ΚΥΝΙΚΗ ΣΟΦΙΑ

ΑΝΤΙ - ΘΕΣΕΙΣ

Το περιοδικό "Αντί" ("δεκαπενθήμερη πολιτική και πολιτιστική επιθεώρηση") διανύει το 34^ο έτος του βίου του. Με την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους, το 1972 και μεσούσης της χούντας, το καθεστώς το έκλεισε και επανεκδόθηκε αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Μια δεκαετία αργότερα, σταθμός υπήρξε το τεύχος με εξώφυλλο τη φράση «Κυβέρνηση απατεώνων» (αναφορά στις ήδη διαφαινόμενες προθέσεις της πρώτης πασοκοκυβέρνησης). Από το συγκεκριμένο έντυπο πέρασαν πολλοί, αρκετοί από αυτούς καταξιώθηκαν ως δημοσιογραφικές πέννες και η υπογραφή τους μετράει. Ακόμη και ο Κούλογλου, ο οποίος διαφημίζει πλέον λιμουζίνες, αρθρογράφησε ένα διάστημα στο περιοδικό του Χρήστου Παπουτσάκη. Άλλα ονόματα που σταδιοδρομούν στον αστικό τύπο: Βασίλης Ρούβαλης, Μάνος Στεφανίδης, Απόστολος Διαμαντής, Τάσος Παππάς, Ηλίας Κανέλλης, Τέτα Παπαδοπούλου, Γκάζμεντ Καπλάνι, κ.ά. Πολύ εύστοχα, ο Περικλής Κοροβέσης έγραψε πως «(…) ήταν κάτι παραπάνω από περιοδικό· ήταν μέρος του μεταπολιτευτικού μας πολιτισμού (…)». Βέβαια, εκτός από δημοσιογραφικές επιτυχίες και αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, είχε και άτυχες στιγμές και συνεργασίες (π.χ. ο ανεκδιήγητος Βασίλης Ζήσης) – αυτά, όμως, είναι αναπόφευκτα. Να σημειώσουμε πως δεν πρόκειται για έντυπο επαναστατικό (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), αλλά συντασσόμενο με την "light" εκδοχή της ευρωαριστεράς και μέσα σε αυτά τα πλαίσια κινείται.

Αναφερόμαστε στο "Αντί", διότι πρόσφατα έζησε μια δυσάρεστη περιπέτεια – στα όρια της επιβίωσης. Το χρονικό της υπόθεσης έχει ως εξής: τις αποκριές του 2004, στο τεύχος 810, δημοσιεύτηκε ένα χιουμοριστικό κείμενο για το μουσείο του Βλάση Φρυσίρα (γνωστός συλλέκτης και ιδρυτής του ομώνυμου μουσείου της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας με την επωνυμία "Κέντρο Σύγχρονης Ευρωπαϊκής και Ελληνικής Ζωγραφικής" στην Πλάκα). Το κείμενο ανέφερε: «(…) Άσχετος: ο Βενιζέλος, που κάθε Σαββατοκύριακο πηγαίνει στο Φρυσιρομάγαζο της Πλάκας και εγκαινιάζει εκδηλώσεις ● Σχετικός: ο Φρυσίρας, που χρηματοδοτείται από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. χρηματοδοτώντας τους υποψηφίους του (π.χ. τον Σκανδαλίδη), ενώ παράλληλα περιμένει τη Ν.Δ. για να υποβάλει καινούργια αιτήματα ● Πώς λεγότανε η παλιά καλή ταινία; "Άνθρωποι για όλες τις εποχές" [αφιερωμένη στον Θωμά Μώρο (Thomas Moore). Ή, καλύτερα, το σουξέ του Βέγγου "Άνθρωπος για όλες τις δουλειές";» Ο Φρυσίρας ενοχλήθηκε, επικαλέστηκε τη φράση "Φρυσιρομάγαζο" (η οποία, κατά τα λεγόμενά του, θίγει την τιμή και την υπόληψη τόσο του ιδίου όσο και του μουσείου του) κι έστειλε εξώδικο στον Παπουτσάκη, ζητώντας του να κατονομάσει τον συντάκτη του ανυπόγραφου σχολίου. Ο εκδότης απάντησε πως «παρόμοιοι χαφιεδισμοί δεν είναι επιτρεπτοί σύμφωνα με τη δημοσιογραφική - αλλά και όποιαν άλλη - δεοντολογία» και ο συλλέκτης, με τη σειρά του, άσκησε δύο αγωγές (με το ίδιο ακριβώς κείμενο και οι δύο) εναντίον του περιοδικού. Σύμφωνα με τις αποφάσεις του δικαστηρίου, που εκδόθηκαν ερήμην του "Αντί", η αποκατάσταση της θιγμένης τιμής και αξιοπρέπειας του συλλέκτη και του μουσείου του αξίζουν συνολικά 80.925,88 ευρώ – ποσό που εκλήθη να καταβάλει ο εκδότης του περιοδικού, Χρήστος Παπουτσάκης. Επειδή, όμως, το ποσό ήταν τεράστιο για τις δυνατότητες του περιοδικού και δεν μπορούσε να το συγκεντρώσει, ο Φρυσίρας προχώρησε σε αναγκαστική κατάσχεση εις βάρος του "Αντί" (δύο ακίνητα που αποτελούν την έδρα και μοναδική περιουσία του περιοδικού). Ακολούθησε άμεση κινητοποίηση και συσπείρωση των αναγνωστών του περιοδικού, καθώς και έκκληση προς τον Φρυσίρα - συνοδευόμενη από εκατοντάδες υπογραφές. Ο Παπουτσάκης ζήτησε συγγνώμη και υπενθύμισε στον συλλέκτη πως «(…) η στάση του περιοδικού ήταν πάντοτε θετική για το Μουσείο (…)» και πως «ο Τύπος λειτουργεί για να κάνει κριτική στα δημόσια πράγματα και να μην αναλύεται κυρίως σε επαίνους (…)» και κατέληξε λέγοντας «(…) σας ανακοινώνω ότι αναλαμβάνω προσωπικά οποιαδήποτε κύρωση προκύψει από την προάσπιση των νομίμων δικαιωμάτων σας, αρνούμενος να σας ενημερώσω για το ονοματεπώνυμο του ανώνυμου συντάκτη του σχολίου». Ο Φρυσίρας παρέμεινε ασυγκίνητος και κατάφερε να ενθυλακώσει τα ευρώ που ζητούσε (ποσό που συγκεντρώθηκε μετά τη συγκλονιστική ανταπόκριση των αναγνωστών του περιοδικού) για να "αποκατασταθεί η πληγωμένη του υπόληψη και τιμή", το "Αντί" επιβίωσε και...

Γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά; Η αναφορά στην περιπέτεια του ιστορικού περιοδικού υπήρξε η αφορμή. Η πραγματική αιτία (το μεγάλο πρόβλημα) είναι ο νόμος 1178 (14/16 Ιουλίου 1981) "περί αστικής ευθύνης του Τύπου και άλλων διατάξεων", μέσω του οποίου επιχειρήθηκε να καθοριστούν τα όρια της αστικής ευθύνης του Τύπου στην περίπτωση κατά την οποία θιγόταν η τιμή και η υπόληψη οποιουδήποτε ατόμου από δημοσιεύματα. Η προστασία αποσκοπούσε στη χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη την οποία υπέστη ο θιγείς και την ουσιαστική αποκατάσταση της τιμής του θιγέντος, με την καταχώρηση στον Τύπο περίληψης της απόφασης που έκανε δεκτή την αγωγή του θιγέντος. Η ευθύνη για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης βάρυνε όχι μόνο τον συντάκτη αλλά και τον εκδότη (ή διευθυντή) και την ιδιοκτησία του εντύπου. Η αυστηρότητα της διάταξης αυτής επαυξήθηκε με τον νόμο 2243/30 (ο αποκαλούμενος "τυποκτόνος νόμος Βενιζέλου / "Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 1994), σύμφωνα με τον οποίο «(…) η χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης ορίζεται κατά την κρίση του Δικαστή όχι κατώτερη των 10 εκατομμυρίων δραχμών για τις ημερήσιες εφημερίδες Αθηνών και Θεσσαλονίκης, καθώς και για τα περιοδικά που κυκλοφορούν μέσω των πρακτορείων εφημερίδων και των 2 εκατομμυρίων δραχμών για τις άλλες εφημερίδες ή περιοδικά, εκτός εάν ζητήθηκε από τον ενάγοντα μικρότερο ποσό και αυτό ανεξάρτητα από την απαίτηση προς αποζημίωση για περιουσιακή ζημιά». Ανάλογα κατώτατα όρια ορίστηκαν και για τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς. Από τότε, ξεκίνησε μια "βιομηχανία αγωγών" με σκοπό την κερδοσκοπία και τη χρηματική ικανοποίηση. Έσχατο παράδειγμα, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Ε.Ρ.Τ. Χρήστος Παναγόπουλος ο οποίος απαιτεί 2.500.000 ευρώ (!!!) από την εφημερίδα "Το Παρόν" ως αποζημίωση για ένα δημοσίευμα (άκρως αποκαλυπτικό κι εμπεριστατωμένο) που θεώρησε ότι τον θίγει.

Εν κατακλείδι, το σκηνικό έχει ως εξής: από τη μία πλευρά υπάρχει ο Τύπος (καθήκον του οποίου είναι η αποκάλυψη της ωμότατης και δυσβάσταχτης αλήθειας) και από την άλλη τα πολυδιαπλεκόμενα εξουσιαστικά παράσιτα (η ύπαρξη των οποίων βασίζεται στη συγκάλυψη των πεπραγμένων τους). Όταν ο Τύπος αποφασίζει να λειτουργήσει μέσα στα πλαίσια που συνιστούν το καθήκον του, το κάθε λαμόγιο (συγγνώμη, αξιοσέβαστο δημόσιο πρόσωπο θέλαμε να πούμε…) μπορεί να επικαλεστεί τον συγκεκριμένο νόμο - επιτυγχάνοντας, έτσι, "μ’ έναν sparo δύο τρυγόνια": θα τσεπώσει ένα σημαντικό χρηματικό ποσό (πολλές φορές, οι αποζημιωμένοι δηλώνουν πως τα χρήματα αυτά θα διατεθούν για "φιλανθρωπικούς σκοπούς") και θα φοβερίσει όποιον τολμήσει να ασχοληθεί με τα έργα και τις ημέρες του. Δηλαδή, και το όνομά του θα "καθαρίσει" και ιδεολογική τρομοκρατία θα ασκήσει.

Λοιπόν, σκέπτομαι να ενεργοποιήσω τον συγκεκριμένο (ή κάποιον ανάλογο) νόμο εναντίον όποιου συμπεριλάβει το όνομά μου στους εκλογικούς καταλόγους για τις επερχόμενες πρόωρες βο(υ)λευτικές εκλογές (που θα γίνουν στην ώρα τους…). Ακούς εκεί, "ψηφοφόρος" !!!

Συμφωνική Ορχήστρα Βόλου

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2007, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Η Συμφωνική Ορχήστρα του Βόλου και ο Χρήστος Παπαγεωργίου (πιάνο) ερμηνεύουν το "concerto για πιάνο και ορχήστρα σε Μι ελάσσονα" (1978) του Nino Rota. Την ορχήστρα διευθύνει ο Αλέξης Αγραφιώτης.

ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΒΟΛΟΥ

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2007. Η Συμφωνική Ορχήστρα του Βόλου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Ο Ιταλός τενόρος Giorgio Casciarri ερμηνεύει ναπολιτάνικα τραγούδια. Την ορχήστρα διευθύνει ο Αλέξης Αγραφιώτης.

ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΚΟΛΩΝίΑΣ

Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2007. Η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Κολωνίας στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Μικρό οπτικοακουστικό απόσπασμα από την 6η Συμφωνία ("Τραγική") του Gustav Mahler.

ΑΠΟ-ΤΥΠΟ-ΜΑΤΑ

Την προηγούμενη εβδομάδα ολοκληρώθηκε η εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου στην Ε.Σ.Η.Ε.Α. Για τον ρόλο των δημοσιογράφων ακούγονται κατά καιρούς πολλά και διάφορα, αν και τα απαξιωτικά σχόλια πληθαίνουν με την πάροδο του χρόνου. Δεν έχουν νόημα οι ισοπεδωτικές γενικεύσεις και οι αναθεματισμοί προς πάσα κατεύθυνση - ο κάθε ένας (με την ιδιότητα του αναγνώστη, του τηλεθεατή ή του ακροατή) μπορεί να γευθεί τα πάντα (κυριολεκτικά, υπάρχει οτιδήποτε) και να αποφασίσει τι και ποιοι ανταποκρίνονται στο αισθητικό του κριτήριο. Με αφορμή τις εκλογές στην Ε.Σ.Η.Ε.Α., παραθέτουμε ένα πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα από την άποψη του Παντελή Μπουκάλα (εξελέγη 2^ο τακτικό μέλος) που δημοσιεύτηκε στην "Κυριακάτικη Αυγή" στις 17 Ιουνίου 2007, με τίτλο "Ένα ανθεκτικό παράδοξο": «(…) Πώς μπορεί να αποκτήσει ενιαία φωνή ένας κλάδος στο εσωτερικό του οποίου υπάρχουν σαφέστατα πλέον, όχι απλώς οικονομικές και ιεραρχικές κλιμακώσεις αλλά και ταξικές αντιθέσεις, ανάμεσα σε δημοσιογράφους - εργοδότες και δημοσιογράφους - απόπαιδα; Πώς να συνυπάρξουν υπό κοινούς κώδικες δημοσιογράφοι - αλαζονικοί τεταρτοεξουσιαστές με δημοσιογράφους - θιασώτες της κριτικής και της εναντίωσης στις καταχρήσεις κάθε εξουσίας, της τέταρτης αυτονοήτως συμπεριλαμβανομένης; Πώς και πού να συναντηθούν, σε ποια άδεια γενική συνέλευση, οι αργοθησαυρίζοντες των Γραφείων Τύπου, με τους εξοντωτικά εργαζόμενους χαμηλομισθότατους, ορισμένοι εκ των οποίων πάντως ονειρεύονται ένα Γραφειάκι Τύπου; (…)»

ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ

Τι θέλουμε και σκαλίζουμε το παρελθόν και δεν κοιτάζουμε μπροστά; λένε κάποιοι. Αρκούντως "εκσυγχρονιστικό" το προαναφερθέν επιχείρημα, αλλά: για να κατανοήσουμε το παρόν και το μέλλον είναι απαραίτητο να βρούμε τις ρίζες τους στο παρελθόν. Η μη αναδίφηση του παρελθόντος εξυπηρετεί και βολεύει όσους (δηλαδή, τους ήδη κυρίαρχους) θέλουν να πείσουν τους υπόλοιπους (ήτοι, τους κυριαρχούμενους) πως ό,τι (πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής φύσεως) υπάρχει και συμβαίνει γύρω μας, είναι αυτοφυές και ορίζεται από αξεπέραστους και αναπόδραστους φυσικούς (ή, θεϊκούς) νόμους. Με τον τρόπο αυτό, εγκαθιδρύονται τα πάσης φύσεως "νεοταξικά" κατασκευάσματα (η ύπαρξη αυτού που αποκαλείται "Νέα Τάξη" δεν είναι κάτι καινοφανές, έχει εντοπιστεί πολλές φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας).

