Κάλλιο αργά... Η ιστοσελίδα www.addiopizzo.org δημιουργήθηκε για να γνωστοποιήσει και να διευρύνει την αντίδραση μερίδας του πληθυσμού της Σικελίας ενάντια στους "φόρους" (κοινώς, νταβατζιλίκια) που επιβάλλει η mafia. Κείμενο υπάρχει και στην ελληνική γλώσσα. Οι Σικελοί αποφάσισαν να αντιδράσουν απέναντι σε μια πανίσχυρη, πολυπληθή και πολυπλόκαμη οργάνωση. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, στο 7% του ιταλικού Α.Ε.Π. υπολογίζεται ο τζίρος της mafia, η οποία θεωρείται η μεγαλύτερη επιχείρηση της Ιταλίας. Επίσης, ας μη λησμονούμε πως η συγκεκριμένη "επιχείρηση" πλησιάζει τους δύο αιώνες ζωής και αντανακλά νοοτροπίες και πρακτικές βαθιά ριζωμένες στη συνείδηση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού της νότιας Ιταλίας. Δηλαδή, είναι σαρξ εκ της σαρκός του...
«Να μην αφήσουμε μόνη την Τουρκία στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας», κραυγάζει η μονίμως χαμογελαστή Ντορολίζα. Πράγματι, μετά την ηρωική παράδοση του αρχιτρομοκράτη Abdullah "Apo" Öcalan από τον γίγαντα Σημίτη, το υπερήφανο και ατρόμητο νεοελληνικό κράτος οφείλει να απολογηθεί στη γείτονα χώρα (κοιτίδα του σύγχρονου πολιτισμού και της δημοκρατίας) και για την προ δύο (σχεδόν) αιώνων αιματηρή κι επονείδιστη δράση των έκνομων συμμοριτών με τα καριοφίλια και τα λιανοντούφεκα. Και να πάψουν, επιτέλους, οι ασύμμετρες όσο και συντονισμένες συκοφαντίες περί "λευκών κελιών" και σκιώδους στρατοκρατικής κυβέρνησης. Όσο για τους απόγονους των Μηδών, ας μείνουν στα βουνά - αφού δεν δέχονται την ευεργετικά ομογενοποιημένη παγκοσμιοποίηση...
«Por tu futuro. Por el de todos. En las Fuerzas Armadas trabajamos por la paz y la seguridad en los lugares donde más no necesitan. Esforzándonos día a día para que el mundo sea un lugar mejor para vivir. Únete a unos hombres y mujeres preparados para dar servicio a las nuevas necesidades de la sociedad de una forma moderna y eficaz».
Μετάφραση από την ισπανική: «Για το μέλλον σου. Για το μέλλον όλων. Στις Ένοπλες Δυνάμεις εργαζόμαστε για την ειρήνη και την ασφάλεια εκεί όπου μας χρειάζονται περισσότερο. Προσπαθώντας κάθε μέρα, ώστε ο κόσμος να είναι ένα καλύτερο μέρος για να ζούμε. Ενώσου με άνδρες και γυναίκες έτοιμους να υπηρετήσουν τις νέες ανάγκες της κοινωνίας με τρόπο σύγχρονο και αποτελεσματικό».
Αποκρυπτογράφηση: «Φρόντισε να μην υπάρξει μέλλον, υποθηκεύοντας και το παρόν σου. Στις θεσμοθετημένες οργανώσεις βίας και καταστολής διαφυλάττουμε και αναπαράγουμε τις σχέσεις κυριαρχίας και συμβάλλουμε στην επιβολή της Νέας Τάξης εκεί όπου οι πάτρωνές μας τα βρίσκουν "μπαστούνια" (Αφγανιστάν, Ιράκ,…). Αν προκύψει και μια 11η Μαρτίου, οι κακοί ευθύνονται. Μοχθούμε (εκ της μοχθηρίας) ανελλιπώς, ούτως ώστε να μην εκλείψουν οι κάθε είδους εξοπλισμοί – άλλωστε, έτσι εξασφαλίζουμε το παντεσπάνι μας. Όσο για τις παράπλευρες απώλειες, ας πρόσεχαν (διάλεξαν λάθος τόπο και λάθος στιγμή). Γίνε ένα με άλλα λοβοτομημένα ασπόνδυλα, οι οποίοι ελπίζουν στην ελεημοσύνη των κυρίαρχων, έλα να υπηρετήσεις παγιωμένες αξίες και καταστάσεις. Εμείς, ως ανταμοιβή, θα σου επιτρέψουμε να επιβιώσεις και να αναπαραχθείς – χρειαζόμαστε και τους απογόνους σου…».
Νέες αυξήσεις στις αποδοχές δικαστικών και βουλευτών, σύμφωνα με δημοσίευμα στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" (21.10.2007), μέγας μπαταχτσής το μη αξιόχρεο κράτος, σύμφωνα με έτερο δημοσίευμα στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" (28.10.2007). Αφιερωμένα, αμφότερα, στα εκατομμύρια αδαείς και συνένοχους ψηφοδότες που (με "δημοκρατικές διαδικασίες") εξουσιοδότησαν τα λαμόγια της εξουσίας να συνεχίσουν να παρασιτούν αναίσχυντα και προκλητικά...
Η συγγραφέας Doris Lessing βραβεύθηκε προσφάτως με το Nobel λογοτεχνίας. Για το έργο της ας μιλήσουν άλλοι που γνωρίζουν περισσότερα. Το παρόν σχόλιο αφορά σε κάποιο σημείο της συνέντευξής της που δημοσιεύθηκε στην ισπανική εφημερίδα "El Paίs" (21.10.2007).
Ερώτηση: Η 11η Σεπτεμβρίου, η 11η Μαρτίου, οι επιθέσεις στο Λονδίνο, εμείς εξακολουθούμε να υποφέρουμε από την Ε.Τ.Α. Έχετε γράψει πολύ σχετικά με την τρομοκρατία.
Απάντηση: Κι εμείς, εδώ, είχαμε τον I.R.A.Ο κόσμος λησμονεί πως ο I.R.A. επιτέθηκε με βόμβες εναντίον της Κυβέρνησής μας, πως σκότωσε αρκετούς ανθρώπους καθώς διεξαγόταν το συνέδριο του συντηρητικού κόμματος - στο οποίο προήδρευε η πρωθυπουργός Margaret Thatcher. Ο κόσμος ξεχνά. Η 11η Σεπτεμβρίου υπήρξε τρομακτική, αλλά αν ξαναδούμε την ιστορία του I.R.A., αυτό που συνέβη στις Η.Π.Α. δεν είναι και τόσο φοβερό.
