ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΝΕΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Το Σάββατο 10 Μαΐου 2008, η εφημερίδα "Ο κόσμος του Επενδυτή" κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο "ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ". Στο δισέλιδο ρεπορτάζ (Του Θοδωρή Παναγούλη), υπήρχαν οκτώ (8) φωτογραφίες από ελικόπτερο που απεικόνιζαν την ανέγερση πολυτελών κατοικιών (κάποιες, μάλιστα, και με πισίνα) στην καρδιά της Πάρνηθας. Στο δημοσίευμα αναφερόταν πως οι εν λόγω περιοχές βρίσκονται εντός του εθνικού δρυμού – βορειοανατολικά του κτήματος Τατοΐου, προς το Κατσιμίδι. Και, όλα αυτά, πριν καν συμπληρωθεί χρόνος από την πυρκαγιά που έκανε στάχτη την άλλη πλευρά της Πάρνηθας. Η εφημερίδα θέτει έξι ερωτήματα: «1. Γνωρίζουν οι υπουργοί ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. και Γεωργίας το όργιο της αυθαιρεσίας; 2. Έχουν οικοδομική άδεια τα συγκεκριμένα κτίσματα; 3. Πώς ξεπέρασαν τον σκόπελο της Δασικής Υπηρεσίας; 4. Με ποιον τρόπο άνοιξαν δρόμους μέσα στο δάσος; 5. Κατέχουν τίτλους ιδιοκτησίας; 6. Έχουν λάβει άδεια για το κόψιμο εκατοντάδων δένδρων;». Γράφει ο εκδότης-διευθυντής του "ΚτΕ", Νίκος Φελέκης: «(…) Είναι πολύ μικρός ο χρόνος για να ξεχάσεις τις στομφώδεις δηλώσεις των αρμοδίων υπουργών, αλλά και του ίδιου του πρωθυπουργού, ότι η ανοχή του κράτους έναντι των όποιων αυθαιρετούντων κατά του περιβάλλοντος έχει τελειώσει. Αν στο εναπομείναν δασικό κομμάτι της περιοχής της Πάρνηθας χτίζουν τόσο ξεδιάντροπα, χωρίς να τους παίρνει κανείς χαμπάρι ή να τους σταματά, σκεφθείτε τι θα γίνει στα καμένα. Όχι, δεν θα ξαναγίνει δάσος ό,τι κάηκε, όπως μας υποσχέθηκε ο κύριος Καραμανλής, αλλά θα καούν κι άλλα κομμάτια της Πάρνηθας για να νομιμοποιηθούν τα όσα αυθαίρετα έχουν κατασκευαστεί ή κατασκευάζονται. Ό,τι δηλαδή συνέβη και στα άλλα βουνά της Αττικής, την Πεντέλη, τον Υμηττό και αλλού (…) Η χώρα θα άλλαζε όψη, θα ξέφευγε από τη μιζέρια, θα γινόταν μια σύγχρονη και ανεπτυγμένη κοινωνία, αν άνοιγε τις φυλακές της για να μπουν μέσα οι μεγάλοι παράνομοι, οι αυθαιρετούντες ισχυροί (…)». Τη Δευτέρα 12 Μαΐου, το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. επιβεβαίωσε την εγκυρότητα του δημοσιεύματος, αλλά διευκρίνίσε ότι η επίμαχη οικοδομή (στο ρεπορτάζ της εφημερίδας εικονίζονται τρεις διαφορετικές περιπτώσεις) κατασκευάζεται στη Δροσοπηγή όπου υπάρχουν κληροτεμάχια από παλιά. Επίσης, το υπουργείο διαβεβαίωσε πως τα καμένα ελέγχονται συνεχώς από δορυφόρο και, έως τις 24 Απριλίου, δεν υπήρξε καμία αυθαίρετη κατασκευή. Ακολούθως, το θέμα παραπέμφθηκε στους επιθεωρητές περιβάλλοντος για να το εξετάσουν, μπλα-μπλα… Όπως πολύ εύστοχα έγραψε η εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ" (24.05.2008), «(...) κάναμε και εμείς μια τσάρκα από το Ιντερνέτ (μέσω της ιστοσελίδας http://earth.google.com/earth.html) στην Πάρνηθα και είδαμε βίλες να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Φυσικά παράνομες. Αυτό σημαίνει ότι οι κρατικές υπηρεσίες δεν ασκούν κανένα έλεγχο γιατί απλούστατα δεν τους ενδιαφέρει να ελέγξουν. Και με την ευκαιρία. Το πολυδιαφημισμένο "Παρατηρητήριο Πάρνηθας" που έχει στήσει ο Αλαφούζος και το W.W.F. είναι καλό να οργανώνει φιέστες πότε με τον Παπούλια και πότε με το Βαρθολομαίο. Τις βιλάρες αυτές πως και δεν τις πήραν είδηση;».

Το επόμενο Σάββατο (17 Μαΐου 2008), "Ο κόσμος του Επενδυτή" επανήλθε γράφοντας: «Οι οικοδομικές δραστηριότητες στα συγκεκριμένα σημεία έχουν ανασταλεί με απόφαση της Πολεοδομίας Ανατολικής Αττικής για τουλάχιστον ένα τετράμηνο, καθώς διαπιστώθηκαν σωρεία παραβάσεων και αυθαιρεσιών. Μεταξύ άλλων, η διάνοιξη δρόμων είναι αυθαίρετη, ενώ σε μία από τις περιπτώσεις των οικοδομών διαπιστώθηκε από το κλιμάκιο που πραγματοποίησε την αυτοψία ότι έχουν ισοπεδωθεί και επιχωματωθεί 3,5 στρέμματα δασικής έκτασης (…) οι οικοπεδούχοι είχαν καταφέρει, με σειρά δικαστικών διενέξεων και προσφυγών, πευκόφυτα σημεία που φαίνονται και στις επίμαχες φωτογραφίες να αποχαρακτηριστούν και να υπαχθούν σε διατάξεις νόμου που αφορούν χορτολιβαδικές εκτάσεις! Σύμφωνα με Προεδρικό Διάταγμα του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. που εκδόθηκε τον Ιούλιο του 2007 με αφορμή την τεράστια καταστροφή της Πάρνηθας, η περιοχή υπάγεται σε ζώνη που δεν επιτρέπεται η δόμηση. Ωστόσο, στο άρθρο 7 του Διατάγματος σημειώνεται ότι οι άδειες που εκδόθηκαν πριν από τη δημοσίευσή του εκτελούνται κανονικά (…)».

Την επομένη (Κυριακή 18 Μαΐου 2008), σε πολλές εφημερίδες φιλοξενείται πληρωμένη καταχώριση του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. με τίτλο "Δουλεύουμε για καλύτερο περιβάλλον, καλύτερη ποιότητα ζωής". Σε κάποιο σημείο διαβάζουμε: «Ενισχύσαμε σημαντικά τις προστατευόμενες περιοχές και τις αυξήσαμε κατά 13 και έχουμε ετοιμάσει ειδικές περιβαλλοντικές μελέτες για τη θεσμοθέτηση άλλων 72 νέων προστατευομένων περιοχών». Για να το λέει αυτό ο Σαρακατσάνος, κάτι θα ξέρει. Απεναντίας, είναι σαφές ότι ψεύδονται ασύστολα όσοι υποστηρίζουν πως η περίφημη αναδάσωση του δρυμού είναι πέρα για πέρα ανεπαρκής.

Σύμφωνα με λίαν πρόσφατο πυροσβεστικό δελτίο, 163 πυρκαγιές εκδηλώθηκαν σε όλη την επικράτεια σε χρονικό διάστημα μικρότερο της μίας εβδομάδας. Μόλις προ διμήνου, ο Παυλόπουλος δήλωνε πως ο κρατικός μηχανισμός είναι πανέτοιμος εν όψει της αντιπυρικής περιόδου (1η Μαΐου - 31η Οκτωβρίου). Λίγες ημέρες αργότερα, ανακοινώθηκε το επίσημο πόρισμα για τις πυρκαγιές του 2007, σύμφωνα με το οποίο δεν ευσταθούν τα όσα έλεγαν οι κρατούντες (ασύμμετρες απειλές, ξένοι πράκτορες, τρομοκράτες, κλπ.) για να καλύψουν την ανικανότητα και την αδιαφορία τους. Συν τοις άλλοις, αριθμητική ανεπάρκεια προσωπικού εξακολουθεί να υπάρχει στην Πυροσβεστική: προσλήψεις έχουν να γίνουν εδώ και οκτώ χρόνια και παρά το ότι βρίσκεται σε εξέλιξη διαγωνισμός για την πρόσληψη 1.200 ατόμων (που ούτως ή άλλως δεν επαρκούν για να καλύψουν τα κενά) η όλη διαδικασία δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί νωρίτερα από τη λήξη της αντιπυρικής περιόδου, δηλαδή κάπου προς το τέλος Σεπτεμβρίου με αρχές Oκτωβρίου. Πολλά πρακτικά προβλήματα αντιμετωπίζουν και οι εποχικοί πυροσβέστες, οι οποίοι καλούνται να υπερβάλλουν εαυτόν και να αντιμετωπίσουν τη γραφειοκρατική αργομισθία υπουργών και άλλων. Όπως πάντα, είμαστε πανέτοιμοι, αλλά μόνο στα λόγια. Παράλληλα με όλα αυτά, ο Σουφλιάς συνεχίζει την άοκνη προσπάθειά του να κουρελιάσει το άρθρο 24, επιχειρώντας να χρησιμοποιηθούν όσο το δυνατόν πιο πρόσφατοι δασικοί χάρτες για τη σύνταξη του κτηματολογίου. Είπαμε: το 'να χέρι καίει και τ' άλλο οικοδομεί...