Σήμερα θα ασχοληθούμε με κάποιον "κύριο" ονόματι George Kennan. Μακαρίτης από τον Μάρτιο του 2005 (σε ηλικία 101 ετών - έχουμε ξαναμιλήσει για τη μακροημέρευση των καθαρμάτων), άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του από το τέλος ακόμη της δεκαετίας του 1940. Ο λεβέντης μας, λοιπόν (καταχωρημένος στην επίσημη Ιστορία ως πολιτικός σύμβουλος, διπλωμάτης, πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός), θεωρείται ο "πνευματικός πατέρας του Ψυχρού Πολέμου" κι εμπνευστής του όρου "containment" ("ανάσχεση" της Σοβιετικής Ένωσης) που για πρώτη φορά αναφέρθηκε στο άρθρο του "TheSources of the Soviet Conduct" τον Ιούλιο του 1947. Εκεί, υπογράφοντας ως "χ", διατύπωνε την άποψη πως «το σοβιετικό καθεστώς είναι από τη φύση του επεκτατικό και, γι’ αυτό, η επιρροή του πρέπει να ανασχεθεί σε περιοχές στρατηγικής σημασίας για τις Η.Π.Α.». Γενικά, τα κείμενά του αποτέλεσαν τη "Βίβλο" του ψυχρού πολέμου και τη βάση για το "Δόγμα Truman" και το "Σχέδιο Marshall". Θα μπορούσε να πει κάποιος πως ούτε η άλλη πλευρά (σταλινική Σοβιετική Ένωση) διεκδικεί φωτοστέφανο και πως όλα αυτά ελάμβαναν χώρα στο πλαίσιο του ανταγωνισμού του δύο υπερδυνάμεων. Όμως, το "ζουμί" της υπόθεσης είναι ένα "άκρως απόρρητο" έγγραφο του State Department (το PPS, Φεβρουάριος 1948) το οποίο συνέταξε ο "άνθρωπός μας" και, όπως όλα δείχνουν, το περιεχόμενό του εφαρμόζεται κατά γράμμα έως και σήμερα. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Κατέχουμε περίπου το 50% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ είμαστε μόνο το 6,3% του παγκόσμιου πληθυσμού. Έτσι, είναι αναπόφευκτο να είμαστε αντικείμενο φθόνου και αντιπάθειας. Το πραγματικό μας έργο στην ερχόμενη περίοδο είναι να δημιουργήσουμε έναν τύπο σχέσεων που θα μας επιτρέψουν να διατηρήσουμε αυτήν την ανισότητα (…) Δεν πρέπει να αυταπαθώμεθα πως μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια του αλτρουισμού και της φιλανθρωπίας (…) Θα πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για ασαφείς και μη ρεαλιστικούς στόχους όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και ο εκδημοκρατισμός (…)». Η "φιλοσοφία" του Kennan και της ομάδας του στηριζόταν στον σχεδιασμό της "Grand Area" η οποία θα περιελάμβανε την Άπω Ανατολή (τμήμα της πάλαι ποτέ βρετανικής αυτοκρατορίας), τη Δυτική και Νότια Ευρώπη, καθώς και τη Μέση Ανατολή. Η άποψή τους ήταν πως η "Grand Area" ήταν «στρατηγικώς απαραίτητη για τον έλεγχο ολόκληρου του κόσμου» και, γι’ αυτό, έπρεπε «να υποταχθεί στις ανάγκες της οικονομίας των Η.Π.Α.» - όπου Η.Π.Α. δε νοείται η χώρα στο σύνολό της, αλλά μόνο η κυρίαρχη ελίτ που θα ενισχύσει τη θέση της. Βέβαια, γνωρίζουμε πολύ καλά πως όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν - και με το παραπάνω. Επί δεκαετίες η C.I.A. και οι έμμισθοι δολοφόνοι της "αλώνιζαν" ανά την υφήλιο στήνοντας το ένα πραξικόπημα μετά το άλλο. Πολλοί λαοί ανέχθηκαν επί σειρά ετών τυραννικά καθεστώτα που δρούσαν ως τοποτηρητές και συνέβαλαν στην υποτελή αγκίστρωση των χωρών αυτών στο άρμα της αναδυόμενης μονοκρατορικής υπερδύναμης. Ιράν, Φιλιππίνες, Ελλάδα, Τουρκία, σχεδόν ολόκληρη η Λατινική Αμερική, είναι λίγες μόνο από τις περιπτώσεις αυτές.

Το πλέον θλιβερό στην υπόθεση αυτή είναι πως ο Kennan πέτυχε αυτό που ήθελε, όχι μόνο βραχυπρόθεσμα, αλλά άφησε και παρακαταθήκη: όλοι οι επίγονοί του ακολουθούν τα σίγουρα βήματά του στο ασφαλές (;) μονοπάτι που χάραξε. Προ ετών, οι παγκόσμιοι εξουσιαστές ακολουθούσαν ωμή βία (συγκαλυμμένη ή φανερή) για να υποτάσσουν τους πληθυσμούς και να αναπαράγουν την κυριαρχία τους. Τα τελευταία χρόνια, έδειξαν πως έχουν αναπτύξει σε αξιοθαύμαστο βαθμό την προπαγάνδα και την πλύση εγκεφάλου - επιτυγχάνοντας εντυπωσιακότατα αποτελέσματα: η συντριπτική πλειονότητα του παγκόσμιου πληθυσμού (εγκλωβισμένη σε πλαστές ανάγκες και τρομοκρατημένη από την τεχνητή ανεργία) έχει υιοθετήσει το δόγμα "ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν" ως καθημερινή πρακτική, ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα (;), αξίες όπως αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια θεωρούνται ξεπερασμένες (και, μάλιστα, από εκείνους που δηλώνουν "χριστιανοί"), με λίγα λόγια κυριαρχεί ο κτηνώδης αμοραλισμός και ο θεσμοθετημένος κανιβαλισμός. Οι λίγοι που αντιστέκονται στις επικρατούσες πρακτικές, κηρύσσονται αποσυνάγωγοι και χαρακτηρίζονται αφελείς, κορόιδα, αιθεροβάμονες, χαζορομαντικοί, και άλλα πολλά… Ο θρίαμβος του "προφήτη"…

Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΛ.ΑΣ.

Αστυνομικό Τμήμα Πλατείας Ομονοίας, θέρος του 2006. Σύγχρονες ανακριτικές μέθοδοι και αποτελεσματικότατος σωφρονισμός. Το έχουμε ξαναπεί: τα κομπλεξικά φασιστοειδή ξεσπούν σε εξαθλιωμένους γαβριάδες, σε διαδηλωτές και σε καταδικασμένα πρεζόνια. Όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν τα κυκλώματα της νύχτας (δηλαδή, τους εργοδότες τους) ή τις δολοφονικές συμμορίες των χρυσαυγιτών (δηλαδή, τους ομοϊδεάτες τους), δηλώνουν άγνοια τόπου διαμονής του καταζητούμενου...

