ΑΓΟΡΑΙΑ ΗΘΗ...

Σκίτσο του Γερμανού Anatoliy Lerner

Σύμφωνα με έναν από τους κλασικούς "κανόνες" της δημοσιογραφίας, "είδηση δεν είναι όταν σκύλος δαγκώσει άνθρωπο, αλλά το αντίστροφο". Βάσει αυτού του αξιώματος, ο εμπρησμός φέρετρου με τη σορό εντός είναι, αρχικά, τουλάχιστον αξιοπερίεργη υπόθεση. Όμως, όλα σ' αυτή τη ζωή έχουν την εξήγησή τους. Επίσης, όλο και συχνότερα, οι ανθρώπινες πράξεις έχουν κερδοσκοπικά κίνητρα και τίποτε άλλο. Έτσι, στην προκειμένη περίπτωση, ο εμπρησμός δε συνδέεται με τελετή μαύρης μαγείας αλλά με την προσπάθεια ιδιοκτητών γραφείων τελετών να προασπίσουν τα επαγγελματικά τους συμφέροντα (η τελετή στοιχίζει 1.000 - 1.500 ευρώ στη δημοτική επιχείρηση, ενώ αν την αναλάβει γραφείο τελετών ιδιώτη ξεπερνά τις 3.000 ευρώ). Το περιστατικό συνέβη προ ημερών στα δημοτικά κοιμητήρια Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης, με θύμα 83χρονη που "περίμενε" την ταφή της.

Ανταγωνισμός με όλα τα μέσα και μαφιόζικες πρακτικές σε όλους τους τομείς. Ευυπόληπτοι επιχειρηματίες που "βγάζουν το ψωμί τους" και δικαιολογούν τα πεπραγμένα τους με το επιχείρημα πως "η αγορά βογκά". Εμπόριο η "ζωή", εμπόριο και ο θάνατος. Εξίσου εκτεθειμένοι στην αδηφαγία των αδίστακτων αρπακτικών, "ζωντανοί" και νεκροί. Αυτή είναι η (πλην εξαιρέσεων) καθημερινότητα σε αυτό που ονομάζεται "αγορά": αδίστακτοι αεριτζήδες, παραδόπιστοι επιτήδειοι, αετονύχηδες "επιχειρηματίες", τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται στο άτυπο χρηματιστήριο της διαρκούς κατάπτωσης (η μετοχή της αξιοπρέπειας υπάγεται στην κατηγορία "αγοραπωλησίες κοψοχρονιά")... Δημιουργία και παραγωγικότητα, τα υπόλοιπα είναι για τους τεμπέληδες και τους ανεπρόκοπους...

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ...

Η υπόθεση του καρδιοχειρουργού με τα ψευδεπίγραφα προσόντα, μας έδωσε την ευκαιρία (για μία ακόμη φορά) να διαπιστώσουμε την omertà που κυριαρχεί στον κρατικοδίαιτο (διότι, απέχει πολύ από την έννοια του δημόσιου) τομέα. Βέβαια, δεν πρόκειται για καινοφανή και βαθυστόχαστα συμπεράσματα, μιας και όλα αυτά μπορούμε να τα συναντήσουμε (χωρίς να ψάξουμε, μας βρίσκουν αυτά) σε κάθε μας επαφή (τις περισσότερες από τις οποίες δεν τις επιλέγουμε) με τις κρατικές μικρομέγαλες εξουσίες. Το καρκίνωμα είναι τεράστιο και ανίατο, δεδομένου ότι αντανακλά τη βαθύτερη νοοτροπία της πλειονότητας του "αδούλωτου και υπερήφανου" ελληνικού λαού: βόλεμα, παρασιτισμός, αραλίκι, αργομισθία, κομματοδουλεία, και πολλά ακόμη. Το κωμικό είναι πως γίνεται λόγος για "αδιάφθορους" και για υπερασπιστές της ευνομίας και της εύρυθμης λειτουργίας του "επανιδρυμένου" κράτους υπέρ των πολιτών. Η περίπτωση των Ζωνιανών (διαφθορά αστυνομικών και ψευδορκία) και η παλαιότερη αναταραχή στην περιοχή της Ηλείας (με την ενεργό συμμετοχή τοπικών εξουσιαστών), επαναφέρει στην επικαιρότητα τη διαχρονική απορία: «Ποιος θα μας προστατεύσει από τους "προστάτες"»;

Πάντως, ας μην πτοούμεθα: στη "σοβαρή και υπεύθυνη" Αλβιώνα, συμβαίνουν άλλα ευτράπελα και κωμικοτραγικά.

Υ.Γ. Απόσπασμα από άρθρο του Φαίδωνα Μαλιγκούδη ("Ελευθεροτυπία" 15.11.2007): «(...) Καυχιόμαστε οι Νεοέλληνες ότι η λέξη "φιλότιμο", που σημαίνει μια, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, χαρακτηριστική για το κοινωνικό μας σύνολο στάση ζωής, έναν άγραφο ηθικό κώδικα, δεν αποδίδεται παρά μόνο περιφραστικά σε μια οποιαδήποτε από τις γλώσσες των δυτικών εταίρων μας. Με τη σειρά του όμως θα μπορούσε και ένας Γερμανός (αλλά και ένας Τσέχος) να μας αντιτείνει ότι και στη Νεοελληνική είναι αδύνατο να μεταφρασθούν μονολεκτικά λέξεις-κλειδιά από τους δικούς του προφορικούς κώδικες. Για παράδειγμα: το γερμανικό rucksicht (και το ταυτόσημό του ohled στα τσέχικα) δεν μπορεί να μεταφρασθεί στη γλώσσα ενός λαού, για τον οποίο το ατομικό έχει συνήθως την προτεραιότητα έναντι του συλλογικού, παρά μόνο με μια ολόκληρη φράση: "η συμπεριφορά εκείνου που ρίχνει μια ματιά, που προσέχει μήπως η στάση του ενοχλεί όσους είναι πίσω του (ή γύρω του)" (...)»

ΤΡΑΠΕΖΩΜΑΤΑ...

«Αγαπητοί θεατές, είναι έθιμο να λέει ο καταδικασμένος σε θάνατο δυο-τρεις τελευταίες κουβέντες, έτσι για να λευτερώσει την ψυχή του και να ταξιδέψει πιο λαφριά στους ουρανούς. Λοιπόν, αξιότιμες κυρίες και δεσποινίδες και κύριοι, όσο και να σας φαίνεται περίεργο, είμαι αθώος. Γιατί, τι κακό μπορεί να κάνει σε τούτο τον κόσμο ένας φουκαράς κατεργάρης μπροστά στους μεγαλοκατεργάρηδες της γης; Πάω στην κρεμάλα επειδή έκλεψα δυο δεκάρες, κι αυτοί που κλέβουν τον ιδρώτα του κοσμάκη θα πεθάνουν στα κρεβάτια τους. Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας; Σκότωσα για να μη με σκοτώσουν, κι αυτοί που σκοτώνουν για να κερδίσουν έχουν αγάλματα στις πλατείες. Με πνίγει το δίκιο μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είμαι μικρός και μ’ έφαγε το ανάστημά μου…»

Bertolt Brecht, "Η όπερα της πεντάρας"

Η κάτωθι επιστολή είναι μία μόνο από τις πολλές (χιλιάδες; δεκάδες χιλιάδες; εκατοντάδες χιλιάδες; πόσες;) τις οποίες απέστειλε ταχυδρομικώς η Alpha Bank, (η οποία παρουσιάζει με όλο και μεγαλύτερα κέρδη) ψάχνοντας για κορόιδα εν όψει "εορταστικού" καταναλωτικού οργασμού. Το σίγουρο είναι πως το "ψάρεμα" των αετονύχηδων τραπεζικών θα είναι (και πάλι) αποδοτικότατο - έχει αυξημένες ανάγκες ο νεοέλλην.

