπτη, χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση (…) Ήδη από την επόμενη της καταστροφής ανακοινώσαμε την απόφασή μας να διαθέσουμε για την αποκατάσταση των καμένων περιοχών 1.000.000, πλέον των 350.000 που προσφέρουμε κάθε χρόνο για την προστασία του Δρυμού. Επιπλέον, δεσμευόμαστε να συνεργαστούμε με κάθε αρμόδιο φορέα που διαθέτει επάρκεια τεχνογνωσίας και δικαίωμα παρέμβασης και δραστηριοποίησης στην Πάρνηθα (…)». Με περισσό θράσος, οι χαϊδεμένοι από την κεντρική εξουσία κερδοσκόποι του κουμαριού δηλώνουν πως μας κάνουν χάρη που καταβάλλουν κάποιο ποσό ετησίως από το "υστέρημά" τους για να μαδούν τους χλιδάτους τζογοεξαρτημένους πελάτες τους και, επιπλέον, θα επιλέξουν εκείνοι με ποιον φορέα θα συνεργαστούν για «την άμεση αποκατάσταση κατεστραμμένων εκτάσεων, την προστασία του εναπομείναντος δρυμού και των όμορων δασικών εκτάσεων, την προστασία της πανίδας της Πάρνηθας». Και, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, μας υπενθυμίζουν πως «(…) οι ιδιοκτησίες και εγκαταστάσεις του συγκροτήματος Mont Parnes είναι καθορισμένες από τον Ν.3139 / 30.4.2003. Ως ιδιοκτήτες της Ελληνικό Καζίνο Πάρνηθας Α.Ε., δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι ποτέ δεν διεκδικήσαμε ούτε μέτρο γης επιπλέον και δεν έχουμε καμία απολύτως βούληση επέκτασης των υφιστάμενων οικοπέδων του συγκροτήματος (…)». Κι όμως, στις 20 Ιουνίου, λίγες ημέρες πριν από τη μεγάλη πυρκαγιά της Πάρνηθας, δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως η απόφαση του υπουργού Πολιτισμού Γιώργου Βουλγαράκη, με την οποία στην ουσία δίνεται άδεια ανοικοδόμησης στο καζίνο του "Mont Parnes", που βρίσκεται μέσα στον πυρήνα του εθνικού δρυμού. Την άνοιξη του 2005 ο όμιλος του καζίνο είχε ζητήσει από το υπουργείο ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. άδεια για πλήρη κατεδάφιση του συγκροτήματος, ενώ τα σχέδια ανοικοδόμησης είχαν παρουσιαστεί σε συνέντευξη Τύπου. Ένα έτος μετά το αίτημα έγινε μερικώς δεκτό, αυτή τη φορά μέσω του υπουργείου Πολιτισμού το οποίο επιτρέπει την κατεδάφιση ενός μεγάλου, αδιευκρίνιστου τμήματος, ενώ δίνει άδεια να κατασκευαστούν νέες πτέρυγες.

Επίσης, η Regency Casino Mont Parnes δημοσίευσε προκλητική διαφήμιση του ανακατασκευασμένου Τελεφερικ που οδηγεί στο κυρίως συγκρότημα του Καζίνο σε ύψος 1.055 μέτρων μέσα στον καμένο πλέον Δρυμό. Πέραν των άλλων παραχωρήσεων (3.000 στρέμματα μέσα στην καρδιά του Δρυμού της Πάρνηθας), δόθηκαν και 51 στρέμματα για την κατασκευή πάρκινγκ στο Τελεφερικ χωρητικότητας 1000 αυτοκινήτων. Κάποια αποσπάσματα από τη διαφήμιση: «Με μια λαμπρή τελετή, αντάξια της λειτουργικής σημασίας, της τεχνολογικής σπουδαιότητας και της υψηλής αισθητικής του έργου, πραγματοποιήθηκαν την Τρίτη 20 Ιουνίου, τα εγκαίνια του νέου, υπερσύγχρονου Τελεφερίκ του Regency Casino Mont Parnes. Η τελετή των εγκαινίων φιλοξενήθηκε στο χώρο του νέου Κάτω Σταθμού του Τελεφερίκ, ο οποίος αποπερατώθηκε και αποτελεί αδιαμφισβήτητα το πιο πρόσφατο αρχιτεκτονικό κόσμημα της Αττικής. Μέσα σε ιδιαίτερα εγκάρδια ατμόσφαιρα, ο υφυπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, Πέτρος Δούκας, έκοψε την κορδέλα των εγκαινίων, επισφραγίζοντας πανηγυρικά την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης του επενδυτικού προγράμματος ανακαίνισης του συγκροτήματος της Πάρνηθας. Με το πρόγραμμα αυτό, το Μοντ Παρνές, ένας ιστορικός όσο και αγαπημένος χώρος διασκέδασης και φιλοξενίας της Αθήνας, αλλάζει πρόσωπο και μεταμορφώνεται, με τη φροντίδα της διαχειρίστριας εταιρείας Hyatt Regency Ξενοδοχειακή & Τουριστική (Ελλάς) Α.Ε. και των διεθνούς φήμης αρχιτεκτονικών γραφείων Hill Glazier Architects και Hirsch Bedner Associates, σε ένα μοναδικό, υπερπολυτελές συγκρότημα φιλοξενίας και αναψυχής, σύμφωνο με τις υψηλότερες διεθνείς προδιαγραφές (…) Το νέο Τελεφερίκ, απόλυτα φιλικό προς το περιβάλλον, συμβάλλει σημαντικά στην προστασία του φυσικού τοπίου, ενώ τα υπέργεια και υπόγεια πάρκινγκ 1.500 θέσεων μειώνουν τον αριθμό των μετακινήσεων με αυτοκίνητο στον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας (…)».

Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα www.athens.indymedia.org (από όπου και οι φωτογραφίες), η ίδρυση του Εθνικού Δρυμού Πάρνηθας το 1961 δεν κατάφερε να διευθετήσει το θέμα των διάφορων εγκαταστάσεων, εκ των οποίων κάποιες προϋπήρχαν στο βουνό και θεωρήθηκε τότε αδύνατη η απομάκρυνσή τους. Στις εγκαταστάσεις αυτές περιλαμβάνονται: 1) το στρατόπεδο της Πολεμικής Αεροπορίας στην κορυφή Καραβόλα, 2) το στρατόπεδο του Πολεμικού Ναυτικού στην κορυφή Κακή Ράχη, 3) ραδιοτηλεοπτικές, τηλεπικοινωνιακές εγκαταστάσεις και ο πύργος του Ο.Τ.Ε. στην κορυφή Όρνιο, 4) πάρκο κεραιών στην κορυφή Αέρας, 5) το καζίνο στην κορυφή Μαυροβούνι, 6) το εστιατόριο - ξενοδοχείο "Κυκλάμινα" στη θέση Αγ. Τριάδα, 7) ο χώρος κατασκηνώσεων στη θέση Παλιοχώρι και 8) το τελεφερίκ στη θέση Μετόχι.