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΒΑΛΚΑΝΙΑ...

Την Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007, ώρα 9η πρωινή, στο Πρώτο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών (κτίριο 9 της πρώην σχολής Ευελπίδων), εκδικάζεται η υπόθεση του blogger Αντώνη Τσιπρόπουλου (www.blogme.gr). Στις 26 Οκτωβρίου 2006, συνελήφθη από κυβερνομπάτσους με την κατηγορία της δυσφήμισης του επαγγελματία πατριδοκάπηλου και τηλεπωλητή βιβλίων, Δημοσθένη Λιακόπουλου. Συγκεκριμένα, ο Αντώνης Τσιπρόπουλος κατηγορείται επειδή στον δικτυακό χώρο που διατηρούσε υπήρχε ένας συλλέκτης τίτλων και links από διάφορα blogs (RSS) μέσω του οποίου προβλήθηκε απόσπασμα από το επίμαχο άρθρο που φαίνεται να ενόχλησε τον μηνυτή. Το επίμαχο σατιρικό κείμενο που ενόχλησε τον ξερόλα (πρώην νατοϊκό πράκτορα - τώρα, από πού μισθοδοτείται;) κι επαγγελματία Έλληνα Λιακόπουλο, δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.funel.blogspot.com και συντάκτης του δεν υπήρξε ο Τσιπρόπουλος (ο οποίος, ενδεχομένως, αγνοούσε το περιεχόμενό του) - απλώς το καταχώρησε. Ας δούμε πώς περιγράφει ο ίδιος την περιπέτειά του: «Δίχως καμιά προηγούμενη ειδοποίηση από τον μηνυτή (για λόγους διευθέτησης της υπόθεσης, εξηγήσεων τεχνικών η μή), έλαβε χώρα στην έδρα μου, αιφνιδιαστική επίσκεψη από αστυνομικούς της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος, εν παρουσία εισαγγελέα. Όντας υπεύθυνος διαχείρισης του Blogme, και μη έχοντας κάτι να φοβηθώ, ή να αποκρύψω, υπήρχαν δημοσιευμένα τα πλήρη στοιχεία μου- όπως και θα υπάρχουν μετά την επανέναρξη του site. Αφού έγινε σχετική έρευνα, προανάκριση και κατάσχεση του σκληρού δίσκου, ακολούθησε σύλληψη. Υπό τη συνοδεία των αστυνομικών οργάνων, οδηγήθηκα τέλος, στην Γενική Ασφάλεια Αθηνών (Γ.Α.Δ.Α.) Ακολουθώντας τις διαδικασίες του αυτοφώρου (αποτυπώματα , σχετική απολογία, κλπ), προωθήθηκα για την διανυκτέρευση στα κρατητήρια. Την επόμενη ημέρα, και έπειτα από την διαδικασία της φωτογράφησης, φορώντας χειροπέδες, όπως προβλέπει η διαδικασία, οδηγήθηκα στην εισαγγελία (Ευελπιδων), οπού διατάχτηκε περαιτέρω έρευνα της υπόθεσης». Αυτά συνέβησαν την ημέρα εκείνη, όχι στην Κίνα ή στην Αίγυπτο, στην "εκσυγχρονισμένη" Ελλάδα του 21ου αιώνα...

Σκίτσο του Miel Prudencio Ma (ή, Deng Coy Miel από τη Σιγκαπούρη)

Ας δούμε τι αναφέρει η σχετική νομοθεσία:

Σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 5α, παρ.2) "Καθένας έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Η διευκόλυνση της πρόσβασης στις πληροφορίες που διακινούνται ηλεκτρονικά, καθώς και της παραγωγής, ανταλλαγής και διάδοσής τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους, τηρουμένων πάντοτε των εγγυήσεων των άρθρων 9, 9Α και 19".

Σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα 131 (Φ.Ε.Κ. Α´ 116 / 16.05.2003, Προσαρμογή στην Οδηγία 2000/31 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με ορισμένες νομικές πτυχές των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας, ιδίως του ηλεκτρονικού εμπορίου, στην εσωτερική αγορά).

4. Ευθύνη των μεσαζόντων παροχής υπηρεσιών.

Άρθρο 11 (Απλή μετάδοση)

1. Σε περίπτωση παροχής μιας υπηρεσίας της κοινωνίας της πληροφορίας συνισταμένης στη μετάδοση πληροφοριών που παρέχει ο αποδέκτης της υπηρεσίας σε ένα δίκτυο επικοινωνιών ή στην παροχή πρόσβασης στο δίκτυο επικοινωνιών, δεν υφίσταται ευθύνη του φορέα παροχής υπηρεσιών όσον αφορά τις μεταδιδόμενες πληροφορίες, υπό τους όρους ότι ο φορέας παροχής υπηρεσιών: α) δεν αποτελεί την αφετηρία της μετάδοσης των πληροφοριών, β) δεν επιλέγει τον αποδέκτη της μετάδοσης και γ) δεν επιλέγει και δεν τροποποιεί τις μεταδιδόμενες πληροφορίες. 2. Οι δραστηριότητες μετάδοσης και παροχής πρόσβασης που αναφέρονται στην παράγραφο 1 περιλαμβάνουν την αυτόματη, ενδιάμεση και προσωρινή αποθήκευση των μεταδιδομένων πληροφοριών, στο βαθμό που η αποθήκευση εξυπηρετεί αποκλειστικά την πραγματοποίηση της μετάδοσης στο δίκτυο επικοινωνιών και η διάρκειά της δεν υπερβαίνει το χρόνο που είναι ευλόγως απαραίτητος για τη μετάδοση.

Για υπογραφές συμπαράστασης, λειτουργεί η ηλεκτρονική διεύθυνση www.develop4democracy.org/petition

Σκίτσο του Patrick Chappate, δημοσιευμένο στην εφημερίδα "International Herald Tribune" (5.XI.2005)

Η ΚΑΚίΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Πάει και ο θείος Kurt... Όχι ο Vonnegut (αυτόν τον αποχαιρετήσαμε πρόσφατα και θα μας λείψει), για τον Waldheim μιλάμε... Σε ηλικία 88 ετών... Είναι, φαίνεται, "αρετή" των καθαρμάτων να μακροημερεύουν... Ο Pinochet άντεξε έως τα 91, η Thatcher ακόμη εν ζωή (ο Bobby Sands και οι υπόλοιποι Ιρλανδοί απεργοί πείνας, εν τάφω), ο Kissinger επίσης, ο Μητσοτάκης μας ταλαιπωρεί ακόμη, ο πατήρ Bush ακόμη ενεργός, τα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό... Γιατί ο εκλιπών ανήκει στην κατηγορία αυτή; για διάφορους λόγους, ένας εκ των οποίων είναι και αυτός που προκύπτει από τις επόμενες φωτογραφίες. Ο εκλεκτός αυτός κύριος, αυστριακής καταγωγής, κατά τη διάρκεια της 2ης μεγάλης αλληλοσφαγής του 20ού αιώνα διετέλεσε αξιωματικός της Wehrmacht (Ομάδα Ε) στη Banja Luka της Βοσνίας και κατεδίωκε "τρομοκράτες" (έτσι αποκαλούσαν οι ναζί τους παρτιζάνους της Γιουγκοσλαβίας). Ο δε υφιστάμενός του, Αυστριακός στρατηγός Alexander Löhr, εκτελέστηκε το 1946 ως εγκληματίας πολέμου για τον ρόλο του στην εκτόπιση και εξόντωση 40.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης στο Auschwitz. Έπειτα, σπούδασε νομικά στη Βιέννη και το 1945 εισήλθε στο διπλωματικό σώμα - καριέρα που κορυφώθηκε με την εκλογή του στη θέση του Γενικού Γραμματέα του Ο.Η.Ε. (1972 - 1981). Το 1971 απέτυχε να εκλεγεί Πρόεδρος της Αυστρίας, αλλά τα κατάφερε στις 8 Ιουνίου 1986.