Ας δούμε, όμως, τι "προσφέρει" το ευαγές ίδρυμα:
- Προνομιακό σταθερό επιτόκιο 8,90%, σημαντικά χαμηλότερο από το ισχύον (12,50%)
- Ευελιξία στη διάρκεια αποπληρωμής του δανείου, από 6 έως 96 μήνες
- Χαμηλή μηνιαία δόση, από Ευρώ 14,70 ανά 1.000 Ευρώ δανείου και
- Δυνατότητα επιλογής του ποσού χρηματοδοτήσεως, από Ευρώ 1.500 έως Ευρώ 30.000

Αυτή είναι η "προσφορά", ας δούμε και τα "ψιλά γράμματα" (κυριολεκτικά και μεταφορικά):

1. Τα Έξοδα Επεξεργασίας Αιτήματος ανέρχονται σε Ευρώ 3,50 ανά μήνα διάρκειας δανείου και εισπράττονται κατά την εκταμίευση (κάποιος που επιλέγει το κατώτατο ποσό δανείου των 1.500 ευρώ και το αποπληρώνει σε 6 μήνες, θα πληρώσει 133,50 ευρώ σε τόκους και 21 ευρώ για "έξοδα επεξεργασίας αιτήματος")

2. Το επιτόκιο βαρύνεται με την εισφορά του Ν.128/75, ήτοι 0,60% (στην προηγούμενη περίπτωση, προστίθενται άλλα 0,80 ευρώ, σύνολο 155,30 ευρώ, πραγματικό επιτόκιο σχεδόν 10,35%)

3. Η Σ.Ε.Π.Π.Ε. (Συνολική Ετήσια Ποσοστιαία Πραγματική Επιβάρυνση) είναι 10,50% για ποσό δανείου Ευρώ 9.000 και διάρκεια 48 μηνών (168,00 ευρώ για "έξοδα επεξεργασίας αιτήματος" + 3.780,00 ευρώ Σ.Ε.Π.Π.Ε. + 801,00 ευρώ ονομαστικό επιτόκιο = 4.749,00 ευρώ, πραγματικό επιτόκιο σχεδόν 53%)

Ακόμη κι αν οι υπολογισμοί δεν είναι σωστοί, η ουσία είναι η εξής: τα ψιλά γράμματα αλλάζουν αποφασιστικά (εις βάρος του δανειολήπτη, πάντα) τους όρους του δανείου. Παρ' όλα αυτά, λίγοι είναι εκείνοι οι οποίοι τα προσέχουν και οι περισσότεροι θυσιάζονται με ευκολία στην παραπλανητική και δελεαστική διαφήμιση. Αν εξαιρέσουμε όσους δανείζονται για σοβαρό λόγο, οι υπόλοιποι είναι θύματα της ίδιας τους της βλακείας. Όλο και περισσότερο ακούγεται η μεμψίμοιρη φράση «δεν έχει λεφτά ο κόσμος», κι όμως: ακόμη και η τελευταία κωμόπολη είναι πνιγμένη στα αυτοκίνητα, ενώ η διασκέδαση (νυχτερινή και μη) βρίσκεται σε ανοδική αριθμητική τροχιά. Όλα αυτά καθώς, σύμφωνα με μελέτες, στην Ελλάδα υπάρχουν πάρα πολλοί χαμηλόμισθοι. Από πού προέρχεται όλο αυτό το χρήμα που κυκλοφορεί; Υπάρχουν τόσοι χαμηλόμισθοι που δανείζονται για να αγοράσουν καινούριο αυτοκίνητο, για να γλεντήσουν στα ξενυχτάδικα, για να ταξιδέψουν στο εξωτερικό ("γιορτές" έρχονται, τα ταξίδια είναι "must"), για να αλλάξουν διακόσμηση στο κλουβί τους, για να αποκτήσουν τηλεόραση "plasma"; Κι όμως, υπάρχουν - όσο εξωφρενικό κι αν φαίνεται.

Η θλιβερή ιστορία του Παναγιώτη Βασιλέλλη είναι μία από τις πολλές περιπτώσεις που καταδεικνύουν το ήθος των σαράφηδων της εποχής μας (και όχι μόνον αυτής). Το αηδιαστικό της υπόθεσης είναι πως οι αργυραμοιβοί της συγκεκριμένης τράπεζας ουδόλως συγκινήθηκαν από τη δύστηνο μοίρα του μικρού, κι εξακολουθούν να επιδεικνύουν απεχθή συμπεριφορά.

Υ.Γ. Το κείμενο αφιερώνεται στον (καταδικασμένο) Γιάννη Δημητράκη και στον (προφυλακισμένο) Γιώργο Βούτση, για ευνόητους λόγους, και διότι η αντίσταση και η αξιοπρέπεια σπανίζουν στις μέρες μας...

ΤΟ ΚΩΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ...

Ό,τι δεν ελέγχει είναι προβοκάτσια. Ό,τι δεν καθοδηγεί είναι ανευθυνότητα. Το "κόμμα του λαού" (με την τεράστια περιουσία, όντας μία από τις επικερδέστερες επιχειρήσεις μαζί με την "Εκκλησία της Ελλάδος Α.Ε.") και ο διαχρονικός του ρόλος. Από τις ανακοινώσεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την "Πανσπουδαστική" (φύλλο 8, Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1974) , έως τα εκάστοτε "πορίσματα" και συμπεράσματα για την ένοπλη αντιβία. Ας απολαύσουμε:

Οι "προβοκάτορες της Κ.Υ.Π."

ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ Νο 8

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗΣ ΈΝΩΣΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΓΕΝΑΡΗΣ – ΦΛΕΒΑΡΗΣ 1974 – Αριθ. Φύλλου 8

«Σαν υπεύθυνη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα του Πολυτεχνείου καταγγέλλουμε σ’ όλο το σπουδαστικό κόσμο, τη νεολαία και το λαό τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής ΚΥΠ και των πληρωμένων πραχτόρων της να διαστρέψουν, απ’ την αρχή της μεγαλειώδικης εκδήλωσης μας του Πολ/χνειου, τη πορεία και το περιεχόμενο της. Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολ/χνειου τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολ/χνειου τη Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πραχτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη – Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικανικής CIA, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γέλια και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν έτσι ν’ απομονώσουν το κίνημα μας και την εκδήλωση μας του Πολυτεχνείου απ’ το σύνολο του λαού και της νεολαίας. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής επαναστατικοαναρχικής εξέγερσης που δεν έχει τη συμπαράσταση του λαού, να ξαναχρησιμοποιήσουν το χιλιοτριμμένο πρόσχημα του «επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος» για να δικαιολογήσουν την επαναφορά του στρατιωτικού νόμου και το δυνάμωμα της αιματηρής τρομοκρατίας. Ενέργειες που οι αμερικανοί, η CIA και η χούντα είχαν από καιρό πάρει την απόφαση να επιβάλουν, ύστερα απ’ τη παταγώδη αποτυχία της χουντομαρκεζινικής προσπάθειας καθήλωσης και εκτόνωσης της λαϊκής πάλης και τη φοβερά επικίνδυνη για τη τύχη της εξουσίας τους ανάπτυξη των πιο σύνθετων αντιδικ/κων αγώνων του λαού ενάντια στη πρωτοφανή καθίζηση του βιοτικού του επιπέδου και τη φασιστική σκλαβιά. Απόφαση που ενισχυόταν σημαντικά και από την άσχημη τροπή που πήρε το Μεσανατολικό πρόβλημα για τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και ειδικότερα του αμερικανικού, κάτω από τα πλήγματα του αγώνα των αραβικών λαών, καθώς κι απ’ την όξυνση των αμερικανοευρωπαϊκών αντιθέσεων και ανταγωνισμών στον οικονομικό αλλά και το πολιτικοστρατιωτικό τομέα από αφορμή το Μεσανατολικό και απ’ το βάθεμα της οικονομικής κρίσης.

Το σχέδιο όμως, των Ρουφογάλη, Καραγιαννόπουλου, Παπαδόπουλου, CIA απέτυχε παταγωδώς. Το οργανωμένο φοιτητικό μας κίνημα δίνοντας τη πιο αποφασιστική μάχη του απομόνωσε και συνέτριψε τους προβοκάτορες. Η επίθεση του συρφετού των χαφιέδων και των ψευτοεπαναστατών που σαν τα κοράκια πολιορκούν χρόνια τώρα να διαβρώσουν τις αντιδικτατορικές, φοιτητικές ιδιαίτερα, δυνάμεις (όχι χωρίς επιτυχία πρέπει να ομολογήσουμε εκεί όπου η απειρία, ο ανυπόμονος υπερενθουσιασμός και ο κάλπικος υπερεπαναστατισμός τους ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες) βρήκε αντιμέτωπο το σπουδαστικό κόσμο που κράτησε σταθερά τη συνεπή χαραγμένη πορεία του.

Έτσι τα συνθήματα μας: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, 20% για τη Παιδεία, Κάτω η Χούντα, Έξω οι αμερικανοί, Εργάτες Αγρότες και Φοιτητές, Όλοι Ενωμένοι, Λαϊκή κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία έπνιξαν τις ψευτοεπαναστατικές κραυγές της ΚΥΠ και των χαφιέδων της που αιφνιδιαστικά είχαν προβάλει με πανό και με τη τραμπούκικη κατάληψη δυο μεγαφώνων, συνθήματα όπως: Κάτω το Κράτος, Κάτω η Εξουσία, Μάης του ’68 και είχαν πρωτοστατήσει σε κάποιες ανεδαφικές εκκλήσεις για άμεση λαϊκή επανάσταση και άμεση γενική απεργία».