Κάπου τα μπέρδεψε η γιαγιά. Όχι μόνο σχετικά με τους αριθμούς, αλλά κι επί της ουσίας. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 1984, στο Grand Hotel της αγγλικής πόλης Brighton, κατά τη διάρκεια του ετήσιου συνεδρίου του συντηρητικού κόμματος (Tories). Ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (I.R.A.) προσπαθεί, με βομβιστική επίθεση, να εξοντώσει την πρωθυπουργό Margaret Thatcher. Τελικός απολογισμός: πέντε νεκροί, η Thatcher γλιτώνει. Εκείνο που "ξεχνά" η (κατά τ' άλλα συμπαθής) γιαγιά, είναι η (εδώ και πολλούς αιώνες) αιματηρή κυριαρχία των Αγγλοσαξόνων εις βάρος των Κελτών. "Ξεχνά" τη μέχρι πρότινος βίαιη καταστολή των αγγλικών στρατευμάτων εισβολής εις βάρος των γηγενών Ιρλανδών. "Ξεχνά" τους νεκρούς έγκλειστους (στις φυλακές Long Kesh) απεργούς πείνας του 1981. Όπως όλοι οι "πολιτικώς ορθοί", η Lessing δεν κάνει την απαραίτητη διάκριση μεταξύ πρωτογενούς βίας και αντιβίας. Άλλωστε, είναι ενδεικτικό το ότι χρησιμοποιεί την έκφρασή "κυβέρνησή μας" - οποία ταύτισις!!! Ας εμβαθύνει στην Ιστορία πριν εκστομίσει μπούρδες. Τα επόμενα οπτικοακουστικά ντοκουμέντα, αφιερωμένα στην κάτοχο του φετινού Nobel λογοτεχνίας.
Στο ίδιο φύλλο, υπάρχει συνέντευξη του José María Setién (επίτιμος επίσκοπος της βασκικής πόλης του San Sebastián), ο οποίος προσεγγίζει το ζήτημα της πολιτικής αντιβίας από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία.
Ερώτηση: Πού ανάγονται οι ρίζες της ιδεολογίας που υποστηρίζει την πρακτική της πολιτικής δολοφονίας;
Απάντηση: Πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται στη μαρξιστική διαλεκτικήτου ιστορικού υλισμού. Χρησιμοποιούν μονίμως τη σύγκρουση για βαθύνουν την κρίση, προσβλέποντας σε μιαν ανώτερη σύγκρουση. Γι' αυτούς, ο αυτοπροσδιορισμός και η εδαφική κυριαρχία είναι στρατηγικοί στόχοι διότι, κατά βάθος, είναι επαναστάτες. Έχουν ως προτεραιότητα τη διαρκή εκπαίδευση της κοινωνίας στη σύγκρουση.
Ακολούθως, μιλά για τη στάση (ανοχή και συνεργασία) τόσο της Καθολικής Εκκλησίας όσο και της πλειονότητας του ισπανικού πληθυσμού κατά τη διάρκεια του φρανκικού καθεστώτος. Εν συνεχεία:
Ερώτηση: Η κατάσταση δε βελτιώθηκε με την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας;
Απάντηση: Και, με την εξαφάνιση του Franco, εξέλιπαν όλες οι άδικες συμπεριφορές της πολιτικής εξουσίας;
Ερώτηση: Λέτε πως η βία δενακυρώνει το δίκαιο και την ηθική των πολιτικών επιδιώξεων της Ε.Τ.Α.
Απάντηση:Αναφέρομαι στον αυτοπροσδιορισμό καιστην εδαφική κυριαρχία. Πίσω από την κατάσταση στη Χώρα των Βάσκων υπάρχει μια αδικία που δεν καταγγέλλει μόνο η Ε.Τ.Α. Τα ιστορικά δικαιώματα των Βάσκων παραβιάστηκαν μέσω μιας βίαιης δράσης που μετατράπηκε σε Δίκαιο. Και θέλω να ξέρω αν αυτά τα δικαιώματα υπάρχουν ή όχι, αν ενσωματώθηκαν στο Σύνταγμα.
Το πτώμα του Carlo Giuliani, καταμεσής στην πλατεία Alimonda.
Genova, 20 Ιουλίου 2001, συγκρούσεις μεταξύ του Black Block και των κατασταλτικών μηχανισμών. Ο Carlo Giuliani (23 ετών) πέφτει νεκρός μετά από πυροβολισμό του carabiniere Mario Placanica. Σαφέστατα, στον μπάτσο αναγνωρίστηκε "βρασμός ψυχής" και "νόμιμη άμυνα". Είναι γνωστό πως για την εξουσία δεν αρκεί η φυσική εξόντωση του εξεγερμένου αντιπάλου, αλλά απαιτείται και ο ηθικός του εκμηδενισμός καθώς και η εξαφάνισή του από τη συλλογική μνήμη. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ο δήμ(ι)ος της πόλης του Milano αποφάσισε το σβήσιμο ενός γκράφιτι (που εικόνιζε τον νεκρό διαδηλωτή) σε τοίχο της πόλης. Σύμφωνα με μια ρήση, η απουσία μνήμης σημαίνει απουσία μέλλοντος...
Μόνο στο ηρωικό και ανυπότακτο Ελλαδιστάν ο τομέας της δημόσιας υγείας λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά. Μόλις γνωστοποιήθηκε το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο "αρχιεπίσκοπος - κεραυνός", κινητοποιήθηκαν άπαντες οι μηχανισμοί για να τον συνδράμουν. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν κακοήθεις (και κατά φαντασίαν ασθενείς, συν τοις άλλοις) οι οποίοι προσπαθούν (ματαίως, όμως) να υπονομεύσουν και να συκοφαντήσουν το νεοελληνικό θαύμα. Προφανώς, επιδιώκουν τα πολυπόθητα 15 λεπτά της δημοσιότητας. Το σίγουρο είναι πως δε θα γίνει "το δικό τους". Διαβάστε για τα αίσχη τους ("Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" 21.10.2007, καθώς και "Ελευθεροτυπία" 22.10.2007).
Κρούσματα αντίδρασης "νοικοκυραίων" εναντίον προγραμμάτων αποασυλοποίησης όπως το πρόσφατο στο Κολχικό (περιοχή Λαγκαδά), δεν είναι καινοφανή. Όσοι αντιδρούν (και μάλιστα, βίαια) είναι πεπεισμένοι πως χαίρουν επαρκούς και ακλόνητης ψυχικής υγείας, την οποία μεταλαμπαδεύουν και στα τέκνα τους. Είναι σαφές πως η αξιολάτρευτη ελληνική καθημερινότητα και η αξιοθαύμαστη οργάνωση της αδούλωτης ιθαγενούς κοινωνίας κινδυνεύουν από λίγους διαταραγμένους αποσυνάγωγους. Ως εκ τούτου, επιβάλλεται ο περαιτέρω εξοβελισμός αυτών (κάτι σαν "τελική λύση") για να μπορέσουμε όλοι οι υπόλοιποι (δηλαδή, οι υγιείς) να ολοκληρώσουμε το θεάρεστο και μεγαλειώδες (καθημερινό) έργο μας...
«Οδεύουμε προς έναν νέο αιώνα των φώτων. Μόνο που, αυτή τη φορά θα είναι σβηστά». Του El Roto στην "El Paίs" (15.10.2007)
Σχετικά με τις λίμνες Radley έγραψε χθες ο Χρήστος Μιχαηλίδης ("Ελευθεροτυπία" 17.10.2007). Το δημοσίευμα αποδεικνύει πως η επελαύνουσα σήψη είναι γενικευμένη κι επεκτείνεται ακόμη και στην "πολιτισμένη και προηγμένη" Εσπερία (δεν περιορίζεται μόνο στη βαλκανική ψωροκώσταινα της θεοποιημένης αρπαχτής). Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι παράξενα ούτε καινοφανή - τουναντίον, έχουν επικρατήσει ως κανόνας και "αναπόφευκτη" πρακτική. Πράγματι, η λαχτάρα για επιβίωση (αρχικά) και για υλική υπερκαταναλωτική ευμάρεια (εν συνεχεία), χτίζουν το τερατώδες οικοδόμημα της ανείπωτης ύβρεως για ό,τι μας ξεπερνά και δε μας έχει ανάγκη (απεναντίας, απαιτεί την άμεση εξαφάνισή μας)...