Τη χρονιά εκείνη είδε τη δημοσιότητα η λεγόμενη "υπόθεση Waldheim". Λίγο πριν τις προεδρικές εκλογές, ο δημοσιογράφος του εβδομαδιαίου περιοδικού "Profil" Alfred Worm (1945 - 2007) επισήμανε πως, στην αυτοβιογραφία του Waldheim, υπήρχαν ψεύδη αναφορικά με την περίοδο 1938 - 1945. Λίγο αργότερα, το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο ανακοίνωσε πως ο Waldheim εψεύδετο όταν έλεγε πως τα τελευταία χρόνια του πολέμου βρισκόταν στη Βιέννη και πως φωτογραφίες απεδείκνυαν τη ναζιστική του δράση στη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα την περίοδο 1942 - 1943. Ο Waldheim δήλωσε πως δε γνώριζε για τις φρικαλεότητες των ναζί και πως η σύζυγός του ήταν μέλος του ναζιστικού κόμματος , όχι ο ίδιος. Κατά τη διάρκεια της προεδρικής του θητείας, ο ίδιος και η σύζυγός του, ανακηρύχθηκαν από αρκετές χώρες "personae non gratae". Το 1987 τους απαγορεύθηκε η είσοδος στις Η.Π.Α. Λόγω της διεθνούς κατακραυγής, η αυστριακή κυβέρνηση αποφάσισε να αναθέσει σε διεθνή επιτροπή ιστορικών την εξέταση της ζωής του Waldheim την περίοδο 1938 - 1945. Το πόρισμα της επιτροπής ανέφερε πως ο Waldheim είχε γνώση των τελεσθέντων εγκλημάτων, αλλά όχι προσωπική εμπλοκή. Σολομώντειος λύση για να ικανοποιηθούν όλοι από λίγο;

Γνώριζε ή όχι (για τα μαζικά εγκλήματα εναντίον αμάχων), είχε άμεση εμπλοκή ή όχι, ο Waldheim (όπως και οποιοσδήποτε φόρεσε τη στολή του ναζιστικού στρατού και απετέλεσε γρανάζι εκείνου του μηχανισμού) φέρει πάγιο βαθμό ενοχής κι ευθύνης. Όποιος αποτελεί μέρος επεκτατικής πολεμικής μηχανής, γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Τα υπόλοιπα είναι γελοίες δικαιολογίες... Στη φωτογραφία, ο "ήρωάς μας" εν μέσω συνεργατών του...

ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΟΡΑΜΑΤΑ

Η φυλλάδα, η οποία φιλοξενείται σήμερα στο φτωχικό μας, ονομάζεται "Σήμερα στη Θεσσαλονίκη", ανήκει στην κατηγορία "free press" (δηλαδή, αποκτάται άνευ αντιτίμου) και αυτοαποκαλείται "ημερήσια πρωινή εφημερίδα για την πόλη μας". Χαρακτηριστικό είναι πως από τις 32 σελίδες οι 5 αναλύουν την κοσμική κίνηση (ήτοι, επιδείξεις μόδας, δεξιώσεις μεγαλοαστών, νυχτερινή διασκέδαση, κ.ά.), ενώ προβάλλει συχνά και τον Αδάμ Ρεγκούζα (εκείνον τον πρώην υφυπουργίσκο που συμβούλευε τους εφοριακούς να "λαδώνονται" διακριτικά και όχι προκλητικά).

Γιατί ασχολούμαστε με το συγκεκριμένο έντυπο; Διότι, στο φύλλο 376 (βρε πώς μεγάλωσε!!!) της 15ης Ιουνίου 2007, καταθέτει "πρόταση - βόμβα για την ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης" προβάλλοντας τα εξής πρότυπα: Μονακό, Κάννες, Νίκαια, Βαρκελώνη, Κάπρι. Σε τι συνίσταται η σωτήρια πρόταση; στη μετατροπή της (τσιμεντοποιημένης) παραλίας της πόλης σε απέραντη μαρίνα. Διαβάζουμε: «Όλη η παραλία της Θεσσαλονίκης μπορεί να μετατραπεί σε μαρίνα ώστε να φιλοξενεί μεγάλο αριθμό σκαφών αναψυχής (...) Περίπου 14.000 Ρώσοι και 20.000 νοτιοβαλκάνιοι ιδιοκτήτες σκαφών, υποχρεωτικά θα περνούν από τη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον για δύο ημέρες (...) Με τον τρόπο αυτόν, θα ανέλθουν σε σημαντικά ποσά τα έσοδα του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης, του δήμου και ολόκληρου του νομού (...) Τα έσοδα των εστιατορίων και των μπαρ, και γενικότερα της νυχτερινής ζωής, των εμπορικών καταστημάτων, και ειδικά των χρυσοχοείων, θα εκτοξευθούν σε απίθανους αριθμούς (...) Παράλληλα, θα δημιουργηθούν εταιρείες προμηθειών τροφίμων - ποτών, πετρελαιοειδών, μηχανικών επισκευών κτλ. (...)»

Αυτή είναι, εν συντομία, η νέα "μεγάλη ιδέα" την οποία θέλουν να προωθήσουν οι μεγαλοκαρχαρίες της πόλης. Η αρχή έγινε με την πυρκαγιά - εμπρησμό του 1917. Το επόμενο βήμα (το πλέον αποφασιστικό) το έκανε ο "εθνάρχης της αντιπαροχής και του μπετόν". Έκτοτε, όποιος μπορεί ξεσαλώνει καταστρέφοντας ("δημιουργικός εκσυγχρονισμός", γαρ). Η Θεσσαλονίκη είναι ήδη μια νεκροζώντανη πόλη χωρίς παρόν και μέλλον - ένα σύγχρονο κολαστήριο. Κάποιοι φιλοδοξούν να τοποθετήσουν την οριστική ταφόπλακα, προσβλέποντας σε μια κατάσταση (την οποία βαφτίζουν "ανάπτυξη") που θα παραπέμπει στην εφιαλτική πόλη του μέλλοντος (όπως την περιγράφει ο Σέρβος δημιουργός εικονογραφημάτων Enes Bilalović, γνωστότερος ως Enki Bilal). Μια άκρως πυκνοδομημένη πόλη, ένα αρχιτεκτονικό τερατούργημα, ένας καθημερινός θάλαμος αερίων. Σε όλα αυτά θα προστεθεί και άλλος πληθυσμός, θα εξαφανιστεί (οικοδομηθεί) πλήρως το λίγο εναπομείναν περιαστικό δάσος και θα ενταθούν οι ήδη φρενήρεις και αγχογόνοι ρυθμοί "ζωής". Όσοι γοητεύονται από τις "σειρήνες" ας ακολουθήσουν. Οι υπόλοιποι;