...και οι "σκοτεινοί κύκλοι της ανωμαλίας"...

ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ...

Τώρα που τελείωσαν οι εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου (την τίμησαν ακόμη και οι εκπρόσωποι της "δημοκρατίας"), ας δούμε κάποιες πτυχές τις οποίες (πλην εξαιρέσεων) αποφεύγουν να προβάλλουν τα έντυπα και ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε.

Είναι γνωστό πως η "μεταπολίτευση" δεν άγγιξε τους στυλοβάτες της επταετούς τυραννίας. Άλλωστε, η μεγάθυμη "δημοκρατία" δεν εκδικείται (εκτός αν πρόκειται για "τρομοκράτες", στους οποίους αξίζουν τα υπόγεια μπουντρούμια του Κορυδαλλού), γι’ αυτό και χαρακτήρισε "στιγμιαίο έγκλημα" το πραξικόπημα του 1967 (οδηγώντας τους πρωταίτιους σε ανακαινισμένα κελιά - σουίτες). Αντιθέτως, τρεις δεκαετίες μετά, κάποιοι άλλοι καταδικάστηκαν (από έκτακτο στρατοδικείο) σε χιλιάδες χρόνια κάθειρξη για κάποιο "διαρκές έγκλημα κατά της δημοκρατίας".

Στο βιωματικό βιβλίο του Περικλή Κοροβέση "Ανθρωποφύλακες" (1970), ένας από τους πρωταγωνιστές" ονομάζεται Κωνσταντίνος Καραπαναγιώτης (τότε ασφαλίτης και στυλοβάτης του καθεστώτος). Το φάντασμα του αγαθού αυτού ελληνοχριστιανού ταλαιπωρεί ακόμη τον (από τότε κυνηγημένο) Κώστα Αγαπίου.

Την Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 1976, ώρα 22:15, στην οδό Άτλαντος στο Παλαιό Φάληρο, η πρώτη γενιά της "Ε.Ο. 17Ν" εκτελεί τον αρχιβασανιστή της χούντας Ευάγγελο Μάλλιο. Λίγο προτού ξεψυχήσει, στη Γενική Κλινική Παλαιού Φαλήρου, ο Μάλλιος φώναξε στους γιατρούς: «1973, ένας ψηλός και μία κοπέλα». Στην προκήρυξη , με την οποία έγινε ανάληψη ευθύνης, αναφέρεται: «Δύο ολόκληρα χρόνια ο Ελλ. Λαός περιμένει να δη την τιμωρία των βασανιστών της ασφάλειας, των εγκληματιών του λαού που επί 7,5 χρόνια βασάνιζαν με μεσαιωνικά και βάρβαρα βασανιστήρια χιλιάδες αντιφασίστες αγωνιστές. Κι αντί για τιμωρία βλέπει την αποκατάσταση των βασανιστών. Όλοι οι βασανιστές της ασφάλειας κυκλοφορούν λεύτεροι. Οι περισσότεροι ξαναγύρισαν στις θέσεις τους. Κι αυτοί που αποστρατεύτηκαν για τα μάτια, παραμένουν οι μυστικοσύμβουλοι της ασφάλειας ενώ παράλληλα ξεκουράζονται στα πολυτελή διαμερίσματα και τις δίπλες τους που έκτισαν βασανίζοντας τον Ελλ. Λαό. Το κράτος δεν άσκησε καμία δίωξη. Η Δικαιοσύνη τους αθώωσε στη Χαλκίδα και σε άλλες δίκες, δείχνοντας χειροπιαστά ότι δεν υπάρχει Δικαιοσύνη, κράτος δικαίου, κι ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτε απ' αυτή. (…) Ο λαός θα αγωνιστεί με όλα του τα μέσα για να τους τσακίσει, γιατί όντας ατιμώρητοι προετοιμάζονται ανενόχλητοι για να ξανακάτσουν στο σβέρκο του λαού μας. Έτσι αποφασίσαμε να εκτελέσουμε παραδειγματικά έναν από τους κυριώτερους αρχιβασανιστές, τον πασίγνωστο Ευάγγελο Μάλλιο. Ο αστυνόμος Μάλλιος δεν ήταν κανένα τσιράκι που εκτελούσε διαταγές ανωτέρων. Μαζί με τους ομοίους του Λάμπρου, Μπάμπαλη, Καραπαναγιώτη ήσαν τα αφεντικά στα μπουντρούμια της Μπουμπουλίνας και της Μεσογείων. Αυτοί αποφάσιζαν για τα βασανιστήρια, κι έπαιρναν μέρος σ' αυτά. Χιλιάδες αγωνιστές υπέφεραν στα χέρια τους. Σήμερα τα καθάρματα αυτά κυκλοφορούν ελεύθερα και κοροϊδεύουν τα θύματα τους και τον Ελλ. Λαό. Κανένας θεσμός δεν μπόρεσε να τους τιμωρήση. Ούτε η Βουλή, ούτε η Κυβέρνηση, ούτε η Δικαιοσύνη. Ο Ελλ. Λαός θα τους αναλάβη πια μόνος του. Το προηγούμενο της ατιμωρησίας του δοσιλογισμού δεν θα επαναληφθεί (…)».

Την 31^η Ιανουαρίου 1979, στον Άγιο Σώστη, η ομάδα "Ιούνης 78" εκτέλεσε τον αστυνόμο - βασανιστή της χούντας Πέτρο Μπάμπαλη. Στο σχετικό κείμενο ανάληψης της ευθύνης, αναφέρεται: «(…) Ήτανε υπεύθυνος για την "ανάδειξη" πολλών εκατοντάδων χαφιέδων σε επίλεχτους βασανιστές, που ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ συνεχίζουν τη δράση τους και που όλο και περισσότερο γίνονται απαραίτητα στηρίγματα της κρατικής εξουσίας (…) Ήτανε από τους υπεύθυνους της εκστρατείας των δολοφονιών, που εξαπέλυσε η ασφάλεια μετά το Νοέμβρη του 1973, που είχε σαν αποτέλεσμα πολλές δεκάδες νεκρούς - που τους παρουσίασαν για "αυτοκτονημένους" - και που σήμερα φαίνεται ότι όλα τα επίσημα κόματα τους ξέχασαν. (…) Η δράση όμως του Μπάμπαλη, όπως σχεδόν όλων των συνεργατών του και των ομοίων του, δεν σταμάτησε στις 24.7.74 (…) Όπως στη διάρκεια της δικτατορίας και της χούντας, έτσι και μετά απ’ αυτήν, σε περίοδο δημοκρατίας και κοινοβουλίου, ο Μπάμπαλης ήτανε το άλλο σκέλος του δίδυμου Μάλλιος-Μπάμπαλης, δηλαδή ένα από τα σημαντικά στελέχη των μηχανισμών τρομοκρατίας του καθεστώτος, μηχανισμών που είναι απαραίτητοι για το καθεστώς της καπιταλιστικής εξουσίας, είτε αυτό χρησιμοποιεί τη διχτατορία και τη χούντα, είτε εξυπηρετείται από τη δημοκρατία και τον αστικό κοινοβουλευτισμό. (…) Μετά τις 24.7.74, για να μπορέσει ο Μπάμπαλης να συνεχίσει τη δραστηριότητά του σαν στέλεχος των μηχανισμών τρομοκρατίας του καθεστώτος /όπως όλοι οι όμοιοί του και οι συνεργάτες του/ έπρεπε να εκτονωθεί και να κουκουλωθεί το μίσος και η λαϊκή αγανάκτηση εναντίον του. Αυτή την εκτόνωση του μίσους και της λαϊκής αγανάκτησης, καθώς και την βαθμιαία αλλά γρήγορη αποκατάσταση του Μπάμπαλη και όλων των βασανιστών, τα ανέλαβε και τα πραγματοποίησε η λεγόμενη ανεξάρτητη δικαιοσύνη (…)».