ΟΛΑ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ...

Δεν υπάρχει πια τίποτα

Είμαι νόθος.

Όλοι είμαστε νόθοι.

Αυτό που μας χωρίζει σήμερα είναι πως εσείς

Είσαστε νόθοι επικυρωμένοι απ’ τον Αστικό Κώδικα

Τον οποίο, με την άδειά σας,

Πολύ ευχαρίστως θα φτύσω

Προτού με απολύσετε.

Ηρεμήστε! Δε ρισκάρετε τίποτα

Γιατί δεν υπάρχει πια τίποτα.

Κι αυτό το Τίποτα, χάρισμά σας!

Γαμηθείτε με δαύτο, αν μπορείτε.

Εμείς, δεν μπορούμε.

Κάποια μέρα, σε 10.000 χρόνια,

Όταν δε θα ‘στε πια εδώ,

Θα τα ‘χουμε ΟΛΑ.

Τίποτα δικό σας-

Όλα δικά μας.

Και θα ‘χουμε τον χρόνο ν’ ανακαλύψουμε

Τη Ζωή, την Ομορφιά, τη Νιότη,

Τα δάκρυα που θα λάμπουν σα σμαράγδια

Στα μάτια των κοριτσιών,

Το χαμόγελο των ήρεμων πια ζώων.

Τότε δε θα πεθαίνουμε για τίποτα

Και θα ζούμε για όλα.

Όσο για τα μικρόβια της μαλακίας

Που δε θα ‘χετε παραλείψει να μας κληροδοτήσετε

Μέσα απ’ τις κοπριές σας,

Μέσα από τα βιβλία σας στα σιλό,

Μέσα από τα δημόσια έγγραφά σας

Και τις σωφρονιστικές διοικητικές διατάξεις σας,

Μέσα απ’ τα διατάγματά σας

Κι ακόμα μέσα από τις προσευχές σας,

Όλα αυτά τα μικρόβια,

Μείνετε ήσυχοι,

Έχουμε ήδη τον μηχανισμό για την εξόντωσή τους.

Θα τα ‘χουμε όλα:

Σε 10.000 χρόνια.

Ο Léo Ferré γεννήθηκε στο Μονακό το 1916. Μελοποίησε και τραγούδησε επί 45 χρόνια γαλλική ποίηση, δική του και άλλων (François Villon, Charles Baudelaire, Paul Verlaine, Arthur Rimbaud, Guillaume Apollinaire, Louis Aragon). Έλαβε μέρος στα γεγονότα του Μάη του ’68. Για τον θάνατό του (1993), ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας François Miterrand, εξέφρασε τη θλίψη του. Ο Ferré του είχε ήδη απαντήσει, πεθαίνοντας στις 14 Ιουλίου.

"La Solitude"

ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ...

Θεολογία

Ας υποθέσουμε πως ο Ισκαριώτης
ήταν ερωμένος της Μαγδαληνής
και πως ο Ιησούς το μάθαινε
την τελευταία ώρα.
Τι θα είχε συμβεί;
Θα είχε, άραγε, πει,
«Ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν»;

του Πολωνού ελεγειακού ποιητή Tadeusz Wierzynski (1900-1933)

ΟΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ...

Η Ελλάδα είναι η χώρα των θαυμάτων (με ή χωρίς εισαγωγικά) και όλα θα ήταν παραδεισένια αν οι Έλληνες δεν ήταν τόσο διεφθαρμένοι και αν εμπιστεύονταν (έστω και λίγο) αυτό το υπέροχο κράτος και τους αδιάφθορους ταγούς του. Αυτό είναι (σε γενικές γραμμές) το νόημα από μια ολοσέλιδη ανάλυση στις οικονομικές σελίδες της εφημερίδας "Καθημερινή" (Σάββατο 14 Ιουνίου 2008). Σύμφωνα με το δημοσίευμα, για όλα τα δεινά ευθύνεται η παραοικονομία , η οποία ανέρχεται στα 70 δισ. ευρώ ετησίως. Ο συντάκτης (Λεωνίδας Στεργίου) προσπαθώντας να αναλύσει το πώς είναι δυνατόν να ανέρχεται η παραοικονομία σε τέτοιο ύψος, παραθέτει επτά (7) παραδείγματα: «Πρώτον, δάνεια περίπου 36 δισ. ευρώ αποπληρώνονται κανονικά κάθε μήνα από νοικοκυριά που θα έπρεπε να είναι στο "κόκκινο", αφού οι δόσεις ξεπερνούν το 40% του εισοδήματός τους, σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος». Δηλαδή, το πρόβλημα είναι ότι η πλειονότητα των δανειοληπτών καταφέρνει (έστω και με απόκρυψη εισοδημάτων) να αποπληρώνει δόσεις δανείων και όχι η αφειδής διάθεση χρήματος (αγνώστου προελεύσεως) από τις τράπεζες με ληστρικούς όρους. Οι τράπεζες "ξεπλένουν" χρήμα προερχόμενο από εγκληματικές δραστηριότητες, αυτό το γνωρίζουν και οι πέτρες, κι ας ωρύεται ο Βγενόπουλος… «Δεύτερον, δειγματοληπτική έρευνα της Παγκόσμιας Τράπεζας και του I.F.C. είχε δείξει ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις δηλώνουν το 89% των εσόδων τους, έναντι 93% που είναι το ποσοστό στις χώρες του Ο.Ο.Σ.Α. Αυτό σημαίνει ότι περίπου 17 δισ. ευρώ τον χρόνο δεν δηλώνονται (…)». Έτσι αποφαίνονται ληστρικοί διεθνείς οργανισμοί, με παχυλά αμειβόμενους γραφειοκράτες, που ευθύνονται για τον καταποντισμό εθνικών οικονομιών (κυρίως, χωρών του "τρίτου κόσμου"). «Τρίτον, τα "γρηγορόσημα" και οι "μίζες" από επιχειρήσεις για να κλείνονται συμφωνίες, υπολογίζονται στο 0,2% του τζίρου τους ή στο 0,15% του Α.Ε.Π., δηλαδή σε περίπου 340 εκατ. ευρώ (…)». Άραγε, οι μετρήσεις αυτές συμπεριλαμβάνουν τα "δωράκια" που έλαβε το μητσοτακέικο και πολλοί άλλοι δημόσιοι άρχοντες του ευλογημένου ετούτου τόπου από τη Siemens και άλλες (διεθνούς φήμης και κύρους) εταιρείες; «Τέταρτον, τα "φακελάκια" και οι "μίζες" από ιδιώτες ξεπερνούν τα 600 εκατ. ευρώ (…)». Στο σημείο αυτό, γίνεται ενδεικτική αναφορά για το ύψος της "ταρίφας" σε διάφορα υπουργεία, στις εφορίες, στην πολεοδομία, γενικά οπουδήποτε, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Στον δημόσιο τομέα, τα "φακελάκια" είναι όντως πρόβλημα˙ όμως, μεγαλύτερο βάσανο είναι η αναγκαστική επαφή με την κρατική γραφειοκρατία και τους "λαδιάρηδες" υπαλλήλους της που συμπεριφέρονται ωσάν να τους έχει δοθεί εξουσία ζωής και θανάτου σε όσους (επαναλαμβάνω, εξαναγκαστικά) προσφεύγουν σε αυτούς. Εξάλλου, όταν (σπανίως) αποκαλύπτονται "λαδιές", οι ποινές είναι χάδια (είτε λόγω συναδελφικής omertá, είτε για να προστατευθούν τα παράσιτα που αποτελούν σημαντική σε αριθμό εκλογική πελατεία). «Πέμπτον, η παραοικονομία από πορνεία, ναρκωτικά, λαθραία τσιγάρα και οινοπνευματώδη ποτά ξεπερνά τα 2 δισ. Ευρώ (…)». Την ενσωμάτωση αυτού του είδους της παραοικονομίας στο Α.Ε.Π. (για να παρουσιαστούν μεγαλύτερα οικονομικά μεγέθη από τα επίσημα) είχε επιδιώξει προ διετίας ο μουλαροτραγιάσκας κι έφαγε κράξιμο. Πάλι τα ίδια; «Έκτον, το "μαύρο χρήμα" που εντοπίζεται να ξεπλένεται κάθε χρόνο ανέρχεται σε περίπου 18 εκατ. ευρώ (…)». Εκείνο που δεν εντοπίζεται (άραγε, γιατί;) πόσο είναι περίπου; «Έβδομον, η εισφοροδιαφυγή στη χώρα μας είναι τεράστια. Αρκεί να αναφερθεί ότι μόνο η εισφοροδιαφυγή προς το Ι.Κ.Α. υπολογίζεται ότι ξεπερνά τα 3,5 δισ. ευρώ!». Επίσης, να αναφερθεί ότι το ελληνικό κράτος είναι από τους μεγαλύτερους οφειλέτες στα ασφαλιστικά ταμεία…