Ο "σκεπτόμενος άνθρωπος", το περίφημο μπρούτζινο γλυπτό του Auguste Rodin μεταφέρθηκε από το Παρίσι στην Ισπανία και τοποθετήθηκε (έως τις 12 Δεκεμβρίου), μαζί με άλλα έξι έργα του Γάλλου γλύπτη στην οδό Larios, στην πόλη της Málaga. Όταν πρωτοαντίκρισα το συγκεκριμένο γλυπτό στο Μουσείο Rodin στο Παρίσι, σκέφτηκα πως ο τίτλος του έργου θα μπορούσε να ήταν "ο απογοητευμένος δονκιχώτης" ή "ο ηττημένος ουτοπιστής", ή... Τώρα, σε ένα από τα πλέον πολύβουα σημεία της ισπανικής μεγαλούπολης (στη γαλλική πρωτεύουσα απολάμβανε τη σχετική ησυχία ενός δροσερού κήπου), τα μάτια του θα δουν διάφορα σημεία και τέρατα (ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα)... Ούτε τα αγάλματα δεν μπορούν να βρουν γαλήνη από τα έργα και τις ημέρες των "έλλογων και πολιτισμένων" δίποδων...
Το εικονιζόμενο σύμπλεγμα κτιρίων βρίσκεται στο San Diego των Η.Π.Α. και στεγάζει την Αμφίβια Ναυτική Βάση Coronado 320-325. Ενδιαφέρον ρεπορτάζ δημοσιεύτηκε στην αγγλική εφημερίδα "The Guardian" (27.09.2007). Είναι εμφανές ποιο σύμβολο σχηματίζουν τα κτίρια. Το αρχιτεκτονικό αποτέλεσμα μπορεί να υπήρξε τυχαίο ή όχι. Πάντως, ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος: η σβάστικα (σύμβολο με καταγωγή στην αρχαιότητα, το χρησιμοποίησαν οι αποκρυφιστές και το σφετερίστηκαν οι ναζί), άνετα μπορεί να συμβολίσει την πορεία του "έθνους" των βορειοαμερικανών, από την απόβαση των πρώτων εποίκων έως τις ημέρες μας (και όλα δείχνουν πως υπάρχουν ακόμη σελίδες που θα βαφτούν με αίμα)...
"Διάλογος" για το ασφαλιστικό στο προσκήνιο και η κυβέρνηση της Νέας Δημοπρασίας ανιχνεύει το έδαφος και μετρά αντιδράσεις. Επειδή, όμως, ο πρωθυπουργίσκος και οι υπουργίσκοι του δε θέλουν να τρωθεί (και άλλο) το "φιλολαϊκό" προφίλ τους, ξαμολήθηκε ο γνωστός και μη εξαιρετέος λακές, ονόματι Γκαργκάνας, για να προαναγγείλει τα μελλούμενα εκ μέρους αυτών. Τι είπε, λοιπόν, ο τελάλης; Τίποτα καινούριο ή πρωτότυπο: υπογεννητικότητα, εισφοροδιαφυγή, ελλείμματα, "μαύρες τρύπες", κίνδυνος αφανισμού των ασφαλιστικών ταμείων, κλπ. Τόσο βαθυστόχαστες απόψεις!
Η τακτική είναι γνωστή και διαρκώς επαναλαμβανόμενη: διάφοροι "σοφοί" χαραμοφάηδες που στρογγυλοκάθονται (με την αξία τους, βεβαίως!) σε παχυλότατα αμειβόμενες θέσεις, αναλαμβάνουν τη βρώμικη δουλειά (αφού δεν τίθεται θέμα πολιτικού κόστους) να προτείνουν τα πιο ακραία και απεχθή οικονομικά μέτρα. Ακολούθως, η κυβέρνηση απορρίπτει τα περισσότερα και σκληρότερα από αυτά και επιβάλλει (άνετα, πλέον) τα υπόλοιπα.
Το θλιβερό είναι ότι πολλές από τις επιστημονικοφανείς κινδυνολογικές αηδίες που εκστομίζουν οι "ειδικοί", τις ενστερνίζεται η (γοητευμένη από τις κούφιες και καλοδιατυπωμένες θεωρίες) πλέμπα. Όταν ξεκίνησε η ιστορία με τα μεταλλαγμένα, τα ανθρωπάκια συμφωνούσαν με την άποψη πως «θα χορτάσουν οι μάο-μάο» (!!!), χωρίς να αντιλαμβάνονται πως τα πάντα εξαρτώνται από τον τρόπο κατανομής του πλούτου και τη διαιώνιση των σχέσεων κυριαρχίας. Έτσι και τώρα, με το ζήτημα του ασφαλιστικού: οι "νοικοκυραίοι", λόγω της κολοσσιαίας τους άγνοιας και της παροιμιώδους πνευματικής τους νωθρότητας, μαγεύονται από τις "σειρήνες" (δηλαδή, τους "ειδήμονες") και δέχονται την κάθε παπαριά που τους σερβίρουν.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά, τόσο απλά που "βγάζουν μάτι", και δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος οικονομολόγος για να αντιληφθεί το μέγεθος της απάτης και της ληστείας. Τα ασφαλιστικά ταμεία υπάρχουν για να συγκεντρώνουν τα χρήματα από την τακτική (υποχρεωτική και καθόλου ευκαταφρόνητη) εισφορά των εργαζομένων με σκοπό να τους προσφέρουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και (πολύ αργότερα) να τους παράσχουν μηνιαία σύνταξη. Αν, λοιπόν, υπάρχουν ελλείμματα και δυσαναλογίες, αυτά δεν οφείλονται στη "γήρανση" του πληθυσμού αλλά στο ότι οι "υπεύθυνοι" είναι ανεπαρκείς (ανίκανοι διαχειριστές) ή κλέφτες. Και, για να το θέσω "λαϊκίστικα", είναι αδιανόητο να διακυβεύεται η σύνταξη κάποιου που καταβάλλει για δεκαετίες την υποχρεωτική εισφορά και οι βο(υ)λευτές να συνταξιοδοτούνται στις δύο (2) τετραετίες. Ακόμη και αν δεχτούμε πως υπάρχει σημαντικό ποσοστό εισφοροδιαφυγής, η ύπαρξη του άρθρου 44 (ρύθμιση χρεών, στην ουσία χαριστική - ειδικά όταν πρόκειται για Π.Α.Ε.) δείχνει τι ακριβώς συμβαίνει. Ακόμη κι αν δεχτούμε τη συνηθισμένη εξήγηση της "καμένης γης", ποτέ κανείς δε στρέφεται (πρακτικά και ουσιαστικά) εναντίον των προηγούμενων διαχειριστών, διότι όλοι από την ίδια κλεμμένη πίτα τρώνε.