Και στα δύο κείμενα γίνονται σαφείς αναφορές για τον ρόλο της "ανεξάρτητης δικαιοσύνης", η οποία λειτούργησε ως "καθαρτήριο" για τους βασανιστές του Ε.Α.Τ. – Ε.Σ.Α. και της Ασφάλειας. Συγκεκριμένα: στις 7 Αυγούστου 1975, ξεκίνησε στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών η δίκη 18 Αξιωματικών και 14 Οπλιτών του Ε.Α.Τ. - Ε.Σ.Α. Μεταξύ των κατηγορουμένων ο Ευάγγελος Μάλλιος. Η δίκη τελείωσε στις 13 Σεπτεμβρίου 1975, με την αθώωση 15 κατηγορουμένων (ανάμεσά τους και ο Μάλλιος) και την καταδίκη των υπόλοιπων 17 (ποινές: από 5 μήνες με αναστολή, έως 23 χρόνια κάθειρξη). Στις 11 Νοεμβρίου 1975 άρχισε στο Μικτό Κακουργιοδικείο Χαλκίδας η δίκη 15 αξιωματικών και υπαξιωματικών της αστυνομίας, ανάμεσά τους οι Μάλλιος και Μπάμπαλης. Ο Μάλλιος δήλωνε με στόμφο από το εδώλιο του κατηγορουμένου στις 24 Νοεμβρίου: «Είμαι εναντίον του βασανισμού. Δεν είναι δυνατόν να βασανίζονται άνθρωποι που περιέρχονται στην εξουσία του κράτους» Η δίκη ολοκληρώθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1975, με την αθώωση 11 κατηγορουμένων (ανάμεσά τους ο Μπάμπαλης) και την επιβολή συμβολικών ποινών (4 - 10 μήνες) στους υπόλοιπους 4 (ανάμεσά τους ο Μάλλιος).

Υ.Γ.1 Οι χήρες των Μάλλιου και Μπάμπαλη λαμβάνουν σύνταξη από το ελληνικό κράτος, ως αποζημίωση σε "θύματα της τρομοκρατίας"…

Υ.Γ.2 Μια ενδιαφέρουσα δίκη θα διεξαχθεί τον προσεχή Φεβρουάριο στη Θεσσαλονίκη...

Υ.Γ.3 Το παρόν κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του Χρήστου Κασίμη , του Γιάννη Σκανδάλη, του Χριστόφορου Μαρίνου και κάποιων άλλων…

ΠΕΡΙ ΟΝΟΥ ΣΚΙΑΣ...

Σφοδρές αντιδράσεις κι έντονες συζητήσεις προκάλεσε, τον προηγούμενο μήνα στην Ιταλία, εκστρατεία της περιφέρειας Toscana κατά των διακρίσεων. Σύμφωνα με το περιεχόμενο της εκστρατείας, το οποίο αποτυπώνεται στην εικονιζόμενη αφίσα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι προσωπική επιλογή, αλλά είναι γενετικά προκαθορισμένος. Στην αφίσα εικονίζεται ένα "συνηθισμένο" νεογέννητο σε θερμοκοιτίδα, στον αριστερό καρπό του οποίου υπάρχει ετικέτα με την ένδειξη (αντί για όνομα) "homosexuel" (γαλλιστί). Η φωτογραφία τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίγραφα και αναρτήθηκε σε τοίχους και δημόσια κτίρια σε διάφορες πόλεις (Firenze, Pisa, Siena,...). Η εκστρατεία υποστηρίχθηκε από το Υπουργείο για τα δικαιώματα και τις ίσες ευκαιρίες, με το σκεπτικό πως τα εγγενή χαρακτηριστικά πρέπει να είναι απολύτως σεβαστά (τα επίκτητα όχι;) και να μην αποτελούν αιτία (ή αφορμή) για διακρίσεις.

Στην αυγή του 21ου αιώνα, η μονίμως αυτοθαυμαζόμενη ανθρωπότητα βαυκαλίζεται πως προοδεύει ταχύτατα και ασταμάτητα. Κι όμως, τα αυτονόητα εξακολουθούν να παραμένουν ζητούμενα. Εν προκειμένω, αν είχαμε όντως προοδεύσει, η συζήτηση περί ερωτικού / σεξουαλικού προσανατολισμού θα γινόταν με απόλυτη ψυχραιμία και νηφαλιότητα, χωρίς να ξεσηκώνει "θύελλα αντιδράσεων" (κατά την τρέχουσα δημοσιογραφική ορολογία). Επίσης, δε θα ήταν απαραίτητες διαφημιστικές εκστρατείες κατά των διακρίσεων διότι, απλούστατα, δε θα υπήρχε η έννοια του "αξιοκατάκριτου διαφορετικού". Σε μια ώριμη και προοδευτική ανθρωπότητα, οι ερωτικές / σεξουαλικές προτιμήσεις δε θα αποτελούσαν αντικείμενο διαμάχης, θα γίνονταν αυτομάτως (και αυτονόητα) σεβαστές - όπως ισχύει (;) για τις γαστριμαργικές, ενδυματολογικές, μουσικές, και άλλες προτιμήσεις. Τόσο απλά!!! Ο άνθρωπος πάτησε το πόδι του στη Σελήνη και φιλοδοξεί να εποικήσει άλλους πλανήτες. Χρησιμοποιεί όλο και πιο εξελιγμένη τεχνολογία και (νομίζει πως) ανακαλύπτει τα μυστικά του σύμπαντος και της ύπαρξης. Παρά ταύτα, ως προς τη νοοτροπία και την κοινωνική αντίληψη, δεν έχει κάνει καθόλου εντυπωσιακά βήματα προόδου...

ONE (MORE) FOR THE ROAD !!!

Σκίτσο του Τουρκοκύπριου Cakmak Huseyin

Είπαμε, επιμένουμε λαϊκίστικα και ουχί εκσυγχρονιστικά. Διότι, μόνο κακόμοιρη μικροπολιτική μπορεί να χαρακτηριστεί η (μονομανής κι ενοχλητική) ενασχόληση με θέματα τετριμμένα και βαρετά. Τη στιγμή που όλοι οι γνωστικοί και νουνεχείς πολίτες αυτής της απαράμιλλης χώρας αναλύουν το αποτέλεσμα της συγκλονιστικής αναμέτρησης στο στρατόπεδο των σοσιαληστών, κάποιοι οπισθοδρομικοί και παρωχημένοι εμμένουν στα πεπραγμένα των ρυθμιστών του δημόσιου βίου. Ας είναι: ο αξιοπρεπής βο(υ)λευτής (όπως ο "αριστερός ελευθερόστομος" Γρηγόρης Ψαριανός) πρέπει να διαθέτει mercedes ή jeep για να πορεύεται στα κακοτράχαλα και δύσβατα μονοπάτια της ανιδιοτελούς παροχής υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο. Ομοίως, απολύτως δικαιολογημένη και επιβεβλημένη είναι η αναπροσαρμογή της πενιχρής "αποζημίωσης" που λαμβάνουν οι πανάξιοι εκπρόσωποί μας - άλλωστε, την ψυχή τους μας δίνουν οι άνθρωποι...

Ας έχουμε ύπνο ελαφρύ...

Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΣΑΤΙΡΑΣ

«L'Origine du Monde» («Η καταγωγή του κόσμου» - 1866)
του Gustave Courbet (1819 - 1877)

Τα μεσάνυχτα της 24ης προς 25η Ιουλίου 2007, στην ιστοσελίδα του εβδομαδιαίου ισπανικού σατιρικού περιοδικού "El Jueves", εμφανίστηκε είχε απαγορευθεί από τον γενικό εισαγγελέα Juan del Olmo. Το απαγορευμένο εξώφυλλο εικόνιζε τον διάδοχο του θρόνου να "καβαλάει" τη σύζυγό του, λέγοντάς της: «Αν μείνεις έγκυος, θα είναι η μοναδική δουλειά που θα έχω κάνει στη ζωή μου». Το σκίτσο είχε αφορμή κυβερνητικές εξαγγελίες για επίδομα 2.500 ευρώ για κάθε νεογέννητο. Οι υπεύθυνοι κατηγορήθηκαν για "προσβολή του στέμματος" και το περιοδικό "επανόρθωσε" με νέο εξώφυλλο, το οποίο παρουσίαζε τον διάδοχο του θρόνου (με τη μορφή μέλισσας) να γυροφέρνει την καλή του (αυτή, παρουσιάζεται ως άνθος). Τελικά, τη Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007, ο δικαστής José María Vázquez Honrubia επέβαλε πρόστιμο 3.000 ευρώ στους σκιτσογράφους Guillermo Torres και Manel Fontdevila.

Το επίμαχο εξώφυλλο...

...και το "διορθωμένο".

Το περιοδικό "El Jueves" ("Η Πέμπτη") κυκλοφορεί στη Βαρκελώνη από το 1977 και, μέχρι πρότινος, το σλόγκαν του ήταν "Πέμπτη, το περιοδικό που κυκλοφορεί την Τετάρτη". Τελευταία, οι συντελεστές του προωθούν νέο σύνθημα: "Πέμπτη, το περιοδικό που συλλαμβάνεται την Παρασκευή"...

ΥΠΑΛΛΗΛΙΣΚΟΙ...