Απόσπασμα από άρθρο της εφημερίδας "Κόντρα" (Σάββατο 28 Ιουλίου 2007), με τίτλο «Εξαιρούνται από την αναδάσωση 62,5 στρέμματα στην καρδιά της Πάρνηθας / Καζίνο να γίνει…»: «Με το θράσος που διαθέτουν οι αστοί πολιτικοί, η κυβέρνηση παρουσίασε με παράτες την απόφαση 3220 / 23.7.2007 του περιφερειάρχη Αττικής Χ. Μανιάτη για την αναδάσωση των καμένων εκτάσεων της Πάρνηθας, με την οποία υποτίθεται ότι υλοποιείται η δήλωση του Καραμανλή ότι όπου υπήρχε δάσος θα ξαναγίνει δάσος. Βέβαια, το πρόβλημα της Πάρνηθας, δεν συνίσταται μόνο στην αναδάσωση των καμένων εκτάσεων. Το πρόβλημα υπήρχε και πριν τη φετινή καταστροφική πυρκαγιά και το έχει ζωγραφίσει με τα πιο μελανά χρώματα το Τμήμα Περιβάλλοντος του Οργανισμού Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας (Ο.Ρ.Σ.Α.). Όμως, ακόμα και το "όπου υπήρχε δάσος θα ξαναγίνει δάσος" δεν εφαρμόζεται και πάλι. Με την απόφαση του περιφερειάρχη, 62,59 στρέμματα δάσους, στην καρδιά του Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας εξαιρούνται από την αναδάσωση. Μικρή η έκταση, θα πει κάποιος, συγκρινόμενη με τα 36.158,942 στρέμματα καμένης δασικής έκτασης που κηρύχτηκε αναδασωτέα. Δεν είναι, όμως, έτσι. Η συγκεκριμένη εξαίρεση δείχνει τη λογική με την οποία κινείται η κυβέρνηση. Μια λογική εξυπηρέτησης των δασοκτόνων σχεδίων του μεγάλου κεφάλαιου, που προοιωνίζεται μεγαλύτερα δεινά στο μέλλον (θυμίζουμε και την περίπτωση των 500 στρεμμάτων, όπου θα χτιστεί παράνομα η Τεχνόπολη, με ανοιχτή την προοπτική επέκτασής της σε νέες δασικές εκτάσεις,). Η έκταση των 62,59 στρεμμάτων ανήκει στο Μον Παρνές και έχει αλλάξει χρήση με τον νόμο 3139 / 2003 της κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Περίπου 3.000 στρέμματα δάσους έχουν παραχωρηθεί στους επιχειρηματίες του καζίνου, οι οποίοι την προηγούμενη εβδομάδα εμφανίστηκαν σε συνέντευξη Τύπου για να δηλώσουν ότι ενδιαφέρονται να αγοράσουν και το 51% του μετοχικού κεφάλαιου, που ανήκει στο ελληνικό δημόσιο (στην Ε.Τ.Α. Α.Ε.). Tα έχουν όλα τακτοποιημένα οι άνθρωποι. Τα συγκεκριμένα 62,59 στρέμματα θα ξεχερσώνονταν από τους επιχειρηματίες του καζίνο, αφού είχε συντελεστεί η αλλαγή χρήσης γης. Η φωτιά που τα έκαψε απλώς διευκολύνει τους καζινάδες να τα οικοδομήσουν. Η κυβέρνηση Καραμανλή εφαρμόζει πιστά ένα νόμο της κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όπως έκανε και στην περίπτωση του δασοκτόνου νόμου του Γ. Δρυ. Πιστοποιείται έτσι για μια ακόμη φορά, ότι στη δασοκτόνο πολιτική τα δυο κόμματα λειτουργούν ως απόλυτα συντονισμένοι σκυταλοδρόμοι. Ούτε η καταστροφική πυρκαγιά και η απειλή που συνιστά για τους κατοίκους του λεκανοπέδιου (τη μισή Ελλάδα δηλαδή) στάθηκε ικανή να ταρακουνήσει την κυβέρνηση Καραμανλή και να την οδηγήσει σε αναθεώρηση της γενικής κρατικής πολιτικής για την Πάρνηθα. Κανένα σοκ, καμιά καταστροφή δεν μπορεί να σταματήσει εκείνους που έχουν τάξει τον εαυτό τους στην υπηρεσία της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Τα μεγάλα λόγια και η περιβαλλοντική ευαισθησία είναι μονάχα τροφή για αφελείς ψηφοφόρους. Το ίδιο ισχύει και για τον αστικό Τύπο και για τους επαγγελματίες της οικολογίας. Είδατε να μιλήσει κανείς για τα σχέδια επέκτασης του Μον Παρνές; Είδατε να καταγγείλει την εξαίρεση αυτής της έκτασης, προκειμένου να γκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί το Μον Παρνές, ένα μεγαθήριο που πλήττει βάναυσα την ισορροπία του οικοσυστήματος στην καρδιά του Εθνικού Δρυμού; Μούγκα στη στρούγκα ή αλλιώς… είναι πολλά τα λεφτά!»

Μπουκάλια σαμπάνιας και κολονάτα ποτήρια. Οι πελάτες του ναού του τζόγου σέβονται και προστατεύουν το δάσος.

Και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, διαβάζουμε (και πάλι) στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.athens.indymedia.org: «Το πρωί της Κυριακής 29 Ιουλίου έγινε παρέμβαση στο Mont Parnes (ανοίχτηκε πανό, φωνάχτηκαν συνθήματα και πετάχτηκαν κόκκινες μπογιές). Σε ειρωνική αντίθεση με τις ημέρες που καιγόταν η Πάρνηθα η κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού ήταν άμεση, πολυπληθής, πολύπλευρη και πολύωρη, σε τέτοιο βαθμό ώστε προκειμένου να προβεί σε συλλήψεις χρησιμοποίησε περισσότερες δυνάμεις (που αυτή τη φορά σε ρόλο φρουρού της "φυσικής" πηγής κερδοσκοπίας αποτελούνταν από Μ.Α.Τ., ασφαλίτες, Ο.Π.Κ.Ε. και ελικόπτερα) παρά κατά τη διάρκεια της καταστροφής του δάσους της Πάρνηθας. Είναι σαφές πια πως η προστασία του κέρδους και το ανεμπόδιστο έργο των τζογαδόρων έχει μεγαλύτερη σημασία από την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. 27 άτομα συνελήφθησαν με την "αρωγή" υπαλλήλων του καζίνο και του προέδρου της κοινότητας Θρακομακεδόνων Οικονόμου, ο οποίος μάλιστα αποδείχθηκε ως ο πιο "πιστός" υπάλληλος του καζίνο, παρά της κοινότητας. Οι συλληφθέντες ξυλοκοπήθηκαν άγρια κατά τη σύλληψή τους και ιδιαίτερα ενόσω ήταν δεμένοι με χειροπέδες, υπό τις προτροπές του επιβλέποντα κοινοτάρχη Οικονόμου. Οι τραυματισμένοι περίμεναν αρκετές ώρες χωρίς ιατροφαρμακευτική βοήθεια και στερήθηκαν για πολλές ώρες το νερό. Αξιοσημείωτο είναι ότι δέχτηκαν άγρια επίθεση από διμοιρία των Μ.Α.Τ. μέσα στη Γ.Α.Δ.Α. όταν διαμαρτυρήθηκαν για τις συνθήκες κράτησής τους. Αμέσως μετά τη μεταφορά τους στη Γ.Α.Δ.Α. έγινε συγκέντρωση αλληλεγγύης μέχρι αργά το βράδυ όταν μετά από πολλές ώρες ανακοινώθηκαν οι κατηγορίες. Διατάραξη κοινής ειρήνης και απρόκλητες φθορές. Το κατηγορητήριο στηρίχτηκε σε μήνυση που έκανε το καζίνο εναντίον τους, δείχνοντας έτσι το αληθινό του πρόσωπο».


Υ.Γ. Η περίπτωση της Πάρνηθας είναι μόνο ένα παράδειγμα από τα όργια που συμβαίνουν καθημερινά και δεν τα αντιλαμβανόμαστε ή νομίζουμε πως δε μας αφορούν άμεσα. Το έγκλημα της Πάρνηθας πήρε διαστάσεις και γνώρισε δημοσιότητα, επειδή αφορά (αμεσότατα) σχεδόν τον μισό πληθυσμό της χώρας. Με τα υπόλοιπα "μικρότερα" και διαρκώς επαναλαμβανόμενα εγκλήματα τι γίνεται;

Διάφανα Κρίνα

"Μέρες αργίας", από την ομώνυμη ποιητική συλλογή του Διονύση Καψάλη.

Όλα αυτά που δε θα δω

Μικρές Αλήθειες...

Βάλτε να πιούμε...

Θάνος Ανεστόπουλος, unplugged...