Οι κυβερνώντες κλαίγονται διαρκώς πως «δεν υπάρχουν χρήματα στο ταμείο του κράτους». Εκ των υστέρων, αποδεικνύεται πως χρήματα υπάρχουν "όταν συντρέχει λόγος" (π.χ. αναδρομικά δικαστών, ολυμπιακά φαγοπότια, εξοπλισμοί και, γενικά, όπου υπάρχει περιθώριο μίζας). Πρόσφατα, εισήλθαν θριαμβευτικά στο ελληνικό κυνοβούλιο (με αυτήν την ορθογραφία) η "αριστερά των κινημάτων" και η "λαϊκή δεξιά", δύο κόμματα που (παρέα με το "κόμμα του λαού") διατείνονται πως κόπτονται για τους εργαζόμενους, τους άνεργους και για όλους τους χειμαζόμενους. Το "λογικό και ηθικό" θα ήταν, όλοι αυτοί οι "σωτήρες", να απέρριπταν την ετήσια χρηματοδότηση από τον δημόσιο κορβανά και να άφηναν αυτά τα εκατομμύρια ευρώ (που "τους αναλογούν") για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Αντ' αυτού, έχουμε μια "αριστερά" επιχορηγούμενη και κρατικοδίαιτη, βολεμένη και ακίνδυνη, ένα απαραίτητο δεκανίκι του συστήματος. Εξάλλου, το ποιόν τους φαίνεται και από το ότι, αναφορικά με τις εκλογές, ουδέποτε πρότειναν το αυτονόητο που θα έδειχνε σεβασμό στη βούληση εκείνων που απέχουν: η αποχή, τα άκυρα και τα λευκά, να μεταφράζονται σε άδεια έδρανα. Τότε, όμως, θα μειώνονταν και τα έσοδά τους...
«Αναμένω με υπομονή την ώρα του θαύματος», τιτλοφορεί ολοσέλιδο δημοσίευμά του ο "Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής" (14.10.2007), που αναφέρεται σε επιστολές του πνευματικού μας ηγέτη αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου από το Μαϊάμι προς φίλους και συνεργάτες. Κι εμείς σε ένα θαύμα προσβλέπουμε. Είναι, δε, αισχρό και ιταμό να ακούγονται κακοήθειες και χυδαιότητες περί «σκανδαλώδους και υπερβολικής προβολής του προβλήματός του, την ώρα που οι κοινοί θνητοί πεθαίνουν στα ράντσα και τους διαδρόμους των ελληνικών νοσοκομείων», καθώς και απαράδεκτα υπονοούμενα πως «αυτή η αρρώστια προκύπτει από μετάγγιση ή από σεξουαλική επαφή – και ο αρχιεπίσκοπος δεν έχει κάνει μετάγγιση». Ας δούμε, όμως, κάποιες από τις σκέψεις που εξέφρασε ο μακαριότατος κατά την παραμονή του στα ξένα, από τις οποίες φανερώνεται η μέγιστη αγωνία του δια την τύχην του ποιμνίου του και η έγνοιά του για τους καταφρονεμένους του ντουνιά. Δηλαδή, ό,τι χαρακτηρίζει έναν πραγματικό φωτισμένο ηγέτη: αυταπάρνηση, αυτοθυσία, ανυστεροβουλία και πλήρης αποστασιοποίηση από τα ανούσια εγκόσμια…
Στις 22 Αυγούστου γράφει: «(…) Βλέπω το δάκτυλο του Θεού να με εγγίζει και να με οδηγεί (…) Προσεύχομαι εντατικά και παρακαλώ τον Θεό και όλους τους Αγίους να με βοηθήσουν. Τελικά ο Θεός έχει το σχέδιό του (…)». Για όσους δεν κατάλαβαν: Αποδεχόμεθα πλήρως τη βούληση και το σχέδιο του πανάγαθου, επειδή όμως, ενίοτε είναι και ξεχασιάρης, ας του υπενθυμίζουμε το χρέος του με προσευχές και ικεσίες…
Την 1η Σεπτεμβρίου σημειώνει: «(…) Τι μπορεί τάχα ο άνθρωπος να συλλάβει περί του Θεού και των βουλών Του; Και τις οίδε τα του Θεού και πώς εκείνος περί ενός εκάστου ημών αποφασίζει; Είμεθα όργανα στα χέρια του. Κινούμεθα, αντιδρούμε, προσευχόμεθα, παρακαλούμε, αλλά τελικά το διακύβευμα δεν είναι δικό μας. Τον τελικό λόγο έχει Εκείνος. Γι’ αυτό χρειάζεται να τον εμπιστευόμεθα και να υπακούουμε στις βουλές Του. Μέσα στο πλαίσιο αυτό βλέπω να παρατείνεται η εδώ αναμονή». Είναι σαφές πως ο ύψιστος έχει υποβάλει τον "αρχιεπίσκοπο κεραυνό" στη δοκιμασία αυτή και για έναν άλλον λόγο: για να φανεί η ανεπάρκεια του ελληνικού συστήματος υγείας, που αναγκάζει τους άγιους ανθρώπους να ξενιτεύονται για να σώσουν τη ζωούλα τους. Επίσης, είναι εμφανές πως ο καλός θεούλης επιθυμεί το καλύτερο για τους πιστούς και ταπεινούς υπηρέτες του, ήτοι: τους ικανότερους ιατρούς, τα πολυτελέστερα νοσοκομεία με τον πληρέστερο εξοπλισμό και, φυσικά, τη μέγιστη προσοχή…
Στις 7 Σεπτεμβρίου γράφει: «Εδώ αναμένω με υπομονή την ώρα του θαύματος, όπως ο παραλυτικός της Βηθεσδά (…) έχω συναγάγει πολλά συμπεράσματα. Πρώτον ότι οι δοκιμασίες του παρόντος βίου εντάσσονται εις το σχέδιον του Θεού, που είναι σχέδιο της ψυχικής μας σωτηρίας, δεύτερον οι Άγιοι έσχον τις στιγμές της αδυναμίας των ενώπιον του μεγέθους του κακού, τρίτον ότι τελικά ο υπομείνας εις τέλος σωθήσεται, τέταρτον ότι τα πλήγματα των δοκιμασιών είναι ανάλογα της αντοχής εκάστου και πέμπτον ότι τα θαύματα των ιαμάτων εξαρτώνται από την ποιότητα της πίστεώς μας (…)». Απλά μαθήματα υποδειγματικής ταπεινοφροσύνης από έναν ηθικό κολοσσό, ο οποίος αδιαφορεί για τα ποταπά εγκόσμια και αδημονεί να συναντήσει τον δημιουργό του…
Για όλα αυτά, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί (και αδελφές), ας προσευχηθούμε άπαντες δια την βιολογικήν ανάνηψην του πολυαγαπημένου μας ιεράρχη και ας ελπίσουμε πως, πολύ σύντομα, η πολυτιμότατη παρουσία του θα είναι και πάλι αισθητή στον ευλογημένο τούτον τόπο. Αμήν...
Οι δύο ειδήσεις δημοσιεύτηκαν στην "Ελευθεροτυπία" (9.10.2007), με τίτλους "Νύχτα κρυστάλλων" και "Ένας χρόνος σε αστυνομικό-μπουμπούκι", καθόλου τυχαία η μία δίπλα στην άλλη. Η πρώτη αφορά σε επίθεση ρατσιστικών ομάδων εναντίον μεταναστών και η δεύτερη αναφέρεται σε μία ακόμη (ανώδυνη και ανούσια, ως είθισται) καταδίκη του φασιστόμπατσου Ιωάννη Ανδράσκελα. Είναι "κοινό μυστικό" πως στην ΕΛ.ΑΣ. "ανθίζουν" πολλά "λουλούδια" όπως ο Ανδράσκελας (και οι συν αυτώ, Δ. Παπαγεωργίου και Βασίλειος Αθανασόπουλος - γνωστός και ως "χάρος"). Βέβαια, οι φυσικοί αυτουργοί της επίθεσης παραμένουν "άγνωστοι"...