Το βαθυστόχαστο συμπέρασμα του εν λόγω άρθρου είναι το εξής: «Διαχρονική ανάλυση των μακροοικονομικών στοιχείων της Ελλάδας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, αν δεν υπήρχε παραοικονομία, σήμερα το κατά κεφαλήν εισόδημα του Έλληνα θα ήταν ίσο ή και μεγαλύτερο από το μέσο αντίστοιχο της Ευρωζώνης! Η ελληνική οικονομία θα είχε επιτύχει προ πολλού την πραγματική σύγκλιση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αν δεν δοκιμαζόταν επί δεκαετίες από παθογένειες που έχουν εξελιχθεί σε κατάρα για τους εργαζόμενους και τους συνεπείς φορολογούμενους. Τα δημόσια έσοδα θα ήταν υψηλότερα κατά 50% περίπου, το δημόσιο χρέος θα είχε συρρικνωθεί στο 60% του Α.Ε.Π. Οι δαπάνες για τόκους θα ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, καθώς και οι δανειακές ανάγκες του Δημοσίου. Το δημοσιονομικό αποτέλεσμα από τη συρρίκνωση της παραοικονομίας θα ήταν θεαματικά θετικό, αφού ο κρατικός προϋπολογισμός θα είχε τέτοιο πλεόνασμα που θα κάλυπτε όλο το ποσό των δαπανών από χρεολύσια και όλες οι δαπάνες για την παιδεία, την τεχνολογία, την έρευνα και την ανάπτυξη θα προσέγγιζαν τις αντίστοιχες, εντυπωσιακά υψηλότερες κοινοτικές». Παπαρολογίας το ανάγνωσμα και αν και όταν και ίσως και τότε και θα… Είναι η απλοϊκή τσαρλατανίστικη μέθοδος του δοκησίσοφου: ανοίγουμε ένα βιβλίο οικονομετρίας κι ένα εγχειρίδιο δημοσιονομικής πολιτικής και "ταιριάζουμε" τα αριθμητικά δεδομένα χωρίς να λαμβάνουμε υπ' όψιν τα ειδικά χαρακτηριστικά της κάθε περίπτωσης. Αφού, λοιπόν, για την ελληνική κακοδαιμονία ευθύνεται η ανευθυνότητα των κυβερνωμένων, ας δούμε κάποια (λίγα, αλλά ενδεικτικά) παραδείγματα διαχείρισης του δημόσιου χρήματος από τους κυβερνώντες: Παράδειγμα πρώτο, δημοσίευμα της εφημερίδας "ΕΘΝΟΣ" (22.05.2008) με τίτλο "Πληρώνουμε τα βουλευτικά ένσημα". Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «(...) με διάταξη η οποία συμπεριλήφθηκε στο νομοσχέδιο για την εισοδηματική πολιτική που κατατέθηκε χθες στη Βουλή, οι φορολογούμενοι θα πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές όσων πριν εκλεγούν δούλευαν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και μάλιστα αναδρομικά από 1ης Ιανουαρίου 2003. Μέχρι τώρα οι φορολογούμενοι κατέβαλαν τις εισφορές των βουλευτών που ήταν ελεύθεροι επαγγελματίες (με νόμο του 2004) (...) η χαριστική διάταξη προβλέπει πως η πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών βουλευτών στους φορείς που ασφαλίζονταν πριν εκλεγούν δεν θα γίνεται από τους ίδιους, αλλά από τον προϋπολογισμό του Κοινοβουλίου. Να σημειωθεί ότι οι βουλευτές καθ όλη τη διάρκεια της θητείας τους είναι ασφαλισμένοι στο Δημόσιο και, εφόσον συμπληρώσουν οκταετία, θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα. Τώρα με τη ρύθμιση και την πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών από τη Βουλή διευκολύνονται για να βγάλουν πιο εύκολα και δεύτερη σύνταξη. Με ρύθμιση του 2004 οι εισφορές των ελευθέρων επαγγελματιών που εκλέγονταν βουλευτές καλύπτονταν από τη Βουλή και με τη χθεσινή διάταξη εξομοιώνονται και οι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα (...)». Παράδειγμα δεύτερο, δημοσίευμα της εφημερίδας "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" (10.06.2008) με τίτλο "Θα πληρώναμε ταξιδάκι βουλευτών για το Euro!". Απλά πράγματα: το υφυπουργείο Αθλητισμού ήθελε να οργανώσει δωρεάν πτήσεις charter για την Αυστρία, για τους βουλευτές που θα ήθελαν να παρακολουθήσουν τους αγώνες της ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας. Και, βέβαια, το "πακέτο" θα περιελάμβανε και άλλα έξοδα. Βέβαια, τα παραδείγματα του είδους είναι ανεξάντλητα...

«Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η πατρίδα σου για εσένα. Το ζητούμενο είναι τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα σου!», διακήρυσσε, κάποτε, η "ακεραιότητα του ευπατρίδη". Και, όπως ένα νήπιο γεμάτο απορίες, εκτοξεύω (προς όλες τις κατευθύνσεις) ερωτηματικές αντωνυμίες...

Ο ΜΑΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ APARTHEID

Soweto, περίχωρα της πόλης του Johannesburg, 16 Ιουνίου 1976. Οι μαύροι μαθητές της περιοχής διαδηλώνουν ενάντια στην απόφαση της ρατσιστικής κυβέρνησης να επιβάλει τα "αφρικάνερ" (τη γλώσσα των λευκών εποίκων) στα σχολεία τους. Η διαμαρτυρία πνίγεται στο αίμα, αφήνοντας πίσω της 566 νεκρά παιδιά, με πρώτο θύμα τον 12χρονο Hector Pieterson.

Σήμερα, η Νότια Αφρική προετοιμάζεται για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 2010 (είναι η διοργανώτρια χώρα), αλλά δεν έχει κατορθώσει να λύσει θεμελιώδη εσωτερικά της προβλήματα. Ο πρόσφατος διωγμός που εξαπέλυσαν οι ντόπιοι εξαθλιωμένοι εναντίον των μεταναστών από γειτονικές χώρες, είχε ως αποτέλεσμα περισσότερους από 60 νεκρούς, δεκάδες βιασμένες γυναίκες και 80.000 αφρικανούς μετανάστες που είδαν τις καλύβες τους να καταστρέφονται και τα λιγοστά υπάρχοντά τους να λεηλατούνται από μαύρους - ουσιαστικά, ομόφυλούς τους. Οι διωχθέντες προέρχονταν κυρίως από τη Ζιμπάμπουε και τη Μοζαμβίκη, χώρες που επί apartheid, φιλοξενούσαν χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες από τη Νότιο Αφρική. Διαβάζουμε στην εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ" (24.05.2008): «(...) Οι άνθρωποι αυτοί έχουν γίνει οι αποδιοπομπαίοι τράγοι για τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν τη Νότια Αφρική, τη μεγάλη ανεργία, τη φτώχεια, την έλλειψη στέγης και την εγκληματικότητα, από τις υψηλότερες στον κόσμο. Πολλοί φτωχοί και εξαθλιωμένοι μαύροι κατηγορούν τους αφρικανούς μετανάστες ότι τους παίρνουν τις δουλειές και ευθύνονται κυρίως για την εγκληματικότητα. Ο ρατσισμός έχει φουντώσει επικίνδυνα, μόνο που τώρα οι εξαθλιωμένοι μαύροι δε στρέφονται κατά των λευκών αφεντικών, αλλά ενάντια στα εξαθλιωμένα ταξικά τους αδέρφια (...) Ο λαός αυτός είδε να αναπτύσσεται η μαύρη αστική τάξη και τα πλούσια μεσαία στρώματα, που ζουν στη χλιδή και κυκλοφορούν με αστραφτερά υπερπολυτελή αυτοκίνητα, συνοδεία αστυνομικών, προκαλώντας την οργή της φτωχής και εξαθλιωμένης μαύρης πλειοψηφίας, αυτοί που το 1994 υπόσχονταν μια καλύτερη ζωή για όλους. Βλέπει τη διαφθορά να κυριαρχεί στον κρατικό μηχανισμό και στα όργανα εξουσίας. Βλέπει την ανοχή, αν όχι τη συνενοχή της κυβέρνησης στα σκάνδαλα, την αδιαφορία ή στην καλύτερη περίπτωση την ανικανότητά της να ικανοποιήσει στοιχειώδεις ανάγκες της μαύρης φτωχολογιάς. Τη θέση του φυλετικού ρατσισμού πήρε η ταξική αντίθεση φτωχών και πλούσιων (λευκών και μαύρων). Δυστυχώς, όμως, αντί η δυσαρέσκεια και η οργή της εξαθλιωμένης φτωχολογιάς να στραφεί ενάντια στους πραγματικούς υπεύθυνους, στρέφεται ενάντια στα ταξικά τους αδέρφια. Το ρατσιστικό πογκρόμ ενάντια σε ανυπεράσπιστους μετανάστες είναι όνειδος για ένα λαό που υπέφερε τόσο πολύ από το ρατσισμό (...)». Είναι αυτό που επέλεξε ως τίτλο η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (25.05.2008): "Φτωχοί εναντίον εξαθλιωμένων...".
Όπως, επίσης, γράφει η "Le Monde Diplomatique", «(...) Ήδη, 35.000 μετανάστες έχουν εγκαταλείψει έντρομοι τις εστίες τους, για να αφήσουν τη γη βορά στον κατασκευαστικό οργασμό. Την ίδια ώρα, στάδια, ξενοδοχεία, τουριστικές υποδομές και τρένα υψηλής ταχύτητας εκτοπίζουν συνεχώς τους Νοτιο-αφρικανούς φτωχούς, στο όνομα μιας ανάπτυξης, που γίνεται για λογαριασμό μόνο των προνομιούχων (...) Στη Νότια Αφρική, οι ανισότητες είναι τρομακτικές. Από τη στιγμή δε που η κυβέρνηση ακολούθησε την οδό του νεοφιλελευθερισμού (άνοιγμα των συνόρων, απελευθέρωση της οικονομίας), οι ανισότητες αυξήθηκαν ακόμα περισσότερο. Στη χώρα σήμερα υπάρχουν δύο οικονομίες, χωρίς ωστόσο να συναντώνται. Το 60% του πληθυσμού -συνήθως μαύροι και άτομα με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο- κερδίζει λιγότερα από 3.500 ραντ (276 ευρώ) τον μήνα, ενώ το 2,2% έχει εισόδημα που ξεπερνάει τα 30.000 ραντ και ακολουθεί τον δυτικό τρόπο ζωής. Η ανισότητα στην κατανομή της ιδιοκτησίας είναι άλλη μια κληρονομιά του απαρτχάιντ: το 1994, το 75% του πληθυσμού ήταν εγκατεστημένο στο 13% της γης. Έτσι, οι αγρότες άρχισαν να εγκαταλείπουν την ύπαιθρο και να συρρέουν στις τενεκεδουπόλεις των κέντρων (...)».