ANTIFA

ΟΙ GOEBBELS ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ

Όταν το θράσος είναι απύθμενο και απροσμέτρητο. Στις εφημερίδες των ημερών υπάρχει ολοσέλιδη πληρωμένη καταχώριση του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. με τίτλο «Περίληψη Απολογιστικής Έκθεσης για το Περιβάλλον». Στην εισαγωγή αναφέρεται: «Η προστασία του περιβάλλοντος είναι σήμερα ζήτημα ζωής για όλους. Για εμάς στο Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε., είναι υποχρέωση απέναντι σε κάθε πολίτη. Είναι καθημερινή, υπεύθυνη και συστηματική δουλειά, με στόχο να διασφαλίσουμε ένα βιώσιμο περιβάλλον. Για εμάς, αλλά και για τις γενιές που θα ακολουθήσουν. Το έργο που γίνεται για την προστασία του περιβάλλοντος είναι σημαντικό, χειροπιαστό και μετρήσιμο. Αναγνωρίζεται από τις αρμόδιες υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μα πάνω απ’ όλα είναι ορατό σε όποιον είναι καλοπροαίρετος. Στις κακόπιστες κριτικές, απαντάμε με τις πολιτικές και τις δράσεις που αναπτύσσονται, με συνέπεια και συνέχεια, τα τελευταία 3,5 χρόνια». Και το άγριο δούλεμα συνεχίζεται, δεδομένου ότι αναφέρονται δέκα τρία (13) "επιτεύγματα" του ηρωικού υπουργείου – ένας σύγχρονος Ηρακλής με 12 + 1 άθλους. Όπως έλεγε και ο Joseph Goebbels, «Πες, πες, κάτι θα μείνει»...

Ας κάνουμε μια στάση στον τέταρτο άθλο, ο οποίος είναι άκρως επίκαιρος. Αναφέρεται στην καταχώριση: «Ενισχύονται ουσιαστικά οι προστατευόμενες περιοχές (εθνικοί δρυμοί, εθνικά χερσαία, θαλάσσια και υγροτοπικά πάρκα), με τη θεσμική και οικονομική θωράκιση των Φορέων Διαχείρισης (…)». Πόσες μεγάλης έκτασης πυρκαγιές σημειώθηκαν το τελευταίο διάστημα; ουκ ολίγες! Σύμφωνα με το Νομοθετικό Διάταγμα 996/1971, για την προστασία των περιοχών που ανακηρύσσονται "εθνικοί δρυμοί" αρμόδιες είναι οι περιφερειακές δασικές αρχές σε συνεργασία με το αντίστοιχο Τμήμα της Κεντρικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Γεωργίας. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει πως κάποιοι αμείβονται και συμπληρώνουν συντάξιμα χρόνια, έχοντας αναλάβει έναν ρόλο - να επιτελέσουν, δηλαδή, κάποιο έργο. Η Πάρνηθα (εθνικός δρυμός από το 1961) έγινε στάχτη και μπούλμπερη, αλλά επισήμως δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες πουθενά. Γι’ αυτό, λογικό είναι να συμπεράνουμε πως, δασικές εκτάσεις που δεν έχουν χαρακτηριστεί εθνικοί δρυμοί, θα καταλήξουν στα αζήτητα της αναδάσωσης μετά την απανθράκωσή τους - δηλαδή, θα χτιστούν πάραυτα. Όσο για τη "θεσμική και οικονομική θωράκιση των Φορέων Διαχείρισης", μάλλον πρόκειται για προσλήψεις υπαλλήλων γραφείου μιας και μετά από κάθε καταστρεπτική φωτιά ανά το πανελλήνιο, όλοι οι "υπεύθυνοι" μιλούν για έλλειψη πυροσβεστικού προσωπικού και ανυπαρξία κονδυλίων. Μάλιστα, ο ίδιος ο Πολύδωρας δήλωσε πως «(…) τα οικονομικά του κράτους δεν αντέχουν για την πρόληψη των πυρκαγιών». Βέβαια, ο ίδιος προϋπολογισμός αποδεικνύεται ιδιαίτερα γαλαντόμος και αστείρευτος όταν πρόκειται να μισθοδοτηθούν κυβερνητικοί αξιωματούχοι, σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι, διευθυντάδες οργανισμών και λοιποί κηφήνες, με δεκάδες χιλιάδες ευρώ μηνιαίως έκαστος.

Εξαιρετικά "φλέγον" είναι και το θέμα που δημοσιεύει η εφημερίδα "Το Ποντίκι" στο φύλλο της 19^ης Ιουλίου. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «(…) οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, την τελευταία επταετία, δεν "καταδέχθηκαν" να πάρουν, όπως δικαιούνταν, ούτε ένα ευρώ από τα κονδύλια του Ταμείου Συνοχής για τη δασοπροστασία, τώρα ξύπνησαν και - μέσω των ευρωβουλευτών - ζητάνε "ζεστό χρήμα" από την Ε.Ε. για να αποκαταστήσουν (;) την καταστροφή που προκάλεσε η βαριά αμέλειά τους (…)».

Γιάννης Καλαϊτζής ("Ελευθεροτυπία", Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007)

Επίσης, διαβάζουμε στην εφημερίδα "Κόντρα" (Σάββατο 21 Ιουλίου 2007), σε άρθρο με τίτλο «Συνεχίζεται το τσιμεντάρισμα της Πάρνηθας»: «Την περασμένη Τρίτη ο Γ. Σουφλιάς απέστειλε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για υπογραφή το Προεδρικό Διάταγμα για την "προστασία" της Πάρνηθας, έχοντας ενσωματώσει και τις παρατηρήσεις που έκανε, πριν ένα χρόνο, το Ε´ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας. (…) Ο Γ. Σουφλιάς κατέχει και το πεπόνι και το μαχαίρι. Είναι αυτός που θα μοιράσει τα κονδύλια για τις αναδασώσεις και τα άλλα έργα στα καμένα και οι μνηστήρες είναι πολλοί (από εργολάβους μέχρι επαγγελματίες περιβαλλοντιστές). Όλοι αυτοί οι ευαίσθητοι περί το περιβάλλον, αυτοί που ζητούν να διαχωριστεί το περιβάλλον από τα δημόσια έργα και να γίνει ξεχωριστό υπουργείο, δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να κάνουν έστω ένα σχόλιο για την προκλητική απουσία από το εν λόγω Π.Δ. του καθ’ ύλιν αρμόδιου για τα δάση υπουργείο Γεωργίας. Απουσία από ένα νομοσχέδιο που κάνει πολεοδομικό έργο (με έμφαση στην επιχειρηματική δραστηριότητα, χωρίς να παραλείπει και την οικιστική), διαιωνίζοντας μια εγκληματική πολιτική σε βάρος ενός από τους πιο σημαντικούς δασικούς πνεύμονες της χώρας. (…) Αυτό που στη θεωρία χαρακτηρίζουν ως ασυμβίβαστο (περιβάλλον και δημόσια έργα μαζί), το κάνουν γαργάρα όταν εμφανίζεται μπροστά τους στην πράξη, και μάλιστα με τόσο προκλητικό τρόπο. (…) Ο Σουφλιάς είναι το Νο 2 στην κυβέρνηση Καραμανλή και ο Μπασιάκος κοιτάζει την καριερίτσα του. Πέραν τούτου, ως προς την ουσία της δασοκτόνου πολιτικής δεν διαφωνεί σε τίποτα με τον Σουφλιά. Όμως, η εκκωφαντική σιωπή των επαγγελματιών της οικολογικής ευαισθησίας (στο χώρο των Μ.Μ.Ε. και στο χώρο των Μ.Κ.Ο.) μας λέει πολλά για το δικό τους ρόλο».


Τέλος, με το ζήτημα της πληρωμένης καταχώρισης του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ασχολήθηκε εκτενώς και ο "Ιός" στην "Ελευθεροτυπία" στο φύλλο του Σαββάτου 21ης Ιουλίου 2007. Ενδεικτικά αντιγράφουμε την εισαγωγή από το κείμενο με τίτλο «Η υποκρισία με τα δάση»: «Ενώ ο κ. Σουφλιάς τώρα ισχυρίζεται ότι η ενίσχυση των προστατευόμενων περιοχών και των εθνικών δρυμών αποτελεί πάγια πολιτική προτεραιότητα του υπουργείου του, το 2006 η πολιτική ηγεσία του αρμόδιου για τα περιβαλλοντικά και τα δημόσια έργα υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ αποπειράθηκε να περικόψει 30.000.000 ευρώ από την ήδη ισχνή χρηματοδότηση για το φυσικό περιβάλλον (που προορίζονται για την προστασία και τη διαχείριση βιοτόπων - οικοτόπων, εθνικών δρυμών κ.λπ)! Αυτή ήταν η τρίτη φορά που η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ προσπάθησε να μειώσει αυτό το κονδύλι και να το μεταφέρει σε έργα που "φαίνονται" (η πρώτη προσπάθεια έγινε επί υπουργίας Βάσως Παπανδρέου). Με την προσχηματική αγωνία της απορρόφησης πόρων (η οποία πράγματι καθυστερεί για πολλούς και διάφορους, πάντως πολιτικούς και όχι γενικώς γραφειοκρατικούς, λόγους), συστηματικά τα ευρωπαϊκά κονδύλια εκτρέπονται του σκοπού τους και κατευθύνονται με πελατειακά - ψηφοθηρικά κατά κανόνα κριτήρια σε αλλότρια "έργα". Το "σύστημα" δεν είναι νέο, το ζούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από την εποχή που άρχισαν τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης (Κ.Π.Σ.): Η βραδύτητα με την οποία θεσμοθετούνται και στελεχώνονται οι μηχανισμοί εποπτείας, μελέτης και υλοποίησης των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, καθώς το κομφούζιο με τις αντιφατικές αρμοδιότητες των υπουργείων και των πάσης φύσεως "φορέων", υπονομεύουν τις όποιες καλές προθέσεις για έργα μακράς πνοής, πραγματικά χρήσιμα για τον τόπο και την κοινωνία. Συνεπώς, τα ποσά, όπως - όπως, κατευθύνονται αλόγιστα σε "μαύρες τρύπες" των προϋπολογισμών και βεβαίως σε τσέπες εργολάβων και προμηθευτών (...)».