«255 Ιταλοί στρατιωτικοί αρρώστησαν από καρκίνο την τελευταία 10ετία, από τους οποίους 37 πέθαναν» γράφει η "Ελευθεροτυπία" (11.10.2007). Σύμφωνα με την Επιτροπή Έρευνας της Γερουσίας, πολλές από τις περιπτώσεις αυτές οφείλονται στο απεμπλουτισμένο ουράνιο. Οίκτος για τους "καημένους" τους ένστολους; Όχι, βέβαια! Πληρώνουν το τίμημα της επιλογής τους, η οποία συμπυκνώνεται στο δόγμα: «Να επιβιώσω και να πλουτίσω με κάθε τρόπο, έστω και πατώντας επί πτωμάτων...». Τελικά "πτωματοποιούνται" οι ίδιοι. Θα μπορούσε να πει κάποιος, πως κάτι έπρεπε να κάνουν για να ζήσουν. Η απάντηση είναι: ας έκοβαν το σβέρκο τους (δηλαδή, να έβρισκαν κάποια απασχόληση που δεν προϋποθέτει επιβολή σε άλλους) ή να ζητούσαν "τα ρέστα" από εκείνους που τους έριξαν στον ωκεανό της χυδαίας ανθρωπότητας και τους είπαν «και, τώρα, κολύμπα!»
Αύριο, 12η Οκτωβρίου, οι Ισπανοί τιμούν την εθνική τους εορτή. Τι ακριβώς εορτάζουν; Μα, την κοσμοϊστορική "ανακάλυψη" της Νέας Γης από τον Κολόμβο. Βέβαια, οι Ισπανοί αποκαλούν τη συγκεκριμένη ημέρα "dίa della raza" ("ημέρα του γένους", ας πούμε) και είναι πολύ υπερήφανοι για το ότι οι "ένδοξοι" πρόγονοί τους "εκπολίτισαν" τους "άγριους και βάρβαρους" ιθαγενείς (με τον σταυρό στο χέρι πάντα, ας μην το λησμονούμε αυτό). Όμως, τον τελευταίο καιρό, στο συγκεκριμένο κομμάτι της Ιβηρικής χερσονήσου αναπτύσσονται έντονες αποσχιστικές τάσεις - εξέλιξη καθ' όλα φυσιολογική, μιας και η Ισπανία είναι ένα μωσαϊκό διαφορετικών λαών και εθνοτήτων που "ενώθηκαν" βιαίως στο πέρασμα των αιώνων. Εκτός από τους μονίμως ανήσυχους Βάσκους (ζητούν επιμόνως δημοψήφισμα), ισχυρή επιθυμία ανεξαρτητοποίησης εκδηλώνουν οι Καταλωνοί και οι κάτοικοι της Γαλικίας. Είναι σαφές πως υπάρχουν πληθυσμοί που δεν πείθονται για την αναγκαιότητα της "παγκοσμιοποίησης" με τη μορφή που αυτή υφίσταται και στρέφονται προς το τοπικό. Η κεντρική εξουσία της Μαδρίτης φοβάται πως θα χάσει τον έλεγχο (δηλαδή, θα έχει λιγότερους "υποτακτικούς - πελάτες" οι οποίοι θα μεταφερθούν σε άλλα "μαγαζιά - στάνες") και προχωρεί σε κινήσεις εντυπωσιασμού, ενώ η δεξιά αντιπολίτευση αναλώνεται σε σπασμωδικές εθνικιστικές εξάρσεις. Συγκεκριμένα:
Η κυβέρνηση της Ισπανίας ("σοσιαλιστικό" κόμμα P.S.O.E.) ανακοίνωσε την ενεργοποίηση του "Νόμου περί Ιστορικής Μνήμης" για να αποσυρθούν όλα τα σύμβολα του φρανκικού καθεστώτος (της δικτατορίας του στρατηγού Francisco Franco, που "κυβέρνησε" σχεδόν τέσσερις δεκαετίες) από τα δημόσια κτίρια της χώρας. Ο συγκεκριμένος νόμος εγκρίθηκε στις 28 Ιουλίου 2006 και αναφέρεται στη δικαίωση όσων υπέστησαν διώξεις ή βία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου ή της δικτατορίας. Η κυβέρνηση του Zapatero, απαιτεί την άμεση εφαρμογή του άρθρου 15, σύμφωνα με το οποίο οι δημόσιες αρχές και υπηρεσίες οφείλουν την άμεση απόσυρση «(...) αντικειμένων και σημείων αναφοράς που ωθούν σε στρατιωτική ανταρσία ή εξυμνούν τον Εμφύλιο Πόλεμο και την καταπίεση της δικτατορίας (...) Τα προβλεπόμενα στην παράγραφο αυτή, δεν ισχύουν αν τα σημεία αναφοράς είναι απολύτως ιδιωτικού χαρακτήρα ή συντρέχουν λόγοι καλλιτεχνικής και αρχιτεκτονικής προστασίας (...) Οι δημόσιες Αρχές δικαιούνται να διακόψουν την οποιαδήποτε επιδότηση ή επιχορήγηση σε όποιον δε συμμορφωθεί με το παρόν άρθρο». Με τον τρόπο αυτόν (και τον ασαφή νόμο), οι "σοσιαλιστές" προσπαθούν να καλοπιάσουν τους αντιφασίστες Ισπανούς - κάτι που δεν έκαναν κατά τη διάρκεια της πολύχρονης πολιτικής ηγεμονίας τους. Η Ισπανία απέκτησε το νέο της Σύνταγμα το 1978, αλλά ουδέποτε "αποχουντοποιήθηκε" πραγματικά: δεν είναι λίγοι οι νοσταλγοί του φασιστικού καθεστώτος και ουδέποτε δικάστηκαν οι στυλοβάτες της πολύχρονης τυραννίας. Επίσης, το αντιπολιτευόμενο "Λαϊκό Κόμμα" (Partido Popular) είναι η φυσική μετάλλαξη του φρανκικού καθεστώτος κι ένθερμος υμνητής του θεσμού της μοναρχίας. Ο πρόεδρός του, Mariano Rajoy Brey, έχει προτείνει την προσθήκη στίχων στον ισπανικό εθνικό ύμνο, με ιδιαίτερη αναφορά στο στέμμα. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα με δυσεπίλυτα κοινωνικά προβλήματα και καταστροφική "ανάπτυξη" (ανεξέλεγκτος μαζικός τουρισμός και δόμηση σε όλο το μήκος των ακτογραμμών: το πρότυπο που αντιγράφει και καλλιεργεί συστηματικά και ο Σουφλιάς), το πολιτικό κατεστημένο της οποίας επιδίδεται σε ανούσιες κινήσεις ανέξοδου εντυπωσιασμού.
Τέλος, ένα μικρό οδοιπορικό σε κάποια από τα σημεία αναφοράς του φρανκικού καθεστώτος σε δημόσιους χώρους, όπως τα παρουσίασε η εφημερίδα "El Paίs" (10.10.2007). Αξίζει να σημειωθεί πως, στην απόφαση για απόσυρση των συμβόλων αντέδρασαν αρκετοί "τοπικοί άρχοντες" - ακόμη και "σοσιαλιστές"...
Αποκαθήλωση του αγάλματος του Franco στο κέντρο της Μαδρίτης, Μάρτιος του 2005. Η απόσυρση έγινε ξημερώματα «για να μη συμπέσει με την έντονη κυκλοφορία των τροχοφόρωνστην περιοχή», εξήγησε η κυβέρνηση...