Για "επιστροφή του ρατσισμού" έκανε λόγο η Deutsche Welle, επισημαίνοντας: «(...) Για πολλοστή φορά στην Ιστορία, ο ξένος είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος, ο υπεύθυνος για τη μιζέρια και την εξαθλίωση. Έτσι, για ακόμη μια φορά, οι μετανάστες θεωρούνται υπεύθυνοι για την ανεργία, τη φτώχεια, την έλλειψη σχολικής εκπαίδευσης και την απουσία προοπτικής για τα γηγενή ασθενή κοινωνικά στρώματα. Το κύμα βίας που συγκλονίζει τη Νότια Αφρική είναι γνήσιο τέκνο της αποτυχίας των πολιτικών ελίτ της χώρας. Η πολυχρωμία και η πολυπολιτισμικότητα, που προβάλλει υπερήφανα η πολιτική ηγεσία της Νότιας Αφρικής, εν όψει του Μουντιάλ, δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα. Ο ένας στους τρεις Νοτιοαφρικανούς είναι άνεργος. Από τους πρωτοφανείς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης αντλούν κέρδη μόνο τα ανώτερα στρώματα. Ο μισός πληθυσμός της χώρας είναι σήμερα φτωχότερος από ό,τι ήταν πριν από 14 χρόνια. Σ' αυτά ήλθαν τώρα να προστεθούν οι ανατιμήσεις στα τρόφιμα (...)».

Α-ΛΟΓΟΙ ΣΚΟΥΠΙΔΟΡΑΒΔΟΥΧΟΙ...

Λευκίμμη νότιας Κέρκυρας, Πέμπτη 29 Μαΐου 2008. Οι κάτοικοι της περιοχής διαδηλώνουν, για μία ακόμη φορά, κατά της δημιουργίας Χ.Υ.Τ.Α. (Χώρος Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων) μόλις 350 μέτρα από τον οικισμό (ενώ η νομοθεσία προβλέπει 1.500 μέτρα τουλάχιστον. Άλλωστε, η Ευρωπαϊκή Ένωση, με οδηγία της, περιορίζει την αδειοδότηση νέων Χ.Υ.Τ.Α. μέχρι τις 16 Δεκεμβρίου 2009, αφού προωθεί τους Χώρους Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων και όχι Απορριμμάτων, δηλαδή τους Χ.Υ.Τ.Υ.

Πώς απαντά η εξουσία στις κινητοποιήσεις των κατοίκων; με τον κλασικό τρόπο, δηλαδή, με την ανηλεή και λυσσαλέα επέμβαση των δυνάμεων καταστολής (οι γνωστοί "μεροκαματιάρηδες" των Μ.Α.Τ.). Το αποτέλεσμα της ένστολης βιαιότητας είναι πολλοί τραυματίες και μια νεκρή γυναίκα, η 43χρονη Μαρία Κουλούρη. Τα Μ.Μ.Ε. μιλούν για "τροχαίο": ένας 16χρονος, στην προσπάθειά του να διαφύγει, έπεσε επάνω στην άτυχη γυναίκα (η οποία εξέπνευσε αργότερα και κηδεύτηκε το απόγευμα της Τρίτης). Οι αυτόπτες μάρτυρες, στις καταθέσεις τους, περιγράφουν αλλιώς το γεγονός: ο έφηβος πήγε να πάρει το "παπάκι" του που είχε μείνει μεταξύ δύο οδοφραγμάτων, αλλά στην επιστροφή οι ένστολοι τον χτύπησαν με τα κλομπ στα χέρια και στη μέση, με αποτέλεσμα να πέσει και το δίκυκλο να κυλήσει και να χτυπήσει την άτυχη γυναίκα. Τη βαναυσότητα των "πραιτόρων" (μη λησμονείτε τον Βύρωνα) περιέγραψαν άπαντες οι παρόντες. Βέβαια, ο Ρουσόπουλος (άξιος εκπρόσωπος μιας κυβέρνησης που είναι άξια απόγονος της μετεμφυλιακής Δεξιάς) έδωσε "γραμμή" να φορτωθεί η ευθύνη στον 16χρονο, δηλώνοντας (με τα υπέροχα ελληνικά του): «Το γεγονός ότι από την επέμβαση κάποιοι προσπάθησαν να ξεφύγουν για τους χ, ψ λόγους που γνωρίζουν οι ίδιοι (διότι, προφανώς, για να προσπαθήσουν να ξεφύγουν από εκείνο το σημείο κάτι θα είχαν να ανησυχήσουν) και στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν, η μοτοσυκλέτα έπεσε πάνω σε μια άτυχη γυναίκα, την τραυμάτισε και, όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια, σε τόσο σοβαρό βαθμό ώστε να μην μπορεί να γλιτώσει τη ζωή της, αυτό δε σημαίνει ότι έχει την ευθύνη (που εσείς, στην πρώτη σας ερώτηση, βάλατε) η αστυνομία (…) Εάν, δηλαδή, η ελληνική Πολιτεία προσπαθεί να τηρήσει τον νόμο και φτάνουμε στο άλλο άκρο να πιστεύουμε ότι στην προσπάθειά της να τηρήσει τον νόμο κάποιοι, οι οποίοι ξεφεύγουν από τον νόμο και σκοτώνουν στην πορεία έναν άνθρωπο, μπορούν να αποδώσουν στην ελληνική Πολιτεία την ευθύνη, επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι ξεφεύγει από τη λογική (…)» (Press Room, 2 Ιουνίου 2008). Φυσικά, οι Λευκιμμαίοι δε συμφωνούν με τον Ρουσόπουλο, ούτε με τις προθέσεις των τοπικών κοτζαμπάσηδων, όπως διαβάζουμε και στην ιστοσελίδα τους .

Εμφανής η "περιποίηση" στα πλευρά του...

Η Μαρία Κουλούρη στο έδαφος.

Οι αποκαλούμενοι Χ.Υ.Τ.Α. διαφοροποιούνται από τις χωματερές επειδή διαθέτουν ένα νάιλον (μια μεμβράνη πλαστικού, αμφίβολης αποτελεσματικότητας), στον πυθμένα και τα σκουπίδια καλύπτονται με χώμα και μερικές φορές με μπάζα. Βέβαια, το πλαστικό σχίζεται κάθε φορά που τα απορριμματοφόρα ρίχνουν μέσα βαριά αντικείμενα. Άλλωστε, είναι γνωστό πως ο κάθε Χ.Υ.Τ.Α. καταλήγει σε ανεξέλεγκτη χωματερή (Χ.Α.Δ.Α. ή Χώρος Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Απορριμμάτων). Το αποτέλεσμα είναι η μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα, δηλαδή, του νερού που προορίζεται για πόση και άρδευση. Σύμφωνα με τις μετρήσεις που έκανε το Γενικό Χημείο του Κράτους, το σύνολο των πηγών της Κέρκυρας είναι σχεδόν ακατάλληλο για πόση.

Είναι γνωστό πως, στην Ελλάδα, ο καθένας μπορεί να "λειτουργήσει" μια αυτοσχέδια χωματερή. Άλλωστε, χωρίς υπερβολή, ολόκληρη η χώρα μια χωματερή είναι, δεδομένου ότι αριθμεί περισσότερους από 3.000 (επίσημους) σκουπιδότοπους. Για προγράμματα ανακύκλωσης ας μη συζητάμε, διότι θα απογοητευθούμε οικτρά. Χωρίς να είναι παράξενο, ακόμη και το ίδιο το κράτος υπονομεύει τη λειτουργία της ανακύκλωσης. Και όχι μόνο αυτό, αλλά οραματίζεται σκουπιδότοπους σε προστατευμένες (υποτίθεται) περιοχές.