Γιάννης Καλαϊτζής ("Ελευθεροτυπία", Σάββατο 21 Ιουλίου 2007)

Χριστεμπορικό Real Estate

Ο πιο καλός ο πωλητής… (τραγουδιέται εις τον ρυθμόν του άσματος του Ζαμπέτα). Εν Ελλάδι, οι δύο μεγαλύτερες επιχειρήσεις έχουν και το πιστότερο ποίμνιο. Ο λόγος για την "Εκκλησία της Ελλάδος" και το "κόμμα του λαού". Προς το παρόν θα ασχοληθούμε με τους επαγγελματίες σωτήρες της ψυχής ημών, τους περιώνυμους χριστέμπορους.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα, «(…) η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη» (άρθρο 13, παρ.1) αλλά, «(…) επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας» (άρθρο 3, παρ.1). Η απόλυτη σχιζοφρένεια… Οι σχέσεις πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας χαρακτηρίζονται από αγαστή συνεργασία και αλληλοσυμπλήρωση, παρά τους όποιους λεονταρισμούς από την πλευρά των πολιτικάντηδων.

Η "Εκκλησία της Ελλάδος" (Α.Ε.) είναι, ίσως, ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης πανελληνίως – κυρίως ακίνητης περιουσίας, άρα ο μεγαλύτερος γαιοκτήμονας. Η πλειονότητα των εκτάσεων που κατέχει, της παραχωρήθηκε από τους σουλτάνους κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατοχής για να τραβά το χαλινάρι στον υπόδουλο (και υποψήφιο εξεγερμένο) πληθυσμό, ενώ οι υπήκοοι απαγορευόταν να έχουν ατοµική ιδιοκτησία και χρήση γης. Η πολιτική εξουσία, από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους, ουδέποτε αμφισβήτησε τους τίτλους ιδιοκτησίας της χριστεμπορικής κλίκας – απεναντίας, είδε σ’ αυτήν έναν απαραίτητο σύμμαχο στην προσπάθεια διατήρησης του καθεστώτος μόνιμης σκλαβιάς των ιθαγενών. Σήµερα, η ακίνητη περιουσία της υπολογίζεται περί τις 100.000 στρέµµατα (αναγνωρισμένα) και άλλα τόσα χωρίς να διαθέτει αποδεικτικά έγγραφα κυριότητας. Τα "φιλέτα", βέβαια, βρίσκονται στην Αττική, όπου, εκτός από οικόπεδα, διαθέτει και περίπου 800 κτίρια.

Βέβαια, οι επαγγελματίες υψηλόβαθμοι ρασοφόροι δεν περιορίζονται στην απλή κατοχή τεραστίων εκτάσεων, αλλά διευρύνουν ποικιλοτρόπως τον επιχειρηματικό τους ορίζοντα και τα έσοδά τους, βεβαίως. Άλλωστε, τόση ακίνητη περιουσία γιατί να μείνει "αναξιοποίητη; "Το θέμα είναι τεράστιο (σε έκταση και σημασία) και, αναγκαστικά, θα το εξετάσουμε σε τμήματα. Ο τρόπος ανάπτυξης των επιχειρηµατικών δραστηριοτήτων της εκκλησίας αποτελεί υπόδειγµα υλοποίησης business plan, το οποίο θα ζήλευε ακόµη και πολυεθνική εταιρεία: Εκµετάλλευση ακινήτων (real estate, δηλαδή), κατασκευές και εργολαβίες σε συνεργασία µε τον δηµόσιο και ιδιωτικό τοµέα, και επιδοτήσεις από τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, το 2002 ιδρύθηκε ανώνυµη εταιρεία µε την επωνυµία «Διαχείριση Υποστήριξη Επιχειρησιακών και Χρηµατοδοτικών Προγραµµάτων, Μελετών και Έργων», µε έδρα την Αθήνα. Σκοπός τής εταιρείας είναι η διαχείριση κονδυλίων τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και πόρων τής Εκκλησίας από το Δηµόσιο, τις διάφορες δωρεές και τις χορηγίες. Κάθε χρόνο διάφοροι φορείς της εισπράττουν χορηγίες τής τάξης των 10 εκατομμυρίων ευρώ από τα παιχνίδια του Ο.Π.Α.Π. και από το Κρατικό Λαχείο. Πρόεδρος στο διοικητικό συµβούλιο τής εταιρείας είχε οριστεί ο µητροπολίτης Αττικής Παντελεήµων, ο οποίος τον Ιούνιο του 2006 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 8 ετών από το Τριµελές Εφετείο Κακουργηµάτων για υπεξαίρεση 30 εκατοµµυρίων δραχµών από τη µονή τού Οσίου Εφραίµ περί τα τέλη της δεκαετίας του ’90 (σ.σ. άσκησε νέα έφεση και αφέθηκε ελεύθερος). Η αρνητική, προφανώς, δηµοσιότητα για τον Παντελεήµονα –πολύ πριν την έκδοση της δικαστικής απόφασης– οδήγησε στην καθαίρεσή του από µητροπολίτη Αττικής, αλλά και από τη θέση τού προέδρου τού διοικητικού συµβουλίου της εταιρείας, στην οποία πρόεδρος ανέλαβε, τον Μάιο του 2005, ο µητροπολίτης Σταγών και Μετεώρων, Σεραφείµ. Το 2003 ιδρύθηκε η ανώνυµη εταιρεία "Μετόχι Α.Ε.", µε µετοχικό κεφάλαιο 1 εκατομμύριο ευρώ και έδρα το Αίγιο, όπου, µητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων είναι ο Αµβρόσιος, εκ των "αδερφών" τού αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Σκοπός τής εταιρείας, η ίδρυση και εκµετάλλευση συνεδριακών κέντρων και τουριστικών επιχειρήσεων, η αγορά, πώληση, κατασκευή, µίσθωση, "ανάπτυξη" ακινήτων που αποκτώνται µε οποιοδήποτε τρόπο, η συµµετοχή σε ευρωπαϊκά κοινοτικά προγράµµατα κ.ά.

Ασχοληθήκαμε στο παρελθόν με τις ιερές "αναπτυξιακές" μπίζνες που έχει ξεκινήσει η Μονή Τοπλού και το ίδρυμα "Παναγία η Ακρωτηριανή" στη βορειοανατολική Κρήτη, στο ακρωτήριο Σίδερος – ιστορία που ξεκίνησε το 1995.

Σε απομονωμένη περιοχή, στο ακρωτήριο Σίδερο, 21 χλμ. από τη Σητεία., το μοναστήρι υψώνεται σαν κάστρο. Η Μονή είναι γνωστή και με το όνομα Παναγία Ακρωτηριανή, επειδή βρίσκεται κοντά στο ακρωτήριο Σίδερο. Τοπλού ονομάστηκε επί Τουρκοκρατίας επειδή διέθετε κανόνι (τοπ) από την εποχή της Ενετοκρατίας για να προφυλάσσεται από τους πειρατές.