Λίγες ημέρες μετά, περίπου 700 νοσταλγοί του φρανκικού καθεστώτος διαδήλωσαν την αντίθεσή τους στην προαναφερθείσα αποκαθήλωση...
"Λεωφόρος Generalisimo" (κάτι σαν "ο μέγιστος των στρατηγών", να 'ούμε!). San Vincente της Cantabria.
Σύμβολο της Φάλαγγας στην πόλη της Málaga...
Φρανκικό σύμβολο στη γέφυρα Major, πόλη της Girona...
Cáceres, "Οδός Queipo de Llano", αφιερωμένη στον συγκεκριμένο στρατηγό του καθεστώτος...
Υαλογράφημα που αναπαριστά το φρανκικό έμβλημα. Δημαρχείο της πόλης Marbella (Málaga)...
«Θάνατος στον δικτάτορα!» φώναζαν γύρω στους εκατό φοιτητές εναντίον του Ιρανού προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, ο οποίος πήγε στο πανεπιστήμιο της Τεχεράνης για να εγκαινιάσει τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά. Σαφέστατα, δεν πρόκειται για κάποια μεγαλειώδη εξέγερση, αλλά είναι κάτι σπάνιο για τα ιρανικά ήθη - όπως αυτά διαμορφώθηκαν μετά την επικράτηση του θρησκειοκρατικού καθεστώτος το 1979. Αυτή είναι η δεύτερη φορά, μετά τον Δεκέμβριο του 2006, που ο Αχμαντινετζάντ συναντά τόσο έκδηλη δημόσια αποδοκιμασία. Βέβαια, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας λαμβάνουν χώρα συχνά (ιδίως, στην Πολυτεχνική Σχολή), αλλά ο εγχώριος Τύπος δεν τις προβάλλει καθόλου. Πολιτικοί κρατούμενοι σαπίζουν στα μπουντρούμια του καθεστώτος και περιμένουν τη σειρά τους να εκτελεστούν ως "επικίνδυνοι εγκληματίες και αντικοινωνικά στοιχεία". Φιλελεύθεροι διανοούμενοι διώκονται με την κατηγορία της "προσβολής της ισλαμικής θρησκείας" και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι απολύονται ως "μη ισλαμιστές". Ο Αχμαντινετζάντ είναι ο νέος σύμμαχος του αυτοαποκαλούμενου "αντιιμπεριαλιστικού" στρατοπέδου: ο Hugo Rafael Chávez Frίas και ο Juan Evo Morales Ayma τον αγκάλιασαν εγκάρδια ως δικό τους άνθρωπο για τις αντι-Η.Π.Α. θέσεις του και για τις πετρελαϊκές μπίζνες. Οι δήθεν "μαρξιστές" συμμαχούν με ένα καθεστώς απροκάλυπτα δικτατορικό, συμπράττουν με ένα κράτος που καταστέλλει τα αυτονόητα δικαιώματα. Οι "αριστεροί"...
Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι. Τώρα μ' ακολουθούν κορίτσια κυανά κι αλογάκια πέτρινα με τον τροχίσκο του ήλιου στο πλατύ μέτωπο.
Γενεές μυρτιάς μ' αναγνωρίζουν από τότε που έτρεμα στο τέμπλο του νερού άγιος, άγιος, φωνάζοντας. Ο νικήσαντας τον Άδη και το Έρωτα σώσαντας αυτός ο Πρίγκηπας των Κρίνων είναι.
Ιδού, ας ακολουθήσουνε τα βήματά μου! Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι. Τώρα το χέρι του Θανάτου αυτό χαρίζει τη ζωή και ο ύπνος δεν υπάρχει.
Από ένα ταπεινό μονόστηλο ("Ελευθεροτυπία" Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007) πληροφορούμαστε πώς ένα 13χρονο παιδί σακατεύτηκε από τα χέρια ενός τσαρλατάνου ο οποίος, απλώς, καταδικάστηκε σε λίγους μήνες με αναστολή. Ο εν λόγω κομπογιαννίτης εξακολουθεί να προσφέρει "κανονικά" τις "υπηρεσίες" του. Ο Iατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης τι λέει για όλα αυτά;
Επιτέλους!!! Έφυγε ένα δυσβάστακτο βάρος από την ψυχή μας. Αποκαταστάθηκε, οριστικά, το κορίτσι μας. Εξασφάλισε μισθό και σύνταξη (και, άσε τα κορόιδα να αγωνιούν για το συνταξιοδοτικό) και δε θα βαριέται καθημερινά. Θα προσφέρει, δε, και πολυτιμότατο έργο σε όόόλον τον κόσμο. Όπως διαβάζουμε, λοιπόν, στην "Ελευθεροτυπία" (Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007), η Βούλα Πατουλίδου δικαιώθηκε. Η ιστορία είναι γνωστή: Πριν τις εκλογές, παραιτήθηκε από νομαρχιακή σύμβουλος Θεσσαλονίκης, αξιώνοντας από το "παιδί" (της Margaret, ντε!!!) μιαν εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας. Τα σχέδιά της ναυάγησαν και η άξια ολυμπιονίκις έμεινε άνεργη και προσβεβλημένη. Ευτυχώς, όμως, η μεταρρυθμιστική μας κυβέρνησις γνωρίζει τον αποτελεσματικότερο τρόπο αντιμετώπισης της ανεργίας (μηδενικά τα ποσοστά στην ψωροκώσταινα...) και φροντίζει ώστε να μη χαραμισθεί ουδείς. Αυτή είναι συνεπής και υπεύθυνη κοινωνική πολιτική!!! Ούτε το "σουηδικό μοντέλο" (όταν βρισκόταν στις δόξες του) δεν επέδειξε τέτοια τόλμη και αποφασιστικότητα...
- «Μα, αυτός ο κόσμος ενδιαφέρεται μόνο για το όφελος;» - «Όχι, βέβαια! Υπάρχει και το κέρδος». (του Altan)
Πλεκτάνη και συνωμοσία!!! Ο πονηρός Σαρακατσάνος εξαπατήθηκε από τον μηχανικό του και συκοφαντείται από τον κάθε κακοήθη και κακεντρεχή ("Ελευθεροτυπία", Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007). Κάποιοι τον πολεμούν επειδή θέλει να αναπτύξει τον τουρισμό εν Ελλάδι (χτίζοντας σε όλες τις ακτογραμμές και στα καμένα δάση). Κάποιοι αντιδραστικοί όπως ο συνήθης ύποπτος Κώστας Καναβούρης.
«Δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στο Ιράν», δηλώνει ο πρόεδρος της χώρας.
Δημόσιος απαγχονισμός με την κατηγορία του βιασμού 13χρονου αγοριού (Ιράν, Ιούλιος 2005).