Σύμφωνα με την παροιμία, «το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο μαζί το πρόσωπο». Στην προκειμένη περίπτωση, και τα δύο χέρια είναι κουλά: ένας κρατικός μηχανισμός με διδακτορικό στην αργομισθία και τον παρασιτισμό κι ένας λαός αριστούχος της σχολής του "δε βαριέσαι". Εδώ, το ψάρι δε βρωμάει μόνο από το κεφάλι˙ βρωμάει και η ουρά και το κυρίως σώμα. Κάποια στιγμή, μάλλον σύντομα, θα πνιγούμε από τα ίδια μας τα περιττώματα – κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Αυτή, ίσως, θα ήταν και η πλέον δίκαιη κατάληξη…

ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ...

Έστω και μετά από 64 χρόνια, η επιμονή του εικονιζόμενου μακαρίτη Γιάννη Σταμούλη (μετά από δικαστικό μαραθώνιο 13 ετών) και του Αργύρη Σφουντούρη επιβραβεύθηκε: το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Ιταλίας (αντίστοιχο του Αρείου Πάγου) αποφάσισε, στις 4 Ιουνίου 2008, πως οι απόγονοι των θυμάτων της σφαγής του Διστόμου (10 Ιουνίου 1944) θα εισπράξουν αποζημιώσεις της τάξεως των 28 εκατομμυρίων ευρώ από κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του Γερμανικού Δημοσίου στο Como της Ιταλίας, αν η γερμανική κυβέρνηση δε συμμορφωθεί με την απόφαση 137 του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς που είχε επικυρωθεί από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Στις 27 Νοεμβρίου 1995 κατατέθηκε αγωγή στο Πρωτοδικείο Λιβαδειάς και η υπόθεση εκδικάστηκε στις 12 Νοεμβρίου 1996. Στις 30 Οκτωβρίου 1997 δημοσιεύθηκε η απόφαση, βάσει της οποίας επιδικάστηκε αποζημίωση ύψους 7,88 δισεκατομμυρίων δραχμών (περίπου 23 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία με τους τόκους που "τρέχουν" φτάνουν τα 68 εκατομμύρια ευρώ). Στη συνέχεια η υπόθεση πήγε στον Άρειο Πάγο όπου οι Γερμανοί αμφισβήτησαν την αρμοδιότητα του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, προβάλλοντας το δικαίωμα ετεροδικίας (δηλαδή, να δικαστούν από γερμανικά και όχι ελληνικά δικαστήρια). Ο Άρειος Πάγος απέρριψε την αίτηση αναίρεσης, επικυρώνοντας την απόφαση της Λιβαδειάς. Οι 132 αιτούντες την ηθική και οικονομική αποζημίωση κατέφυγαν στην Ιταλία, προκειμένου να γίνει εκτελεστή εκεί, ως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η απόφαση των ελληνικών δικαστηρίων αφού εδώ και χρόνια οι Έλληνες υπουργοί Δικαιοσύνης δεν είχαν υπογράψει την απόφαση για κατάσχεση ιδιοκτησίας του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα. Η πρώτη "συμβολική" προσφυγή στα ιταλικά δικαστήρια (η έκβαση της οποίας αποτελεί πλέον "δεδικασμένο" για την έκβαση της κυρίως προσφυγής των αποζημιώσεων) έγινε στο Πρωτοδικείο Φλωρεντίας, με αίτημα να καταβληθούν από το γερμανικό δημόσιο 3.000 ευρώ ως έξοδα δικαστικής δαπάνης, τα οποία είχε επιδικάσει ο Άρειος Πάγος. Το δικαστήριο της Φλωρεντίας έκανε δεκτό το αίτημα, η γερμανική πλευρά άσκησε έφεση (η οποία επίσης απορρίφθηκε) και μετά προσέφυγε στο ιταλικό ανώτατο δικαστήριο (αντίστοιχο με τον ελληνικό Άρειο Πάγο) το οποίο, επίσης, με την απόφαση της 4ης Ιουνίου απέρριψε τις γερμανικές αιτιάσεις. Το Πρωτοδικείο Φλωρεντίας κήρυξε ήδη εκτελεστή την απόφαση των ελληνικών δικαστηρίων για τα 23 εκ. ευρώ. Στην απόφασή του το Ανώτατο Δικαστήριο αναφέρει στο σκεπτικό του ότι, με δεδομένη την εκτελεστότητα της απόφασης στην Ελλάδα, όλα τα δικαστήρια σε κάθε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. έχουν υποχρέωση να διατάξουν την εκτέλεση της απόφασης. Η γερμανική πλευρά έκανε προσφυγή (αντίστοιχη της ανακοπής), η οποία εκδικάζεται στο Πρωτοδικείο Φλωρεντίας στις 2 Ιουλίου. Είχε προηγηθεί η απόφαση του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της Ρώμης, σύμφωνα με την οποία, τα θύματα εγκλημάτων πολέμου μπορούν πλέον να υποβάλουν στην Ιταλία τις απαιτήσεις τους για αποζημίωση τις οποίες έχουν απέναντι στο γερμανικό Δημόσιο, σε σημείο τέτοιο που να περιλαμβάνονται ακόμη και κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού κράτους τα οποία βρίσκονται επί ιταλικού εδάφους. Οι νομικοί του γερμανικού Δημοσίου επικαλούνται ως επιχείρημα ότι αποτελεί παραβίαση της αρχής της ετεροδικίας η δικαστική συνδρομή τρίτου κράτους σε διαφορές ενός πολίτη με τις δημόσιες αρχές κράτους διαφορετικού από εκείνο της υπηκοότητάς του. Το Ακυρωτικό Δικαστήριο της Ρώμης αποδέχθηκε, από την πλευρά του, ότι δύναται να επιληφθεί της υπόθεσης, καθώς σε περιπτώσεις που άπτονται παραβίασης του δικαίου του πολέμου, αποτελούν δηλαδή εγκλήματα πολέμου, δεν αναγνωρίζει την ισχύ της παραπάνω αρχής. Παράλληλα με τις ελληνικές διεκδικήσεις, το δικαστήριο έλαβε θετική απόφαση και για 50 υποθέσεις Ιταλών, θυμάτων καταναγκαστικής εργασίας στα γερμανικά εργοστάσια κατά τη διάρκεια της ναζιστικής θηριωδίας, ανοίγοντας έτσι και για αυτούς τον δρόμο της αποζημίωσής τους από τα γερμανικά κρατικά ταμεία.

Η γερμανική κυβέρνηση προτίθεται να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προκειμένου να προσβάλει τις αποφάσεις των ιταλικών Δικαστηρίων Ιταλίας για καταβολή χρηματικών αποζημιώσεων, καθώς και κατασχέσεις γερμανικής περιουσίας. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών, Μάρτιν Γιέγκερ, η γερμανική κυβέρνηση εμμένει στις θέσεις της, αρνούμενη να καταβάλει αποζημιώσεις στα θύματα του Διστόμου και τρέφει ελπίδες ότι οι δικαστές θα εκλάβουν τις προσφυγές των θυμάτων απλώς ως "αποδεκτές", γεγονός που δεν θα δικαιολογεί απαιτήσεις για χορήγηση αποζημιώσεων. Εδώ ταιριάζει η ρήση "Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμην άλλαξε μήτε την κεφαλήν του": οι απόγονοι των ναζί, οι Ούννοι της εποχής μας, ξέρουν να τιμούν τους προγόνους τους, τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Πάντως, το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Ιταλίας σε παρόμοιες υποθέσεις δεν είχε δεχθεί ετεροδικία του Γερμανικού Δημοσίου για εγκλήματα του ναζισμού και, δεύτερον, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ιταλίας είχε κηρύξει αντισυνταγματική διάταξη, αντίστοιχη εκείνης του ελληνικού Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (§ 923), που ζητά προηγούμενη άδεια του υπουργού Δικαιοσύνης για αναγκαστική εκτέλεση κατά αλλοδαπού Δημοσίου και την οποία υπό την πίεση των γερμανικών κυβερνήσεων καμία ελληνική κυβέρνηση ώς τώρα δεν είχε τολμήσει να δώσει.

Τον Φεβρουάριο του 2008, πραγματοποιήθηκε το 8ο Συνέδριο του "Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα". Ο πρόεδρος Μανώλης Γλέζος υπενθύμισε τις βασικές απαιτήσεις: α) να επιστρέψει η Γερμανία τους αρχαιολογικούς θησαυρούς που άρπαξε την περίοδο της Κατοχής, β) να εξοφλήσει η Γερμανία το Αναγκαστικό Δάνειο που συνήψε από την Ελλάδα στη διάρκεια της Κατοχής, ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, γ) να καταβάλει η Γερμανία το ποσό των 7,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ως επανορθώσεις για τις ζημιές που προξένησε στην Ελλάδα, δ) να αποζημιώσει η Γερμανία τα θύματα για τις ζημιές που τους προξένησε.

PIERRE ASSOULINE

Σάββατο 31 Μαΐου 2008, στα πλαίσια της 5^ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης, φιλοξενείται ο Γαλλομαροκινός συγγραφέας Pierre Assouline. Ο Assouline παρουσίασε το blog του ("στεγάζεται" στην ιστοσελίδα της εφημερίδας "Le Monde") που τιτλοφορείται "La République des livres" ("Η Δημοκρατία των βιβλίων") και τις απόψεις του (περί πολιτικής, δημοσιογραφίας, κ.ά.). Το blog του υφίσταται εδώ και 4 χρόνια και, μέχρι την ώρα που μας το παρουσίασε, περιελάμβανε 1.381 άρθρα (ταξινομημένα σε 22 κατηγορίες) και περίπου 135.000 σχόλια.