Σκίτσο του Ιρανού Afshin Sabouki

ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Ο πλανηταρχίδης στα Βαλκάνια. Τον υποδέχθηκαν ως μεσσία και λυτρωτή, ιδίως στην Αλβανία. Του "απαλλοτρίωσαν" το ωρολόγιον χειρός, το μάζεψε για να μην του το βουτήξουν ή του έπεσε λόγω τριβών και περιπτύξεων με το μέγα πλήθος; Καίρια και βασανιστικά ερωτήματα που ζητούν απόκριση - και, μάλιστα, αγωνιωδώς. Πάντως, εξαιρετικά υπερήφανοι οι επευφημώντες «(...) τον πιο υψηλό, σημαντικό και πιο διακεκριμένο, που είχαμε ποτέ, πρόεδρο των Η.Π.Α., που είναι η χώρα νούμερο ένα στον ελεύθερο κόσμο» (βαρυσήμαντη δήλωση του Μπερίσα). Όλα αυτά θυμίζουν την Ελλάδα των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, τότε που ο γερο-Παπανδρέου (ο "γέρος της Δημοκρατίας") παρέδιδε την Αθήνα στους Άγγλους για να την αιματοκυλήσουν ("Δεκεμβριανά") ή τη μετεμφυλιακή περίοδο με το αμερικανόδουλο αυταρχικό κράτος (ανάχωμα στον "ερυθρό κίνδυνο"). Όλοι οι αγώνες κάποτε δικαιώνονται...

Σκίτσο του Ρώσου Igor Smirnov

ΚΑΘΡΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΩΛΑ

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη ("Καθημερινή", Κυριακή 10 Ιουνίου 2007)

Ακαδημαϊκοί στην "ψειρού", πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ανήκοντες σε κατηγορία που απολαμβάνει (θεωρητικά, τουλάχιστον) σχετικό σεβασμό από σημαντική (αριθμητικά) μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. Βέβαια, η εγχώρια καθημερινότητα βρίθει περιπτώσεων τις οποίες οι "άμεμπτοι και ηθικοί" ονομάζουν "σκάνδαλα", ήτοι, συμπεριφορές που ξεφεύγουν από την κοινώς παραδεκτή ηθική. Τα "σκάνδαλα" εν Ελλάδι είναι μια ιδιάζουσα κατάσταση διότι αντιμετωπίζεται ποικιλοτρόπως - αν και, κατά βάση, με τον ίδιο τρόπο από τους περισσότερους: "σκανδαλιζόμαστε" και "αγανακτούμε" όταν γνωστοποιούνται άνομες συμπεριφορές άλλων, αλλά προσπαθούμε να επιβιώσουμε και να προχωρήσουμε (προς ποια κετεύθυνση;) με τρόπο λαθραίο, πειρατικό κι επιβαρυντικό για κάποιους (πολλούς) άλλους. Χαιρόμαστε και θριαμβολογούμε όταν οι "μίζες" και τα "λαδώματα" αφορούν πολιτικούς ή άλλους αντιπάλους, αλλά έχουμε την ίδια πρακτική και μεθοδολογία στην ημερήσια διάταξη προκειμένου να "κάνουμε τη δουλίτσα μας". Στην περίπτωση του Πάντειου Πανεπιστημίου έχουμε μια κλασική περίπτωση ασυγκράτητης πλουτολατρείας και ξιπασμένης λαιμαργίας η έκβαση της οποίας γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από διάφορους: «Βλέπετε; Δεν ανεχόμαστε τη διαφθορά και θα την πατάξουμε» θριαμβολογούν οι κυβερνώντες, «Δε μας πείθετε, αυτά είναι προεκλογικά πυροτεχνήματα και προπετάσματα καπνού για να ξεχαστεί η συγκάλυψη πιο κραυγαλέων σκανδάλων» αναφωνούν οι έτεροι διεκδικητές της πολύφερνης νύφης (της εξουσίας, ντε!!!). Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη επί του θέματος εξέφρασε ο Πάνος Θεοδωρίδης ("Πετεφρής") στη μόνιμη στήλη του στην εφημερίδα "Αγγελιοφόρος" (Κυριακή 10 Ιουνίου 2007): «Πιστεύω ότι η φυλακή και οι αυστηρές ποινές μαλακώνουν την κοινή γνώμη αλλά δε διορθώνουν τίποτε. Αυτό που παίζει ρόλο, αλλά δεν το βλέπω να γίνεται πουθενά, είναι η εγκατάλειψη κάθε δημόσιας θέσης ή λειτουργήματος έπειτα από μια τελεσίδικη καταδίκη. Αυτοί με τις Φεράρι και τα χαλιά-κιλίμια θα έπρεπε να υποστούν κανονική δήμευση της περιουσίας τους και το πολύ πολύ να τους δίνουν μια σύνταξη του Ι.Κ.Α. και να τους απαγορεύουν κάθε ανάμιξη σε δημόσιο λειτούργημα (...) Δεν έχω κανένα λόγο να συμπαθώ τους πανεπιστημιακούς, παρά το πλήθος των πανεπιστημιακών φίλων μου, και φαντάζομαι ότι τα γενικά αισθήματα είναι αμοιβαία. Με ενοχλεί ότι θεωρούνται "γνώστες", ενώ είναι ειδικοί, με ενοχλεί που ασκούν πάρα πολλές παράλληλες δραστηριότητες, επειδή κάθε κυβέρνηση τους θεωρεί εξ οφίτσιο γνώστες του αντικειμένου τους. Δεν καταλαβαίνω ή μάλλον καταλαβαίνω πολλά για τον τρόπο που πολλοί διαχειρίστηκαν τις "έρευνες", αλλά δύσκολα θα μπορούσε να τους αποδώσει κάποιος υψηλά ποσοστά απατεωνίας ή χαλαρής συνείδησης, τουλάχιστον παραπάνω από τους συγγραφείς, τους μοντελίστ και τους αγρότες (...)»

ΟΧΙ ΑΜΑΧΗΤΙ !!!

Rostock Γερμανίας, ετήσια σύνοδος G(angsters) 8, με τις καθιερωμένες (ευτυχώς) αντιδράσεις κάποιων που δε νιώθουν ασπόνδυλοι αυλοκόλακες ή "συνετοί νοικοκυραίοι". Οι φωτογραφίες από την εξαιρετική ηλεκτρονική διεύθυνση www.athens.indymedia.org.

Όχι, δεν είναι "απλοί εργαζόμενοι που εκτελούν διαταγές και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς". Είναι τα μαντρόσκυλα της εξουσίας, το απαραίτητο στήριγμά της. Καμία εξουσία (νομότυπη ή όχι) δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της ή να αυθαιρετήσει αν δεν (υπο)στηρίζεται από αστυνομία, στρατό και λαουτζίκο. Και, τα προαναφερθέντα σύνολα απαρτίζονται από "απλούς και καθημερινούς ανθρώπους" οι οποίοι διεκδικούν το ακαταλόγιστο αυτοανακηρυσσόμενοι σε "μεροκαματιάρηδες οικογενειάρχες". Θα τους το αναγνωρίσουμε;

Το απωθημένο του είναι η γεωπονία...

Όψιμοι λάτρεις της "έβδομης τέχνης"...

Νάτες και οι αμαζόνες...

Όξω ρε!!!

Περιπτύξεις...

Ώρα για πότισμα...

Πώς μπλέξαμε έτσι;

Το "Black Block" εν δράσει...