Όπως διαβάζουμε στην ισπανική εφημερίδα "El Paίs" (30.IX.2007), τα λεγόμενα του Ιρανού προέδρου δεν έχουν καμία βάση. Άλλωστε, αυτό υποδεικνύει και η στοιχειώδης λογική (οι όποιες προσωπικές προτιμήσεις δεν εξαρτώνται από τη ράτσα ή τη φυλή). Επίσης, η ίδια στοιχειώδης λογική υπαγορεύει πως ο καθείς είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του - αρκεί να μην επιβάλλει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε. Βέβαια, τα λογικά και αυτονόητα είναι ακόμη ζητούμενα σε μεγάλο μέρος του πλανήτη - ακόμη και σε χώρες που θεωρούνται "πολιτισμένες" (αν και το θρησκειοκρατικό Ιράν δε συγκαταλέγεται σε αυτές). Για να επανέλθουμε στο προαναφερθέν δημοσίευμα, «(...) ο ποινικός κώδικας προβλέπει τη θανατική ποινή για όποιον διατηρεί σεξουαλικές σχέσεις με άτομα του ίδιου φύλου. Το ίδιο συμβαίνει και σε χώρες με τις οποίες συνεργάζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία και η Υεμένη (...) Όπως και για τους ετεροφυλόφιλους, το Ισλαμικό Δίκαιο θεωρεί ανήθικη κάθε δημόσια εκδήλωση ερωτισμού ή τρυφερότητας. Σύμφωνα με την ηθική που επέβαλε η ισλαμική επανάσταση του 1979, κάθε ερωτική σχέση έξω από τα πλαίσια του ετεροφυλόφιλου γάμου είναι έκνομη και αξιόποινη (...) Σύμφωνα με τους ιρανικούς νόμους, αν δεν υπάρχει ερωτική σχέση δεν υπάρχει και ποινή (...) Η ομοφυλοφιλία θεωρείται αρρώστια και αρκετοί ομοφυλόφιλοι επωφελούνται από το άρθρο 29 και, έχοντας εξασφαλίσει τη σχετική ιατρική γνωμάτευση, απαλλάσσονται από τη στρατιωτική θητεία. Στιγματίζονται, όμως, κοινωνικά και είναι σχεδόν αδύνατο να βρουν εργασία (...) Την περασμένη Άνοιξη, δυο νέοι άνδρες γιόρταζαν με φίλους την απόφασή τους να συμβιώσουν. Η αστυνομία διέλυσε τη γιορτή και οι παρευρισκόμενοι κατέληξαν στο αστυνομικό τμήμα και, κατόπιν, τιμωρήθηκαν με 80 βουρδουλιές έκαστος (...)».
Σε παλαιότερο φύλλο της "El Paίs" (23.VII.2007), διαβάζουμε για την «(...) εκτέλεση δώδεκα Ιρανών, οι οποίοι είχαν κατηγορηθεί για παιδεραστία, αρπαγή προσώπου, βιασμό, εκβιασμό και ομοφυλοφιλία. Οι ιρανικές αρχές ανακοίνωσαν πως την προηγούμενη εβδομάδα εκτελέστηκαν άλλοι τέσσερις, καταδικασμένοι για τους ίδιους λόγους (...) Η Γενική Εισαγγελία πρότεινε την εσχάτη των ποινών για άλλους 17 που βαρύνονται με ανάλογες κατηγορίες (...) Άλλοι 23 άνδρες και 20 γυναίκες κρατούνται στην πόλη Μασχάντ, με την κατηγορία πως "διατηρούσαν ανάρμοστες σχέσεις". Στη συγκεκριμένη πόλη, συνολικά, κρατούνται 125 άνθρωποι για παρόμοιους λόγους (...)». Βέβαια, ασαφές παραμένει το αν κάποιοι εκτελούνται επειδή απλώς έχουν "διαφορετικές" ερωτικές προτιμήσεις ή επειδή βιάζουν κορμιά και ψυχές...
Εδώ και λίγα χρόνια, το ιρανικό καθεστώς έχει εξαπολύσει έναν λυσσαλέο εσωτερικό πόλεμο για να "καθαριστεί η χώρα από τους εγκληματίες και τους παρανόμους". Είναι η εύκολη και αδάπανη λύση που επιλέγουν όλοι οι αποτυχημένοι πολιτικοί ταγοί (κατ' ουσίαν δικτάτορες). Είναι ο θρίαμβος της απόλυτης σκέψης και της μονολιθικής νοοτροπίας. Όλα αυτά είναι ενάντια στην πολύπλοκη ανθρώπινη φύση και την ανεξερεύνητη ψυχοσύνθεση. Και το πλέον αφύσικο από όλα είναι η ίδια η τερατώδης και ακόρεστη εξουσία. Το θηρίο των θηρίων...
Σκίτσο του Nikahang Kosar στην ολλανδική εφημερίδα "Rooz"
«Επίτροποι, κριτικοί κι έμποροι. Αυτοί, μάλιστα! παράγουν τέχνη!». Σκίτσο του "El Roto" δημοσιευμένο στην "El Paίs" (15.ΙΙ.2007)
Στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας "Καθημερινή" και, μάλιστα, στις οικονομικές σελίδες, φιλοξενούνται τρία άρθρα ("Το χρηματιστήριο της τέχνης", "Στοιχηματίστε σε νέους και άγνωστους καλλιτέχνες" και "Ειδικές υπηρεσίες για 200 συλλέκτες") με θέμα την τέχνη. Όχι, δεν πρόκειται περί λάθους!!! Και τα τρία άρθρα αναφέρονται στην (αναπόφευκτη και πλήρη;) εμπορευματοποίηση της τέχνης, στη διάδοση των ιδιωτικών συλλογών και στο σχετικό χρηματιστηριακό παιχνίδι το οποίο φουντώνει όλο και περισσότερο. Βέβαια, και οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι με ανάγκες και κάπως πρέπει να επιβιώσουν.
Θεωρητικά, η τέχνη είναι δημιουργία που δίνει δυνατότητες εκτόνωσης στα όποια εσωτερικά αδιέξοδα των δημιουργών και, συν τοις άλλοις, μπορεί να βοηθήσει στη βελτίωση της ανθρωπότητας (μέσω του προβληματισμού και της πνευματικής αναζήτησης). Όλα αυτά, μόνο στη θεωρία. Διότι, όπως μαθαίνουμε, τα έργα τέχνης είναι απλά προϊόντα προς αγοραπωλησία για να κοσμούν τις βιλάρες των νεοβαθύπλουτων. Γηράσκω αεί αναθεωρώντας...
Σκίτσο του "El Roto" δημοσιευμένο στην "El Paίs" (24.III.2007)
Έτσι καταλήγουν οι υπονομευτές της έννομης τάξης!!!
Δόξα και τιμή στον ηρωικό και νομοταγή φορτηγατζή, όστις με κίνδυνο της ύπαρξής του αφόπλισε κι εξουδετέρωσε τον αδίστακτο ληστή με το ποδήλατο ("Ελευθεροτυπία" 04.10.2007 και 05.10.2007). Διότι, οι τράπεζες είναι ευαγή και φιλανθρωπικά ιδρύματα και ουδέποτε επέδειξαν αδίστακτη συμπεριφορά ή νοοτροπία που να φανερώνει απληστία και αδηφαγία. Άρα, αξίζουν τη συναίνεση και τη συμπαράστασή μας... Άλλωστε, ακούσατε, ποτέ, κάποιον να δυσανασχετεί;
«Τουλάχιστον, τώρα είναι ειλικρινείς και δείχνουν το αυθεντικό τους πνεύμα...»