Γενικότερα, για την επαρχία Σητείας, τα τελευταία χρόνια έχουν ανακοινωθεί ουκ ολίγες επενδύσεις στον τριτογενή τομέα (ξενοδοχειακές μονάδες, τουριστικά χωριά, συνεδριακά κέντρα, αθλητικές εγκαταστάσεις, γήπεδα γκολφ, πισίνες). Την τσιμεντοποίηση της περιοχής χαιρέτησαν κυβέρνηση και αντιπολίτευση, καθώς και τοπικοί μεγαλοπαράγοντες κάθε χρώματος. Στις 6 Νοεμβρίου 2006, ο Σουφλιάς δήλωνε: «(…) με απόφασή μου εγκρίθηκε η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων που ανοίγει το δρόμο για την πραγματοποίηση στο νομό Λασιθίου της μεγαλύτερης τουριστικής επένδυσης στην Ελλάδα και μιας από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη». Βέβαια, ο Σουφλιάς φιλοδοξεί να εφαρμόσει το "ισπανικό μοντέλο", δηλαδή την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δόμηση (με κολοσσιαίες ξενοδοχειακές μονάδες) κατά μήκος των ακτογραμμών. Στο ίδιο μήκος κύματος η Πετραλιά, εξέφραζε τη βεβαιότητά της (27 Φεβρουαρίου 2007) πως η Minoan Group και ο πρόεδρός της Christopher Egleton θα σεβαστούν το φυσικό περιβάλλον, τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας και τον πολιτισμό της. Δυστυχώς, η πλειονότητα της τοπικής κοινωνίας έχει πεισθεί πως οι μπουλντόζες θα δημιουργήσουν έναν επίγειο παράδεισο και, φυσικά, προσβλέπουν σε εύκολο πλουτισμό. Μόνο κάποιοι "γραφικοί" αντιδρούν, όπως η Οικολογική Ομάδα Σητείας η οποία (έχοντας ήδη προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας) επισημαίνει τον ορατό κίνδυνο ερημοποίησης για την περιοχή με τις λιγότερες βροχοπτώσεις στην Ελλάδα και τη συνεπακόλουθη συνεχή μείωση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα.

Πέρα από την οικολογική διάσταση του θέματος, υπάρχει και η οικονομική που ξεκινά από την ανύπαρκτη πιστοληπτική ικανότητα της Minoan Group. Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1991 με αποκλειστικό σκοπό την ενασχόληση με τη συγκεκριμένη επένδυση. Παρ’ όλα αυτά, πηγές χρηματοδότησης δεν υπάρχουν και η τραπεζική αγορά είναι κλειστή για τη συγκεκριμένη εταιρεία. Πιθανότατα, προσβλέπει στην προσέλκυση μικροεπενδυτών οι οποίοι θα αγοράσουν μετοχές και θα χάσουν αρκετά χρήματα από τους άγγλους αεριτζήδες. Βέβαια, δε θα κλάψουμε για τους τυχοδιώκτες νοικοκυραίους οι οποίοι θέλουν να πλουτίσουν συναινώντας σε ένα έγκλημα. Το ερώτημα αφορά το ίδρυμα "Παναγία η Ακρωτηριανή" και τη Μονή Τοπλού (και, κατ’ επέκταση, όλο το "χριστεπώνυμο πλήρωμα" το οποίο στηρίζει και ανέχεται τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της εκκλησίας): είναι συνένοχοι ή βλάκες; Ό,τι από τα δύο κι αν συμβαίνει, δε δικαιολογείται η συνέχιση του προνομιακού καθεστώτος το οποίο απολαμβάνει ένας παρασιτικός και άπληστος θεσμός εις βάρος των "κοινών θνητών". Η σωτηρία της ψυχής μέσα από το real estate…

"Λαιμαργία", σκίτσο του Πέτρου Ζερβού, δημοσιευμένο στη "Γαλέρα" (τεύχος 7, Ιανουάριος 2006)

Πηγές:

"Ελευθεροτυπία", Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2005

"Γαλέρα", τεύχος 10, Ιούλιος 2006

"Καθημερινή", 7 Νοεμβρίου 2006

"Κυριακάτικη Αυγή", 10 Δεκεμβρίου 2006

"Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", 4 Μαρτίου 2007

"Γαλέρα", τεύχος 19, Απρίλιος 2007

"Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" ("Ιός"), 15 Απριλίου 2007

"Ρήξη" φύλλο 11, 21 Απριλίου 2007

"Καθημερινή της Κυριακής", 20 Μαΐου 2007

"Τα Νέα", Σάββατο 23 Ιουνίου 2007

"Αντί", τεύχος 898, 29 Ιουνίου 2007

Οικολογική Ομάδα Σητείας (www.ecocrete.gr)

Miguel Brieva

Ο ισπανός σκιτσογράφος Miguel Brieva (Sevilla 1974) είναι από τους πλέον πολιτικοποιημένους, εύστοχους και καυστικούς καταγραφείς της παγκόσμιας και πανανθρώπινης κατάστασης. Εικονογραφώντας είτε σε αυτόνομες εκδόσεις είτε σε έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας, ο Miguel Brieva υπερασπίζεται την προσωπική του αντίληψη για το χιούμορ, τη σάτιρα και τη δημιουργική ανεξαρτησία. Έχει εικονογραφήσει στις εφημερίδες "El Pais" και "La Vanguardia", καθώς και στο περιοδικό "Rolling Stone", αν και οι πιο ουσιαστικές του δημιουργίες θεωρούνται εκείνες που δημοσιεύθηκαν σε ανεξάρτητα έντυπα όπως τα περιοδικά "Recto", "NSLM" και "Dinero". Ο Brieva χρησιμοποιεί την αισθητική της κοινωνίας των Η.Π.Α., εμπνεόμενος από τις διαφημίσεις της δεκαετίας του ’50 που αποτελούν την πρώτη ύλη για τα εναλλακτικά σκίτσα του. Εδώ και δύο χρόνια, συνεργάζεται και με το περιοδικό "Γαλέρα" που εκδίδει ο Γιάννης Καλαϊτζής. Ακολούθως, παραθέτουμε κάποια αντιπροσωπευτικά του σκίτσα.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ

Σήμερα, το "κατάστημα" δε σερβίρει "μαύρη σούπα"...

ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ

Η ανθρωπότητα χαρακτηρίζεται από κάποια στοιχεία διαχρονικά και αξεπέραστα, δεδομένου ότι πηγάζουν από την ίδια την ανθρώπινη φύση. Μιλάμε για την επιθυμία επιβολής, την εξουσιολαγνεία, τον παρασιτισμό, την αδίστακτη εκμετάλλευση, και πολλά άλλα παρόμοιας αίγλης. Απόρροια των προαναφερθέντων είναι και η ύπαρξη τυραννικών καθεστώτων - τι κι αν βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα.

Ένας από τους λεβέντες της εποχής μας, ο οποίος έχει αναλάβει τη χρηστή διακυβέρνηση της χώρας "του", είναι και ο δικτάτωρ του Πακιστάν στρατηγός Περβέζ Μουσάραφ (ως γνωστόν, οι επαγγελματίες στρατοκράτες είναι οι πλέον κατάλληλοι και ικανοί εθνοσωτήρες). Ο Μουσάραφ, γνωστό ανδρείκελο των Η.Π.Α., ανέτρεψε στις 12 Οκτωβρίου 1999 τον εκλεγμένο πρωθυπουργό Ναουάζ Σαρίφ και στις 20 Ιουνίου 2001 αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος της "δημοκρατίας" του Πακιστάν, υποσχόμενος πάταξη της πολιτικής διαφθοράς και άμεση διενέργεια ελεύθερων εκλογών (τι πρωτοτυπία!!!). Από τότε, έχουν περάσει σχεδόν οκτώ χρόνια· η χούντα του Μουσάραφ εξουσιάζει ακόμη και η Διεθνής Αμνηστία τη θεωρεί από τους στυγνότερους καταπιεστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παγκοσμίως (βασανιστήρια, αυθαίρετες φυλακίσεις, "εξαφανίσεις" πολιτικών αντιπάλων, δολοφονίες). Ανάλογες εκθέσεις για το Πακιστάν συντάσσουν και άλλες διεθνείς οργανώσεις όπως οι Human Rights Watch, Lawyers for Human Rights και Asia Human Rights Commission. Ακόμη και το State Department, στην ετήσια έκθεσή του, επισημαίνει πως η βία και τα βασανιστήρια είναι υπόθεση ρουτίνας για τις πακιστανικές αρχές ασφαλείας (για το 2006 αναφέρονται "μόλις" 116 δολοφονίες). Μετά την 11^η Σεπτεμβρίου 2001, ο πακιστανός δικτάτορας τάχθηκε στο πλευρό των Η.Π.Α. εναντίον των Ταλιμπάν παραχωρώντας τρεις αεροπορικές βάσεις του Πακιστάν για τις επιδρομές της αμερικανικής αεροπορίας στο Αφγανιστάν. Προ μηνών παραδέχθηκε πως η σύμπλευση με τις Η.Π.Α. προέκυψε μετά τις απειλές του πλανηταρχίδη για ισοπέδωση του Πακιστάν. Πάντως, τα οικονομικά ανταλλάγματα που λαμβάνει για τις λογής υπηρεσίες του προς την υπερδύναμη κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητα είναι – αν και η ένδεια στο Πακιστάν (των 166 εκατομμυρίων κατοίκων) γνωρίζει μεγάλες δόξες. Τέλος, ο Μουσάραφ έχει επιβιώσει από τρεις απόπειρες δολοφονίας εναντίον του, ενώ οι μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στους δρόμους είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο.