Ο Assouline δήλωσε πως «αυτή είναι η εξέλιξη και το μέλλον της δημοσιογραφίας» και πως «το χαρτί δεν έχει μέλλον». Πάντως, δεν θεωρεί το Internet "εργαλείο" για τη σύγχρονη Δημοκρατία, ούτε και πιστεύει στην αποκαλούμενη "συμμετοχική Δημοκρατία", παρά μόνο στην αρχαιοελληνική. Γι’ αυτό και «δεν είμαι υπέρμαχος πρωτοβουλιών όπως η Wikipedia, ούτε μ’ ενδιαφέρουν τα ερασιτεχνικά blogs». Κατά την άποψή του, «το Internet και τα blogs είναι ο μοναδικός τρόπος αποφυγής της λογοκρισίας, κυρίως σε καθεστώτα όπως η Κίνα ή το Ιράν». Η γνώμη του είναι αρνητική τόσο για τον Sarkozy όσο και για τη γαλλική Αριστερά. Ενδιαφέρεται για τις προεδρικές εκλογές στις Η.Π.Α. και τάσσεται υπέρ του Obama («Η Hillary είναι δημόσιος κίνδυνος, ο McCain είναι η Αμερική του χθες και ο Barack Obama είναι η Αμερική του αύριο – επιτέλους και κάποιος μορφωμένος για την προεδρία»).

Ο Pierre Assouline αρθρογραφεί στα ένθετα για το βιβλίο στις γαλλικές εφημερίδες "Le Monde" και "Nouvel Observateur". Είναι ο συγγραφέας του μυθιστορήματος "Ξενοδοχείο Lutetia" (εκδόσεις "Πόλις").

ΕΠΟΧΟΥΜΕΝΟ ΚΟΥΦΑΡΙ...

Σύμφωνα με στοιχεία που ανακοίνωσε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, 139.373 αυτοκίνητα πωλήθηκαν και κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά στο διάστημα Ιανουαρίου - Απριλίου 2008, παρουσιάζοντας αύξηση 2,1% ως προς την αντίστοιχη περίοδο του 2007. Αύξηση 2,7% είχαν παρουσιάσει οι πωλήσεις αυτοκινήτων στο πρώτο τετράμηνο του 2007 έναντι του αντίστοιχου χρονικού διαστήματος του 2006. Επίσης, πωλήθηκαν 26.810 μοτοσικλέτες (άνω των 50 κυβικών εκατοστών), έναντι 26.476 το 2007, παρουσιάζοντας αύξηση 1,3%. Αύξηση 16,7% είχαν παρουσιάσει οι πωλήσεις το τετράμηνο του 2007 σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2006. Όλα αυτά εν μέσω οικονομικής κρίσης, αλλά ο νεοέλλην δεν πτοείται: η λύση ακούει στο όνομα "καταναλωτικό δάνειο".

Ως εκ τούτου, δεν υπερβάλλουν όσοι ισχυρίζονται πως αυτή τη γη την κατοικεί λαός αυτοκίνητος ή, γενικά, τροχήλατος. Η λατρεία που απολαμβάνει το εν λόγω αντικείμενο ανά την επικράτεια, φάνηκε για μία ακόμη φορά προ μηνός με τις ατελείωτες ουρές στα πρατήρια βενζίνης λόγω του πανικού που προκάλεσε η ολιγοήμερη απεργία των ιδιοκτητών βυτιοφόρων δημόσιας χρήσης. Όπως έγραψε ο Χρήστος Μιχαηλίδης ("Ελευθεροτυπία" 13.05.2008), «Θα επικαλεστούν ξανά οι μεσίτες της ενημέρωσης τη "δύσκολη καθημερινότητα του απλού λαού" -έτσι τη λένε- για να εγκαλέσουν κάτι βολεμένους, τάχα, τύπους σαν την αφεντιά μου, που διαπράττουν το έγκλημα να θεωρούν ελάσσονος σημασίας, σε σχέση με τα χίλια δυο σοβαρά θέματα που βαραίνουν τον πλανήτη, ότι εκατοντάδες χιλιάδες, ως επί το πλείστον, καλοπερασάκηδες παθαίνουν αμόκ για να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων τους. Οι νεκροί της Βιρμανίας (από τον κυκλώνα) και της Κίνας (από τον χθεσινό σεισμό) είναι "μακριά από μας". Τι να κάνουμε, θα πείτε. Τίποτα, απαντώ. Αρκεί το μέτρο της δικής μας ζωής να μην είναι προσβολή στην πραγματικά δύσκολη ζωή των άλλων. Ή, αν θέλετε, αρκεί στις "ειδήσεις της ημέρας" η πραγματικότης να είναι αυτή που είναι. Οχι το ρεζερβουάρ του Ελληνα».

Σταχυολογώ και από τη στήλη της Έλλης Τριανταφύλλου ("Καθημερινή", 14.05.2008): «(...) Δεκάδες ρεπόρτερ ακροβολίζονται καθημερινά σε πρατήρια της Αττικής και της περιφέρειας για να πιστοποιήσουν, μέσα από την έρευνά τους αυτήν την ακλόνητη σχέση του νεοέλληνα με το αυτοκίνητό του. Κανείς δεν σκέφτηκε να αγκυροβολήσει έξω από ένα μετρό ή να ζητήσει στοιχεία από τις διοικήσεις των μέσων μαζικής μεταφοράς για να διαπιστώσει αν διαρκούσης της απεργίας αυξήθηκε ή όχι ο αριθμός των πολιτών που τα χρησιμοποιεί. Προφανώς κανείς δεν το σκέφτηκε είτε γιατί προεξοφλεί την απάντηση, είτε γιατί δεν θεωρεί πρωτεύον ένα τέτοιο στοιχείο. Εκτός κι αν έχει δίκιο που το βλέπει έτσι. Εκτός κι αν τελικά, το πρωτεύον είναι αυτή καθαυτή η σχέση του νεοέλληνα με το αυτοκίνητό του και τα όσα δημιουργεί (...)».

Ένας άλλος γνωστός οπισθοδρομικός, ο Παντελής Μπουκάλας ("Καθημερινή", 14.05.2008) υπονομεύει με τη σειρά του: «(...) Η αντλία είναι κάτι σαν μοντέρνος ομφάλιος λώρος που μας συνδέει με ό,τι κατασκευάσαμε ή αποδεχτήκαμε σαν πραγματικότητά μας, με την καθημερινότητά μας, την αυτοκινούμενη βεβαίως καθημερινότητά μας, στο καθεστώς της οποίας το τιμόνι είναι το άλλο όνομα της ελευθερίας, της άνεσης και της ηδονής. Οι χελώνες γεννιούνται με το καβούκι τους κι ίσως να ονειρεύονται πότε θα λυτρωθούν από δαύτο. Εμείς το λαμαρινένιο καύκαλό μας το φορτωθήκαμε εκουσίως και ενθουσιωδώς (...)». Ο δρόμος προς τη δόξα έχει, πλέον, ανοίξει...

Υ.Γ. Τα σκίτσα είναι του Γάλλου Claude Serre.

ΘΡΗΣΚΕΙΟΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΝ ΕΞΑΡΣΕΙ...

Σκίτσο του (νοτιο)Κορεάτη kim Pyonhyon

Περί θρησκειοφασισμού και πάλι ο λόγος. Η Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας αποφάσισε (κατόπιν ωρίμου σκέψεως και στηριζόμενη στη διδασκαλία του Μωάμεθ) και διέταξε: «Άντρες και γυναίκες πρέπει να προφυλάσσουν τα μάτια τους από το απαγορευμένο και να καλύπτουν τα απόκρυφα μέρη τους, με σκοπό να κλείσει κατά κάποιον τρόπο ο δρόμος προς τη μοιχεία», δεδομένου ότι υπάρχει «μοιχεία γλώσσας, στόματος, χεριών και ποδιών». Επίσης, οι σοφοί θρησκειογραφειοκράτες αποφάνθηκαν πως «η κατάσταση των γυναικών είναι πολύ πιο ευαίσθητη από πλευράς ερεθισμού και, για τον λόγο αυτόν, αυτές πρέπει να είναι πιο προσεκτικές. Οι γυναίκες δεν πρέπει να φορούν άρωμα με τρόπο που να γίνεται αυτό αντιληπτό από άλλους, διότι αυτό συνιστά ανηθικότητα». Άλλη καινοτομία που προσφέρουν αυτοί οι τιτάνες της σύγχρονης σκέψης είναι πως «το φλερτ συνιστά μοιχεία» και, γι’ αυτό, «πρέπει να τηρούν μεταξύ τους απόσταση η γυναίκα και ο άντρας που δεν είναι παντρεμένοι». Πώς τεκμηριώνεται αυτό; με το εξής ορθολογικότατο επιχείρημα: «Απαγορεύεται να συναντηθούν μια γυναίκα κι ένας άντρας, διότι, στην περίπτωση αυτή, θα υπάρχει κι ένας τρίτος που είναι ο διάβολος» και η απαγόρευση αυτή ισχύει τόσο για τους δημόσιους όσο και για τους κλειστούς χώρους. Αυτά, εν ολίγοις, περιλαμβάνει ο φετφάς (διότι, περί τέτοιου πρόκειται) που συνέταξε και εξέδωσε η θρησκευτική γραφειοκρατία μιας χώρας που θέλει να λογίζεται "κοσμική και σύγχρονη" και (κυρίως) φιλοδοξεί να εισέλθει στο ίδιο "club" με χώρες στις οποίες η "μοιχεία" είναι τρόπος ζωής.