Προσπάθεια, μάθηση, γνώση, αυτογνωσία. Αξίες τις οποίες υποτιμούμε και απαξιώνουμε καθημερινά, για ένα ευτελές και ανούσιο αντίτιμο. Διαρκής εσωτερικός μαρασμός και λιποβαρής ευνουχισμένος ψυχισμός. Δικτατορία της πλειονοτικής ασημαντότητας και της φλύαρης μωροκενολογίας. Το διαρκώς υπονομευόμενο παρόν και το θνησιγενές μέλλον. Η αναπόφευκτη φθορά και η ύπουλη παραφθορά. Η χυδαιότητα της ναρκισσιστικής ημιμάθειας, ο συριγμός της έρπουσας καθημερινότητας, η αυτοθαυμαζόμενη δουλοπρέπεια και ο κολοσσιαίος επιδειξιμανής μεγαλοϊδεατισμός. Η ψυχαναγκαστική οσφυοκαμπτική συναίνεση και η εθιστική δυσοσμία του ταριχευμένου τίποτα...
Σύμφωνα με δημοσίευμα της ιταλικής εφημερίδας "Corriere della Sera" (Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007), η απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης να μειώσει τις ετήσιες ώρες διδασκαλίας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση από 958 σε 864, πυροδότησε τη σχετική συζήτηση και στην Ιταλία. Η περικοπή των ωρών αυτών, στοχεύει στο να προσεγγιστεί ο μέσος ευρωπαϊκός όρος (800 ώρες ετησίως). Ο Γάλλος υπουργός Παιδείας, Xavier Darcos, θέλει να χρησιμοποιηθούν οι ώρες αυτές ως ενισχυτική διδασκαλία για τους πιο αδύναμους μαθητές. Στην Ιταλία, ο αριθμός ετήσιων ωρών διδασκαλίας είναι 980 ώρες. Στη Γαλλία, το μέτρο θα ισχύσει από τη σχολική χρονιά 2008-2009 και η ημέρα που θα εξαιρεθεί είναι το Σάββατο (έως τώρα, εξαιρούνται η Τετάρτη και η Κυριακή).
Η ημέρα χωρίς σχολείο στα μισά της εβδομάδας, είναι κληρονομιά που άφησε ο Jules Ferry (1832-1893, πρωθυπουργός της Γαλλίας από 23.09.1880-14.11.1881 και από 21.02.1883-06.04.1885), ο οποίος θεωρείται και ο "πατέρας" της δωρεάν υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Για να εξασφαλίσει τον λαϊκό (μη θρησκευτικό) χαρακτήρα του σχολείου, με σχετικό νόμο του 1882, ανακήρυξε την Πέμπτη ως την ημέρα κατά την οποία οι γονείς θα μπορούσαν να προσφέρουν στα παιδιά τους θρησκευτική διαπαιδαγώγηση έξω από τα σχολικά κτίρια. Οι ώρες των μαθημάτων της Πέμπτης μετατέθηκαν στο Σάββατο και το 1972 "ημέρα κατήχησης" ονομάστηκε η Τετάρτη - και αυτό ισχύει έως σήμερα.
Στην Ιταλία, η προοπτική υιοθέτησης ανάλογης πρακτικής συναντά σθεναρές αντιδράσεις - τόσο από τους γονείς όσο και από τους εκπαιδευτικούς. Το βασικό πρόβλημα που απασχολεί τους γονείς είναι το πού και πώς θα καταναλώνουν τον εξωσχολικό τους χρόνο οι βλαστοί τους. Το σκηνικό είναι γνωστό και κοινό: εργαζόμενοι γονείς που τεκνοποιούν αφήνοντας (ή, μάλλον, εγκαταλείποντας) την ανατροφή των παιδιών τους σε θεσμούς εξωοικογενειακούς και αμιγώς επαγγελματικούς. Γονείς οι οποίοι δεν ξέρουν (και δεν μπορούν να μάθουν) πώς να "χειριστούν" την αναπόφευκτα ανερμάτιστη ύπαρξη που κατέθεσαν ως θήραμα στη βορβορώδη ανθρωπότητα και, συν τοις άλλοις, δεν είναι διατεθειμένοι να δοθούν ψυχή και τε σώματι στο "παράγωγο" της αυθαιρεσίας τους. Ως εκ τούτου, δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι πανικοβάλλονται μπροστά στο ενδεχόμενο να "υποχρεωθούν" να θυσιάσουν λίγο από τον χρόνο τους - τα σχολεία και οι παιδικοί σταθμοί είναι μια βολική λύση.
Στο συγκεκριμένο δημοσίευμα παρατίθενται κάποιες αντικρουόμενες απόψεις. Σύμφωνα με τη Luisa Ribolzi, κοινωνιολόγο της εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο της Genova, «(...) στην Ιταλία, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την όλο και μεγαλύτερη απορρόφηση του χρόνου των παιδιών από το σχολείο. Συγκριτικά, ένας ενήλικος ξοδεύει λιγότερο χρόνο στον χώρο εργασίας του. Ωστόσο, αν οι εναλλακτικές λύσεις είναι τα βιντεοπαιχνίδια, η τηλεόραση και η ημιαναλφάβητη γιαγιά, τότε είναι προτιμότερο το σχολείο». Σύμφωνος με το μέτρο της γαλλικής κυβέρνησης (το χαρακτηρίζει "άριστο") είναι ο Attilio Oliva, σύμβουλος της Confindustria [Confederazione Generale dell'Industria Italiana, κάτι σαν τον ελληνικό Σ.Ε.Β.] για θέματα εκπαίδευσης: «Τα παιδιά σήμερα είναι πιο ξύπνια από ό,τι ήταν 50 χρόνια πριν και το σχολείο δεν είναι η μοναδική πηγή γνώσης. Αρκεί να σκεφτούμε το Internet και τις τόσες άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες, από τη μουσική έως το θέατρο (...) Οι ώρες που θα αφαιρεθούν από τη διδασκαλία, θα χρησιμοποιηθούν για την ενίσχυση των μαθητών που υστερούν. Είναι ανώφελο να μένει στο θρανίο, για 30 ώρες την εβδομάδα, όποιος είναι ικανός και του αρκούν 25 (...) Η χρησιμοποίηση τριών δασκάλων δεν έχει καμία διδακτική χρησιμότητα και αποσκοπεί μόνο στην κάλυψη θέσεων εργασίας τη στιγμή που μειώνεται διαρκώς ο αριθμός των παιδιών». Αντίθετη γνώμη έχει ο παιδαγωγός Benedetto Vertecchi: «Η Ιταλία δεν είναι Γαλλία, ένα τέτοιο μέτρο θα ήταν καταστροφικό (...) Μόνοι ωφελημένοι θα ήταν οι γόνοι των εύπορων οικογενειών. Θα είχαν περισσότερο χρόνο για ιππασία και να εξασκηθούν στο πιάνο. Αυτοί, όμως, είναι μόνο μια ελίτ. Οι υπόλοιποι θα είχαν περισσότερο χρόνο για να αποκτηνωθούν μπροστά στην τηλεόραση και τα βιντεοπαιχνίδια (...) Η ιστορία της εκπαίδευσής μας είναι διαφορετική από τη γαλλική. Εκεί, η μαζική σχολική εκπαίδευση ξεκίνησε πολύ νωρίτερα και αποτέλεσε βασικό στοιχείο της Δημοκρατίας. Επίσης, οι Γάλλοι γονείς είναι πιο καλλιεργημένοι από τους Ιταλούς και τα παιδιά τους κινδυνεύουν λιγότερο να αποβλακωθούν από την τηλεόραση».
Ερώτημα (ρητορικό): το ζήτημα έχει μόνο εκπαιδευτικό χαρακτήρα ή ευρύτερα κοινωνικό;