Γιατί μας απασχολεί αυτός ο αξιοσέβαστος κύριος; Διότι, τον Μάιο του τρέχοντος έτους, ο μέγας υπουργός νόμου και τάξης Byron υπέγραψε εκ μέρους της Ελλάδας την ανανέωση διμερούς συμφωνίας "ασφάλειας" με αντιπρόσωπο του πακιστανού δικτάτορα. Ο πλήρης τίτλος της συμφωνίας είναι «Συνεργασία στην καταπολέμηση του εγκλήματος, ιδιαίτερα της τρομοκρατίας, του οργανωμένου εγκλήματος και της παράνομης διακίνησης ναρκωτικών» και προβλέπει την ανταλλαγή πληροφοριών ανάμεσα στις αρχές ασφαλείας των δύο κρατών. Η συμφωνία "γεννήθηκε" επισήμως τον Μάιο του 2005, όταν ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης (ο πάλαι ποτέ τραμπούκος "κένταυρος" Ο.Ν.ΝΕ.Δ.ίτης Γ. Βουλγαράκης) συνυπέγραψε το αρχικό σύμφωνο με τον πακιστανό ομόλογό του ώστε «να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον ασφάλειας, σταθερότητας και ανάπτυξης για τους λαούς μας», όπως ανέφερε η σχετική ανακοίνωση. Το θέμα συζητήθηκε στη Βουλή στις 10 Μαΐου 2007 και ο Πολύδωρας απέκρουσε τα πυρά βουλευτών των κομμάτων της αντιπολίτευσης χαρακτηρίζοντας τις όποιες αντιρρήσεις «ιδεοληψίες και ιδεολογικές προκαταλήψεις», είπε δε το αμίμητο «αποκρούω τον όρο δικτατορία του Πακιστάν (…) δε θα λύσουμε εμείς τα εσωτερικά ζητήματα του Πακιστάν (…)». Βέβαια, η συμφωνία υπερψηφίστηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία με συνοπτικές διαδικασίες. Δύο φαινομενικώς άκρως διαφορετικά καθεστώτα, ένα κοινοβουλευτικό κι ένα απροκάλυπτα στρατοκρατικό, δύο κράτη πλήρως υποταγμένα στις Η.Π.Α., προχωρούν σε διακρατικές συμφωνίες μεταξύ τους. Αυτό, πολύ απλά, σημαίνει πως οι δύο εξουσίες αναγνωρίζουν κοινά συμφέροντα και, γιατί όχι, κοινά χαρακτηριστικά. Απομένει να δούμε την εφαρμογή της συμφωνίας: πακιστανοί πολιτικοί πρόσφυγες να χαρακτηρίζονται "τρομοκράτες" και να στέλνονται τσουβαλιασμένοι στη δημοκρατική πατρίδα τους…

Πηγές:

Περιοδικό "Αντί", τεύχος 896, 1^η Ιουνίου 2007

Περιοδικό "Έψιλον", τεύχος 842, 3 Ιουνίου 2007

Εφημερίδα "Ποντίκι", 7 και 14 Ιουνίου 2007

ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ

Στην ιταλική πόλη Vicenza, μόλις 60 χιλιόμετρα δυτικά της Venezia, μεγάλες ιταλικές οικοδομικές επιχειρήσεις εργάζονται υπό αμερικανική εποπτεία, ανακαινίζοντας την υπάρχουσα (από τη δεκαετία του '50) βάση Ederle και βάζοντας τα θεμέλια για την επέκτασή της στο μικρό τοπικό αεροδρόμιο Dal Molin. Η βάση Ederle ήταν το ορμητήριο της αμερικανικής δύναμης "ταχείας ανάπτυξης" εναντίον του Ιράκ και του Αφγανιστάν, εκτελώντας το 2003 στο Βόρειο Ιράκ την μεγαλύτερη επιχείρηση ρίψης αλεξιπτωτιστών από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τα σχέδια των Η.Π.Α. προβλέπουν την συγκέντρωση 5.000 στρατιωτών στις βάσεις Ederle και Dal Molin της Vicenza, καθώς εκεί θα μεταφερθούν και 1.800 πεζοναύτες που σήμερα σταθμεύουν σε βάσεις της Γερμανίας. Δημοσιεύματα, όμως, ανεβάζουν στις 8.000 το "προσωπικό", ενώ θεωρούν βέβαιη την ανάπτυξη πυραύλων στη Vicenza, όπως και τη μετατροπή της πόλης σε στόχο της ισλαμικής τρομοκρατίας. Υπολογίζεται πως οι εργασίες θα περατωθούν το 2011. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την "πυραυλική ομπρέλα" των Η.Π.Α. στην Τσεχία και την Πολωνία, προστίθενται στο σκηνικό της νεκρανάστασης του ψυχροπολεμικού εφιάλτη.

Η στρατιωτική βάση Caserma Ederle

Οι αποφάσεις ελήφθησαν από τον "κεντροαριστερό" συνασπισμό που κυβερνά την Ιταλία με πρωθυπουργό τον Romano Prodi. Πρόσφατα, ο George W. Bush πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Ιταλία και, φυσικά, στις 9 Ιουνίου εξέθεσε τις αξιώσεις του στον ιθαγενή τοποτηρητή / υποτακτικό του (δηλαδή, τον Prodi). Πέντε ημέρες μετά, ο Ronald Spogli (πρέσβης των Η.Π.Α. στη Ρώμη) ανακοίνωσε: «Οι Η.Π.Α. έλαβαν, εκ μέρους της σημερινής ιταλικής κυβέρνησης, τη γραπτή έγκριση που επιτρέπει την πραγματοποίηση του σχεδίου για τη βάση Dal Molin: τώρα ξεκινά το πρακτικό σκέλος του σχεδίου».

Τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε η δουλοπρέπεια της γιαλαντζί "αριστεράς", τις βλέπουμε στις φωτογραφίες. Υποθέτουμε, όμως, πως πολλοί από τους διαδηλωτές υπήρξαν ένθερμοι υποστηρικτές της σημερινής κυβέρνησης - "να φύγει ο Berlusconi", ήταν ο βασικός στόχος. Άραγε, πως νιώθουν όλοι αυτοί τώρα που οι εκλεκτοί τους εκλεγμένοι συμπεριφέρονται όπως ο προκάτοχός τους; Τι μπορούμε να πούμε για την "αριστερά" της υποταγής, της συναίνεσης, του "ρεαλισμού" και των παραχωρήσεων;

Όσοι κατανοούν την ιταλική γλώσσα, μπορούν να απολαύσουν την άποψη του πολιτικώς δραστήριου κωμικού Beppe Grillo (www.beppegrillo.it):

ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟ 2002 !!!