Θα μπορούσε να πει κάποιος: «Εντάξει, θα κάνουν φασαρία, θα διαδηλώσουν, θα συγκρουστούν αλλά, στο τέλος, δε θα αλλάξει τίποτα. Πάλι οι μεγάλοι θα αποφασίζουν για όλα». Ίσως, αλλά, αυτό δε σημαίνει πως θα τα δεχόμαστε όλα αδιαμαρτύρητα. Εξάλλου, είναι δίκαιο να πληρώνουν κάποιο τίμημα (κάθε φορά και μεγαλύτερο) οι "μεγάλοι" και οι λακέδες τους. Να ορίσουμε και πάλι το περιεχόμενο της λέξης "αξιοπρέπεια"...

ΟΥΡΑΝΙΑ ΓΑΛΗΝΗ 4.VI.1989

Ονομάστηκε "Ά­νοι­ξη του Πε­κί­νου" του 1989, και κα­τα­πνί­γη­κε στο αί­μα α­πό τη δογματική γρα­φειο­κρα­τί­α του "Κομ­μου­νιστι­κού" Κόμ­μα­τος της Κί­νας. Ω­στό­σο, οι αι­τί­ες που ο­δή­γη­σαν σ’ αυ­τήν την εξέ­γερ­ση ε­ξα­κο­λου­θούν να υ­φί­στα­νται. Α­πό το 1978 η γρα­φειο­κρα­τική μονοκρατορία του Κ.Κ.Κίνας ε­γκαι­νί­α­σε μια πο­λι­τι­κή φιλε­λευ­θε­ρο­ποί­η­σης της οι­κο­νο­μί­ας και ρή­ξης με το μα­ο­ϊ­κό πα­ρελ­θόν. Η πο­λι­τική εκείνη α­πο­τε­λού­ταν α­πό δύ­ο φά­σεις: η πρώτη (1979-1984) α­φο­ρού­σε τον α­γρο­τι­κό τομέ­α και η δεύ­τε­ρη (με­τά το 1984) α­φο­ρού­σε τον βιο­μη­χα­νι­κό και ε­μπο­ρι­κό το­μέ­α, πε­ριε­λάμ­βα­νε ά­νοιγ­μα της Κί­νας στις ξέ­νες ε­πεν­δύ­σεις (κυ­ρί­ως για­πω­νέ­ζικες), ι­διω­τι­κο­ποί­η­ση των πό­ρων, εν­θάρ­ρυν­ση της ι­διω­τι­κής πρω­το­βου­λί­ας στην ύ­παι­θρο, ει­σα­γω­γή κρι­τη­ρί­ων πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας στα ερ­γο­στά­σια κτλ. Μέ­χρι το 1989 οδήγησε σε μια σχετική οι­κο­νο­μι­κή α­νά­πτυ­ξη, ο­δή­γη­σε ό­μως και στη δη­μιουρ­γί­α τε­ρά­στιων α­νι­σο­τή­των. Νέ­α στρώ­μα­τα πλου­σί­ων εμ­φα­νί­στη­καν στις πό­λεις και στην ύ­παι­θρο, ενώ 200 ε­κα­τομ­μύ­ρια α­γρότες κα­τα­στρά­φη­καν και κατευ­θύν­θη­καν προς τα με­γά­λα α­στι­κά κέ­ντρα. Η ει­σα­γω­γή μιας “μει­κτής” οι­κο­νο­μί­ας αύ­ξη­σε το μέ­σο βιο­τι­κό ε­πί­πε­δο, αλ­λά ο­δή­γη­σε σε μια α­ναρ­χί­α της πα­ρα­γω­γής και της δια­νο­μής ενώ γιγαντώθηκε (κυ­ρί­ως μέ­σα στο κόμ­μα και τον στρα­τό) έ­να στρώ­μα προ­νο­μιού­χων, μια πραγ­μα­τι­κή παρασιτική μα­φί­α που εί­χε στα χέ­ρια της την οι­κο­νο­μι­κή ε­ξου­σί­α. Οι βιο­μη­χα­νι­κοί ερ­γά­τες που για χρό­νια α­πο­λάμ­βα­ναν την α­σφά­λεια της ερ­γα­σί­ας και του ει­σο­δή­μα­τος τους, εί­δαν την α­γο­ραστι­κή τους δύ­να­μη να κα­ταρ­ρέ­ει α­πό τον ε­πι­τα­χυ­νό­με­νο πλη­θω­ρι­σμό λό­γω της α­πε­λευ­θέ­ρω­σης των τι­μών σε πο­λυά­ριθ­μα α­γα­θά πρώ­της α­νά­γκης. Στις πα­ραμο­νές του 1989 ο πλη­θω­ρι­σμός εί­χε υ­περ­βεί το κό­στος ζω­ής, τα ερ­γα­τι­κά ει­σο­δήμα­τα α­πό την άλ­λη έ­με­ναν κα­θη­λω­μέ­να, η α­νερ­γί­α αυ­ξα­νόταν συ­νε­χώς, η μο­νιμό­τη­τα στην ερ­γα­σί­α ε­ξα­φα­νι­ζό­νταν, ει­δι­κά για τις πιο α­δύ­να­μες κοι­νω­νι­κές ο­μά­δες (π.χ. έ­γκυες γυ­ναί­κες), οι κοι­νω­νι­κές πα­ρο­χές και οι δη­μό­σιες δα­πάνες μειώ­θη­καν δρα­στι­κά. Η κα­τά­στα­ση γι­νό­ταν α­κό­μη πιο α­φό­ρη­τη λό­γω της δια­φθο­ράς των κρα­τι­κών στε­λε­χών που επω­φε­λού­νται από την ι­διω­τι­κο­ποί­η­ση της οι­κο­νο­μί­ας. Α­πό τις αρ­χές του Μά­η του 1989 και για ε­φτά ε­βδο­μά­δες ξε­τυ­λί­χτη­κε έ­να με­γα­λειώ­δες κί­νη­μα που α­γκά­λια­σε πλα­τιές μά­ζες φοι­τη­τών, ερ­γα­τών και πλη­βειακών στρω­μά­των στο Πε­κί­νο αλ­λά και σε 314 άλ­λες με­γά­λες πό­λεις (Σαν­γκά­η, Κα­ντόνα, Χιάν, Βου­χάν κα) ε­νά­ντια στη δι­κτα­το­ρί­α του Κ.Κ.Κί­νας και τη φι­λε­λευ­θε­ρο­ποί­η­ση της οι­κο­νο­μί­ας. Στην πό­λη Ναν­κίν, 1600 χι­λιό­με­τρα έ­ξω από το Πε­κί­νο, 1000 φοι­τη­τές ξε­κί­νη­σαν πο­ρεί­α προς την κι­νε­ζι­κή πρω­τεύ­ου­σα. Απέναντι σ’ αυ­τό το με­γα­λειώ­δες κί­νη­μα το κα­θε­στώς α­ντέ­δρα­σε βί­αια. Στις 20 Μά­η ε­πι­βλή­θη­κε στρα­τιω­τι­κός νό­μος, ενώ 300.000 στρα­τιώ­τες δια­τά­χθηκαν να κα­τευ­θυν­θούν προς την πλα­τεί­α Τιεν-Αν-Μεν του Πε­κί­νου, το κέ­ντρο της ε­ξέ­γερ­σης. Μια ε­ξα­γριω­μέ­νη αν­θρω­πο­θά­λασ­σα πε­ρι­κύ­κλω­σε και α­νέ­κο­ψε την πο­ρεί­α των στρα­τιω­τι­κών μο­νά­δων τρα­γου­δώ­ντας την κομ­μου­νι­στι­κή διε­θνή. Τε­λι­κώς, τα ξη­με­ρώ­μα­τα 3 προς 4 Ιού­νη ο Λα­ϊ­κός Α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κός Στρα­τός με ταν­κ και τε­θω­ρα­κι­σμέ­να ει­σέ­βα­λε στην πλατεί­α πνί­γο­ντας στο αί­μα το κί­νη­μα. Ο α­ριθ­μός των νε­κρών δεν έ­γι­νε πο­τέ γνωστός. Η ε­πί­ση­μη εκ­δο­χή του Πε­κί­νου μι­λά­ει για πά­νω α­πό “300 νε­κρούς α­πό τους ο­ποί­ους οι μι­σοί στρα­τιώ­τες”. Τα γε­γο­νό­τα της πλα­τεί­ας α­κο­λού­θη­σαν δί­κες δια­δη­λω­τών αλ­λά και στρα­τιω­τών που αρ­νή­θη­καν να πυ­ρο­βο­λή­σουν διαδη­λω­τές. Ο αριθμός των θυμάτων παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστος και η Πλατεία Τιενανμέν, έκτοτε, κάθε χρόνο στις 4 Ιουνίου μένει κλειστή. Τις ημέρες εκείνες, μια συγκλονιστική φωτογραφία έκανε τον γύρο του κόσμου και, έκτοτε, συμβολίζει την αναπόφευκτη θέση του ατόμου απέναντι στην ανάλγητη εξουσία, την αντίσταση στην ασυδοσία και την ακαταμάχητη δύναμη της απελπισίας των πληβείων της κάθε εποχής: στην Πλατεία Τιενανμέν ένας νέος Κινέζος, μόνος, προτάσσει το σώμα του προσπαθώντας έτσι να σταματήσει μία φάλαγγα έξι αρμάτων.