Εγκαινιάστηκε (και) στη Λευκωσία το εμπορικό κέντρο "The Mall of Cyprus". Έως εδώ, τίποτα το παράξενο: ο συγκεντρωτικός καπιταλισμός επεκτείνεται. Το αξιοσημείωτο είναι πως στα εγκαίνια παρευρέθησαν διάφοροι κρατικοί αξιωματούχοι (ακόμη και ο υπουργός "Παιδείας και Πολιτισμού"!!!), οι οποίοι σήμαναν από μία καμπάνα πριν από την κοπή της κορδέλας. Είναι φανερό πως στην Κύπρο (όπως και σε οποιαδήποτε χώρα) οι πολιτικοί ταγοί είναι αυτοτελείς και ανεξάρτητοι, ενδιαφέρονται για τα κοινωνικά προβλήματα και μένουν μακριά από διαπλεκόμενα συμφέροντα. Αυτός είναι πραγματικός εκσυγχρονισμός κι ας σκούζουν κάποιοι οπισθοδρομικοί, όπως ο Σωτήρης Κάττος.

Ο ΠΝΙΓΜΟΣ ΤΟΥ ΠΝΙΓΜΕΝΟΥ

Η πρώτη δίκη για το ναυάγιο του "Εξπρές Σαμίνα" ολοκληρώθηκε το 2005. Πριν λίγους μήνες η υπόθεση εκδικάστηκε στο εφετείο. Επτά χρόνια έχουν παρέλθει από την ημέρα του ναυαγίου και η "αποτελεσματική" ελληνική δικαιοσύνη εξακολουθεί να τα κάνει μούσκεμα. Πρόσφατα, ξανάνοιξε ο φάκελος της υπόθεσης, μετά από πιέσεις των συγγενών των θυμάτων. Η φασαρία γίνεται για τις αποζημιώσεις που επιδικάστηκαν στους συγγενείς, αλλά ενδιαφέρον παρουσιάζει η στάση της πλοιοκτήτριας εταιρείας (Minoan Flying Dolphins). Σύμφωνα, λοιπόν, με τους εφοπλιστές, δε δικαιολογείται η καταβολή υψηλών αποζημιώσεων στους συγγενείς των θυμάτων, ενώ επιμένουν πως «(...) ήταν ανεπαρκείς οι αιτιολογίες σχετικά με την ευθύνη της πλοιοκτήτριας εταιρείας για την ανεπάρκεια των προσόντων του πληρώματος, την περιορισμένη λειτουργία της ηλεκτρογεννήτριας, καθώς και για το ότι δεν έκλεισαν οι υδατοδεξαμενές μετά την πρόσκρουση του πλοίου στη βραχονησίδα Πόρτες». Αναλγησία; Αναισθησία; Έλλειψη σεβασμού προς τους νεκρούς; Όλα αυτά και πολλά ακόμη. Το (με κάθε τρόπο) κέρδος ως αυτοσκοπός και η σύληση επί των πτωμάτων προχωρούν μαζί. Θα ήταν αφέλεια αν προσδοκούσαμε ευαισθησία και ανάληψη ευθύνης από θρασύδειλους και αδίστακτους κερδοσκόπους κεφαλαιοκράτες. Όμως, το θράσος που επιδεικνύουν ενθαρρύνεται και από την "ανεξάρτητη δικαιοσύνη", η οποία παρέκαμψε τα αυτονόητα: πως την απόφαση για τη μετατροπή των πλευρικών τμημάτων του πλοίου σε καμπίνες και χώρους στάθμευσης οχημάτων (γεγονός που επιτάχυνε αποφασιστικά τη βύθιση) δεν έλαβαν τα καταδικασθέντα (με βαρύτατες ποινές φυλάκισης) μέλη του πληρώματος, αλλά ηγετικά στελέχη της εταιρείας (όσοι από αυτούς δικάστηκαν, απαλλάχθηκαν ή καταδικάστηκαν με μικρές εξαγοράσιμες ποινές). Κατά τα κοινώς λεγόμενα, χτυπούν το σαμάρι για να τιθασεύσουν τον γάιδαρο...

ΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Η (ελβετικής παραγωγής) κινηματογραφική ταινία - ντοκιμαντέρ "Ένα τραγούδι για τον Αργύρη" προβάλλεται, επιτέλους, και στην "πρωτεύουσα των Βαλκανίων" - σε μία μόνο αίθουσα (και, φυσικά, όχι σε multiplex) και για μία προβολή ημερησίως. Το ίδιο συνέβη και στην Αθήνα: προβλήθηκε μόνο σε μία αίθουσα (και, φυσικά, όχι σε multiplex), για μία μόνο εβδομάδα. Η πλήρως αμερικανοποιημένη νεοελληνική ελαφρότητα σιτίζεται (μέχρι σκασμού) με χολιγουντιανές υπερπαραγωγές κι εντόπια προϊόντα με τηλεοπτικούς αστέρες και πολυτάλαντα ξέκωλα. Στην αίθουσα βρισκόμασταν σχεδόν 40 άνθρωποι, ένας εκ των οποίων βγήκε (κατά τη διάρκεια της προβολής) για να επιστρέψει με μια σακουλάρα πατατάκια. Οι νεοέλληνες δηλώνουν υπερήφανοι για τους προγόνους τους και για το παρόν τους (!!!) και αντιδρούν σθεναρά όταν υπάρχει κίνδυνος να παραστεί "μη άρειος" σημαιοφόρος στην κεφαλή της σχολικής παρέλασης (υπόθεση Οδυσσέα Τσενάι, ο οποίος σπουδάζει με υποτροφία στις Η.Π.Α.). Όταν, όμως, πρόκειται για την ιστορία αυτού που ορίζουν ως πατρίδα τους, απαξιούν να ασχοληθούν και να εμβαθύνουν - με στενόχωρες καταστάσεις θα ασχολούμαστε; μας αρκεί το αναφαίρετο δικαίωμα στην υπερηφάνεια...

Η ταινία παρουσιάζει την προσωπική πορεία του Αργύρη Σφουντούρη ο οποίος, αν και έζησε τη σφαγή του Διστόμου, εν τούτοις, έδειξε απίστευτη εσωτερική δύναμη και ασυνήθιστη ευφυΐα, καταφέρνοντας να ορθοποδήσει μέσα από τις τεράστιες αντιξοότητες της εποχής. Στην ταινία θίγεται και το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων (τόσο η άρνηση των γερμανικών κυβερνήσεων για καταβολή, όσο και η απροθυμία των ελληνικών κυβερνήσεων για διεκδίκηση), καθώς και η αδυναμία των Γερμανών να παραδεχθούν το ναζιστικό παρελθόν τους .

Οι Ούννοι του 20ου αιώνα ηττήθηκαν, αλλά (στην πράξη) τους συγχωρήθηκαν πολλά. Ο βομβαρδισμός πολλών γερμανικών πόλεων και η δίκη - παρωδία της Νυρεμβέργης, ικανοποίησαν το "κοινό περί δικαίου αίσθημα". Παρ' όλα αυτά, οι άμαχοι πληθυσμοί που είχαν υποστεί τη ναζιστική θηριωδία, εξακολουθούσαν να κατοικούν στα ερείπια της ψυχής τους. Οι πιο χρήσιμοι ναζί (όσοι είχαν κάνει προχωρημένα πειράματα και όσοι κατείχαν τεχνογνωσία) φυγαδεύτηκαν στις Η.Π.Α. και στη Λατινική Αμερική, όπου προσέφεραν τις γνώσεις τους στον "αγώνα κατά του ερυθρού κινδύνου". Ακόμη και σήμερα, η ενωμένη (όπως και τότε) Γερμανία αρνείται να αναλάβει την πλήρη ευθύνη για ένα οργανωμένο έγκλημα στο οποίο συμμετείχε (σχεδόν) σύσσωμος ο γερμανικός λαός. Με την κατάρρευση του 3ου Reich, οι περισσότεροι ναζί (απλοί στρατιώτες ή βαθμοφόροι) δικαιολογούσαν τα πεπραγμένα τους ως "εκτέλεση διαταγών" - η μόνιμη δικαιολογία...