Βέβαια, όλα αυτά δεν αποτελούν "καινά δαιμόνια" για τη γειτονική χώρα. Πρόκειται για νοοτροπίες που αποδέχεται μεγάλο μέρος του πληθυσμού (και όχι μόνο το καθυστερημένο τμήμα της Ανατολίας) και ηθικούς κώδικες με τρομακτική ισχύ. Το νέο (αν και, όχι και τόσο) στοιχείο που εισάγεται, είναι η νομική κατοχύρωση αυτών πρωτόγονων κανόνων (ανδροκρατικής έμπνευσης, λόγω ανάλογων συμφερόντων) που δικαιολογεί ένα άλλο θλιβερό φαινόμενο στη σύγχρονη Τουρκία: τις αυτοκτονίες γυναικών κατ’ εντολήν (από την ίδια τους την οικογένεια). Το σενάριο είναι γνωστό σε όσους θυμούνται πώς ήταν η κατάσταση (αν και σε πιο "light" μορφή) πριν αρκετές δεκαετίες, στην ηρωική πατρίδα μας. Η γυναίκα που "ατίμαζε" το όνομα της οικογένειάς της (δηλαδή, αμφισβητούσε ότι ήταν αντικείμενο συναλλαγής, χωρίς ατομική βούληση), έπρεπε να "ξεπλύνει τη ντροπή". Συνήθως "καθάριζαν" οι άρρενες όμαιμοί της, ενώ στο στόχαστρο έμπαινε και ο "άτιμος" της άλλης πλευράς. Κρήτη και Μάνη κρατούσαν τα σκήπτρα σε "εγκλήματα τιμής", ενώ στην υπόλοιπη χώρα η συνηθέστερη "ποινή" ήταν ο γάμος. Στη σύγχρονη Τουρκία, η κατάσταση είναι ιδιαίτερα σκληρή: πολλά κορίτσια που συνάπτουν ερωτικές σχέσεις (ή, ακόμη κι αν έχουν υποστεί βιασμό), υφίστανται "πλύση εγκεφάλου" για να αυτοκτονήσουν (ούτως ώστε να "εξιλεωθούν"), ειδάλλως θα δολοφονηθούν από τα χέρια του πατέρα-αφέντη. Οι αυτοκτονίες αυτού του τύπου είναι συχνές, ιδιαίτερα στις φτωχές και απομονωμένες περιοχές της ενδοχώρας. Όσες δε υπακούν στις πατρικές προσταγές, λιθοβολούνται μέχρι θανάτου, στραγγαλίζονται ή θάβονται ζωντανές. Το επίσημο κράτος, στην προσπάθειά του να δείξει λιγότερο "ανατολίτικη" εικόνα (η προσδοκία της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γαρ), θέσπισε αυστηρότερες ποινές για τα "εγκλήματα τιμής". Ως εκ τούτου, οι γονείς προσπαθούν να πείσουν τις "παραστρατημένες" κόρες να προχωρήσουν σε αυτοχειριασμό, για να προστατεύσουν τα άρρενα μέλη της οικογένειας από πιθανά προβλήματα με τη δικαιοσύνη. Σατανικό; όχι, απλώς εξουσιαστικό. Τις κλειδώνουν σε ένα δωμάτιο, συντροφιά με ποντικοφάρμακο, περίστροφο, σχοινί, ή οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το απονενοημένο διάβημα. Τις ίδιες πρακτικές ακολουθούν και πολλοί Τούρκοι μετανάστες που ζουν σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης – άλλωστε, εκεί οι πειρασμοί είναι ισχυρότεροι για τις θυγατέρες τους. Κατά τ’ άλλα, «τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου», κατά τας Γραφάς…
Στο μυθιστόρημά του "Χιόνι", ο Τούρκος συγγραφέας Ορχάν Παμούκ αναφέρεται στο φαινόμενο αυτό. Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου (εκδόσεις "Ωκεανίδα", 2007): «1992. Ο Κα, ποιητής και πολιτικός εξόριστος, επιστρέφει στην Τουρκία ως δημοσιογράφος για να ερευνήσει μια σειρά από ανησυχητικά γεγονότα στη μικρή πόλη Καρς, κοντά στα σύνορα με την Αρμενία. Μια "επιδημία αυτοκτονιών" μαστίζει τις νεαρές γυναίκες με μαντίλα, κι ένα θεατρικό πραξικόπημα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του πριν από τις δημοτικές εκλογές τού αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα απ' όσα θα 'θελε να ξέρει. Βλέπει μια πόλη στοιχειωμένη απ' τις σιωπές της ιστορίας της, να σπαράσσεται από πολιτικές και θρησκευτικές έριδες, ν' αργοπεθαίνει στη σκιά τής Ευρώπης. Χιονίζει αδιάκοπα τις τρεις μέρες που μένει ο Κα στο Καρς, κι εκεί, μες στην ονειρική σιωπή του χιονιού, ακούγεται ολοκάθαρα η λαχτάρα όλων των ανθρώπων για ευτυχία. Ένα μεγάλο βιβλίο από τον Νομπελίστα Ορχάν Παμούκ, γραμμένο με σπαραχτική τρυφερότητα, για τη ζωή και τη μοίρα κρατών και ανθρώπων».

Στα ίδια πλαίσια εντάσσεται και το ζήτημα της μαντίλας. Προ ετών, η Έκιν Ντελικέζ (τουρκικής καταγωγής βουλευτής του κόμματος των "πρασίνων" της Γερμανίας) είχε δηλώσει πως «η ισλαμική μαντίλα είναι σύμβολο καταπίεσης των γυναικών». Οι αντιδράσεις ήσαν σφοδρές: ανώνυμες απειλητικές επιστολές και λιβελογραφήματα από μεγάλη μερίδα του τουρκικού Τύπου. «Αυτό που υπερασπίζομαι είναι η ελευθερία. Δεν απορρίπτω τη μαντίλα. Όσες γυναίκες θέλουν να τη φοράνε, να το κάνουν. Για τους δικούς του λόγους, θρησκευτικούς ή ακόμη και ως αξεσουάρ μόδας. Αυτό που λέω είναι πως οι μουσουλμάνες πρέπει να αποφασίζουν μόνες τους εάν πρέπει να σκεπάζουν το κεφάλι τους. Μιλάω για αυτή τη σιωπηλή κατηγορία των γυναικών στις οποίες η μαντίλα επιβάλλεται από την παιδική τους ηλικία. Θέλω να υπάρχει η ελευθερία της επιλογής και όχι ο καταναγκασμός», διευκρίνισε. Ιδού τι απάντησε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Τουρκικών Κοινοτήτων, Κενάτ Κολάν: «Βεβαίως και μπορεί να λέει ελεύθερα τις απόψεις της η κα Ντελικέζ. Όμως, πρέπει να προσέχει τι λέει, καθώς στην εποχή μας τέτοιες δηλώσεις θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική ειρήνη στη Γερμανία και την Ευρώπη». Άφεριμ, εφέντη!!!

ΘΡΗΣΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ

Σκίτσο του Ιρανού Kambiz Derambakhsh

Για μία ακόμη φορά: περί φανατισμού, δογματισμού, τυπολατρίας και άλλων δεινών ο λόγος. Δύο περιπτώσεις (τουλάχιστον, αυτές γνώρισαν δημοσιότητα) τις τελευταίες ημέρες: γάμος ακυρώθηκε στη Γαλλία, επειδή η νύφη δεν ήταν παρθένα και επίθεση αυτοκτονίας εναντίον της πρεσβείας της Δανίας, στην πρωτεύουσα του Πακιστάν.

Στην πρώτη περίπτωση, στη γαλλική πόλη Lille, ένας μουσουλμάνος 30 ετών παντρεύτηκε μια 20χρονη ομόθρησκή του. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 9ης Ιουλίου 2006, αμέσως μετά τη νύχτα του γάμου, ο πατέρας του γαμπρού έστειλε τη νύφη στο σπίτι των γονιών της, λέγοντας: «Δεν είναι παρθένα, την απορρίπτουμε, ο γάμος είναι άκυρος». Στις 26 Ιουλίου 2006, ο δικηγόρος του 30χρονου κατέθεσε στο δικαστήριο της Lille αίτηση ακύρωσης του γάμου. Δύο χρόνια μετά, το αίτημα ικανοποιήθηκε. Σύμφωνα με το άρθρο 180 του γαλλικού Αστικού Κώδικα, ένας γάμος είναι άκυρος όταν υπάρχει "πλάνη σχετικά με το πρόσωπο ή με τις ουσιώδεις ιδιότητες του προσώπου". Η εισαγγελία της Lille αρνείται πως η αιτία ακύρωσης του γάμου είναι η μη παρθενία της νύφης, αλλά η απόκρυψη πως είχε προηγούμενη ερωτική σχέση. Ο δε (πρώην) σύζυγος, παρουσίασε τον εαυτό του ως έναν "μετριοπαθή μουσουλμάνο που εξαπατήθηκε". Όλα αυτά, σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην πατρίδα του Διαφωτισμού, όπου ένα κοσμικό δικαστήριο ακυρώνει (ουσιαστικά) μακροχρόνιους αγώνες για την αποτίναξη πρωτόγονων άγραφων νόμων.