Χαν Ντονγκφάνγκ. Πριν δέκα επτά χρόνια. Στο Πεκίνο. Μόνος μπροστά στις ερπύστριες. Γράφει η Τέτα Παπαδοπούλου στην "Ελευθεροτυπία" (Παρασκευή 25 Μάη 2007): «(...) Η Κίνα συνεχίζει τον πρωταθλητισμό στις θανατικές εκτελέσεις και το εμπόριο οργάνων (στο οποίο συμβάλλουν σημαντικά, χωρίς φυσικά να ερωτηθούν, οι κρατούμενοι οι καταδικασμένοι σε θάνατο). Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας διατηρεί πάντα το μονοπώλιο της εξουσίας και τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα του καθεστώτος, πλην όμως τώρα οικοδομεί τον... καπιταλισμό. Τέτοιες καινοτομίες. Και, τέλος, το Πεκίνο ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2008. (...) Ο χαρισματικός Χαν Ντονγκφάνγκ, 43 ετών σήμερα, γιος αγροτών, αναδείχτηκε -παρότι δεν ήταν φοιτητής- σε μία από τις ηγετικές μορφές της εξέγερσης στην Τιενανμέν. Κι αυτό δεν είναι τίποτα, αν μπορώ να πω, μπροστά σε ό,τι έκανε στη συνέχεια και συνεχίζει να κάνει. (...) Ο Χαν Ντονγκφάνγκ γεννήθηκε στο Πεκίνο, το 1963. Στα δεκαεπτά του αρχίζει να δουλεύει στους σιδηροδρόμους (ελεγκτής της θερμοκρασίας στα βαγόνια-ψυγεία). Τον Μάιο του 1989, λίγο πριν από την εξέγερση στην Τιενανμέν, επιχειρεί το αδιανόητο. Ιδρύει την "Αυτόνομη Ενωση Εργατών Πεκίνου". Ιδρύει, δηλαδή, το πρώτο ανεξάρτητο συνδικάτο στην κομμουνιστική Κίνα. Το γεγονός αυτό θα τον κάνει γνωστό στη Δύση. Συλλαμβάνεται στην Τιενανμέν. Ανακρίνεται επί δύο χρόνια. Υφίσταται εικονικές εκτελέσεις. Στο τέλος, τον ρίχνουν σε ένα κελί με βαριά φυματικούς κρατουμένους. Μολύνεται. Η καμπάνια στο εξωτερικό για την απελευθέρωσή του φέρνει αποτέλεσμα. Βγαίνει από τη φυλακή ημιθανής, το 1991. Χειρουργείται στις Η.Π.Α. (του αφαιρούν τον ένα πνεύμονα) και το κόστος της επέμβασης καλύπτει η Ομοσπονδία Αμερικανικών Συνδικάτων AFL-CIO. Δεν θα μείνει όμως στις Η.Π.Α. Μόλις συνέρχεται και πατάει στα πόδια του, επιστρέφει πίσω στην Κίνα. Τον απελαύνουν. Επιχειρεί ξανά. Τον εντοπίζουν στα σύνορα και, κυριολεκτικά, τον πετούν από την άλλη πλευρά. Πού βρίσκεται σήμερα; Ο Χαν Ντονγκφάνγκ είναι εγκατεστημένος από το 1994 στο Χονγκ Κονγκ (ζει με την οικογένειά του σε ένα ταπεινό διαμέρισμα στο νησάκι Λάμα). Με τι ασχολείται στο Χονγκ Κονγκ; Είναι εντελώς αφοσιωμένος σε κάτι μοναδικό, καταπληκτικό. Ο Χαν Ντονγκφάνγκ έχει ιδρύσει τη μη κυβερνητική οργάνωση "Εργατικό Δελτίο της Κίνας", που επί της ουσίας είναι ένα συνδικάτο! Ενα συνδικάτο που δεν έχει όμοιό του πουθενά στον κόσμο. Ενα συνδικάτο που από το Χονγκ Κονγκ συμβουλεύει και υπερασπίζεται τους εργάτες και τα δικαιώματά τους στην Κίνα (με τη συμβολή και μιας ομάδας περίπου τριάντα Κινέζων δικηγόρων). Ναι, από το Χονγκ Κονγκ στην Κίνα. Υπεράσπιση εξ αποστάσεως. Πώς γίνεται αυτό; Το συνδικάτο λειτουργεί μέσω Διαδικτύου. Εκτός από το Διαδίκτυο (η ευρεία διάδοσή του στην Κίνα βοηθά πολύ), ο Χαν Ντονγκφάνγκ χρησιμοποιεί και ένα άλλο "όπλο", παλαιότερης τεχνολογίας, αλλά αποτελεσματικό: το ραδιόφωνο. Έχει δική του εκπομπή τρεις φορές την εβδομάδα (στο Radio Free Asia). Προετοιμάζοντας τις εκπομπές του, προκαλεί προηγουμένως φόρουμ συζητήσεων στο Διαδίκτυο. Διασταυρώνει. Ξεψαχνίζει. Διπλοδιασταυρώνει. Οι ακροατές του στην Κίνα μαθαίνουν όλα όσα τα κινεζικά μέσα ενημέρωσης δεν λένε ποτέ (...)»

Η Κίνα ετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς του 2008, εκτοπίζοντας εκατομμύρια αγρότες κι ερημώνοντας την ύπαιθρο για να πραγματοποιήσει μεγαλεπήβολα έργα (φράγματα κ.ά) ενώ βρίσκεται στη "μαύρη λίστα" της Διεθνούς Αμνηστίας αναφορικά με τα πολιτικά δικαιώματα και το σεβασμό της ζωής των υπηκόων της. Το μόνο σίγουρο είναι το εξής: οι απανταχού εξουσιαστές δε θα βρίσκουν ποτέ "ουράνια γαλήνη", διότι δεν τους αξίζουν ούτε τα "δύο μέτρα γης" που, θεωρητικά, δικαιούται κάθε άνθρωπος...