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ

Σκίτσο του Ουκρανού Sergey Raibokon

Ο 21 ετών άρειος λεβέντης, κάτοικος Βαρκελώνης, ονομάζεται Sergi Xavier Martín και συνελήφθη για ρατσιστική επίθεση εναντίον μιας (άγνωστής του) 17χρονης, καταγωγής Ecuator (Ισημερινός). Ο προπηλακισμός και η σωματική επίθεση έλαβαν χώρα σε βαγόνι του metro της πόλης στις 7 Οκτωβρίου 2007, αλλά το γεγονός γνωστοποιήθηκε σχεδόν 20 ημέρες μετά. Οι εικονοληψίες φανερώνουν αδιάψευστα τη θρασύδειλη και απρόκλητη βία που ασκεί ο νταής εις βάρος της ανυπεράσπιστης νεαρής. Στην απολογία του, δήλωσε πως ήταν μεθυσμένος και πως δε θυμάται απολύτως τίποτα. Δεν προφυλακίστηκε, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Επιθέσεις αυτού του τύπου, δε θεωρούνται σοβαρά εγκλήματα για την ισπανική νομοθεσία. Επίσης, το θύμα πρέπει να αποδείξει πως έχει υποστεί σωματική ή ψυχική ζημία, καθώς και να διαπιστωθεί ρατσιστική πρόθεση. Στην περίπτωση αυτή, η μέγιστη ποινή είναι τρία χρόνια φυλάκισης. Στην Ισπανία, το 2006, καταγράφηκαν (επισήμως) 15.002 ρατσιστικές επιθέσεις και μόλις 15 άτομα φυλακίστηκαν. Αυτά, σε γενικές γραμμές, ισχύουν στον "πολιτισμένο πρώτο κόσμο": τρομοϋστερία κι έκτακτη νομοθεσία, πλημμελής (ή, και αδιάφορη) αντιμετώπιση του διογκούμενου ρατσιστικού τέρατος...

ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΚΕΨΗΣ

Πώς; παρακολουθείται ο "κυβερνοχώρος και φακελώνονται ανηλεώς οι χρήστες του Internet και όλων των συσκευών επικοινωνίας; Όχι βέβαια, αυτά είναι ανόητες κινδυνολογίες των συνωμοσιολόγων. Άλλωστε, όποιος δεν έχει "τη φωλιά του λερωμένη" δεν έχει να φοβηθεί κανέναν και τίποτα - δεδομένου ότι οι διωκτικές αρχές είναι ακριβοδίκαιες και ξέρουν να ξεχωρίζουν την ήρα από το στάρι (όπως στην περίπτωση του 27χρονου Βραζιλιάνου που πυροβολήθηκε θανάσιμα στο metro του Λονδίνου). Δηλαδή, τι έπρεπε να κάνουν οι καημένοι οι αγγλοσάξονες (θύματα και διωκόμενοι, εδώ και αιώνες), να μη συλλάβουν και καταδικάσουν τη "λυρική τρομοκράτισσα"; Εν τέλει, έχει απόλυτο δίκιο ο Franco Frattini όταν προτείνει σκληρά και αποτελεσματικά μέτρα κατά της τρομοκρατίας, τα οποία πρέπει να συμπεριλαμβάνουν τους πάντες και, μάλιστα, "εξ απαλών ονύχων". Είναι καιρός να εξοβελιστούν (οριστικά) όσοι αμφισβητούν και υπονομεύουν (αφού δεν μπορούν να εκτιμήσουν) την επίγεια Εδέμ που έχουν δημιουργήσει οι πεφωτισμένες δεσποτείες από καταβολής κόσμου...

ΠΡΟΟΔΟΣ ΚΙ ΕΥΗΜΕΡΙΑ...

«26 βήματα που κάνουν τη ζωή μας καλύτερη» ετιτλοφορείτο πληρωμένη καταχώριση του κυβερνώντος κόμματος στον Τύπο, λίγες μόλις ημέρες πριν τις εκλογές του 2007, αναφορικά με τον τομέα "Περιβάλλον - Χωροταξία". Σύμφωνα με την κυβερνητική προπαγάνδα, «Η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί κεντρική και αδιαπραγμάτευτη επιλογή μας (…) Στη διάρκεια της δικής μας διακυβέρνησης δεν υπήρξε καμία καταδικαστική απόφαση για το περιβάλλον (…) Δημιουργήσαμε 8 νέα συστήματα εναλλακτικής διαχείρισης απορριμμάτων. Το ποσοστό των απορριμμάτων που ανακυκλώνεται έχει υπερτριπλασιαστεί σε σχέση με το 2004 (…) 1850 παράνομες χωματερές έκλεισαν και αποκαθίστανται σε όλη την Ελλάδα (…)».

Όλα αυτά, με περισσό θράσος, λίγες μόλις ημέρες μετά τον παραληρηματικό χορό των πυρκαγιών στο μεγαλύτερο τμήμα της επικράτειας. Για τα λοιπά, υπάρχουν τα ανάλογα δημοσιεύματα: για τις ευρωκαταδίκες, για τις πόλεις χωρίς αποχετευτικό σύστημα, για τις χωματερές, για την ανακύκλωση και τη διαχείριση των αστικών απορριμμάτων. Η Ελλάδα του 21ου αιώνα, μια ξιπασμένη και νεόπλουτη κυράτσα - έτοιμη και πρόθυμη να πνιγεί μέσα στα ίδια της τα περιττώματα... Και, τώρα, ακολουθούν διαφημίσεις με τα νέα μοντέλα της αυτοκίνησης...

ΑΛΛΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ, ΑΛΛΟΣ Γ...

Τέσσερα εκατομμύρια ευρώ θα κοστίσει η εκλογή προέδρου στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., σύμφωνα με όσα δημοσιεύει ο "Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής" (04.11.2007). Και, άντε, να δεχτούμε πως η συγκεκριμένη φυλλάδα (ως φιλοκυβερνητική) "φουσκώνει" το ποσό, για να συκοφαντήσει τους σοσια-ληστές. Αν χρησιμοποιήσουμε τη στοιχειώδη λογική, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως όλο αυτό το πανηγυράκι (οι ίδιοι μιλούν για "διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας") θα κοστίσει ένα ουκ ευκαταφρόνητο ποσό. Όμως, το ουσιώδες ζήτημα δεν είναι το ακριβές κόστος, αλλά ποιος θα επιβαρυνθεί. Η απάντηση, φυσικά, είναι αυτονόητη και πάγια: θα πληρώσουν τα αιώνια κορόιδα. Διότι, το παραδάκι δε θα εκταμιευτεί από τις τσέπες των άμεσα ενδιαφερομένων, αλλά από την ετήσια τακτική επιχορήγηση που λαμβάνουν τα κόμματα. Για το έτος 2006, οι πασοκοκηφήνες έλαβαν σχεδόν 20 εκατομμύρια ευρώ. Όλα αυτά, καθώς και "Το πέταγμα της πεταλούδας" (απολαυστικότατο κείμενο των Γιώργου Κυρίτση και Άγγελου Τσέκερη, στο τρέχον τεύχος του περιοδικού "Γαλέρα"), αφιερώνονται (και πάλι): α) στα εκατομμύρια των ψηφοδοτών που συνέβαλαν (στις 16.09.2007) στη συνέχιση της "δημοκρατικής ομαλότητας" και την αποφυγή της "ακυβερνησίας" και β) σε όσους επιμένουν να επιλέγουν το "μη χείρον" (εν τούτοις, χοίρον), προτείνοντας και στους άλλους να πράξουν αναλόγως (ψηφίζοντας γυναίκες υποψηφίους ή σαλταδόρους με "αριστερό λόγο"). Με τις υγείες μας - για άλλη μια φορά...

MANUEL ELKIN PATARROYO

Manuel Elkin Patarroyo Murillo, Κολομβιανός ανοσολόγος ερευνητής, διευθυντής στο Ίδρυμα Ανοσολογίας της Κολομβίας (F.I.D.I.C.). Δημιούργησε ένα τεχνητό εμβόλιο κατά της ελονοσίας (μεταδοτική νόσος που οφείλεται στο κουνούπι Anopheles gambiae), από την οποία προσβάλλονται σχεδόν 3 εκατομμύρια άνθρωποι ετησίως (στην πλειονότητά τους, παιδιά).