Ξεκίνησε σήμερα ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων η δίκη του Γιάννη Δημητράκη, ο οποίος κατηγορείται για ληστείες τραπεζών την περίοδο 2002-2006, τις οποίες φέρεται να έχει διαπράξει η ομάδα στην οποία αποδόθηκε η ονομασία "ληστές με τα μαύρα". Ο Δημητράκης συνελήφθη στις 16 Ιανουαρίου 2006, κατά τη διάρκεια της αιματηρής ληστείας στην Εθνική Τράπεζα επί των οδών Σόλωνος και Ιπποκράτους, όπου κατά την ανταλλαγή πυροβολισμών είχαν τραυματιστεί τρεις ειδικοί φρουροί και ο ίδιος ο κατηγορούμενος. Συγκατηγορούμενοί του στην υπόθεση (είναι καταζητούμενοι) είναι οι αδελφοί Συμεών και Μάριος Σεϊσίδης και ο Γρηγόρης Τσιρώνης. Οι κατηγορίες που τους βαρύνουν αφορούν επτά ληστείες, τέσσερις απόπειρες ανθρωποκτονιών, σύσταση και συμμορία, ενώ ο Δημητράκης αντιμετωπίζει επιπλέον και την κατηγορία της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα, καθώς σε θυρίδα στο όνομά του βρέθηκαν 43.000 ευρώ. Σύμφωνα με τη δικογραφία, η συνολική λεία των ληστειών προσεγγίζει τις 700.000 ευρώ. Με την έναρξη της διαδικασίας ο Δημητράκης αρνήθηκε τις κατηγορίες που τον βαρύνουν και αποδέχτηκε τη συμμετοχή του στη ληστεία της Εθνικής στη Σόλωνος, χωρίς ωστόσο, όπως είπε, τις περιστάσεις "της ιδιαίτερης σκληρότητας" που περιγράφονται στο κατηγορητήριο. Χαρακτήρισε "τερατούργημα" τη δικογραφία και αναφέρθηκε στην ταλαιπωρία που έχει υποστεί στα "κρεματόρια", όπως αποκάλεσε τις φυλακές. Στο δικαστήριο κατέθεσε ο ειδικός φρουρός, ο οποίος είχε δεχτεί τρεις σφαίρες κατά την ανταλλαγή των πυροβολισμών. Ο μάρτυρας περιέγραψε το συμβάν, ωστόσο, όπως τόνισε, δεν είδε τα πρόσωπα των δραστών. Ο ειδικός φρουρός δεν αναγνώρισε τον Δημητράκη ως έναν από εκείνους που τον πυροβόλησαν.

Τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 2002 ήταν μια μεγάλη δοκιμή. Τότε, η αστική δημοκρατία τούς έδωσε το ελεύθερο να ενεργούν όπως θέλουν. Τότε, η κοινοβουλευτική Αριστερά βαρούσε παλαμάκια στους "εξαρθρωτές της τρομοκρατίας". Τότε, το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της άκρας Αριστεράς σφύριζε αδιάφορα. Γι’ αυτό οι κατασταλτικοί μηχανισμοί αισθάνονται ότι έχουν το ελεύθερο για επιστροφή στις μεθόδους της χούντας. Ευτυχώς, ο Δημητράκης έδειξε σθένος και δεν επαναλήφθηκε η ιστορία του "Ευαγγελισμού" (περίπτωση Σάββα Ξηρού). Ο εισαγγελέας Διώτης διεξήγαγε άτυπη προανάκριση προσπαθώντας να πάρει κατάθεση από τον τραυματία Γιάννη Δημητράκη. Ο Δημητράκης, βέβαια, αρνήθηκε να κάνει οποιαδήποτε συζήτηση μαζί του και τον απέπεμψε, λέγοντάς του ότι θα απολογηθεί μόνο παρουσία δικηγόρου. Όμως, εδώ υπάρχει ένα μείζον ζήτημα που πέρασε στο ντούκου. Σε ποια Ποινική Δικονομία, σε ποιο νομικό κείμενο προβλέπεται "άτυπη προανάκριση"; Πουθενά. Η εισαγγελία έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να διευκολύνει τον Διώτη. Άφησε να περάσουν μέρες χωρίς να ασκήσει δίωξη κατά του Δημητράκη, έτσι ώστε να μην πάει η υπόθεση σε ανακριτή και να νομιμοποιούνται τυπικά ο Διώτης και οι ασφαλίτες να κάνουν προανάκριση, στα πλαίσια του αυτόφωρου. Όμως, αυτή η προανάκριση έπρεπε να γίνει με όλους τους τύπους. Δηλαδή, να εμφανιστεί ο Διώτης, έχοντας μαζί του δεύτερο προανακριτικό υπάλληλο, να γνωστοποιήσει στον κρατούμενο για τι κατηγορείται, να του υποβάλει ερωτήσεις και να καταγράψει τις απαντήσεις του. Και βέβαια, να του γνωστοποιήσει ότι έχει δικαίωμα να συμμετάσχει στην προανάκριση με δικηγόρο της επιλογής του. Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Ο Διώτης προσπάθησε να ανακρίνει τον Δημητράκη "ατύπως", δηλαδή παρανόμως, αυτός τον "έφτυσε" και μετά απ’ αυτό η Εισαγγελία άσκησε διώξεις και ανέθεσε την υπόθεση σε ανακριτή. Εν προκειμένω η παρανομία δεν είναι μόνο του Διώτη, αλλά και του προϊστάμενου της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθήνας Παπαγγελόπουλου. Και όμως, δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση, ούτε καν από τον νομικό κόσμο. Επίσης, η "συμμορία των ληστών με τα μαύρα" ανάγεται σε "εγκληματική οργάνωση" και ο Γιάννης Δημητράκης παραπέμπεται με τον διαβόητο "αντιτρομοκρατικό" νόμο. Κατηγορείται και για το κακούργημα του "ξεπλύματος μαύρου χρήματος", επειδή κατείχε τραπεζική θυρίδα, στην οποία βρέθηκαν χρήματα από συναυλίες για εράνους αλληλεγγύης σε κρατούμενους. Από πότε η απόκρυψη χρημάτων συνιστά αδίκημα; πώς αποδεικνύεται ότι αυτά τα χρήματα είναι κλεμμένα; Ο ίδιος ο Γιάννης Δημητράκης, σε επιστολές του από τη φυλακή, εξηγεί τα κίνητρα της συμμετοχής του στη ληστεία και εκθέτει την κοινωνικοπολιτική του θεώρηση. Παρ' όλα αυτά, τα περισσότερα Μ.Μ.Ε. επιδόθηκαν σε μια λυσσαλέα εκστρατεία κατασυκοφάντησής του με εμφανή πρόθεση την απαξίωση της προσωπικότητας και της κοσμοαντίληψής του. Τον εμφάνισαν σαν ένα ιδιοτελή και τυχάρπαστο ληστή τραπεζών που δρούσε με αποκλειστικό σκοπό τον προσωπικό πλουτισμό. Η μέθοδος αυτή θυμίζει έντονα το θέρος του 2002 και τους μήνες που ακολούθησαν.

Η δίκη θα συνεχιστεί τη Δευτέρα. Η ευνομούμενη πατρίδα μπορεί να κοιμάται ήσυχη: ακόμη ένας επικίνδυνος εγκληματίας βρίσκεται στα στοργικά χέρια της ανεξάρτητης και αδέκαστης δικαιοσύνης. Επιτέλους, τα ευαγή και κοινωφελή τραπεζικά ιδρύματα μπορούν να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους προς όφελος του (εν αγαστή σύμπνοια και αρμονικώς συνυπάρχοντος) κοινωνικού συνόλου...

ΠΝΙΓΜΕΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

26 Σεπτεμβρίου 2000, ώρα: 22:15, νήσος Πάρος. Το Ε/Γ-Ο/Γ "Εξπρές Σάμινα" της εταιρείας Minoan Flying Dolphins παρεκκλίνει της καθορισμένης πορείας του και προσκρούει στο σύμπλεγμα βραχονησίδων Πόρτες, δύο ναυτικά μίλια ανοιχτά της Πάρου. Στο θάλαμο επιχειρήσεων του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας (Y.E.N.) το περιστατικό αρχικά δεν εμπνέει ανησυχία. Ωστόσο, οι επιβαίνοντες επικοινωνούν με τηλεοπτικούς σταθμούς και δίνουν την πραγματική διάσταση του συμβάντος. Το "Σάμινα" βυθίζεται! Πάνω στο πλοίο επικρατεί πανικός. Άνθρωποι τρέχουν αριστερά και δεξιά, προκειμένου να βρουν κάποιο μέσο να σωθούν, άλλοι πηδούν στα αφρισμένα κύματα, ενώ η συσκότιση (αποτέλεσμα ηλεκτρικής βλάβης) δυσχεραίνει τις προσπάθειες επιβατών και πληρώματος να διαφύγουν. Το καράβι βυθίζεται μέσα σε 25 λεπτά. Το Υ.Ε.Ν. αφυπνίζεται, κινητοποιεί το Λιμεναρχείο Πάρου και διατάσσει όλα τα παραπλέοντα σκάφη να σπεύσουν στον τόπο της τραγωδίας, όπου πνέουν άνεμοι εντάσεως οκτώ Μποφόρ. Πρώτοι φτάνουν οι ψαράδες της Πάρου που σώζουν δεκάδες ναυαγούς, ενώ φθάνουν τα σκάφη του Λιμενικού, αλλά και βρετανικά πολεμικά που συμμετέχουν σε άσκηση. Εν τω μεταξύ, σύγχυση επικρατεί σχετικά με τον αριθμό των επιβαινόντων. Η πλοιοκτήτρια εταιρεία κάνει λόγο για 447 επιβάτες και 64μελές πλήρωμα, πληροφορίες όμως αναφέρουν ότι είναι πολύ περισσότεροι. Οι πρώτοι διασωθέντες αποβιβάζονται στην Πάρο και προωθούνται στο Κέντρο Υγείας του νησιού, για να μεταφερθούν στη συνέχεια και να φιλοξενηθούν σε ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια που προσέφερε ο δήμος. Τελικός απολογισμός, 80 νεκροί. Από εκεί και πέρα αρχίζει ο "χορός" των ευθυνών, καθώς όλοι τις αποποιούνται! Ο πλοίαρχος του Σάμινα κατηγορεί τον υποπλοίαρχο, ο υποπλοίαρχος το... πηδάλιο που δεν υπάκουσε, η πλοιοκτήτρια το πλήρωμα, η αντιπολίτευση την κυβέρνηση, η κυβέρνηση την ιδιωτική πρωτοβουλία και οι επιβάτες κάνουν λόγο για εγκληματική αδιαφορία του πληρώματος.

Την προηγούμενη εβδομάδα, το εφετείο αποφάσισε την καταδίκη και των επτά κατηγορουμένων στην υπόθεση του πολύνεκρου ναυαγίου. Συγκεκριμένα, ο πλοίαρχος Βασίλης Γιαννακής καταδικάσθηκε σε κάθειρξη 11 χρόνων 11 μηνών και 25 ημερών για: διατάραξη ασφάλειας της υδάτινης συγκοινωνίας με ενδεχόμενο δόλο από την οποία επήλθε θάνατος ανθρώπων (κακούργημα), ναυάγιο από αμέλεια, ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή, σωματικές βλάβες από αμέλεια κατά συρροή, μη αυτοπρόσωπη διεύθυνση πλοίου από πλοίαρχο σε πλου με δυσχερή σημεία. Πρωτόδικα είχε καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης 16 χρόνων, ενός μήνα και 15 ημερών. Ο υποπλοίαρχος Αναστάσιος Ψυχογιός καταδικάσθηκε σε κάθειρξη 12 ετών, 9 μηνών και 25 ημερών για: διατάραξη ασφάλειας της υδάτινης συγκοινωνίας με ενδεχόμενο δόλο από την οποία επήλθε θάνατος ανθρώπων (κακούργημα), ναυάγιο από αμέλεια, ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή, σωματικές βλάβες από αμέλεια και κατά συρροή. Πρωτόδικα είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη 19 ετών, ενός μήνα και 15 ημερών. Και οι δύο, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας, οδηγήθηκαν στη Φυλακή για τη συνέχιση της εκτέλεσης της ποινής τους. Ο ύπαρχος Γιώργος Τριαντάφυλλος καταδικάσθηκε σε ποινή φυλάκισης 5 ετών και 28 ημερών για: διατάραξη ασφάλειας της υδάτινης συγκοινωνίας από αμέλεια, ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή, πρόκληση σωματικών βλαβών από αμέλεια κατά συρροή, έκθεση με ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή, εγκατάλειψη πλοίου χωρίς τη συναίνεση πλοιάρχου. Πρωτόδικα είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση οκτώ ετών, εννέα μηνών και 28 ημερών. Η ποινή του είναι εξαγοράσιμη. Ο α' μηχανικός Γεράσιμος Σκιαδαρέσης καταδικάσθηκε σε ποινή φυλάκισης 7 ετών, πέντε μηνών και 28 ημερών για: πρόκληση ναυαγίου από αμέλεια, ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή, πρόκληση σωματικών βλαβών από αμέλεια κατά συρροή, έκθεση με ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή. Πρωτόδικα είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση 8 ετών, 6 μηνών και 28 ημερών. Η ποινή του είναι εξαγοράσιμη. Ο ασυρματιστής Δημήτρης Τσούμας καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 10 μηνών με τριετή αναστολή για εγκατάλειψη πλοίου χωρίς συναίνεση πλοιάρχου. Πρωτόδικα είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση 15 μηνών με τριετή αναστολή. Τέλος, διευθύνων σύμβουλος και πρόεδρος της τότε της πλοιοκτήτριας εταιρείας (Νικόλαος Βικάτος και Κωνσταντίνος Κληρονόμος, αντίστοιχα) καταδικάσθηκαν σε ποινή φυλάκισης 2ετών, 6 μηνών και 2 ημερών για έκθεση κατά συρροή με ενδεχόμενο δόλο. Η ποινή τους είναι εξαγοράσιμη. Πρωτόδικα είχαν καταδικαστεί σε φυλάκιση 4 ετών, τριών μηνών και τριών ημερών.

Είναι, όντως, κουραστική και ανιαρή η παράθεση τόσων λεπτομερειών, αλλά υπάρχει λόγος. Αν συγκρίνουμε τις ποινές μεταξύ τους θα καταλάβουμε τι εστί ταξική δικαιοσύνη. Η πρόθεση φάνηκε από την επομένη του ναυαγίου, όταν τα "ΝΕΑ" του Λαμπράκη κραύγαζαν "Ιδου ο ένοχος" και αναφέρονταν στον υποπλοίαρχο, γιατί υποτίθεται πως εν ώρα υπηρεσίας "χαμουρευόταν" με μια επιβάτιδα. Ακολούθησε ο Ρέππας (το τότε επίσημο κυβερνητικό φερέφωνο) που με ύφος εμπειρογνώμονα δήλωσε: "Ενα είναι σίγουρο. Το πλοίο δεν παρουσίασε μηχανικό πρόβλημα". Η γραμμή, δηλαδή, που έδιναν στους δικαστές του Λαμπρακιστάν ήταν καθαρή: ας τιμωρηθούν κάποιοι απ' το πλήρωμα του πλοίου, για να εκτονωθεί η λαϊκή οργή, αλλά μέχρι εκεί. Οι εφοπλιστές είναι "στυλοβάτες του έθνους" και δεν ευθύνονται για τίποτα. Από την στιγμή που βγαίνουν οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες και δηλώνουν ότι είχαν γίνει όλοι οι έλεγχοι και το πλοίο ήταν αξιόπλοο, τα εφοπλιστικά κοράκια τυπικά δεν φέρνουν καμιά ευθύνη. Και είναι λογικό αυτό αφού το κεφάλαιο είναι κράτος. Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο. Όσο κι αν ευθύνεται το πλήρωμα άλλο τόσο ευθύνονται οι πλοιοκτήτες και οι νηογνώμονες του Υ.Ε.Ν. οι οποίοι παραχωρούν (χαρίζουν) το αξιόπλοο σε αξιοθρήνητα σαπιοκάραβα ηλικίας άνω των 35 ετών. Την κατάσταση των περισσότερων πλοίων που διαπλέουν τις ελληνικές θάλασσες, λίγο - πολύ, τη γνωρίζουμε όλοι. επίσης, γνωρίζουμε και το καθεστώς ατιμωρησίας το οποίο απολαμβάνουν οι λογής αυθαιρετούντες. Στο καθεστώς αυτό και στην ανοχή μας βασίζουν την εξουσία τους και από εκεί πηγάζει το απύθμενο θράσος τους.