Στη δεύτερη περίπτωση, τουλάχιστον έξι Πακιστανοί πολίτες σκοτώθηκαν και δεκάδες τραυματίστηκαν μετά από επίθεση αυτοκτονίας με παγιδευμένο αυτοκίνητο εναντίον της πρεσβείας της Δανίας στο Καράτσι. Οι υποψίες στρέφονται στην Αλ Κάιντα καθώς μόλις δύο μήνες πριν ο υπαρχηγός Αϊμάν αλ Ζαουάχρι καλούσε τους μουσουλμάνους σε επιθέσεις εναντίον της Δανίας με αφορμή την επανέκδοση των "σκίτσων του Μωάμεθ". Για τα περιβόητα σκίτσα έχω ξαναγράψει. Αν οι φανατικοί της οποιασδήποτε θρησκείας νομιμοποιούνται να βιαιοπραγούν όταν κρίνουν πως "προσβάλλεται ηθικά" ο "προφήτης τους", τότε, την ίδια νομιμοποίηση δικαιούνται οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων, οι ψηφοφόροι των πολιτικών κομμάτων, ακόμη κι εγώ (επειδή το αισθητικό μου κριτήριο θίγεται και πληγώνεται καθημερινά)...

ΤΗΝ ΤΥΦΛΑ ΣΑΣ ΜΕΣΑ !!!

Την Τετάρτη 7 Μάη 2008, ξεκίνησε ενώπιον του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Θεσσαλονίκης η της υπόθεσης των 7 τελευταίων κατηγορουμένων για τα γεγονότα κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής τον Ιούνιο 2003 στη Θεσσαλονίκη. Οι έξι από αυτούς βαρύνονταν με κακουργηματικές κατηγορίες και ο ένας για πλημμεληματικές, συμπαραπέμθηκε όμως λόγω συνάφειας.

Εν συντομία: Τον Ιούνιο του 2003, η Θεσσαλονίκη ζει διαδηλώσεις εναντίον της "Συνόδου Κορυφής" των Ευρωπαίων εξουσιαστών που φιλοξενείται σε πολυτελές ξενοδοχειακό συγκρότημα της Χαλκιδικής. Η "Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης" (σε συνεργασία με το "Black Block" και άλλες ομάδες) διοργανώνει αντισύνοδο, με κορύφωση το Σάββατο 21 Ιουνίου 2003. Εκείνο το απόγευμα, το κέντρο της πόλης συγκλονίζεται από οδομαχίες μεταξύ αντιεξουσιαστών και Μ.Α.Τ. Συλλαμβάνονται επτά διαδηλωτές και προφυλακίζονται: ο Μιχάλης Τραϊκάπης και ο Δημήτρης Φλιούρας στην Αυλώνα, οι Σπύρος Τσίτσας, Σουλεϊμάν Ντακντούκ, Simon Chapman, Carlos Martinez και Fernando Pérez στα Διαβατά Θεσσαλονίκης. Οι αιτήσεις αποφυλάκισης απορρίπτονται, οι "πέντε των Διαβατών" ξεκινούν απεργία πείνας και αποφυλακίζονται τον Νοέμβριο του 2003.

Σπύρος Τσίτσας, Σουλεϊμάν Ντακντούκ, ο Simon Chapman με την κοπέλα του, Carlos Martinez και Fernando Pérez, αποχαιρετώντας τα Διαβατά.

Η δίκη ολοκληρώθηκε την Τετάρτη 28 Μαΐου 2008, με τις εξής αποφάσεις: Ο Μιχάλης Τραϊκάπης και ο Sulaiman Dakduk - Καστρο καταδικάστηκαν σε 7 χρόνια φυλάκιση με κατηγορίες για έκρηξη κατ'εξακολούθηση, κατοχή κατ'εξακολούθηση και διακεκριμένη στάση. Ο Simon Chapman με τις ίδιες κατηγορίες σε 8 χρόνια και έξι μήνες και ο Fernando Pérez σε 5 χρόνια και 6 μήνες με κατηγορίες για μία έκρηξη, μία κατοχή και διακεκριμένη στάση. Και οι τέσσερις παραμένουν ελεύθεροι με αναστολή μέχρι το εφετείο. Οι Δημήτρης Φλιούρας, Επαμεινώνδας Βασιληάς και Σπύρος Τσίτσας αθωώθηκαν με ψήφους 4 - 3. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση του Άγγλου Simon Chapman, ο τρόπος σύλληψης του οποίου και οι κατηγορίες που του αποδόθηκαν έκαναν το γύρο του κόσμου (μέσω εικονοληψίας που μετέδωσε η ΕΤ-3), αλλά η ελληνική "δικαιοσύνη" παραμένει τυφλή και δέχεται ό,τι της υποδείξουν οι "φύλακες της τάξης"...

Ο Simon Chapman ακινητοποιείται και δέχεται τη σχετική "περιποίηση". Στην πλάτη του κουβαλάει μόνο ένα γαλάζιο σακίδιο...

Γύρω από τον Chapman, αρχίζουν να "ξεφυτρώνουν" οι μολότοφ...

Εμφανίζονται και άλλα μπουκάλια, ενώ ο "σκληρά εργαζόμενος μεροκαματιάρης" εναποθέτει στα πόδια του Chapman ένα μαύρο σακίδιο γεμάτο σφυριά και πέτρες. Ο Chapman έχει χάσει τα γυαλιά του (έχει 8 βαθμούς μυωπία), είναι ζαλισμένος και "συλλέγει" κατηγορίες...


Την επομένη της (κατα)δικαστικής απόφασης η "Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης" εξέδωσε ανακοίνωση: «Οι βαριές ποινές (5 έως 8 χρόνια) που απαγγέλθηκαν σε βάρος των διαδηλωτών της συνόδου κορυφής το 2003 στη Θεσσαλονίκη αποτελούν τη δικαστική προέκταση του έργου της κρατικής καταστολής, ένα βήμα πριν την ολοκλήρωσή της. Αναμένεται το εφετείο και μέχρι τότε οι τέσσερις βαριά καταδικασθέντες Τραϊκάπης, Τσάπμαν, Κάστρο, Περέζ, παραμένουν προσωρινά ελεύθεροι. Μια πόλη που κλειδαμπαρώθηκε απέναντι στους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές της αντισυνόδου (τόση λαμαρίνα δεν είδαμε ποτέ). Μια πόλη που ασφυκτιούσε επί τρεις μέρες απ’ την αποπνικτική ατμόσφαιρα των χημικών που έριχναν τα ματ. Μια πόλη κατακλυσμένη απ’ τον πόλεμο των Μ.Μ.Ε. που καλλιέργησαν επί μέρες ένα κλίμα κοινωνικής κλειστοφοβίας για να προετοιμαστεί το έδαφος της αστυνομικής βίας που ακολούθησε. Μια πόλη που έμεινε όμηρος στην εικονική πραγματικότητα και στον τηλεοπτικό χρόνο των γεγονότων αφού οι συγκρούσεις στην Εγνατία δεν κράτησαν πάνω από 15 λεπτά και οι πραγματικές φθορές δεν είχαν καμιά σχέση με τη δραματική αφήγηση των show man των ειδήσεων. Ακολούθησαν δεκάδες προσαγωγές και δεκάδες συλλήψεις με κατασκευασμένες κατηγορίες, επτά προφυλακίσεις, μια ομαδική απεργία πείνας κι ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράστασης τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Ήταν η απάντηση του κινήματος κατά του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, κόντρα στην κρατική προπαγάνδα και καταστολή. Έμεινε μόνο μια εκκρεμότητα: η δίκη των 7. Ό, τι δε μπόρεσε να κάνει η αστυνομία, ήρθαν οι δικαστές να το ολοκληρώσουν και να καλύψουν τα κενά, τα ψέματα, τις κατασκευές, τις αντιφάσεις, και τα επινοήματα των κατηγοριών μέσα στο πνεύμα της "δικαιοσύνης" τους. Η θέση της εισαγγελέως προς τους κατηγορουμένους ήταν ρητή και σαφής: Η αστυνομία δε λέει ψέματα. Είναι χαρακτηριστική η ποινή σε βάρος του Τσάπμαν που του επιβλήθηκαν 8 χρόνια χωρίς ελαφρυντικά για να εξισορροπηθεί δικαστικά ο εξευτελισμός της αστυνομίας από το αποκαλυπτικό βίντεο με τη δημόσια προβολή της αλλαγής σακιδίων. Ό, τι έγινε με τον Κύπριο έγινε και με τον Τσάπμαν. Η σχέση αστυνομίας και δικαιοσύνης έχει πάντα αναδρομική ισχύ. Η δίκη των 7 το απέδειξε περίτρανα. Στο πρόσωπο όλων των κατηγορουμένων αλλά ειδικά στο πρόσωπο των 4 βαριά καταδικασθέντων, η εξουσία πήρε προσωρινά και μερικώς την εκδίκησή της. Ο δρόμος για το εφετείο είναι μπροστά, το ίδιο και το πρόταγμα του κινήματος κατά της διεθνούς εκμετάλλευσης και καταστολής: κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους, ο αγώνας συνεχίζεται. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εκεί. Απέναντι σ’ αυτό που ήταν, είναι και θα είναι η δικαιοσύνη του κράτους και η κρατική καταστολή: έχθρα της ελευθερίας, εχθρός των αγώνων των καταπιεσμένων, εχθρός της κοινωνικής αλληλεγγύης».