Οι έρευνές του βασίστηκαν στο αξίωμα πως μέσα σε κάθε ανθρώπινο οργανισμό υπάρχουν εσωτερικοί παράγοντες (γενετικού χαρακτήρα) που ευνοούν την ανάπτυξη συγκεκριμένων μολύνσεων και πως αυτοί οι παράγοντες είναι δυνατό να εντοπισθούν από τη στιγμή της γέννησης, με σκοπό την πρόληψη των πιθανών νόσων. Το 1979 και το 1980 επικεντρώθηκε στη μελέτη της λέπρας, της φυματίωσης και του ρευματικού πυρετού. Αυτές οι έρευνες τον οδήγησαν, το 1984, στις γενικές αρχές για τη δημιουργία ενός συνθετικού εμβολίου (χημικώς κατασκευασμένου). Έκτοτε, εστίασε στην ελονοσία - με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Μεταξύ 1986 και 1988, το εμβόλιο (SPf66) δοκιμάστηκε σε πίθηκους (Aotus trivirgatus) του Αμαζονίου και νεαρούς εθελοντές φαντάρους. Το εμβόλιο δοκιμάστηκε σε 41.000 και πλέον εθελοντές στη Λατινική Αμερική. Η αποτελεσματικότητα του εμβολίου κατά της ελονοσίας υπολογίζεται μεταξύ 40 και 60% των εμβολιασμένων ενήλικων ασθενών - ποσοστό που μπορεί να φτάσει στο 77%, όταν πρόκειται για παιδιά μικρότερα των 5 ετών. Ο Patarroyo αρνείται επίμονα να πουλήσει την πατέντα του εμβολίου στις πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες (απέρριψε πρόταση για 74.000.000 δολάρια), γνωρίζοντας πως κάτι τέτοιο θα ανέβαζε σημαντικά το κόστος του τελικού προϊόντος και αυτό θα έβλαπτε κυρίως τους μη προνομιούχους. Ως εκ τούτου, αποφάσισε να δωρίσει την ανακάλυψή του στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ.) τον Μάιο του 1993, υπό τον όρο πως η παραγωγή του θα πραγματοποιείται στην Κολομβία. Το 1999, ο Π.Ο.Υ. δοκίμασε το εμβόλιο στην Γκάμπια, στην Τανζανία και στην Ταϊλάνδη, με δείκτη επιτυχίας γύρω στο 30% των περιπτώσεων (δηλαδή, πάνω από 1.000.000 άνθρωποι ετησίως σε παγκόσμια κλίμακα). Ο Patarroyo κατηγορήθηκε για ανευθυνότητα, λόγω του ότι εμβολίαζε ανθρώπους χωρίς να μπορεί να εγγυηθεί για το αποτέλεσμα. Αυτό, βέβαια, συμβαίνει (λίγο - πολύ) με όλους τους ερευνητές που πειραματίζονται με κάτι καινούριο – η χρήση πειραματόζωων ή πειραματανθρώπων είναι ένα άλλο (σημαντικό) κεφάλαιο. Προς το παρόν, ας δούμε ποια υπήρξε η στάση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας: ο Π.Ο.Υ. απέρριψε το εμβόλιο «λόγω της χαμηλής του αποτελεσματικότητας». Αυτό σημαίνει (με πολύ απλά λόγια, πως 1.000.000 σωζόμενοι δεν είναι τίποτα. Για τον Π.Ο.Υ. ισχύει το "όλα ή τίποτα" ή, μήπως, πρόκειται για έναν ακόμη διεθνή οργανισμό που σχηματίστηκε για να "ρίχνει στάχτη στα μάτια", για να απορροφά κονδύλια και για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αδηφάγων πολυεθνικών κολοσσών;

Υ.Γ. Αιτία και αφορμή για το παρόν κείμενο, υπήρξε το σημείωμα του Θανάση Σκαμνάκη στην εβδομαδιαία εφημερίδα "ΠΡΙΝ" (27.10.2007) με τίτλο "Ιστορία καπιταλιστικής ανάπτυξης (και τρόμου)".

«Το μέλλον πρέπει να αναδιανεμηθεί: Οι νέοι διαθέτουν πάρα πολύ κι εμείς πάρα πολύ λίγο». Του Altan.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ...

Σύμφωνα με τη "διεθνή κοινότητα", οι Κοσοβάροι είναι πατριώτες αγωνιστές και, ως εκ τούτου, δικαιούνται να διεκδικούν εθνικό αυτοπροσδιορισμό κι εδαφική κυριαρχία. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για τους Κούρδους, τους Βάσκους, τους Κορσικανούς, τους Ιρλανδούς, τους... Όσοι δεν είναι Κοσοβάροι (ή άλλης εθνότητας που προσκυνά την αστερόεσσα και προθυμοποιείται να παίξει τον ρόλο του προτεκτοράτου) εξοβελίζονται εις το πυρ το εξώτερον ως "τρομοκράτες" και καταδιώκονται αναλόγως.

Το αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια με τον βασκικό πολιτικό σχηματισμό Batasuna (μαρξιστική, ριζοσπαστική και αποσχιστική αριστερά), τον οποίον το ισπανικό κράτος έχει κηρύξει παράνομο. Μπροστάρης της δίωξης, ο δικαστής Baltasar Garzón Real ο οποίος, αφού ξιφούλκησε ανεπιτυχώς κατά του Pinochet και της αργεντίνικης χούντας, αποφάσισε να θριαμβεύσει εις βάρος των (ουσιαστικά ανυπεράσπιστων) Βάσκων αυτονομιστών. Το σκηνικό είναι το ίδιο εδώ και πολλά χρόνια: ποινικές διώξεις εναντίον μελών του Batasuna και φυλακίσεις αυτών (23 κρατούνται αυτήν τη στιγμή), κλείσιμο φίλιων εφημερίδων και "σφράγισμα" συμπαθούντων ραδιοφωνικών σταθμών, άρνηση του ισπανικού κράτους να αναγνωρίσει στα εκατομμύρια (ένθεν κι ένθεν των Πυρηναίων) Βάσκους να διενεργήσουν δημοψήφισμα για τη διεκδίκηση της πλήρους ανεξαρτησίας τους από την Ισπανία. Όλα αυτά, στη χώρα του "σοσιαλιστή" Zapatero, με το πρόσχημα πως το Batasuna αρνείται να αποκηρύξει δημόσια την πολιτική αντιβία της Ε.Τ.Α. και πως είναι το "πολιτικό της σκέλος" (κατηγορία που απέδιδαν οι Άγγλοι στο Sinn Fein σε σχέση με τον I.R.A.). Δηλαδή, αν κάποιος συμπαθεί μια ένοπλη οργάνωση (ή, έστω, δεν την καταδικάζει), σημαίνει πως είναι κι ενεργό μέλος της. Το Batasuna δεν είναι μια μικρή ομάδα περιθωριακών, αλλά το πλέον δραστήριο τμήμα της βασκικής κοινωνίας στην προσπάθεια για ανατροπή της ισπανικής κυριαρχίας. Εδώ και δεκαετίες λαμβάνει αξιοπρεπέστατα ποσοστά στις τοπικές και περιφερειακές εκλογές που διενεργούνται στη Χώρα των Βάσκων (Euskadi), στέλνοντας ανελλιπώς εκλεγμένους αντιπροσώπους του στα τοπικά κοινοβούλια. Αυτήν την ανοδική πορεία των αυτονομιστών προσπαθεί να ανακόψει η κυβέρνηση της Μαδρίτης, με πρόσχημα τον "αγώνα κατά της τρομοκρατίας". Το τραγελαφικό είναι πως κατά των Βάσκων αυτονομιστών τάσσεται λυσσαλέα η δεξιά αντιπολίτευση (Λαϊκό Κόμμα - Partido Popular) που αποτελεί τη μετεξέλιξη του φασιστικού κόμματος του δικτάτορα Franco. Βέβαια, η στάση της ισπανικής δεξιάς έχει ιστορικές καταβολές και δεν αρκεί η εξήγηση της προσήλωσης σε δόγματα όπως "νόμος και τάξη" ή "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια". Οι Βάσκοι ήσαν από τους λίγους που αντιστάθηκαν σθεναρά στη (σχεδόν) 40χρονη μονοκρατορία των φαλαγγιτών. Εξ' ου και τα απωθημένα. Άλλωστε ο Rajoy (πρόεδρος του P.P.) βιάστηκε να αποδώσει στην Ε.Τ.Α. τις βομβιστικές επιθέσεις της 11ης Μαρτίου 2004 στη Μαδρίτη...

Συνέντευξη του (αυτή τη στιγμή, έγκλειστου) στελέχους του Batasuna, Arnaldo Otegi

Ο Baltasar Garzόn και οι κραυγές των νεοφασιστών έξω από το δικαστήριο...

Η προφυλάκιση του Arnaldo Otegi

Από συγκέντρωση λίγων "περιθωριακών" Βάσκων αυτονομιστών

Η σύλληψη των 23 μελών του Batasuna (04.10.2007) και οι πρώτες αντιδράσεις...

ΗΡΩΔΗΣ ΓΙΑ ΓΟΝΕΙΣ

Υπομονή έως τις 8 του Δεκέμβρη!!! Τότε, η λιλιπούτεια ελληνική αποστολή της Eurovision Junior θα αναμετρηθεί (στο Rotterdam της Ολλανδίας) με τους (αντίστοιχων ηλικιών) εκπροσώπους άλλων 16 χωρών. Η ελληνική αποστολή θα παρουσιάσει ένα άσμα ανάλογο της κατάστασης που κυριαρχεί σήμερα (και χθες και αύριο) στην εγχώρια επικράτεια και αντανακλά τον (ήδη χαραγμένο) δρόμο που καλούνται να ακολουθήσουν οι νεοελληνικοί βλαστοί.

Ένα από τα "ευφυέστερα" αποφθέγματα που άκουσα πρόσφατα (από γονέα, φυσικά) ήταν πως «μόνο οι άξιοι κάνουν παιδιά»...

ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ

Μέσα σε κάποια κυριακάτικη φυλλάδα (από εκείνες τις βαρυφορτωμένες με διαφημιστικά έντυπα), υπήρχε το εικονιζόμενο (διπλής όψεως) φυλλάδιο της Ένωσης Συντακτών Εφημερίδων Μακεδονίας - Θράκης (Ε.Σ.Η.Ε.Μ.Θ.) με τίτλο "Υπερασπιστείτε τη δημοσιογραφία". Στην πίσω πλευρά του φυλλαδίου, κυριαρχεί ο υπέρτιτλος "Οι εργοδότες κυνηγάνε κέρδη, οι δημοσιογράφοι ειδήσεις". Γίνεται αναφορά στην πολυπόθητη (και πολύπαθη) "ανεξαρτησία" του δημοσιογράφου, στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, στη διασφάλιση των θέσεων εργασίας, στην ασφάλεια και υγιεινή στους χώρους εργασίας, στον ρόλο που αναλογεί στους δημοσιογράφους και στην αξιοπιστία και το κύρος αυτών.

Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά το κείμενο της Ε.Σ.Η.Ε.Μ.Θ. είναι μονόπλευρο και μονοδιάστατο. Ο λόγος είναι απλός: επιρρίπτει όλη την ευθύνη στους εργοδότες (εκδότες, επιχειρηματικά και πολιτικά μεγαλοσυμφέροντα, κλπ.), αποενοχοπιώντας τους ίδιους τους δημοσιογράφους (οι οποίοι, υπηρετούν πιστά κάθε είδους συμφέροντα). Οδύρονται για τη χαμένη αξιοπιστία και τη συνακόλουθη απαξίωση του Τύπου εκ μέρους των πολιτών. Ας αναρωτηθούν: είναι δυνατόν να λογίζονται συνάδελφοι ("λειτουργοί" του Τύπου, όπως αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνται) ο Λιάγκας και ο Κέντζι Ναγκάι, η Δρούζα και η Άννα Πολιτκόφσκαγια, οι συντελεστές κουτσομπολίστικων τηλεοπτικών εκπομπών και οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα, οι αργυρώνητοι γραφιάδες - παπαγαλάκια που μισθοδοτούνται από τα κομματικά επιτελεία και ο Γιώργος Αυγερόπουλος; Ο κατάλογος με τις συγκρίσεις είναι ατελείωτος και προκαλεί μελαγχολία αν αναλογιστούμε ποιοι περιβάλλονται με αίγλη και αναγνωρίζονται ως "εργάτες της ενημέρωσης" από την άμορφη και απολύτως καθοδηγούμενη πολτοποιημένη μάζα των "νοικοκυραίων" (που αποτελούν και τη συντριπτική πλειονότητα του τρισένδοξου νεοελληνικού πληθυσμού).

Υ.Γ. Μόλις χθες αναφέρθηκε σχετικά ο Στάθης Σταυρόπουλος ("Ελευθεροτυπία", 03.11.2007).

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΠΑΤΕΩΝΙΑ

Με ειδική νομοθετική διάταξη που ψήφισε η γαλλική βουλή υπερδιπλασιάστηκαν οι αποδοχές του Nicolas Sarkozy (από 7.700 σε 19.000 ευρώ). Φυσικά, μιλάμε για τις καθαρές απολαβές του. Για τα υπόλοιπα ("έξοδα παραστάσεως", δεξιώσεις, ταξίδια με τους παρατρεχάμενούς του, κλπ.), τριπλασιάστηκε ο προϋπολογισμός του προεδρικού μεγάρου. Όλα αυτά (και πολλά ακόμη), σε μια εποχή κατά την οποία στη Γαλλία σημειώνονται αλλεπάλληλες απεργίες και ο Sarkozy βρίσκεται σε διαρκή αντιπαράθεση με συνδικάτα κι εργαζόμενους. Βασικό του επιχείρημα υπήρξε η δυσαναλογία ανάμεσα στην παραγωγικότητα και τις αμοιβές, καθώς και τα "σκανδαλώδη κεκτημένα". Οι Γάλλοι υπερψήφισαν τον Sarkozy στις τελευταίες προεδρικές εκλογές και, πλέον, βρίσκονται αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα της αφέλειας που επέδειξαν. Όχι πως η κατάσταση θα ήταν ουσιαστικώς καλύτερη αν είχε εκλεγεί η κυράτσα των σοσια-ληστών (εκείνη η οποία, αργότερα, δήλωσε πως τα περισσότερα από όσα διακήρυσσε της τα υπαγόρευε το επιτελείο της και η ίδια δεν τα πίστευε). Βέβαια, αυτά δε συμβαίνουν μόνον εις Παρισίους, αλλά παντού - ακόμη και στο ηρωικό Ελλαδιστάν όπου, κάθε τόσο, δικαστικοί και βουλευτές ενισχύουν τον κλάδο τους με γενναιόδωρες αυξήσεις αποδοχών. Ακόμη και τα κόμματα της αυτοαποκαλούμενης (και, υποτίθεται, κοινωνικά ευαισθητοποιημένης) "αριστεράς" καταβροχθίζουν το φιλέτο της ετήσιας κρατικής επιχορήγησης και οι βουλευτές τους δέχονται ασμένως την ετήσια αύξηση του μισθού τους (τον οποίον βαφτίζουν "αποζημίωση"), τη στιγμή που αυξάνεται διαρκώς το ποσοστό των εργαζομένων που επιβιώνουν με 700 ευρώ μηνιαίως. Στις πρόσφατες εκλογές για το ελληνικό κοινοβούλιο η αποχή άγγιξε το 27%. Το ποσοστό δεν είναι αντίστοιχο με τη βορβορώδη κατάσταση της νεοελληνικής πραγματικότητας, δηλαδή δεν ανταποκρίνεται στην αναμενόμενη απέχθεια που θα έδειχναν πολίτες με κοινωνικά και δημοκρατικά αντανακλαστικά. Αυτό, με απλά λόγια, δείχνει πως η πλειονότητα των Ελλήνων (το 73%, ή και περισσότερο) επικροτεί την επικρατούσα κατάσταση και δεν επιθυμεί ουσιαστική ρήξη μαζί της. Από την άλλη, το 27% είναι μάλλον πρωτόγνωρο για τα εγχώρια δεδομένα. Δεν μπορούμε, φυσικά, να ισχυριστούμε πως όσοι απαρτίζουν αυτό το ποσοστό είναι συνειδητοποιημένοι αντιφρονούντες και αγνοί ιδεολόγοι που αντιτίθενται στη γενική σήψη. Αντιθέτως, μπορούμε με μεγαλύτερη σαφήνεια να ανιχνεύσουμε το ποιόν όσων αποφασίζουν να εξουσιοδοτήσουν κάποιους επαγγελματίες χαραμοφάηδες να ρυθμίζουν τον βίο εκατομμυρίων ανθρώπων, με την πρακτική του "αποφασίζομεν και διατάσσομεν". Έχω καταλήξει (;) πως οι ψηφοδότες αποτελούνται από δύο βασικές κατηγορίες ανθρωποειδών: α) τους αφελείς, αδαείς, εύπιστους, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, δουλοπρεπείς και πειθήνιους "νοικοκυραίους" που περιμένουν τον "μεσσία" (αν και, συνήθως, επιλέγουν αυτό που θεωρούν "μη χείρον") και είναι ικανοί για κουτοπονηριές μόνο ήσσονος εμβέλειας κι έντασης, β) τους "λαμογιότατους", δηλαδή εκείνους που εγκρίνουν όσα κάνουν οι εξουσιαστές διότι, απλούστατα, τα αυτά πράττουν και οι ίδιοι στην καθημερινότητά τους (έστω και σε μικρότερη κλίμακα). Ο σταθερός ψηφοδότης της δεύτερης κατηγορίας είναι ο πλέον επικίνδυνος, διότι είναι ο πιο αιμοβόρος και αδίστακτος: θέλει να "τρυπώσει" κάπου (δια της πλαγίας οδού), να σκαρφαλώσει σε καλοπληρωμένες θέσεις κύρους (αφήνοντας πίσω του ακέφαλα πτώματα ανταγωνιστών), να παρασιτεί συνειδητά και συστηματικά (στην επίσημη διάλεκτο της νεοψωροκώσταινας, αυτό ονομάζεται "μαγκιά"), να απολαμβάνει τις μικροεξουσίες του για να νιώθει "κάποιος", να...

Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε...